หลังจากบินเป็นเวลาหลายชั่วโมง ครอบครัวทั้งสี่ก็กลับมาถึงวังมังกรเงิน

โนอาและมูนดูจะเหนื่อยล้ากันเล็กน้อย พอพวกเขาลงถึงพื้น เด็กน้อยทั้งสองก็รีบกลับไปยังห้องของพวกเธอเพื่อพักผ่อน

ส่วนคู่สามีภรรยา แทบไม่มีการพูดคุยอะไรกันเลย—

อันที่จริง พวกเขาไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดอะไรดี เพราะเมื่อคืนพวกเขา “สื่อสาร” กันอย่างใกล้ชิดเกินไป จนกระทั่งการเจอกันตอนนี้ยังทำให้รู้สึกอึดอัดอยู่เลย

ทั้งคู่ยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องของตัวเอง มือของพวกเขาวางอยู่บนลูกบิดประตู

แต่ทั้งสองกลับชะลอการเคลื่อนไหวของตัวเองโดยไม่รู้ตัว

ดูเหมือนว่าพวกเขาต่างกำลังรอให้อีกฝ่ายพูดอะไรบางอย่าง

เมื่อพวกเขาค่อย ๆ กดมือลง กลไกล็อกในประตูดัง คลิก—

“เอ่อ…” ลีออนพูดขึ้นก่อน

“อะไรเหรอ?” รอสไวส์หันมองไปทางเขาเล็กน้อย

“เธอไลฟ์สดให้ผมดูหน่อยได้ไหม…”

รอสไวส์ขมวดคิ้ว ความคาดหวังที่เพิ่งจุดขึ้นในดวงตาเปลี่ยนเป็นความกังวลใจแบบแปลก ๆ

“ไลฟ์สดเรื่อง?” เธอถาม

ลีออนเปิดประตู พร้อมพูดว่า “เพลงที่เธอชอบร้องตอนอาบน้ำท่อนที่ว่า ฉันชอบอาบน้ำ ดูแลตัวเอง ขัดหาง แล้วก็เป่าฟองสบู่ไง!”

เจ้าหมาบ้า!

ความโกรธพุ่งขึ้นในใจของรอสไวส์ทันที

เธอหรี่ตาลง สูดลมหายใจลึก “ลีออน ลืมอะไรไปหรือเปล่า?”

ลีออนชะงักไป รอยยิ้มบนใบหน้าเขาค้างไปทันที

“คืนที่เราได้รับข่าวเรื่องโนอาไปมีเรื่องทะเลาะวิวาท จำได้ไหมว่าเรามีอะไรที่ยังค้างคา? หืม?”

ลีออนค่อย ๆ กดลูกบิดประตูลง เตรียมพร้อมจะหนีได้ทุกเมื่อ “เอ่อ… ลืมไปแล้ว เราต้องทำอะไรเหรอ? กินข้าวเย็นปะ?”

“ข้าวเย็น? ฮึ ฉันจะกินนายแทนแล้วกัน”

ปัง!

ลีออนผลักประตูเข้าไปทันทีและพยายามปิดประตูตามหลัง แต่รอสไวส์ขยับตัวรวดเร็ว วางมือตบลงบนบานประตูอย่างแรง

เหมือนยมทูต เธอค่อย ๆ โผล่หัวออกมาจากรอยแง้มของประตูช้า ๆ “ให้เวลา 10 นาที ไปอาบน้ำแล้วมาที่ห้องฉัน คืนนี้ ศาสตราจารย์เมลค์วีจะสอนบทเรียนให้ดี อย่าคิดไปแพร่งพรายช่วงเวลาที่น่าอับอายของคนอื่นอีก”

ปัง!

รอสไวส์ออกแรงปิดประตูอย่างหนักแน่น

ลีออนยืนอยู่ในโถงทางเดิน อึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตบหน้าตัวเอง

“ปากพาซวยอีกละ !”

แต่นี่ก็เป็นข้อพิสูจน์ชัดเจนไม่ใช่เหรอ ว่า “ช่วงเวลาที่น่าอับอายดาบ” สามารถทะลวงกำแพงป้องกันของยัยมังกรตนนั้นได้ง่ายดายแค่ไหน?

