เมื่อโนอากลับมาจากช่วงวันหยุดอีกครั้ง เธอนำข่าวบางอย่างกลับมาด้วย

“งานกีฬาสำหรับครอบครัวเหรอ?”

หลังมื้อค่ำ ครอบครัวทั้งสี่พูดคุยกันเกี่ยวกับหัวข้อนี้ที่โต๊ะอาหาร

โนอาพยักหน้า “ใช่ค่ะ โรงเรียนกำลังจะจัดงานกีฬาสำหรับครอบครัว บอกว่าเป็นการลองอะไรใหม่ ๆ”

“ฮึ ครอบครัวเรานี่โชคดีจริง ๆ ตอนสัมภาษณ์เข้ารับสมาชิกใหม่ก็บอกว่าเป็นการลองอะไรใหม่ ๆ พอมาตอนนี้ก็ยังมีงานกีฬาสำหรับครอบครัวอีก” ลีออนพูดแซวจากมุมโต๊ะ

ลีออนนึกถึงโรงเรียนอนุบาลบางแห่งในอาณาจักรขึ้นมาได้

บ่อยครั้งที่โรงเรียนพวกนี้ต้องลากผู้ปกครองมาร่วมทำกิจกรรมกับลูก ๆ ด้วย โดยให้เหตุผลว่าเป็น “การบ้านสำหรับครอบครัว” แต่ความจริงแล้วมันคือการที่ครูไม่อยากเหนื่อยดูแลเด็ก ๆ มากเกินไป เลยโยนความยุ่งยากทั้งหมดไปให้ผู้ปกครอง

ถ้าคุณเถียง พวกเขาจะบอกว่าคุณไม่ให้ความร่วมมือกับการเรียนรู้ของลูก แต่ถ้าคุณยอม คุณก็ต้องมารับบททำงานแทนครูไปโดยปริยาย

นี่คือเหตุผลว่าทำไมอาจารย์ถึงไม่ส่งลีออนไปโรงเรียนอนุบาลในตอนนั้น

ว่ากันว่าเขาแก่เกินไปสำหรับโรงเรียนอนุบาลแล้วตอนนั้น และ “ครอบครัวก็จนเกินไป จัดการอะไร ๆ ให้เรียบร้อย แล้วเตรียมตัวไปโรงเรียนสอนล่ามังกรโดยตรงดีกว่า”

แต่ต่อมาลีออนก็รู้ว่า ที่จริงแล้วเขาแค่ขี้เกียจเกินไปที่จะช่วยครูอนุบาลดูแลเด็ก ๆ เลยไม่ยอมให้ลีออนไปเรียน

“งานกีฬาสินะ? ฉันก็เคยเข้าร่วมตอนเรียนที่เซนต์ไฮส์อะคาเดมีเหมือนกัน” รอสไวส์เล่า “แต่ตอนนั้นไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับครอบครัวเลย เป็นแค่นักเรียนที่เข้าร่วมกันเอง”

“แล้วแม่ได้ที่เท่าไหร่คะตอนนั้น?” มูนถามตาเป็นประกาย

รอสไวส์ใช้มือเท้าคาง พลางหรี่ตายิ้มและยกนิ้วขึ้นหนึ่งนิ้ว

“ที่หนึ่ง~ แม่เก่งมากเลย!”

จากนั้นมูนก็หันไปมองลีออนอีกครั้ง “แล้วพ่อล่ะคะ?”

“ผมเหรอ? ผมไม่ได้อันดับอะไรเลย” ลีออนตอบ

มูนเอียงคอถาม “ทำไมถึงไม่ได้อันดับล่ะ?”

