ระหว่างขากลับจากไปทานมื้อดึก ผมอารมณ์ดีขึ้นมากซึ่งก็ต้องขอบคุณคู่แข่งทางความรักของผมอย่างซงฮยอนอู

ผมอารมณ์ดีขึ้นได้เพราะความอับอายของซงฮยอนอูจริงๆ ถึงผมจะรู้สึกเห็นใจนิดหน่อยก็เถอะ

เพราะว่าสุดท้ายแล้วซงฮยอนอูก็ไม่ได้ดูเป็นคนไม่ดีขนาดนั้นด้วย เขาแค่โดนเพื่อนของคังเยรินขูดรีดเพราะความไม่รู้ต่างหาก

แต่ถึงผมจะเข้าใจแต่แล้วยังไงล่ะ? ซงฮยอนอูก็เป็นคนที่แย่งคังเยรินไปจากผมไม่ใช่หรอ?

มันเป็นความเข้าใจที่ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่อยากยอมรับ!

เหตุผลมาจากความสัมพันธ์ของผมกับคังเยรินต้องจบไปก็เพราะซงฮยอนอูดังนั้นแล้วแค่ความอับอายที่ซงฮยอนอูต้องเผชิญมันไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไรเลย!

มันคือ ‘การแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม’ ยังไงล่ะ!

ซึ่งหลังจากที่ผมเดินกลับมาถึงห้องสิ่งแรกที่ผมทำก็คือ การไปอาบน้ำ

ผมถอดชุดจนเหลือแค่ร่างกายเปลือยเปล่าจากนั้นก็เดินไปยืนตรงกระจกในสภาพปิดตาแน่นสนิทและหัวใจเต้นรัว

ผมก็คิดได้ว่าผมควรจะเริ่มทำความคุ้นชินกับร่างกายตัวเองในสภาพที่เป็นผู้หญิงได้แล้ว

ซึ่งหนึ่งในวิธีที่ทำความคุ้นชินได้ไวและดีที่สุดคือ… การเห็นร่างกายของตัวเอง

นั่นเลยเป็นสาเหตุที่ตอนนี้ผมมายืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ในสภาพเปลือยเปล่าแต่ถึงผมจะพยายามทำให้คุ้นชินกับร่างกายตัวเองก็เถอะ…

พอมายืนอยู่หน้ากระจกแล้ว ผมก็รู้สึกอายและไม่กล้าลืมตาขึ้นด้วยซ้ำ

มันไม่ใช่แค่อาย… มันเป็นความรู้สึกแบบที่อธิบายไม่ถูก

มันรู้สึกเหมือนว่าผมกำลังทำอะไรสักอย่างที่ไม่ควรทำ มันเป็นความรู้สึกผิดในใจแบบแปลกๆ

ผมยืนทำใจอยู่นานจนสุดท้ายผมก็สูดลมหายใจเข้าลึกสุดปอดก่อนที่จะค่อยๆ ลืมตาช้าๆ

ใบหน้าของผมร้อนไปหมด หัวใจของผมเต้นแรงสุดๆ

สายตาของผมโฟกัสไปที่ร่างตัวผมที่สะท้อนอยู่ในกระจก

ผมตกใจมากเมื่อเห็นร่างของหญิงสาวที่สะท้อนอยู่ในกระจก

ใบหน้าที่กลมมนน่ารัก ดวงตากลมใสซื่อ จมูกที่กลมมนไม่แบนไม่โด่งจนเกินไปและใบหน้าที่มีริ้วคลื่นสีแดง

ทุกๆ อย่างบนใบหน้ามันดูสมมาตรไปหมดราวกับว่าพระเจ้าปั้นมันขึ้นมาด้วยนิยามคำว่า ‘น่ารัก’

ดวงตาที่ใสซื่อที่สะท้อนในกระจกยังปลุกความรู้สึกอยากปกป้องของผมเลยด้วยซ้ำ

‘สมบูรณ์แบบ’ คำคำแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวของผมทันทีที่ผมได้ดูใบหน้าของตัวเองจริงๆ จังๆ

…ผมไม่ได้พูดเล่นๆ นะ

ใบหน้าของผมในร่างผู้หญิงน่ารักมากจริงๆ

ผมคิดว่านี่น่าจะเป็นใบหน้าที่น่ารักที่สุดที่ผมเคยเห็นมาทั้งชีวิตผมเลยก็ว่าได้

ผมลูบใบหน้าและหยิกแก้มของตัวเองเพื่อทดสอบดูว่านี่ไม่ใช่ความฝันจริงๆ

ซึ่งความรู้สึกเจ็บแปล๊บก็พุ่งขึ้นมาทันทีและกลายเป็นเครื่องยืนยันได้ดีที่สุดว่านี่ไม่ใช่ความฝัน

