หลังมื้อเย็น รอสไวส์เรียกลูกสาวสองคนให้อยู่ต่อ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “โนอา มูน คืนนี้แม่มีภารกิจจะมอบหมายให้พวกหนูทั้งสองคนนะ”

พอได้ยินว่ามีภารกิจ ทั้งสองสาวน้อยก็ลุกวาวขึ้นมาทันที

“แม่คะ ภารกิจอะไรเหรอ?” โนอาถาม

รอสไวส์เดินกลับเข้าไปในห้องนอน แล้วอุ้มลูกสาวคนเล็กออกมาอย่างระมัดระวัง ก่อนจะส่งต่อให้โนอาอุ้มไว้ โนอาแม้จะไม่ได้อุ้มเป็นครั้งแรก แต่ก็ยังอดรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้ “แม่คะ นี่คือ…”

“คืนนี้ น้องสาวของลูกจะได้นอนกับพวกลูกนะ เพื่อเสริมสร้างสายสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องทั้งสามคนให้แน่นแฟ้นขึ้น” รอสไวส์อธิบาย

โนอาก้มลงมองน้องสาวที่หลับปุ๋ยอยู่ในอ้อมแขน แล้วพยักหน้า “ได้เลยค่ะ มูนกับหนูก็อยากนอนกับน้องอยู่แล้วด้วย”

“เย้~ คืนนี้จะได้นอนกับน้องแล้ว~ ดีใจจังเลย~”

“ชู่ว~” โนอารีบยกหางขึ้นมาใช้ปลายหางแตะใกล้ปากของมูนเป็นสัญลักษณ์ให้เงียบ “อย่าเสียงดัง เดี๋ยวน้องตื่น”

มูนพยักหน้าอย่างว่าง่าย พร้อมกับหยิกหางของพี่สาวเบา ๆ

รอสไวส์ปรบมือเบา ๆ “เอาล่ะ ในเมื่อเข้าใจภารกิจแล้ว ก็ขอให้ปฏิบัติหน้าที่ให้ดีนะ”

“ค่ะ แม่!”

โนอาจัดท่าน้องสาวในอ้อมแขนให้มั่นคงก่อนจะหันไปหาน้องสาวอีกคน

“มูน ไปกันเถอะ”

“ค่ะ พี่!”

พี่น้องมังกรจิ๋ว ทีมปฏิบัติการพิเศษ (พร้อมภารกิจดูแลเด็ก) ออกปฏิบัติภารกิจแล้ว!

ทั้งสองสาวน้อยเดินออกจากห้องแม่ด้วยจังหวะพร้อมเพรียงกันเป๊ะ ราวกับขบวนทหารย่อส่วน

ลีออนนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร เคี้ยวขนมปังช้า ๆ พร้อมกับชมภาพตรงหน้าด้วยความเงียบงันและพึงพอใจ

เขาสังเกตเห็นว่า…รอสไวส์เปลี่ยนไปจริง ๆ

จาก “แม่มังกรผู้เคร่งขรึม” ที่แทบไม่เคยยิ้มให้ลูกในช่วงแรก ตอนนี้เธอกลายเป็น “คุณแม่ผู้ใจดี” ที่สามารถหยอกล้อและพูดจาชวนหัวกับลูก ๆ ได้อย่างเป็นธรรมชาติ คอยมีบทบาทในกิจกรรมต่าง ๆ ของครอบครัวด้วยคำพูดท่าทางที่นุ่มนวล

แม้ในสายตาของข้าราชบริพาร ราชินีของพวกเขายังคงเป็นราชินีสายงานหนักเช่นเดิม แต่ในบ้าน…เธอกลับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

การเปลี่ยนแปลงแบบนี้ ลีออนก็ไม่คาดคิดมาก่อน

ในความคิดของเขา มังกรก็คือเผ่าพันธุ์หัวแข็ง หยิ่งผยอง และเผด็จการมาตลอด

ไม่คิดเลยว่าแค่ในเวลาเพียงหนึ่งปี รอสไวส์จะเปลี่ยนแปลงได้ชัดเจนขนาดนี้

ฮึ่ม…เห็นไหมล่ะ ยัยมังกร? เมื่อเทียบกับหลักการเลี้ยงดูแบบคร่ำครึและแข็งทื่อของพวกมังกรแล้ว อุดมคติของมนุษย์เรานำหน้าไปไกลลิบ จะตามให้ทันคงต้องใช้เวลาอีกยี่สิบปีเป็นอย่างน้อย

