ณ ตอนนี้

ผมเดินไปเรื่อยๆ โดยที่ผมแทบไม่ได้มองทางด้วยซ้ำเพราะว่าในหัวของผมตอนนี้มีความคิดหลายๆ อย่างผุดขึ้นมา

ทำไมคังเยรินถึงอยู่ที่ห้างได้ถูกจังหวะขนาดนี้ซึ่งมันเป็นเรื่องบังเอิญ ผมเข้าใจได้เพราะว่าคังเยรินเป็นคนที่ชอบช้อปปิ้งกับเพื่อนของเธอ

ดังนั้นในตอนที่ซงฮยอนอูขับรถมา คังเยรินอาจจะเห็นพอดีและรีบมาหาซงฮยอนอูทว่าพอเห็นผมลงจากรถแฟนของเธอ

เธอถึงได้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนั้น

อีกความคิดหนึ่งก็คือ คังเยรินที่ผมแทบไม่เคยรู้จักด้านแบบนั้นของเธอเลยและทำไมคังเยรินถึงตบหน้าผม

ใช่… ผมเข้าใจว่าคังเยรินอาจจะโกรธที่เห็นแฟนตัวเองมากับผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้แต่ไม่เห็นต้องลงมือเลย

คังเยรินที่ผมรู้จัก เธอเป็นผู้หญิงที่ยิ้มแย้ม น่ารักและถึงแม้เธอจะมีนิสัยเสียที่ติดช้อปปิ้งกับเพื่อนของเธอ ชอบขอนั่นนี่เพื่อให้ผมไปซื้อตามความต้องการของเธอในตอนที่พวกเรายังคบกันอยู่

แต่สุดท้ายนั่นก็คือหน้าที่ของคนรักไม่ใช่หรอ?

ถ้าหากคนรักอยากได้อะไรเราก็แค่หาทางเพื่อให้คนรักได้ในสิ่งนั้นก็พอ

ซึ่งถ้าผมทำไม่ได้คังเยรินก็จะแสดงอาการไม่พอใจ เสียใจและงอนผมจนต้องไปง้อเป็นสัปดาห์

แต่ในช่วงตลอดเวลาที่คบกัน คังเยรินไม่เคยลงไม้ลงมือแบบนี้มาก่อน

“พี่สาว… โอเคไหม?”

เสียงจากข้างๆ เรียกผม

ผมสะดุ้งนิดหน่อยก่อนที่จะหันไปหาจองดาวอน จองดาวอนตอนนี้มีสีหน้าเป็นห่วงผม

ผมเปิดปากจะตอบกลับจองดาวอนทว่าผมกลับพูดไม่ออก ผมต้องพยายามนึกคำและพูดออกมาอย่างยากลำบาก

“…พี่โอเคดี แค่คิดอะไรนิดหน่อย”

“…พี่สาวไม่โอเคหรอก”

จองดาวอนตอบกลับแทบจะทันทีที่ผมพูดออกไป

จองดาวอนเอามือมาลูบแก้มผมที่พึ่งโดนตบมา ความเจ็บแสบที่พุ่งขึ้นมาทำให้ผมคิ้วกระตุก

บางทีจากความเจ็บแสบที่ผมรู้สึก แก้มของผมอาจจะแดงและช้ำเลย

“ไปร้านยากันเถอะค่ะ เดี๋ยวหนูช่วยทายาให้ก่อนที่มันจะบวมและเป็นแผล”

จองดาวอนจูงมือและเดินนำผมไปยังร้านยาใกล้ๆ ผมพยักหน้าตอบรับเบาๆ

 

เมื่อมาถึงร้านยาจองดาวอนก็จัดการเรื่องซื้อยาที่จำเป็นทันที

ส่วนผมที่ไม่รู้จะทำอะไร ผมก็เดินเล่นภายในร้านยาและเห็นกระจก

ผมนึกสงสัยเลยเดินไปที่กระจกผมถึงเห็นใบหน้าของตัวเอง

ใบหน้าน่ารัก กลมมนตอนนี้บนแก้มของเธอคือแก้มที่แดงและบวมช้ำ

ซึ่งเป็นอย่างที่ผมคิดไม่มีผิด คังเยรินตบผมแรงจริงๆ นั่นแหละ

ผมถอนหายใจออกมาและเลิกมองใบหน้าตัวเองบนกระจกจากนั้นเดินกลับไปหาจองดาวอน

ทว่าโทรศัพท์ของผมก็สั่นขึ้นมา ผมเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

