หลังจากช่วงวอร์มอัพเสร็จสิ้น ลีออนก็นั่งพักอยู่บนม้านั่ง

รอสไวส์ล้วงมือไว้ในกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ตกีฬา ขณะเดินมาทางเขา ผมหางม้าของเธอแกว่งไปมา ทำให้ดูมีชีวิตชีวาและซุกซน

“ไม่เลวเลยนะ ดูเหมือนจะมีพลังเต็มเปี่ยม ข้อต่อกับกล้ามเนื้อคงตื่นตัวเต็มที่แล้วใช่ไหม?” รอสไวส์พูดขณะยืนอยู่ข้างเขา

“ไม่ใช่แค่ตื่นตัวหรอก มันเหมือนโดนพลังมังกรอัดมาเลย” สำหรับลีออน ผลกระตุ้นจากการได้หยุดพักเจ็ดวันไม่ได้น้อยไปกว่าพลังมังกรเลย

“ดี งั้นมาเริ่มซ้อมแบบประสานกันจริงจังได้แล้ว”

ลีออนยักไหล่เป็นเชิงว่า “เอาเลย พร้อมอยู่แล้ว”

รอสไวส์หยิบเชือกเส้นหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ตกีฬา ลีออนใจหายวูบ รีบขยับตัวเลื่อนไปที่ขอบเก้าอี้โดยไม่รู้ตัว “อะไรอีกเนี่ย? เล่นบทคุณครูยังไม่พอใช่ไหม คราวนี้จะมัดผมเหรอ?”

รอสไวส์จิ๊ปากเบา ๆ ก่อนจะฟาดเชือกใส่ไหล่ลีออนเบา ๆ “เคยได้ยินเกี่ยวกับวิ่งสามขาหรือเปล่า?”

ลีออนพยักหน้า “เคย ตอนเรียนที่สถาบันนักล่ามังกร ครูฝึกบอกว่ามันช่วยเรื่องประสานงานกับเพื่อนร่วมทีม”

“ถึงเราจะยังไม่รู้ว่างานกีฬาครอบครัวของเซนต์ไฮส์อะคาเดมีจะมีอีเวนต์อะไรบ้าง แต่การฝึกพื้นฐานอย่างวิ่งสามขาก็จำเป็นต้องซ้อมไว้ก่อน ใช่ไหม?”

“โอเค ไม่มีข้อคัดค้าน” ลีออนพูด ก่อนจะหยุดนิดหนึ่งแล้วเสริมว่า “แค่เธออย่าทำให้จังหวะผมเสียก็แล้วกัน”

“ฮ่าฮ่า ขอบใจสำหรับมุกฝืดๆ”

หลังจากแลกเปลี่ยนคำพูดกันอีกสองสามประโยค ทั้งคู่ก็ผูกข้อเท้าด้านในเข้าด้วยกันด้วยเชือก

เมื่อผูกเสร็จ ลีออนยืดตัวตรง รอสไวส์ก็ขยับเข้ามาชิดเขา

แม้ก่อนหน้านี้จะไม่ได้รู้สึกอะไรเป็นพิเศษ แต่พอมาอยู่ใกล้กันขนาดนี้ ก็ยิ่งเห็นความต่างของส่วนสูงระหว่างทั้งคู่ได้ชัดเจน

รอสไวส์ซึ่งสวมรองเท้ากีฬายืนอยู่ที่ความสูงประมาณ 1.72 เมตร ซึ่งถือว่าสูงสำหรับผู้หญิง แต่ยังคงเตี้ยกว่าลีออนอยู่ไม่น้อย ในชีวิตประจำวันของคู่สามีภรรยา ทั้งคู่มักจะรักษาระยะห่างในระดับที่สบตากันได้

แต่ตอนนี้ เมื่อข้อเท้าของพวกเขาแตะกันและร่างกายชิดกัน ถ้ารอสไวส์อยากจะมองตาลีออน เธอต้องแหงนหน้าขึ้นเล็กน้อย มันทำให้เธอรู้สึกแปลก ๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ราชินีมังกรเงินต้องเงยหน้ามองใคร? ไม่ได้ เธอจะเงยหน้าไม่ได้ ต้องมองตรงไปข้างหน้า มองตรงไปข้างหน้า!