“ใช่เลย หรือว่านายกลัวขึ้นมา?” รอสไวส์แกล้งเย้า

แต่ลีออนแค่พ่นลมหายใจเบา ๆ อย่างไม่ใส่ใจ แล้วพูดอย่างสบาย ๆ “เพราะคะแนนสุดท้ายของผมนำอันดับสองไปไกลมากจนทางสถาบันสงสัยว่าผมโกงระหว่างการแข่งขัน เลยระงับผลชั่วคราว ไม่ได้ใส่ชื่อในอันดับสาธารณะ”

“งั้นพ่อโกงเหรอ? โอ้—”

ลีออนดีดหน้าผากมูนเบา ๆ “เปล่าซะหน่อย ต่อมาทางสถาบันมอบเหรียญรางวัลให้อย่างลับ ๆ ซึ่งผมก็เอาไปหลอมทำเป็นสร้อยข้อมือทองให้คุณย่าไงล่ะ”

รอสไวส์เลิกคิ้ว “ปกตินายห่วงเรื่องเกียรติยศกับตำแหน่งแชมป์มากไม่ใช่เหรอ? แล้วนายก็เอาไปหลอมทิ้งซะงั้น?”

ลีออนยักไหล่ “บางเกียรติยศไม่ได้มีไว้ให้โอ้อวดหรอก”

รอสไวส์หัวเราะเบา ๆ “ความดื้อรั้นของนายเหมือนลาเลย”

จากนั้นเธอหันไปมองโนอา “แล้วหนูล่ะ คิดจะลงชื่อสมัครไหม?”

“เอ่อ… ถึงแม้ว่างานกีฬาครอบครัวครั้งนี้จะเน้นความสนุกสนานเป็นหลัก และผลก็ไม่ได้ส่งผลต่อคะแนนเรียน แต่…”

โนอาลังเลเล็กน้อย ราวกับกำลังคิดว่าจะพูดออกมาอย่างไรดี

“แต่มันก็ยังมีการจัดอันดับ แยกระหว่างที่หนึ่งกับที่สองใช่ไหม?” รอสไวส์พูดสิ่งที่ลูกสาวคิด

“ใช่ค่ะ แม่ หนูก็อยาก…ได้ที่หนึ่งเหมือนกัน”

ความมุ่งมั่นที่จะเป็นเลิศของโนอานั้นเหนือกว่าเด็กมังกรทั่วไปมาก คุณลักษณะนี้ไม่ได้มาจากลีออนหรือรอสไวส์เพียงฝ่ายเดียว แต่ดูเหมือนจะเป็นการผสมผสานระหว่างนิสัยรักการแข่งขันที่ได้รับจากทั้งคู่ หรืออาจจะเพราะเธอแย่งมาจากมูนก็เป็นได้? ไม่สำคัญหรอก

อย่างไรก็ตาม การที่โนอามีจิตวิญญาณแห่งการแข่งขันก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร

ลีออนกับรอสไวส์สบตากันเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าเห็นพ้อง ทั้งคู่ต่างสนับสนุนการเข้าร่วมงานกีฬาครอบครัวครั้งนี้อย่างเต็มที่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพราะความหลงใหลในการเป็นที่หนึ่งของพวกเขาไม่ได้ด้อยไปกว่าโนอาเลย

“แล้วมันเริ่มเมื่อไหร่?” ลีออนถาม

“เสาร์หน้า โรงเรียนให้เวลาเตรียมตัวหนึ่งสัปดาห์ค่ะ” โนอาตอบ ก่อนจะหันสายตามาที่ลีออน “คุณ…ไหวไหมคะ?”

โนอายังจำคำพูดของมูนตอนเปิดเทอมวันจันทร์ได้ดี: “เวลาพ่ออ่อนแอ แม่จะแข็งแรง; เวลาแม่อ่อนแอ พ่อจะแข็งแรง”

โนอารู้สึกกังวลอยู่บ้างว่าร่างกายของลีออนอาจทรุดลงอีกระหว่างงานกีฬาครอบครัว ถ้าเกิดเป็นแบบนั้น เธอคงกังวลเรื่องสุขภาพของเขามากกว่าคะแนนเสียอีก ถึงแม้ว่าคะแนนจะสำคัญสำหรับเธอ แต่…สุขภาพของเขาสำคัญยิ่งกว่า

เมื่อได้ยินความกังวลของโนอา ลีออนก็รีบตบหน้าอกตัวเองพลางให้คำมั่น “ไม่ต้องห่วงหรอก ลูก พ่อแข็งแรงดี”

โนอาถามด้วยความไม่แน่ใจ “จริงเหรอคะ?”

