โรจา หัวหน้าทีมนักชำแหละ สังกัดทีมรอง หน่วย 5 กิลด์ [เขี้ยวประกายแสง]

 

ที่เธอยังมีชีวิตรอดเพราะพวกเราให้ฮีลเลอร์ยื้อชีวิตเธอเอาไว้ เธอจะได้รู้สึกตายทั้งเป็นตลอดเวลา

 

ถึงจะพูดไม่ได้โดนตัดลิ้นไปแล้ว แต่ผมรู้ว่าเธอกำลังขอร้องให้ฆ่าเธอเพื่อจบความทรมานนี้สักที

 

แค่นี้คงมากพอแล้ว เพราะเธอดูใกล้จะเสียสติเต็มทน

 

งั้นก็จบงานและทำลายหลักฐานเลยละกัน

 

ผมหยิบมีดสั้นออกจากกล่องที่คุณมาจอก้าให้มา เธอฝากให้ใช้มีดเล่มนี้แทงเข้าที่หัวใจเพื่อปิดฉาก

 

มีดเล่มนี้ดูคุ้นๆ แต่ไม่ใช่กงการอะไรของผมอยู่แล้ว เมื่อรับงานมา ก็ต้องทำให้จบ

 

ผมง้างแล้วจ้วงเข้าไปในหัวใจของเธอ ก่อนจะบิดคว้านจนเละ เลือดพุ่งกระฉูดออกมาเป็นสาย เพื่อให้เธอดิ้นทุรนทุรายเป็นครั้งสุดท้าย

 

“คิดซะว่ามีดเล่มนี้คือค่าจ้างนะ ตายไปก็จำชื่อ คุณมาจอก้า ไว้ให้ดีล่ะ ชาติหน้าจะได้ไม่ไปทำให้เธอโกรธอีก”

 

ผมปิดฉากด้วยการใช้ค้อนทุบให้มีดแทงทะลุไปอีกด้าน ร่างของเธอดิ้นกระแด่วๆ เหมือนปลาที่ถูกโยนขึ้นจากน้ำ

 

ความเสียหายนี้แม้แต่ฮีลเลอร์ก็ยื้อไม่ไหว ไม่นานเธอก็คอพับและหยุดหายใจ ตายทั้งที่ตาไม่หลับ

 

ผมพยักหน้าให้หยุดรักษาและคลายเวทเถาวัลย์ออก ร่างของเธอร่วงลงไปบนพื้นดังแผละ

 

อวัยวะต่างๆ แตกกระจัดกระจายไปทั่ว

 

การฆ่าคนนั้นผิด แม้แต่ [แรงค์ F] ก็มีกฎหมายคุ้มครอง

 

แต่ในความเป็นจริง มันเป็นเพียงข้อความบนกระดาษที่ทำให้ภาพลักษณ์ราชาดูมีจิตใจดีมีเมตตาต่อทุกชีวิตก็เท่านั้น

 

โลกที่มีมอนสเตอร์กับอสูรยั้วเยี้ย ต่างคนต่างเอาชีวิตรอด ใครมันจะไปสนว่าใครจะตายบ้าง ถ้าไม่ใช่พวกตัวเอง

 

ยิ่งกับคนไร้ค่า [แรงค์ F] ยิ่งแล้วใหญ่

 

การกำจัดศพที่ดีที่สุดคือการปล่อยให้แกนดันเจี้ยนดูดซับร่างของเธอไป

 

เวลาดูดซับไม่ค่อยแน่นอนขึ้นอยู่กับขนาดและสภาพของศพ

 

แต่วิธีนี้ทั้งหมดจดและสะอาด ไม่เหลือแม้แต่เสื้อผ้าหรือคราบเลือดใดๆ

 

แถมซานมันก็จะเป็นพยานให้ด้วยว่า เราแค่เอาเขี้ยวแล้วปล่อยตัวทันที ไม่ได้คิดจะฆ่าใคร ชื่อเสียงของกิลด์ก็จะไม่ด่างพร้อย

 

แค่นี้ก็ไร้หลักฐาน เสร็จงานของพวกเรา ที่เหลือเป็นหน้าที่เก็บกวาดในขั้นตอนสุดท้ายของทีมปิดฉากดันเจี้ยน

 

