ตอนที่ 4 วันที่เหมือนจะดีแต่ก็ไม่เคยดีหรอกนะ
เช้าวันใหม่มาเยือน ภายในห้องมืดสลัวร่างที่ขดตัวอยู่บนเตียงก็ค่อยๆ ขยับตัว
ลีจียองค่อยๆ ปรือดวงตาที่เคยปิดสนิทจากนั้นก็ยันตัวลุกขึ้นนั่งและเหยียดแขนจนสุด สะบัดความเหนื่อยล้าบนร่างกายออกทั้งหมด
ผมมองไปรอบๆ ก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์บนหัวเตียงขึ้นมาเช็คเวลา
“ยังเช้าอยู่”
ผมมองเวลาที่แสดงอยู่บนโทรศัพท์ก่อนที่จะวางโทรศัพท์เหมือนเดิม
ผมก้มลงมองร่างกายของตัวเอง ผมเห็นก้อนเนื้อสองก้อนที่ยังคงอยู่เช่นเดิมก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา
จากนั้นเพื่อดูว่าอีกนานแค่ไหนกว่าผมจะกลับไปเป็นร่างผู้ชายเหมือนเดิม ผมก็เหล่ตามองไปที่หลอดสถานะ
⎾Temporally Transform to Girl: 10%⏌
“เหลืออีก 10%…”
ผมถอนหายใจออกมาก่อนที่จะลุกขึ้นและเข้าห้องน้ำเพื่อแปรงฟัน
วันนี้ผมจะต้องไปทำงานพาร์ทไทม์ซึ่งโชคดีจริงๆ ที่เวลาเริ่มงานของผมเป็นช่วงบ่ายทำให้ผมยังมีตอนนี้ยังมีเวลาเหลือเฟือเลยหลังจากที่จัดการธุระส่วนตัวเรียบร้อย
ผมก็หันกลับไปมองค่าความคืบหน้าอีกครั้ง
⎾Temporally Transform to Girl: 0%⏌
“เริ่มนับถอยหลังแล้ว…”
ผมส่งเสียงในลำคอเมื่อผมเห็นกล่องข้อความอันใหม่ปรากฏขึ้นมาตรงหน้า
มันนับถอยหลังไม่ต่างจากตอนที่ร่างกายของผมกำลังจะกลายเป็นผู้หญิงเลย
60…59…58…
ผมนั่งลงบนเตียงรอให้เวลานับถอยหลังหมดลงจนกระทั่งเวลาหมดลง
ผมก็รู้สึกถึงร่างกายที่เปลี่ยนไปแบบคาสายตาเลย
ขนาดของหน้าอกที่เด่นชัดออกมาจากการกลายเป็นผู้หญิงค่อยๆ ลดขนาดลงอย่างชัดเจน
ช่วงสะโพกที่ผายออกค่อยๆ แคบลงจนเทียบเท่ากับร่างกายเดิมของผมในตอนที่เป็นผู้ชาย
เส้นผมที่ยาวเป็นทรงบ๊อบเองก็สั้นลงค่อยๆ กลายกลับไปเป็นทรงเดิมของผมในร่างผู้ชาย
“กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วว!!”
ผมชูมือขึ้นดีใจและเดินไปส่องกระจก
ตอนนี้ผมกลับมาเป็นผู้ชายเหมือนเดิมแล้ว!
แน่นอนว่าผมไม่ลืมเอามือกุมไปที่ตรงเป้าของกางเกง
สัมผัสที่คุ้นเคย… น้องชายของผมเองก็กลับมาเหมือนปกติแล้ว!
