เสียงที่คุ้นเคย…

รีเบคก้าไม่มีทางจำผิดได้แน่นอน—ตลอดหลายปีที่เธอโลดแล่นอยู่ในสนามรบ ทุกช่วงวินาทีที่แขวนอยู่บนเส้นด้ายระหว่างความเป็นและความตาย ล้วนมีเสียงนี้คอยนำทาง ให้พวกเขาฝ่าฟันจนรอดมาได้อย่างเหลือเชื่อ

เธอมองดูร่างสูงใหญ่ตรงหน้า ดวงตาสีฟ้าใสเบิกกว้างด้วยความตื่นตะลึง

มือที่ถือปืนอยู่สั่นเล็กน้อย รีเบคก้ากัดฟันแน่น ข่มความสับสนและตกใจเอาไว้ แล้วออกแรงผลักหลังชายตรงหน้า

“หันกลับมา!”

น้ำเสียงของเธอสั่นด้วยความตื่นเต้นปนสะอื้น

ลีออนยกมือขึ้น แล้วค่อย ๆ หันกลับมาอย่างช้า ๆ

เวลาผ่านไปสามปีเต็ม แต่ในเสี้ยววินาทีนั้น—เมื่อรีเบคก้าได้เห็นใบหน้าหล่อเหลานั้นอีกครั้ง ใบหน้าที่เปี่ยมด้วยความแน่วแน่—เธอรู้สึกราวกับกำลังฝันอยู่

หยดน้ำตาอุ่น ๆ ไหลลงจากหางตาโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าหวานสะท้อนอารมณ์หลากหลายอย่างปนเปกัน

นอกจากความตกใจและประหลาดใจแล้ว ยังมีทั้งความสับสน ความซาบซึ้ง และความโล่งใจ รวมไปถึงความรู้สึกอีกมากมายที่อัดแน่นอยู่ในใจ

ก็แน่ล่ะ—กัปตันที่ควรจะตายไปแล้วในกองบัญชาการของศัตรูเมื่อสามปีก่อน ตอนนี้กลับมายืนอยู่ตรงหน้าเธออย่างปาฏิหาริย์ ใครจะไม่อึ้งบ้างล่ะ?

ลีออนเห็นสีหน้าและปฏิกิริยาของรีเบคก้าแล้ว ก็ลอบถอนหายใจโล่งอก

ดูไม่เหมือนว่าเธอจะเสแสร้งเลย

ลีออนรู้จักเธอดี—รีเบคก้าเข้าร่วมทีมของเขาทันทีหลังจากจบการศึกษาจากโรงเรียนฝึกนักล่ามังกร

สาวบ้าแบบนี้ไม่เคยเก็บอารมณ์ไว้บนใบหน้าได้เลย คิดอะไรอยู่ก็แสดงออกมาทันที

และตอนนี้ บนใบหน้าของเธอเขียนไว้ชัดเจนว่า “บ้าเอ๊ย! กัปตันยังมีชีวิตอยู่จริง ๆ ด้วย!” ไม่ใช่ “โถ่เว้ย แคสมอร์ดยังไม่ตายอีกเรอะ?!”

ลีออนก้มมองเด็กสาวผมหางม้าคู่ที่สูงกว่าตัวเองอยู่พอสมควร ก่อนจะค่อย ๆ ลดมือลง “ว่าไง เราสองคนต่างก็วางปืนลง แล้วมานั่งคุยกันดี ๆ สักหน่อยไหม?”

รีเบคก้าเพิ่งจะหลุดออกจากภวังค์แห่งความตกใจ เธอส่ายหัวเบา ๆ เป็นเชิงว่าเริ่มยอมรับความจริงที่ว่าลีออนยังไม่ตายแล้ว

แต่ก็ยังไม่ยอมลดปืนลง

รีเบคก้าเขย่งปลายเท้าแล้วชูแขนขึ้น ปากกระบอกปืนสีดำเล็งไปที่ใบหน้าของลีออน “นี่ฉันฝันอยู่รึเปล่า?”

“แน่นอนว่าไม่ใช่ แล้วจะฝันตอนกลางวันแสก ๆ ทำไมล่ะ?”

“ไม่ค่ะ กัปตัน ฉันจะยิงต้นขานายเดี๋ยวนี้แหละ ถ้านายร้องด้วยความเจ็บ ก็แปลว่านี่ไม่ใช่ความฝัน มาเริ่มกันเลย!”

