สมองแปดคอร์ของลีออนกำลังประมวลผลอย่างเต็มกำลัง เขาพยายามทอคำอธิบายสารพัดในหัว แต่แม้ CPU จะเกือบควันขึ้นแล้ว ก็ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะอธิบายยังไงให้ฟังขึ้นว่า “มังกรตัวผู้ที่อ่อนแอคนหนึ่งที่แต่งงานเข้าสกุลมังกรเงิน กลับเป็นคนที่ฆ่าราชามังกรเพลิงชาด คอนสแตนตินได้”

ผมเผลอบีบกางเกงตัวเองแน่น ฝ่ามือเต็มไปด้วยเหงื่อ พูดตรง ๆ ตอนออกรบครั้งแรกยังไม่ตื่นเต้นเท่านี้เสียอีก ถ้าจะว่าไปแล้ว…พี่คนนี้ดูน่ากลัวกว่าคอนสแตนตินเสียอีก

ความลับของ “ครอบครัวปลอม” ที่ผมกับรอสไวส์ร่วมกันสร้างขึ้น จะให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องตัวตนของผม อดีตของผม หรือความสัมพันธ์ที่เคยมีต่อรอสไวส์—เรื่องไหนหลุดออกไปก็เท่ากับเป็นหายนะต่อ “ครอบครัวมังกร” นี้ทั้งหมด

แม้อิซาเบลลาจะเป็นพี่สาวของรอสไวส์ ผมก็ไม่อาจไว้ใจได้ ยิ่งเพราะเธอเป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกันด้วยซ้ำ ถ้าอิซาเบลลารู้ว่า รอสไวส์แต่งงานกับมนุษย์ มีครอบครัว และมีลูกสาวถึงสามคน—ในฐานะมังกรเลือดบริสุทธิ์ ผมก็ไม่กล้ารับรองว่าเธอจะยอมรับเรื่องนี้ได้จริง ๆ

เขาไม่มีไพ่ในมือสักใบที่จะใช้เสี่ยงในเกมเดิมพันครั้งนี้ ถ้าเขาชนะ ทุกอย่างก็จะสงบสุข แต่ถ้าแพ้ล่ะ…ลูกสาวทั้งสามคนจะเป็นอย่างไร?

พวกเธอจะมองพ่อของตัวเองยังไง? พวกเธอจะรับความจริงได้ไหมว่า ตัวเองไม่ใช่มังกรเลือดบริสุทธ์? อนาคตของพวกเธอจะเต็มไปด้วยคำถามและสายตาดูแคลนหรือเปล่า?

ทั้งหมดนี้คือสิ่งที่ไม่มีใครคาดเดาได้ และในฐานะคนที่รอบคอบแบบลีออน เขาจะไม่มีวันตัดสินใจอะไรแบบหุนหันพลันแล่นเด็ดขาด

“เป็นอะไรไปคะ พี่เขย? คำถามนี้ตอบยากเหรอ?”

อิซาเบลลายิ้มอย่างรู้ทัน แม้ในแววตาจะมีประกายของความระแวดระวังและการจับผิดแฝงอยู่ “ก็แค่คำแนะนำตัวธรรมดา ๆ เองนะ”

ความสงสัยของอิซาเบลลาไม่ใช่เรื่องแปลกเลย เพราะตลอดสามปีที่ผ่านมา เธอรู้จักพี่เขยของตัวเองผ่านคำบอกเล่าของรอสไวส์เท่านั้น เรื่องอดีตหรือประสบการณ์ใด ๆ ของเขา เธอแทบไม่รู้อะไรเลย

เธอไม่ได้สงสัยในความรู้สึกของลีออนที่มีต่อรอสไวส์เลย—ความรักที่ทั้งคู่มีต่อกันนั้นชัดเจนจนใครก็เห็นได้ เวลาเขาสบตากัน แววตาของทั้งสองเต็มไปด้วยความอบอุ่น จนหวานเสียยิ่งกว่าน้ำผึ้งหยดสุดท้าย

อิซาเบลลาไม่รู้หรอกว่าทั้งคู่รู้ตัวไหม…แต่เธอเองก็ได้เสพความหวานจนเหม็นกลิ่นความรักจะตายอยู่แล้ว