ผมไม่คิดเลยว่า ใบหน้าของผมในร่างผู้หญิงจะน่ารักได้ขนาดนี้

แต่ผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะดีใจดีไหมด้วยซ้ำในตอนนี้เพราะว่า… ผมเป็นผู้ชาย

ผมไม่ใช่ผู้หญิงสักหน่อยแค่จู่ๆ ผมก็กลายเป็นผู้หญิงเพราะว่าไอ้หลอดสถานะที่มันโผล่ขึ้นมาในวันที่ผมเลิกกับคังเยรินต่างหาก!

ผมมองใบหน้าที่สะท้อนกระจกจนผมพอใจ ความรู้สึกประหม่าที่ผมรู้สึกในตอนแรกมันลดลงเยอะมากๆ

ผมค่อยๆ เลื่อนสายตาลง…

ผมหยุดหายใจไปทันทีที่ผมเลื่อนสายตาลงมา

ร่างกายของผมที่ตัวเล็กลงมาก การกลายเป็นผู้หญิงทำให้ส่วนสูงของผมลดลงจนคิดว่าน่าจะราวๆ ช่วงไหล่ของส่วนสูงเดิมในร่างผู้ชายของผมด้วยซ้ำ

ซึ่งเป็นส่วนสูงในอุดมคติของผู้ชายหลายๆ คนเลยที่ชอบคนตัวเล็กๆ

แค่นั้นไม่พอทันทีที่ผมลดสายตาลงมา ช่วงอกของผมที่เป็นก้อนเนื้อสองก้อน

ขนาดของมันอยู่ในระดับที่ว่าใหญ่พอสมควร

มันไม่ใหญ่จนรู้สึกแปลกและก็ไม่เล็กเกินไป มันเป็นขนาดที่พอดีมือและสมส่วนกับร่างกายของผมในตอนนี้

ผมกลืนน้ำลายลงคอ ตอนนี้ผมกำลังลังเลว่าผมจะลองสัมผัสมันดีไหม?

ในใจของผมอยากจะสัมผัสมันมากๆ มันคือความฝันของผู้ชายไม่ใช่หรอที่จะได้ลองสัมผัสมันตรงๆ โดยเฉพาะผมที่ยังไม่เคยมีประสบการณ์

ผมกลืนน้ำลายอีกครั้งหนึ่ง ผมจะลองสัมผัสมัน!

สุดท้ายแล้วหน้าอกนี้มันก็คือร่างกายของผม แค่สัมผัสร่างกายของตัวเองมันไม่ได้ดูแปลกหรอกใช่ไหมล่ะ!?

ผมยกมือขึ้นและค่อยๆ สัมผัสหน้าอกของตัวเอง

มันนุ่ม… นุ่มมากๆ

ผมอธิบายไม่ถูกว่ามันคล้ายคลึงกับอะไร มันจะว่าคล้ายลูกโป่งก็ไม่เชิงเพราะมันนุ่มกว่าและสัมผัสที่ได้ก็ไม่ใช่ยาง

มันนุ่มนิ่ม… ถ้าให้เหมือนที่สุดก็คงเป็นแป้งโมจิละมั้ง? แต่ความรู้สึกที่ได้ผ่านมือของผมจะให้ผมสัมผัสทั้งวันก็ยังได้!

ผมค่อยๆ นวดหน้าอกของตัวเองเล่นทว่าพอผมนวดไปได้สักพักหนึ่ง

ผมก็รู้สึกเหมือนอากาศข้างในห้องน้ำมันเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ แต่ผมไม่ได้สนใจจนกระทั่งร่างกายของผมจู่ๆ ก็มีความรู้สึกพุ่งปรี๊ดขึ้นมาแว๊บหนึ่งจนร่างกายผมกระตุก

“ฮึ่ก!”

