เพียงแค่ยืนอยู่ตรงประตู พวกเขาก็รู้สึกได้ถึงความ “น่าสนุก” บางอย่างในห้องนี้แล้ว แต่ไม่คิดเลยว่าจะมีความลับซ่อนอยู่อีกมากมายภายใน

ทันทีที่ก้าวเข้าไปในห้อง กลิ่นหอมอ่อน ๆ ก็โชยมาปะทะจมูก ไม่ได้แรงจนเกินไป แต่ให้ความรู้สึกผ่อนคลายอย่างน่ารื่นรมย์

จากนั้น ลีออนเดินเข้าไปในห้องน้ำกระจกใส และพบว่ามันไม่มีม่านกั้นใด ๆ ที่จะแยกห้องน้ำออกจากส่วนอื่นของห้อง นอกจากนี้ หัวฝักบัวยังถูกปรับมุมให้พุ่งตรงไปที่เตียงขนาดใหญ่ในห้องอีกด้วย!

บังเอิญเหลือเกินที่การจัดวางและตกแต่งของห้องนี้ดูเรียบง่ายมาก แทบไม่มีมุมหรือจุดอับสายตาให้หลบซ่อนเลย

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ไม่ว่าพวกเขาจะทำอะไรในห้องนี้ ทุกอย่างจะสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน—

และแน่นอนว่า รวมถึงการอาบน้ำด้วย

นอกจากการจัดวางหัวฝักบัวในตำแหน่งที่ชวนให้คิดแล้ว ยังมีอ่างอาบน้ำในห้องน้ำที่ใหญ่พอจะรองรับคนสองคน (พร้อมหางอีกหนึ่งอัน) ได้อย่างสบาย ๆ

ตัวอ่างอาบน้ำนั้นไม่ได้มีอะไรให้น่าพูดถึงมากนัก

แต่ที่น่าสนใจคือ อิซาเบลล่าได้โรยกลีบกุหลาบไว้ข้างใน!

แถมยังจงใจจัดเรียงกลีบกุหลาบให้เป็นรูปหัวใจอีกด้วย!

ดูเหมือนว่าพี่สาวคนโตจะเป็นคนที่ “ทำเหมือนไม่รู้อะไรเลย” แต่กลับ “รู้ทุกอย่าง” ไปพร้อม ๆ กัน

ลีออนไม่กล้าอยู่ในห้องน้ำนานนัก และรีบเดินออกมาอย่างรวดเร็ว ถ้าเขาอยู่ต่ออีกสักพัก ใครจะรู้ เขาอาจเจอบางอย่างที่ยิ่งกระตุ้นความคิดมากกว่านี้ก็เป็นได้

นั่นคงจะเป็นสถานการณ์ที่ชวนอึดอัดแบบสุด ๆ ถ้าต้องเผชิญหน้าเข้าไปจริง ๆ—อึดอัดจนถึงขีดสุด

หลังจากออกจากห้องน้ำ ลีออนเห็นรอสไวส์ยืนอยู่ข้างหน้าต่าง มองออกไปในระยะไกลด้วยสีหน้าเลื่อนลอย

ลีออนเดินไปยืนข้าง ๆ มองเธออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะมองตามสายตา แต่ก็ไม่เห็นอะไรที่น่าสนใจเป็นพิเศษ ดูเหมือนว่าเธอจะเพลิดเพลินกับ “การเหม่อแบบราชินี” ตามปกติของเธอ

ทั้งสองยืนอยู่ข้างกันอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่ลีออนจะเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน

“พี่สาวของเธอนี่ซนจริง ๆ เลยนะ” ลีออนพูด “แต่เธอก็ปฏิบัติกับฉันดีมาก นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่เธอจับตัวฉันมา ที่ฉันรู้สึกว่ามีพันธมิตร”

เมื่อได้ยินดังนั้น รอสไวส์ก็แค่นเสียงเย็นชา “ฉันรู้จักพี่สาวตัวเองมา 200 ปีแล้ว แต่นายเพิ่งรู้จักเธอได้แค่สองชั่วโมง รอดูเถอะ นายก็หนีไม่พ้นเหมือนกัน”

“หึ ฉันไม่กลัวหรอก” ลีออนตอบกลับ

รอสไวส์ปรายตามองเขา แต่ไม่ได้พูดอะไรอีก เธอเบือนสายตากลับ เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าในห้อง ตั้งใจจะหาชุดนอนสักชุด

ในตู้เสื้อผ้ากว้างขวาง ชั้นบนเต็มไปด้วยชุดยูนิฟอร์มหลากหลายแบบ ถุงน่องสีดำ และชุดชั้นใน—ชนิดที่ทำให้คนหน้าแดงได้โดยไม่ต้องสวมใส่; ส่วนชั้นกลางและชั้นล่างเต็มไปด้วย… ของเล่นหลากหลายชนิด

เทียนตะเกียง ผ้าปิดตา โซ่เส้นบาง แส้เล็ก ๆ—

แม้แต่กุญแจมือก็มี!

รอสไวส์ยื่นมือออกไป นิ้วเรียวบางไล้ไปตามชุดชั้นในแต่ละชิ้น จากนั้นเธอหยิบแส้เล็ก ๆ จากชั้นล่างขึ้นมา ถือไว้ในมือ แล้วสะบัดเบา ๆ ให้เกิดเสียงแหลมคม

เงยหน้าขึ้น รอสไวส์ยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ลีออน “ฉันบอกแล้วไงว่านายหนีไม่พ้น”

ลีออนถอยหลังไปครึ่งก้าวด้วยความตกใจ มองแส้ในมือของรอสไวส์พลางกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก “เธอไม่ได้คิดจะใช้ของพวกนี้จริง ๆ ใช่ไหม…”

รอสไวส์ยักไหล่ “ใครจะรู้ล่ะ? ถ้าเกิดว่า…”

เธอพูดพลางเอนตัวเข้ามาใกล้ลีออน พร้อมทั้งแกว่งแส้ในมือไปมา “ฉันอยากลองของเล่นใหม่ ๆ ดูบ้างล่ะ?”