เมื่อแกนดันเจี้ยนได้ดูดซับศพเข้าไป มันจะเปลี่ยนศพนั้นเป็นพลังเพื่อสร้างมอนสเตอร์ออกมา

 

ซึ่งพวกเขารอให้มันผลิตตัวสุดท้ายจากศพของเธอแล้วค่อยทำลายแกนดันเจี้ยนทิ้ง

 

คุณมาจอก้าคงสะใจน่าดู ไร้ศพทำพิธี สถานที่ฝังศพยังเป็นดันเจี้ยนที่ถูกทำลายแล้ว ทั้งเงียบเหงา มืดมิดและวังเวง และอีกไม่นานดันเจี้ยนก็จะหายไป ไม่มีใครจดจำ ไม่มีใครล่วงรู้ ตายอย่างโดดเดี่ยวและน่าเวทนาไปตลอดกาล

 

*****

 

เอลด้า เนฮิว น้องสาวของ คาลิก้า

 

“พี่นอนไม่หลับเหรอคะ”

 

หนูเห็นพี่เทียร่าพลิกตัวกระสับกระส่ายไปมาแถมยังจ้องมองที่ประตูบ่อยๆ

 

“อืม พี่เป็นห่วงคาลิก้าน่ะ ไม่รู้จะได้งานอันตรายไหม จะโดนใครรังแกหรือเปล่า ว่าแต่เอลด้าไม่หลับเหรอ แบบนี้ไม่ได้นะ ร่างกายเธอยิ่งอ่อนแออยู่”

 

“หนูก็เป็นห่วงพี่คาลิก้าค่ะ วันนี้หนูเก็บเห็ดที่ขึ้นบนบ้านพวกเราได้ด้วยค่ะ พรุ่งนี้จะได้กินน้ำต้มเห็ดกัน”

 

“ไม่ต้องเผื่อส่วนของพี่นะ คาลิก้าทำงานมาเหนื่อยๆ ให้เธอกินส่วนของพี่ไปแทน”

 

“ได้ค่ะพี่”

 

งั้นหนูก็ไม่กินเหมือนกัน แต่ถ้าบอกไปเดี๋ยวพี่เทียร่าก็บังคับให้กินอีก หนูได้รับการดูแลจากพี่ๆ มาเยอะแล้ว แค่นี้หนูอดได้

 

อยากให้พี่คาลิก้ากลับมากินเห็ดที่เก็บได้เร็วๆ จัง

 

หนูมองไปที่พี่เทียร่าที่มองขึ้นไปบนฟ้าผ่านช่องบนหลังคา เธอหลับตาประสานมือแล้วอธิษฐานขอพรออกมา

 

“ท่านเทพธิดาคะ ขอให้พี่คาลิก้าของหนูปลอดภัย เจ้านายรักและเอ็นดูพี่เค้าด้วยนะคะ”

 

*****

 

มาจอก้า หัวหน้าดูแลความเรียบร้อยภายในของสาขาย่อย กิลด์ [เขี้ยวประกายแสง]

 

หลังจากได้ฟังรายงานการทรมานและใช้มีดบิดขั้วหัวใจปิดฉากจากโรจา ฉันก็พึงพอใจมากจนจ่ายเงินเพิ่มให้เป็นพิเศษ

 

หลังโรจาออกจากห้องไปสักพัก เมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ห้อง ฉันก็ระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น

 

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ สมควรตายแล้วอีเน่า ใครใช้ให้แกบังอาจส่งกลิ่นเหม็นเน่ากับทำห้องของท่านไจเกียสกปรกวะ อยากจะฆ่าแม่งสักหมื่นๆ ครั้ง ถ้าไม่ติดงานขายวัตถุดิบกับพ่อค้า ฉันนี่แหละจะเป็นคนกระหน่ำแทงแม่งให้พรุนเป็นรังผึ้งเลย”

 

ก๊อก ๆ ๆ

 

“ฮ่าๆๆๆๆ ตายโง่ๆ ไร้หลุมฝังศพไปซะเถอะ อีเน่า [แรงค์ F] อย่างแกมันไร้ค่าอยู่แล้ว ควรจะกราบขอบคุณฉันด้วยซ้ำที่ทำให้ได้ไปเกิดใหม่ ชีวิตหน้าอาจจะดีขึ้นกว่าเดิมนิดนึงก็ได้นะ อีเน่า ฮ่าๆๆๆๆๆ …หืม?”

