ย่อคร่าวๆ ลีออนสืบหาที่พักรีเบคก้าเจอ

ผมหางม้าคู่ที่มัดอยู่ด้านหลังของเด็กสาวแกว่งไหวไปมาในขณะที่เธอเดินอย่างเบาสบาย

แม้จะมีรูปร่างเล็กแบบโลลิ แต่เธอกลับแต่งตัวด้วยสไตล์ผู้ใหญ่นำแฟชั่น—เสื้อกั๊กสีดำสั้น เสื้อกล้ามสีขาวด้านใน และกางเกงขาสั้นสุด ๆ ถึงจะตัวเล็ก แต่เรียวขาของเธอกลับได้สัดส่วนอย่างลงตัว มีเนื้อมีหนังพอดิบพอดี

เธออุ้มถุงช้อปปิ้งใบใหญ่ไว้ในอ้อมแขน ข้างในเต็มไปด้วยขนมและผลไม้หลากชนิด

“สวัสดีตอนบ่ายจ้ะ รีเบคก้า” คุณนายแฮร์รี่เพื่อนบ้านทักขึ้น

เด็กสาวผมหางม้าคู่หยุดเดิน แล้วตอบกลับอย่างร่าเริง “สวัสดีตอนบ่ายค่ะ คุณนายแฮร์รี่! วันนี้ดูเด็กกว่าวันเมื่อวานอีกนะคะ ใช้เวทมนตร์อะไรหรือเปล่า? สอนหนูบ้างสิ~”

คุณนายแฮร์รี่ยิ้มปลื้มกับคำชมของเด็กสาว แล้วโบกมือปฏิเสธ “ไม่ ๆ แค่รักษาอารมณ์ดี ๆ ไว้ก็พอแล้วจ้ะ”

“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง ดีจังเลย~ ว่าแต่คุณนายแฮร์รี่คะ เมื่อสองเดือนก่อนที่คุณขอให้หนูช่วยไล่แมลง ยังจำได้ใช่ไหมคะ? ช่วงนี้แมลงมันกลับมาอีกหรือยัง หนูจะได้ช่วยไล่อีกครั้ง!”

รอยยิ้มของคุณนายแฮร์รี่ค้างทันที เมื่อนึกถึงภาพน่าสะพรึงเมื่อสองเดือนก่อน ที่รีเบคก้าควงปืนกลสองกระบอกไล่กราดยิงแมลงทั่วสวน…

แค่คิดก็ขนลุกแล้ว!

“มะ ไม่ต้อง ๆ จ้ะ รีเบคก้า หนูกลับไปทำธุระของหนูเถอะนะ…”

“ได้เลยค่ะ คุณนายแฮร์รี่ ถ้าต้องการให้ช่วยอะไรก็บอกได้นะคะ!”

คุณนายแฮร์รี่โบกมือลา รีเบคก้าก็เดินต่อกลับบ้านด้วยก้าวเดินเบาสบายและกระฉับกระเฉง

เมื่อมาถึงหน้าประตูบ้าน เธอก็ยกขาเรียวได้รูปที่เต็มไปด้วยเนื้อเล็กน้อยขึ้นมารองถุงช้อปปิ้งไว้ เพื่อให้มือว่างพอจะหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋า

แต่ในชั่วขณะนั้นเอง หางตาของเธอก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างจากหน้าต่างใกล้ ๆ ตรงห้องรับแขก—เงาคนนั่นหรือเปล่า?

รีเบคก้าขมวดคิ้ว “ขโมยงั้นเหรอ?”

โดยทั่วไปแล้ว คนส่วนใหญ่พอเจอขโมยขึ้นบ้านก็มักจะตกใจกลัว และหลังจากความตกใจในเบื้องต้น ก็มักจะรีบโทรหาหน่วยลาดตระเวนหรือตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่รีเบคก้า…ไม่ใช่คนส่วนใหญ่

เธอไม่เพียงไม่ตกใจเลยสักนิด แต่ยังดูเหมือนจะตื่นเต้นเสียด้วยซ้ำ

ขโมยหัวเหลืองตัวน้อย…ในจักรวรรดิใหญ่โตขนาดนี้ แกมีบ้านให้เลือกตั้งมากมาย แต่ดันเลือกมาปล้นบ้านของฉันเนี่ยนะ?

จังหวะเหมาะพอดีเลย! ก็ในเมื่อตั้งแต่ถูกย้ายไปประจำการลาดตระเวน เธอก็ไม่ได้มีโอกาสแอคชั่นเท่าไรนัก และวันนี้…เธอจะใช้เจ้าขโมยน้อยนี่เป็นเป้าซ้อม!