ผมแทบน้ำตาจะไหลด้วยความดีใจทว่าผมก็ต้องหยุดชะงักเมื่อผมเห็นกล่องข้อความอันใหม่โผล่ขึ้นมาตรงหน้า
⎾STARTING PERCENTAGE HAS SET TO: 5%⏌
ผมมองกล่องข้อความและสมองของผมก็หยุดทำงานทันที
ค่าความคืบหน้าของการกลายเป็นผู้หญิงของผมถูกเพิ่มขึ้น 5%
ผมขยี้ตาและมองกลับไปที่กล่องข้อความอีกครั้งทว่ากล่องข้อความอันใหม่ก็หายไปแล้วแต่กล่องข้อความที่แสดงค่าความคืบหน้า…
⎾Temporally Transform to Girl: 5%⏌
มันเพิ่มขึ้นมาเป็น 5% จริงๆ
แม่งเอย… ผมเอามือก่ายหน้าผาก
ผมคิดว่าวันนี้จะเป็นวันที่ดีเพราะผมสามารถกลับไปเป็นผู้ชายได้แล้วแต่ดูเหมือนผมจะคิดผิด ผมมองค่าความคืบหน้าอีกครั้งและถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจ
ถ้าหากการกลายเป็นผู้หญิงทำให้จุดเริ่มต้นของค่าความคืบหน้าเพิ่มขึ้นซึ่งยิ่งบ่อยแค่ไหนก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเท่านั้น
นั่นหมายความว่า… หากผมกลายร่างเป็นผู้หญิงต่อไปในกรณีที่แย่ที่สุดสักวันหนึ่งผมอาจจะกลายเป็นผู้หญิงจริงๆ ขึ้นมาก็ได้ที่ไม่ใช่แค่ชั่วคราวแต่กลายเป็นผู้หญิงถาวรไปเลยจริงๆ
ผมถอนหายใจยาวๆ ออกมาอีกครั้งพอคิดถึงกรณีที่แย่ที่สุด
ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ตอนนี้ผมต้องรีบไปเช็คเอาท์และกลับไปที่ห้องเพื่อเปลี่ยนชุดเพราะว่าผมใส่ชุดเดิมตั้งแต่เมื่อวานแล้ว
ผมต้องกลับไปเปลี่ยนชุดก่อนเดินทางไปทำงานพาร์ทไทม์ถึงผมจะรู้สึกไม่อยากทำอะไรและนอนขี้เกียจบนเตียงก็เถอะ
แต่ถ้าผมไม่ไปทำงานพาร์ทไทม์แล้วผมจะเอาเงินจากไหนมาใช้ในชีวิตประจำวันกันล่ะ? เงินไม่ได้งอกจากต้นไม้สักหน่อย!
“เฮ้ออ…”
หลังจากที่ผมเช็คเอาท์แล้ว ผมก็เดินทางตรงดิ่งกลับมาที่หอพักชายทันที
ซึ่งทันทีที่ผมเปิดประตูห้องพัก ผมก็เจอสามเกลอที่ตอนนี้จ้องมาที่ผมด้วยสายตาแทบจะกินเลือดกินเนื้อ
“เห้ย! ลีจียองมาวะ! เมื่อวานไปไหนมาวะ!?”
พัคฮยองชิกทันทีที่เห็นผมเปิดประตู มันก็เดินเข้ามาหาผมและคล้องคอ… ไม่สิ ล็อคคอผมและลากเข้าห้องทันที
“ปล่อยนะโว๊ยย!”
ผมดิ้นพยายามจะหลุดจากแรงแขนของพัคฮยองชิกแต่มีหรอที่ผมจะสู้แรงมันไหว?
แรงของคนที่ไม่เล่นกีฬาเลยกับคนที่เล่นกีฬาแทบทุกวันน่ะนะ? แค่โดนมันล็อคคอตอนนี้ผมก็แทบหายใจไม่ออกแล้ว!
ผมโดนพัคฮยองชิกลากไปนั่งลงบนเก้าอี้ก่อนที่ผมจะโดนอีกสองหน่อที่เดินเข้ามาหาผมพร้อมหัวเราะชั่วร้าย
“จางยุนซอ! จัดการมัดลีจียอง!”
“จัดไป!!”
ในตอนนี้ผมแทบอยากจะร้องไห้ออกมาจริงๆ แล้วนะ
กลับมาผมอยากจะรีบมาเปลี่ยนชุดและพักนิดหน่อยก่อนเดินทางไปทำงานพาร์ทไทม์แต่สิ่งที่ผมเจอทันทีที่กลับมาถึงห้อง คือ โดนเพื่อนร่วมห้องจับมัดกับเก้าอี้เนี่ยนะ…
“นักโทษลีจียอง สารภาพมาซะว่าไปไหนมาและเหยื่อผู้หญิงคนนั้นคือใคร”
ชเวจีวู มันเดินไปหยิบเก้าอี้มานั่งลงข้างหน้าผมพร้อมกับใส่แว่นดำพร้อมกระดกแว่นด้วยท่าทางเหมือนคนสืบสวนนักโทษ
“พ่xงมึxสิ รีบๆ หยุดเล่นได้แล้ววันนี้กูมีไปทำงานพาร์ทไทม์!”