ผมไม่รู้ว่าผมควรจะรู้สึกยังไงดีเมื่อผมเห็นชื่อคนที่โทรมา

ซงฮยอนอูโทรมาหาผม บางทีซงฮยอนอูอาจจะเคลียร์ความเข้าใจผิดกับคังเยรินเรียบร้อยแล้ว

เขาเลยโทรมาหาผมเพราะพวกผมเดินหนีออกมาได้สักพักแล้ว

ผมปัดสายของซงฮยอนอูทิ้งเพราะผมไม่รู้สึกอยากรับสายเลยสักนิด

ซึ่งทันทีที่ผมปัดสายไปซงฮยอนอูก็โทรมาอีกครั้งทันที

ผมถอนหายใจออกมาก่อนที่จะมองไปที่จองดาวอนที่กำลังคุยกับเภสัชกรก่อนที่ผมจะรับสาย

“…สวัสดีค่ะ”

“คุณลียองจี! ผมขอโทษจริงๆ สำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นนะครับ”

ซงฮยอนอูพูดขอโทษผมแทบจะทันทีที่รับสาย

“…ไม่เป็นไรค่ะ”

ผมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงสบายๆ พยายามแสดงให้เห็นว่าผมไม่ได้ติดใจซงฮยอนอูเพราะผมไม่รู้ว่าตัวเองจะไปหงุดหงิดใส่ซงฮยอนอูทำไม

คนที่ทำและตบหน้าผมไม่ใช่ซงฮยอนอูสักหน่อย เป็นคังเยรินต่างหาก

อีกอย่างซงฮยอนอูก็เดินมาคั่นกลางระหว่างผมกับคังเยรินเพื่อไม่ให้เกิดการทะเลาะขึ้นไปมากกว่านั้นอีก

ดังนั้นสิ่งที่ซงฮยอนอูทำนั้นถูกต้องแล้ว

“ตอนนี้พวกคุณลียองจีอยู่ที่ไหนหรอครับ”

ซงฮยอนอูถามออกมาในตอนนั้นเองจองดาวอนก็เดินมาหาผมพร้อมถุงยาพอดี

“ตอนนี้อยู่ร้านยาค่ะ ขอวางสายก่อนนะคะ”

พูดจบผมก็ตัดสายก่อนที่เดินไปหาจองดาวอนที่ตอนนี้ยิ้มและเดินมาหาผม

“พี่สาวรอนานไหม?”

“ไม่เลยๆ”

จองดาวอนหัวเราะคิกคักก่อนที่เธอจะดึงผมออกไปนอกร้านและนั่งลงที่ม้านั่ง

จากนั้นจองดาวอนก็หยิบเอาขวดยาที่เธอซื้อขึ้นมา

“พี่สาว เดี๋ยวป้ายยาให้นะคะ”

ผมเขยิบเข้าไปใกล้ๆ จองดาวอนก่อนที่ผมจะรู้สึกเย็นๆ ที่แก้ม

จองดาวอนค่อยๆ ทายาให้ผมแบบเบาๆ ดูเหมือนว่าเธอพยายามทำแบบเบามือที่สุดเพราะไม่อยากให้ผมเจ็บ

มันทำให้ผมอดยิ้มออกมาไม่ได้จริงๆ จากเดิมที่ผมรู้สึกสับสนเพราะเรื่องก่อนหน้าตอนนี้กลับรู้สึกสบายใจขึ้นแล้ว

แบบว่าพอได้มีคนมาดูแลแถมยังเป็นสาวสวยด้วยจะมีใครบ้างที่ไม่อารมณ์ดีล่ะ?