ผมหยุดนิ่งทันทีที่จู่ๆ ผมก็ส่งเสียงแปลกๆ ออกมา

เดี๋ยวนะ… เดี๋ยวๆ ๆ

สมองของผมประมวลผลอย่างบ้าคลั่งเพื่อหาคำตอบของสิ่งที่เกิดขึ้นจนกระทั่งได้ข้อสรุป

ผมกลืนน้ำลายลงอึกใหญ่ก่อนที่จะมองก้อนเนื้อสองก้อนที่ผมกำลังลองนวดเล่นอยู่ ส่วนปลายของหน้าอกผมมัน… ตั้งตรง

ผมรีบปล่อยมือของตัวเองทันทีและหายเข้าใจออกจากนั้นก็มองไปที่กระจก

ใบหน้าของผมแดงระเรื่อและร่างกายที่หายใจเข้าออกถี่รัว ผมรีบเอามือปิดหน้าตัวเองทันที

นี่ผมทำอะไรกันแน่เนี่ย!

ผมปิดหน้าและหยุดทำทุกอย่างรีบไปเปิดน้ำที่อ่างและลงแช่น้ำทันที

วันนี้ผมพอแล้วสำหรับการฝึกทำความคุ้นเคยกับร่างกาย…

 

เช้ามืดวันต่อมา

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและมองดูเวลาที่แสดงบนหน้าจอด้วยสภาพอิดโรย

เมื่อคืนผมนอนไม่หลับเลยสักนิดเพราะสิ่งที่ผมทำในห้องน้ำซึ่งเป็นอะไรที่ยังติดอยู่ในหัวของผมจนถึงตอนนี้

ผมสะบัดหน้าไล่ความคิดพวกนั้นออกไปก่อนที่จะเช็คค่าสถานะในการกลับไปเป็นผู้ชาย

⎾Temporally Transform to Girl: 81%⏌

ไม่น่ากังวลว่าผมจะกลับไปเป็นผู้ชายก่อนที่จะทำกิจวัตรประจำวัน

ผมลากสังขารตัวเองไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนที่จะเดินออกจากห้องและตรงดิ่งไปที่จุดเช็คเอาท์ทันที

สำหรับวันนี้ในระหว่างที่ผมนอนไม่หลับ ผมก็วางแผนสิ่งที่จะทำในวันนี้เรียบร้อยแล้ว

ผมเข้าไปที่เว็บไซต์สำหรับหางานที่อยู่ใกล้ๆ เรียบร้อยแล้ว ซึ่งในตอนแรกที่ผมเห็นประกาศรับคนทำงานพาร์ทไทม์ในเว็บไซต์

ผมก็ต้องตกใจกับจำนวนงานที่ลงประกาศ…

ในตอนที่ผมเป็นผู้ชายจำนวนงานที่มีบนเว็บไซต์ประกาศหาคนทำงานนั้นน้อยมากๆ แค่สิบกว่าประกาศเท่านั้นแถมเงินที่ได้ก็น้อยมากๆ

แต่ในตอนนี้ที่ผมเป็นผู้หญิง… จำนวนใบประกาศรับพนักงานนั้นมากกว่าตอนที่ผมเป็นผู้ชายเกือบสามสี่เท่า! แถมงานแต่ละอย่างก็เงินดีกว่าทั้งนั้น!

ซึ่งผมก็รีบคัดเลือกหางานที่ได้เงินดีที่สุดและดูง่ายที่สุดทันที ตอนนี้เหลือเพียงแค่เดินไปยังสถานที่สมัครงานเท่านั้น

ซึ่งงานที่ผมรับก็คือ บาริสต้า…

เหมือนงานครั้งก่อนที่ผมโดนให้ออกมาไม่มีผิดแต่ค่าจ้างที่ได้มันเยอะกว่ามาก!

ในตอนที่ผมยังทำอยู่ร้านกาแฟของคุณลุง ผมได้ชั่วโมงละ 8,000 วอน!

แต่ตอนนี้พอผมกลายเป็นผู้หญิงแล้ว ค่าแรงรายชั่วโมงที่ผมเลือกมาอยู่ที่ 16,000 วอน! ต่างกันเท่าตัว!

ถ้าจะพูดถึงข้อเสียของงานนี้ก็มีแค่ประกาศรับพนักงานพาร์ทไทม์ชั่วคราวแค่วันเดียวเท่านั้นนี่แหละ!