ถึงแม้ว่าราคาที่เขาต้องจ่าย จะเป็นการถูกจับไปเฆี่ยนเสียหนึ่งยกใหญ่ก็ตาม—

แต่สุดท้าย มันก็ได้ผลใช่ไหมล่ะ?

นั่นแหละที่ลีออนต้องการ

สำหรับร่างกายของเขา ถ้ามันต้องพัง ก็ให้มันพังไป

การหยุดยั้งราชินีมังกรเงินไว้ คือหน้าที่ของเรา!

สิบ นาทีต่อมา

“ข-ขอร้องล่ะ อย่ารุนแรงเกินไป… ผมยอมรับว่าผมผิดไปแล้ว”

รอสไวส์หยิบแส้เล็ก ๆ จากครั้งก่อนออกมา นั่งลงบนหน้าท้องของลีออน

หลังจากผ่านไปหลายวัน ความรู้สึกคุ้นเคยของการควบคุมกลับคืนมาอีกครั้ง

ก็จริงนะ… การเล่นสนุกสวมบทบาทบนเตียงที่บ้านมันสบายที่สุด!

“นักศึกษาลีออน” รอสไวส์ปรับโหมดเข้าสู่บทบาทอย่างจริงจัง

ลีออนหลับตาลงอย่างไม่เต็มใจนัก แต่ก็ยอมให้ความร่วมมือ “ครับ”

“นายได้ศูนย์อีกแล้วในข้อสอบครั้งนี้”

เสียงของรอสไวส์เย็นชาและสูงส่ง

“อืม…”

“นายแอบหลับระหว่างสอบอีกใช่ไหม?”

“เธอนี่สวมบทนักแสดงได้เก่งจริง ๆ นะ ยัยมังกร—”

“หยาบคาย!”

เพี๊ยะ!

แส้เล็ก ๆ ฟาดลงบนหน้าอกของลีออนด้วยเสียง เพี๊ยะ! รวดเร็วเกินกว่าที่เขาจะทันตั้งตัว แม้เสียงจะดังอยู่บ้าง แต่ทั้งคู่ก็รู้ดีว่ามันไม่ได้ใช้แรงและไม่ได้เจ็บอะไรนัก ท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาไม่ได้เล่น “เกมสวมบทบาท” แบบสมจริง 120%

ตราบใดที่มันทำให้ลีออนรู้สึกอึดอัดและเขินอายได้ เป้าหมายของรอสไวส์ก็สำเร็จ

“ฉันเป็นครู กล้าพูดจาแบบนั้นกับฉันได้ยังไง?”

ลีออนมองสีหน้าจริงจังของเธอ และค่อย ๆ ตระหนักว่าเธอไม่ได้แค่เล่นบทสมจริงเกินไป เธอต้องการทำให้เขารู้สึกอับอายผ่านวิธีการเล่นบทบาทสมมตินี้

ในขณะเดียวกัน บทบาทที่รอสไวส์เลือกนั้นก็ช่างแยบยล

รอสไวส์รับบทเป็นครู ส่วนลีออนรับบทเป็นนักเรียนจอมดื้อ

มันช่างสอดคล้องกับ “ความผิด” ที่ลีออนเคยก่อไว้ในช่วงเวลาที่รอสไวส์อ่อนแอ

ตอนนี้ ถึงเวลาชดใช้ความผิดเหล่านั้นแล้ว

“ผมขอโทษ…ครูครับ ต่อไปผมจะตั้งใจเรียน และจะไม่หลับในระหว่างสอบอีกแล้ว”

ลีออนพยายามกลั้นความอับอายที่กำลังล้นทะลักออกมา ใบหน้าของเขาแดงก่ำขณะที่พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ฮึ แบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย”

ในขณะที่ลีออนกำลังจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก รอสไวส์กลับไม่ปล่อยเขาไปง่าย ๆ

“อยากจะเลิกคลาสแล้วเหรอ คุณลีออน?”

