รอสไวส์เล่าให้ลีออนฟังอย่างละเอียดถึงข้อตกลงหนึ่งปีที่เธอทำไว้กับไทเกอร์ในวันนั้น

หลังจากฟังจบ ลีออนรู้สึกหลากหลายอารมณ์ปะปนกัน

อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้รู้สึกว่ารอสไวส์ตั้งใจจะปิดบังอะไรจากเขา เพราะท้ายที่สุดแล้ว อาจารย์ของเขาเป็นคนกำหนดไว้ว่าห้ามเขากลับไปยังจักรวรรดิเป็นเวลาหนึ่งปี หากเขารู้เรื่องนี้ล่วงหน้า บางทีตลอดทั้งปีนี้เขาอาจไม่มีทางสงบจิตใจได้เลย

รอสไวส์นั่งอยู่บนโซฟา เอ่ยเสียงเบา “อาจารย์ของนายไม่ได้บอกฉันเลยว่าเขาวางแผนจะทำอะไรตลอดปีที่ผ่านมา แต่ฉันคาดว่าเขาน่าจะกลับไปที่จักรวรรดิเพื่อสะสางบางเรื่อง และในช่วงเวลานั้นก็คงมีอันตรายร่วมด้วย ถึงได้ตัดสินใจกันไม่ให้นายเข้าไปเกี่ยวข้อง”

สีหน้าของลีออนเปลี่ยนเป็นจริงจัง เขาเดินไปนั่งข้างรอสไวส์บนโซฟา “แต่อาจารย์ของผมก็แค่นักล่ามังกรปลดเกษียณที่ดูแลฟาร์มของตัวเองมาหลายปีแล้ว เขาแทบไม่เคยพูดถึงช่วงเวลาที่อยู่ในกองทัพล่ามังกรเลย แม่ของผมก็เคยบอกว่า ตอนที่เขารับราชการก็ไม่ได้โดดเด่นอะไรเลย แล้วคนวัยห้าสิบกว่าแบบนั้นจะไปจัดการอะไรในจักรวรรดิได้ยังไงกัน…”

“อาจารย์ของนายแทบไม่เคยพูดถึงอดีตของตัวเองเลย ส่วนความเข้าใจที่นายมีเกี่ยวกับช่วงที่เขารับราชการ ก็มีแค่สิ่งที่แม่ของนายเล่าให้ฟัง ซึ่งก็ค่อนข้างเอนเอียงอยู่แล้ว เพราะฉะนั้น ลีออน…ในความเห็นของฉัน อาจารย์ของนายอาจไม่ได้ธรรมดาอย่างที่นายคิด ไม่ใช่แค่ชาวนาเท่านั้นหรอก” รอสไวส์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

เธอยังจำแรงกดดันมหาศาลที่แผ่ออกมาจากไทเกอร์ อดีตนักล่ามังกร ได้ในวันที่เธอพบเขาครั้งแรก มันเป็นแรงกดดันที่เกินกว่ามนุษย์คนไหนจะเปล่งออกมาได้ ยกเว้นแค่ลีออน

เธอเชื่อว่า ถ้าจะมีใครสามารถฝึกฝนคนอย่างลีออนให้แข็งแกร่งผิดมนุษย์แบบนี้ได้ ไทเกอร์ก็ต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน

ลีออนขมวดคิ้ว ไม่แน่ใจว่าจะพูดอะไรดี รอสไวส์นั่งเงียบ ๆ อยู่ข้างเขา หลังจากที่เธอได้บอกเขาทุกอย่างเกี่ยวกับสถานการณ์ของอาจารย์เขาและข้อตกลงหนึ่งปี

ตอนนี้ ถึงเวลาที่เขาจะต้องเป็นคนตัดสินใจแล้ว แต่เพื่อไม่ให้เจ้าคนโง่นี่คิดอะไรจนสมองไหม้ รอสไวส์จึงตัดสินใจจะช่วยให้เขาเข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้ก่อน

