มันต้องมีอะไรผิดปกติ

ผิดปกติอย่างมาก

รอสไวส์รู้สึกชาไปหมด

พวกเขาเริ่มต้นกันตั้งแต่หนึ่งทุ่ม

แต่ตอนนี้ล่วงเลยมาตีหนึ่งแล้ว และดูเหมือนลีออนจะไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเลย

รอสไวส์พยายามวิเคราะห์เหตุผลของความกระตือรือร้นของเขา

ก่อนอื่น อย่าเพิ่งพูดถึงการเก็บแรงมาครึ่งเดือน ความเร็วในการฟื้นตัวของหมอนี่มันไม่เหมือนคนปกติเลย

สิ่งที่คนอื่นอาจต้องใช้เวลาสองถึงสามเดือนเพื่อฟื้นฟู แต่เขาแทบจะกลับมาได้เกือบสมบูรณ์ภายในเวลาเพียงสัปดาห์กว่าๆ

นี่จึงเป็นเหตุผลที่รอสไวส์เคยบังคับใช้กฎ “สามวันครั้ง” อย่างเคร่งครัดมาก่อน เพราะถ้าไม่ระวัง เขาจะค่อยๆ พัฒนาตัวเองและแอบหลุดพ้นจากการควบคุมของเธอ—เหมือนอย่างตอนนี้

ประการที่สอง ชุดบันนี่เกิร์ลบวกกับถุงน่องสีดำ เป็นเหมือนการโจมตีแบบคริติคอลสองเท่า และบัฟ “แข็งแกร่งขึ้นหลังจากต่อสู้ทุกครั้ง”

สองสิ่งที่ส่งผลกระทบอย่างรุนแรงต่อเขา ตอนนี้ถูกรวมอยู่ในตัวของรอสไวส์ รวมไปถึงโอกาสที่ดีแบบนี้ไม่รู้จะมีอีกครั้งวันไหน ดังนั้นคืนนี้เขาจึงจัดเต็มไม่ยั้ง

สุดท้าย เพื่อนเก่าของเรา—รอยสักมังกร มันยังคงแสดงบทบาทที่เหนือความคาดหมายของรอสไวส์อยู่เสมอ

หลังจากการต่อสู้ที่ดุเดือดไม่รู้ว่ากี่รอบ รอสไวส์ทรุดตัวลงนอนบนเตียงด้วยความเหนื่อยอ่อน หัวหมุน ตึงไปทั้งแขนและขา และเธอต้องการนอนหลับอย่างสิ้นหวัง แม้แต่ร่างมังกรอันใหญ่โตของเธอก็ทนไม่ไหวกับการต่อสู้ครั้งนี้ เธอต้องการพักผ่อน เธอต้องการพักผ่อน!

แต่ก่อนที่เธอจะได้นอนเพียงห้านาที ลีออนก็คว้าหางของเธอไว้อย่างแผ่วเบา ซึ่งเป็นสัญญาณเปิดฉากของการต่อสู้อีกยกหนึ่ง

ปลายหางของรอสไวส์กระตุกเล็กน้อยโดยไม่ตั้งใจ แต่ร่างมังกรที่เหนื่อยล้าของเธอไม่มีแรงเหลือพอจะต่อสู้อีกต่อไป

“ว… ไว้ต่อพรุ่งนี้ได้ไหม?” รอสไวส์เอ่ยขอร้อง

“ไม่ได้ สิ่งที่ต้องทำวันนี้ต้องทำให้เสร็จวันนี้ เธอลืมคำพูดประจำของครูไปแล้วหรือ?” ลีออนตอบ

รอสไวส์กลอกตาอย่างหมดคำพูด—คืนนี้เธอได้กลอกตามาหลายครั้งแล้ว และไม่ใช่เพราะหมดคำพูดเพียงอย่างเดียว—เธอพูดว่า “แต่มันเลยเที่ยงคืนแล้วนะ จากเมื่อคืนตอนหนึ่งทุ่มจนถึงตอนนี้ มันเกินขอบเขตของ ‘งานวันนี้ต้องเสร็จวันนี้’ แล้วใช่ไหม?”

