ครั้งหนึ่งอดีตกาล เขาเคยมีวันหยุดพักผ่อน แต่เขากลับไม่เห็นคุณค่า;

จนกระทั่งหลังจากคว้าแชมป์ เขาจึงได้เสียใจอย่างลึกซึ้ง เพราะสิ่งที่เจ็บปวดที่สุดหลังจากพ่ายแพ้ ก็คือสิ่งนี้;

หากสวรรค์มอบโอกาสให้เขาอีกครั้ง เขาจะเลือกเป็นโอตาคุผู้รักวันหยุดอย่างไม่ลังเล;

และหากต้องกำหนดระยะเวลาสำหรับวันหยุดนี้ เขาหวังว่ามันจะเป็นเจ็ดวัน

– ข้อความที่ตัดตอนมาจาก “ชีวิตอันนามธรรมอันรุ่งโรจน์ของลีออน แคสโมด ผู้สังหารมังกรที่แข็งแกร่งที่สุดของจักรวรรดิ”

ลีออนนอนอยู่ในโรงแรมระดับท็อปในนครนภา

ใต้ร่างของเขาคือเตียงนุ่มสบายปูด้วยผ้าหรูหรา ในห้องอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมจากเครื่องหอมคุณภาพสูง บนโต๊ะข้างเตียงมีระฆังเวทมนตร์วางอยู่ หากแตะเบา ๆ จะสามารถเรียกบริการระดับมืออาชีพได้ภายในสองนาที—

บริการนี้อาจเป็นพ่อบ้านผู้สุขุมและพิถีพิถัน หรือแม่บ้านมังกรในถุงน่องสีดำสุดเซ็กซี่ ขึ้นอยู่กับความชอบส่วนตัวของคุณ

แน่นอน ไม่ว่าจะเป็นบริการแบบไหน ทั้งหมดล้วนอยู่ในกรอบที่ “ปลอดภัย” และ “บริสุทธิ์” อย่างแท้จริง

ทั้งบ่ายวันนั้น ลีออนนอนอยู่ในโรงแรม คร่ำครวญถึงวันหยุดโอตาคุเจ็ดวันที่เขาสูญเสียไป

การคร่ำครวญคนเดียวดูเหมือนจะไม่พอ ทุกครึ่งชั่วโมง เขาจะกดระฆังเรียกเซบาสเตียนหรือแม่บ้านมังกรที่เดินเข้ามาใกล้ พร้อมถามด้วยน้ำเสียงลึกซึ้งว่า:

“คุณโหยหาวันหยุดไหม?”

พนักงานบริการที่ผ่านการฝึกอบรมมาอย่างเข้มงวดตอบกลับด้วยเสียงและน้ำเสียงที่สม่ำเสมอว่า:

“สิ่งที่พวกเราปรารถนาคือการให้คุณลูกค้าผู้ทรงเกียรติของเรา ได้มีวันหยุดพักผ่อนที่ยอดเยี่ยมค่ะ”

ยอดเยี่ยม.

ยอดเยี่ยมแบบบอทชัดๆ!

คุณมองเห็นคำว่า “เอ็งมันบอทชัดๆ” บนใบหน้าที่กำลังโศกเศร้าของฉันไหม?

หรือว่าคุณอ่านหนังสือไม่ออกกันแน่?

ก๊อก ก๊อก ก๊อก—

เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะ

“ผมไม่ได้เรียกบริการนะ” ลีออนตอบจากเตียง

“ฉันเอง” เสียงของรอสไวส์ดังตอบกลับมา

ลีออนกลอกตาแล้วเมินเสียงเธอไป

เธอเอากุญแจสำรองสำหรับห้องของลีออนไปตั้งแต่ตอนเช็คอินเมื่อเช้านี้ แล้วนี่มาทำเป็นเคาะประตูอย่างสุภาพ?