“แน่นอน ถ้าไม่เชื่อ ถามแม่ของหนูดูสิ”

เพื่อให้มั่นใจว่าความแข็งแรงของลีออนยังคงอยู่ในระดับที่เธอสามารถควบคุมได้ รอสไวส์มักจะจัดการ “ประเมินผล” ให้เขาเป็นประจำ หลังการประเมินแต่ละครั้ง พลังงานของลีออนจะถูกดูดซับไปจนหมด ทำให้เขาอ่อนล้าไปหลายวัน

ช่วงหลังมานี้ เธอปฏิบัติตามกิจวัตรนี้อย่างขยันขันแข็ง ผลลัพธ์ที่ได้ถือว่าน่าประทับใจ และเมื่อดูจากช่วงเวลาแล้ว ลีออนไม่ได้ถูก “ประเมิน” มาเป็นเวลาสามวันเต็ม ร่างกายของเขาจึงเพิ่งฟื้นตัวกลับมาสู่สภาพที่ดี

รอสไวส์ยิ้มบาง ๆ อย่างมีเลศนัย “อืม ตอนนี้พ่อน่าจะแข็งแรงดีแล้วล่ะ”

“อ้อ เข้าใจแล้ว งั้นทั้งคู่จะไปงานกับหนูได้ใช่ไหมคะ?”

“แน่นอน”

“อืม…”

“มูนลงแข่งได้ไหมคะ?” มูนยื่นหน้าเข้ามาใกล้พี่สาว พลางแกว่งมือเล็ก ๆ ของเธอ

“เขาจำกัดแค่สามคนนะ เข้าใจไหม?” โนอาหยิกแก้มเล็ก ๆ ของน้องสาว

“โอ้…โอเค…”

พอเห็นหนวดเล็ก ๆ ของมูนตกลงอย่างหงอย ๆ ลีออนก็ใจอ่อน รีบลูบหัวเธอ “แต่มูนเป็นกองเชียร์ได้นะ”

ดวงตาของมูนเป็นประกายขณะมองพ่อของเธอ “เย้! มูนจะเป็นกองเชียร์!”

แต่ความตื่นเต้นอยู่ได้ไม่นาน เมื่อความสงสัยปรากฏในดวงตากลมโตของเธอ “กองเชียร์คืออะไรคะ?”

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ถ้าพ่อพูด มันต้องเป็นเรื่องดีแน่ ๆ งั้นฉลองล่วงหน้าก่อนแล้วค่อยคิดทีหลัง! นั่นคือวิธีคิดของเจ้ามังกรน้อย

ลีออนอธิบายอย่างอดทน “กองเชียร์ก็คือคนที่คอยเชียร์และให้กำลังใจไง ถ้ามูนคอยเชียร์ แม่ พ่อ และโนอาจะต้องทำผลงานได้ยอดเยี่ยมแน่นอน”

“ว้าว! ยอดเยี่ยมเลย! มูนจะเชียร์พ่อ แม่ แล้วก็พี่ให้สุดพลังเลย!”

“ใช่ ถ้าเราร่วมแรงร่วมใจกันเป็นครอบครัว งานกีฬาครั้งนี้คงไม่ใช่ปัญหาแน่นอน”

“แต่โรงเรียนยังไม่ได้บอกเลยว่าจะมีการแข่งขันอะไรบ้าง” โนอาพูดขึ้น “แม่ทราบไหมคะ?”

รอสไวส์พยักหน้า “ตอนที่แม่เข้าร่วมเมื่อก่อน เป็นการแข่งขันที่เน้นความอึดของมังกร เช่น วิ่งแข่ง กระโดดสูง และกระโดดไกล แต่เนื่องจากครั้งนี้โรงเรียนเพิ่มคำว่า ‘ครอบครัว’ เข้าไปในงาน อีเวนต์ต่าง ๆ อาจมีการเปลี่ยนแปลงให้สอดคล้องกันใช่ไหม?”

