หลังจากที่ผมความคิดในหัวของผมหายไปทั้งหมด ผมก็ออกไปทำหน้าที่ต่อ

ซึ่งโชคดีที่หลังจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ก็ไม่มีใครทำอะไรแบบเดียวกันอีกเลย

อาจจะเป็นเพราะว่าซงฮยอนอูคอยสอดส่องสายตาภายในร้านอยู่ตลอดเวลา เขาไม่แม้แต่จะเข้าไปข้างหลังร้านเลยสักครั้ง

นั่นเลยทำให้ผมสามารถทำงานอย่างมีความสุขอีกครั้งได้จนผมฮัมเพลงระหว่างบริการเหล่าลูกค้า

“พี่สาว~ วันนี้ไปหาอะไรกินด้วยกันหลังเลิกงานไหม?”

จองดาวอนถามออกมาเพราะว่าตอนนี้อยู่ในช่วงว่างแล้วเพราะไม่มีใครสั่งออเดอร์ มันเป็นเพราะว่าลูกค้าทุกคนสั่งกาแฟและเค้กต่างๆ จนเต็มโต๊ะแล้วเลยสั่งออเดอร์ไม่ได้ต่างหาก

ผมที่ได้ยินคำถามของจองดาวอนก็เหล่สายตาไปมองหลอดสถานะ

⎾Temporally Transform to Girl: 88%⏌

“อื้อ~ เอาสิ”

ผมตอบรับด้วยความอารมณ์ดี

หลอดสถานะมันลดช้าลงขึ้นเยอะมาก ตอนนี้ใกล้ถึงเวลาเลิกงานแล้วแต่หลอดสถานะของผมกลับลดไปแค่ 12%

ซึ่งอัตราการลดค่าสถานะ มันน้อยกว่าครั้งก่อนๆ มาก

“เย้~! วันนี้พี่ซงเลี้ยงนะ!”

จองดาวอนแทงศอกใส่ซงฮยอนอู

“…?”

ซงฮยอนอูขมวดคิ้วและมองจองดาวอนที่จู่ๆ ก็มีเขาอยู่ในบทสนทนาทั้งทั้งที่ไม่มีอะไรเกี่ยวกับเขาเลยสักนิดเดียว

“ไม่เอาน่า~ พี่ซงจะไม่ไปกินข้าวกับหนูจริงๆ หรอ? พวกเราไม่ได้ไปหาอะไรกินด้วยกันนานแล้วนะ!”

“แถมนี่ถือว่าเป็นโอกาสฉลองที่พี่สาวมาทำงานกับเราด้วยนะ~!!”

จองดาวอนกุมมือส่งสายตาอ้อนวอนมองไปที่ซงฮยอนอู

ซงฮยอนอูถอนหายใจออกมาและดีดหน้าผากจองดาวอน

“แอ่ก!”

“ยัยเด็กนี่… เธอแค่อยากเข้าหาคุณลียองจีและผลาญเงินฉันซะมากกว่ามั้ง?”

ซงฮยอนอูถอนหายใจออกมาอีกครั้งก่อนที่เขาจะหันกลับไปล้างถ้วยกาแฟต่อ

“สรุปว่าพี่ซงเป็นคนเลี้ยงนะ!”

จองดาวอนหัวเราะคิกคักระหว่างที่กุมหน้าผากตัวเองก่อนที่เธอจะหันมามองผม

“พี่สาวอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม~?”

“อื้มม~ ตอนนี้คงเป็นต๊อกบกกีแหละ”

“รับแซ่บ เดี๋ยวหนูพาไปร้านที่อร่อยที่สุดแถวๆ นี้เลย!”

จองดาวอนยิ้มกว้างจนถึงหูส่งให้ผม

ผมได้แต่หัวเราะแห้งๆ ผมรับมือความเป็นกันเองของจองดาวอนไม่ไหวจริงๆ

สุดท้ายผมก็ตกลงเออออไปกับจองดาวอนที่ตอนนี้กำลังพูดอะไรก็ไม่รู้ไม่หยุดเลย

 

พอถึงเวลาปิดร้าน ซงฮยอนอูก็เดินไปปรับป้ายปิดร้าน

จองดาวอนที่รอเวลานี้มานาน เธอก็วิ่งมาหาผมและคล้องแขนกับผมทันที

“พี่สาว~!! ไปกินข้าวกัน~!”

