เมื่อกลับมาที่ห้อง ลีออนพบว่าภายในห้องเงียบสงัดผิดปกติ เขาลองเรียกรอสไวส์เบา ๆ แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ

“หลับไปเร็วขนาดนี้เชียว” ลีออนพึมพำกับตัวเองขณะปิดประตูอย่างระมัดระวัง เขาถอดรองเท้าในทางเดินและเดินไปที่ข้างเตียงอย่างเงียบ ๆ จากนั้นค่อย ๆ ปีนขึ้นไปบนเตียง

อย่างไรก็ตาม เตียงน้ำดูจะ “ดึ๋งดั๋ง” เกินไป ทันทีที่เขาวางมือบนเตียง ทั้งเตียงก็เอียงไปทางฝั่งของเขา จนทำให้เท้าของรอสไวส์ที่อยู่ใต้ผ้าห่มสัมผัสกับหลังมือของเขาโดยไม่ตั้งใจ

หัวใจของลีออนเต้นแรงขึ้นทันที เท้าของรอสไวส์มักจะทำให้เขาหวนคิดถึงความทรงจำที่เขาอยากลืมมากที่สุด เขากลืนน้ำลายลงคออย่างประหม่า ก่อนจะค่อย ๆ ขยับมือออกห่างอย่างแนบเนียน แล้วเลื่อนตัวเองไปทางด้านในของเตียงน้ำอย่างช้า ๆ

เมื่อเขานอนลงเรียบร้อย ลีออนถอนหายใจเบา ๆ ด้วยความโล่งอก เขาดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวบางส่วน แต่ยังลังเลที่จะมุดเข้าไปใต้ผ้าห่มทั้งหมด หากเป็นมังกรตัวอื่นนอนอยู่ข้าง ๆ เขา ป่านนี้เขาคงถูกเผาไปแล้ว การที่เขายอมจำนนแบบนี้ยังคงสมเหตุสมผลหรือไม่?

ลีออนหันไปมองรอสไวส์ที่กำลังหลับสนิท ลมหายใจของเธอสม่ำเสมอ ใบหน้าขณะหลับของเธอดูสงบและงดงาม

ในความเป็นจริง ลีออนรู้สึกเพลิดเพลินกับการมองรอสไวส์ในเวลาหลับ เธอมีความงดงามที่แม้แต่ศัตรูที่เขาปฏิญาณจะต่อสู้ก็ยังต้องยอมรับ เธองดงามอย่างแท้จริง ราวกับเป็นตัวละครในภาพวาด

โดยเฉพาะในค่ำคืนที่เงียบสงัดเช่นนี้ พร้อมด้วยกลิ่นหอมจาง ๆ ที่อบอวลในห้อง เตียงน้ำที่รองรับร่างอันบอบบางของเธออย่างลงตัว และแสงจันทร์ที่ส่องผ่านหน้าต่าง ลงมาบนเส้นผมสีเงินของเธออย่างนุ่มนวล

ในบรรยากาศที่เงียบสงบถึงขีดสุด ผสานกับความงามที่น่าหลงใหลของเธอ แม้จะมองในระยะใกล้ขนาดนี้ ใบหน้าที่ไร้ที่ติของเธอก็ไม่มีข้อบกพร่องใด ๆ

ชั่วขณะหนึ่ง ลีออนพบว่าตัวเองตกอยู่ในภวังค์

แล้วทันใดนั้น—

ใต้ผ้าห่มที่คลุมบริเวณอกของรอสไวส์ แสงสีม่วงอ่อน ๆ เริ่มส่องประกายจาง ๆ

ลีออนรับรู้ถึงความไม่ชอบมาพากลที่กำลังก่อตัวขึ้นทันที เขารีบเบือนสายตาไปทางอื่นพร้อมกับสูดลมหายใจลึกเพื่อสงบสติอารมณ์

“ไม่ไหวแล้ว ต้องเบี่ยงความสนใจด่วน นึกสิ สุภาษิตที่ว่า เกียรติยศสามอย่างและความอัปยศสามอย่าง?”

“เอ่อ…”

“คือ…การยกย่องการทรยศให้เป็นเกียรติ—ไม่ ไม่ใช่สิ การหลงใหลในความงาม—ไม่ใช่อีก!”