แต่ถึงอย่างนั้นความต่างของค่าแรงทำให้ผมกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเลย

แต่ว่าจะพูดไม่ดีก็ไม่ได้เพราะสุดท้ายแล้วผมก็ได้เงินจากร้านกาแฟของคุณลุงคนนั้นประทังชีวิตจริงๆ

ผมถอนหายใจและเร่งฝีเท้าเดินไปยังสถานที่ที่ทำงานที่ผมสนใจทันที

 

เมื่อผมเดินมาถึงสถานที่ทำงานที่ผมสนใจ ผมก็ต้องหยุดนิ่งเลย

สถานที่ที่ผมสนใจทำงาน มันคือร้านกาแฟที่ใหญ่มากๆ การตกแต่งก็ดีมากๆ

ธีมแบบตึกฝรั่งเศสที่ประดับด้วยต้นไม้เล็กน้อยทำให้ดูสดชื่นและสบายตา

บรรยากาศภายในร้านก็ดูอบอุ่นและสบาย แสงสีส้มและการจัดองค์ประกอบร้านมันดีทุกอย่างเลยจริงๆ

ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ ถ้าหากผมได้ทำงานพาร์ทไทม์ที่นี่ผมก็พอใจแล้วไม่เอาอะไรอีกแล้ว!

ถึงผมจะแอบรู้สึกเสียดายนิดหน่อยก็เถอะ เพราะประกาศรับพนักงานพาร์ทไทม์บอกไว้ว่ารับเข้าทำงานแค่วันเดียว

ในหัวของผมนึกภาพว่าตัวเองได้ทำงานที่นี่อยู่ในบรรยากาศสบายๆ แบบนี้แล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้และเปิดประตูร้านเข้าไป

ทันทีที่ผมเข้ามาข้างในร้านกลิ่นของกาแฟคั่วก็เข้าจมูกของผมทันที

มันทำให้ผมเคลิ้มไปกับกลิ่นหอมของกาแฟไปเลย

“ยินดีต้อนรับค่าา~”

เสียงต้อนรับดังขึ้นทันทีที่ผมเข้ามาข้างในร้าน

ผมเลยเดินไปที่เคาน์เตอร์ก็เห็นพนักงานที่ส่งเสียงต้อนรับกำลังยุ่งอยู่กับการชงกาแฟอยู่

พอผมเห็นแบบนั้นผมก็เลยบอกจุดประสงค์ที่ผมมาวันนี้ทันทีเลย

“คือว่า… เห็นว่าประกาศรับพนักงานพาร์ทไทม์วันนี้”

ผมตอบกลับพนักงานสาวที่เขาถามทันทีซึ่งด้วยความประหม่า ผมเลยเกาแก้มและปั้นรอยยิ้มส่งไปแบบเก้ๆ กังๆ

พนักงานสาวเมื่อได้ยินว่าผมมาสมัครงาน เธอก็ละงานที่เธอกำลังทำและหันมามองผมจากนั้นก็หยุดนิ่งไป

ผมเอียงคอด้วยความสงสัยจนผมเกือบจะยกมือและโบกมือเช็คเพราะว่าจู่ๆ พนักงานสาวก็หยุดนิ่งไป

“สักครู่นะคะ!”

…แต่ไม่นานเธอก็ตอบกลับผมและรีบวิ่งไปหลังร้านทันที

ผมได้แต่หัวเราะแห้งๆ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะจู่ๆ พนักงานสาวคนนั้นก็วิ่งกลับเข้าไปข้างหลังร้านอย่างลุกลี้ลุกลน

เวลาไม่นานพนักงานสาวคนนั้นก็เดินกลับมาจากหลังร้านพร้อมกับคนคนหนึ่งที่เดินตามมาจากด้านหลังของเธอ

ผมตัวแข็งเพราะความตกใจทันทีที่เห็นคนคนนั้นที่เดินตามพนักงานสาวมา

“…ซงฮยอนอู”

ผมพึมพำชื่อของคนตรงหน้า… คู่แข่งความรักของผม

ผมไม่คิดเลยว่าซงฮยอนอูจะเป็นเจ้าของร้านกาแฟร้านนี้ทำให้ในหัวของผมรีบย้อนกลับทบทวนข้อมูลไปทันที

ผมรู้ว่าซงฮยอนอูรวยมากๆ แต่ผมก็ไม่ได้รู้แน่ชัดว่าซงฮยอนอูทำงานอะไรกันแน่

ผมก็นึกว่าซงฮยอนอูทำงานเกี่ยวกับพวกหุ้นอะไรพวกนั้นในแต่ละวันมากกว่าซะอีกแต่ว่าซงฮยอนอูกลับเปิดร้านกาแฟซะอย่างนั้น!

ตอนนี้ในหัวของผมเริ่มคิดแล้วว่า ผมไม่น่ามาสมัครงานพาร์ทไทม์ที่นี่เลย

ให้มาทำงานใต้คู่แข่งความรักและยังเป็นคนที่แย่งคังเยรินไปเนี่ยนะ… ไม่ได้หรอก!