“ความคิดของเธอน่ะยอดเยี่ยมมาก แต่เก็บมันไว้ที่ความคิดแล้วกันนะ”

ลีออนรีบคว้าแส้เล็ก ๆ ออกจากมือเธอแล้วโยนกลับเข้าไปในตู้ จากนั้นก็ปิดประตูตู้ทันที

รอสไวส์หัวเราะเบา ๆ “มีอะไรเหรอ? นายคิดจะนอนทั้งชุดนี้เลยหรือไง?”

“เธอคิดจะนอนในชุดจากตู้เสื้อผ้านี้เหรอ?” ลีออนโต้กลับ

“ทำไมล่ะ? กลัวว่าจะอดใจไม่ไหวถ้าฉันใส่หรือไง?” รอสไวส์แหย่

ลีออนแค่นเสียงแล้วพึมพำ “ต่อให้ใส่ชุดบันนี่ก็เถอะฉันก็ทนได้”

“เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ?” รอสไวส์ไม่ได้ยินชัด

“ไม่มีอะไร ฉันเหนื่อยแล้ว อยากนอน”

“ห้ามนอนถ้ายังไม่ได้อาบน้ำ!”

ยังไม่ทันที่รอสไวส์จะพูดจบ ลีออนก็กระโดดขึ้นเตียงอย่างรวดเร็วราวกับปลาคาร์พ แต่ในเสี้ยววินาทีที่เขากระโดด เขากลับถูกโอบล้อมด้วยสัมผัสที่นุ่มนวล

ลีออนชะงักนิ่ง รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวบางอย่างใต้เตียง

นี่มัน…

“นี่มันยังเป็นเตียงน้ำอยู่อีกเหรอ?!”

ในขณะนั้น ลีออนเหมือนจะตาสว่างขึ้นมาในทันที

ถ้าอิซาเบลล่าสามารถเปลี่ยนสนามเด็กเล่นมังกรให้กลายเป็นห้องของเด็กสาวได้ เธอก็สามารถเปลี่ยนห้องธรรมดาให้กลายเป็นห้องหอธีม S.M. สำหรับคู่รักได้เช่นกัน

ห้องน้ำโปร่งใส อ่างอาบน้ำที่เต็มไปด้วยกลีบกุหลาบ ชุดชั้นในสุดเซ็กซี่พร้อมกับอุปกรณ์หลากชนิด และตอนนี้ยังมีเตียงน้ำอีก…

มันยากที่จะไม่สงสัยถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงของพี่สาวคนโตในการเชิญพวกเขามาที่นี่

ลีออนนึกถึงสายตาที่อิซาเบลล่ามองเขากับรอสไวส์ตอนปิดประตูเมื่อครู่นี้ขึ้นมา

มันเหมือนกับว่า…

เหมือนกับการจับสัตว์ใกล้สูญพันธุ์สองตัวขังไว้ด้วยกัน รอให้พวกมันผสมพันธุ์ สืบพันธุ์ และคลอดเด็ก

ลีออนเด้งตัวบนเตียงน้ำ มองรอสไวส์ด้วยสายตาเลื่อนลอย

แน่นอนว่ารอสไวส์เองก็เริ่มตระหนักถึงเจตนาร้ายของพี่สาวตัวแสบ

ยังไม่ทันจะถึงเวลาเข้านอนแท้ ๆ เธอก็ซนได้ขนาดนี้

รอสไวส์อดสงสัยไม่ได้ว่า พอถึงเวลานอนจริง ๆ จะมีอะไรน่าตื่นเต้นโผล่มาอีกหรือเปล่า?

และสิ่งที่อันตรายที่สุด ไม่ใช่ปัจจัยภายนอกเหล่านี้

สิ่งที่อันตรายที่สุดก็คือตัวเธอเองและลีออน

ก่อนหน้านี้เวลาที่พวกเขานอนด้วยกัน มันก็เพราะไม่มีทางเลือก

แต่ตอนนี้ การต้องนอนข้างกันโดยไม่มีเหตุผลใด ๆ ตลอดทั้งคืน มันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

ปกติแล้วพวกเขาจะแยกกันนอนเสมอ

แล้วเธอจะหลับลงได้ยังไงกันล่ะ?

แล้วถ้าหมอนี่แย่งผ้าห่มตอนกลางคืนล่ะ? หรือฝันร้ายแล้วถีบขาไปมา? หรือไม่ก็จับเธอกอดเหมือนตุ๊กตาหมี?

ทั้งหมดนี้คือความเสี่ยงต่อชีวิตของรอสไวส์ชัด ๆ!

ขณะที่รอสไวส์เต็มไปด้วยความกังวล ส่วนลีออนก็ลังเลไม่แพ้กัน ตามที่มีคำกล่าวว่า การอยู่ใกล้กษัตริย์ก็เหมือนอยู่ใกล้เสือ แต่ถ้าต้องนอนกับยัยมังกรแบบนี้จริง ๆ เขาคงเลือกนอนกับเสือดีกว่า!