 

มีคนเคาะประตูใช่เปล่าวะ

 

ก๊อก ๆ ๆ

 

“ใครคะ”

 

ขัดอารมณ์ดีใจฉันซะจริง ถ้าไม่ใช่เรื่องใหญ่เดี๋ยวจะเล่นให้

 

“นี่เรเชลเองค่ะ คุณมาจอก้า”

 

“อ้าว คุณเรเชลเองเหรอคะ เดี๋ยวจะรีบเปิดให้เดี๋ยวนี้แหละค่ะ”

 

ฉันรีบวิ่งไปประตูให้ในทันที เพราะคุณเรเชลเป็นฮีลเลอร์ส่วนตัวของท่านไจเกีย

 

คุณเรเชลเป็นผู้หญิงค่อนข้างน่ารัก สูงประมาณ 150 เธอมีผมสีส้มอ่อนไว้ทรงทวินเทล ด้านทรวดทรงของเธอก็ทำผู้ชายอดมองตาค้างไม่ได้ โดยเฉพาะหน้าอกคัพ C ได้รูป

 

ถ้าเป็นคุณเรเชล ต่อให้ไม่มีเรื่องสำคัญ ฉันก็ยินดีต้อนรับ

 

ใครที่ท่านไจเกียให้ความสำคัญ ฉันก็จะให้ความเคารพและความสำคัญด้วยแน่นอน

 

แม้เธอจะเป็น…ก็ตาม

 

“เชิญนั่งข้างในก่อนค่ะคุณเรเชล”

 

“อ๋อ ไม่เป็นไรๆ คือ ท่านไจเกียให้มาแจ้งว่า มีดในกล่องที่มาจอก้าส่งให้ตอนท่านไจเกียกลับมาจากดันเจี้ยน มันไม่ใช่มีดของท่านค่ะ”

 

“เอ๊ะ!?”

 

“ดูสิคะ”

 

คุณเรเชลเปิดกล่องที่ฉันส่งให้ท่านไจเกียออก ข้างในมีมีดสั้นธรรมดาๆ เล่มนึง

 

“ท่านไจเกียบอกว่ามีดเล่มนี้มันทำมาจากเขี้ยวของกระต่ายดุน่ะค่ะ”

 

…เอ๊ะ แล้วที่ฉันให้โรจาไปแทงอีเน่านั่น มันมีดอะไรวะ

 

…ไม่หรอกมั้ง

 

“ขอบคุณมากนะคะคุณเรเชลที่รบกวนเอามาให้ เดี๋ยวทางนี้จัดการต่อเองค่ะ”

 

“ไม่เป็นไรจ้ะ”

 

หลังส่งคุณเรเชลกลับไปแล้ว ฉันก็รีบวิ่งหน้าตั้งไปที่แผนกอาวุธ

 

พอถึงหน้าประตูก็ตะโกนสุดเสียง

 

“ลาโบ้!”

 

ท่ามกลางคนจากแผนกช่างที่หันมามองฉันเป็นตาเดียว มีคนแคระเคราดกเฟิ้มเดินออกมาหาฉันอย่างงงๆ ทั่วตัวเขาเต็มไปด้วยเหงื่อเพราะกำลังซ่อมอาวุธอยู่หน้าเตาหลอม

 

“มีอะไรเหรอครับคุณมาจอก้า”

 

ลาโบ้พูดพร้อมกับเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก ฉันรีบเปิดกล่องให้มันดูแล้วบอกว่า

 

“มีดที่แกใส่ในกล่องให้ฉัน มันเป็นมีดที่ทำจากเขี้ยวกระต่ายดุกากๆ ต่างหากล่ะ”

 

มีดนี้ฉันขอจากลาโบ้มา เพื่อเอาไปใช้แทงอีเน่านั่น อีเน่านั่นสมควรได้รับความอัปยศแม้แต่ตอนตาย

 

“มีดของท่านไจเกียอยู่ไหน รีบเอาออกมาเร็ว!”