ผมสบถออกมาด้วยคำหยาบ ตอนนี้ผมปวดหัวสุดๆ กับเรื่องบ้าอะไรก็ไม่รู้ที่ไอ้พวกสามเกลอทำ
ชเวจีวูกระดกแว่นอีกครั้งก่อนที่มันจะส่งสายตาไปหาพัคฮยองชิก
“บอกมาา!”
พัคฮยองชิกกดหัวของผมลง
“จะมีอะไรได้วะ ก็กูไม่ได้ทำอะไรจริงๆ!”
ผมพูดออกมาอย่างหัวเสียก่อนที่ทั้งสามเกลอทันทีที่พวกมันเห็นท่าทางของผมดูปกติดี พวกมันก็ปลดเชือกที่มัดผมไว้กับเก้าอี้ออก
ผมสาบานเลย อย่าให้มีวันไหนที่ไอ้พวกสามเกลอนี่พลาดเด็ดขาด ผมจะเอาคืนพวกมันให้สาสม! แค้นต้องชำระด้วยแค้น!
“เออๆ ขอโทษแล้วกันๆ”
พัคฮยองชิกโบกมือขอโทษไปมาก่อนที่จางยุนซอจะเดินเข้ามาหาผม
“เออ ว่าแต่ได้ยินยังว่าคังเยรินมีแฟนใหม่อะ”
“ไม่ใช่แค่ได้ยิน กูเห็นเลยด้วยซ้ำ”
ผมพูดออกมาขณะที่เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบชุดสำหรับทำงานในหัวของผมทันทีที่ได้ยินคำถามของจางยุนซอ
ผมก็ย้อนนึกกลับไปยังภาพที่เห็นเมื่อวาน มันทำให้ผมรู้สึกแย่จริงๆ นะ
คังเยรินพึ่งเลิกกับผมไปได้แค่วันเดียว เธอก็หาแฟนใหม่ได้เลยแถมแฟนใหม่ของคังเยรินดันหล่อรวยอีกต่างหาก
ย้อนกลับมาดูตัวผมเอง… เมื่อวานตอนที่ผมเห็นซงฮยอนอูเลี้ยงข้าวคังเยรินแถมยังเลี้ยงข้าวเพื่อนของคังเยรินได้สบายๆ ก็ทำให้ผมเจ็บปวดใจเหมือนกัน
ผมรู้ดีถึงราคาร้านอาหารแฟนซีนั่นเพราะผมเคยไปกับคังเยรินมาแล้วและก็เคยเลี้ยงข้าวเพื่อนๆ ของคังเยรินเหมือนกัน
ผมยังจำได้ดีจนถึงวันนี้ วันที่ผมเสียเงินมากพอที่จะทำให้ผมอยู่ได้เกือบสามเดือนไปในมื้อเดียวในขณะที่ซงฮยอนอู…
หมอนั่นกลับจ่ายเงินมื้อนั้นได้สบายๆ ถึงจะมีขมวดคิ้วไม่พอใจนิดหน่อยกับท่าทางเพื่อนของคังเยรินซึ่งก็เข้าใจได้เพราะผมเองก็ไม่ชอบเหมือนพวกนั้นเหมือนกันแต่จะทำยังไงได้ล่ะ?
นั่นคือเพื่อนของคังเยรินนี่!