และการเปลี่ยนแปลงเล็ก ๆ ของรอสไวส์นี้…ก็ส่งผลไปถึงลูกสาวทั้งสองคนของเธอด้วย

โดยเฉพาะโนอา

แม้ว่าในฐานะลูกสาวคนโต เธอจะยังตั้งมาตรฐานให้ตัวเองสูงลิ่วเหมือนเดิม แต่เธอก็ไม่ได้ปิดกั้นตัวเองเหมือนเมื่อตอนที่ลีออนเจอครั้งแรกอีกต่อไปแล้ว ตอนนั้นเธอแทบไม่กล้าแสดงอารมณ์หรือความรู้สึกที่แท้จริงออกมา ต้องค่อย ๆ ทดลอง ค่อย ๆ ยื่นมือหาคนอื่นทีละนิด

แต่มองตอนนี้สิ—ไม่ว่าจะมองยังไง ครอบครัวนี้ก็กำลังเดินหน้าไปในทิศทางที่ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

คิดมาถึงตรงนี้ ลีออนก็ถอนหายใจเบา ๆ อย่างโล่งใจ “ลูกสาวนี่เข้าใจอะไรดีจริง ๆ รู้จักช่วยแบ่งเบาความเหนื่อยล้าของพ่อแม่”

รอสไวส์ที่หันหลังให้เขาอยู่ หลุดหัวเราะเบา ๆ อย่างเย็นชา โดยไม่พูดอะไร

ลีออนชะงักไปทันที รู้สึกงุนงงกับเสียงหัวเราะนั้น

เขาพูดอะไรผิดไปหรือเปล่านะ…

กลืนน้ำลายเอื๊อก…ทำไมถึงรู้สึกไม่ค่อยดีแปลก ๆ แบบนี้ล่ะ?

“ลีออน” รอสไวส์ยังคงหันหลังให้เขา

ลีออนขยับตัวเล็กน้อยบนเก้าอี้ กลืนน้ำลายอีกครั้ง “ม-มีอะไรเหรอ?”

“วันก่อน ตอนที่นายล้มคอนสแตนติน มันต้องเหนื่อยมากแน่ ๆ เลยสินะ” รอสไวส์พูดพลางค่อย ๆ หันกลับมา

รอยยิ้มยั่วเย้าปรากฏบนใบหน้าของรอสไวส์ ลักยิ้มเล็ก ๆ ผุดขึ้นตรงมุมปาก ดวงตาสีเงินของเธอจ้องมองลีออนแน่วแน่ ขณะที่เธอค่อย ๆ ก้าวเข้ามาหาเขาทีละก้าว

ลีออนก้มหน้าลง มองข้อเท้าเล็ก ๆ ของเธอที่โผล่พ้นชายกระโปรงออกมา

ก้าวย่างของเธอแม้จะช้า แต่หัวใจของลีออนกลับเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ

เรดาร์นักล่ามังกรของเขาดังสนั่นไม่หยุด

ประสบการณ์ที่สั่งสมมาหลายปีทำให้ลีออนรู้ทันทีว่าแม่มังกรคนนี้…คิดจะทำอะไร

เขาค่อย ๆ ลุกขึ้น แล้วเดินอ้อมไปหลังเก้าอี้ ตั้งเก้าอี้คั่นกลางไว้ระหว่างตัวเองกับรอสไวส์ เผชิญหน้ากันแบบมีโล่กำบัง

“บอกไว้ก่อนเลยนะ แม่มังกร หนังสือเขียนไว้ว่าหลังคลอด ควรงดเว้นกิจกรรมอย่างว่าอย่างน้อยสองเดือน เพราะมันจะเป็นอันตรายต่อร่างกายของฝ่ายหญิงมาก”

รอสไวส์เลิกคิ้วขึ้น “หนังสืออะไรที่นายอ่านมา?”