“ผิดแล้ว คุณเมลกวี ดูเหมือนว่าครูจะต้องสอนพิเศษคณิตศาสตร์เพิ่มเติมให้เธอในเวลาว่าง” ลีออนกล่าว

ลีออนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังอีกครั้ง “สิ่งที่ต้องทำวันนี้ ต้องทำให้เสร็จวันนี้ ‘วันนี้’ ในที่นี้ หมายถึงช่วงเวลาที่เริ่มนับตั้งแต่คำพูดนี้ถูกกล่าวขึ้น ซึ่งก็คือ ตั้งแต่เมื่อวานตอนหนึ่งทุ่มจนถึงคืนนี้ตอนหนึ่งทุ่มถือเป็น ‘วันนี้’”

แค่ได้ยินคำพูดนี้ รอสไวส์ก็รีบหดหางของเธอทันที “น-นายไม่ได้ตั้งใจจะทำต่อจนถึงหนึ่งทุ่มจริง ๆ ใช่ไหม? อย่าบอกนะว่าพูดจริง”

“แน่นอนว่าไม่จริง” ลีออนตอบ

รอสไวส์ถอนหายใจโล่งอกในใจ อย่างไรก็ตาม คำพูดต่อมาของลีออนทำให้หัวใจของเธอจมดิ่งลงเล็กน้อย

“ผมจะให้เวลากินข้าว”

รอสไวส์: ?

รอสไวส์รู้สึกหนักใจเล็กน้อย ให้เวลากินข้าวมื้อเดียว? ฉันเป็นเหมือนแหล่งน้ำที่ฟื้นฟูตัวเองได้ไม่มีที่สิ้นสุดหรือไง? นายปฏิบัติกับฉันแบบนี้ได้ยังไง?

เมื่อเห็นสีหน้าของรอสไวส์ ลีออนจึงเสริมขึ้น “มีอะไรหรือเปล่า คุณเมลกวี? คุณไม่พอใจกับช่วงพักที่ครูให้เลยเหรอ?”

รอสไวส์หันหน้าหนี “พอใจค่ะ คุณครู พอใจมาก อย่างน้อยคุณครูก็ยังให้เวลากินข้าว”

“อา คำพูดของคุณช่างทำร้ายจิตใจครูเหลือเกิน” ลีออนแกล้งทำเป็นเสียใจ “งั้นเอาแบบนี้ ครูจะให้เวลาคุณเพิ่มอีกครึ่งชั่วโมงเพื่ออยู่กับมูน ดีไหม?”

รอสไวส์กัดฟันแน่น “ข-ขอบคุณค่ะ คุณครู”

“ไม่ต้องพูดหรอก ถ้าคุณอยากขอบคุณครูจริง ๆ ก็ช่วยตั้งใจฟังบทเรียนของครูเข้าใจไหม?”

รอสไวส์พยักหน้าอย่างจนปัญญา

ลีออนเหลือบมองนาฬิกา เวลาดึกมากแล้ว ถ้าฝืนต่อไปอาจจะกระทบกับจังหวะการฟื้นตัวของร่างกาย

แม้ว่าจะพักผ่อนมาครึ่งเดือนแล้ว ลีออนก็ยังไม่ควรใช้พลังทั้งหมดหมดไปในครั้งเดียว เพราะนั่นอาจทำให้ยัยมังกรมีโอกาสตอบโต้กลับมาได้

คำพูดนั้นมันว่าอย่างไรนะ? อ้อ ใช่ “ช้า ๆ ได้พร้าเล่มงาม”

เขาตบแก้มร้อนผ่าวของรอสไวส์เบา ๆ ก่อนจะลุกจากเตียงและเริ่มสวมเสื้อผ้า

“บทเรียนของวันนี้จบลงแค่นี้ก่อนนะ คุณเมลควี คุณทำได้ดีมาก แล้วเราจะมาต่อกันใหม่เมื่อมีโอกาส”

รอสไวส์คว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัว มือเรียวหยกบีบมุมผ้าห่มไว้แน่นขณะมองแผ่นหลังของลีออนที่กำลังเดินจากไป ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความไม่พอใจและความโกรธ

“เจ้าหมาเฮงซวย เดี๋ยวได้เห็นดีกันแน่!”

