โรจา หัวหน้าทีมนักชำแหละ สังกัดทีมรอง หน่วย 5 กิลด์ [เขี้ยวประกายแสง]

 

ผมเดินทางไปสำนักงานดูแลนักผจญภัย สาขาย่อยตัวเมืองชั้นนอก

 

ที่หน้าเคาน์เตอร์ ผมยื่นบัตรโชว์แรงค์กับชื่อของตัวเองให้พนักงานดู พนักงานรีบต้อนรับอย่างเป็นกันเอง

 

“ไม่ทราบว่าคุณโรจามีเรื่องอะไรให้ทางเราช่วยคะ”

 

“ขอข้อมูลของนักผจญภัยที่ชื่อคาลิก้า เนฮิวหน่อยครับ”

 

“รับทราบค่ะ รอสักครู่นะคะ”

 

“ครับ”

 

รอสักพัก พนักงานก็ค้นเจอข้อมูล

 

“เธอเป็นนักผจญภัย [แรงค์ F] ที่พึ่งประเมินแรงค์ได้ไม่นานเองค่ะ ไม่ทราบความถนัดทางอาวุธ และอย่างที่คุณโรจาทราบ [แรงค์ F] ไม่มีวันสร้างผลงานได้หรอกค่ะ”

 

“แล้วครอบครัวเธอล่ะครับ”

 

“เธอกำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่เด็กค่ะ ตอนนี้อาศัยอยู่กับพี่สาวที่เป็นนักผจญภัย [แรงค์ D] ไร้อาชีพ และน้องสาวที่ยังไม่เคยประเมินแรงค์”

 

โลกใบนี้ถ้าได้สมัครเป็นนักผจญภัย ข้อมูลทุกอย่างทั้งชื่อ อายุ คนในครอบครัว ประวัติการทำงาน การใช้ชีวิต การทำผิดกฎหมาย ทุกอย่างจะถูกอาณาจักรรวบรวมเก็บไว้

 

นักผจญภัยสามารถขอข้อมูลบางอย่างจากนักผจญภัยคนอื่นได้ เพื่อใช้ตัดสินใจทำภารกิจร่วมกันหรือชักชวนเข้ากิลด์

 

หากเธอเป็น [แรงค์ E] ข้อมูลสำคัญส่วนตัวจะถูกปกป้องทันที มีแค่ [แรงค์ S] เท่านั้นที่ขอดูได้ทุกอย่าง

 

โชคร้ายที่เธอดันเป็นแค่ [แรงค์ F] อาณาจักรเก็บข้อมูลแต่ไม่ให้ความสำคัญในการปกป้องอะไรทั้งนั้น

 

“พี่สาวเธอถนัดใช้อาวุธกับการโจมตีแบบไหนครับ”

 

“เธอถนัดใช้ดาบค่ะ แต่ตอนนี้เธอเป็นนักผจญภัยไม่ได้แล้วเพราะความพิการทางร่างกาย”

 

“หนักหนาแค่ไหนครับ”

 

“ขาสองข้างกับแขนขวาขาดค่ะ แถมครอบครัวพวกเธอยังมีประวัติก่ออาชญากรรมในฐานหลอกลวงผู้อื่นไปชิงทรัพย์ด้วยค่ะ”

 

“ทำมากี่ครั้งแล้วครับ”

 

“ครั้งเดียวค่ะ และทำไม่สำเร็จด้วย”

 

งั้นก็ไม่มีอะไรน่าห่วง งั้นคำถามสุดท้าย

 

“บ้านของเธอ อยู่ที่ไหนครับ”

 

“ข้อมูลส่วนตัวไม่สามารถบอกได้ค่ะ แต่ทางเราสามารถนัดเธอกับคุณโรจามาเจอกันที่สำนักงานได้นะคะ โดยต้องขึ้นอยู่กับความสมัครใจของคุณเทียร่าด้วย”

 

“ไม่เป็นไรครับ แล้วถ้าเป็นบ้านของคาลิก้าล่ะครับ บอกได้ไหม”

 

พนักงานยิ้มกริ่มและพยักหน้าให้ผม

 

“อันนี้บอกได้ค่ะ”

 

*****

 

ไจเกีย หัวหน้า กิลด์ [เขี้ยวประกายแสง]

 