“‘คู่มือดูแลแม่มังกรหลังคลอด’ น่ะสิ”

ผิด! เขาไม่เคยอ่านหนังสือเล่มนั้นเลยด้วยซ้ำ

ไอ้คำว่า “งดเว้นอย่างน้อยสองเดือน” น่ะ จริง ๆ แล้วหมายถึงมนุษย์เพศหญิง ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตแกร่งอย่างรอสไวส์สักหน่อย

รอสไวส์หัวเราะเบา ๆ อย่างอ้อยอิ่ง—เธอเข้าใจแล้วว่าลีออนเอาสติปัญญาทั้งหมดไปทุ่มกับการล่ามังกรจนหมด

ถ้าเขายอมใช้สมองคิดให้ละเอียดอีกนิด เขาคงรู้ได้ทันทีว่า…ในเมื่อเธอกล้าขยับมาแบบนี้ ก็แปลว่าเธอต้องศึกษาสุขภาพหลังคลอดมาแล้วแน่ ๆ

สำหรับเผ่าพันธุ์ขนาดใหญ่และแข็งแรงอย่างมังกร ถ้าการคลอดราบรื่น ร่างกายก็สามารถฟื้นตัวได้ภายในเวลาแค่สองถึงสามวันเท่านั้น

“อะไรคือ ‘อย่างน้อยสองเดือน’ น่ะ? ฉันไม่เคยได้ยินเลยสักนิด!”

“เอาล่ะ ลีออน ไหน ๆ นายก็เดาออกแล้วว่าฉันจะทำอะไร งั้นก็เลิกขัดขืนซะเถอะ เป็นเด็กดีซะดี ๆ”

“เธอ…เธอเห็นแล้วนี่ ว่าตอนฆ่าคอนสแตนติน ผมแข็งแกร่งแค่ไหน! บอกไว้ก่อนเลยนะ ต่อให้เธอเป็นแม่ของลูก ผมก็ไม่ปรานีหรอก!”

“แหม~ กลัวจังเลย~ นักล่ามังกร~ ช่วยออมมือ หน่อยนะ~ ได้ไหมคะ~?”

รอสไวส์พูดด้วยน้ำเสียงแสนจะยั่วเย้าเกินจะทน แต่แล้วเธอก็เปลี่ยนสีหน้าในทันที กลายเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่น่าหมั่นไส้

“เชอะ ถ้านายยังเก่งเหมือนตอนฆ่าคอนสแตนตินจริง ๆ ล่ะก็ ตอนนี้ฉันคงหมดสติไปแล้ว นายก็คงได้นอนหลับสบายไปตั้งแต่หัวค่ำแล้วล่ะ!”

แย่ล่ะสิ…

แผนบังหน้าเล็ก ๆ ของเขาถูกแม่มังกรรอสไวส์เปิดโปงอย่างไร้ปรานี

เดี๋ยวนะ…ไม่ใช่เหรอว่าคนท้องจะสมองช้าลงสามปี?

แล้วทำไมเธอถึงไม่เพียงไม่ซื่อขึ้น แต่กลับฉลาดขึ้นกว่าตอนก่อนท้องอีกล่ะ!?

เมื่อเกลี้ยกล่อมหรืออธิบายเหตุผลไม่ได้ผล ลีออนก็หันไปใช้ตรรกะสุดท้าย “มันไม่สมเหตุสมผลเลยนะ รอสไวส์ วันนี้ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมเธอถึง…ถึงคิดจะ…จะทำแบบนี้กับฉันล่ะ?”

แต่ราชินีกลับแค่นเสียงเย็น “นายรู้ไหมว่าเราไม่ได้เล่นเกม ‘ราชินีกับเชลย’ มานานแค่ไหนแล้ว? หกเดือนเจ็ดวัน! นายรู้ไหมว่าฉันผ่านหกเดือนนี้มายังไง!?”

“เธอ…อะไรกัน! จะทำอะไรก็เรื่องของเธอสิ! ผมเป็นผู้ชายยังอดทนได้เลย ทำไมเธอเป็นผู้หญิงถึงเสพติดขนาดนี้?”