อย่างไรก็ตาม สุดท้ายแล้ว ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็อยู่ในจุดที่ละเอียดอ่อนมาก สิ่งที่ควรทำกลับไม่ได้ทำ ส่วนสิ่งที่ไม่ควรทำก็ทำไปหมดแล้ว จนกลายเป็นสถานการณ์ชวนอึดอัดอย่าง “มีลูกวิ่งเล่นเต็มบ้าน แต่ยังทำตัวเขินเหมือนเป็นรักแรก”

เดี๋ยวก่อนนะ—ลูกไง!

สามีภรรยาสบตากันและเข้าใจตรงกันในทันที

แต่ลีออนฉวยโอกาสรีบพูดขึ้นก่อน “ลูกต้องคิดถึงฉันแน่ ๆ ฉันจะไปเล่นกับพวกเธอ”

รอสไวส์ไม่เถียงอะไรเช่นกัน ตราบใดที่คืนนี้เธอไม่ต้องนอนเตียงเดียวกับเขา เขาจะพูดอะไรก็ช่างเถอะ

ลีออนเดินออกจากห้องไปยังประตูห้องของสองพี่น้องที่เพิ่งเข้าไปเมื่อครู่ ก่อนจะเคาะประตู

เสียงฝีเท้าเล็ก ๆ ด้านในดังใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว

เป็นมูนที่เปิดประตู

“พ่อ!”

“ยังไม่นอนอีกเหรอ มูน?”

“ยังค่ะ ป้าอิซาเบลล่ากำลังเล่นกับหนูกับพี่อยู่เลย~”

พอได้ยินแบบนี้ ลีออนก็อึ้งไปเล็กน้อย

อิซาเบลล่าอยู่ที่นี่ด้วย?

เธอมาทำอะไรที่นี่?

หรือว่า… เธอคาดการณ์ไว้แล้วว่าจะมีคนหนึ่งระหว่างเขาหรือรอสไวส์อ้างเรื่องมาดูลูกเพื่อแยกกันนอน?

ด้วยความสงสัย ลีออนอุ้มมูนขึ้นแล้วเดินเข้าไปในห้องของสองพี่น้อง

แน่นอน บนพรม อิซาเบลล่ากำลังอุ้มโนอา เล่นบล็อกปริศนาบางอย่างด้วยกัน

“โนอานี่ฉลาดจริง ๆ นะ ได้ความฉลาดมาจากคุณพ่อหรือคุณแม่กันล่ะ?” อิซาเบลล่าพูดพลางหยิกแก้มนุ่ม ๆ ของโนอา พร้อมเอ่ยชมไม่หยุด

“เหมือน…ป้าค่ะ” โนอาตอบ

“โอ้~ โนอาพูดจาโดนใจ มาให้ป้าจุ๊บที~”

ว่าแล้ว อิซาเบลล่าก็หอมแก้มโนอาไปฟอดใหญ่

อา~ กลิ่นน้ำนมอ่อน ๆ ของเจ้ามังกรน้อย ช่างสดชื่นเหลือเกิน~

“พี่คะ เล่นอะไรกันอยู่เหรอ?” ลีออนพูดพลางเข้าร่วมเกมของทั้งสามคนอย่างแนบเนียน เขานั่งลงกับพื้นขัดสมาธิ อุ้มมูนไว้ในมือ

“ทำไมยังไม่นอนอีกล่ะ?” อิซาเบลล่าไม่ได้ตอบคำถามของลีออน แต่ถามกลับแทน

“อ๋อ ผม…ผมอยากมานอนเป็นเพื่อนลูกสาว กลัวพวกเธอไม่คุ้นเตียงแล้วจะนอนไม่หลับ” ลีออนแต่งข้อแก้ตัวขึ้นมาทันที

“ไม่ต้องห่วง เด็กเชื่อฟังเป็นอย่างดี ไม่งอแงเลย ใช่ไหม โนอา?”

“อืม”

“เห็นไหม โนอายังตอบว่า ‘อืม’ เลย เพราะงั้นคงไม่มีปัญหาแน่!”

“พี่สาวครับ อาจจะไม่เข้าใจนิสัยโนอา เวลาถามอะไรเธอ ส่วนใหญ่เธอก็ตอบแค่ว่า ‘อืม’ จริงไหม โนอา?”

“ไม่จริง”

ลีออน: …

ฉันเป็นพ่อของเธอนะ รู้จักเธอมาสองเดือนเต็ม ๆ ส่วนเธอเพิ่งเจอป้าได้แค่สองชั่วโมง ทำไมถึงเข้าข้างเธอซะงั้น!

“ดังนั้น ฉันอยู่เป็นเพื่อนเจ้าตัวเล็กที่แสนน่ารักตรงนี้ก็พอแล้วล่ะ นายกลับไปใช้เวลาสองต่อสองกับน้องลูเถอะ” อิซาเบลล่า…นี่คือเจตนาที่แท้จริงของพี่ใช่ไหม?

