ฮัมเพลง~

ผมฮัมเพลงในลำคอด้วยทำนองเพลงที่ผมชอบที่สุดในตอนนี้

ทำนองเพลงที่เกี่ยวกับความรักที่กำลังเบ่งบานในขณะที่กำลังถือช่อดอกกุหลาบที่ผมลงแรงทำงานพาร์ทไทม์จนแทบไม่มีเวลานอนเกือบทั้งเดือน

ดอกกุหลาบทั้งหมด 999 ดอก

ดอกกุหลาบทั้งหมดนี้บ่งบอกถึงความรักที่ผมจะตั้งใจดูแลเธอจนวินาทีสุดท้ายของชีวิต สำหรับหลายๆ คนแล้วดอกกุหลาบขนาดนี้อาจจะไม่ได้แพงมากก็ได้ทว่าสำหรับผมที่ยังเป็นเพียงนักศึกษา

ราคาของช่อดอกกุหลาบนี้สามารถทำให้ผมอยู่รอดไปได้เกือบเดือนด้วยซ้ำ

ผมมองช่อกุหลาบในมือที่ถูกตกแต่งด้วยช่อสีฟ้าครามสื่อถึงท้องฟ้าและความสดใส

โบว์สีเหลืองที่พันรอบๆ สื่อถึงความรู้สึกอบอุ่นและมีความสุขทุกครั้งที่ผมใช้เวลาอยู่กับเธอ

ผมได้แต่พูดชมช่อดอกกุหลาบในมือภายในใจก่อนที่ผมจะเห็นร่างที่คุ้นเคยที่ปลายหางสายตาทว่าเท่านั้นก็เพียงพอแล้วเพราะเพียงแค่นั้นผมก็รู้แล้วว่าคนคนนั้นคือใคร

“เยริน!”

ผมเรียกชื่อของคนคนนั้นพร้อมฉีกรอยยิ้มจนแทบจะถึงหู

คิงเยริน แฟนสาวสุดเพอร์เฟ็คของผมมาแล้ว!

แฟนคนสวยที่จะเป็นเจ้าของช่อดอกกุหลาบช่อนี้!

ผมรีบวิ่งไปหาเธอทันที

ในหัวของผมตอนนี้เริ่มนึกถึงภาพของคังเยรินที่กำลังฉีกยิ้มดีใจและตอบรับช่อกุหลาบในมือของผมไปพร้อมรอยยิ้มด้วยท่าทางเขินอายจากนั้นพวกเราก็จุ๊บๆ กัน

เหะๆ ๆ ~

ผมหัวเราะในใจก่อนที่จะรีบสลัดความคิดพวกนั้นทิ้งไปและวิ่งมาอยู่ตรงหน้าของคังเยรินอย่างรวดเร็ว

“เยริน~”

คังเยรินทันทีที่เห็นผมวิ่งเข้ามาหาเธอ เธอก็แสดงท่าทางตกใจเล็กน้อย

อาจจะเป็นเพราะว่าด้านหลังของผมก็คือช่อดอกกุหลาบทั้งหมด 999 ดอกที่ผมจะมอบให้เธอในวันนี้เลยเป็นเหตุผลที่ทำให้เธอแสดงท่าทางตกใจ

ผมรีบยื่นช่อกุหลาบให้เธอพร้อมรอยยิ้มและรอดูปฏิกิริยาต่อไปของเธอทว่าปฏิกิริยาที่ผมคาดหวังก็พังทลายไปเมื่อผมเห็นเธอไม่ยิ้มดีใจที่ได้รับดอกกุหลาบ

“ลีจียอง” 

ชื่อของผมถูกเรียกด้วยน้ำเสียงเฉยเมยจากปากของคังเยริน เธอผลักดอกกุหลาบที่ผมยื่นให้กลับมา

ผมได้แต่ยืนงงอยู่ตรงนั้นเพราะความสับสน คังเยรินมองหน้าของผมก่อนที่เธอจะพูดประโยคถัดมาทำให้ผมแทบเข่าทรุด

“พวกเราเลิกกันเถอะ”

ประโยคที่ออกมาจากปากของคังเยรินไม่ได้ทำให้ผมเข่าแทบทรุดแต่ว่ามันทรุดลงไปจริงๆ เลยต่างหาก