เย็นวันถัดมา รอสไวส์เสร็จงานเร็วกว่าปกติและกลับมาที่ห้องของเธอ ยืนอยู่บนระเบียง มองไปยังสวนหลังบ้านที่ลีออนกำลังเล่นกับมูนอยู่ ดูเหมือนเขาคงยังไม่กลับมาที่ห้องอีกสักพัก

“โอกาสเหมาะเจาะ”

ราชินีมังกรเงินหมุนตัวอย่างรวดเร็วและเดินตรงไปยังห้องของลีออนทันที เมื่อเข้ามาในห้อง เธอตรงไปยังเตียง

เป้าหมายแรกคือหมอน รอสไวส์ฉีกหมอนของลีออนออกและเอื้อมมือเข้าไปค้นซ้ายขวา แต่กลับไม่พบอะไรเลย

ต่อมาคือผ้าปูที่นอน เธอยกมันขึ้นและค้นหาด้านใต้ แต่ก็ยังไม่พบรูปถ่ายบันนี่เกิร์ลสำรองที่ลีออนซ่อนไว้

หลังจากรื้อค้นอยู่สักพัก รอสไวส์จึงจัดผ้าห่มและหมอนให้กลับคืนสภาพเดิม

เธอขมวดคิ้ว วางมือทั้งสองข้างไว้ที่เอว พลางกวาดตามองไปรอบๆ ห้องของลีออน “เอาไปซ่อนไว้ที่ไหนกันนะ…”

ดูเหมือนวิธีเดียวที่จะยุติชัยชนะต่อเนื่องของลีออนได้อย่างสิ้นเชิง คือการตามหารูปถ่ายสำรองเหล่านั้นให้เจอ

และลีออนก็ต้องรู้ว่ารูปถ่ายสำรองเหล่านั้นคือกุญแจสำคัญของภูมิคุ้มกันของเขา ดังนั้นเขาจะต้องซ่อนมันไว้ในที่ที่ลับสุดๆ ซึ่งรอสไวส์จะค้นหาเจอได้ยากมาก

ณ จุดนี้ เป้าหมายของทั้งคู่ก็ชัดเจน:

ลีออน: ซ่อนรูปถ่ายเพื่อรักษาสถานะได้เปรียบ

รอสไวส์: หารูปถ่ายเพื่อทวงคืนสถานะเสียเปรียบ

วงจรอุบาทว์นี้จะจบลงเพียงการค้นรูปให้เจอเท่านั้นที่จะปกป้องตำแหน่งของตนเองได้!

“นักโทษสงครามจะพลิกสถานการณ์ได้อย่างนั้นเหรอ? ตลกสิ้นดี!”

รอสไวส์พึมพำกับตัวเองก่อนจะค้นหาต่อไป เธอพลิกดูในแจกัน บนโต๊ะ ใต้เตียง และแม้แต่ที่ระเบียง แต่กลับไม่พบเงาของรูปถ่ายแม้แต่ใบเดียว

หลังจากวุ่นอยู่พักใหญ่ รอสไวส์ก็อดสงสัยในใจไม่ได้ว่า “หรือว่าจะโดนหลอก… บางทีอาจจะไม่มีรูปถ่ายสำรองเลยก็ได้?”

แต่เธอก็รีบปัดความคิดนั้นทิ้งไปทันที เพราะถ้าไม่มีรูปถ่ายสำรองจริง ลีออนคงไม่กล้าทำตัวหยิ่งยโสแบบนั้นแน่ และเมื่อไม่พบอะไรในห้องนี้ รอสไวส์จึงจำใจต้องลองไปค้นหาที่อื่นแทน

ขณะที่เธอเดินไปที่ประตู เสียงเบาๆ จากกลอนประตูดังขึ้น

“แย่แล้ว!”