“ใช่ ๆ ๆ!” ลีออนพยักหน้าหนักแน่น

“งั้นเหรอ… แล้วการบ้านของนายล่ะ เสร็จหรือยัง?”

ลีออนกระพริบตาปริบ ๆ “การบ้าน…อะไร?”

เพี๊ยะ!

“โอ๊ยยย~~~ เจ็บนะ ยัยมังกร! มันเจ็บจริง ๆ!”

“ขนาดไม่รู้ว่ามีการบ้านอะไร นายยังกล้าพูดว่าจะตั้งใจเรียนอีกเหรอ?”

ลีออนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

ลีออนเริ่มเข้าใจว่า ถ้าเขาอยากจะจบ “เกม” คืนนี้ให้เร็วที่สุด เขาจำเป็นต้องให้ความร่วมมือกับรอสไวส์อย่างเต็มที่

เขาเม้มปากเล็กน้อยก่อนพูดขึ้นว่า “งั้นช่วยกรุณาบอกผมอีกครั้งได้ไหมครับ ครู? ผมจะตั้งใจฟังอย่างดี”

“ก็ดี ในเมื่อครูเป็นคนมีเหตุผล จะอธิบายให้ฟัง”

“ฮ่าฮ่า ครูช่างมีอารมณ์ขันจริง ๆ ครับ”

“แต่ว่าวันนี้ การบ้านของเราไม่ใช่ข้อเขียน แต่เป็น…”

เธอวางแส้เล็ก ๆ ลง เอนตัวลงเล็กน้อย ปัดผมยาวที่ปิดด้านหน้าลง และขอบคอเสื้อก็เลื่อนต่ำลง เผยให้เห็นครึ่งหนึ่งของลวดลายละเอียดอ่อนแบบมังกรที่ประดับอยู่

“ทำให้รอยสักมังกรของครูเรืองแสงสิ”

รอสไวส์เอื้อมมือออกมา ปลายนิ้วหมุนวนเบา ๆ บนหน้าอกของลีออน “คุณลีออน รีบทำการบ้านให้เสร็จสิ เร็วเข้า”

ถ้าแปลเป็นภาษาทั่วไป รอสไวส์กำลังบังคับให้ลีออนเป็นฝ่ายเริ่มทำอะไรบางอย่างกับเธอ มันก็แค่พูดต่างออกไปแต่ความหมายเหมือนกัน

ลีออนกำผ้าปูที่นอนแน่น “ขอโทษครับ ครู ผมไม่ค่อยถนัดทำการบ้านนี้เท่าไหร่”

“ตายจริง ฉันเคยสอนในห้องเรียนไปแล้ว ทำไมยังไม่รู้เรื่องอีกล่ะ?”

รอสไวส์จับมือของลีออนและวางมันลงบนเอวของเธอ

ความรู้สึกนุ่มนวลของเอวและหน้าท้องอันอ่อนละมุนของเธอส่งผ่านมาชัดเจน

ลีออนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

“งั้นให้ครูทบทวนว่าต้องทำแบบนี้ไง… ค่อย ๆ รู้สึกไปทีละนิด~~”

เธอเอนตัวลงมา ลมหายใจอุ่น ๆ ของเธอรินรดเบา ๆ บนใบหน้าของลีออน กลิ่นหอมอ่อน ๆ นั้นโอบล้อมเขาเอาไว้ทันที

เส้นผมสีเงินไหลลงมาระไปตามใบหน้า ปลายผมสัมผัสเบา ๆ ที่ปลายจมูกของเขา ทำให้ลีออนรู้สึกขนลุกตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เขาพยายามควบคุมสัญชาตญาณของตัวเอง

แต่สุดท้ายก็ไม่อาจต้านทานได้

เพราะคู่ต่อสู้ของเขาคือ ตรามังกร

ใบหน้าของรอสไวส์พลันแดงก่ำ เธอก้มมองลงเล็กน้อย และเห็นตรามังกรบนหน้าอกของเธอกำลังส่องแสงเรืองรอง

“ยอดเยี่ยมมาก ลีออน นายเข้าใจหลักการได้เร็วมาก”

ลีออนหันหน้าหนี สายตาเลี่ยงจากมารดามังกร “ผ-ผมทำการบ้านเสร็จแล้ว แบบนี้พอได้ไหม?”

