“ฮุฮุ แฟนของเยรินสุดยอดที่สุด~”

“ใช่ๆ ๆ ไม่คิดเลยว่าพี่ฮยอนอูจะใจดีขนาดนี้”

เสียงคำชมจากปากเพื่อนสองคนทำให้คังเยรินใช้มือปิดปากหัวเราะออกมาในลำคอเบาๆ ก่อนที่เธอจะเหล่ตามองแฟนหนุ่ม แฟนของเธอ ‘ซงฮยอนอู’

เธอรู้สึกภูมิใจที่เธอหาผู้ชายที่สมฐานะกับตัวเธอได้สักทีก่อนหน้านี้เธอคบหากับลีจียองเพราะว่า ‘เงิน’ ทั้งนั้น

โดยเฉพาะกับผู้ชายที่หน้ามืดตามัวทุ่มเททุกอย่างด้วยแล้ว เธอถึงได้เสื้อผ้าแบรนด์เนมมาหลายตัวเลย

ถึงจะน่าเสียดายนิดหน่อยเพราะว่าเธอไม่สามารถขูดรีดเงินจากลีจียองได้แล้วแต่อย่างน้อยตอนนี้เธอก็มีคนข้างๆ กายตอนนี้

“ฮยอนอู… ฉันขอโทษแทนเพื่อนฉันทีนะ”

“ฉันไม่คิดเลยว่าทั้งยุนอึนบีและชามินเซจะลืมกระเป๋าตังมา”

คังเยรินแสดงท่าทางเศร้าและเกรงอกเกรงใจออกมา เธอบีบน้ำตาเล็กน้อยทำให้เธอดูน่าสงสารและดูน่าปกป้องขึ้นมาทันที

ซงฮยอนอูโบกมือไปมาก่อนที่เขาจะมองจานอาหารบนโต๊ะกว่าสิบอย่าง

“ไม่เป็นไร  เยริน”

“พวกเธอแต่ว่าจะจัดการอาหารที่สั่งมาหมดจริงไหม?”

ซงฮยอนอูส่งสายตามองไปที่ยุนอึนบีและชามินเซ เขานึกภาพของผู้หญิงสองคนที่ก็ดูไม่ได้อ้วนท้วมเท่าไหร่จะยัดอาหารกว่าสิบอย่างที่สั่งมาได้หมดเลยจริงๆ

อีกอย่างอาหารแทบจะทุกอย่างที่ทั้งสองคนนี้สั่งมาก็แตะไปแค่ไม่กี่คำเท่านั้นเอง อาจจะแค่ 2-3 ครั้งเองด้วยซ้ำ(?)

“แน่นอนสิ พี่ฮยอนอู”

“พวกฉันไม่มีทางสั่งมากินเล่นๆ อยู่แล้ว~”

ยุนอึนบีและชามินเซทั้งสองตอบรับพร้อมกับเชิดสีหน้าก่อนที่ทั้งสองจะโบกมือเรียกพนักงานเสิร์ฟเพื่อสั่งอาหารเพิ่มอีก

ซงฮยอนอูได้แต่ถอนหายใจและมองอาหารที่ค่อยๆ เพิ่มมาบนโต๊ะโดยที่แทบจะไม่โดนแตะเลยซึ่งทำให้ตอนนี้เขาอยากจะเอาเท้าก่ายหน้าผากแล้วด้วยซ้ำ

 

“ฮ่าฮ่าฮ่า!!”

ผมกลั้นเสียงหัวเราะพร้อมกับกุมพุงของตัวเอง ผมหัวเราะจนแทบจะท้องแข็งแล้ว

ไม่สิผมหัวเราะจนผมแทบหายใจไม่ทันแล้วด้วยซ้ำ พอได้เห็นสีหน้าของซงฮยอนอูแล้วผมก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้จริงๆ นั่นแหละ

สีหน้าลำบากใจของหมอนั่นทำให้ผมรู้สึกสะใจจริงๆ หมอนี่บังอาจมาล่อลวงคังเยรินไปดังนั้นซงฮยอนอูก็ต้องรับมือกับเพื่อนสาวของคังเยรินให้ได้

นี่น่ะ… มันคือบททดสอบรักแท้ยังไงล่ะ!

ผมหัวเราะในลำคอออกมาอีกเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ สงบอารมณ์ในตอนนั้นเองผมก็รู้สึกว่ามีใครสัมผัสที่ไหล่ของผม

ผมหันไปมองคนที่สัมผัสไหล่ของผมก็เห็นเป็นผู้ชายคนหนึ่งรุ่นราวน่าจะคราวเดียวกับผม

“เอ่อ… สวัสดีครับ คือว่าผมขอไลม์ได้ไหม?”