มูนแกว่งหางเล็ก ๆ ของเธอในอ้อมแขนของลีออน “แม่กับพ่อจะนอนด้วยกัน~ เย้~”

ลีออนลูบหัวเธอเบา ๆ ตรงจุกผมน้อย ๆ “เด็กดีไม่ควรพูดอะไรแบบนี้นะ”

“อืม…”

“มูน มาหาป้าอิซาเบลล่าเร็ว!” อิซาเบลล่ากวักมือเรียก

มูนละทิ้งพ่อของเธอในทันทีแล้ววิ่งไปหาอิซาเบลล่า

อิซาเบลล่าโอบเธอไว้ทั้งสองข้างพร้อมกับรอยยิ้มของป้าผู้ใจดี

“เอาล่ะ กลับไปเร็ว อย่าให้น้องโรต้องรอนาน”

นั่นคือคำสั่งขับไล่ที่ประกาศออกมาแล้ว

ลีออนหมดสภาพ เดินมาหงอยๆ

เขาไม่มีเหตุผลที่จะอยู่ต่ออีกแล้ว

เขาจึงลุกขึ้นยืน พึมพำเบา ๆ ว่า “สนุกกันให้เต็มที่นะ” แล้วเดินกลับไปยังห้องพักคู่ที่เพิ่งจากมา

รอสไวส์นอนอยู่บนเตียงน้ำ พิงหัวเตียงเอาไว้ ตอนนี้เธอเปลี่ยนเป็นชุดนอนที่ดูปกติพอสมควรแล้ว แม้ว่ามันจะยังสั้นไปหน่อยก็ตาม เธอใช้หมอนใบหนึ่งวางปิดช่วงขาของตัวเอง

ผมของเธอยังชื้นอยู่ แสดงว่าเธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จ

ชุดนอนเนื้อบางแนบไปตามส่วนโค้งเว้าที่เย้ายวนของเธอ ทำให้ใครเห็นก็อดใจเต้นแรงไม่ได้

ราชินีมังกรกอดอกไว้ สีหน้าเหมือนกำลังรอดู “ความพ่ายแพ้” ของลีออน

“แค่สิบห้านาที นายอยู่ได้ไม่ถึงสิบห้านาทีด้วยซ้ำ” รอสไวส์กล่าว

“พี่เธออยู่ที่นั่นด้วยนะ เธอดึงโนอาและมูนไปอยู่ข้างเธอหมด เด็กๆเลยไม่เข้าข้างฉัน” ลีออนพยายามแก้ตัว

รอสไวส์หัวเราะเบา ๆ “หึ แล้วตะกี้บอกว่าลูก ๆ ชอบนายที่สุด งั้นช่วยบอกหน่อยสิ ว่าพวกเขาชอบนายตรงไหน? ตรงที่นายเก่งแต่ปากหรือเปล่า?”

ลีออนยักไหล่ “ถ้าเธอมีเวลามาแซะฉันแบบนี้ ทำไมไม่ลองไปเองล่ะ?”

“ฉันจะลอง และมั่นใจว่าลูก ๆ จะไม่ปฏิบัติกับฉันแบบนั้นแน่”

ลีออนโน้มตัวลง ยื่นมือออกไปในท่าทางเชิญอย่างสุภาพ

รอสไวส์ผลักประตูแล้วเดินออกไป—

เวลาผ่านไปเพียงพริบตาเดียว เธอก็ผลักประตูกลับเข้ามาอีกครั้ง

เรื่องทั้งหมดกินเวลาไม่ถึงสามสิบวินาที

แปะ—แปะ—แปะ—

ลีออนปรบมือเบา ๆ ด้วยท่าทีสบาย ๆ เลียนแบบน้ำเสียงของรอสไวส์เมื่อครู่ “ว่าไงครับ คนเก่งที่บอกว่าลูก ๆ จะไม่ปฏิบัติกับฉันแบบนั้นหรอก~~~”

รอสไวส์พยายามอธิบาย “ฉัน… ฉันจะไปหาลูกทั้งที่แต่งตัวแบบนี้ได้ยังไง?”

“งั้นทำไมไม่เปลี่ยนเป็นชุดปกติล่ะ?”

“ไม่ได้ ฉันอาบน้ำไปแล้ว”

ลีออนถอนหายใจ แล้วเข้าเรื่องทันที “แล้วคืนนี้เราจะนอนกันยังไง?”

สายตาของรอสไวส์กวาดมองไปรอบห้อง พลางตระหนักได้ว่า นอกจากเตียงน้ำแล้ว ที่เดียวที่พอจะนอนได้ก็คืออ่างอาบน้ำ

ลีออนเองก็สังเกตเห็นเหมือนกัน

ดังนั้น คำถามคือ—

“ใครจะนอนในอ่างอาบน้ำ?” ทั้งคู่มองหน้ากันก่อนจะพูดขึ้นพร้อมกัน

หลังจากแลกเปลี่ยนสายตากันสั้น ๆ รอสไวส์พูดว่า “นายไปนอนสิ”

“ฉันเหรอ? ล้อเล่นหรือเปล่า อ่างอาบน้ำน่ะเต็มไปด้วยน้ำ ถ้าฉันนอนในนั้นทั้งคืน พรุ่งนี้เธอคงได้เห็นศพหล่อ ๆ ของฉันลอยอยู่แน่”

“ก็…นายแค่ปล่อยน้ำออก แล้วลงไปนอนแทนไม่ใช่เหรอ?”

ลีออนกระพริบตา ราวกับเพิ่งตื่นจากฝัน “อ้อ นั่นก็จริงของเธอ”

รอสไวส์ยกมือขึ้นกุมหน้าเงียบ ๆ “บากะ…”

หลังจากจัดการกันเรียบร้อย รอสไวส์และลีออนต่างก็แยกย้ายไปยัง “ที่นอน” ของตัวเองสำหรับคืนนี้

รอสไวส์ไม่เคยเจอกับประสบการณ์แปลกใหม่ที่ใกล้ชิดแบบนี้มาก่อน ทำให้เธอรู้สึกเก้อเขินเล็กน้อยขณะนอนลง เธอดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวอย่างรวดเร็ว พิงหัวเตียงไว้ มองดูลีออนเดินเข้าไปในห้องน้ำโปร่งใสก่อนจะเริ่มง่วนอยู่กับอ่างอาบน้ำ

ไม่นานนัก ลีออนก็เดินออกมาจากห้องน้ำ พร้อมสีหน้าที่เต็มไปด้วยความจนใจอย่างบรรยายไม่ถูก

รอสไวส์จ้องเขาอย่างพินิจพิเคราะห์ “มีอะไร?”