รีเบคก้าวางถุงช้อปปิ้งลงอย่างเบามือ แล้วเปิดมุมพรมหน้าประตู จากนั้นใช้มือข้างหนึ่งกดลงบนแผ่นไม้ใต้พรมอย่างแรงจนแผ่นไม้เปิดออก เผยให้เห็นช่องลับซึ่งซ่อนปืนพกเล็ก ๆ กระบอกหนึ่งไว้อย่างประณีต

ในฐานะมือปืนระดับยอดฝีมือ การซ่อนปืนในถังเก็บน้ำของชักโครกยังเคยทำมาแล้ว การซ่อนไว้ใต้พรมแค่นี้จะเหลืออะไร?

รีเบคก้าหยิบปืนขึ้นมาอย่างคล่องแคล่ว แล้วค่อย ๆ เปิดประตูบ้านอย่างเงียบเชียบ ก้าวเท้าเบา ๆ เข้าไปในตัวบ้าน เธอแนบตัวกับผนังใกล้ประตู หรี่ตามองลอดออกไปยังห้องรับแขก—ขโมยผมดำยังยืนอยู่ตรงนั้น

อ้อ ไม่ใช่ผมเหลือง แต่เป็นผมสีดำ และก็ไม่ได้ตัวเล็กด้วย สูงอย่างน้อยก็ 180 เซนติเมตรได้ ถ้าเกิดสู้กันตรง ๆ ล่ะก็ ปกติเขาคงเตะเธอที่สูงแค่ 158 เซนติเมตรปลิวกระเด็นได้ง่าย ๆ เลย

หัวขโมยผมดำหันหลังให้รีเบคก้า ทำให้เธอมองไม่เห็นใบหน้าของเขา แต่ก็ไม่สำคัญ ไม่ว่าจะผมสีเหลืองหรือดำ ไม่ว่าจะเป็นขโมยกระจอกหรือขาใหญ่—อาวุธในมือของเธอไม่ใช่ของเล่น

หัวขโมยนั่นยังไม่รู้ตัวเลยว่ารีเบคก้ากำลังแอบมองอยู่จากด้านหลัง เขายังคงค้นหาของในห้องด้วยความตั้งอกตั้งใจ

รีเบคก้าเห็นโอกาสแล้ว ค่อย ๆ ย่องเข้าไปเงียบ ๆ ทีละก้าวจากทางด้านหลัง

การเคลื่อนไหวแบบไร้เสียงเป็นทักษะพื้นฐานที่มือปืนต้องมี

จนกระทั่งเธอเข้าไปใกล้หลังของหัวขโมยโดยที่เขายังไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย

แชะ—

ปากกระบอกปืนสีดำสนิทแนบชิดกับเอวของหัวขโมย—เธอไม่ได้เล็งที่หัว เพราะเธอเตี้ยเกินไป ต้องเขย่งถึงจะยิงได้ที่เอว

หัวขโมยที่ดูจะมีสติพอสมควร ก็รีบยกมือยอมแพ้อย่างรวดเร็วปานสายฟ้า

“ว้าว~ ดูมีประสบการณ์ดีนะคะ คุณขโมย! โดนเอาปืนจ่อหลังแบบนี้มาไม่ต่ำกว่าหนหนึ่งแน่เลยใช่ไหม?” รีเบคก้าพูดต่อ “กลางวันแสก ๆ แอบเข้าบ้านสาวน้อย แถมยังมาคุ้ยกล่องอาหารที่กินไม่หมดอีก—รสนิยมคุณนี่แปลกดีจังนะคะ~”

คุณขโมยยังคงเงียบกริบ

“หึ! คุณมีสิทธิ์ที่จะไม่พูดอะไรทั้งนั้นนะคะคุณขโมย แต่ทุกคำที่คุณพูดจะถูกใช้เป็นหลักฐานในชั้นศาล!” รีเบคก้ายังคงพูดต่อ แต่ก็ยังคงเจอความเงียบเป็นคำตอบ

สิ่งที่น่ารำคาญที่สุดสำหรับคนช่างพูดอย่างเธอ…ก็คือการเจอคนที่เงียบเป็นเป่าสากแบบนี้

เธอพูดเองเออเองอยู่ฝ่ายเดียว ในขณะที่อีกฝ่ายนิ่งเฉยราวกับเป็นใบ้

รีเบคก้าขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิด แล้วเอาปืนจ่อแน่นขึ้นไปที่แผ่นหลังของเขาอีกครั้ง “ทำเป็นใบ้งั้นเหรอ? เชื่อไหมว่าฉันจะลั่นไกให้แกเดินไม่ได้เลยเดี๋ยวนี้แหละ!”

ก็แค่ขู่เท่านั้นแหละ ถึงเขาจะเป็นขโมย แต่ความผิดก็ยังไม่ถึงขั้นต้องโดนยิงพิการ และจักรวรรดิเองก็ไม่ใช่ที่ที่ใครจะมาใช้ความรุนแรงโดยไม่สนกฎหมายได้ง่าย ๆ

แต่คราวนี้ หัวขโมยก็พูดตอบกลับมาในที่สุด “…ปืนของเธอน่ะ ไม่มีลูกกระสุนอยู่ด้วยซ้ำ!”