เหตุผลที่เธอพยายามกดดันลีออนให้พูดความจริงออกมา ก็เพียงเพื่อให้เธอคลายความสงสัยในใจเท่านั้น อย่างมากที่สุด พี่เขยของเธออาจแค่ปกปิดเผ่าพันธุ์ที่แท้จริงของตนเองเพื่อหนีศัตรู (ซึ่งเป็นเรื่องปกติในหมู่มังกร) หรือด้วยเหตุผลอื่นที่ทำให้ต้องแต่งงานกับรอสไวส์แบบลับ ๆ แต่ไม่ว่าจะเหตุผลอะไร ในฐานะพี่ของรอสไวส์ เธอก็คิดว่าอย่างน้อยควรได้รับรู้เรื่องบางอย่าง

ลีออนนั่งอยู่ที่ขอบเตียง ความรู้สึกเหมือนนั่งอยู่บนตะปูทั่วตัว ทุกอณูขับความประหม่าออกมาเต็มที่ เขาแอบหันไปมองรอสไวส์ที่นอนอยู่ข้าง ๆ เธอกอดผ้าห่มขึ้นมาถึงจมูก เหลือไว้แค่ดวงตาสีเงินคู่งามที่โผล่พ้นออกมาเท่านั้น

ดวงตาคู่นั้นกระพริบมองลีออน ตาซ้ายส่งสัญญาณว่า “ฉันใสซื่อไม่รู้อะไรเลย” ส่วนตาขวาแสดงออกว่า “ฉันก็งงเหมือนกันนะ”

ให้ตายเถอะ…ตอนนี้ยังจะมาน่ารักอีก!

และเช่นเคย ทั้งคู่ก็เริ่มสื่อสารกันเงียบ ๆ ผ่านสายตา

ลีออน: เพื่อนทีมผมอยู่ไหน! ใครก็ได้ช่วยที!

รอสไวส์: O M O

ลีออน: รุ่นพี่โร! ทำไมเอาแต่มองเฉย ๆ!?

รอสไวส์: ขอโทษนะ…ฉันแพ้ทางพี่สาวต นายโชคดีล่ะกัน!

ลีออน: ถ้างั้น…ก็ต้องจัดเต็มแล้วสิ

รอสไวส์: ?… ลีออน นายกำลังคิดจะทำอะไรอีก!?

ลีออน: ฆ่ามังกรไปแล้วตัวนึงจะฆ่าเพิ่มอีกตัวก็ไม่ต่างกัน วันนี้ของปีหน้าคงเป็นวันครบรอบของ…—

รอสไวส์: หยุดเพ้อเจ้อได้แล้ว บากะ! นายมีเวลาแค่ห้าวินาทีในการหาข้ออ้าง ถ้าเกินจากนี้ล่ะก็ พี่จะคิดว่านายมีเจตนาแอบแฝงต่อเผ่ามังกรเงินแน่ ๆ

ลีออน: ที่จริงเธอคิดแบบนั้นก็ไม่ผิดนะ…เมื่อสามปีก่อน ผมก็มีเจตนาแอบแฝงกับเผ่ามังกรเงินของเธอจริง ๆ…

รอสไวส์: …

เธอกลับไปเอาผ้าห่มคลุมหน้าตัวเองอีกครั้ง

“พี่เขยคะ ความอดทนของฉันมีขีดจำกัดนะ—”

“ที่จริงแล้ว!” ลีออนลุกนั่งตัวตรงทันที ยืดอกขึ้นอย่างมั่นใจ

อิซาเบลลากอดอก เงยคิ้วขึ้นอย่างสงสัย “ที่จริงแล้ว?”

“ที่จริงแล้ว…ผมน่ะมีความฝันตั้งแต่เด็กเลยครับ” ลีออนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ใบหน้าเต็มไปด้วย “ความศรัทธา” อันแรงกล้า

อิซาเบลลากะพริบตาปริบ ๆ “ไม่ ๆ ๆ พี่เขย ฉันไม่ได้อยากรู้เรื่องความฝันของนาย ฉันถามว่า—”

“ผมฝันว่า…เมื่อโตขึ้น ผมจะได้พบกับมังกรพิเศษตัวหนึ่ง” พอได้ยินแบบนี้ รอสไวส์ก็แอบเปิดผ้าห่มออกมาช้า ๆ อย่างอยากรู้อยากเห็น ว่าลีออนจะสรรหาเรื่องอะไรมาเล่าอีก ส่วนอิซาเบลลาก็จากที่กอดอกอยู่ กลายมาเป็นเอามือจับคาง อีกข้างเท้าเอว

พี่เขยคนนี้ของเธอ…ยังจะมีแผนซุกอยู่ในหัวอีกกี่ชั้นกันนะ?