ถึงผมจะคิดแบบนั้นในใจแต่พอคิดถึงค่าแรงที่ผมจะได้แล้ว… ผมยอมอยู่ที่นี่ดีกว่า

อีกอย่างมันแค่วันเดียวเอง! แค่วันเดียวแถมยังอยู่ในร่างของผู้หญิง!

ซงฮยอนอูไม่มีทางรู้หรอกว่ามันคือผมเพราะงั้นไม่เป็นไรหรอกมั้ง?

“คุณซง คนที่มาสมัครพาร์ทไทม์ที่ลงประกาศหาคนมาวันเดียวคือคนคนนี้ค่ะ”

พนักงานสาวยิ้มและผายมือมาที่ผม

ซงฮยอนอูหันสายตาตามมือของพนักงานสาวคนนั้นมาที่ผม

“…สวัสดีค่ะ”

ผมส่งยิ้มแห้งๆ และทักทายแบบพอเป็นมารยาททว่าทันทีที่เห็นผม ซงฮยอนอูก็ชะงักไปเล็กน้อย

“สวัสดีครับ”

ซงฮยอนอูพูดออกมาและมองมาที่ผมตั้งแต่หัวจรดเท้าราวกับว่ากำลังเครื่องสแกนจากนั้นจู่ๆ เขาก็พยักหน้าและผายมือ

“เชิญทางนี้เลยครับ”

ซงฮยอนอูผายมือชวนให้ผมเข้าไปข้างหลังร้าน ผมเดินอ้อมเข้าไปหลังร้านอย่างว่าง่าย

…แม้แต่หลังร้านก็ยังดูดีเลย โต๊ะไม้ขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงกลางและต้นไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะ

บริเวณรอบๆ ที่เต็มไปด้วยต้นไม้แต่ว่าบรรดาต้นไม้เหล่านั้นกลับดูไม่รกสายตาเลยสักนิด

รสนิยมในการแต่งร้านของซงฮยอนอูผมต้องยอมรับจริงๆ ว่าเขาทำได้ดีมากจริงๆ

“เชิญนั่งได้เลยครับ”

ซงฮยอนอูอนุญาตให้ผมนั่ง ผมก็ไม่รีรอหาที่นั่งทันทีซึ่งทันทีที่ผมหาที่นั่งได้

ซงฮยอนอูก็มานั่งฝั่งตรงข้ามของผมและถามคำออกมาทันที

ผมที่เห็นแบบนั้นผมก็ยืดหลังตรงทันที

“ก่อนอื่นก็แนะนำตัวกันก่อนนะครับ คุณชื่ออะไรครับ”

“ลีจี⎯ ลียองจี… ค่ะ”

ผมชะงักคำตอบของตัวเองได้ทัน ผมเกือบที่จะพูดชื่อจริงๆ ของผมแล้ว

ในเสี้ยววินาทีที่ผมเกือบพูดชื่อจริงออกไป ผมรีบคิดชื่อใหม่ให้ตัวเองทันทีสุดท้ายแล้วก็ได้เป็น ‘ลียองจี’ เพราะสมองผมประมวลผลได้แค่นี้จริงๆ และเป็นชื่อที่ง่ายที่สุดแล้วที่ผมจะคิดได้

“ลียองจี…”

ซงฮยอนอูพอได้ยินชื่อผม เขาก็พยักหน้าเล็กน้อยก่อนที่เขาจะยิ้มออกมา

ถึงผมจะไม่รู้ก็ตามว่าทำไมจู่ๆ ซงฮยอนอูถึงยิ้มออกมาแต่ว่าผมกลับรู้สึกขนลุกแบบหาสาเหตุไม่ได้

“คุณลียองจีเคยทำงานร้านกาแฟมาก่อนไหมครับ?”

ซงฮยอนอูถามผมด้วยน้ำเสียงที่ดู… ใจดีขึ้น(?)