“ลีออน ก่อนที่ฉันจะเจออาจารย์ของนาย เขายังไม่รู้เลยว่านายยังมีชีวิตอยู่ เขาแค่…ภาวนา หรือจะเรียกว่า ‘หวัง’ ว่านายจะยังไม่ตาย ตอนนั้นเขาพาแม่ของนายไปหลบซ่อนอยู่ที่ลำธารในหุบเขา ใช้ชีวิตอย่างสงบห่างไกลจากโลกภายนอก ที่นั่นปลอดภัยดี และคนของจักรวรรดิก็หาเจอยาก”

“แต่ทันทีที่รู้ว่านายยังมีชีวิตอยู่ เขาก็เหมือนตัดสินใจบางอย่างในทันที”

“ฉันคิดว่าเขากำลังจะกลับไปจักรวรรดิเพื่อทำอะไรบางอย่างที่อันตราย…เพื่อเห็นแก่นาย”

“จริง ๆ ตอนแรกฉันก็ไม่ได้ตั้งใจจะบอกนายเรื่องนี้หรอก ไม่ว่าสัญญาจะนานแค่ไหน หนึ่งปีหรือสองปี ฉันก็ยังไม่ยอมปล่อยนายไปอยู่ดี ตราบใดที่ฉันยังไม่ได้ล้างแค้นให้สะใจ”

“แล้วบ้านของเรา…ถึงมันจะเป็นเพียงภาพลวงตา แต่นายก็กลายเป็นส่วนหนึ่งที่ขาดไปไม่ได้ไปแล้ว นายคือพ่อของโนอากับมูน แล้วก็…”

เธอพูดต่อเนื่องรวดเดียว แต่พอถึงประโยคสุดท้ายนั้นกลับติดขัด ดวงตาสีเงินของเธอหลบสายตาเขาเล็กน้อย แล้วค่อย ๆ เบือนหน้าไปอีกทาง เสียงของเธอแผ่วลง “…นายเป็นสามีของฉัน”

“ถ้านายจากไป ที่นี่ก็จะไม่ใช่บ้านอีกต่อไปแล้ว”

“แต่ว่าฉันเข้าใจนะ ลีออน…ในโลกของมนุษย์ นายยังมีบ้านอีกหลังหนึ่ง”

“อาจารย์ของนาย…แม่ของนาย…พวกเขาทุกคนกำลังรอนายกลับไป”

“ตอนนี้ บางทีอาจารย์ของนายอาจต้องการนายมากกว่าพวกเราเสียอีก…นายมีสิทธิ์ที่จะรับรู้เรื่องทั้งหมดนี้”

“และมีสิทธิ์…ที่จะเป็นคนตัดสินใจ”

ลีออนจ้องมองอดีตศัตรูที่นั่งอยู่ข้าง ๆ อย่างเหม่อลอย เธอยอมมอบสิทธิ์ในการตัดสินใจให้กับเขาจริง ๆ งั้นเหรอ?

ไม่ใช่แค่นั้น เธอยังอธิบายเงื่อนไขและสถานการณ์ของทั้งสองฝ่ายให้เขาอย่างชัดเจนรอบด้าน ราวกับกลัวว่าเขาจะสับสนและตัดสินใจผิดพลาด

และสิ่งที่เธอเพิ่งพูดไป—“อาจารย์ของนายต้องการนายมากกว่าพวกเรา”—ลีออนเข้าใจความหมายของมันเป็นอย่างดี ไม่นานมานี้ เขาเพิ่งเอาชนะราชามังกรเพลิงผู้หยิ่งยโส คอนสแตนติน ได้สำเร็จ ซึ่งชัยชนะครั้งนั้นได้ยกระดับสถานะและเกียรติภูมิของเผ่ามังกรเงินขึ้นในหมู่มังกรทั้งหมด

ในระยะสั้น คงไม่มีมังกรตัวไหนกล้าท้าทายเผ่ามังกรเงินของรอสไวส์อีก ดังนั้น ลูก ๆ ของพวกเขาจึงปลอดภัย และตัวรอสไวส์เองก็ปลอดภัย