ราวกับว่าเรี่ยวแรงทั้งหมดมันหายไปจากร่างกาย ผมทรุดลงกับพื้นตรงนั้นพร้อมกับช่อดอกกุหลาบที่ตกลงพื้น

ผมมองกุหลาบที่ตอนนี้อยู่บนพื้นก่อนที่ผมจะเห็นปลายเท้าของคังเยรินที่ถอยห่างไป

ผมถึงรีบเงยหน้าขึ้นมา ผมต้องถามเธอให้ได้

ทำไม… ทำไมเธอถึงอยากเลิกกับผม? ผมทำให้เธอโกรธหรือน้อยใจตรงไหนหรือเปล่า?

ทำไมจู่ๆ เธอถึงอยากเลิกกับผมกันแน่?

“ทะ…ทำไม”

คังเยรินหยุดและมองมาที่ผมที่ตอนนี้กำลังคุกเข่าบนพื้น ความไม่สนใจใยดีปรากฏเลยในสายตาของเธอ

ยิ่งทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น

“นายดีเกินไปแค่นั้นแหละ”

คำตอบที่ได้ยินยิ่งทำให้ผมรู้สึกหน้าชา

‘ดีเกินไป’ คำตอบที่โคตรจะสิ้นคิด

นี่มันบ้าอะไรกันแน่เนี่ย!? ดีเกินไปก็ไม่ได้งั้นหรอ? เพราะว่าดีเกินไปถึงโดนบอกเลิกเนี่ยนะ!?

หัวของผมเต็มไปด้วยคำถามโดยไม่รู้ตัวเลยว่าคังเยรินถอยออกไปไกลจนลับสายตาแล้วด้วยซ้ำ

กว่าผมจะรู้ตัวก็ผ่านไปนานมากๆ แล้ว

ผมค่อยๆ ลุกขึ้นหยิบช่อดอกกุหลาบขึ้นมาและเดินออกไปจากตรงนี้ทันที

 

เมื่อมาถึงห้องหอพักชายที่แสนจะโทรม ผมก็เห็นสามเกลอที่อยู่ภายในห้องกำลังนั่งกระดิกเท้าดูหนังบนจอทีวียุคเก่าที่ภาพแตกจนเบลอไปหมด

“โย่ว! ไม่ได้ไปเดตหรอ พ่อหนุ่มลี”

สายตาสงสัยจากเพื่อนร่วมห้องทั้งสามคนส่งมาที่ผมที่กลับมาไวกว่าที่พวกนั้นคิด

เมื่อตอนเช้าผมบอกกับทั้งสามหน่อนี่ไว้ว่า ‘จะไปหาคังเยริน’ และยังรีบตื่นมาแต่เช้ามืดแต่งตัวรีบไปเตรียมดอกกุหลาบแต่ใครจะคิดว่าการไปหาคังเยรินครั้งนี้จะเป็นจุดจบของความสัมพันธ์

“หุบปากน่า…”

ผมปัดมือไปมาและรีบปีนขึ้นบนเตียงที่ของตัวเองและกายหน้าผาก

สามเกลอที่เห็นผมดูไม่ร่าเริง พวกนั้นคงสงสัยเลยปิดทีวี

“เห้ยๆ เกิดอะไรขึ้นวะ ไม่ใช่ว่าอกหักหรอกนะ”

“…ให้ฉันอยู่เงียบๆ เหอะน่า พัคฮยองชิก, จางยุนซอ, ชเวจีวู”

พัคฮยองชิก… เพื่อนร่วมห้องที่เป็นนักบาสเก็ตบอลและยังเป็นที่รู้จักไปทั่วว่า ‘สมองกล้าม’

จางยุนซอ… ไอ้แว่นเนิร์ดที่มักจะดูอนิเมะแทบจะทั้งหมด

ชเวจีวู… ไอ้หนุ่มสารคดีรอบรู้ไปทุกเรื่องแต่ไม่เคยมีประสบการณ์อะไรสักอย่าง

สามเกลอพวกนี้รุมล้อมรอบผมจนผมต้องหันหลังใส่พวกมัน

พัคฮยองชิก เมื่อเห็นท่าทางของผม มันก็มองหน้าอีกสองคนก่อนที่จะพยักหน้าส่งสายตากันเอง

“เห้ยย!!”