แต่เธอไม่ได้เป็นคนเดียวที่สังเกตเห็นความแตกต่างของส่วนสูง

“เฮ้ ๆ ฝ่าบาท มีใบไม้ติดอยู่บนหัวนะ มองเห็นชัดมาก อยากให้ช่วยเอาออกไหม?” ลีออนไม่พลาดโอกาสทองนี้แน่ เขาต้องแหย่รอสไวส์สักหน่อย

รอสไวส์หลับตาแน่น พลางกัดฟันกรอด “ไม่ล่ะ ขอบคุณ”

“แน่ใจนะว่าไม่ต้องการความช่วยเหลือ? โอเค งั้นก็ได้”

แต่ลีออนไม่ยอมปล่อยผ่านง่าย ๆ ตั้งใจจะแหย่ต่อ—

“เฮ้ ฝ่าบาท เธอมีผมเป็ดสองเส้นนะ รู้ไหมที่เขาว่ากันว่า มีเส้นเดียวยังพอไหว แต่มีสองเส้นนี่ล่ะเป็นลางบอกเหตุความซวย ไม่แปลกใจเลยที่—โอ๊ย!”

ยังพูดไม่ทันจบ รอสไวส์ก็ยกขาที่ผูกเชือกไว้กับลีออนขึ้น ทำให้ลีออนเสียสมดุลทันที โซเซก่อนจะล้มหลังไป

รอสไวส์ย่อตัวลงนั่งอย่างสบายใจ เท้าคางด้วยมือข้างหนึ่ง พลางส่ายหัวและพูดหยอก “ชิชิชิ ลีออน ตัวสูงขนาดนี้แต่ล้มง่ายเกิน แบบนี้จะเรียกว่าสูงเสียเปล่าหรือเปล่านะ?”

ลีออนลุกขึ้นจากพื้น ปัดดินออกจากกางเกงบริเวณสะโพก “ผมจะไม่ลดตัวลงไปเถียงกับเธอ งั้นมาตัดสินกันด้วยการแข่งวิ่งดีกว่า” ว่าแล้วลีออนก็เดินมุ่งหน้าไปยังสนามซ้อมทันที แต่รอสไวส์ยังยืนนิ่งไม่ขยับ

พอลีออนก้าวไปอีกก้าว—

“โอ๊ะ!”

คราวนี้เขาสะดุดไปข้างหน้าอีกครั้ง รีบลุกขึ้นมาพลางลูบจมูกที่แดงจากแรงกระแทก “รอสไวส์! ทำบ้าอะไรของเธอ ทำไมไม่เดินไปพร้อมกันล่ะ?”

รอสไวส์กอดอก ก่อนจะทำเป็นนึกขึ้นได้ “โอ้ เราเริ่มแล้วเหรอ? โทษที ๆ ฉันเหม่อไปหน่อย”

ลีออนจิ๊ปากอย่างหงุดหงิด แต่ก็ไม่อยากต่อปากต่อคำกับเธออีกต่อไป

ทั้งคู่มาถึงลานหญ้ากลางสนามซ้อม เนื่องจากนี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาลองวิ่งสองขาด้วยกัน และยังไม่มั่นใจในการประสานงาน จึงตัดสินใจเริ่มต้นที่พื้นหญ้านุ่ม ๆ แต่ก่อนที่จะเริ่มวิ่งก็ต้องเจอปัญหาอีกอย่าง

ด้านที่ร่างกายพวกเขาเบียดกันทำให้แขนของพวกเขาวางตำแหน่งได้ลำบาก ไม่ว่าจะจัดท่าไหนก็ดูไม่ลงตัว

“อย่ามาดันฉันสิ”

“เธอต่างหากที่ดันอยู่”