ลีออนกำผ้าปูที่นอนแน่น พยายามบังคับตัวเองไม่ให้คิดฟุ้งซ่าน แต่เมื่อสัญลักษณ์มังกรเริ่มแสดงปฏิกิริยา มันก็เหมือนหินที่กลิ้งลงจากภูเขา ยากที่จะหยุดยั้ง

เขารู้สึกถึงความร้อนที่เริ่มแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ทำให้ไม่สามารถหาท่านอนที่สบายได้

“อืม… อา…~”

เสียงครางแผ่วเบาดังมาจากรอสไวส์ที่นอนอยู่ข้าง ๆ ดูเหมือนว่าเธอเองก็ได้รับผลกระทบจากการตอบสนองของสัญลักษณ์มังกรเช่นกัน

ลีออนหลับตาแน่น พยายามทำเป็นไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้น

เสียงผิวกายเสียดสีกับผ้าห่มดังแผ่วเบา ราวกับช่วยปลอบประโลมจิตใจที่ว้าวุ่นของลีออน

เขาอดไม่ได้ที่จะลืมตาขึ้นมาแอบมองรอสไวส์ และสิ่งที่เห็นคือแขนของเธอค่อย ๆ ยื่นออกมาจากใต้ผ้าห่ม หน้าอกที่ยกขึ้นและลงอย่างสม่ำเสมอในจังหวะที่ชวนให้ใจสั่น

และแสงสีม่วงจาง ๆ นั่น…

กลายเป็นว่า มันเป็นเพียงไฟแอมเบียนต์สีม่วงขนาดเล็กเท่ากับนิ้วมือ ลีออนถึงกับนิ่งค้างไปทันที ความคิดวนเวียนเต็มไปหมด

ยัยมังกรแสบต้มกูอีกแล้ว!

รอสไวส์ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น พลางยิ้มบาง ๆ ให้ลีออน “ไง”

“… ‘ไงบ้านเธอสิ’ ซ่อนหลอดไฟไว้ใต้ผ้าห่มทำไมเนี่ย?!” ลีออนโพล่งออกมา

“ซ่อนหลอดไฟไว้มันผิดกฏข้อไหนเหรอ?” รอสไวส์สวนกลับ พลางหยิบไฟแอมเบียนต์เล็ก ๆ ไปวางบนโต๊ะข้างเตียง “ฉันเจอมันในชั้นของเล่นเมื่อกี้ เลยคิดว่าน่าจะสนุกดีถ้าจะเอามาแหย่นายเล่น แต่จากปฏิกิริยาของนายเมื่อกี้…”

เธอก้มมองตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับลีออน “นายรู้สึกอะไรบางอย่างกับฉันใช่ไหม?”

สายตาของลีออนหลบไปทางอื่น ก่อนจะพลิกตัวหันหลังให้รอสไวส์ “คิดไปเอง ฉันจะนอนแล้ว ไม่ต้องชวนคุยล่ะ”

“ชิ” รอสไวส์เม้มปากเล็กน้อย ก่อนจะหยุดแหย่ลีออนต่อ

หลังจากการแกล้งเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ ทั้งคู่ก็ไม่รู้สึกอึดอัดเหมือนตอนแรกอีกต่อไป ต่างฝ่ายต่างผ่อนคลายลงเล็กน้อย รอสไวส์เองก็นอนตะแคงหันหลังให้ลีออน

อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้ดึงผ้าห่มไปจนหมด เธอเหลือไว้ให้ลีออนบ้าง เพื่อไม่ให้เขาหนาวจนเป็นหวัดกลางดึก ถ้าเขาเป็นหวัดแล้วมันไปติดลูกล่ะจะทำไง?