ถึงผมจะไม่รู้ทำไมก็เถอะแต่มันก็ทำให้ผมผ่อนคลายขึ้น

“ค่ะ… เคยทำเป็นบาริสต้ามาก่อน”

ผมตอบกลับไปพร้อมกับในหัวที่ย้อนกลับไปนึกถึงร้านกาแฟของคุณลุง

“หื้มม~”

ซงฮยอนอูยิ้มกว้างออกมาทันทีที่ได้ยินคำตอบของผม เขาส่งเสียงว่าในลำคอว่าตัวเองสนใจจากนั้นผมก็เห็นเขาทำหน้าคิดอะไรเล็กน้อยก่อนที่จะเอ่ยปากตอบรับ

“จ้างครับ”

ทันทีที่ได้ซงฮยอนอูเอ่ยตอบกลับมา ผมก็ยิ้มออกมาทันที

ผมไม่คิดเลยว่าซงฮยอนอูจะรับผมเข้าทำงานด้วยง่ายขนาดนี้!

“ขอบคุณนะคะ!”

ผมยิ้มกว้างเพราะความดีใจและตื่นเต้นโดยไม่รู้ตัว

ผมเห็นสายตาของซงฮยอนอูแต่ว่าใครสนล่ะ?

อย่างน้อยตอนนี้ผมก็ได้งานที่สบายๆ แล้วแถมยังได้เงินเยอะด้วย! แค่วันเดียวก็พอให้ผมอยู่ได้สี่ห้าวันแล้ว!

จากนั้นผมก็ไปหางานใหม่ได้หลังจากที่ผ่านวันนี้ไป

“ยินดีที่ได้ร่วมงานนะครับ”

กว่าจะรู้ตัวผมก็เห็นซงฮยอนอูเอื้อมมือมาพร้อมรอยยิ้มแล้ว ผมก็ไม่รอช้าตอบรับมือของเขาทันที

 

หลังจากที่ตกลงเรื่องรับเข้าทำงานแล้ว

ซงฮยอนอูก็เดินไปหลังร้านเพื่อไปเอาผ้ากันเปื้อนมาให้ผม

ผมไม่รอช้ารีบสวมผ้ากันเปื้อนก่อนที่จะเดินออกไปนอกร้านเพื่อดูว่าตัวเองต้องทำอะไรบ้าง

“สวัสดีค่ะ!!”

พนักงานสาวคนนั้นที่ต้อนรับผมก็ยิ้มกว้างออกมาทันทีที่เห็นผมเดินออกมาจากหลังร้านโดยที่บนตัวมีผ้ากันเปื้อนประจำร้านอยู่

“สวัสดีอีกครั้งนะ…”

ผมทักทายพนักงานสาวอีกครั้ง

“หนูชื่อจองดาวอนนะคะ ส่วนพี่สาวชื่ออะไรหรอ?”

“เอ่อ… ชื่อลียองจี”

“ชื่อเพราะมากเลย!”

“ฮะฮะ…”

ผมหัวเราะแห้งๆ เมื่อเห็นปฏิกิริยาของจองดาวอน

“ว่าแต่พี่ต้องทำอะไรบ้างหรอ?”

“อืมม… ตอนนี้ร้านยังไม่เปิดด้วยสิ เหลือเวลาอีกสองสามชั่วโมง…”

จองดาวอนทันทีที่ได้ยินคำถามของผม เธอก็เงียบไปและพึมพำขณะที่กำลังใช้ความคิด

ในตอนนั้นเองก็มีเสียงพูดจากด้านหลังผม

“แค่รอร้านเปิดและคอยต้อนรับลูกค้าก็พอแล้วครับ”

ซงฮยอนอูตอบกลับคำถามของผม

ผมที่ได้ยินหน้าที่ของผมก็เอียงคอสงสัยเพราะผมไม่คิดว่างานของผมจะมีแค่ต้อนรับลูกค้าจริงๆ

เทียบกับค่าแรงที่ได้แล้ว มัน… ออกจะสบายเกินไปหน่อยจริงๆ

“…ถ้างั้นฉันขอไปทำความสะอาดร้านระหว่างที่ร้านยังไม่เปิดนะ”

พูดจบปุ๊บ ผมก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดโต๊ะที่หลังร้านและเริ่มทำความสะอาดร้านทันทีโดยไม่สนใจสายตาของทั้งสองคนที่กำลังมองมา

ผมทนไม่ได้จริงๆ นั่นแหละแบบว่าค่าแรงมันเยอะมากๆ จนผมรู้สึกแปลกๆ ถ้าตัวเองไม่ทำงานอะไรสักอย่าง

ไม่สิ… หรือเป็นเพราะว่าผมคุ้นชินกับการทำงานพาร์ทไทม์หลายอย่างคุ้นชินกับการมีงานทำตลอดหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจแล้วสิ

แต่ช่างเถอะ… ผมแค่โฟกัสกับปัจจุบันและทำความสะอาดร้านดีกว่า