ตามหลักการแล้ว ผู้มาเยี่ยมไม่มีเจตนาดี ผู้เจตนาดีไม่มาแน่

ลีออนยกผ้าห่มขึ้นแล้วมุดตัวลงไปใต้ผ้า

ก๊อก ก๊อก ก๊อก—

“เปิดประตูสิ ลีออน เรื่องด่วนมาก”

จะด่วนอะไรอีกล่ะ?

เซ็งโว้ย ไม่อยากจะรับรู้โลกภายนอกอะไรทั้งนั้น!

ลีออนพลิกตัวไปอีกข้าง ดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหู

คลิก—

เสียงล็อกประตูดังขึ้น และเป็นไปตามคาด รอสไวส์ใช้กุญแจเข้ามาเอง

เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นดังสะท้อนทั่วห้อง ก่อนจะหยุดลงข้างเตียงของลีออน

โชคดีที่เขาหันหลังให้เธอทันเวลา ตอนนี้จึงไม่ต้องเผชิญหน้ากับรอสไวส์

“หันมาสิ ฉันมีเรื่องจะพูดด้วย” รอสไวส์พูด

“ผมหลับอยู่”

“แล้วทำไมคนหลับถึงตอบกลับมาได้ล่ะ?”

ลีออนปิดตาแน่น ยืนยันที่จะไม่ตอบสนอง

ต๊อก ต๊อก ต๊อก—

รอสไวส์ในรองเท้าส้นสูงเดินอ้อมปลายเตียงมาที่อีกฝั่ง เพื่อจะได้เผชิญหน้ากับลีออนตรง ๆ

แต่ทันใดนั้น—

ลีออนพลิกตัวกลับไปอีกด้านอีกครั้ง

รอสไวส์ยืนเท้าเอวกัดริมฝีปากด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะเดินอ้อมกลับไปอีกฝั่ง

และอีกครั้ง ลีออนพลิกตัวกลับมาอีกฝั่ง

จึงกลายเป็นว่าลีออนพลิกตัว เธอเดินอ้อม เขาพลิกตัวอีกครั้ง แล้วเธอก็เดินอ้อมอีก

หลังจากวนเวียนกันอยู่หลายรอบ รอสไวส์ก็หมดความอดทน เธอถอดรองเท้าส้นสูงออก แล้วปีนขึ้นเตียง ก่อนจะนั่งลงบน…เอวของเขา

“ไม่ต้องกังวลไป ฉันจะไม่แตะต้องนายตลอดเจ็ดวันนี้” รอสไวส์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“พูดจาดูดีแต่พฤติกรรมที่นั่งอยู่บนเอวตอนนี้ เชื่อลงก็บ้าแล้ว ไม่รู้ตัวรึไง?” ลีออนสวนกลับ

รอสไวส์ยกสะโพกขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะพลิกลีออนให้นอนหงาย แล้วเธอก็นั่งลงบนหน้าท้องเขาแทน “รู้สึกดีขึ้นไหม?” เธอถาม

ลีออนถึงกับพูดไม่ออก เขายกมือขึ้นปิดหน้าแล้วถอนหายใจหนัก ๆ ออกมา

รอสไวส์ผลักหน้าอกของเขาเบา ๆ “ฉันรู้ว่าวันหยุดสำคัญกับนายมาก แต่โรงเรียนจัดทริปบ่อน้ำพุร้อนเจ็ดวันนี้ไว้แบบกำหนดวันที่ตายตัว ให้ทำยังไงล่ะ”

เธอพูดต่อด้วยน้ำเสียงเข้าอกเข้าใจ “แล้วลองคิดถึงลูกสาวของเราสิ พวกเธอดีใจกันมากนะ เวลาพวกเธอมีความสุข นายเป็นพ่อของเด็กๆจะไม่ดีใจตามบ้างเหรอ?”

