เมื่อเวลาผ่านไป ผลกระทบด้านลบจากสงครามก็ค่อย ๆ เลือนหายไป ทุกอย่างดูเหมือนจะก้าวหน้าไปในทิศทางที่ดี—อย่างน้อยก็สำหรับเผ่ามังกรเงิน

แต่สำหรับลีออน ชีวิตกลับไม่เปลี่ยนแปลงไปมากนัก ถ้าจะมีอะไรเพิ่มขึ้นก็คงเป็นความวุ่นวายที่มาพร้อมกับลูกสาวตัวน้อยของเขา นอกเหนือจากนั้น ทุกอย่างก็ยังคงเหมือนเดิม—

จนกระทั่งเขาสังเกตได้ว่าอารมณ์ของรอสไวส์ดูจะตกต่ำลงทุกวัน

แต่เดิมนั้น รอสไวส์เป็นคนเสนอให้ยกระดับขวัญกำลังใจของเผ่ามังกรเงิน ถึงขนาดจัดงานเลี้ยงรอบกองไฟเพื่อจุดประสงค์นั้น ด้วยความพยายามและแรงสนับสนุนของเธอ ผู้คนในเผ่ามังกรเงินจึงค่อย ๆ ฟื้นฟูจิตใจกลับมา และการดำเนินงานของเผ่าก็เริ่มกลับเข้าสู่ภาวะปกติ

อย่างไรก็ตาม รอสไวส์ซึ่งเป็นผู้ผลักดันทุกอย่างกลับดูเหมือนจะไม่เข้ากับบรรยากาศโดยรวม

แสงอาทิตย์ยามเย็นทอดเงาของเธอให้ยาวและเรียว ผมสีเงินปลิวไหวเบา ๆ ตามสายลมยามเย็น ใบหน้าที่งดงามของเธอแฝงไว้ด้วยความเศร้า

ชิงช้าเคลื่อนไหวอย่างแผ่วเบา เสียงเอี๊ยดอ๊าดจากโซ่เหล็กและแผ่นไม้ดังขึ้นเบา ๆ ไม่ถึงกับรบกวนความเงียบ

ดวงตาสีเงินของเธอทอดมองลงพื้น ความคิดล่องลอยย้อนกลับไปยังเรื่องราวเมื่ออดีตนานมาแล้ว

“ภายในหนึ่งปี อย่าให้ลีออนกลับไปยังจักรวรรดิ”

นั่นคือข้อตกลงที่เธอทำไว้กับไทเกอร์ในวันที่พบกันครั้งแรก แต่ในตอนนั้น รอสไวส์ยังไม่แม้แต่จะคิดปล่อยตัวลีออนไป อย่าว่าแต่หนึ่งปีเลย ต่อให้เป็นสิบปีหรือร้อยปี เธอก็จะกักเขาไว้ข้างกายตลอดไป มันคือบทลงโทษของมนุษย์จองหองผู้กล้าลบหลู่เธอ

ทว่าตั้งแต่นั้นมาก็เกิดเรื่องราวขึ้นมากมาย ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับลีออนก็ค่อย ๆ เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา

ทั้งเธอและลีออนไม่เคยคิดจะใช้กันและกันเพื่อทำความเข้าใจเผ่าพันธุ์ของอีกฝ่าย เพราะไม่มีใครคนใดคนหนึ่งจะสามารถเป็นตัวแทนของทั้งเผ่าได้ สิ่งที่พวกเขาทำมีเพียงแค่การทำความเข้าใจซึ่งกันและกันเท่านั้น

และยิ่งใช้เวลาอยู่ด้วยกันนานเท่าไร ภาพของลีออนในความคิดของรอสไวส์ก็ยิ่งห่างไกลจากภาพเดิมที่เธอเคยมี ในอดีต เธอเคยมองเขาเป็นศัตรู เป็นคนกวนประสาทที่ยังมีหน้ามายั่วโมโหเธอแม้ในวินาทีที่ใกล้ตาย

แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป เมื่อลูกสาวของพวกเขาเติบโตขึ้น เมื่อเธอผ่านช่วงสิบเดือนของการตั้งครรภ์ และเมื่อเด็กน้อยที่มีค่ายิ่งคนสุดท้ายถือกำเนิดขึ้น ในระหว่างกระบวนการทั้งหมดนี้ คุณงามความดีของลีออนก็ค่อย ๆ ปรากฏออกมา