“ฮะฮะ จ้าๆ”

ผมได้แต่หัวเราะเบาๆ และลูบหัวของจองดาวอน

ผมพาจองดาวอนเข้าหลังร้านเพื่อถอดผ้ากันเปื้อนและเก็บของส่วนตัวจากนั้นพวกเราก็เดินไปหาซงฮยอนอูที่ตอนนี้รออยู่หน้าร้าน

“รีบไปกันเถอะ”

ซงฮยอนอูเมื่อเห็นพวกเรา เขาก็พูดขึ้นมาก่อนที่จะเดินนำทันที

แน่นอนว่าคนนำทางก็คือจองดาวอนที่กอดแขนของผมแน่นไม่ยอมปล่อยเลยตั้งแต่ถึงเวลาเลิกงาน

เมื่อมาถึงร้านอาหารจองดาวอนก็ทักทายเจ้าของร้านอย่างคุ้นเคย

“คุณลุง~ ขอต๊อกบกกีแบบพิเศษจัดเต็มเลยนะ! แล้วก็โซจูสามขวด!”

ผมนิ่งไปทันทีที่ได้ยินจองดาวอนสั่งโซจูเพราะว่าผมเป็นคนไม่ดื่มแอลกอฮอล์และเกลียดกลิ่นของมันมากๆ ด้วย

สำหรับผมแค่ได้กลิ่นผมก็รู้สึกเวียนหัว คลื่นไส้แล้วทำให้ผมไม่ชอบมันสุดๆ

ครั้งหนึ่งผมเลยสงสัยว่าทำไมคนถึงชอบดื่มโซจูกัน ผมเลยพยายามลองดื่มแล้วเมื่อหลายปีก่อนแต่ไม่ว่ายังไงผมก็รับไม่ได้จริงๆ

ผมรีบส่งสายตาปฏิเสธใส่จองดาวอนทว่าจองดาวอนกลับหันหน้าหนีทันทีที่เห็นสายตาของผม

พอเห็นว่าจองดาวอนไม่สนใจสายตาของผมเลยสักนิด ผมเลยหันไปหาซงฮยอนอูเพื่อให้เขาห้ามปรามจองดาวอน

ซงฮยอนอูที่เห็นสายตาของผม เขาก็ส่ายหน้าไปมาราวกับรู้อยู่แล้วว่าจะเกิดอะไรแบบนี้

ผมเลยได้แต่ถอนหายใจออกมาเพราะดูเหมือนว่าวันนี้ผมจะต้องทนกลิ่นเหม็นฉุนของแอลกอฮอล์แน่ๆ

ในระหว่างที่ผมกำลังอยู่ในความคิดของตัวเอง ซงฮยอนอูก็เดินนำผมไปนั่งที่โต๊ะลึกสุดและมุมสุด ผมเลยรีบเดินตามไป

ซงฮยอนอูทันทีที่เห็นผมนั่งลงตรงข้ามกับเขา เขาก็เทน้ำเปล่าใส่แก้วและยื่นให้ผม ผมก้มหัวเล็กน้อยขอบคุณเขา

จากนั้นผมก็มองโปสเตอร์เมนูอาหารที่อยู่บนกำแพง

“อยากกินอะไรเพิ่มอีกไหมครับ?”