หลังจากที่จองดาวอนทายาให้ผมเสร็จ ผมก็ขอบคุณเธอเล็กน้อยก่อนที่ผมจะนึกขึ้นได้ว่าซงฮยอนอูพึ่งโทรมา

“อ่อ จริงสิ คุณซงฮยอนอูโทรมาด้วยเมื่อกี้”

“ช่างพี่ซงเขาเหอะ”

อืม… จองดาวอนทันทีที่ผมพูดถึงซงฮยอนอู

เธอก็พูดปัดตกเรื่องซงฮยอนอูทันทีแถมสายตาของจองดาวอน

ตอนนี้ดูเหมือนแทบจะมีไฟลุกขึ้นมาแล้วด้วยซ้ำ

‘เธอโกรธซงฮยอนอูแทนผมหรอ?’

ความคิดนี้เด้งขึ้นมาในหัวของผมจนทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้

ซงฮยอนอู นายซวยแล้วล่ะ!

แม้แต่น้องสาวที่นายดูแลอย่างดีดูเหมือนจะโกรธนายสุดๆ ด้วย

ถึงจะไม่รู้ก็เถอะว่าทำไม? แต่พอคิดว่าซงฮยอนอูจะต้องลำบากและเจอกับมรสุมอารมณ์ของจองดาวอนแล้วผมก็อดหัวเราะคิกคักออกมาไม่ได้

จองดาวอนที่จู่ๆ ก็เห็นผมหัวเราะ เธอก็ยกยิ้มและหัวเราะตามผม

“ว่าแต่พี่สาวมีธุระอะไรงั้นหรอ? ถึงให้มาส่งที่ห้าง?”

“อื้ม… ก็เรื่องนั้นไง”

ผมตอบกลับแบบเบาๆ พยายามไม่พูดถึงมันเพราะตอนนี้พวกเราอยู่ในที่สาธารณะ

แต่ดูเหมือนว่าจองดาวอนจะไม่เข้าใจเพราะเธอเอียงหัวและสายตาสงสัย

“เรื่องอะไรหรอคะ?”

ผมหันซ้ายขวาก่อนที่จะเขยิบเข้าไปกระซิบข้างหูของจองดาวอน

“พี่มาซื้อชั้นในไง”

“อ๋อออ~ ถ้างั้นพี่ไปกับหนูก็ได้นะ”

ผมชะงักไปนิดหนึ่ง ผมในตอนนี้เป็นผู้หญิงก็จริงแต่ผมไม่ได้มีความรู้เกี่ยวกับผู้หญิงเลย

อย่างตอนนี้ ถ้าหากผมไปซื้อชุดชั้นใน… ผมต้องซื้อแบบไหน ไซส์อะไรผมก็ไม่รู้เลย

ผมแค่รู้ว่าหน้าอกของผมเองอยู่ในระดับที่ใหญ่เกินมาตรฐานมานิดหน่อยเท่านั้นเอง

ดังนั้นการที่มีจองดาวอนไปด้วยอาจจะเป็นอะไรที่ดีก็ได้

“ดาวอนว่างหรอ? วันนี้ไม่ใช่ว่าร้านเปิดต้องไปดูแลหรอ?”

ผมถามออกมาด้วยความสงสัยจริงๆ เพราะว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นเรื่องส่วนตัวของผม

การที่จองดาวอนจะไม่ไปทำงานเพราะเรื่องส่วนตัวของผมมันออกจะเกินไปหน่อย

“อื้อ~ เพื่อพี่สาวหนูว่างเสมอแหละ… ส่วนเรื่องที่ร้านถ้าเกิดเรื่องขนาดนี้แล้วพี่ซงยังคิดจะเปิดร้านอีก… เหอะๆ”

จองดาวอนตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มก่อนที่เธอจะค่อยๆ เปลี่ยนสีหน้าเมื่อถึงท้ายประโยคและหัวเราะในลำคอแบบเย็นชา

…ดูเหมือนว่าผมไม่ควรจะทำให้จองดาวอนโกรธจริงๆ นั่นแหละ

ผมเริ่มสงสารซงฮยอนอูแล้วสิทั้งที่ไม่ใช่ความผิดของเขาแท้ๆ แต่ต้องมารับกรรมทั้งจากคังเยรินและจองดาวอน

“ถ้างั้นก็ไปกันเถอะ”

ผมลุกขึ้นและชวนจองดาวอนไปร้านชุดชั้นในทันที

 

เมื่อมาถึงร้านชุดชั้นใน

จองดาวอนก็เดินเข้าไปอย่างง่ายดาย ส่วนผมเดินเข้าไปแล้วได้แต่ก้มหน้า

ก่อนหน้านี้ผมเป็นผู้ชายซึ่งพึ่งจะกลายเป็นผู้หญิงได้แค่สองสามวันเอง!