“ไม่ต้องซึมเลยเว้ย! โดนทิ้งมาอะดิ!”

สมแล้วที่เป็นไอ้สมองกล้ามพัคฮยองชิกไม่แม้แต่จะสนใจอารมณ์ของผมตอนนี้เลย

มันดึงแขนของผมก่อนที่ไอ้สองตัวนั้นจะมาช่วยพัคฮยองชิกดึงให้ผมลุกจากเตียง

“โดนทิ้งแบบนี้มันต้องเหล้าเว้ย! มานอนซึมบ้าไร!”

“ไม่มีตังโว๊ย!”

ผมพยายามยื้อและพูดออกไปว่าไม่มีเงิน ซึ่งก็เป็นความจริง… นักศึกษาที่ไหนเขามีเงินกันล่ะ?

งานพาร์ทไทม์ที่ผมทำก็ใช่ว่าจะให้เงินเยอะขนาดนั้น… ผมต้องยกของขึ้นรถบรรทุกตั้งกี่คันรู้ไหมกว่าจะได้เงินก้อนที่ไปซื้อกุหลาบให้… คังเยริน

“…เดี๋ยวเลี้ยง”

“เออ ไป!”

 

เมื่อมาถึงร้านเหล้าที่พวกเรามักจะมาประจำ พัคฮยองชิกก็รีบพาผมไปนั่งโต๊ะมุมสุดทันทีจากนั้นก็สั่งเครื่องดื่มพร้อมกับแกล้ม

โชคดีที่ยังหัวค่ำอยู่ ไม่มีลูกค้าเยอะเท่าไหร่เครื่องดื่มที่สั่งและกับแกล้มเลยใช้เวลาไม่นาน

“ชนน!!”

พวกเราสี่หนุ่มยกแก้วชนกันก่อนที่ผมจะเป็นคนแรกที่กระดกหมดแก้วรวดเดียว

กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ฉุนพร้อมความแสบในลำคอนี่มันสะใจดีจริงๆ

ผมยื่นแก้วออกไปจะเติมเครื่องดื่มทว่าชเวจีวูก็หันมาหาผมพร้อมกับคำถามที่ออกจากปากมันทันที

“ว่าแต่ทำไมถึงโดนทิ้งวะ?”

คำถามที่ชเวจีวูถามทำให้มือของผมหยุดชะงัก

คำตอบของที่ชเวจีวูถามเป็นคำตอบที่เจ็บแสบจนตอนนี้ผมยังเจ็บหัวใจอยู่เลยด้วยซ้ำแค่นึกถึงมันแต่สุดท้ายผมก็ตอบกลับชเวจีวูไปถึงจะด้วยน้ำเสียงแผ่วๆ ก็เถอะ

“…ดีเกินไป”

สามเกลอไม่ได้ยินคำตอบที่ผมบอก

พวกมันมองหน้ากันและกันก่อนที่จะมองมาที่ผมอีกครั้ง

“อะไรนะ?”

“ดีเกินไป!!”

พัคฮยองชิก, ชเวจีวูและจางยุนซอนิ่งไปก่อนที่พวกมันจะมองหน้ากัน

ผมรับรู้ได้เลยว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป ผมรีบคว้าเอาขวดเหล้าและเทพร้อมกระดกรวดเร็วอย่างไว

“ฮ่าๆๆๆๆ”

“ฮ่าๆๆๆๆ”

ไอ้สามเกลอหัวเราะ กุมท้องไม่หยุดทำให้ผมอยากจะเอาหน้าแทรกลงบนดิน

พวกนั้นไม่หยุดแค่หัวเราะ พวกมันกระทั่งทุบโต๊ะหัวเราะลั่น

“ค*ย”