ซงฮยอนอูถามผมขึ้นมาเมื่อเขาเห็นผมกำลังดูเมนูอาหาร

“อา… ไม่เป็นไรค่ะ”

ผมตอบกลับด้วยความเกรงใจ

มันมีหลายอย่างที่ผมอยากกินเลยแต่ว่าผมไม่กล้าสั่งเพิ่มนอกจากต๊อกบกกีที่จองดาวอนสั่งไปแล้ว

ครั้งก่อนในร้านอาหารแค่ข้าวผัดที่ปกติในร่างผู้ชายผมสามารถกินได้หมดสบายๆ ได้หลายจานแต่ตอนนี้พออยู่ในร่างผู้หญิงแค่กินให้หมดจานยังลำบากเลยด้วยซ้ำ

ผมเลยไม่กล้าสั่งอะไรเพิ่มอีกเลยเพราะกลัวว่าจะกินไม่หมด ซึ่งมันเสียดายเงิน

แน่นอนว่าไม่ใช่ว่าผมเกรงใจซงฮยอนอูที่เป็นคู่แข่งความรักของผมหรอกนะ ใจจริงของผมอยากผลาญเงินเขาด้วยซ้ำ

แต่ว่าการจะได้เงินมา มันแลกด้วยการทำงานหนักและถ้าหากต้องผลาญเงินไปแบบเสียเปล่า มันทำให้ผมรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่

ซงฮยอนอูพยักหน้าทันทีที่เขาได้ยินคำตอบของผม

ในตอนนั้นเองจองดาวอนก็เดินมาหาพวกเราสองคน

“พี่ซงคุยอะไรกับพี่สาวอะ!”

จองดาวอนเดินมาหาพวกเราด้วยท่าทางไม่พอใจพร้อมแก้มป่อง

“ไม่มีอะไร”

ซงฮยอนอูนวดขมับพร้อมถอนหายใจออกมา ซงฮยอนอูได้แต่สงสัยว่าวันนี้ถอนหายใจเพราะจองดาวอนไปกี่ครั้งแล้วก็ไม่รู้

ในขณะที่จองดาวอนไม่สนใจท่าทีของซงฮยอนอูและนั่งเก้าอี้ข้างๆ ผมพร้อมกับดึงแขนผมไปกอดและส่งสายตาไม่วางใจใส่ซงฮยอนอู

“พี่สาวเป็นของหนูนะ! ห้ามแย่งเด็ดขาด!”

ซงฮยอนอูที่ได้ยินจองดาวอน เขาก็โบกมือเบาๆ ด้วยความลำคาญ

ผมได้นั่งนิ่งๆ และมองการพูดคุยของสองคนนี้ด้วยความขบขัน

พอเห็นซงฮยอนอูท่าทางปลงๆ และลำคาญจากจองดาวอนแล้วผมก็มีความสุขแล้วและไม่นานอาหารที่สั่งไว้ก็ได้แล้ว

ผมมองต๊อกบกกีที่อยู่ตรงหน้าด้วยรอยยิ้มแห้งๆ

ก็ถูกที่ผมอยากกินต๊อกบกกีแต่ต่อให้ผมจะอยากกินแค่ไหน ผมก็กินต๊อกบกกีที่อยู่ตรงหน้าของผมไม่ไหวแน่ๆ

ต๊อกบกกีที่ร้านให้มามันใหญ่กว่าข้าวผัดที่ผมไปกินวันนั้นเยอะเลย! ผมไม่คิดว่าจานมันจะใหญ่ขนาดนี้!

“กินเท่าที่ไหวก็พอครับ คุณลียองจี”

ซงฮยอนอูพูดขึ้นมา ผมเงยหน้ามองเขาก็เห็นสายตาของซงฮยอนอูมองมาที่ผม

ผมพยักหน้าตอบรับก่อนที่จะเริ่มลงมือกิน

“จะได้กินโซจูสักที~!”

จองดาวอนที่นั่งข้างๆ ผมส่งเสียงตื่นเต้นและเปิดขวดโซจูและเทใส่แก้วเล็กแจกทันที แน่นอนว่ารวมส่วนของผมด้วย

ผมมองแก้วโซจูใสขนาดเล็กตรงหน้าด้วยสายตาลำบากใจตรงข้ามกับจองดาวอนที่ตอนนี้กระดกไปเรียบร้อยสองแก้ว

“พี่สาว~ ไม่ดื่มหรอ~”

จองดาวอนถามผมพร้อมรอยยิ้มจนตาปิด

“พี่ไม่ชอบดื่มน่ะ”

ผมพูดออกไปอย่างตรงๆ ถึงจะรู้สึกความลำบากใจนิดหน่อยก็เถอะเพราะจองดาวอนอุตส่าห์เทให้แล้ว

แต่สุดท้ายแล้วผมก็ไม่รู้จะปิดและฝืนดื่มไปทำไมในเมื่อตัวเองไม่ชอบ

“เอ๋~ จริงหรอ!?”