ความรับผิดชอบ ความซื่อสัตย์ และความกล้าหาญ

ในบรรดาผู้คนทั้งหมดที่รอสไวส์เคยพบมา ลีออนคือคนที่แสดงให้เห็นถึงคุณสมบัติทั้งสามข้อนี้ได้ชัดเจนที่สุด ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาเป็นพ่อที่ยอดเยี่ยม และในฐานะ “สามีจำแลง” เขาก็ทำหน้าที่ได้ดีไม่น้อย

ความรักของเขานั้นบริสุทธิ์ เมื่อเขาทุ่มเทความรักให้ใครอย่างเต็มหัวใจ คนคนนั้นจะต้องเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลกอย่างไม่ต้องสงสัย

ตั้งแต่แรกเริ่ม ลีออนไม่เคยดูแคลนลูกสาวของพวกเขาเลย เพียงเพราะเธอเกิดจากสายเลือดผสมระหว่างเขากับศัตรู ตรงกันข้าม เขาทุ่มเทความรักให้พวกเธออย่างไม่มีเงื่อนไข

แม้ลูกสาวคนเล็กจะยังเล็กเกินกว่าจะพูดถึงได้ แต่โนอาและมูนก็ได้รับความรักอันลึกซึ้งของลีออนอย่างเต็มเปี่ยม

รอสไวส์สามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจนถึงความแตกต่างระหว่างลูกสาวทั้งสองของเธอกับเหล่ามังกรรุ่นเยาว์ตัวอื่น

พวกเธอรักชีวิตมากกว่า มีความสุขกับชีวิตมากกว่า และมีแนวคิดเรื่อง “ครอบครัว” ที่ชัดเจนและแข็งแกร่งกว่ามังกรรุ่นเยาว์ทั่วไป ซึ่งเป็นสิ่งที่มังกรส่วนใหญ่ไม่สามารถเข้าใจได้

รอสไวส์รู้ดีว่าทั้งหมดนี้เป็นเพราะลีออน ถ้าเป็นเธอเพียงลำพัง บางทีลูกสาวของเธอคงยังเรียกเธออย่างห่างเหินว่า “ท่านแม่” อยู่จนถึงทุกวันนี้ เขาไม่ได้เป็นแค่นักโทษอีกต่อไป แต่ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของ “ครอบครัว” นี้อย่างแท้จริง

และหลังจากสงครามคอนสแตนตินจบลง ก็มีปริศนามากมายปรากฏขึ้นอย่างต่อเนื่อง และทั้งหมดนั้นก็ล้วนเกี่ยวพันกับข้อตกลงของท่านลีออนอย่างน่าประหลาดใจ

รอสไวส์รู้สึกได้อย่างเลือนรางว่า ในจักรวรรดิมนุษย์ที่ห่างไกลนั้น ต้องมีสงครามที่ไร้ควันไฟรอคอยลีออนอยู่ อย่างมีเหตุผล เขาจำเป็นต้องกลับไปที่นั่นเพื่อคลี่คลายปริศนาที่ปรากฏขึ้นเหล่านั้น และในทางอารมณ์ การกระทำของไทเกอร์ก็ดูจะต้องการความร่วมมือและการสนับสนุนจากลีออนด้วยเช่นกัน

ตอนนี้ หนึ่งปีนับจากวันที่เธอกับไทเกอร์ทำข้อตกลงกันได้ผ่านพ้นไปแล้ว และนี่แหละคือเหตุผลของความเศร้าหมองที่เกาะกุมเธอในช่วงหลายวันที่ผ่านมา

แม้ว่าเธอจะตัดสินใจในใจไปแล้ว แต่ก็ยังคงจมอยู่กับความลังเลที่ไม่มีประโยชน์อะไร

การเงียบไว้จะมีความหมายอะไร? การหลีกเลี่ยงโดยตั้งใจจะปิดบังความจริงได้นานแค่ไหนกัน? สุดท้ายลีออนก็ต้องรู้ และสุดท้าย เขาก็ต้องจากที่นี่ไปอยู่ดี

“เฮ้อ…”

วันนี้เธอถอนหายใจไปกี่ครั้งแล้วก็ไม่รู้ แต่ละครั้งดูจะหนักหน่วงยิ่งกว่าครั้งก่อน

“เอี๊ยด…เอี๊ยด…”

จู่ ๆ แผ่นหลังของเธอก็ถูกรับเบา ๆ และชิงช้าก็เริ่มไกวไปมา เธอไม่จำเป็นต้องหันไปดูก็รู้ว่าเป็นลีออน มือใหญ่ที่เย็นเล็กน้อยของเขาคือคำตอบ

เธอมัวแต่จมอยู่กับความทรงจำจนไม่ทันสังเกตเลยว่าเขาเดินมาข้างหลังตั้งแต่เมื่อไร

“สนุกไหม องค์ราชินี?” ลีออนถามพลางไกวชิงช้าให้เธอต่อไป

รอสไวส์จับโซ่เหล็กสองข้างของชิงช้าไว้แน่น เส้นผมสีเงินพลิ้วไหวตามแรงลม เธอยังหลุบตามองต่ำ ปล่อยให้ร่างกายเคลื่อนไหวไปตามจังหวะขึ้นลง เสียงของเธอเบาแทบแผ่ว “นายมาที่นี่ทำไม?”