ซึ่งเพื่อนของคังเยรินมักจะบอกผมเสมอว่ามันคือ บททดสอบของผม
ถ้าหากผมไม่สามารถเลี้ยงข้าวพวกเธอได้ก็ไม่มีทางที่จะทำให้คังเยรินมีความสุขได้เพราะคังเยรินนั้นหน้าตาดี สวยมีคนรอจับจองต่อแถวเพื่อขอเป็นแฟนกับเธอนับไม่ถ้วน
คิดแล้วผมก็หงุดหงิด… บททดสอบของผมไม่ใช่แค่เลี้ยงข้าวแต่ยังรวมไปถึงแบกของให้ด้วย
เรียกว่าเป็นเบ๊ดีๆ นั่นเอง
“…เวร สู้ๆ นะเพื่อนรัก”
“เออๆ ไม่ต้องมาปลอบ ขนลุกวะ”
ผมลูบแขนตัวเองเพราะจู่ๆ ไอ้พวกสามเกลอก็รุมเข้ามาปลอบใจซึ่งมันทำให้ผมขนลุกไปทั้งตัวเลย
“คxย… แต่กูก็ไม่คิดเลยนะว่าคังเยรินจะเป็นคนแบบนี้”
พัคฮยองชิกพูดออกมาซึ่งทันทีที่พัคฮยองชิกพูดจบ จางยุนซอและชเวจิวูมีหรือจะไม่ร่วมสมทบพูดนินทา?
“กูไม่ชอบยัยนั่นตั้งแต่แรกแล้วเหอะ ดูแปลกๆ”
“ใช่ ไหนจะเรื่องที่ชอบให้เลี้ยงข้าวอีก”
“โดยเฉพาะพวกเพื่อนของนางนะ โคตรประหลาด”
พวกสามเกลอพูดนินทากลุ่มของคังเยรินในขณะที่ผมเปลี่ยนชุด
ซึ่งทันทีที่ผมเปลี่ยนชุดเสร็จผมก็ห้ามพวกมันและเดินแทรกพวกมันจะออกไปทำงานเลย
“พอเลย… แล้วก็หลีกทางให้กูไปทำงานด้วยครับ”
“เออๆ โชคดีเพื่อน!”
ผมพยักหน้าตอบรับเล็กน้อยก่อนที่จะเหล่สายตาไปมองที่ค่าสถานะเผื่อไว้
⎾Temporally Transform to Girl: 22%⏌
ค่าสถานะมันเพิ่มขึ้นมาเป็น 22% ดูเหมือนว่าจะเพิ่มตอนช่วงที่ผมคิดถึงคังเยริน
แค่คิดถึงและน้อยใจค่าสถานะก็เพิ่มขึ้นมาขนาดนี้แล้วแต่อย่างน้อยมันก็คงไม่ทำให้ผมกลายเป็นผู้หญิงระหว่างทำงานพาร์ทไทม์หรอกใช่ไหมล่ะ?
ผมเลิกคิดเกี่ยวกับค่าสถานะก่อนที่จะเดินไปโบกแท็กซี่ข้างทางและตรงดิ่งไปที่ทำงานทันที
“มาแล้วหรอ? พ่อหนุ่มจียอง”
ผมเดินเข้าไปข้างในร้านกาแฟซึ่งเป็นร้านที่ผมทำงานพาร์ทไทม์อยู่
เจ้าของร้านทันทีที่เห็นผมมาถึงแล้วเขาก็ทักทายผมด้วยรอยยิ้ม
“สวัสดีครับ”
ผมทักทายเจ้าของร้านด้วยรอยยิ้มบางๆ ก่อนที่จะเดินเข้าไปข้างในร้านพื้นที่สำหรับพนักงานเพื่อที่จะไปเอาผ้ากันเปื้อนมาสวม
ผมก็เจอกับพนักงานอีกคนหนึ่งในร้านกาแฟ
“สวัสดีค่ะ พี่ลี”
“สวัสดี โนอึน”
ผมพยักหน้าและทักทายอย่างเรียบง่าย
นัมโนอึน เธอเป็นพนักงานประจำของร้านกาแฟที่ผมทำงานพาร์ทไทม์อยู่ซึ่งเธอก็เป็นคนสอนเรื่องต่างๆ ให้ผมด้วยเหมือนกัน