จองดาวอนที่ได้ยินคำตอบ เธอก็แสดงสีหน้าตกใจ

“อื้ม…”

“ขอโทษที่ไม่ได้ถามนะคะ คือว่าไม่คิดว่าพี่จะไม่ชอบดื่มน่ะ แฮะๆ”

จองดาวอนหัวเราะแห้งๆ ก่อนที่เธอจะมองมาที่แก้วโซจูของผมด้วยสีหน้าลำบากใจ

พอเห็นสีหน้าลำบากใจของจองดาวอนแล้ว ผมก็ถอนหายใจออกมา

“ไม่เป็นไร… ไหนๆ จองดาวอนก็เทให้พี่แล้วแต่แค่แก้วเดียวพอนะ”

พูดจบผมก็ยกแก้วโซจูขึ้นมาจากนั้นกลั้นหายใจและกระดกไปรวดเดียว

ผมรู้สึกถึงรสชาติของแอลกอฮอล์ที่บาดคอและกลิ่นแอลกอฮอล์พุ่งขึ้นมาจนทำเอาผมมึนหัวเลย ผมรีบดื่มน้ำเปล่าตามทันที

“ไหวไหม?”

ซงฮยอนอูถามผมขึ้นมา

หลังจากที่ดื่มน้ำแล้วผมถึงพยักหน้าตอบกลับเขาไปก่อนที่พวกเราจะเริ่มลงมือกินต๊อกบกกีที่สั่งมา

 

หลังจากที่พวกเรากินไปได้สักพัก จองดาวอนก็เอนตัวมาพิงไหล่ของผม

“พี่สาวว~ แฮะๆ ๆ”

ผมสะดุ้งนิดหน่อยและหันไปมองจองดาวอน

ตอนนี้จองดาวอนหน้าแดงมากแถมยังน้ำลายไหลเหมือนเด็กอีกต่างหาก

มันทำให้ผมหัวเราะออกมาเบาๆ เพราะรู้สึกว่าจองดาวอนน่ารักดี

“เมาแล้วหรอ?”

ผมถามออกไปพร้อมกับลูบหัวของจองดาวอน

“อื้ออ~ ใครมาวว~ หนู๊วว~ ไม่ด้ายมาวว~”

“จ้าๆ ไม่เมาๆ”

ผมหัวเราะออกมาอีกครั้งและมองดูบนโต๊ะ ตอนนี้ขวดโซจูหมดไปสองขวดของจองดาวอนและอีกขวดของซงฮยอนอู

พูดตามตรงผมยังไม่ค่อยโอเคกับกลิ่นของแอลกอฮอล์เท่าไหร่แต่ว่ามันยังอยู่ในระดับที่พอรับได้

ผมลูบหัวของจองดาวอนอีกครั้งทำให้จองดาวอนนิ่งจากนั้นผมก็หันไปมองซงฮยอนอู

ซงฮยอนอูหน้าของเขาก็แดงไม่ต่างกับจองดาวอนเลยแต่ดูเหมือนว่าเขาจะยังไม่เมาเท่าไหร่

แต่เพื่อความมั่นใจผมเลยถามเขาออกไป

“ไหวไหมคะ?”

“อืม…”

ซงฮยอนอูตอบกลับด้วยเสียงในลำคอก่อนที่เขาจะค่อยๆ กินต๊อกบกกีอย่างช้าๆ

“จริงสิ… พรุ่งนี้ฉันอาจจะไม่ได้มาทำงานนะคะ”

ผมบอกซงฮยอนอูไปตรงๆ เพราะว่าผมไม่รู้ว่าพรุ่งนี้ผมจะยังอยู่ในร่างผู้หญิงหรือเปล่า

ถึงตอนนี้หลอดสถานะของผมจะยังเหลืออยู่เยอะมากๆ ก็เถอะ

⎾Temporally Transform to Girl: 81%⏌

ซงฮยอนอูที่ได้ยินที่ผมบอก เขาก็ยกคิ้วด้วยความสงสัย

“มีธุระหรอ?”