ไม่ถึงชั่วโมงข้าก็วิ่งมาถึงหน้าดันเจี้ยนเกิดใหม่

 

ในดันมีดวงไฟและกลุ่มคนจำนวนมากเดินไปทั่วทั้งชั้น

 

เป็นเรื่องปกติ หลังพบว่าดันเจี้ยนตายและกิลด์ที่เป็นเจ้าของจากไปแล้ว พวกที่รอเก็บของเหลือจะมารวมตัวกัน

 

พวกมันมีทั้งโจร อันธพาล ขอทาน พวกแสวงโชค รวมถึงพวก [แรงค์ F]

 

ไม่มีกฎที่ว่าใครมาก่อนได้ก่อน จึงมักมีการต่อสู้และเข่นฆ่ากันตายเพื่อแย่งชิงของกันเป็นประจำ

 

อัตราการตายสูงกว่าไปลงดันเจี้ยนระดับต่ำเสียอีก เพราะมีการใช้พวกรุม ทรยศหักหลัง เล่นเล่ห์หักเหลี่ยมกันตลอดเวลา

 

พวก [แรงค์ F] โง่ๆ ที่คิดง่ายๆ จึงมักมาเป็นเหยื่อให้โดนฆ่าทิ้งในนี้เสมอ

 

“ฉิบหาย! นั่นหัวหน้ากิลด์ [เขี้ยวประกายแสง] !”

 

เสียงตะโกนของมัน ทำให้ทุกตัวที่ชั้น 1 หันมามองข้าเป็นสายตาเดียว พวกมันสั่นกลัวและรีบถอยหนีให้ห่างจากข้าให้ได้ไกลที่สุด

 

ข้าไม่สนใจพวกมันแม้แต่น้อย อยากจะตามหาของเหลืออะไรก็ทำไป

 

แต่ถ้าไอ้ตัวไหนมันกล้าเอามีดของข้าไป ข้าจะฉีกมันเป็นชิ้นๆ แน่นอน

 

หากเป็นอย่างที่ไอทูเก้มันพูด มีดอีกครึ่งที่เหลือต้องอยู่ที่ชั้นสุดท้าย

 

ดันเจี้ยนตายไปได้สักพักแล้วก็จริง แต่พวกมันน่าจะยังไปไม่ถึง

 

ข้าออกวิ่งเต็มกำลังรวดเดียวถึงชั้น 10 โดยไม่หยุดพัก

 

เพราะตาของข้ามองเห็นในที่มืดอยู่แล้ว จึงไม่จำเป็นต้องใช้คบเพลิงหรืออุปกรณ์ให้แสงสว่างเหมือนพวกมัน

 

เป็นดังคาดพวกมันส่วนใหญ่สำรวจถึงแค่ชั้น 2 มีบ้างที่ล่วงหน้าไปถึงชั้น 4

 

งั้นมีดก็ต้องยังอยู่

 

ที่ชั้น 10 ค่อนข้างกว้าง อาจต้องใช้เวลาในการสำรวจสักพักใหญ่ๆ

 

แต่ไม่ทันเริ่มหา ข้าก็เห็นผู้หญิงนอนเปลือยกายเล่นอยู่บนพื้น

 

เคยได้ยินมาบ้างว่ามีพวกโรคจิตมาเอากันในดัน แต่แปลกตรงที่มาทำในชั้นสุดท้ายและดันยังไม่ร้างจากพวกรอเก็บของเหลือ

 

ไม่สิ ไม่มีกลิ่นสะอิดสะเอียนของน้ำเชื้อพวกตัวผู้ กลิ่นหรือร่องรอยของตัวอื่นก็ไม่มีตั้งแต่ชั้น 7ลงมา

 

จากรูปร่างและกลิ่นของผู้หญิงคนนี้ ข้ามั่นใจว่าไม่เคยเจอมันมาก่อน

 

ข้าเดินเข้าไปใกล้ แล้วเงื้อมือจะไปจิกหัวยกมันขึ้นมา

 

*****

 

เรเชล ฮีลเลอร์ส่วนตัวของ ไจเกีย หัวหน้ากิลด์ [เขี้ยวประกายแสง]

 

บนถนนในตัวเมือง มีรถม้า 10 คันขับเรียงต่อกันเพื่อออกจากเมือง

 