สำหรับราชินีมังกรเงินในอดีต เธอไม่มีทางยอมให้ผู้ชายคนไหนมาใกล้ชิดเธอขนาดนี้แน่ ถ้าเป็นคนอื่นคงโดนไฟมังกรเผาจนเป็นเถ้าถ่านไปแล้ว แต่ลีออนกลับยังอยู่ตรงนี้ แถมยังพูดว่า “อย่ามาดัน” อีกต่างหาก

“ฉันมีความคิดแล้ว” ลีออนพูดขึ้นทันที

“อะไร? เดี๋ยวสิ—”

ยังไม่ทันที่รอสไวส์จะพูดจบ ลีออนก็ยกแขนด้านในขึ้นพาดหลังของเธอ

แต่เพราะหลังของรอสไวส์ค่อนข้างเล็กและแขนของลีออนยาวเกินไป ส่วนปลายมือของเขาจึงไปพักอยู่ที่เอวของเธอ ซึ่งเป็นจุดที่รอสไวส์จั๊กจี้ที่สุด

ราชินีหน้าแดงด้วยความอายและทำอะไรไม่ถูก เธออยากจะโต้แย้งวิธีของลีออน แต่พอลองคิดดูแล้ว นี่ก็ดูเหมือนจะเป็นท่าเดียวที่ทำให้พวกเขาวิ่งสามขาได้อย่างราบรื่น

ดังนั้น ราชินีรอสไวส์จึงไม่คิดจะออมแรง เธอยกแขนขึ้นแล้วโอบรอบเอวของลีออน มันให้ความรู้สึกกว้างและมั่นคงอย่างน่าประหลาด พร้อมสัมผัสที่ยอดเยี่ยม

“ฉันจะนับ: หนึ่ง, ก้าวขาด้านนอก; แล้วนับ: สอง, ก้าวขาที่ผูกไว้ด้วยกัน โอเคไหม?” ลีออนถาม

“เข้าใจแล้ว”

“โอเค พร้อมนะ… สอง!”

“หา? สอง—อ๊ะ!”

รอสไวส์ยังไม่ทันตั้งตัว เกือบจะทำท่าแยกขา โชคดีที่ความยืดหยุ่นของเธอช่วยไว้ได้ ไม่อย่างนั้นอาจถึงขั้นเส้นเอ็นฉีก

เธอหันกลับไปมองลีออนด้วยสายตาไม่เชื่อ “ครอบครัวนายเริ่มนับด้วยสองก่อนหนึ่งรึไง?”

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?” คนข้างหลังตอบด้วยหน้าตาใสซื่อบริสุทธิ์เต็มที่

“หนอย…!”

รอสไวส์ปรับท่ายืนใหม่ทันที และตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าลีออนจงใจแก้เผ็ดเรื่องที่เขาล้มไปก่อนหน้านี้ เธอไม่อยากเสียเวลาเถียงกับเขาอีกต่อไป การฝึกซ้อมสำคัญกว่า

“เริ่มจากหนึ่ง รอบนี้จริงจังละ ไม่ตลกแล้วนะ” รอสไวส์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

ลีออนพยักหน้า ทั้งคู่ปรับตำแหน่งเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง โดยแต่ละคนโอบเอวของอีกฝ่าย

“พร้อมนะ— หนึ่ง, สอง, หนึ่ง, สอง, หนึ่ง…”

ในช่วงเริ่มต้น พวกเขาก้าวได้ค่อนข้างพร้อมเพรียงกัน แทบไม่มีปัญหาเรื่องการประสานจังหวะ แต่เมื่อเพิ่มความเร็วขึ้นเล็กน้อย ความไม่สอดคล้องก็เริ่มปรากฏ ลีออนช้ากว่าเล็กน้อย ขณะที่รอสไวส์เร็วกว่าไปนิด