คิ้วของลีออนกระตุกเล็กน้อย—จักรวรรดิอาจจะเปลี่ยนไปแล้ว แต่คนยิงปืนของเขายังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน เธอยังเป็นสาวน้อยจิตหลุดคนเดิมอยู่ดี

แต่ลีออนยังคงสงบนิ่ง แค่ยักไหล่เบา ๆ “ผมบอกแล้วไงว่า ปืนของเธอน่ะ…ไม่มีลูกกระสุน”

รีเบคก้าชะงัก แล้วรีบหดปืนกลับไปตรวจสอบซองกระสุนทันที แน่นอนว่า—ว่างเปล่า

จากนั้น เธอก็เห็นลีออนหยิบลูกกระสุนเต็มกำมือออกมาจากกระเป๋า “ที่ซ่อนปืนของเธอมันโจ่งแจ้งเกินไปหน่อยนะ รีเบคก้า”

ก่อนจะมั่นใจได้ว่ารีเบคก้าเชื่อถือได้จริงอย่างที่อาจารย์ของเขาพูดไว้ ลีออนก็ระมัดระวังด้วยการถอดลูกกระสุนออกจากปืนของเธอไว้ก่อน รอดูว่าเมื่อเธอกลับถึงบ้านจะสามารถพูดคุยกันอย่างสงบได้หรือไม่—หากไม่ ก็คงไม่ต้องกังวลกับมือปืนไร้อาวุธคนนี้นัก

รีเบคก้ามองชายตรงหน้าด้วยสายตาเหม่อลอย—แบบนี้สิถึงจะเรียกว่า “กัปตัน”

ท่าทีสบาย ๆ เย็นชาอย่างมีเสน่ห์แบบนี้ ไม่มีใครเลียนแบบได้หรอก

ในที่สุด รีเบคก้าก็ลดการ์ดลง แล้วกางแขนออก เตรียมจะโผเข้ากอดลีออน

แต่จู่ ๆ ลีออนก็สะดุ้ง รีบถอยหลังหนึ่งก้าว พร้อมยื่นมือออกไปกันไม่ให้รีเบคก้าเข้าใกล้มากไปกว่านี้

รีเบคก้ากะพริบตาปริบ ๆ “กัปตัน ฉันไม่ติดนะที่จะกอดศพที่ฟื้นคืนชีพ แต่แบบนี้คือ…ตัวนายไม่ยอมเอง?”

“สถานการณ์ตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว รีเบคก้า”

ก็จริง—สถานการณ์มันต่างไปจากเมื่อสามปีก่อนโดยสิ้นเชิง

ตอนนั้นเขายังโสด จะกอดก็ไม่เห็นเป็นอะไร

แต่ตอนนี้…ผ่านไปสามปี เขาไม่เพียงแต่งงานแล้ว แต่ยังมีลูกถึงสามคน

แม้ภรรยาจะไม่อยู่ชั่วคราว แต่เขาก็ต้องรักษาความเหมาะสมในฐานะสามี—จริยธรรมแบบคาสมอร์ดนั้นลึกซึ้ง ครบเครื่องสมกับเป็นคุณพ่อบ้านแห่งจักรวรรดิ!

อย่างไรก็ตาม รีเบคก้าไม่ได้ตระหนักเลยว่า “กัปตัน” ของเธอได้กลายเป็น “สามีที่บ้านมีอยู่แล้ว” ไปเรียบร้อยแล้ว เธอกลับตีความคำว่า “สถานการณ์ตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อน” ของลีออนไปอีกทางหนึ่ง

“ก็ใช่น่ะสิ—สามปีที่นายหายไปแบบไร้ข่าวคราว มันก็เปลี่ยนแปลงสภาพภายในของจักรวรรดิเยอะอยู่หรอก”

รีเบคก้าโยนปืนทิ้งลงบนโซฟา แล้วเดินกลับไปที่ประตู หยิบถุงขนมและผลไม้ขนาดใหญ่ที่เพิ่งซื้อมาก่อนหน้านี้ขึ้นมา

ระหว่างนั้น เธอก็เหลือบมองลอดออกไปนอกประตูเพื่อตรวจดูให้แน่ใจว่าไม่มีใครน่าสงสัยยืนเฝ้าอยู่ ก่อนจะรีบหดหัวกลับเข้ามาแล้วปิดประตูแน่น

“ระวังตัวจังเลยนะ?” ลีออนถามขึ้น

“แน่นอนอยู่แล้ว ถ้าทีมลาดตระเวนรู้ว่าฉันซ่อนผู้ทรยศต่อจักรวรรดิไว้ในบ้านล่ะก็…คงได้ไปยืนห้อยอยู่บนตะแลงแกงแน่ ๆ” รีเบคก้าตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน

ตัดเลยละกัน  รีเบคก้าจะถามข่าวคราวลีออนว่ารอดมาได้ไง แต่ลีออนยังไม่ตอบ แล้วเดี๋ยวลีออนจะไปเจออาจารย์ กับเพื่อนอีกสองคน ชื่อ มาติน กับ วิคเตอร์