“เราจะได้พบกันในสถานที่พิเศษ และทำความรู้จักกันในแบบที่ไม่เหมือนใคร”

“เราจะไม่วางแผนอนาคตล่วงหน้า ทุกอย่างจะเป็นไปตามธรรมชาติ เต็มไปด้วยเซอร์ไพรส์และเหตุการณ์ไม่คาดฝันในชีวิตที่แสนเรียบง่าย…”

“ผมใฝ่ฝันถึงชีวิตแต่งงานอันแสนสงบสุขกับเธอ โดยไม่ถูกรบกวนจากใครทั้งสิ้น”

“เพื่อทำให้ฝันนี้เป็นจริง ผมเดินทางข้ามเผ่ามังกรมาทั้งหมด ลัดเลาะภูเขา ข้ามแม่น้ำ”

“และในขณะที่ผมกำลังสิ้นหวังอยู่ในความมืดมิด…ผมก็ได้พบกับเธอ”

ลีออนพร่ำเพ้อด้วยความเคลิบเคลิ้มไปกับเรื่องแต่งของตัวเอง ก่อนจะก้มหน้าลงมองรอสไวส์ แววตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนลึกซึ้ง

“โชคชะตาของผม…ความรักชั่วนิรันดร์ของผม—รอสไวส์”

“เป็นเธอที่ช่วยฉุดผมออกจากความมืดมิด เป็นเธอที่ทำให้ผมรู้สึกถึงความอบอุ่นของคำว่า ‘บ้าน’”

“ผมสาบาน…ผมจะปกป้องเธอไปตลอดชีวิต”

“ถ้ามีใครกล้าทำร้ายเธอ ผมจะเป็นคนส่งมันลงนรกด้วยมือตัวเอง ต่อให้เป็นใคร…แม้แต่คอนสแตนติน ก็ไม่มีข้อยกเว้น”

ในขณะเดียวกัน เสียงในใจของราชินีคือ: “เพิ่งคลอดลูกสาวคนสุดท้องออกมาแล้วแท้ ๆ ทำไมนี่ยังรู้สึกคลื่นไส้อยู่เลย…”

สองสามีภรรยาสบตากันอย่างแนบแน่น

แววตาของลีออนลึกซึ้ง เต็มไปด้วยความรักและความผูกพัน ส่วนราชินี…แม้ในใจจะรู้สึกพะอืดพะอมอย่างแรง แต่ก็ต้องฝืนตามน้ำไปก่อน

แปะ—แปะ—แปะ—

อิซาเบลลาปรบมือช้า ๆ ที่ข้าง ๆ “ซาบซึ้งจังเลยนะคะ ความรักแสนหวานชะตาลิขิตอะไรขนาดนี้”

ลีออนแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เขาไม่คิดเลยว่าคำเพ้อเจ้อที่แต่งสดตรงนั้นจะใช้ได้ผลกับอิซาเบลลา นี่คงต้องยกความดีให้กับ “แผนการศึกษาก่อนคลอด” ที่เขาเตรียมไว้ตลอดสิบเดือนที่ผ่านมา

เพื่อให้ลูกสาวคนเล็กซึมซับแก่นสารของวัฒนธรรมมนุษย์ ผมซ้อมท่องบทกวีมานานแสนนานเลยนะ! โอ้…นี่แหละคือผลพลอยได้ของการเดินทางฝ่าดินแดนทั่วโลก!