“พี่เธอ…ปิดช่องระบายน้ำของอ่างอาบน้ำไว้”

รอสไวส์: ?

“ในเมื่อเธอคาดการณ์ไว้แล้วว่าเราอาจแยกกันนอน เธอก็ต้องคาดการณ์ถึงความเป็นไปได้อื่น ๆ ด้วย เช่นคนหนึ่งนอนบนเตียง อีกคนนอนในอ่างอาบน้ำ” ลีออนอธิบาย “เพราะงั้น เธอถึงได้ปิดช่องระบายน้ำของอ่างไว้ล่วงหน้า”

ลีออนคิดว่าตัวเองเจ้าเล่ห์ไม่น้อย ท้ายที่สุดแล้ว การจะไปถึงระดับสุดยอดผู้ล่ามังกรได้ต้องมีความฉลาดหลักแหลม แต่มันก็ไม่คาดคิดเลยว่าวันนี้เขาจะโดนญาติของรอสไวส์จัดการเสียจนอยู่หมัด

ตอนนี้พวกเขาไม่ต่างจากหนูแฮมสเตอร์สองตัวที่ติดอยู่ในล้อหมุน ต่อให้พยายามดิ้นรนแค่ไหนก็หนีไม่พ้น

รอสไวส์เองก็รู้สึกจนปัญญาไม่แพ้กัน “พี่ฉันนี่เจ้าเล่ห์ขึ้นทุกวันจริง ๆ…”

ลีออนยกแขนขึ้นอย่างหมดหนทาง “แล้วตอนนี้เราจะเอายังไงต่อ?”

รอสไวส์มองไปที่เตียงน้ำขนาดใหญ่ใต้ตัวเธอ ก่อนจะหันไปมองผู้ล่ามังกรที่ไม่มีที่ซุกหัวนอน

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง รอสไวส์ก็กำผ้าปูที่นอนแน่น กัดริมฝีปาก แล้วกระซิบเบา ๆ ว่า “ขึ้นมานอนนี่สิ”

“ที่ไหน?”

“บนเตียง”

“กับเธอ?”

รอสไวส์ไม่กล้ามองหน้าเขา “อืม…กับฉัน”

ความคิดเจ้าเล่ห์ในหัวของลีออนพลุ่งพล่านขึ้นมาอีกครั้ง เขาทวนคำพูดเธอด้วยน้ำเสียงไม่อยากเชื่อ “เธออยากให้ฉันนอนเตียงเดียวกัน?”

“จะนอนหรือไม่ก็นอน? ถ้าไม่นอน นายจะไม่ได้หลับเลยคืนนี้ เราจะเอาของเล่นทุกชิ้นในตู้มาเล่นกันหมดเลย นายว่ายังไง?” รอสไวส์ขู่

ลีออนกระโดดขึ้นเตียงทันที แต่ก็โดนรอสไวส์ถีบตกลงไป

“ไปอาบน้ำก่อน เสร็จแล้วค่อยขึ้นมานอน” เธอสั่ง

ลีออนกลอกตา ลูบก้นตัวเองก่อนเดินไปที่ห้องน้ำ เขายืนพิงประตู เกาหัวเล็กน้อยก่อนถอดเสื้อ “เธอจะไม่แอบดูใช่ไหม?”

“ใครจะไปอยากแอบดูนายกันเล่า บากะ!” รอสไวส์ตอบพลางใช้หมอนปิดบังมุมมองของตัวเองอย่างแน่นหนา

ไม่กี่วินาทีต่อมา เสียงน้ำไหลก็ดังขึ้นจากในห้องน้ำ รอสไวส์ยังคงระแวดระวัง ถือหมอนบังสายตาไว้อยู่

ราชินีมังกรเงิน เธอรักษาสัญญาเสมอ!—

เดี๋ยวนะ…

เขาเป็นนักโทษของฉัน ทำไมถึงกล้ามาตั้งเงื่อนไข? ฉันก็เห็นหมดแล้วทุกส่วน จะมีอะไรที่ฉันยังไม่เคยเห็นอีก?

การตัดสินใจเป็นของฉัน ถ้าฉันอยากดู ฉันก็ดูได้!

อืม… แต่ไม่ดีกว่า

จริง ๆ แล้วก็ไม่มีอะไรน่าสนใจให้ดูหรอก ฉันเห็นมาหมดแล้ว!

ไม่ใช่ว่าฉันกลัวซะหน่อย!