ลีออนกลับมาแล้ว

เธอปล่อยให้เขาเห็นว่าอยู่ในห้องของเขาไม่ได้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นเขาจะรู้ทันทีว่าเธอกำลังค้นหารูปถ่ายอยู่!

รอสไวส์ถอยหลังไปครึ่งก้าวโดยสัญชาตญาณ ก่อนจะมองไปรอบๆ หาที่หลบซ่อนอย่างรวดเร็ว ด้วยความจนมุม เธอตัดสินใจกระโจนเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ใกล้ที่สุด

รอสไวส์แนบตัวกับประตูห้องน้ำ เงี่ยหูฟังเสียงจากด้านนอกอย่างระมัดระวัง “มูน คืนนี้พ่อมีธุระต้องทำเลยเล่นกับลูกไม่ได้แล้ว นอนแต่หัวคำนะ เข้าใจไหม?”

“ค่ะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ พ่อ”

“ราตรีสวัสดิ์”

ลีออน นายจัดการทุกอย่างให้ฉันชัดเจนขนาดนี้ แม้แต่ตารางเวลานอนของลูกสาวตัวเองก็ยังรู้หมด

“คลิก” – เสียงประตูปิดดังขึ้น

ในตอนนี้ รอสไวส์อยู่ห่างจากลีออนไปเพียงแค่กำแพงกั้น เธอคิดว่าเพิ่งหลังมื้อเย็นมาได้ไม่นาน เขาคงไม่เข้ามาอาบน้ำในห้องน้ำตอนนี้ใช่ไหม?

สมมติฐานของรอสไวส์ฟังดูสมเหตุสมผล เพราะโดยปกติแล้ว ลีออนจะไม่รีบเข้ามาอาบน้ำทันทีที่กลับถึงบ้าน ซึ่งน่าจะทำให้เธอมีโอกาสหลบออกไปได้ในภายหลัง

แต่ทว่า…

เธอลืมคำนึงถึงปัจจัยสำคัญ—

นักล่ามังกรมีความไวโดยธรรมชาติต่อกลิ่นของมังกร!

ทันทีที่ลีออนปิดประตู เขาก็จับได้ถึงกลิ่นจางๆ แต่คุ้นเคย

มันคือ… กลิ่นของรอสไวส์

อย่างไรก็ตาม ลีออนไม่ได้ใส่ใจมากนัก ท้ายที่สุดแล้ว กลิ่นของรอสไวส์ลอยอยู่ในห้องของเขาเป็นเรื่องปกติ เพราะเธอมักจะเข้าออกห้องนี้อยู่บ่อยๆ

เขาถอดรองเท้าตรงทางเดินก่อนจะก้าวเข้ามาในบ้าน แต่เมื่อเดินมาถึงห้องนั่งเล่น จู่ๆ ก็หยุดชะงัก

หมอน ผ้าห่ม เบาะโซฟา และของตกแต่งต่างๆ… ทุกอย่างถูกจัดเรียงไว้อย่างเรียบร้อย

เรียบร้อยจนไม่เหมือนห้องของเขาอีกต่อไป

หลังจากไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง ลีออนก็เข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดทันที

“ในที่สุด ก็อดไม่ได้ที่จะมาค้นหาภาพเหล่านั้นสินะ”

เมื่อคิดได้ดังนั้น ลีออนจึงหมุนตัวและเดินตรงไปที่ประตู เขาวางแผนจะใช้เรื่องนี้เป็นข้ออ้างเพื่อเริ่มเล่นงานรอสไวส์คืนนี้

แต่ขณะที่เขาก้าวผ่านประตูห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว เขาก็หยุดอีกครั้ง

ลีออนค่อยๆ หันหัวกลับมา จ้องมองประตูห้องน้ำด้วยแววตาครุ่นคิด ก่อนจะเอียงหัวเล็กน้อย