แต่ก่อนที่ลีออนจะได้ผ่อนคลายหัวใจที่ตึงเครียดลงจนสุด อิซาเบลลาก็พลิกเกมทันควัน เลิกเสแสร้งแกล้งซึ้งแล้วพูดอย่างเย็นชาออกมาว่า “แต่พี่เขยยังไม่ได้ตอบคำถามฉันเลยนะ ฉันไม่อยากรู้ว่านายรักน้องสาวฉันยังไง ฉันอยากรู้เรื่อง ‘ตัวตน’ ของนายต่างหาก”

ลีออนกลอกตามองไปรอบ ๆ พยายามเรียบเรียงคำพูด ก่อนจะตอบกลับว่า “พี่สาวครับ ที่จริง…คำตอบก็อยู่ในเรื่องที่ผมเล่าไปแล้วนั่นแหละ เพื่อจะปกป้องรอสไวส์ เพื่อรักษาคำสัญญา ผมจึงออกตามหาพลัง…ผ่านบททดสอบต่าง ๆ ที่มีเพียงผมเท่านั้นที่รู้ว่ามันยากแค่ไหน”

เขาถอนหายใจเบา ๆ แล้วเอื้อมมือไปตบมือรอสไวส์เบา ๆ พร้อมกล่าวต่ออย่างจริงจังว่า “แต่ความเจ็บปวดเหล่านั้นมันคุ้มค่า อย่างน้อย…วันนี้ผมก็ได้ปกป้องภรรยาและลูกของตัวเองไว้ได้ จริงไหมครับ พี่สาว?”

อิซาเบลลาแลบลิ้นกดเพดานปากเล็กน้อย—พี่เขยมีคำพูดมากมาย แต่ฟังดูแล้วก็เหมือนไม่ได้พูดอะไรเลย…

จะให้ถามซ้ำอีกดีไหมนะ? หรือจะดูเสียมารยาทเกินไป?

และในจังหวะเหมาะสมพอดี รอสไวส์ก็เสริมขึ้นมาอย่างแนบเนียนว่า “พี่สาว…ลีออนทุ่มเททุกอย่างให้ครอบครัวนี้จริง ๆ เขาไม่เคยปิดบังอะไรฉันเลย ฉันรู้จักเขาดีที่สุดแล้ว”

อิซาเบลลาถอนหายใจในใจ

“ก็ได้ ถึงแม้ว่าฉันยังไม่เข้าใจเลยว่านายฆ่าคอนสแตนตินได้ยังไง…แต่เมื่อเห็นความกลมเกลียวและความเข้าใจกันของพวกนายแล้ว ฉันอาจจะเป็นห่วงเกินไปก็ได้” อิซาเบลลาหันมามองลีออน “อย่างน้อยนายก็รักษาสัญญาจริง ๆ”

ลีออนยิ้มบาง “ลูกผู้ชายพูดแล้ว…ไม่คืนคำนะครับ”

รอสไวส์เงยตามอง เฝ้ามองเจ้าบื้อคนนี้ที่ชอบพูดเรื่อง “ความเป็นชาย” อยู่เรื่อย ทั้งที่ตัวเองเป็นถึงนักล่ามังกรที่แข็งแกร่งที่สุด กลับมีความเป็นเด็กและความไม่เป็นทางการอยู่ในตัว ซึ่งมันก็ดูไม่ค่อยเข้ากับเกียรติยศของเขาสักเท่าไหร่…แต่ก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้าย

ในทางกลับกัน สิ่งเหล่านี้ต่างหากที่ทำให้รอสไวส์รู้สึกว่า ผู้ชายคนนี้ที่เธออยู่ด้วยทุกวัน เป็น “มนุษย์จริง ๆ” ไม่ใช่เพียงแบบพิมพ์ของตัวละครเพอร์เฟกต์ที่ถูกปั้นโดยผู้สร้างที่ลำเอียง

ราชินีค่อย ๆ ปิดตาลงอย่างผ่อนคลาย ฟังเสียงสนทนาระหว่างลีออนกับอิซาเบลลาที่คุยกันเรื่องลูกสาวคนเล็กของพวกเขา

ความเหนื่อยล้าและอ่อนเพลียหลังการคลอด ค่อย ๆ เข้ามาโอบล้อมทั้งร่างกายและจิตใจของเธอ

ก่อนที่สติจะเลือนหายไปสู่ห้วงนิทรา มุมปากของหญิงงามผมสีเงินก็ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย

เช้านี้…ช่างเป็นเช้าที่ควรค่าแก่การจดจำอย่างแท้จริง