เสียงโรสไวส์ตัวเล็กสองตัวในหัวเถียงกันไม่หยุด รอสไวส์ตัดสินใจฝังหน้าลงใต้ผ้าห่ม

ไม่กี่นาทีต่อมา เสียงน้ำก็เงียบลง ตามมาด้วยการโยกไหวเบา ๆ ของเตียงน้ำ และกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของเจลอาบน้ำที่ลอยเข้ามาใต้ผ้าห่ม

เขาคงปีนขึ้นเตียงมาแล้วแน่ ๆ

รอสไวส์ค่อย ๆ โผล่ศีรษะออกมาจากใต้ผ้าห่ม เธอเหลือบตามองไปทางลีออน โชคดีที่เตียงน้ำมีขนาดใหญ่มากพอ ทำให้มีระยะห่างที่น่าพอใจระหว่างเขากับเธอ

นี่อาจจะเป็นความผิดพลาดเพียงอย่างเดียวของอิซาเบลล่า เธอคิดว่าการเตรียมเตียงน้ำขนาดซูเปอร์ไซส์จะเพียงพอสำหรับคู่รักคู่นี้ที่จะ “วุ่นวาย” กัน แต่กลับกลายเป็นว่ามันช่วยสร้างเขตแดนที่ชัดเจนยิ่งขึ้น ซึ่งทำให้ไม่มีใครแตะต้องกันได้

เมื่อค่ำคืนล่วงเลยไป ความเงียบสงัดก็ปกคลุมทั่ววิหารมังกรแดง คู่รักที่ดูห่างเหินยังคงนอนลืมตาโพลง มองเพดานอยู่ในความเงียบ แม้จะดึกมากแล้ว แต่จากจังหวะการหายใจก็เห็นได้ชัดว่าทั้งคู่ยังไม่หลับ ทั้งที่ผ่านไปสองชั่วโมงแล้วนับตั้งแต่นอนลง

ลีออนเริ่มมีลางสังหรณ์ว่าถ้าปล่อยไว้แบบนี้ อีกสองชั่วโมงก็คงยังไม่ได้นอน เขาจึงพยายามชวนคุยเพื่อบรรเทาความอึดอัดที่แผ่ซ่านในอากาศ “นี่”

“อะไร?” รอสไวส์ตอบ

“หางของเธอไปไหน?”

“ถามทำไม?”

“แค่สงสัยน่ะ ตอนเรานอนลงเมื่อกี้ ฉันไม่เห็นหางของเธอเลย”

“ฉันหุบมันไว้” รอสไวส์ตอบ “เวลามังกรนอนลงหรือหลับ หางจะหดกลับเข้าไปโดยอัตโนมัติ”

ลีออนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถามต่อ “แล้วถ้าลืมล่ะ? มันจะโดนทับหรือเปล่า?”

รอสไวส์มองเขาด้วยสายตาเหยียด ๆ “นายเคยลืมหายใจเวลานอนหรือไง?”

“อ๋อ เข้าใจแล้ว…”

“ใช่”

การสนทนาเชิงให้ความรู้จบลงแค่นั้น ทั้งคู่กลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง ภายในห้องเงียบสงัดจนได้ยินเพียงเสียงหายใจและจังหวะการเต้นของหัวใจของกันและกัน

รอสไวส์ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัวจนมิด ในขณะที่ลีออนไม่กล้าทำแบบเดียวกัน เขาปล่อยให้ด้านหนึ่งของตัวเองโผล่ออกมา ผ้าห่มส่วนใหญ่ที่มีความอบอุ่นมาจากอุณหภูมิร่างกายของรอสไวส์

ยิ่งไปกว่านั้น ในพื้นที่แคบและใกล้ชิดแบบนี้ แค่ขยับตัวเพียงเล็กน้อยก็อาจเผลอสัมผัสแขนหรือส่วนอื่นของกันและกันได้ ลีออนจะกล้าขยับไหม? ไม่ เขาไม่กล้า!

ด้านข้างเขา รอสไวส์พยายามจะพลิกตัวไปนอนตะแคง แต่ทันทีที่เธอขยับ เตียงน้ำใต้ตัวก็เริ่ม “กระเพื่อม” และเกิดเสียงน้ำ “ซ่า” เบา ๆ ด้วยความจนใจ รอสไวส์จึงละความคิดที่จะพลิกตัวแล้วนอนหงายแทน

ทั้งสองฟังเสียงหัวใจและลมหายใจของกันและกันอยู่แบบนั้นเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง

จู่ ๆ ลีออนก็โยนผ้าห่มออกแล้วกระโดดลงจากเตียงน้ำ

เมื่อได้ยินเสียงนั้น รอสไวส์ลุกขึ้นนั่งแล้วถามว่า “นายจะไปไหน?”

“นอนไม่หลับ จะออกไปเดินเล่นหน่อย” ลีออนตอบ

เขาสวมเสื้อผ้าแล้วออกจากห้องไป ขณะที่เดินผ่านห้องของลูก เขาแนบหูฟังกับประตู แต่ไม่มีเสียงอะไรดังออกมาเลย ดูเหมือนพวกเด็ก ๆ จะหลับกันแล้ว

ลีออนถอนหายใจ ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ แล้วเดินขึ้นไปชั้นบน เขาตั้งใจจะไปที่ดาดฟ้าเพื่อรับลมเย็น ๆ ให้จิตใจสงบลงบ้าง

เมื่อมาถึงดาดฟ้าของวิหาร ลีออนสังเกตว่าคืนนี้เขาไม่ได้เป็นคนเดียวที่นอนไม่หลับ ร่างในชุดสีแดงเข้มยืนอยู่ที่ราวกั้น มองไปยังความมืดของขุนเขาไกลโพ้น พร้อมกับขวดไวน์แดงวางอยู่บนโต๊ะใกล้ ๆ

ลีออนเดินเข้าไปหาอิซาเบลล่าและยืนข้างเธอ “ยังไม่นอนอีกเหรอ พี่สาว?”

