เหล่าแพทย์ต่างก็ถอยออกจากห้องบรรทมของรอสไวส์อย่างเงียบเชียบ

เจ้าตัวน้อยทั้งสองก็นั่งรออยู่อย่างว่าง่าย มอบช่วงเวลาแห่งความสงบที่หายากนี้ให้กับพ่อแม่ของพวกเธอ

ข้างเตียงใหญ่ หนึ่งบุรุษ หนึ่งมังกรสบตากันนิ่ง

หลังจากสบตากันอยู่ครู่หนึ่ง สายตาของผมก็ค่อย ๆ หันไปยังทารกน้อย

ผมอ้าปาก เตรียมจะเอ่ยถามบางอย่าง

แต่คำถามมันมีมากเกินไป จนในช่วงเวลานั้น ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี

เมื่อสิบนาทีก่อน ผมยังเป็นเทพแห่งสงครามที่เด็ดขาดบนสนามรบ แต่ตอนนี้ พออยู่ต่อหน้าภรรยาและลูกน้อย กลับรู้สึกลังเลและระมัดระวังอย่างประหลาด

เพราะผม…ไม่เคยต้อนรับการถือกำเนิดของชีวิตใหม่มาก่อนเลย

พูดกันตามตรง นี่น่าจะถือเป็นครั้งแรกที่ผมได้สัมผัสกับความรู้สึกตื่นเต้นแบบ “ผมเป็นพ่อคนแล้วจริง ๆ”

เพราะตอนโนอากับมูนเกิด ผมยังอยู่ในอาการโคม่า

ครั้งแรกที่ได้เห็นมูน มันให้ความรู้สึกราวกับว่า “อยู่ดี ๆ ก็กลายเป็นพ่อ” ซึ่งแตกต่างจากความรู้สึกอบอุ่นใจเมื่อได้ต้อนรับเด็กคนนี้ด้วยตัวเองโดยสิ้นเชิง

แน่นอนว่า ผมไม่มีวันลำเอียงรักลูกคนใดคนหนึ่งมากกว่ากันแน่ ความรักที่ผมมีให้ลูกสาวทั้งสองนั้นเท่าเทียมและบริสุทธิ์

แต่ตอนนี้ ผมต้องหาวิธีปรับสภาพจิตใจของตัวเอง และหาคำพูดที่เหมาะสมจะพูดออกมาให้ได้

พอเห็นท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ ของผมที่ไม่รู้จะเริ่มยังไง รอสไวส์ก็ยิ้มอ่อนออกมา แล้วตัดสินใจเป็นฝ่ายทำลายความเงียบก่อน

“เราได้ลูกสาวนะ”

ดวงตาของผมเป็นประกายทันที “อ้อ…นั่นมัน…ยอดเยี่ยมมากเลยนะ”

ลูกสาวคือแก้วตาดวงใจ ลูกสาวคือสิ่งวิเศษ ลูกสาวคือน้ำผึ้งหวานในหัวใจของคุณพ่อ

แม้ที่บ้านจะมีเจ้าหวานใจตัวน้อยอยู่แล้วถึงสองคน แต่บนโลกนี้ไม่มีพ่อคนไหนที่ปฏิเสธเจ้าตัวเล็กอีกคนได้หรอก

ภายนอกผมอาจดูสงบ แต่ในใจตอนนี้ดีใจจนอยากจะขุดคอนสแตนตินขึ้นมาจากหลุมแล้วฆ่าอีกรอบเลยด้วยซ้ำ

“อยากอุ้มไหม?” รอสไวส์ถาม

ผมรีบตั้งตัว ปัดฝุ่นกับรอยเลือดออกจากตัวอย่างลนลาน

รอสไวส์ยิ้มบาง ๆ “ไม่เป็นไรหรอก ลูกสาวตัวน้อยของเราคงไม่ถือเรื่องรูปลักษณ์ของคุณพ่อหรอก จริงไหม? มาเถอะ อุ้มหน่อยสิ ฉัน—”

เธอพยายามจะลุกขึ้นเพื่ออุ้มลูกแล้วยื่นให้ผม แต่เพราะยังอ่อนแรงจากการคลอด แม้แต่จะนั่งก็ยังลำบาก สุดท้ายรอสไวส์ก็ต้องยอมแพ้ “อา…ฉันนั่งไม่ไหวแล้วล่ะ งั้นนายมาอุ้มแทนก็แล้วกัน อุ้มเด็กเป็นใช่ไหม?”