ร้านกาแฟที่นี่ไม่ใช่ร้านที่ดังอะไรขนาดนั้นลูกค้ามีแค่สองสามคนเท่านั้นทำให้แค่นัมโนอึนก็เพียงพอแล้วทว่าคุณเจ้าของร้านก็ยังจ้างให้ผมทำงานพาร์ทไทม์ทั้งที่มันไม่คุ้มเลยสักนิดเดียว
เหตุผลหรอ? ง่ายๆ เลยคือ คุณลุงเจ้าของร้านเข้าใจชีวิตของเด็กนักศึกษาที่ต้องดิ้นรนหางานไปด้วยระหว่างเรียนเลยอยากสนับสนุนเด็กๆ เหล่านั้น
เขาเลยรับผมเข้ามาทำพาร์ทไทม์ซึ่งจนถึงตอนนี้ผมก็ยังรู้สึกขอบคุณคุณลุงเจ้าของร้านอยู่เลย ค่าแรงที่เขาให้ก็ไม่ใช่ถูกๆ เผลอๆ เยอะกว่างานพาร์ทไทม์ทั่วๆ ไปอีก
แค่ก่อนหน้านี้ที่ผมต้องไปรับงานพาร์ทไทม์เพิ่มมันเป็นเพราะผมต้องมีเงินไว้ปรนเปรอคังเยรินเท่านั้นเอง…
เฮ้ออ… แค่นึกถึงคังเยรินก็ทำให้ผมอารมณ์ไม่ดีแล้ว
ผมถอนหายใจออกมาอีกครั้งก่อนที่จะมองค่าสถานะอีกครั้งหนึ่งก่อนเริ่มทำงานจริงๆ จังๆ
⎾Temporally Transform to Girl: 28%⏌
…แค่คิดถึงคังเยรินแปปเดียว ค่าสถานะผมก็เพิ่มขึ้นอีกแล้วผมได้แต่ถอนหายใจอย่างลำบากใจ
ผมได้แต่ภาวนาหวังว่าค่าสถานะจะไม่เต็มหลอดก่อนที่ผมจะเดินออกจากห้องพนักงานและเตรียมตัวทำงานทว่าดูเหมือนชีวิตจะไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด
เสียงกระดิ่งที่ดังขึ้นพร้อมกับคนสองคนที่เดินเข้ามาข้างในร้านทำให้รอยยิ้มที่ผมปั้นขึ้นมาสำหรับต้อนรับลูกค้าหายไปทันที
ซงฮยอนอูและคังเยรินเดินเข้ามาข้างในร้านกาแฟโดยที่ทั้งคู่ควงแขนเข้ามาก่อนที่จะตามด้วยกลุ่มเพื่อนของคังเยริน
“ฮยอนอู ร้านนี้ดีจริงๆ งั้นหรอ? ร้านเล็กมากๆ เลยนะ”
“อื้ม… กาแฟที่นี่กลิ่นหอมเป็นเอกลักษณ์กว่าที่อื่นน่าจะเป็นกาแฟที่ดีที่สุดในระแวกนี้แล้ว”
คังเยรินกอดแขนของซงฮยอนอูขณะที่เธอมองไปรอบๆ ร้านก่อนที่สายตาของเธอจะหยุดมาที่ผม
เธอสะดุ้งเล็กน้อยซึ่งดูเหมือนว่าเพื่อนๆ ของเธอเองก็สังเกตุเห็นผมด้วยเช่นกัน
ซงฮยอนอูหันไปหาคังเยรินเพราะเห็นว่าจู่ๆ คังเยรินก็หยุดฝีเท้าลง
“มีอะไรหรือเปล่า? เยริน?”
“เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก… ฮยอนอู”
คังเยรินควงแขนของซงฮยอนอูแน่นและส่งรอยยิ้มให้
ผมเห็นรอยยิ้มที่คังเยรินยิ้มส่งให้กับซงฮยอนอูแล้ว
หัวใจของผมก็เจ็บแปล๊บขึ้นมาอีกแล้วแต่ในตอนนั้นเองผมก็เห็นยุนอึนบีและชามินเซที่ยิ้มมุมปากพร้อมกับมองมาที่ผม
ผมได้แต่ก้มหน้าลง ตอนนี้ผมอยากเดินกลับไปที่ห้องสำหรับพนักงานมากๆ
“ยินดีต้อนรับครับ!!”