“ฟังดูสมเหตุสมผลค่ะ” โนอาครุ่นคิด

รอสไวส์คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ “ในเมื่อโรงเรียนให้เวลาเราเตรียมตัวหนึ่งสัปดาห์ ช่วงนี้เราควรฝึกซ้อมอีเวนต์พื้นฐานต่าง ๆ รวมถึงเน้นการสร้างทีมเวิร์กและทำกิจกรรมสร้างความสามัคคีกันด้วย พวกเธอคิดว่าไง?”

กิจกรรมสร้างทีมเวิร์ก…

เรื่องนี้ทำให้ลีออนนึกถึงบททดสอบที่เขากับรอสไวส์เคยอดหลับอดนอนทำเพื่อเตรียมตัวให้โนอาสอบเข้าโรงเรียน บอกตามตรง แม้มนุษย์กับมังกรจะมีความบาดหมางกัน แต่คู่สามีภรรยาคู่นี้กลับทำงานเข้าขากันได้ดีจนน่าประหลาดใจ

แม้แต่การสัมภาษณ์ที่ไม่ได้เตรียมตัวไว้ล่วงหน้าในตอนนั้นยังสามารถผ่านไปด้วยคะแนนสูงสุด ซึ่งพิสูจน์ถึงทีมเวิร์กของพวกเขาได้ ดังนั้นสำหรับงานกีฬาครอบครัวครั้งนี้ ลีออนและรอสไวส์จึงค่อนข้างมั่นใจ

“เป็นความคิดที่ดีนะ” ลีออนพูด

“หนูโอเคค่ะ แม่”

“ดี งั้นเริ่มพรุ่งนี้เลย คืนนี้พักผ่อนให้เต็มที่”

“โอเค~”

โนอาและมูนกระโดดลงจากเก้าอี้ จูงมือกันออกจากห้องอาหารไป

รอสไวส์บิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะเท้าคาง มองลีออนด้วยรอยยิ้มเย้าแหย่

“ดูจากวันเวลาแล้ว นายไม่สนใจจะมาห้องฉันคืนนี้หน่อยเหรอ?”

ลีออนกลอกตาใส่เธอ “คิดเรื่องอื่นไม่เป็นนอกจากเอาคืนผมรึไง? พูดเองว่าเราจะเริ่มซ้อมพรุ่งนี้ ไม่อยากให้ผมพักร่างกายบ้างหรือไง?”

“ฮะ คำพูดมากมาย สุดท้ายก็คืออยากพักใช่ไหมล่ะ?”

ลีออนยักไหล่ “ยัยมังกร เธอไม่อยากให้ลูกของเราโชว์ฟอร์มดีในงานกีฬาหรือไง?”

รอสไวส์หัวเราะเบา ๆ “อย่ามาตีเนียนเลย ในเมื่อช่วงนี้นายจะไม่มาที่ห้องฉัน ก็ดูแลร่างกายตัวเองให้ดีล่ะ เข้าใจไหม?”

“ไม่ต้องบอกก็ทำอยู่แล้ว”

“อย่าประมาทล่ะ งานกีฬาของมังกรไม่ง่ายอย่างที่นายคิดหรอก” รอสไวส์เตือนเขา

ลีออนยิ้มอย่างมั่นใจ “เป็นนักล่ามังกรก็ไม่ง่ายอย่างที่เธอคิดเหมือนกัน”

“โอเค แล้วเจอกันพรุ่งนี้”

“บาย”

ทั้งคู่กล่าวลากันก่อนจะกลับไปยังห้องของตัวเอง

เช้าวันรุ่งขึ้น ก่อนที่สองสาวน้อยจะตื่น ลีออนกับรอสไวส์ก็มาถึงลู่วิ่งซ้อมและเริ่มวอร์มอัพกันแล้ว

รอสไวส์ยังคงใส่ชุดออกกำลังกายที่เรียบง่ายแต่ดูโฉบเฉี่ยว ขับเน้นเรียวขายาวของเธออย่างชัดเจน ด้วยรูปร่างที่เข้ากับเสื้อผ้าได้ทุกแบบ เธอดูดีในทุกสิ่งที่สวมใส่

“เด็ก ๆ ยังไม่ตื่น เรามาวิ่งวอร์มอัพสักสองรอบไหม?” รอสไวส์เสนอ

“ได้ ฟังดูเข้าท่าดี”