“ผะ…ผมไม่เคยเรียนเลย”

รอสไวส์ปรายตามองเขาอย่างขี้เล่น “นายเนี่ยนะ… เดี๋ยวฉันจะสอนเอง”

มูนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ อยากจะยกมือขึ้นบอกว่า พ่อมักจะอุ้มเธอบ่อย ๆ แต่พอคิดได้ว่าน้องสาวคนใหม่น่าจะตัวเล็กต่างจากเธอ แถมพ่อก็ดูอยากให้แม่เป็นคนสอนจริง ๆ เธอจึงเลือกที่จะเงียบไว้

ก็ในเมื่อเธอกลายเป็นพี่สาวแล้ว คำพูดนั้นว่าไงนะ?

อ้อ ใช่…ต้องรู้จักอยู่เป็น!

“ก่อนอื่น นายต้องใช้มือข้างหนึ่งประคองที่คอเด็ก อีกข้างก็ประคองก้น จากนั้นก็ค่อย ๆ ให้น้องนอนในอ้อมแขน” รอสไวส์อธิบาย

ผมทำตามคำแนะนำของเธออย่างระมัดระวัง พลางพูดว่า “ดูคล่องมากเลยนะ…”

“คิดว่าผู้หญิงที่เลี้ยงลูกแฝดมาก่อนจะไม่รู้วิธีอุ้มเด็กหรือไง?”

“ผมชมอยู่นะ”

ผมค่อย ๆ ยกตัวลูกสาวขึ้นตามคำแนะนำของรอสไวส์ ปล่อยให้น้องนอนพิงอยู่ในอ้อมแขนของผมอย่างพอดี

จริง ๆ แล้ว สำหรับคุณพ่อที่มีลูกคนที่สอง การอุ้มเด็กทารกแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร แต่สำหรับผมแล้ว มันแทบจะยากพอ ๆ กับการสังหารมังกรครั้งแรกเลยด้วยซ้ำ

ถ้ามองจากข้างนอก ตอนนั้นคงเหมือนผมกำลังอุ้มแท่งระเบิด TNT มากกว่าทารกน้อยด้วยซ้ำ แต่รอสไวส์ก็ไม่ได้ล้อเลียนอะไรผม เพราะในช่วงเวลาแบบนี้ มันก็ต้องอดทนกับนักล่ามังกรหัวทื่อสักหน่อย

เธอเฝ้ารออย่างเงียบ ๆ จนผมเริ่มคุ้นชินกับการอุ้มทารก แล้วจึงถามว่า “รู้สึกยังไง? ง่ายกว่าที่คิดไหมล่ะ?”

ผมพยักหน้าเบา ๆ

ตัวลูกเบา แต่ในอ้อมแขนของผม เธอกลับรู้สึกหนักราวกับภูเขา แก้มกลมนุ่มนิ่มของเธอน่ารักน่าเอ็นดู และเมื่อได้ซุกอยู่ในอ้อมกอดของพ่อ เสียงร้องไห้ของเธอก็ค่อย ๆ เงียบลงทีละน้อย

ผมรู้สึกปีติอย่างล้นใจ รอสไวส์พูดถูกจริง ๆ — ตอนโนอากับมูนยังเป็นทารก และมักร้องไห้ไม่หยุด รอสไวส์ก็มักจะเอาตัวพวกเธอมาวางข้างผม แม้ตอนนั้นผมยังอยู่ในอาการโคม่า พวกเธอก็ยังหยุดร้องได้อย่างน่าอัศจรรย์ และตอนนี้ ลูกคนเล็กก็เป็นเหมือนกัน

ดูเหมือนว่า…ผมจะมอบความรู้สึกปลอดภัยให้กับทุกคนรอบตัวได้เสมอ

เมื่อมองไปที่ลูกสาวตัวน้อยในอ้อมแขนอยู่นาน ผมก็พูดขึ้นว่า “หน้าคล้ายผมนะ”

รอสไวส์: “หืม?”

“ไม่เห็นจะใช่เลย ชัด ๆ ว่าหน้าคล้ายฉันมากกว่า”

“โธ่ เธอน่ะเพิ่งคลอด หัวคงยังเบลอ ๆ อยู่ ลูกเราหน้าคล้ายผมชัด ๆ” ผมเถียงกลับด้วยเหตุผลแน่นหนา

“นายนี่มัน…!”

ก็ได้ ๆ คาสโมดก็ไม่เลวเท่าไหร่ เห็นแก่ที่นาย เอ่อ… พยายามปกป้องบ้านอย่างเต็มที่ คราวนี้จะยกโทษให้ก็แล้วกัน แต่เรื่องลูกคนถัดไปน่ะ—

เดี๋ยวนะ ลูกคนถัดไปอะไรกัน ไม่มี ไม่มีเด็ดขาด!

รอสไวส์รีบมุดกลับเข้าไปใต้ผ้าห่ม ซ่อนใบหน้าไว้ครึ่งหนึ่ง โผล่ออกมาเพียงดวงตาคู่สวยกับปลายจมูกเล็ก ๆ

“อ้อ จริงสิ”

เสียงของรอสไวส์อู้อี้ลอดออกมาจากใต้ผ้าห่ม

“หืม?”