ซึ่งมันน่าอายสุดๆ ไปเลยสำหรับผม

ก็ใช่ที่ว่าผมเป็นผู้หญิงในตอนนี้… แต่สภาพจิตใจของผมยังคงเป็นผู้ชายอยู่

การเข้ามาในร้านที่เป็นพื้นที่ส่วนตัวของผู้หญิง มันทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจจริงๆ

“พี่สาว~ ลองอันนี้ไหม!?”

จองดาวอนวิ่งเข้ามาหาผม ผมเงยหน้าขึ้นก็เห็นชั้นในที่จองดาวอนเลือกมาให้ผม

‘บราลูกไม้สีขาว’

ผมมองหน้าจองดาวอน

ผมไม่คิดเลยว่าจองดาวอนจะเลือกชั้นในแบบนี้มาให้ผม…

บราลูกไม้สีขาวที่ด้านบนเปิดเผยส่วนบนของหน้าอกแถมมันยังดูบางจนถึงขั้นที่ว่าใส่ก็เหมือนไม่ใส่เลยด้วยซ้ำ!

ตอนแรกที่คิดว่าจะซื้อชุดชั้นใน ข้างในหัวของผมไม่ได้คิดถึงชุดชั้นในแบบลูกไม้เลยสักนิด

สิ่งที่ผมคิดถึงคือ สปอร์ตบราและกางเกงซับใน

แค่ชุดชั้นในที่ผมคิดก็ทำให้ผมลำบากใจที่จะซื้อและสวมมันแล้ว! ยิ่งคิดว่าตัวเองต้องใส่พวกนั้นก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกอาย!

แล้วจองดาวอนจะให้ผมข้ามขั้นไปชุดชั้นในลูกไม้เลยเนี่ยนะ!?

“…ไม่เอา!”

“ทำไมอาา~! พี่สาวไม่อยากใส่ชั้นในสวยๆ หรอ~!?”

“ไม่เอาก็คือไม่เอา!”

ผมส่ายหน้าไปมาปฏิเสธเสียงแข็ง

จองดาวอนที่เห็นผมปฏิเสธ เธอก็ไหล่ตกและเดินเอาชุดชั้นในที่เธอหยิบมาไปเก็บ

ผมถอนหายใจออกมาก่อนที่ผมจะเดินไปดูโซนชุดชั้นในที่ผมต้องการ

ผมไม่ได้สนใจเรื่องดีไซน์ สีอะไรอยู่แล้วผมเลยหยิบเอาสปอร์ตบราสีดำและกางเกงซับในสีดำมาสองคู่

จองดาวอนที่เดินเอาชั้นในสุดยั่วยวนไปเก็บแล้ว ก็เดินมาหาผมพร้อมกับสีหน้าแปลกๆ

“พี่สาว… พี่สาวเอาจริงดิ?”

“ทำไมหรอ? พี่ว่ามันดูใส่สบายดีออก”

ผมยกสปอร์ตบราขึ้นให้จองดาวอนดู

“…”

จองดาวอนเงียบไปก่อนที่เธอจะเดินออกห่างจากผมและไปที่โซนอื่น

ผมได้แต่มองจองดาวอนแบบงงๆ ก่อนที่จะเดินเข้าห้องลองชุดเพื่อลองสวมมันดู

ด้านในมีกระจกบานใหญ่ที่สะท้อนภาพร่างกายของผมครบทุกส่วน

ผมลังเลนิดหน่อยก่อนที่ผมจะค่อยๆ ถอดเสื้อเผยช่วงบนที่เปลือยเปล่า

พอเห็นสภาพช่วงบนของตัวเองที่เปลือยเปล่าในที่สาธารณะแล้ว มันก็ทำให้ผมอายสุดๆ

ผมรีบหยิบสปอร์ตบราที่คล้ายกับเสื้อมาใส่ทันที

‘อื้มม…’