ทั้งสองสบตากันชั่วครู่ ไม่มีใครพูดอะไร แต่จังหวะการก้าวเท้าก็ค่อย ๆ กลับมาสอดคล้องกันอีกครั้ง พอเห็นดังนั้น พวกเขาทั้งคู่ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มให้กัน ก่อนจะรีบเบือนหน้าหนี

พวกเขาวิ่งบนลานหญ้าสองรอบโดยไม่ล้มเลย การประสานงานของพวกเขาน่าประทับใจทีเดียว ทั้งสองปรับตัวเข้าหากันอย่างเงียบ ๆ ทุกครั้งที่จังหวะผิดพลาด โดยไม่ต้องเสียเวลาสื่อสารด้วยคำพูด บอกได้เลยว่าคู่รักจริง ๆ หลายคู่ยังทำไม่ได้เท่านี้

หลังจากฝึกซ้อมบนลานหญ้าเสร็จ พวกเขาก็ย้ายไปยังลู่วิ่งที่แข็งกว่า อีกครั้งที่พวกเขาทำผิดพลาดน้อยมาก และปรับจังหวะได้อย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งคู่ก็นั่งพักบนลานหญ้า พร้อมทั้งแก้มัดเชือกที่ผูกกันไว้

“สบาย ๆ ง่ายนิดเดียว” ลีออนหัวเราะเบา ๆ

“ฮึ อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย ต่อไปนายต้องทำการฟื้นฟูแล้ว” รอสไวส์พูดพร้อมพยักหน้าไปทางข้าง ๆ “วิดพื้นสักห้าร้อยครั้งเป็นไง?”

“ห-ห้าร้อยครั้ง?!”

“ใช่ ห้าร้อย” รอสไวส์ตอบ “ทำไม? สำหรับนักล่ามังกรที่แข็งแกร่งที่สุด วิดพื้นห้าร้อยครั้งนี่คงง่ายเหมือนดื่มน้ำใช่ไหมล่ะ?”

ในเมื่อเธอพูดมาขนาดนี้ จะปฏิเสธก็คงเสียมารยาท ลีออนตอบกลับทันทีโดยไม่ลังเล “ง่ายจะตาย เดี๋ยวโชว์ให้ดูเลย!”

ลีออนพับแขนเสื้อขึ้น เตรียมพร้อมเริ่มต้น แต่หลังจากวิดพื้นไปได้ไม่กี่ครั้ง เขาก็ได้ยินรอสไวส์พูดขึ้นว่า “เดี๋ยวก่อน วิดพื้นเฉย ๆ มันน่าเบื่อไปหน่อย ฉันจะเพิ่มความยากให้นายเอง”

“คราวนี้เธอจะทำอะไรอีกล่ะ?”

“เตรียมตัวไว้ให้ดี”

ลีออนจัดท่าทางเตรียมวิดพื้น วางมือบนพื้น รอสไวส์ยืนขึ้นและเดินมาหาเขาช้า ๆ จากนั้น—เธอนั่งลงบนหลังท่อนล่างของเขา

แขนของลีออนสั่นเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะรอสไวส์หนักเกินไป แต่เพราะการฝึกหนักตลอดหลายวันที่ผ่านมา ทำให้หลังส่วนล่างของเขาไวต่อสัมผัสมากขึ้น เมื่อส่วนที่นุ่มของรอสไวส์กดลงมา มันทำให้เขารู้สึกจั๊กจี้แปลก ๆ

รอสไวส์นั่งเอียงตัวเล็กน้อย หางของเธอพาดอยู่บนไหล่ของลีออน ปลายหางเขี่ยแก้มของเขาเบา ๆ “เอาล่ะ เริ่มได้เลย”

“เธอนี่รู้วิธีทำตัวเองให้สบายจริง ๆนะ” ลีออนกัดฟันพูด

แต่ตราบใดที่เขาได้วันหยุด เขาจะได้พลังกลับมาแก้เผ็ดยัยมังกรตัวแสบนี้ อดทนไว้!