“ใช่ ดีใจสุด ๆ เลย” ลีออนตอบด้วยน้ำเสียงประชดประชัน

“แล้วฉันก็สัญญาไว้แล้ว ฉันจะไม่ลงมือแตะต้องนายจริง ๆ นะ” รอสไวส์พูดพร้อมยกสามนิ้วขึ้นเพื่อยืนยันความจริงจัง แถมด้วยหางที่โผล่มาเพิ่มน้ำหนักให้คำพูด

ลีออนไม่หลงเชื่อคำพูดนั้นเลย เธอสัญญาว่าจะไม่แตะต้องเขา? แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเธอจะไม่แตะต้องด้วยมือ เธออาจจะใช้เท้าหรือหางที่เพื่อเล่นสนุกได้ตามใจชอบ

ลีออนส่งเสียงฮึดฮัดแล้วซุกหัวลงไปใต้หมอน

รอสไวส์กดหมอนลง “ต้องพูดยังไงนายถึงจะเชื่อใจ?”

“เอากล่องเสริมพลังมังกรมาให้ผมสองกล่อง แล้วผมจะเชื่อ” ลีออนตอบ

“อย่าพูดไร้สาระเลย นักล่ามังกร ฉันสาบานด้วยชื่อเสียงของราชินีมังกรเงิน ว่าฉันจะไม่แตะต้องนายตลอดเจ็ดวันนี้ เหมือนที่เราตกลงกันไว้ตั้งแต่แรก “

“เดิมพันด้วยชื่อเสียงของราชินีมังกรเงิน…”

“ใช่”

“ชื่อเสียงที่ดีนักล่ะ”

ลีออนลุกขึ้นนั่ง ทำให้รอสไวส์เอนตัวไปข้างหลังเล็กน้อยเพราะการเคลื่อนไหวของเขา แต่เธอก็ยังนั่งอยู่บนตัวเขา ซึ่งทำให้ทั้งสองใกล้กันมากขึ้น

“งั้นก็ตกลงกันละนะ เธอห้ามแม้แต่จะเฉียดเส้นผมของผมตลอดเจ็ดวันนี้” ลีออนพูดออกมาด้วยความรู้สึกแปลก ๆ ที่ไม่ค่อยคุ้นเคย

เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงบรรยากาศแปลกประหลาด คล้ายกับหญิงสาวอ่อนโยนที่ต้องแต่งงานเข้าตระกูลมั่งคั่ง

ในคืนแต่งงาน หญิงสาวผู้แสนอ่อนหวานพูดด้วยความขัดเขินว่า “คุณห้ามแตะต้องฉันนะ”

คุณชายเจ้าบ่าวหัวเราะเบา ๆ พร้อมตอบว่า “ได้สิ ได้สิ ยอดดวงใจของผม…”

“แล้วคืนนั้นก็ผ่านไปอย่างน่าพึงพอใจ”

แต่เอาเถอะ… ผมนอกเรื่องไปไกลแล้ว

รอสไวส์พยักหน้าอย่างจริงจัง “อืม ฉันสัญญาว่าจะไม่แตะต้องนาย แต่…”

ลีออนเหลือบตามองเธอ “รู้อยู่แล้วว่าต้องมีคำว่า ‘แต่'”

“แต่ถ้านายเป็นฝ่ายควบคุมตัวเองไม่ได้ ก็อย่ามาโทษฉันล่ะ”

พูดจบ รอสไวส์โน้มตัวเข้ามาเล็กน้อย ทั้งคู่แตะหน้าผากกันเบา ๆ ปลายจมูกสัมผัสกันเพียงแผ่วเบา

กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของเธอช่างน่าหลงใหลกว่ากลิ่นเครื่องหอมราคาแพงในห้องเสียอีก

ดวงตาสีเงินของเธอกับดวงตาสีดำของเขาสบกันนิ่ง คล้ายกำลังยืนยันความ… ไว้เนื้อเชื่อใจ ของกันและกัน

“แน่นอน ผมควบคุมตัวเองได้อยู่แล้ว พูดจาเลอะเทอะน่า ผมเป็นถึงนักสังหารมังกรผู้ยิ่งใหญ่ ทำไมจะต้องไปแตะยัยมังกรอย่างเธอโดยไม่มีเหตุผลด้วย?”