“…?”

ผมแสดงสีหน้าสงสัยออกมาเพราะจู่ๆ ก็ไม่รู้ว่าทำไมผู้ชายตรงหน้ามาขอไลม์ที่เอาไว้ติดต่อส่วนตัวกัน ก่อนที่ผมจะนึกได้และก้มลงมองตัวเอง

ผมลืมไปเสียสนิทเลยว่าตอนนี้ผมกลายเป็นผู้หญิงไปแล้วแต่ว่าผู้หญิงมักจะมีคนมาขอไลม์กันง่ายๆ ขนาดนี้เลยหรอเนี่ย

มันทำให้ผมสงสัยนิดหน่อยเพราะว่าตอนที่ผมเป็นผู้ชาย ไม่เคยมีใครสักคนมาจะมาขอไลม์ผมเลยด้วยซ้ำ

ไม่สิ มันเหมือนกับว่าผมไร้ตัวตนเลยด้วยซ้ำ

“เอ่อ… ได้ไหมครับ?”

ผู้ชายคนนั้นเกาที่แก้มที่กำลังแดงๆ ของตัวเอง ผมมองหน้าของชายตรงหน้าที่แก้มแดง…

“ขอโทษนะ พอดีไม่สนใจผู้ชาย”

ผมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่นิ่งและเย็นชาที่สุด คำตอบที่ผมให้ไปนั่นคือความจริง

แค่คิดว่าผมจะต้องถูกผู้ชายตามจีบ ถูกสารภาพรักและไปเดต จับมือ กอดกันจากนั้นก็ถูกจุ๊บๆ หรือทำอะไรมากกว่านั้นแล้ว…

บรื๋อ~ แค่คิดผมก็ขนลุกแล้ว!

ถึงร่างกายผมจะกลายเป็นผู้หญิงแต่สภาพจิตใจของผมมันเป็นชายแท้ทั้งใจ

“อะฮะฮะ…”

ผู้ชายคนนั้นที่เข้ามาหาผมก็เดินคอตกออกไปทันทีที่ถูกผมปฏิเสธ ผมถอนหายใจออกมาหลังจากที่เห็นอีกฝ่ายเดินออกไปแล้ว

ในตอนนั้นเองผมถึงสังเกตุเห็นว่า พวกนั้นที่ผมแอบตามมาทานอาหารเสร็จแล้วและกำลังเดินออกมาจากร้านอาหาร ผมรีบหลบหาที่ซ่อนตัวทันที

ผมมองภาพตรงหน้าที่ตอนนี้คังเยรินกำลังควงแขนกับซงฮยอนอู ความรู้สึกในอกของผมแทบจะระเบิด

ตั้งแต่ที่ผมกับคังเยรินคบกัน ผมยังไม่เคยแม้แต่จะได้ควงแขนกับเธอเลยสักครั้งแต่ตอนนี้ซงฮยอนอูกลับได้ควงแขนกับเธอแล้วทั้งที่พึ่งจะคบกันได้แค่วันเดียว

ความอิจฉาในใจมันทำให้ผมแทบอยากจะเอาหัวโขกกับกำแพงไปเลยซึ่งในขณะที่ผมกำลังจัดการกับความรู้สึกอิจฉาในใจตอนนี้อยู่

สี่คนนั้นก็เดินหายลับไปแล้ว ผมถอนหายใจและตัดสินใจเลิกตามพวกนั้นแล้วสำหรับวันนี้

ผมหยิบเอาโทรศัพท์เครื่องเก่ากว่าสี่ปีขึ้นมาและเปิดแชทกลุ่ม

ลีจียอง: เฮ้! พวกนายทำอะไรอยู่?

พัคฮยองชิก: แบกหาม [ส่งรูป]

จางยุนซอ: เล่นเกม [ส่งรูป]

ชเวจีวู: นอน

ลีจียอง: ตอนนี้อยู่ห้าง เอาอะไรกันเปล่า?

พัคฮยองชิก: เงินล้านหนึ่ง

ลีจียอง: พ่xงสิ เอาดีๆ จะเอาอะไรกันไหม?

พัคฮยองชิก: มีร้านเครปแถวๆ นั้นปะ?