คุณลุงเจ้าของร้านทันทีที่เห็นลูกค้ากลุ่มใหญ่เดินเข้าร้านมา เขาก็ยิ้มร่าทันทีก่อนที่จะทักทายซงฮยอนอูและคนอื่นๆ
ผมมองคุณลุงเจ้าของร้านที่ตอนนี้กำลังยิ้มร่าขณะที่กำลังรับออเดอร์จากซงฮยอนอูในตอนนั้นเองผมก็เห็นชามินเซเดินเข้ามาหาผม
“ไง! ลีจียอง!”
ชามินเซยิ้มมุมปากทักทายผม
ผมชะงักเล็กน้อยเพราะจู่ๆ ก็ถูกชามินเซทักทาย
ปกติแล้วผมไม่เคยโดนชามินเซทักก่อนเลยด้วยซ้ำ ผมเงยหน้าขึ้นพร้อมกับปั้นรอยยิ้ม
“…อื้ม สวัสดีชามินเซ”
ผมตอบกลับชามินเซในตอนนั้นเองผมก็สังเกตุเห็นสายตาของชามินเซที่ตอนนี้กำลังกวาดสายตาของเธอขึ้นลงบนร่างกายของผม
“หึ… ก็สมฐานะดีนะ”
“ดีแล้วที่เลิกกับคังเยริน เห็นไหม? ฉันบอกแล้วว่าคังเยรินมีคนพร้อมต่อแถวขอเธอคบตลอดเวลา”
ชามินเซเชิดหน้าของเธอพร้อมยกยิ้มมุมปากราวกับคนชนะ
ผมที่ได้ยินคำพูดของชามินเซผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดีเลย
ผมได้แต่ก้มหน้าลงเพราะคำพูดของชามินเซที่พูดออกมามันทะลวงหัวใจของผมอย่างจัง
ผมเหล่สายตาหันไปมองซงฮยอนอูและคังเยริน
ซงฮยอนอูที่หล่อและรวยส่วนคังเยรินที่สวยเป็นอันดับต้นๆ ของมหาลัย มันทำให้ทั้งคู่ดูเป็นคู่สร้างคู่สมกันจริงๆ
“หึ…”
อาจจะเป็นเพราะว่าผมจ้องสองคนนั้นนานเกินไป ชามินเซสังเกตุเห็นท่าทางของผม เธอก็หัวเราะในลำคอ
“ขี้แพ้”
เธอพูดออกมาสั้นๆ ก่อนที่เธอจะเดินกลับไปหากลุ่มของเธอ
ผมเห็นชามินเซกระพริบอะไรสักอย่างกับคังเยรินก่อนที่คังเยรินจะหัวเราะออกมา
ดูเหมือนสิ่งที่ผมแสดงออกไปจะถูกชามินเซไปรายงานให้กับคังเยริน
มันทำให้ผมอดถอนหายใจไม่ได้และรู้สึกอยากจะร้องไห้ออกมาเลย
ดูเหมือนวันนี้จะไม่ใช่วันที่ดีของผมจริงๆ
⎾Temporally Transform to Girl: 81%⏌
Chapters
Comments
- ตอนที่ 11 ก็ว่าหายไปไหน 1 วัน ago
- ตอนที่ 10 ฉันไม่ดื่มน่ะ 2 วัน ago
- ตอนที่ 9 โคตรเท่เลย! กรกฎาคม 8, 2025
- ตอนที่ 8 ขนลุกจนทนไม่ไหว กรกฎาคม 8, 2025
- ตอนที่ 7 นายช่างใจดีเหลือเกิน! กรกฎาคม 7, 2025
- ตอนที่ 6 ค่าแรงพาร์ทไทม์มันดีเกินไปไหม? กรกฎาคม 5, 2025
- ตอนที่ 5 วันที่แย่จนท้อ กรกฎาคม 4, 2025
- ตอนที่ 4 วันที่เหมือนจะดีแต่ก็ไม่เคยดีหรอกนะ กรกฎาคม 2, 2025
- ตอนที่ 3 ไม่คิดเลยว่าผมจะน่ารักได้ขนาดนี้นะเนี่ย กรกฎาคม 1, 2025
- ตอนที่ 2 กลายเป็นผู้หญิงจริง! กรกฎาคม 1, 2025
- ตอนที่ 1 ผู้หญิงน่ะ ช่างโหดร้าย! กรกฎาคม 1, 2025
MANGA DISCUSSION