ผมหมุนตัวหน้ากระจกหลังจากที่สวมสปอร์ตบราเรียบร้อยแล้ว

ผมต้องยอมรับจริงๆ ว่าตัวเองน่ารักสุดๆ

ในตอนนี้บนกระจกสะท้อนภาพของหญิงสาวที่มีใบหน้าน่ารักที่สวมสปอร์ตบราอยู่ มันทำให้เธอดูเหมือนผู้หญิงที่ออกกำลังกายบ่อยๆ

ตัวผมทั้งน่ารักและมีเสน่ห์สุดๆ ไปเลย

ก๊อกๆ ๆ

ในระหว่างที่ผมกำลังชื่นชมตัวเองอยู่ ผมก็ได้ยินเสียงเคาะประตู

ผมก็เปิดประตูแง้มๆ และมองออกไป จองดาวอนก็ยืนอยู่หน้าประตูซึ่งทันทีที่ผมเปิดประตู

จองดาวอนก็ยัดอะไรสักอย่างใส่มือผม

“พี่สาว เอานี่ไป”

“หื้อ?”

ผมสงสัยว่าจองดาวอนยัดอะไรใส่มือ ผมเลยตรวจสอบดูว่ามันคืออะไร

ผมนิ่งค้างไปเพราะว่ามันคือ ชุดชั้นในชิ้นที่จองดาวอนเอาไปเก็บเมื่อก่อนหน้านี้

“เอาคืนไปเลยนะ!”

ผมยื่นมือออกไปจะคืนชุดชั้นในที่จองดาวอนหยิบมาให้

“ถ้าพี่สาวไม่ยอมใส่ งั้นหนูก็จะซื้อให้พี่สาวเอง”

จองดาวอนพูดออกมาเสียงแข็งพร้อมกับมองมาที่ผมด้วยสายตาจริงจัง

‘อึ่ก…’

ผมชะงักก่อนที่ผมจะยอมแพ้เมื่อเห็นท่าทางของจองดาวอน

โดยเฉพาะประโยคที่เธอพูดออกมาว่าจะซื้อให้ผม ถ้าเกิดผมไม่ยอมใส่

ถ้างั้นผมแค่ยอมใส่แค่ครั้งเดียวก็พอแล้วใช่ไหมล่ะ!?

“…ก็ได้”

ผมตอบกลับจองดาวอนเสียงเบาก่อนที่จะปิดประตูและล็อคกลอน

ผมมองชุดชั้นในลูกไม้สีขาวในมือ ผมรู้สึกใบหน้าของผมร้อนสุดๆ

แค่คิดว่าตัวเองจะต้องใส่ชุดชั้นในแบบนี้ ผมก็รู้สึกอยากเอาหน้ามุดดินแล้ว

‘ทำไมพวกผู้หญิงถึงกล้าใส่ชุดชั้นในบางๆ แบบนี้ได้?’

คำถามนี้มันผุดขึ้นมาในหัวของผมแทบจะทันที

ผมกลืนน้ำลายและถอดสปอร์ตบรารวมถึงกางเกงที่ผมสวมอยู่จากนั้นหยิบชั้นในลูกไม้มาสวม

หลังจากที่ผมสวมเสร็จแล้ว ผมก็หันไปมองที่กระจก

‘…’

ผมเงียบไปทันทีที่เห็นเงาสะท้อนบนกระจก

สวย! เซ็กซี่! น่ารัก!