เขารู้ดีว่ายังไม่ถึงจุดจบเลยสักนิด แต่ก็อดไม่ได้ที่จะถามออกไป เผื่อว่ายัยมังกรจะเมตตาปล่อยเขาไป

“แน่นอนว่าไม่จบง่าย ๆ หรอก” รอสไวส์ตอบ ทำลายความหวังของเขาอย่างสิ้นเชิง

“นี่เป็นแค่แบบฝึกหัดหลังเลิกเรียนเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้นเอง ลีออนยังไม่ได้ส่งการบ้านเลย” ตรามังกรส่งแรงสั่นสะเทือนตอบสนองอีกครั้ง

ลีออนตกอยู่ในเงื้อมมือของยัยมังกรอีกครั้ง—รู้สึกอย่างอธิบายไม่ได้ว่าหนทางชนะมีเพียงหนึ่งเดียว แต่ทางแพ้นั้นมีนับไม่ถ้วน

ปากของลีออนเริ่มแห้ง ผิวกายไม่สงบ มือของเขาเริ่มขยับไปตามเอวของรอสไวส์อย่างไม่อยู่นิ่ง

รอสไวส์เอียงศีรษะเล็กน้อย หลับตาลงอย่างช้า ๆ พลางซึมซับความรู้สึกอันแสนประณีตนี้ “ลีออน นายกำลังทำตัวไม่น่ารักเลยนะ…”

ลีออนเริ่มลงมือทำการบ้าน จับปากกาแน่น ก่อนจะขีดเขียนอย่างดุเดือดในสมุดการบ้าน เสียงปลายปากกาที่ลากไปบนกระดาษสีขาวเรียบดัง กรืดกรืด สร้างบรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียด

ด้วยความเร่งรีบในการเขียน การบ้านจึงมีข้อผิดพลาดเล็กน้อยอยู่บ้าง ท่ามกลางการทำงานร่วมกันระหว่างครูและนักเรียน หลังจากผ่านไปกว่าชั่วโมง ลีออนก็ส่งการบ้านของเขาในที่สุด

หลังจากยืนยันว่าทำเสร็จแล้ว ลีออนก็พูดขึ้นว่า “ครู… เลิกเรียนได้แล้วหรือยังครับ?”

“หืม? ยังไม่ได้หรอก”

“ทำไมล่ะ? ผมก็ส่งการบ้านแล้วนี่!”

“ที่นายส่งมาน่ะ เป็นแค่ของวิชาเดียว ยังมีอีกหกวิชาที่ต้องส่ง”

ลีออน: ?

“ครูครับ ครูช่างบ้าการบ้านจริง ๆ”

“หยุดพูดมากได้แล้ว ลีออน เตรียมตัวอดนอนทั้งคืนเพื่อทำการบ้านให้เสร็จซะ!”

ในห้องเรียน ไฟยังคงสว่างไสว นักเรียนหนุ่มกับครูสาวกำลังก้มหน้าก้มตาขยันขันแข็ง ลงมืออย่างเอาเป็นเอาตาย คืนนี้ถูกกำหนดไว้แล้วว่าจะเป็นค่ำคืนที่หนักหน่วง และไฟบางดวงอาจถูกจุดขึ้นเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม

เกมสวมบทบาทเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับคู่นี้ แม้จะต้องใช้เวลาอารัมทภบทบ้าง แต่ก็ยังคงเป็นจุดที่สำคัญเสมอ

***

จบ 75

สั้นไปแต่ก็กลับมาเข้าสู่หนทางนักซั่มกันต่อ คู่นี้มีอะไรให้เล่นแปลกๆแบบนี้เยอะ สวมบทบาทนี่คือหนึ่งในวิธีที่ตอนหลังบอกกันเลยว่า ต้องมี ไม่งั้นจัดบนเตียงแล้วไม่อิน เป็นอะไรที่ฮาดี

สุขสันต์วันปีใหม่ล่วงหน้าทุกคนนะครับผม

ถ้ารอตอนใหม่ได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า  kurakon