ด้วยความคิดเช่นนี้ รอสไวส์ค่อย ๆ หลับตาลง และไม่นานนัก ทั้งคู่ก็เข้าสู่ห้วงนิทรา

แต่ในขณะที่รอสไวส์กำลังจะหลับสนิท เธอกลับรู้สึกถึงบางอย่างสัมผัสไหล่ของเธอ เธอสะบัดมันออกด้วยความงัวเงีย “… มีอะไรก็พูดมา ไม่ต้องสะกิด”

เสียงแผ่วเบาดังมาจากด้านหลัง “ฉันเปล่านะ”

“แล้วใครทำล่ะ?” รอสไวส์หันหัวไปมอง

ทันใดนั้น—

เสียงกรีดร้องด้วยความตกใจดังขึ้น และเตียงน้ำสั่นไหวอย่างรุนแรง ก่อนที่ลีออนจะทันตั้งตัว เขาก็รู้สึกถึงความอบอุ่นและความนุ่มนวลพุ่งเข้ามาในอ้อมแขนของเขา

เมื่อเขาได้สติกลับมา รอสไวส์ก็ขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้ว มือทั้งสองข้างของเธอกำไหล่ของเขาแน่น แม้แต่หางของเธอก็โผล่ออกมา พันรอบแขนของเขา ความนุ่มนวลจากหน้าอกของเธอแนบกับช่วงเอวของลีออน ขาของเธอขดตัวสั่นอยู่ในอ้อมแขนของเขา

กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากตัวเธอ ผสมกับกลิ่นเจลอาบน้ำ จาง ๆ ปกคลุมประสาทสัมผัสของลีออนจนแทบจะล้นหลาม หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้น และอุณหภูมิร่างกายก็สูงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด บ่งบอกว่าเธอตกใจกลัวกับบางสิ่งบางอย่าง

รอสไวส์กอดลีออนแน่น และด้วยชุดนอนที่เซ็กซี่ของเธอ บวกกับร่างกายของทั้งสองที่แนบชิดกันอย่างลงตัว หัวใจของลีออนก็เต้นแรงขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว

แต่เมื่อเห็นรอสไวส์ตกใจจนอยู่ในสภาพแบบนี้ ลีออนก็ไม่มีเวลามาเพลิดเพลินหรือแหย่เธอเล่น เขารีบถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงกลัวขนาดนี้?”

“ม-มัน…แมงมุม…”

“แมงมุม?” ลีออนมองตามสายตาของเธอ

แน่นอนว่า บนหมอนมีแมงมุมสีดำตัวใหญ่ ขนดก น่าขนลุกตัวหนึ่ง

ลีออนนึกขึ้นได้ว่าเขาเคยเห็นภาพหนึ่งในอัลบั้มวันนี้ เป็นภาพรอสไวส์ตอนเด็กที่กำลังร้องไห้ด้วยความกลัวเพราะแมงมุม

หรือว่าเธอยังคงมีปมในใจจากตอนนั้น?

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจัดการให้เอง—เฮ้ เฮ้ ใจเย็นก่อน!”

ทันทีที่ลีออนก้มลงมอง เขาเห็นรอสไวส์กำลังรวบรวมเปลวเพลิงมังกรที่ร้อนแรงไว้ในมือ ความบริสุทธิ์ของพลังเวทในเปลวไฟนั้นดูยิ่งใหญ่กว่าตอนที่พวกเขาดวลกันเสียอีก

“ฉันจะฆ่ามัน” รอสไวส์กล่าวด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ ราวกับกำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่น่าเกรงขาม

“เดี๋ยว ๆ ใจเย็นเซ่ ! นี่มันเตียงน้ำนะ ถ้าปล่อยเปลวไฟออกมา ห้องนี้จะกลายเป็นซาวน่าแน่!” ลีออนรีบเข้าห้าม พร้อมกดข้อมือของเธอไว้

หลังจากลังเลเล็กน้อย ลีออนพยายามปลอบใจเธอด้วยการโอบไหล่และตบหลังเบา ๆ “ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจัดการให้เอง ใจเย็น ๆ นะ ไม่ต้องกลัว”

เขาค่อย ๆ ปล่อยรอสไวส์ออก แล้วคลานไปหยิบแมงมุมตัวนั้นขึ้นมา จากนั้นเปิดหน้าต่างโยนมันออกไปข้างนอก อย่างไรก็ตาม ในขณะที่เขาสัมผัสแมงมุม ลีออนกลับรู้สึกแปลก ๆ สัมผัสมันไม่ได้เหมือนผิวขนของแมงมุมจริง ๆ แต่มันคล้ายกับ… ยาง?