“ฉันสังเกตว่าเธอดูอารมณ์ไม่ดีมาสักพักแล้ว เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า?”

“ไม่มีอะไร”

คำตอบของเธอเย็นชานิด ๆ ใคร ๆ ก็รู้ดีว่าเวลาผู้หญิงบอกว่าไม่โกรธ มันไม่ได้แปลว่าไม่โกรธจริง ๆ จนกว่าจะถึงจุดที่ระเบิดออกมา ความโกรธก็เหมือนแมวในกล่อง—จะรู้ว่าตายหรือยังต้องเปิดกล่องดูเท่านั้น

“เล่าให้ฉันฟังหน่อยเถอะ…หรือว่าเป็นภาวะซึมเศร้าหลังคลอด?”

“ไม่เกี่ยวกับการคลอดลูก”

“อ๋อ…งั้นก็ต้องเกี่ยวกับฉันสินะ?”

รอสไวส์หลับตาลง บางครั้งเธอก็อยากให้เขาไม่เฉียบแหลมขนาดนี้บ้าง

เมื่อเห็นว่าเธอไม่ตอบ ลีออนก็รู้ได้ทันทีว่าเขาทายถูก

ลีออนประคองแผ่นหลังของรอสไวส์เบา ๆ ค่อย ๆ หยุดการเคลื่อนไหวของชิงช้า จากนั้นจึงเดินอ้อมมาด้านหน้าเธอ ยืนตรง มือทั้งสองประสานไว้ที่อก

“บอกหน่อยเถอะ องค์ราชินี” เขาพูด “ผมทำอะไรให้เธอโกรธหรือเปล่า?”

รอสไวส์นั่งนิ่งบนชิงช้า เงยหน้ามองขึ้น แสงอาทิตย์ยามเย็นที่สาดจากด้านหลังของลีออนทำให้ใบหน้าด้านข้างของเธอเปล่งประกายอย่างเงียบงาม

เขายืนสูงเด่นอยู่ตรงหน้า ดวงตามองต่ำลงมาหาเธอ ทั้งสองสบตากัน ไม่มีใครหลบสายตา

ฉากนี้ทำให้รอสไวส์นึกถึงเหตุการณ์เมื่อสามปีก่อนในคุกใต้ดิน เมื่อลีออนเคยมองเธอด้วยสายตาเช่นนี้ เพียงแต่ตอนนี้ สายลมเย็นยามเย็นให้ความรู้สึกสบายกว่าความชื้นเย็นในคุกนัก

เขายังคงดูหล่อเหลาแบบแข็งแกร่งไม่เปลี่ยน แผลเป็นบนใบหน้าและร่างกายยิ่งขับเสน่ห์ความเป็นชายของเขาให้โดดเด่น

รอสไวส์อ้าปากขึ้น คิดว่าเธอควรจะใช้โอกาสนี้บอกเขาเกี่ยวกับข้อตกลงหนึ่งปีที่ทำไว้กับไทเกอร์

แต่ในขณะที่รอสไวส์กำลังจะเอ่ยปาก เสียงของมูนก็ดังมาจากที่ไกล ๆ

“แม่! พ่อ! ได้เวลากินข้าวแล้ว! พี่บอกว่าอย่ามัวช้าอยู่ตรงนั้นนะ ไม่งั้นจะไม่รอ!”

ลีออนหันศีรษะไปตอบ “บอกพี่ด้วยนะ ว่าถ้ายังแอบดูแม่กับพ่ออยู่อีก พ่อจะไม่สอนเวทมนตร์ให้แล้วนะ!”

พูดไม่ทันขาดคำ โนอาก็โผล่ออกมาจากพุ่มไม้ข้าง ๆ มูน ในมือมีม้วนคัมภีร์อยู่ หางตั้งตรง เธอตะโกนใส่ลีออนว่า “แบบนั้นไม่ถูกต้องนะคะ พ่อ!”

ลีออนหัวเราะเบา ๆ แล้วจึงหันกลับมามองรอสไวส์อีกครั้ง “ไปกันเถอะ ได้เวลากลับไปกินข้าวแล้ว”