ทั้งสามคำเด้งขึ้นมาในหัวของผมแทบจะทันที

หน้าอกของผมที่สวมบราสีขาว ด้านบนของหน้าอกที่เปิดให้เห็นชัดๆ มันทำให้ดูเซ็กซี่สุดๆ

และเมื่อมองลงมาที่ด้านล่าง กางเกงในลูกไม้ที่จองดาวอนให้ผมมา

มันเป็นแบบมองทะลุได้ทำให้เห็นผิวหนังของผมได้ชัดผ่านลายลูกไม้

ถึงมันจะปิดตรงจุดสำคัญได้แต่ว่าส่วนอื่นๆ มันเห็นหมดเลย

ยิ่งผนวกกับหน้าตาของผมที่น่ารักมากๆ ถึงตอนนี้จะหน้าแดงไปหมดก็เถอะ

แต่มันกลับยิ่งทำให้ผมน่ารักและเซ็กซี่สุดๆ เลย มันทำให้แม้แต่ผมเองก็รู้สึกหลงรักเงาสะท้อนในกระจก

พอผมหมุนตัวกางเกงในลูกไม้ที่ผมได้มา… มันเห็นก้นของผมหมดเลย! แม้แต่ร่องก้นก็ยังเห็น!

“พี่สาวสวมหรือยัง!? ถ้าสวมแล้วต้องให้หนูดูด้วยนะ!!”

เสียงเรียกของจองดาวอนจากด้านนอกทำให้ผมได้สติ ในกระจกผมหน้าแดงจนแทบจะเป็นมะเขือเทศ

“อะ..อื้ม!!”

ผมตอบกลับไป ผมลังเลนิดหน่อยแต่ก็ตัดสินใจปลดล็อคกลอน

ซึ่งทันทีที่ผมปลดล็อคกลอน จองดาวอนก็เปิดประตูทันที

“…”

จองดาวอนมองมาที่ผมด้วยความตกใจก่อนที่เธอจะเดินเข้ามาข้างในห้องลองชุดและล็อคกลอน

“พี่สาว… พี่สวยมาก! แถมยังเซ็กซี่สุดๆ ไปเลยยย!”

จองดาวอนพูดออกมาเสียงดัง

“แค่กๆ ขะ..ขอบคุณนะ”

ผมกระแอมไอสำลักอากาศเพราะผมรู้สึกอายสุดๆ

“อื้ออ!! หนูรู้สึกเสียดายเลยอาาา! สวยขนาดนี้ไม่มีใครทนพี่สาวไหวหรอกนะ!”

“…!!”

พอได้ยินที่จองดาวอนพูดแล้ว ผมก็ก้มหน้าลงเพราะหน้าของผมรู้สึกร้อนขึ้นไปอีก!

จนตอนนี้ผมเริ่มกังวลแล้วว่าตัวเองจะเป็นลม!

“โม่วว! ทำไมหนูถึงไม่เกิดเป็นผู้ชายนะ!! ถ้าหนูเป็นผู้ชายหนูจะตามจีบพี่สาวแน่ๆ!”

จองดาวอนพูดออกมาด้วยสีหน้าเสียดายราวกับว่าเธอเสียใจจริงๆ ซะอย่างนั้น

พอได้ยินที่จองดาวอนพูดออกมา ผมก็รีบดันหลังของจองดาวอนให้ออกไป

“ออกไปเลยย! จะเปลี่ยนชุดกลับแล้ว!!”

“ค่าๆ ๆ”

จองดาวอนยอมออกไปจากห้องลองชุดแต่โดยดีทำให้ผมถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกและรีบถอดชุดชั้นในและสวมชุดปกติของผมทันที

พอผมสวมชุดของตัวเองเสร็จแล้ว ผมถึงเดินออกจากห้องลองชุด

ซึ่งผมก็เห็นจองดาวอนที่ยิ้มและหัวเราะน้ำลายแทบจะยืดออกมาราวกับคนกำลังเพ้อฝัน

ผมได้แต่ก้มหน้าลงและเดินไปที่คิดเงินก่อนที่ผมจะรีบเดินออกมาจากร้านชุดชั้นในทันที

โดยมีจองดาวอนที่ตามหลังพร้อมหัวเราะคิกคักออกมาไม่หยุด

“พี่สาวปฏิเสธแต่ตัวเองก็เป็นคนซื้อชุดชั้นในชุดนั้นเองเลยนี่~”

“เงียบไปเลย!!”

ผมซื้อเพราะว่ามันจำเป็นต่างหาก!

ใช่… แค่เพราะว่ามันจำเป็นจริงๆ!

ผมไม่ได้ซื้อเพราะมันทำให้ผมรู้สึกสวยดูดีอะไรหรอก