ลีจียอง: มีร้านหนึ่ง

พัคฮยองชิก: เอาอันหนึ่ง ธรรมดา

ชเวจีวู: เอาด้วยอันหนึ่ง ใส่ไส้อะไรก็ได้หวานๆ

ลีจียอง: โอนเงินมา

พัคฮยองชิก/ชเวจีวู: [ส่งรูป]

ลีจียอง: เฮ้ ลืมค่าอะไรเปล่า?

พัคฮยองชิก/ชเวจีวู: ???

ลีจียอง: ค่าหิ้วไง

พัคฮยองชิก/ชเวจีวู: คxย

ผมหัวเราะในลำคอด้วยความพึงพอใจกับการรีดไถค่าหิ้วจากสองเกลอที่ตกหลุมพลางก่อนที่จะเดินไปซื้อเครปตามที่สองเกลอสั่งจากนั้นก็เดินทางกลับทันที

ผมฮัมเพลงโดยไม่สนใจรอบข้างขณะที่กำลังเดินทางกลับหอพักชายจนกระทั่งมาถึงหอพักชาย

ผมก็เดินเข้าหอพักตามปกติเหมือนเช่นเคยทว่าผมก็ถูกหยุดไว้โดยยามรักษาความปลอดภัย

“ที่นี่หอพักชายนะ ห้ามเข้า”

“…?”

ยามรักษาความปลอดภัยยืนบังทางเข้าหอพักชายไว้พร้อมกับพูดห้ามผมไม่ให้เข้าไป

ผมแสดงสีหน้าสงสัยออกมาเพราะไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ ถึงถูกหยุดไม่ให้เข้าหอพักทั้งทั้งที่นี่ก็หอพักชายและเป็นหอพักที่ผมอยู่จริงๆ

“แม่หนู ที่นี่มันหอพักผู้ชาย เขาห้ามเข้านะรู้ไหม?”

ยามรักษาความปลอดภัยพ่นลมหายใจออกมา

ผมหูผึ่งทันทีที่ได้ยินคำว่า ‘แม่หนู’

ผมลืมไป ตอนนี้ผมอยู่ในร่างที่เป็นผู้หญิงไม่ใช่ร่างเดิมที่เป็นผู้ชาย

“เอ่อ… ถ้างั้นขอฝากอันนี้ให้เพื่อนหน่อยได้ไหม? คุณยาม”

ผมยื่นเครปที่สองเกลอนั่นสั่งไว้ให้ยามด้วยรอยยิ้มแห้งๆ

“ได้สิ ถ้าฝากของให้เพื่อนน่ะ แล้วเพื่อนเลขห้องอะไรล่ะ?”

“ขอบคุณนะคะ! เลขห้อง 669!”

พูดจบผมก็วิ่งออกไปทันทีโดยไม่หันกลับไปมองอีกเลย

หลังจากที่วิ่งออกมาผมก็ล้มตัวลงนั่งลงบนเก้าอี้สาธารณะและถอนหายใจออกมา

ตอนนี้เป็นเพราะว่าผมกลายเป็นผู้หญิงแล้วผมจะเข้าหอพักยังไงดีละเนี่ย…

ในตอนที่ผมกำลังคิดหนักผมก็นึกถึงเจ้าหลอดความคืบหน้าแปลงเป็นผู้หญิงนั่นได้

⎾Temporally Transform to Girl: 91%⏌

อา… มันลดลงไปเหลือ 91% แล้ว

ถึงผมจะไม่รู้ว่ามันลดจากอะไรก็เถอะ แต่ดูเหมือนว่าค่าความคืบหน้าแปลงสภาพเป็นผู้หญิงสามารถลดลงได้

นั่นหมายความว่านี่อาจจะเป็นหนทางเดียวที่จะทำให้ผมกลับไปเป็นผู้ชายอีกครั้งก็ได้

แต่ว่าทำยังไงละ? ต้องทำยังไงมันถึงจะลดกันแน่?

ผมกุมหน้าผากนั่งคิดหาทางลดค่าความคืบหน้าทว่าจนสุดท้ายผมก็คิดไม่ออก

ผมหันไปมองค่าความคืบหน้าอีกครั้ง

⎾Temporally Transform to Girl: 89%⏌

มันลดลง!! ถึงจะไม่รู้ว่ามันลดลงได้ยังไงก็เถอะ! แต่อย่างน้อยมันก็ลดลง!