รอสไวส์หัวเราะเบา ๆ พร้อมผลักไหล่เขาเบา ๆ ทำให้ลีออนเอนตัวลงไปนอนอีกครั้ง

จากนั้นเธอก็ยืดขาเรียวยาว กลิ้งลงจากเตียง มานั่งที่ขอบเตียงก่อนจะเริ่มใส่รองเท้า

“งั้นก็ตกลงกันนะ ถ้าสัญลักษณ์มังกรของฉันเรืองแสงแม้แต่ครั้งเดียวในเจ็ดวันนี้ ลีออน เดี๋ยวรู้กัน”

ลีออนนั่งอยู่บนเตียง ครุ่นคิดอย่างระมัดระวังกับคำพูดนั้น

มันดูเหมือน… มีบางอย่างพิกล?

เขาตกหลุมพรางยัยมังกรเจ้าเล่ห์คนนี้อีกแล้วหรือเปล่า?

แม้จะยังไม่รู้ว่าแผนการที่ว่าคืออะไร แต่จากประสบการณ์ที่ผ่านมาและความรู้สึกตอนนี้ มันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ ๆ ใช่ไหม?

ก่อนที่ลีออนจะคิดจนตกผลึก รอสไวส์ก็ลุกขึ้น ยกมือจัดทรงผมของตัวเอง แล้วพูดว่า “ไปแต่งตัวได้แล้ว เราจะออกไปข้างนอก”

“ไปทำไม?” ลีออนถาม

“ไปแช่น้ำพุร้อนสิ แน่นอนว่าเราต้องซื้อชุดว่ายน้ำด้วย”

ในความเป็นจริง ด้วยสถานะของครอบครัว พวกเขาสามารถเรียกบริการพิเศษสั่งเสื้อให้มาส่งถึงบ้านได้ทุกเมื่อ แต่ลูก ๆ กลับชอบออกไปข้างนอกกับพ่อแม่มากกว่า แน่นอนว่าลีออนและรอสไวส์ไม่ได้คัดค้าน

สองพี่น้องมังกรน้อยจับมือกันในร้านขายชุดว่ายน้ำ เลือกชุดน่ารัก ๆ สำหรับมังกรเด็กอย่างสนุกสนาน ขณะเดียวกัน รอสไวส์และลีออนก็กำลังดูชุดว่ายน้ำในส่วนของมังกรผู้ใหญ่

พูดตรง ๆ ลีออนไม่ค่อยชอบการเดินช้อปปิ้งกับผู้หญิงสักเท่าไหร่ ย้อนกลับไปตอนเขายังเรียนอยู่ที่สถาบัน ช่วงวันหยุดทุกครั้ง สิ่งที่เขาอยากทำที่สุดคือไปนอนเล่นบนทุ่งหญ้าของอาจารย์ สนุกกับการใช้เวลากับแกะ วัว และพูดคุยกับลา

แต่ภรรยาของอาจารย์มักจะลากเขาออกไปช้อปปิ้งเสมอ และทุกครั้งมันก็กินเวลานานจนเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด เหมือนกับสถานการณ์ตอนนี้ เพียงแต่ครั้งนี้แทนที่จะเป็นภรรยาของอาจารย์ กลับเป็นยัยมังกร

“ชุดนี้เป็นไง?” รอสไวส์ถาม

“ก็ดีนะ” ลีออนตอบ

“นายตอบส่งเดชไม่ได้ดูเลยด้วยซ้ำ!”