คันแรกเป็นของผู้คุ้มกัน มีนักผจญภัย [แรงค์ C] 6 คน

 

ฉันนั่งอยู่ในรถม้าคันที่สองพร้อมผู้คุ้มกันหญิง [แรงค์ B] 4 คน

 

มีสามคันใส่คนผิดแต่ละคนเอาไว้ แต่ละคันมีคนเฝ้าอยู่อีก 5 คน

 

แม้คนผิดทั้งสามจะถูกซ้อม หักแขนหักขาและมัดด้วยเชือกแล้วก็ตาม

 

ส่วนคันที่เหลือมาเพื่อเสริมการคุ้มกันฉัน

 

ปลายทางที่พวกเราไปเป็นดันเจี้ยนที่กิลด์เราซื้อสิทธิมาใช้ฟาร์มทรัพยากรและปล่อยให้มันโต

 

“เฮ้อ…”

 

ฉันนั่งถอนหายใจเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ เพราะเสียดายคนมีความสามารถ

 

งานก็เนี้ยบ อีกทั้งยังเอาใจใส่ในรายละเอียด แถมยังภักดีกับคุณไจเกียมากแท้ๆ

 

“เฮ้อ… ยุ่งอะไรไม่ยุ่ง ดันไปยุ่งกับของรักของไจเกียซะได้”

 

เมื่อถึงสถานีรถม้า ฉันก็สั่งให้หยุดรถ แล้วเดินตรงไปที่คันของลาโบ้

 

ลาโบ้ร้องไห้จนหนวดกับเคราเปียกจับตัวเป็นก้อน เอาซะหมดลุคคนแคระเลยนะคะ

 

ฉันชี้คทาไปที่เขา

 

“ฮีล”

 

หลังแสงสีขาวล้อมรอบทั้งตัว แขนขาที่หักกับบาดแผลทั้งหมดก็หายสนิท

 

“ปลดเชือกให้เขาทีค่ะ”

 

ผู้คุมปลดเชือกให้อย่างว่าง่ายและปล่อยเขาลงมาจากรถ ส่วนฉันยื่นกระเป๋าสองใบให้ลาโบ้ที่ยังงงจนทำตัวไม่ถูก

 

“นี่เงินชดเชยที่คุณสมควรได้รับจากการทำงานหนักให้เรากับเสบียงที่ใช้กินระหว่างทางนะคะ ฉันเสียดายความสามารถของคุณจริงๆ แต่ถ้าไจเกียยังเห็นคุณมีชีวิตอยู่ คุณลาโบ้โดนฉีกเป็นชิ้นๆ แน่ เพราะงั้นรีบหนีไปไหนก็ได้แล้วอย่ากลับมาที่อาณาจักรนี้อีกนะคะ”

 

แล้วคนแคระอายุคราวปู่ก็ร้องไห้ก้มหัวขอบคุณฉันยกใหญ่ ทั้งที่ฉันห้าม แต่เขาก็ยังก้มหัวขอบคุณไม่หยุด

 

“ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆ ครับคุณเรเชล บุญคุณนี้จะไม่มีวันลืมเลย หากคุณเรเชลมีเรื่องอะไรที่ผมช่วยได้ อย่าได้เกรงใจ ติดต่อมาหาผมได้ทันทีเลยนะครับ ถึงแม้ผมจะทำเป็นแค่สร้างกับซ่อมอาวุธก็ตาม”

 

“โชคดีนะคะ คุณลาโบ้ แล้วก็อย่าดื่มเวลางานอีกนะคะ”

 

“แหะๆ คราวนี้เข็ดของจริงเลยล่ะครับ”

 

แล้วฉันก็โบกมือลาส่งคุณลาโบ้ที่สถานีรถม้า ก่อนกลับรถม้าตัวเอง

 

พวกเราออกจากเมืองแล้วตรงไปดันเจี้ยนที่เราครอบครองอยู่

 

หน้าทางเข้ามีป้ายเขียนว่า ดันเจี้ยนของกิลด์ [เขี้ยวประกายแสง] กับสัญลักษณ์รูปเขี้ยวสีเงินส่องประกายติดอยู่

 