ผมตอบรับโดยที่สายตายังคงจับจ้องไปที่เจ้าตัวน้อยอย่างเต็มที่ แม้จะตอบรับ แต่สายตาไม่ละจากลูกแม้แต่นิด

“เจ้ามังกรบ้าคอนสแตนตินล่ะ เป็นยังไงบ้าง?”

“อุแว้~ เรียกพ่อหน่อย~ เร็วสิ~ พ่ออออ~~~”

ลูก: หนูดูเหมือนพูดได้ตอนนี้เหรอ? แบบนี้มันกดดันเกินไปแล้วนะ พ่อ…

รอสไวส์กลอกตาเบา ๆ โดยไม่พูดอะไร “ลีออน นาย ฉันถามอยู่นะ สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง? นาย…ได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า?”

จริง ๆ แล้วเธอพยายามจะวกกลับเข้าประเด็นเพื่อจะถามว่า “ลีออน นายเจ็บตรงไหนไหม?” แต่ผู้ชายคนนี้มัวแต่จ้องลูกสาวตัวน้อยจนไม่ละสายตาไปไหนเลย

เป็นไงล่ะ…สมน้ำหน้า ทาสลูกสาวเข้าไปเต็ม ๆ!

“ผมไม่เป็นไร ส่วนคอนสแตนติน…ก็แค่จัดหนักจนตาย”

“ก็แค่จัดหนักจนตาย…”

รอสไวส์พึมพำอย่างไม่เชื่อหู ก่อนจะอดทึ่งในความสามารถของลีออนตอนอยู่ในช่วงพีคไม่ได้

หลังจากสังหารราชามังกรอย่างคอนสแตนตินได้โดยแทบไม่บาดเจ็บ แล้วกลับบ้านมากอดลูกสาว แหย่ภรรยา ปลอบลูกคนที่สอง—สำหรับลีออนแล้ว มันก็แค่เรื่องกล้วย ๆ

ผู้ชายประเภทนี้ที่แข็งแกร่งจนเกือบผิดธรรมชาติ… คิด ๆ ดูแล้ว เว้นเสียแต่จะหาหนอนบ่อนไส้มาแทงข้างหลัง ไม่งั้นก็แทบไม่มีทางเอาชนะเขาได้ซึ่ง ๆ หน้าเลยจริง ๆ

“ดูจมูกนี่สิ ดูหูนี่สิ ปากนี่อีก—” ลีออนกำลังเล่นเกมจับคู่ความเหมือนอยู่ข้าง ๆ

รอสไวส์กะพริบตา “มีอะไรหรือ?”

“ไม่ว่าจะมองมุมไหน ลูกก็หน้าคล้ายผมชัด ๆ” ผมยิ้มอย่างภูมิใจในความเป็นพ่อ

รอสไวส์แทบจะกลอกตาจนลูกตาทะลุขึ้นไปบนฟ้า “ถ้าจะบอกว่าคล้ายตรงส่วนอื่นฉันก็พอรับได้ แต่ว่าปากเนี่ย…อย่าให้เหมือนนายเลยจะดีกว่า”

“ทำไมล่ะ?”

“ปากของนายมันแข็งขนาดไหน ใคร ๆ ก็รู้ จะมีประโยชน์อะไรล่ะ?”

“ปากแข็งเหรอ? ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

ผมหันไปมองลูกสาวสองคนที่แอบฟังอยู่แถวระเบียง “โนอา มูน พ่เป็นคนปากแข็งเหรอ?”

โนอา & มูน: (๑‾ ꇴ ‾๑) อื้ม ๆ!

“…ลูกไม่รู้อะไรซะแล้ว ดูเลยนะ น้องสุดท้องนี่แหละจะพูดความจริงให้ฟัง”

พูดจบ ผมก็ก้มหน้าลงมองลูกสาวคนเล็กด้วยความเอ็นดูและพอใจ “ลูกต้องเข้าข้างพ่อเสมอนะ รู้ไหม?”

ทันทีที่พูดจบ เด็กน้อยที่เพิ่งหยุดร้องเมื่อครู่ ก็ร้องจ้าออกมาอีกครั้งทันที “แว้~ แว้~~”

ลีออน: ?

ก็ได้ ๆ ดูเหมือนว่าคาสโมดจะผิดเสมออีกตามเคย

ว่าไปลูกคนต่อมางั้นเหรอ?

งั้นเรามาลองดูกันหน่อยก็แล้วกัน ว่าจะผมจะมีลูกคนถัดไปอีกมั้ย

แค่นี้มันก็เหมือนกับการสุ่มกาชานั่นแหละ — พวกมนุษย์อย่างเราเก่งเรื่องนี้จะตายไป