เมื่อเห็นว่าการตอบส่ง ๆ ไม่ได้ผล ลีออนจึงต้องหันไปดูรอสไวส์อย่างเสียไม่ได้ เธอยืนอยู่หน้ากระจกในชุดว่ายน้ำตัวหนึ่ง ซึ่งดูเหมือนจะพอดีกับเธอ

“อืม ก็ดีนะ” ลีออนพูด

“ชิ รู้สึกว่ามันมีผ้าเยอะเกินไป”

พูดจบ รอสไวส์ก็เปลี่ยนไปลองชุดอีกตัว

คราวนี้ ชุดว่ายน้ำมีผ้าน้อยลงอย่างเห็นได้ชัด

น้อยเสียจนแม้ไม่ได้ใส่ชุดนี้ก็คงทำให้คนอื่นหน้าแดงได้เพียงแค่มอง ลีออนเริ่มรู้สึกถึงบางอย่างและรีบเบือนสายตาไปทางอื่นทันที

“นี่ แล้วตัวนี้ล่ะ?” รอสไวส์ถาม

“เอ่อ… ดูเหมือนไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่” ลีออนตอบ

“ตอบแบบไม่มองอีกละ” รอสไวส์กระทืบเท้าด้วยความไม่พอใจ

“ผมมองแล้ว มันก็แค่…ธรรมดา ๆ”

จากมุมมองของผู้ชายเพียว ๆ ถ้ารอสไวส์ใส่ชุดว่ายน้ำตัวนี้ไปแช่น้ำพุร้อน ไม่เพียงแต่สัญลักษณ์มังกรของเธอจะเรืองแสง แต่มันอาจจะเปล่งประกายทั้งคืนเลยก็ได้!

รอสไวส์ยื่นปากนิด ๆ “ก็ได้ ฉันแค่ดูเล่น ๆ เท่านั้นเอง ฉันเตรียมชุดว่ายน้ำไว้แล้วก่อนจะมา งั้นไปกันเถอะ เดี๋ยวฉันช่วยนายเลือกกางเกงว่ายน้ำบ้าง”

“ผมไม่ใส่อะไรก็ได้” ลีออนพูดอย่างกล้าหาญ

“ฮ่า ๆ ตลกละ” รอสไวส์ตอบพลางหัวเราะ

ในที่สุด ชุดว่ายน้ำสำหรับมังกรน้อยทั้งสองและลีออนก็ถูกเลือกเรียบร้อย ครอบครัวทั้งสี่คนจึงออกจากร้าน จากนั้นก็เข้าสู่ช่วงเฉลิมฉลอง เพื่อระลึกถึงชัยชนะอันดับหนึ่งในงานกีฬาสีของโรงเรียน

ครอบครัวอยู่กันอย่างกลมเกลียว พร้อมเฉลิมฉลองช่วงเวลาอันแสนวิเศษนี้ แต่รอสไวส์กลับรู้สึกว่าลีออนดูเหมือนจะขาดความกระตือรือร้นไปเล็กน้อย

แน่นอนว่าเมื่อลูกสาวมีความสุข เขาก็ย่อมมีความสุขไปด้วย แต่บางครั้ง ลีออนก็คงอยากจะสลัดบทบาทของ “พ่อ” และ “สามี” ออกไป และเป็นตัวของตัวเองบ้าง

รอสไวส์ครุ่นคิดเล็กน้อย ขณะพยายามรวบรวมคำพูดที่จะพูดออกไป แต่ก่อนที่เธอจะทันได้พูด โนอาก็พูดขึ้นมาก่อน

โนอายื่นแก้วที่ใส่เครื่องดื่มไว้เต็มส่งให้ลีออนและรอสไวส์ ทั้งคู่รีบหยิบแก้วของตัวเองขึ้นมา

“ขอบคุณมากเลยนะคำหรับความทุ่มเทจนชนะงานกีฬาสีของโรงเรียน ฉัน…ฉัน…” โนอาดูเหมือนอยากจะพูดคำขอบคุณเพิ่มเติม แต่เธอไม่เคยเก่งเรื่องการแสดงออก โดยเฉพาะในสถานการณ์แบบนี้

โชคดีที่รอสไวส์รู้ใจลูกสาวดี เธอจึงรีบพูดแทรกขึ้นมา “เวลาผู้ใหญ่แสดงความขอบคุณ พวกเขามักจะเริ่มจากการดื่มเครื่องดื่มของตัวเองก่อนนะ”