เดี๋ยวนะ หรือว่านี่จะเป็นส่วนหนึ่งของแผนการพี่สาวเธออีกแล้ว?

ความคิดนี้ทำเอาลีออนรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว โดยไม่รอช้าที่จะคิดต่อ เขารีบปิดหน้าต่างทันที

“เรียบร้อยละ โยนทิ้งไปแล้ว” ลีออนพูดปลอบ

รอสไวส์เม้มปากเล็กน้อย ยังดูหวั่นไหวอยู่บ้าง หลังจากลังเลอยู่ชั่วครู่ เธอก็พูดเสียงอ้อนว่า “ฉันจะนอนชิดในนะ นายไปนอนฝั่งนอก”

“ไม่มีปัญหา เธออยากนอนตรงไหนก็นอนได้เลย”

“อืม…”

รอสไวส์เก็บหางของเธอกลับเข้าไป แล้วมุดตัวกลับเข้าไปในผ้าห่ม ยังรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก

ลีออนก็นอนลงเช่นกัน คราวนี้เขามุดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มทั้งหมดอย่างสบายใจ

ลีออนรู้สึกว่าบางทีรอสไวส์อาจต้องการใครสักคนอยู่ใกล้ ๆ ในตอนนี้ หลังจากนอนนิ่งอยู่พักหนึ่ง เขาเหลือบมองรอสไวส์ เธอนอนจ้องเพดานด้วยดวงตาเบิกกว้าง

เธอยังไม่เข้าใจเลยว่าทำไมถึงมีแมงมุมอยู่ที่นี่ รอสไวส์กลัวสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ พวกนี้มาตลอด เธอรู้สึกว่าร่างกายที่มีขนขรุขระ ขายาว ๆ และดวงตาของพวกมันน่ากลัวจนขนลุก แม้แต่การจินตนาการถึงมันผ่านคำพูดก็ทำให้เธอสะท้านได้

ปมในใจนี้ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ ต่อให้มีอายุยืนยาวเหมือนมังกรก็ตาม เวลาก็ไม่อาจลบล้างความกลัวนี้ไป

ในอดีต ทุกครั้งที่รอสไวส์ตกใจกลัวแมงมุม เธอจะไปหาอิซาเบลล่าเพื่อขอให้ปลอบโยนเสมอ แต่ตอนนี้ พี่สาวของเธอไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว

“ถ้ายังกลัวอยู่ เธอ…จับมือฉันได้นะ” เสียงทุ้มของชายที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยขึ้น

รอสไวส์กระพริบตาเล็กน้อย ก่อนจะหลับตาลง สูดลมหายใจลึกและผ่อนออกช้า ๆ

“ยื่นมาสิ”

ลีออนนิ่งไปครู่หนึ่ง “อะไรนะ?”

“มือของนาย”

“อ๋อ ใช่ ได้เลย”

เสียงขยับไหวดังขึ้นใต้ผ้าห่ม ขณะที่ลีออนยื่นมือออกไป รอสไวส์เองก็ขยับมือเข้ามาใกล้เช่นกัน แต่…ทำไมมันดูแปลก ๆ ?

ลีออนยกผ้าห่มขึ้นแล้วชูมือให้ดู พลางแหย่เธอว่า “จับแค่นิ้วก้อยมันจะอุ่นใจตอนไหนล่ะ?”

รอสไวส์หน้าแดงเล็กน้อย “งั้นควรจับยังไงล่ะ—”

“ยัยบ๊อง แบบนี้ต่างหาก”

พูดจบ ลีออนก็ประสานนิ้วทั้งห้าของเขาเข้ากับนิ้วของรอสไวส์ มือของพวกเขาสอดประสานกันแน่น และความรู้สึกปลอดภัยก็พลันท่วมท้นเข้ามา

***

จบ 73

คห.ผู้แปล ค่อยๆปล่อยความหวานความน่ารักของคู๋นี้ อ่านแล้วใจฟู พี่สาวขี้แกล้งได้โดนใจมากถ้ารอตอนใหม่ได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า  kurakon