อิซาเบลล่าหันมามองลีออนเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปมองขุนเขาเหมือนเดิม “ใช่ เพราะฉันรู้สึกว่าหนึ่งในพวกเธอต้องมีสักคนที่นอนไม่หลับแน่ ๆ”

“คงมีไม่กี่คนหรอกที่จะหลับลงในห้องแบบนั้น” ลีออนพูดทีเล่นทีจริง

อิซาเบลล่ายกมือขึ้นปิดปากหัวเราะเบา ๆ “เป็นอะไรไปล่ะ? ไม่ชอบเหรอ?อุตส่าเตรียมเป็นพิเศษเลยนะ”

ลีออนหัวเราะเบา ๆ แต่ไม่ได้ตอบอะไร เขาเหลือบมองโต๊ะเล็ก ๆ ข้าง ๆ และสังเกตเห็นว่ามีแก้วไวน์สองใบเตรียมไว้ ดูเหมือนว่าอิซาเบลล่าจะคิดเผื่อว่ามีคนขึ้นมาที่นี่อยู่แล้ว

“ดื่มไหม?” อิซาเบลล่าเสนอ

“ได้สิ”

อิซาเบลล่าหยิบแก้วใบหนึ่งส่งให้ลีออน ก่อนจะรินไวน์ลงในแก้วทั้งสอง พวกเขาชนแก้วเบา ๆ แล้วจิบไวน์รสเลิศเข้าไป

“นึกว่าคนที่จะขึ้นมาที่นี่จะเป็นรอสไวส์ซะอีก” อิซาเบลล่าพูด “ไวน์ที่เตรียมไว้ก็เป็นไวน์โปรดของเธอด้วย”

ลีออนหัวเราะ “ให้กลับไปเรียกเธอมาไหม? เธอยังไม่นอนหรอก”

อิซาเบลล่าหัวเราะ ก่อนจะมองเขาด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ “ไม่ต้องหรอก มานี่ ช่วยฉันหน่อย”

“ได้เลย”

พวกเขาเดินไปด้านข้าง ที่ซึ่งอิซาเบลล่าเตะกล่องกระดาษใบหนึ่งที่วางอยู่ ลีออนจำได้ทันทีว่าเป็นกล่องที่ใส่จดหมายรักที่รอสไวส์เคยโยนทิ้งในอดีต

อิซาเบลล่ายังหยิบไม้บางอันมากองรวมกัน จากนั้นยกมือขึ้นปล่อยเปลวไฟออกจากฝ่ามือ จุดกองไม้ให้ลุกไหม้

เธอนั่งยอง ๆ แล้วหยิบจดหมายรักฉบับหนึ่งออกมาจากกล่อง โยนมันลงไปในกองไฟ “ช่วงปีที่แล้ว รอสไวส์เริ่มเขียนจดหมายถึงฉันบ่อยผิดปกติ” อิซาเบลล่าพูดขึ้นอย่างกะทันหัน

ลีออนนั่งยอง ๆ ลงตาม หยิบจดหมายรักทีละฉบับโยนลงไปในเปลวไฟอย่างช้า ๆ

“เธอบอกว่าตัวเองแต่งงานลับ ๆ กับราชามังกรผู้เรียบง่าย และกำลังตั้งท้องลูกของเขา”

“ฉันอวยพรเธอไปในจดหมาย แต่ก็เท่านั้น เธอดูเหมือนไม่มีความสุขนัก เพราะมันสัมผัสได้ถึงความเศร้าที่แฝงอยู่ระหว่างบรรทัด… คนเป็นพี่ย่อมรู้จักนิสัยน้องตัวเองดี”

ลีออนมองเปลวไฟเงียบ ๆ เปลวเพลิงสะท้อนในดวงตาสีเข้มของเขา ความคิดวูบไหวในหัว เขาย้อนนึกถึงตอนที่เขาใช้อาคมโลหิตเพื่อทำให้รอสไวส์ตั้งครรภ์ และหลังจากนั้นเขาเองก็หมดสติไป การตั้งครรภ์เพียงลำพัง การอุ้มท้องลูกของศัตรู… ตอนนั้นเธอคงผ่านช่วงเวลาที่แทบทนไม่ไหว

“เธอมักเขียนในจดหมายว่าคุณไม่ค่อยสบาย ต้องนอนหลับยาวนานตลอดเวลา ตอนที่เธอตั้งครรภ์ มีเพียงสาวใช้ที่คอยดูแลเธอ รวมถึงตอนที่มูนกับโนอาเกิดมา” อิซาเบลล่าพูดขึ้นอย่างไม่รีบร้อน

“คุณน่าจะรู้ว่า ท้องลูกแฝดลำบากมากกว่าครรภ์ลูกคนเดียว”

ลีออนพยักหน้า

คำพูดของอิซาเบลล่าทำให้ลีออนเข้าใจมากขึ้นว่าทำไมรอสไวส์บางครั้งถึงดูซึมเศร้า และมีท่าทีกังวล นอกจากการจัดการงานภายในวังที่ส่งผลกระทบทั้งทางร่างกายและจิตใจแล้ว เธอยังต้องรับมือกับ “ครอบครัวที่จู่ ๆ ก็มีขึ้นมา”

แน่นอนว่าเธอรักลูก ๆ ของเธอ แต่เบื้องหลังความรักนั้นคือสองปีแห่งความเหงาและโดดเดี่ยว ไม่มีใครอยู่เคียงข้าง ไม่มีใครให้เธอระบาย มีเพียงจดหมายถึงพี่สาวที่ช่วยบรรเทาความเศร้าและความทุกข์ในใจของเธอ

“ฉันเคยคิดว่าเธอแต่งงานกับคนที่เธอไม่ได้ชอบด้วยซ้ำ” อิซาเบลล่าพูดต่อ “แต่งงานกับคนที่ฉลาดน้อยกว่า เป็นมังกรที่บุ่มบ่าม อารมณ์ร้อน และไม่ชอบเด็ก”

เธอหันไปมองลีออนขณะพูดประโยคนั้น

ลีออนยกมือเสยผม “พี่ว่าผมดูเหมือนมังกรแบบนั้นมั้ย?”