โนอาเข้าใจทันที และยกหัวเล็ก ๆ ของเธอขึ้นดื่มเครื่องดื่มในแก้วจนหมด

ลีออนและรอสไวส์เองก็ดื่มไวน์แดงในแก้วของพวกเขาจนหมดในคำเดียวเช่นกัน

“แล้วก็…” แก้มของโนอาแดงระเรื่อ ดูน่ารักมากในแสงเทียนที่ส่องอยู่บนโต๊ะอาหาร

“ฉันสัญญากับคุณไว้…ว่าถ้าฉันชนะ ฉันจะ…ฉันจะเรียกคุณว่า…”

โนอาเงยหน้ามองลีออน ริมฝีปากเล็ก ๆ เม้มแน่นราวกับรวบรวมความกล้าทั้งหมดเพื่อสบตากับเขา แสงเทียนที่วูบไหวสะท้อนอยู่ในดวงตาที่สั่นระริกของทั้งพ่อและลูกสาว

จากนั้น เด็กน้อยกระซิบเบา ๆ “พ่อ…”

ก่อนที่พ่อผู้อาวุโสจะทันได้แสดงท่าทีเขินอายใด ๆ โนอาก็รีบพูดต่อทันที “จริง ๆ แล้ว ต่อให้แข่งครั้งนี้ไม่ชนะ ฉันก็จะ…ฉันก็จะเรียกคุณแบบนี้อยู่ดี…เอ่อ…ขอบคุณมากนะคะ ที่คอยสนับสนุนฉันเสมอค่ะ พ่อ”

เมื่อได้ยินโนอาพูดเช่นนี้ รอสไวส์กลับรู้สึกโล่งใจขึ้นมาอย่างน่าประหลาด

สายสัมพันธ์ระหว่างครอบครัวช่างเป็นสิ่งที่ลึกลับจริง ๆ มันเหมือนกับเปลวไฟที่ไม่มีวันดับ สามารถหลอมละลายน้ำแข็งที่แข็งแกร่งที่สุดได้อย่างง่ายดาย

รอสไวส์เหลือบมองลีออน เห็นได้ชัดว่าคุณพ่อของเด็กสาวคนนี้กำลังอยู่ในสภาวะช็อคโดยสมบูรณ์ คำเรียกง่าย ๆ ว่า “พ่อ” จากโนอา สามารถปลดปล่อยศักยภาพของเขาให้คว้าอันดับหนึ่งได้ แต่ในขณะเดียวกัน ก็สามารถทำให้เขาตะลึงจนสมองหยุดทำงานได้เช่นกัน

สุดท้าย รอสไวส์ต้องใช้วิธีเตะขาเขาเบา ๆ ใต้โต๊ะเพื่อดึงเขากลับมาสู่ความเป็นจริง

“อ่า…คือ…ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ที่ชนะการแข่งขันครั้งนี้เป็นเพราะลูกพยายามอย่างหนักต่างหาก แม่ของเธอกับผมก็แค่ช่วยเท่าที่ทำได้ เอ่อ…ไวน์อยู่ไหน? ช่วยรินให้หน่อย ขอดื่มนิดนึง”

รอสไวส์รินไวน์ให้เขาครึ่งแก้ว

ลีออนยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมด

เห็นได้ชัดว่านอกจากความสุขและความตื่นเต้นที่โนอาเรียกเขาว่า “พ่อ” แล้ว ลีออนยังดูเหมือนจะรู้สึกประหม่าและตื้นตันจนเกินจะรับมือได้เล็กน้อย

รอสไวส์ยิ้มออกมาด้วยความโล่งใจ

แม้บรรยากาศในครอบครัวจะกลมเกลียวและอบอุ่นอย่างมาก แต่ใครจะคิดว่าสถานการณ์ของครอบครัวนี้กลับซับซ้อนกว่าที่เห็น