ทั้งคู่เริ่มวิ่งเหยาะ ๆ ไปบนลู่วิ่ง โดยมีลีออนวิ่งตามหลังรอสไวส์ ในตอนแรกลีออนยังตามจังหวะของรอสไวส์ได้ แต่พอวิ่งไปหลายรอบ ความอึดของเขาก็เริ่มตามไม่ทัน

ถึงแม้ลีออนจะฟื้นตัวกลับมาอยู่ในสภาพที่ค่อนข้างดี แต่หลังจากวิ่งไปได้ไม่กี่รอบ เขาก็เริ่มหอบหนัก

เขาโน้มตัวเอามือยันเข่า สูดหายใจลึก ๆ

สุดท้ายก็ทิ้งตัวลงนอนบนหญ้า

ลีออนหลับตา ปล่อยให้แสงแดดส่องกระทบใบหน้า ทำให้เขาเห็นเงาราง ๆ ของหลอดเลือดใต้เปลือกตา

แต่ในวินาทีถัดมา มีใครบางคนมายืนข้างเขา บังแสงแดดจนมืดลง

ลีออนลืมตาขึ้น และเห็นเส้นผมสีเงินงามพลิ้วไหวอยู่ตรงหน้าเขา

“อะไรล่ะ? หมดแรงแล้วเหรอ?” รอสไวส์แซว “ฉันไม่ได้ให้นายทำการบ้านทั้งคืนสักหน่อยใช่ไหม?”

“อย่ามาพูดจาไร้สาระ แค่พักเฉย ๆ”

“ชิ ดูเหมือนจะขาดแรงจูงใจนะ”

รอสไวส์ย่อตัวลงนั่งยอง ๆ กอดเข่าตัวเองไว้ คางวางอยู่บนหัวเข่า ปลายหางของเธอโค้งเกี่ยวรองเท้าอย่างเกียจคร้าน “เอาไหมล่ะ? เดี๋ยวฉันให้แรงจูงใจดีๆ”

“แรงจูงใจเหรอ? ไม่จำเป็นหรอก แค่ช่วยโนอาได้คะแนนดี ๆ ก็เป็นแรงจูงใจมากพอแล้ว”

รอสไวส์หรี่ตามองแล้วยิ้ม “ของแบบนี้ยิ่งมากยิ่งดี และฉันมั่นใจว่านายจะไม่ปฏิเสธแน่”

ลีออนเริ่มสนใจ “ลองบอกมาสิ”

รอสไวส์กวักนิ้วเรียกเขาให้เข้ามาใกล้

ลีออนโน้มตัวเข้ามาอย่างสงสัย

รอสไวส์ประคองใบหูของลีออนด้วยมือทั้งสองข้างแล้วกระซิบว่า “ถ้านายได้ที่หนึ่ง ฉันจะให้หยุดพักหนึ่งสัปดาห์”

ลีออนดีใจจนออกนอกหน้า “จริงเหรอ?”

รอสไวส์พยักหน้า “ใช่”

พอได้ยินดังนั้น ลีออนก็ลุกพรวดจากพื้น ถอดแจ็คเก็ตออก แล้วกลับไปวิ่งจ๊อกกิ้งต่อ

ด้วยแรงกระตุ้นสองชั้นจากทั้งลูกสาวและภรรยา ความปรารถนาในการคว้าแชมป์ของเขาก็พุ่งสูงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน!

“แชมป์งานกีฬาของโรงเรียนต้องเป็นของครอบครัวเราเท่านั้น!”

***

จบ 77

คห.ผู้แปล เข้าอาคกีฬาละ ดูฟีลนิดนึงนะครับ ช่วงไหนแปลตอนแข่งกีฬาถ้าขี้เกียจผมข้ามบางส่วนนะ ถ้าไม่ขี้เกียจก็แปลเต็มแหละ ช่วงนี้งานเยอะเกิน มาลุ้นกันว่า ลีออนจะได้หยุด7วันสมใจแกมั้ย

ถ้ารอตอนใหม่ได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า  kurakon