“หนึ่ง…”

“สอง…”

“ไม่เลวนะ ใช้ได้เลย”

“สาม…”

ความหนาแน่นของกระดูกมังกรสูงกว่ามนุษย์ขนาดเดียวกันมาก ทำให้พวกเขามีน้ำหนักมากกว่า—

ทำไมโลกนี้ถึงต้องมีการตั้งค่าที่โหดร้ายแบบนี้ด้วย?! ใครมันจะไปคาดคิดว่าจะมีมนุษย์ต้องวิดพื้นโดยมีมังกรนั่งอยู่บนหลัง?!

แต่รอสไวส์แค่แหย่ลีออนเล่นเท่านั้น หลังจากไม่กี่ครั้ง เธอก็ลุกออกจากหลังเขา

การวิดพื้นยังคงดำเนินต่อไป

“สามร้อยยี่สิบแปด… สามร้อยยี่สิบเก้า…”

ระหว่างทาง แขนของลีออนเริ่มสั่น เขากำลังฝืนตัวเองเกินไปในสภาพร่างกายตอนนี้ เหลืออีกกว่าร้อยครั้ง เขาอาจจะไปไม่ไหว—

“วิดต่อไม่ไหวแล้วใช่ไหม? งั้นฉันช่วยนายเอง”

“จะช่วยยังไง?”

รอสไวส์หัวเราะคิกคัก ก่อนจะนอนลงบนหญ้า แล้วจับแขนของลีออนข้างหนึ่งดึงขึ้นมา เธอสอดตัวเข้าไปใต้เขา ตอนนี้ทั้งสองคนกำลังอยู่ในท่าที่ใบหน้าหันเข้าหากัน

รอสไวส์นอนสบาย ๆ อยู่ข้างล่าง ยิ้มมุมปากใส่ลีออน ขณะที่ทั้งคู่ขยับขึ้นลงตามจังหวะวิดพื้น ลีออนก็อดไม่ได้ที่จะเผลอปล่อยตัวลงเร็วเกินไปบางครั้ง ถึงขั้นที่จมูกของเขาเฉียดกับรอสไวส์เบา ๆ กลิ่นหอมเย้ายวนของเธอลอยเข้ามาในจมูกเขา

รอสไวส์นอนอยู่ตรงนั้น ผมหางม้าของเธอพลิ้วไหวไปด้านข้าง ปอยผมด้านหน้าปรกหน้าผากเล็กน้อย ดูสดชื่นและเป็นธรรมชาติ ราวกับเด็กสาวที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังชีวิต

“ถ้านายทนไม่ไหว นายก็จะต้องจูบฉัน ดังนั้นลองคิดดูดี ๆ ว่าจะยอมฝึกต่อไปหรือจะยอมมีโมเมนต์ใกล้ชิดกับมังกรที่นายเกลียดที่สุดดี?”

โอเค…

ลีออนตระหนักได้ว่านี่ไม่ใช่แค่การวิดพื้น แต่มันคือศึกแห่งศักดิ์ศรีของนักล่ามังกร!

ยัยมังกรตัวแสบ! ได้พักร้อนเสร็จก่อนเถอะ งานนี้มีเอาคืนแน่!

“เธอควรจะ… ควรจะเปิดคลาสสอนนะ” ลีออนพูดพลางพยายามวิดพื้นต่อ

“คลาสอะไร?”

“คลาสที่… คลาสสอน… วิธีฝึกนักโทษ”

รอสไวส์ยิ้มมุมปาก “ฉันจะพิจารณาดูนะ”

รอสไวส์หรี่ตาแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ “ที่จริงฉันไม่ได้เปิดคลาสอยู่แล้วหรือไง? นายคือนักเรียนคนเดียวของฉันนี่นา ลีออน~ นักเรียน~ ที่รัก~ “

**

จบ78

คห.ผุ้แปล อาคกีฬาดูหงอยๆไปหน่อย แต่ก็นะ จะให้พีคหมดทุกตอนก็ยากแหละ อย่างน้อยก็อ่านไปพลางๆก่อนละกันครับ