 

“ได้เลยครับ มีดของท่านไจเกียผมเก็บไว้ต่างหากในตู้เซฟเลย”

 

ฉันจึงค่อยถอนหายใจได้อย่างโล่งอก

 

โชคดีเหลือเกินนะนังเน่า ก็ไม่รู้ว่าโดนแทงด้วยมีดอะไรหรอก แต่ยังไงแกก็ตายอย่างเจ็บปวดทรมานอยู่ดี

 

คิดซะว่าเป็นความใจดีสุดท้ายที่ฉันให้แกก็แล้วกัน

 

ชาติหน้าเกิดมาก็อย่าลืมมารับใช้เป็นขี้ข้าฉันด้วยล่ะ อีเน่า

 

แต่พอลาโบ้ไปเปิดตู้เซฟ เขาก็รีบปิดแล้วค้นหารอบๆ ตู้เซฟอยู่พักใหญ่ๆ

 

พอไม่เจอก็เริ่มสั่งให้ลูกน้องทุกคนออกช่วยหาอีกแรง

 

ค้นกันอยู่พักใหญ่ๆ ลาโบ้ก็เดินออกมาด้วยท่าทางสำนึกผิด

 

“เอ่อ… คุณมาจอก้า… คือเมื่อคืน… หลังเสร็จงานแล้ว ผม…”

 

“ผมอะไร!”

 

ทำไมรู้สึกถึงลางร้ายแปลกๆ

 

“ผมแอบเอาเหล้าออกมากินจนเมาน่ะครับ ก็เลย…”

 

…ไม่นะ ไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดใช่มั้ย

 

“ก็เลยบ้าบออะไร! รีบพูดมาสักที!”

 

“ก็เลยเอามีดใส่กล่องสลับกัน มีดของท่านไจเกีย… เลยไปอยู่ในกล่องที่ส่งให้คุณมาจอก้าแทน… ครับ”

 

ฉันช็อกจนทำกล่องใส่มีดสุดหรูตกพื้นทันที

 

ไอ้ฉิบหายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!

 

อยากจะเอาค้อนฟาดหน้าแม่งให้ยุบแล้วกระทืบซ้ำให้เละเป็นขี้มันตรงนี้จริงๆ

 

“ยะ ยกโทษให้ผมเถอะครับคุณมาจอก้า! ผมจะไม่แอบดื่มเหล้าอีกแล้ว! อย่าตัดเงินเดือนผมเยอะเลยนะครับ!”

 

ลาโบ้คุกเข่าขอโทษสำนึกผิด

 

ไม่ล่ะ สิ่งที่น่ากลัวกว่าการตัดเงินเดือนกำลังรอฉันกับแกอยู่เลยล่ะ

 

ฉันรีบวิ่งไปโรงม้าด้านข้างกิลด์ โดยไม่สนใจลาโบ้อีก

 

ขอร้องล่ะค่ะ ท่านเทพธิดา ได้โปรดช่วยสาวน้อยใจดีคนนี้สักครั้งเถอะค่ะ ดิฉันขอให้แกนดันเจี้ยนมันกินแค่ร่างของอีเน่านั่นก็พอ ส่วนมีดเล่มนั้น ช่วยเหลือแบบครบถ้วนสมบูรณ์ดีด้วยเถอะค่ะ ท่านเทพธิดา

 

แต่พอฉันเห็นทีมปิดฉากดันเจี้ยนเอาม้าเข้ามาเก็บ

 

ฉันก็รู้ทันทีว่ามีดสั้นเล่มนั้น คงถูกแกนดันเจี้ยน

 

แดกเข้าไปแล้ว

 

ฉันเดินหน้าซีดเข้าไปถามทูเก้หัวหน้าทีมปิดฉากดันเจี้ยน รู้ทั้งรู้ว่าว่าไม่มีหวัง แต่ก็ขอหวังหน่อยเถอะ

 

“คุณมาจอก้าเป็นอะไรหรือเปล่าครับ ทำไมหน้าซีดๆ”

 

“แกนดันเจี้ยนมันกิน [แรงค์ F] กับมีดเข้าไปหรือยัง! แล้วพวกนายทำลายแกนดันเจี้ยนไปหรือยัง!”

 

จะร้องแล้ว ฉันจะร้องแล้ว ขอเถอะ อย่าให้มันแดกเลย อีเน่านั่นจะแดกก็แดกไป แต่อย่าแดกมีดเล่มนั้นเชียวนะ ขอร้องล่ะ

 

“อ๋อ เรียบร้อยแล้วครับ หมดจดไม่มีเหลือ แกนก็ทำลายไปแล้วครับ”

 

จบสิ้นแล้ว ชีวิตฉัน