แล้วเขาก็หัวเราะเบาๆ

จากนั้น เขาหันหน้ากลับไปเปิดประตูออก

เมื่อได้ยินเสียงคลิกจากกประตู รอสไวส์ที่อยู่ในห้องน้ำถอนหายใจโล่งอกทันที

แต่เธอไม่ได้ฉลองกับการเอาตัวรอดหวุดหวิดในครั้งนี้ ลีออนกำลังมุ่งหน้าไปยังห้องของเธอเพื่อสอบถาม และถ้าเขาพบว่าเธอไม่ได้อยู่ในห้อง เขาจะต้องย้อนกลับมาแน่ ดังนั้นเธอไม่สามารถอยู่นิ่งได้อีกแล้ว เธอต้องออกไปให้เร็วที่สุด

เมื่อออกไปได้ เธอสามารถวนกลับไปที่ระเบียงของตัวเองจากระเบียงของลีออนได้โดยตรง เพราะห้องของพวกเขาอยู่ติดกัน ลีออนจะไม่ทันสังเกตเห็นอะไรผิดปกติ

หลังจากคำนวณแผนอย่างละเอียดแล้ว รอสไวส์ค่อยๆ กดลงบนที่จับประตู…

แอ๊ด…

“อ๊ะ!”

เมื่อรอสไวส์เปิดประตูออก เธอก็สะดุ้งตกใจเมื่อเห็นเงาร่างที่ยืนอยู่ด้านนอก หางของเธอก็หดตัวงอทันทีด้วยความตกใจ

ลีออนกอดอกพิงประตูห้องน้ำ พลางผิวปากอย่างสบายอารมณ์ “เมลกวี่ เธอแอบเข้ามาในห้องของครูเพื่อขโมยข้อสอบรึเปล่า?”

แสดงว่าเขารู้ตัวเธอแล้ว!

การเปิดและปิดประตูเมื่อครู่นั้นเป็นแค่การจงใจ เพื่อส่งสัญญาณเตือนรอสไวส์!

รอสไวส์สะดุ้งทันที ก่อนจะรีบขยับตัวกดมือแนบกับแผงประตูอย่างรวดเร็ว

ในขณะเดียวกัน ลีออนก็เปิดไฟในห้องน้ำอย่างใจเย็น ผ่านกระจกฝ้าของประตู เขาสามารถมองเห็นเงาของรอสไวส์ที่กำลังกั้นอยู่ตรงทางเข้าได้อย่างลางๆ

“แฮ่ม…”

ลีออนกระแอมเบาๆ ขณะที่รอสไวส์ไม่มีทางรู้ว่าเขากำลังจะเล่นกลอะไรอีก

“ต่อไปนี้ ผมลีออน คาสโมด จะขอนำเสนอเพลงแด่คุณเมลกวี่: ‘เจ้ากระต่ายน้อย เปิดประตูเร็วๆ’ นอกจากนี้ คาสโมดยังมีข้อความฝากอีกว่า: ‘ชุดกระต่ายน้อยเมื่อคืนสุดทีนมาก!’”

รอสไวส์: …

“เจ้ากระต่ายน้อยที่รัก เปิดประตูหน่อยสิ~”

“หมาบ้า ฉันไม่เปิด!” รอสไวส์สวนกลับ

“เปิดเร็วๆ~ ฉัน~ อยาก~ เข้า~ ไป~” ลีออนร้องพลางจับที่มือจับประตูห้องน้ำ

“ผมจะนับถึงสาม ถ้าเปิดประตูนี้ไม่ได้ อีกสามชั่วโมง บอกเลยว่าภาพชุดกระต่ายจะส่งถึงมืออิซาเบลลาแน่นอน—”

สายลมพัดผ่านขณะที่ประตูกระจกห้องน้ำถูกผลักออก

รอสไวส์ยืนอยู่ตรงประตู สีหน้าปะปนระหว่างความขุ่นเคืองและอับจนหนทาง ดวงตามังกรสีเงินของเธอจ้องลีออนเขม็ง ราวกับอยากจะจับเขากดลงกับพื้นแล้วจัดการอย่างดุเดือด

ลีออนยิ้มพอใจ “แบบนี้ค่อยสมเป็นคุณเมลกวี่หน่อย”

รอสไวส์จ้องเขาอย่างไม่พอใจ ก่อนจะก้าวเดินผ่านไปโดยไม่ต่อต้านอีกต่อไป แต่ดูเหมือนลีออนจะมีแผนอื่น… ลงโทษตรงนี้เลยงั้นเหรอ?