นี่ยังไม่รวมว่า ผมไม่ใช่มังกรด้วยซ้ำ?

“ไม่ใช่แน่นอน และหลังจากได้พูดคุยกันสั้น ๆ คืนนี้ ฉันยิ่งมั่นใจว่ารอสไวส์ตัดสินใจถูกแล้วที่แต่งงานกับนาย เธอชอบนายนะ” อิซาเบลล่ายืนยัน

ลีออนยอมรับว่าอิซาเบลล่าเป็นคนช่างสังเกตมาก แต่เขาไม่สามารถเห็นด้วยกับคำพูดที่ว่า “เธอชอบนาย” ได้เต็มปาก เขาเกาแก้มตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะพูดอย่างลังเลว่า “พี่ เรื่องนั้น…”

“ใช่ เธอปฏิบัติกับนายไม่เหมือนกับคนอื่น เวลาพวกเธออยู่ด้วยกัน มันดูผ่อนคลายและสบายใจมาก ในฐานะคู่รัก พวกเธอก็ยังรักษาความเป็นเพื่อนไว้ได้ รอสไวส์แสดงความรู้สึกไม่เก่ง ฉันไม่เคยเห็นใครทำให้เธอหลุดได้แบบนี้มาก่อน นายเป็นคนที่สอง ลีออน” อิซาเบลล่าพูดต่อด้วยความมั่นใจ

ลีออนชะงักไป “แล้วคนแรกคือใคร?”

“แน่นอนว่าฉันไง” อิซาเบลล่าตอบอย่างภูมิใจ พร้อมชี้มาที่ตัวเอง

“…โอเค”

อิซาเบลล่าเผาจดหมายฉบับสุดท้ายในมือจนมอด “ยังไงก็ตาม ฉันเล่าเรื่องพวกนี้ให้ฟังไม่ใช่เพื่อกดดันนาย แต่เพื่อให้นายดูแลน้องสาวของฉัน เธอเพิ่งผ่านช่วงสองปีที่ยากลำบาก แต่หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล นายต้องอยู่ข้างเธอไปตลอดทุกช่วงเวลา”

อิซาเบลล่ามองลีออน “นายเป็นคนที่มีความรับผิดชอบ ฉันมั่นใจว่านายรู้คำตอบที่ทำให้ฉันสบายใจใช่ไหม?”

ดวงตาของลีออนสั่นไหวเล็กน้อยในขณะที่เปลวไฟสะท้อนในดวงตาของเขาค่อย ๆ ลุกไหม้อย่างช้า ๆ

อยู่เคียงข้างเธอไปตลอดทาง… ด้วยทั้งชีวิต

แต่ว่าความสัมพันธ์พวกเรามัน…

ลีออนยังคงถือจดหมายฉบับสุดท้ายไว้ในมือโดยไม่รู้ตัว นิ้วของเขาบีบมุมซองจดหมายเบา ๆ

เมื่อเห็นลีออนเงียบไป อิซาเบลล่าขมวดคิ้วเล็กน้อย “มีอะไรหรือเปล่า? หรือว่า—”

“ผมรับปากครับ พี่” ลีออนพูดแทรก

เขาค่อย ๆ พับจดหมายรักฉบับสุดท้ายอย่างเรียบร้อย แล้วโยนมันลงไปในกองไฟทีละนิด กระดาษถูกเผาไหม้กลายเป็นเถ้าถ่าน

“ผมจะดูแลรอสไวส์ให้ดี ผมสัญญา” ลีออนเอ่ยยืนยัน

คิ้วของอิซาเบลล่าคลายออก “หึ เด็กน้อย ดูแลให้ดีล่ะ”

ลีออนลุกขึ้นยืน ทุบอกตัวเองเบา ๆ “ผมจะดูแลให้ดีครับ ครั้งแรกผมดูแลเธอไม่ดีจริง ถ้ามีครั้งที่สอง ผมจะปกป้องทั้งภรรยาและลูกด้วยชีวิตของผม”

ก็ถ้ามันจะเกิดครั้งที่สองจริง ๆนะ

อิซาเบลล่าหัวเราะกับความมั่นใจเกินร้อยของเขา “พอๆ เลิกโชว์แมนได้แล้ว รีบกลับไปเถอะ อย่าปล่อยให้รอสไวส์รอนาน”

ลีออนพยักหน้าแล้วหันไปเดินกลับไปทางบันไดที่จะพาเขากลับไปยังตัวอาคารหลัก

“เดี๋ยว” อิซาเบลล่าเรียกเขาไว้กะทันหัน

“มีอะไรอีกเหรอครับ พี่?”

“คืนนี้ จัดเต็มได้นะ ห้องนั้นเก็บเสียงดีเป็นพิเศษเลยล่ะ”

ลีออน: “ยอมใจคุณพี่จริงๆครับ!”

***

จบ 72

ฉากโชว์ฮาและโชว์ความแมนของลีออนว่าจะรับปากให้ดี มันเหมือนไปเจอครอบครัวสาวอะนะ มันก็ต้องสารภาพและบอกว่ารับปากจะดูแลลูกสาวเขาให้ดีที่สุด คุณพี่ก็แสบจริงๆ

ถ้ารอตอนใหม่ได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า  kurakon