แต่อาจารย์ของเขายังหายตัวไป ไม่มีใครรู้ชะตากรรม ตามคำขอของอาจารย์ในตอนนั้น เวลาก็ครบหนึ่งปีพอดี เขาสามารถกลับไปยังจักรวรรดิได้แล้ว โดยไม่ทำให้รอสไวส์ต้องรอแม้แต่วันเดียว

เธอ…เดี๋ยวก่อน—ลีออนพลันตระหนักขึ้นมาได้ บางทีนี่อาจเป็นเหตุผลที่รอสไวส์ดูหดหู่ในช่วงหลายวันที่ผ่านมา?

“รอสไวส์…เธอรู้อยู่แล้วใช่ไหมว่าผมจะตัดสินใจยังไง?” รอสไวส์พยักหน้าเงียบ ๆ

“เพราะแบบนี้ใช่ไหม เธอถึงกระสับกระส่ายอยู่ตลอด?”

เธอถอนหายใจ ปลายนิ้วยาวเรียวปัดเส้นผมที่ปรกหน้าผากออกอย่างแผ่วเบา “ถึงตอนนี้แล้ว ลีออน…พูดอะไรไปมันก็ไม่มีประโยชน์แล้วไม่ใช่เหรอ?”

เมื่อพูดจบ รอสไวส์ก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน “ถ้านายตัดสินใจแล้วล่ะก็…พวกเราออกเดินทางคืนนี้เลยก็ได้”

แม้แต่คนโง่ยังดูออกว่ารอสไวส์เองก็มีเหตุผลส่วนตัวอยู่ในใจ เธอไม่อยากให้ลีออนจากบ้านหลังนี้ไป ไม่อยากให้เขาทิ้งลูกสาวทั้งสองไว้ข้างหลัง

แต่เธอคือราชินีมังกรเงิน ไม่ใช่เด็กหญิงที่เอาแต่ใจ เธอรู้ดีว่าเมื่อไรควรสู้ และเมื่อไรควรยอม ลีออนก็เช่นกัน

เขาอาจแกล้งทำเป็นไม่รู้อะไรเลย อยู่ต่อที่นี่ในฐานะเจ้าชายแห่งเผ่ามังกรเงินต่อไป รับความรักและความเคารพจากผู้คนมากมาย มองดูลูกสาวน่ารักเติบโตขึ้นทุกวัน และในที่สุดก็ได้แก่เฒ่าอย่างสงบตามที่เคยใฝ่ฝันไว้

แต่ถ้าเขาทำอย่างนั้น เขาก็จะไม่ใช่ “ลีออน แคสมอร์ด” อีกต่อไป ชายที่แบกรับหน้าที่และความรับผิดชอบไว้บนบ่าจะไม่มีทางปล่อยให้พ่อบุญธรรมต้องเผชิญอันตรายโดยลำพัง

เมื่อรอสไวส์มอบสิทธิ์ในการตัดสินใจให้ลีออน ทั้งสองคนต่างก็รู้ดีว่า สุดท้ายแล้วเขาจะเลือกกลับไปยังจักรวรรดิ เขาต้องกลับไปช่วยอาจารย์ของเขา และเปิดโปงคนทรยศที่ใส่ร้ายเขา

ลีออนจ้องมองเธอเนิ่นนาน รู้สึกเหมือนมีคำพูนนับพันอยากจะบอกกับเธอ แต่สุดท้าย คำพูดทั้งหมดก็หลอมรวมเป็นเพียงประโยคเดียวที่เรียบง่าย “ขอบคุณนะ รอสไวส์”

รอสไวส์ไม่ได้ตอบว่า “ไม่เป็นไร” เธอแค่หันหน้าหลบไปเล็กน้อย สีหน้าเรียบนิ่งของเธอไม่อาจปิดบังน้ำเสียงสั่นเครือได้เลย

“ก่อนจะออกเดินทาง…นายอยากกอดลูกสาวคนเล็กของเราสักหน่อยไหม?”