“อ้อ จริงสิ… ยังมีอีกเรื่องสำคัญ” โนอาพูดขึ้น “หลับตาก่อนนะคะ”

“หะ? ทำไมล่ะ?” มูนถามด้วยความสงสัย

โนอายกมือขึ้นปิดตาโต ๆ ของน้องสาว “เป็นเด็กดีเชื่อฟังที่พี่พูดนะ ห้ามลืมตาเด็ดขาด”

“โอเค~” มูนตอบรับอย่างว่าง่าย

รอสไวส์ยิ้มบาง ๆ พร้อมวางคางลงบนมือก่อนจะปิดตา ลีออนเองก็ทำตามอย่างเป็นธรรมชาติ

ในห้องอาหารส่วนตัว โนอากระโดดลงจากเก้าอี้ เสียงกรุ๊งกริ๊งดังขึ้นเล็กน้อย เธอจงใจเดินให้เบาที่สุด ไปหามูนก่อนและกอดเธอเบา ๆ

จากนั้นเธอเดินไปหารอสไวส์และมอบอ้อมกอดอันอบอุ่นให้แม่ของเธอ

สุดท้าย โนอาเดินมาหาลีออน เธอเขย่งปลายเท้า ยืดแขนออกและกอดเขารอบคออย่างแผ่วเบา

ลีออนรู้สึกได้ว่าเป็นโนอาที่กอดเขา เขาจึงยกมือขึ้นตอบรับอ้อมกอดนั้น

โนอาโน้มตัวเข้าใกล้หูของลีออน ลดเสียงลงพูดเบา ๆ “ขอบคุณค่ะ พ่อ”

ลีออนไม่ได้ลืมตา เพียงพยักหน้ารับเบา ๆ แต่ในขณะที่เขาคิดว่ามีแค่อ้อมกอด จู่ ๆ ก็รู้สึกถึงความอบอุ่นที่แก้ม

หรือว่า…โนอาแอบจุ๊บเขา? ไม่แปลกใจเลยที่เธอให้ทุกคนหลับตา การกระทำแบบนี้…โนอาคงไม่มีทางทำหากมีใครมองอยู่

สิ่งที่ลีออนไม่รู้ก็คือ ในบรรดาครอบครัวสามคนที่เธอกอด มีเพียงเขาเท่านั้นที่ได้รับการดูแลเป็นพิเศษจากโนอา: จุ๊บแก้มเบา ๆ อย่างอ่อนโยนและรวดเร็วจากลูกสาวของเขา

โนอากลับไปนั่งที่ของเธอ ก่อนพูดขึ้นว่า “โอเคค่ะ”

มูนลืมตาขึ้น แล้วทำหน้าสงสัย “เกิดอะไรขึ้น? เกิดอะไรขึ้น?”

“ฉันแอบเอาสเต็กของเธอไป” โนอาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ

“โธ่ พี่คะ ทำไมทำแบบนี้ล่ะ!” มูนทำหน้ามุ่ย

“ล้อเล่นน่า นี่ไง เอาคืนไป”

“พี่สาวดีที่สุด~ รักพี่ที่สุดเลย~”

เสียงหัวเราะหยอกล้อของลูกสาวทั้งสองสร้างบรรยากาศอบอุ่นจนรอสไวส์ละสายตาจากพวกเธอ แล้วหันมามองลีออนแทน

ดูเหมือนว่าเขาจะอยู่ในสภาวะ “สมองหยุดทำงาน” หนักกว่าเดิมเสียอีก แต่ในชั่วพริบตา อารมณ์ของเขาก็ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ดีขึ้นมาก…จนเรียกได้ว่าเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยทีเดียว

****

จบ82

คห.ผุ้แปล ช่วงประเดิมแรกๆยังไม่เข้าช่วงโรแมนติก ต้องเคลียปมลูกสาวซะก่อน ถึงจะเวิ่นเว้อช่วงแรกไปนิด แต่เอาน่า เด๋วตอนหลังก็หวานจริงไม่ผิดหวังแน่นอน