“นี่ไม่ใช่เรื่องของการเพติดหรอกนะ ลีออน…แต่มันคือ ‘ความปรารถนาในการพิชิต’ ของราชินีต่างหากล่ะ”

“นี่เป็นครั้งแรกเลยนะ ที่ผมได้ยินใครพูดถึงการส่งการบ้านว่าเป็นคำนิยามสุดเฟี้ยวขนาดนี้”

“เลิกพูดมากได้แล้ว ดูปากนายตอนนี้สิ พูดจาแบบนี้ได้ยังไง ฉันปล่อยให้นายลอยตัวมาแล้วตั้งหกเดือน ยังกล้ากลับมาพูดท้าทายฉันอีก ถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้ นายอาจคิดจะยึดบัลลังก์ฉันก็ได้ เพราะงั้น…ถึงเวลาต้องอบรมให้นายรู้จัก ‘ลำดับชั้นในบ้าน’ ซะบ้างแล้วล่ะ”

ลีออนหลับตาถอนหายใจอย่างหมดหนทาง พลางยกมือขึ้นขยี้หน้าผาก “ ถ้ารู้แบบนี้ ควรไว้ชีวิตคอนสแตนติน รอให้มันกลับมาแก้แค้น แล้วค่อยใช้มันจัดการเธอทีหลัง!”

“หืม? พูดแบบนี้ งั้นฉันคงต้อง ‘ตอบแทน’ ผู้พิทักษ์ของฉันให้มากขึ้นอีกหน่อยล่ะมั้ง~”

“…หนีไม่พ้นแล้วใช่ไหม?”

ราชินีหรี่ตาลงแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ “ฉลาดมาก ที่รัก~”

ในเมื่อสถานการณ์มาถึงขนาดนี้ ดูเหมือนว่าเขาคงต้อง “ยอมส่งการบ้าน” คืนนี้เสียแล้ว

แต่ถึงจะต้องยอม…ลีออนก็ไม่มีวันยอมแพ้อย่างหมอบคลานเด็ดขาด!

ด้วยแววตามุ่งมั่น ลีออนกัดฟันแน่น กระทืบเท้าหนัก ๆ แล้วผลักเก้าอี้ที่กั้นระหว่างเขากับรอสไวส์ออกไป จากนั้นก็สาวเท้าเข้าไปหาราชินีทันที

ก่อนที่รอสไวส์จะทันตั้งตัว ลีออนก็ยกมือกดไหล่เธอไว้แน่น แล้วดันร่างเธอไปแนบกับตู้เสื้อผ้าด้านหลัง

รอสไวส์สะดุ้งเล็กน้อย จ้องมองเข้าไปในดวงตาสีดำที่อยู่ใกล้จนแทบจะชนกัน หัวใจพลันเต้นแรงขึ้นมาชั่วขณะ

หืม…ไม่ได้เจอกันแบบนี้นานแล้วจริง ๆ เธอถึงเผลอให้หมอนี่พลิกเกมได้แบบนี้

“งั้นเหรอ? ความปรารถนาในการพิชิตของราชินี… ลำดับชั้นในครอบครัว… แล้วก็หกเดือนที่เธออดทนมาใช่ไหม?”

ลีออนจับข้อมือของรอสไวส์ไว้ แล้วค่อย ๆ ยกแขนของเธอขึ้นช้า ๆ สุดท้ายก็กดข้อมือทั้งสองข้างแนบกับผนังเหนือศีรษะของเธอ

ใบหน้าทั้งสองใกล้กันจนปลายจมูกสัมผัสกัน แรงหายใจร้อนผ่าวของทั้งคู่หลอมรวมกัน สายตาประสานกันอย่างไม่มีใครยอมใคร

ดวงตาของรอสไวส์ฉายแววยั่วเย้าไม่ลดละ ริมฝีปากเร่าร้อนแตะต้องริมฝีปากของลีออนซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างหยอกล้อ

“แล้วไงล่ะ…จะเอายังไงดี? นายจะทำอะไรกับฉันล่ะ?”