ปัง—

ลีออนยกแขนขึ้น วางมือลงบนกรอบประตู ขวางทางรอสไวส์ไว้

รอสไวส์เข้าใจเจตนาของเขา

เมื่อลีออนก้าวเข้ามาใกล้ เธอถอยหลังช้า ๆ จนกระทั่งทั้งคู่เข้ามาอยู่ในห้องน้ำ และลีออนปิดประตูกระจกลง

แสงจากรอยสลักมังกรเริ่มเรืองรอง เป็นสัญญาณถึงการปะทะที่กำลังจะเกิดขึ้นเหนือผิวน้ำ

ลีออนยกมือขึ้น เกลี่ยปอยผมของรอสไวส์ไปไว้หลังใบหู “เข้ามาในห้องทำไม? หรือว่าเธออยากเริ่มบทเรียนคืนนี้แล้ว?”

รอสไวส์บิดชายกระโปรงของตัวเองอย่างประหม่า หางของเธอม้วนเกร็งขึ้นเล็กน้อย เธอหลบตาเขา แต่แก้มกลับขึ้นสีแดงชัดเจน ราวกับยามพระอาทิตย์อัสดงสะท้อนบนผิวน้ำ

แม้ในใจจะขัดขืน แต่สุดท้ายก็ไร้หนทางต่อต้าน

เธอตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่อาจควบคุมได้ ราวกับปลาที่วางอยู่บนเขียง เตรียมพร้อมจะถูกหั่นเฉือน!

ปลายนิ้วของลีออนลากผ่านแก้มที่แดงระเรื่อของรอสไวส์ ก่อนจะจับปลายคางบอบบางของเธอไว้อย่างแผ่วเบา บังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา

หลังจากชื่นชมสีหน้าดื้อรั้นแต่ไร้หนทางของราชินีมังกรเงินอยู่ครู่หนึ่ง ลีออนก็วางมือลงเบาๆ บนไหล่ที่หอมกรุ่นของเธอ

เขาก้าวไปข้างหน้าเบาๆ กดลงบนอกของรอสไวส์

รอสไวส์ส่งเสียงจิ๊จ๊ะอย่างขัดใจ แต่ก็ทำได้แค่ยอมให้เขาล่วงเกิน

ลีออนยิ่งได้ใจก็ยิ่งรุกคืบ เขาเอื้อมมือไปเปิดฝักบัวที่อยู่ใกล้ๆ น้ำอุ่นไหลพรั่งพรูลงมา ปกคลุมร่างทั้งสองในทันที

เส้นผมสีเงินของเธอแนบชิดแก้ม ไอน้ำลอยคลุ้งไปทั่ว

ใต้เนื้อผ้าบางๆ ผิวของเธอเนียนดั่งหยก สายน้ำไหลผ่านส่วนโค้งเว้าที่งดงาม ยิ่งกระตุ้นจินตนาการไปไกล

“กระต่ายน้อย แอบเข้ามาในห้องครูเพราะอยากทำเรื่องซนๆ ฉะนั้น ครูคงต้องมอบบทเรียนดีๆ ให้เธอซะแล้วล่ะ”

***

จบ 107

คห.ผุ้แปล หลังจากจัดท่าหมาใส่มังกรแบบนันสต๊อป คราวนี้เล่นแบบโจรหื่นเลย มาลุ้นกันว่า เซกในช่วงนี้จะไปจบลงกันอีท่าไหรถึงหยุดวงจรอุบาทได้

ถ้ารอตอนใหม่ได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า  kurakon