“ประมาณนั้นค่ะ แหะๆ”

ผมหัวเราะแห้งๆ ตอบกลับจากนั้นบนสนทนาของพวกเราก็จบลงทันที จบลงอย่างง่ายๆ แบบนี้เลย

ผมไม่รู้จะยกบนสนทนาอะไรขึ้นมาดีเลยกินต๊อกบกกีต่ออย่างเงียบๆ

จนกระทั่งพวกเรากินหมดเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็เรียกคิดเงินทันที

เมื่อพ่อค้าร้านเดินมาเก็บเงิน ผมก็หันไปบอกซงฮยอนอูทันที

“เดี๋ยวช่วยออกนะคะ”

ผมพูดออกไปขณะที่หยิบกระเป๋าตังขึ้นมา

“ไม่เป็นไรครับ วันนี้ผมเลี้ยงถือว่าฉลองที่คุณลียองจีมาทำงานด้วยกันครับ”

ซงฮยอนอูพูดออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

ผมที่ได้ยินแบบนั้นก็ขมวดคิ้วก่อนที่จะตอบกลับไป

“ไม่ได้ค่ะ”

ผมตอบปฏิเสธออกไป ผมเข้าใจนะว่าซงฮยอนอูอยากเลี้ยงข้าวมื้อนี้แต่ว่าสุดท้ายแล้วเขาก็ไม่ได้คิดจะเลี้ยงตั้งแต่ต้น

อีกอย่างผมเองก็ไม่อยากติดหนี้บุญคุณของซงฮยอนอูด้วย ถือว่าชดใช้ที่ซงฮยอนอูช่วยผมไว้ที่ร้านกาแฟด้วยเหมือนกัน

แล้วตอนนี้ผมก็มีรายได้จากค่าจ้างของซงฮยอนอูด้วยแถมเยอะมากๆ ด้วยอย่าง วันนี้ซงฮยอนอูให้ผม 240,000 วอน ซึ่งมันมากจนผมเกรงใจด้วยซ้ำ

แต่ซงฮยอนอูก็ตัดสินใจไปแล้วและยัดมันใส่มือผมไปเลยดังนั้นการหารค่าอาหารรอบนี้ถือว่าเจ๊าๆ กันไป

“ไม่ได้ครับ”

ซงฮยอนอูส่งสายตาจริงจังมาที่ผมก่อนที่เขาจะหยิบเงินจากกระเป๋าและส่งให้เจ้าของร้านทันที

ผมได้แต่นิ่งค้างไประหว่างที่ถือกระเป๋าเงินอยู่ก่อนที่จะยิงสายตาไม่พอใจใส่ซงฮยอนอูทว่าซงฮยอนอูไม่สนใจและหยักไหล่

เฮ้อ…

ผมถอนหายใจออกมาและหันไปถามจองดาวอน

“ดาวอน ลุกไหวไหม?”

ผมลูบหัวของจองดาวอนที่ตอนนี้หลับตาอิงไหล่ผม

“อื้ออ~”

จองดาวอนส่งเสียงในลำคอ ดูเหมือนว่าจองดาวอนจะเมาจนไม่ไหวแล้ว

ผมเลยโอบเอวของจองดาวอนและค่อยๆ พยุงเธอลุกขึ้นยืน

ซงฮยอนอูมองผมก่อนที่เขาจะเดินมาหาผมและช่วยพยุงจองดาวอน

หลังจากที่จัดท่าของจองดาวอนเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็พากันออกจากร้านทันทีและเดินทางกลับทันที

“คุณซงฮยอนอูรู้ที่พักของจองดาวอนไหมคะ?”