คำหยาบที่ผมไม่ได้พูดมันออกมานานก็หลุดออกมาจากปากของผม

บางทีผมไม่น่าตอบรับปากที่พวกมันจะเลี้ยงเหล้าเลยสักนิด

แม่งเอ้ย…

ผมรีบเติมเครื่องดื่มและกระดกไม่หยุดจะได้จบๆ แล้วก็รีบกลับสักที

แต่ว่า… เหมือนผมจะกินมากเกินไปหน่อยเพราะผมกระดกแบบเพียวๆ เลย

เพียงแค่สี่ห้าแก้วภาพตรงหน้าของผมก็เบลอแล้วๆ พร้อมกับความคิดในหัวที่ผุดขึ้นมา

ถึงภาพของคนที่ทำให้ผมต้องมากินย้อมใจแบบตอนนี้

…คังเยริน

ผมหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาก่อนที่จะเปิดแชทที่พวกเราคุยกันอยู่เสมอทว่าตรงช่องข้อความที่ปกติจะส่งข้อความได้

มันถูกแทนด้วยข้อความว่า ‘คุณถูกบล็อค’

ผมแทบอยากจะปาโทรศัพท์ในมือทิ้งทว่าก็ยั้งใจตัวเองได้ทัน

ผมไม่ได้มีเงินพอจะไปซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่ ถ้าหากจะไปซื้อใหม่ผมต้องทำงานอย่างน้อยๆ เลยสักสองเดือนถึงจะซื้อได้

ผมถอนหายใจออกมาก่อนที่จะเปิดแอคเค้าท์ที่คังเยรินมักจะลงรูปภาพอยู่เสมอๆ

ไม่มีภาพไหนเลยสักภาพที่มีผมติดอยู่เลยสักภาพในแอคเค้าท์ของเธอ

เห็นแบบนี้แล้วก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาพร้อมกับความรู้สึกที่แย่กว่าเดิม

‘ติ๊ง! ยินดีด้วยคุณได้รับระบบใหม่สนใจทดลองเลยไหม?’

เสียงแปลกๆ จากไหนก็ไม่รู้ดังขึ้นมาในหัวของผม

ผมรีบหันซ้ายขวาแต่ก็ไม่เห็นแหล่งที่มาของเสียงสักนิดเดียวก่อนที่ผมจะก้มมองโทรศัพท์ต่อแต่ว่าโทรศัพท์ที่ควรจะเป็นหน้าจอแอคเค้าท์ของคังเยริน

ตอนนี้กลับมีข้อความเด้งขึ้นมาเหมือนกับที่ผมได้ยินไปเมื่อกี้เลย

ผมหัวเราะออกมา ไม่คิดเลยว่าผมจะโดนไวรัสเข้าให้วันนี้พอดีแต่ว่าโชคร้ายของไอ้คนที่ทำไวรัสตัวนี้แล้วล่ะ

เพราะว่าในบัญชีของผมน่ะ ไม่มีเงินให้มันหรอกนะ

แต่ว่ากล่องข้อความที่เด้งขึ้นมานี่มีทั้ง ‘YES’ และ ‘NO’ ด้วยแหะ

ผมกด ‘NO’ ตอบกลับไปและมันก็มีข้อความเด้งขึ้นมาใหม่

‘สำหรับผู้หญิงคำว่า ‘ไม่’ คือ ‘ใช่’ ยังไงล่ะ!’

ฟุ๊!! ผมแทบจะหัวเราะออกมากับกล่องข้อความที่เด้งขึ้นมาใหม่

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าไอ้คนที่ทำไวรัสตัวนี้คงเป็นคนที่มีอารมณ์ขันสุดๆ

แต่ต้องขอบคุณไอ้คนคนนั้นละนะ เพราะว่ามันทำให้ผมหัวเราะออกมาได้นิดหน่อย

ผมปัดกล่องข้อความทิ้งก่อนที่ผมจะกระดกแก้วที่พัคฮยองชิกยื่นมาอีกสามสี่แก้ว

ผมที่สติกำลังจะหลุดเพราะดื่มเครื่องดื่มที่พัคฮยองชิกยื่นมาให้แบบเพียวๆ เหมือนจะเห็นอะไรแปลกๆ ที่มุมสายตา

แต่ผมก็ละความสนใจเพราะคิดว่าแค่เมาและเบลอไปเองจนกระทั่งตาของผมมันหนักและโลกรู้สึกหมุนจนทนไม่ไหวและภาพตรงหน้าของผมก็ตัดไปทันที