ดันเจี้ยนนี้มีทั้งหมด 17 ชั้น เป็นดันเจี้ยนทุ่งหญ้าไว้ให้แรงค์ต่ำในกิลด์เรามาฝึกฝีมือ และทุกๆ เย็นจะมีคนในกิลด์มากวาดล้างทิ้งทุกรอบเพื่อไม่ให้อันตรายเกินไป

 

พวกเราพามาจอก้ากับทูเก้ลงไปที่ชั้น 15

 

“ทูเก้ถึงนายจะไม่ได้เป็นคนทำ แต่การดูเด็กสาวถูกทรมานหน้าตาเฉย โดยไม่ห้ามหรือช่วยแม้แต่น้อย นายมันโคตรเลือดเย็นเลย”

 

“ครับ ไม่มีอะไรแก้ตัวครับ”

 

“รอดจากที่นี่แล้วหนีไปจากอาณาจักรนี้ให้ได้ล่ะ”

 

“ขอบคุณครับคุณเรเชล”

 

ฉันพยักหน้าให้ผู้คุ้มกันปลดเชือกกับส่งดาบให้เขา จากนั้นทูเก้ก็โดนทุบหัวจนสลบ

 

ฉันใช้ฮีลรักษาให้เขาเหมือนกับลาโบ้

 

แล้วเราก็พามาจอก้าลงไปชั้นสุดท้าย วางเธอไว้ตรงหน้าแกนดันเจี้ยน

 

“มาจอก้า ทำไมเธอถึงใจคอโหดเหี้ยมได้ขนาดนี้ [แรงค์ F] ก็เป็นคนเหมือนพวกเรานะ ทำไมต้องจ้างให้ทรมานพวกเขาก่อนจะฆ่าอย่างโหดร้ายด้วย”

 

มาจอก้าจ้องหน้าฉันด้วยท่าทางเบื่อหน่าย ราวกับนิสัยที่เธอแสดงออกมาตั้งแต่แรกที่เข้ากิลด์นั้น เป็นแค่ของปลอม

 

“แล้วที่ท่านไจเกียสั่ง ไม่โหดร้ายหรือไง”

 

“ไจเกียเอาแค่เขี้ยว”

 

“แล้วเอาเขี้ยวไม่ทรมานเหรอจ๊ะ”

 

“อึก…!”

 

“เรเชล เอ๋ย เรเชล เธอก็น่าจะรู้ดีนี่ว่านังเด็กนั่นทรมานตั้งแต่โดนเลาะเหงือกแล้ว แล้วทำไมแม่พระอย่างแกไม่บอกให้ท่านไจเกียสั่งให้โรจาใช้ยาชาแล้วทำอย่างอ่อนโยนล่ะจ๊ะ”

 

“มาจอก้า!”

 

“แล้วทำไมไม่บอกให้ท่านไจเกียสั่งให้รักษาทุกคนหลังเลาะเขี้ยวของเขาออกมาด้วยล่ะจ๊ะ ค่าเขี้ยวก็ให้แค่ข้างละ 1 เหรียญทองแดง”

 

ฉันได้แต่ยืนกำหมัด โต้ตอบอะไรกลับไปไม่ได้ ไจเกียเป็นคนสั่งโรจาเองว่า ห้ามฮีลให้ เพราะมันแพงกว่าค่าเขี้ยว

 

“ทำไม อีตัวส่วนตัวของท่านไจเกีย ทำได้แค่สงสารเหรอจ๊ะ”

 

“มาจอก้า! เธอจะไปรู้อะไร!”

 

“ถ้าทำไม่ได้ ก็อย่ามาสอนคนอื่น อีตัวอย่างแกเอาเวลาไปบำเรอกามให้ท่านไจเกียไม่มีเวลาไปดูเขี้ยวชาวบ้านเขาจะดีกว่านะ จะได้ลดจำนวนเหยื่อได้ไง”

 

“…”

 

“อ้าว ๆ ๆ เถียงไม่ออกเหรอจ๊าาาาา มีดเขี้ยวเล่มนั้นเหลือแค่ครึ่งเดียวแล้ว ยังไงท่านไจเกียก็คลั่งแน่ ถ้าไม่อยากให้ลูกกิลด์คนอื่นตายฟรี คืนนี้ก็พยายามใช้ลิ้นกับร่างกายร่านๆ ปรนเปรอเยอะๆ หน่อยล่ะ ฮ่าๆๆๆๆ”