แต่ว่า… แค่ 2 เปอร์เซ็นต์…

ผมเงยหน้ามองท้องฟ้าตอนนี้มันเริ่มมืดแล้ว… มันคงไม่มีทางที่จะลดได้ทันแน่ๆ สำหรับคืนนี้

ผมต้องไปนอนค้างข้างนอกงั้นหรอ? แค่คิดถึงมัน ผมก็รู้สึกเสียดายเงินแล้ว… ให้ตายสิ

แต่ว่ามันจะมีทางไหนอีกล่ะ? ผมลุกขึ้นและรีบเดินไปที่โมเทลที่ใกล้ที่สุดทันที

ผมเลือกที่จะพักที่โมเทลเพราะราคาถูกล้วนๆ แทนที่จะเป็นโรงแรมที่ดูดี

ไม่ใช่เพราะว่าผมไม่มีเงินหรอกนะ… มันก็แค่ผมคุ้นชินกับอะไรที่เรียบง่ายต่างหาก

อีกอย่างจะไปพักโรงแรมมันก็เสียเงินมากเกินไปไม่คุ้มสักนิดเพราะผมคิดไว้ว่าจะนอนข้างนอกแค่คืนเดียว

 

เมื่อผมมาถึงโมเทลผมก็จองห้องทันทีส่วนเรื่องของเงิน

โชคดีที่ผมมีเงินที่รีดไถจากพัคฮยองชิกและชเวจีวูทำให้ผมไม่ต้องใช้เงินเก็บเลย

ผมกระโดดนอนลงบนเตียงก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพราะมันสั่นมาตั้งแต่ที่ผมมาถึงโมเทลแล้ว

ผมถึงเห็นข้อความในกลุ่มแชทที่มีกว่าร้อยข้อความ… ผมถอนหายใจก่อนที่จะเปิดดูข้อความ

 

พัคฮยองชิก: เฮ้!! ลีจียอง นายให้ใครเอาเครปมาให้น่ะ! ลุงยามแกบอกว่าคนที่เอามาให้สวยมากๆ

ชเวจีวู: ใช่ๆ ลุงยามแกบอกว่าเป็นสาวสวยมากๆ เอามาให้ด้วย!

จางยุนซอ: แกไปรู้จักกับคนสวยขนาดนั้นได้ไงบอกมาเดี๋ยวนี้นะโว๊ยย!

 

ผมแทบเอาเท้าก่ายหน้าผากทันทีที่เห็นข้อความในกลุ่ม

ลีจียอง: อะไร? ฉันไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยโว๊ย!

พัคฮยองชิก: อย่าโกหก ฉันถามคนอื่นมาแล้วฉันมีแม้กระทั่งรูปภาพเพราะงั้นอย่าโกหกนะเห้ย!

พัคฮยองชิก: [ส่งรูปภาพ]

ผมดูภาพที่พัคฮยองชิกส่งเข้ามาในกลุ่ม มันคือภาพถ่ายผมในร่างผู้หญิงชัดๆ เลยแต่ว่ามันถูกถ่ายจากด้านหลังทำให้ผมไม่เห็นว่าหน้าตาเป็นยังไง

แต่ว่าแค่ดูจากด้านหลังก็รู้แล้วว่าสวยมากๆ เพราะรูปร่างที่ยั่วยวนโดยเฉพาะช่วงสะโพก

ลีจียอง: ไม่รู้โว๊ย!

พัคฮยองชิก: ไอ้คนขี้โกหก ถ้ากลับมาเมื่อไหร่นะแก!

ลีจียอง: วันนี้ฉันไม่กลับไปหอพักโว๊ย!! ฮ่าฮ่า!!

หลังจากที่พิมพ์จบผมก็โยนโทรศัพท์ไว้ที่หัวเตียงก่อนที่ผมจะมองหากระจกในห้อง ซึ่งก็มีอยู่บานหนึ่งแถมโชคดีมากๆ ที่กระจกในห้องเป็นแบบกระจกเต็มตัว ผมไม่รอช้ารีบเดินไปหน้ากระจกทันที

ว้าว… ผมรู้สึกแปลกใจมากจริงๆ นะ เมื่อผมยืนอยู่ตรงหน้ากระจก

ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนในกระจกจะเป็นตัวผมในร่างผู้หญิงจริงๆ

ผู้หญิงรูปร่างเล็ก ใบหน้าที่กลมน่ารักมากๆ จนไม่ว่าผู้ชายคนไหนที่เห็นก็ต้องเกิดความรู้สึกอยากปกป้อง