ผมถามซงฮยอนอูออกไป

“รู้ครับ… แต่คุณลียองจีกลับยังไงหรอครับ ดึกขนาดนี้แล้ว”

ซงฮยอนอูถามผมออกมา ผมเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา

ตอนนี้ 23:40 กำลังจะเที่ยงคืนแล้วซึ่งมันดึกมากและอันตรายพอสมควรสำหรับผู้หญิง

ผมถอนหายใจออกมาเพราะไม่คิดเลยว่ามันจะดึกขนาดนี้

“น่าจะไปเช่าโรงแรมแถวๆ นี้ค่ะ”

ผมตอบกลับไปสั้นๆ และใช้โทรศัพท์ค้นหาโรงแรมใกล้ๆ

“คุณลียองจีไปพักที่บ้านผมไหม?”

“…อะไรนะคะ?”

ผมนิ่งไปทันทีที่ได้ยินที่ซงฮยอนอูพูดออกมาก่อนที่ผมจะหันไปมองซงฮยอนอูและถามอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ

“คุณลียองจีจะไปพักที่บ้านผมไหมครับ?”

“…”

ผมเงียบไปทันทีที่ได้ยินที่ซงฮยอนอูพูดออกมาซึ่งยืนยันสิ่งที่ผมได้ยินไป

ซงฮยอนอูที่เห็นผมเงียบไป เขาก็หันมามองผมด้วยความสงสัยก่อนที่เขาจะนึกขึ้นได้และรีบพูดออกมา

“อย่าเข้าใจผิดนะครับ ผมแค่พูดออกมาเพราะมองว่าไปเช่าโรงแรมมันเปลืองเงินเกินไปเฉยๆ เพราะที่บ้านผมมีห้องรับแขกอยู่และไม่มีใครใช้แถมผมก็มีแฟนอยู่แล้วครับ”

“…เข้าใจค่ะ”

ผมหรี่ตามองซงฮยอนอูเพื่อจับผิดเขาทว่าพอเห็นว่าซงฮยอนอูดูไม่ได้มีความคิดแปลกๆ ผมก็พยักหน้าตอบช้าๆ ก่อนที่ผมจะมองไปที่จองดาวอน

“แล้วจองดาวอนล่ะคะ?”

“ผมว่าจะพาจองดาวอนไปพักที่ห้องผมด้วยเหมือนกันเพราะจองดาวอนเข้าออกห้องผมแทบจะเป็นบ้านหลังที่สองของเธออยู่แล้ว”

ซงฮยอนอูพูดออกมายาวๆ ขณะที่เขากระแอมไอเล็กน้อยดูลุกลี้ลุกลนนิดหน่อย

“คุณซงฮยอนอูดูสนิทกับดาวอนจังนะคะ”

“อืม… จริงๆ เป็นเพราะว่าจองดาวอนโตมากับผมน่ะครับ พวกเราอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กแล้วเพราะเคยอยู่บ้านข้างๆ กัน”

“หื้ม~”

ผมส่งเสียงในลำคอเพราะสนใจและรอให้ซงฮยอนอูเล่าต่อ

“สำหรับผมจองดาวอนไม่ต่างกับน้องสาวแท้ๆ นั่นแหละครับเพราะโตและอยู่ด้วยกันมาตลอดตั้งแต่จำความได้”

“สมัยเด็กเวลาที่คุณพ่อคุณแม่ของจองดาวอนไปทำงานก็มักจะฝากจองดาวอนที่บ้านผมนี่แหละครับ”

ผมมองใบหน้าของซงฮยอนอูระหว่างที่ฟังเขาเล่าออกมา

ผมเห็นใบหน้าของซงฮยอนอูที่มองตรงไปข้างหน้าแต่สายตาของเขาดูเหมือนจะย้อนกลับไปคิดถึงสมัยก่อน เขายิ้มมุมปากออกมาราวกับมีความสุขกับความทรงจำเก่าๆ ในวัยเด็ก

“…งั้นหรอคะ?”