กอดลูกสาว… ถ้าอย่างนั้น ตอนที่เธอบอกให้เขาไปเล่นกับโนอาและมูนเมื่อเย็น แล้วบอกให้กอดพวกเธอแต่ละคน มันคือ…การบอกลางั้นเหรอ?

น่าเสียดายที่ตอนนั้นลีออนไม่ได้ตระหนักถึงสิ่งนั้นเลย และอ้อมกอดอำลานั้นก็ดูจะเร่งรีบเกินไป เขาถอนหายใจ ลุกขึ้นยืน แล้วเดินช้า ๆ ไปที่ข้างเตียง

เมื่อลีออนมองดูลูกสาวคนเล็กที่กำลังหลับอยู่ รอยยิ้มบางเบาก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่หม่นหมองของเขา เขาค่อย ๆ โน้มตัวลงไป แล้วจูบหน้าผากของเธออย่างแผ่วเบา

“โตขึ้น…ฟังพี่สาวทั้งสองนะ แล้วก็ปกป้องแม่ด้วย”

ลูกสาวตัวน้อยที่อยู่ในความฝันส่งเสียงอืออาเบา ๆ ออกมา

ลีออนไม่แน่ใจว่า นั่นคือคำตอบของเธอหรือเปล่า

เขาหันกลับไปมองลูกสาวอีกครั้งอย่างไม่เต็มใจ แล้วจึงยืดตัวขึ้น ตั้งใจจัดเตรียมของที่อาจต้องใช้ระหว่างทางให้เรียบร้อย จากนั้นก้าวไปยังระเบียงด้วยฝีเท้าหนักแน่น

รอสไวส์ได้แปลงร่างเป็นร่างมังกรแล้ว และกำลังรออยู่กลางอากาศนอกระเบียง ลีออนกระโดดข้ามราวระเบียงอย่างง่ายดาย แล้วลงมายืนบนหลังของเธอ

“โนอากับมูนจะคิดว่าผมเป็นพ่อที่แย่ไหม?” ลีออนถามเสียงแผ่ว

โดยไม่ลังเล รอสไวส์ตอบกลับ “ไม่เลย…นายเป็นพ่อที่ดีที่สุดในโลกต่างหาก”

และยังเป็น…สามีที่ดีที่สุดในโลกด้วย แต่นั่นอาจจะสายเกินไปที่จะพูดมันในตอนนี้

มังกรสีเงินกระพือปีก แล้วหายลับไปในยามค่ำคืน

ม่านในห้องนอนปลิวไหวเบา ๆ จากแรงลมที่เกิดจากปีกของมังกร เด็กน้อยบนเตียงกำมือเล็ก ๆ แน่น ดิ้นไปมาอย่างกระสับกระส่าย

ในห้องที่เงียบงัน เสียงกลอนประตูดังขึ้นทำลายความเงียบ บานประตูค่อย ๆ เปิดออก ร่างเล็ก ๆ ร่างหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง เรียกหาแม่กับพ่อด้วยเสียงเบา ๆ

แต่สิ่งที่เธอได้รับตอบกลับ มีเพียงเสียงอืออาเบา ๆ ของน้องสาว

แม่กับพ่อ…ไม่อยู่แล้ว

เธอเดินไปที่ข้างเตียง ฮัมเพลงกล่อมเบา ๆ จนกระทั่งน้องสาวกลับไปนอนหลับสนิทอีกครั้ง จากนั้นจึงเดินออกไปที่ระเบียง

หน้าต่างระเบียงเปิดอยู่ และมีร่องรอยของใครบางคนเหยียบตรงราวระเบียง บ่งบอกว่ามีคนจากไปทางนี้ไม่นานมานี้

โนอาเงยหน้าขึ้นช้า ๆ สายตาจ้องมองท้องฟ้ายามราตรีที่มืดมิด

“แม่…พ่อ…เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”