ไหนจะผิวสีขาวนวลที่เนียนผ่องสดใสและดูนุ่มนิ่มน่าสัมผัส

ให้ตายสิ… ผมไม่คิดเลยว่าตัวผมจะดูดีได้ขนาดนี้

ผมไม่รู้จะสรรหาคำพูดอะไรมาอธิบายเลย ผู้หญิงตรงหน้าคือตัวผมเองในตอนนี้

ผมที่อยู่ในชุดผู้ชายยังดูดีได้ขนาดนี้เลย ถ้าหากผมแต่งตัวขึ้นมาจริงๆ มันจะขนาดไหนกันนะ

ผมได้แต่คิดในใจก่อนที่จะสลัดความคิดพวกนั้นทิ้งไปแค่คิดว่าตัวเองจะต้องไปใส่ชุดกระโปรง สีชมพูหวานแหวว ผมก็รู้สึกขนลุนแล้ว

ผมรีบเดินเข้าห้องน้ำไปหลังจากที่เอาความคิดพวกนั้นออกไปจากหัวหมดแล้ว

วันนี้ผมทำอะไรหลายอย่างทำให้ค่อนข้างรู้สึกเหนียวตัวไปหมดจนรู้สึกอยากอาบน้ำและแช่น้ำนานๆ จริงๆ

ผมเลิกเสื้อขึ้นในตอนนั้นเองผมก็เห็นบานกระจกที่สะท้อนภาพผู้หญิงที่กำลังถอดเสื้อจนแทบจะเห็นหน้าอกก้อนใหญ่สองลูก

‘เชี่ย!!’

ผมตกใจจนล้มลงกับพื้น ผู้หญิงในกระจกก็ล้มลงด้วยเหมือนกันผมถึงรู้ว่าตัวเองล้มลงเพราะภาพสะท้อนของตัวเอง

ผมลูบก้นของตัวเองและลุกขึ้นมองกระจกที่สะท้อนเงาของตัวผมในตอนนี้

ผมถอนหายใจออกมาและปิดตาสนิทถอดเสื้อของตัวเองออก

ผมยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นก่อนที่จะค่อยๆ ลืมตาและปิดตาลงทันทีที่เห็นภาพสะท้อนในกระจก

อา… ให้ตายสิ ผมไม่ชินกับการเป็นผู้หญิงจริงๆ นั่นแหละ

ถึงมันจะเป็นร่างกายของผมก็เถอะ… แต่มันก็คือร่างกายของผู้หญิง

ร่างกายของผู้หญิงที่ผมไม่เคยเห็นแม้แต่ครั้งเดียว

มันทำให้ใจผมรู้สึกเต้นแรง ส่วนหนึ่งก็อยากเห็น อีกส่วนก็ละอายใจสุดๆ

สุดท้ายเพื่อหลีกหนีความรู้สึกทุกอย่างผมหลับตาปิดสนิทและค่อยๆ ถอดชุดส่วนที่เหลือโดยทียังปิดตาอยู่และคลำหาอ่างแช่น้ำจากนั้นก็หย่อนตัวลงแช่น้ำทั้งที่ยังปิดตาอยู่

น้ำอุ่นๆ ทำให้ร่างกายและจิตใจของผมผ่อนคลายขึ้นมากๆ

ความคิดต่างๆ ในหัวของผมเองก็ค่อยๆ จางหายไปเหมือนกัน

ผมเอนหลังแช่ลงในอ่างอาบน้ำเต็มตัว

‘พรุ่งนี้ผมจะต้องกลับไปเป็นร่างผู้ชายให้ได้’

ผมตั้งปณิธานในใจเพราะว่าหากผมไม่เปลี่ยนกลับไปร่างผู้ชาย

ผมก็กลับเข้าหอพักชายไม่ได้แถมไม่ใช่แค่นั้นผมเองก็จะทำงานพาร์ทไทม์ที่ผมทำอยู่ด้วยไม่ได้เหมือนกันนี่แหละ

⎾Temporally Transform to Girl: 77%⏌

มันลดลงมาแล้วจากเดิม 89% ตอนนี้เหลือ 77%

ถึงผมจะไม่รู้ว่าต้องทำยังไงค่าความคืบหน้าถึงจะลดแต่ถ้าค่าความคืบหน้ายังคงลดลงต่อเนื่องแบบนี้ตอนเช้าผมน่าจะกลับไปเป็นผู้ชายได้แล้ว

แค่คิดว่าจะกลับไปเป็นผู้ชายเหมือนเดิมผมก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกและดื่มด่ำไปกับช่วงเวลาแช่น้ำแสนวิเศษในตอนนี้