ผมตอบกลับไปสั้นๆ ก่อนที่พวกเราจะขึ้นรถของซงฮยอนอูและขับรถตรงดิ่งไปยังที่พักทันที

 

เมื่อมาถึงบ้านของซงฮยอนอู

ผมก็แอบตกใจนิดหน่อยเพราะบ้านของซงฮยอนอูใหญ่และดูดีมาก…

การตกแต่งสไตล์มินิมอลซึ่งเป็นสไตล์ที่ผมชอบและฝันว่าอยากมีบ้านแบบนี้มาตลอด

ไม่คิดว่าผมจะมีโอกาสได้ลองสัมผัสและอยู่อาศัยจริงๆ เลยสักครั้ง

“เดี๋ยวผมพาไปที่ห้องนอนนะครับ”

ซงฮยอนอูพยุงจองดาวอนคนเดียวและพาเดินไปที่ห้องนอนทันที

‘นี่สินะ บ้านคนรวย’

ผมมองไปรอบๆ ด้วยความสนใจ บ้านสไตล์มินิมอลที่มีเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงประดับประมาณหนึ่ง

ผมมองไปรอบๆ ระหว่างที่เดินตามหลังซงฮยอนอูจนกระทั่งถึงห้องนอน

“ห้องนอนนะครับ”

ซงฮยอนอูหันมาพูดกับผมและเปิดประตูให้ดูข้างใน

‘ว้าว…’

ผมร้องว้าวในใจเพราะว่าแม้แต่ห้องนอนยังกว้างมากๆ เลย

เตียงนอนคิงไซส์แถมหมอนใบใหญ่ดูนิ่มน่านอน ผมไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าได้นอนจะรู้สึกสบายขนาดไหน

“คุณลียองจีจะไปอาบน้ำก่อนนอนก็ได้นะครับ”

“ห้องน้ำอยู่ด้านนอกเดินไปทางซ้ายสุดเลยครับ”

ซงฮยอนอูพูดขึ้นมาหลังจากที่เขาวางจองดาวอนนอนลงกับเตียงเรียบร้อยแล้ว

“อ่าค่ะ… ถ้างั้นขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ”

ผมได้ยินแบบนั้นก็คิดจะไปอาบน้ำทันทีเพราะผมรู้สึกตัวเหนียวนิดหน่อยจากเหงื่อ

ผมเดินออกจากห้องนอนและตรงดิ่งไปที่ห้องน้ำตามที่ซงฮยอนอูบอกทันที

พอมาถึง ผมก็ต้องตกใจอีกครั้งเพราะแม้แต่ห้องน้ำก็ยังกว้างมากๆ

‘มีที่ไหนไม่กว้างขนาดนี้บ้างเนี่ย…’

ผมได้แต่คิดในใจ ห้องน้ำของซงฮยอนอูมีทั้งอ่างแช่น้ำที่กว้างพอที่จะแช่สักสามคนเลยด้วยซ้ำแถมยังมีพื้นที่อาบน้ำส่วนของฝักบัวแยกออกไปอีก

ไม่ใช่แค่นั้นยังมีพื้นที่สำหรับเปลี่ยนชุดแยกด้วย!

‘บ้านของคนรวยจริงๆ นี่มันใหญ่โตและกว้างไปหมดจริงๆ’

ผมถอนหายใจออกมาก่อนที่จะเริ่มเตรียมตัวอาบน้ำ

“คุณลียอ―”

ผมหันหน้าไปตามทิศทางที่ได้ยินเสียงทันที

ผมเห็นซงฮยอนอูที่ยืนนิ่งอยู่ตรงประตูที่เปิดอ้าอยู่ก่อนที่ผมจะก้มหน้าลงมองดูตัวเองที่ตอนนี้เปลือยหน้าอกเพราะกำลังอยู่ในท่าถอดเสื้อ

“…!!!”

ผมรีบหันหลังให้ซงฮยอนอูทันที ซงฮยอนอูนิ่งค้างนานกว่าเขาจะได้สติ

“ขอโทษครับ… อันนี้ชุดนะครับ”

ก่อนที่เขาจะรีบออกไปและปิดประตูห้องน้ำทันที ผมหายใจเข้าออกถี่รัวเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

ผมรีบเดินไปล็อคประตูและเช็คอีกสองสามครั้งให้มั่นใจก่อนที่ผมจะทรุดตัวลงนั่งหน้าซุกเข่าและร้องออกมาในใจ