ในชีวิตประจำวันของพวกเราทุกคน มักหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะเจอคนประเภทนี้:

เมื่อไม่สามารถพูดคุยกันด้วยเหตุผลได้ พวกเขาจะเสียงดังเอะอะโวยวาย แสดงอารมณ์ ฉุนเฉียว ร้องไห้ อาละวาด หรือแม้กระทั่งใช้วิธีสุดโต่ง เช่น ขู่ฆ่าตัวตายหรือสร้างความวุ่นวายไปทั่ว โดยไม่มีมารยาทเลยแม้แต่น้อย

บังเอิญเหลือเกินที่ในตอนนี้ พ่อของลาลกำลังแสดงบทบาทคนประเภทนี้อย่างเต็มที่ ราวกับเป็นตัวแทนตามแบบฉบับ ทำให้ทุกคนในห้องรู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่ง

ลีออนถึงกับสงสัยว่าผู้ชายคนนี้เป็นมังกรหรือมนุษย์ลุงกันแน่

แม้ว่าการวิเคราะห์ล่าสุดของลีออนจะทำให้โนอาและรอสไวส์พอใจอย่างมาก แต่พ่อของลาลที่อยู่ฝั่งตรงข้ามจะทนอยู่เฉยหลังจากได้ยินสิ่งนั้นได้อย่างไร?

“เฮ้ เฮ้ เฮ้ ท่านอาจารย์ใหญ่ ได้ยินไหม? ผู้ชายคนนี้ถึงกับสอนลูกสาวต่อหน้าว่าจะรังแกลูกชายผมยังไง? นี่มันไม่เท่ากับตบหน้าผมหรอกหรือ?”

“ผมคิดว่า สำหรับนักเรียนที่ใช้ความรุนแรงแบบนี้ การขอโทษคงไม่เพียงพอที่จะแก้ปัญหา เธอควรถูกไล่ออก! และห้ามเข้าเรียนอีกตลอดชีวิต!”

อาจารย์ใหญ่ วิลสัน ยกมือขึ้นเพื่อหยุดเสียงบ่นไม่หยุดหย่อนของพ่อของลาล

“เงียบก่อน เรื่องว่าจะไล่ออกหรือไม่นั้นเป็นการตัดสินใจของโรงเรียน นอกจากนี้ นักเรียนหลายคนรายงานว่าลาลมักกลั่นแกล้งพวกมังกร และเมื่อคืนในโรงอาหารก็มีนักเรียนหลายคนยืนยันว่าลาลจงใจยั่วยุโนอา”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ พ่อของลาลยิ่งโกรธจัด ทุบโต๊ะเสียงดัง พร้อมชี้นิ้วใส่จมูกของวิลสันด้วยความโมโห

“เฮ้ ไอ้แก่ สมองหายไปแล้วรึไง? ชัดเจนว่าลูกพวกเขาเป็นคนทำร้ายลูกชายฉัน คุณยังไม่ลงโทษอะไรเลย แล้วมาพูดว่าลูกชายฉันจงใจยั่วยุอีก?”

“ลูกชายฉันไม่เคยยั่วยุใคร เขาก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร ใครจะไปรู้ว่าพวกมังกรน้อยพวกนั้นจะคิดว่าลูกชายฉันกำลังแกล้งพวกมัน? อ่อนเองช่วยเหลือไม่ได้”

“แล้วถึงลูกชายฉันจะกลั่นแกล้งคนอื่นจริงๆ มันก็ต้องมีเหตุผล ผอ. โรงเรียนคุณรับสินบนและลำเอียงกันขนาดนี้เลยหรือไง?”

วิลสันขมวดคิ้ว ตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ระวังคำพูดของคุณด้วย พ่อของลาล หากคุณยังกล่าวหาโรงเรียน ทางเราจะดำเนินมาตรการที่รุนแรงยิ่งกว่านี้กับลาล”

เมื่อได้รับคำเตือนจากผอ. วิลสัน พ่อของลาลเลือกที่จะถอยชั่วคราว แต่ก็ไม่ได้เงียบลง เขาหันไประบายความโกรธใส่บรรดาครูที่ยืนอยู่ใกล้ๆ แทน

“แล้วพวกครูทั้งหลายล่ะ ทำไมไม่รีบเข้าไปจัดการความขัดแย้งระหว่างนักเรียนให้ทันเวลา?” เขาโวยวาย “แขนลูกชายฉันหักแล้ว ใครจะรับผิดชอบเรื่องนี้?”

“ลูกผมเป็นคนดี แล้วตอนนี้กลับถูกกลั่นแกล้งถึงขั้นนี้ได้ พวกคุณทำเป็นมองเฉยได้ยังไง?” เสียงของพ่อของลาลเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ

บรรดาครูต่างยืนนิ่งไม่แสดงอารมณ์ใดๆ

ครูผู้มีประสบการณ์สามารถจับสังเกตพฤติกรรมของนักเรียนได้ตั้งแต่วันแรกของการเรียน และทุกคนต่างรู้ดีว่าพฤติกรรมของลาลในแต่ละวันเป็นเช่นไร จึงพูดได้เพียงว่า โนอานั้นยังอ่อนข้อให้ลาลเกินไปเสียด้วยซ้ำ

แต่ความเงียบของครูทำให้พ่อของลาลมองว่าเป็นความผิด จึงยิ่งเพิ่มข้อกล่าวหาอย่างรุนแรง ดูเหมือนเขาตั้งใจจะเปลี่ยนห้องผู้อำนวยการให้กลายเป็นสมรภูมิความวุ่นวาย

หลังจากกล่าวโทษครูเสร็จ เขาก็หันเป้าหมายไปยัง “ตัวต้นเหตุ” ของการทะเลาะวิวาททันที

พ่อของลาลเดินเข้ามาใกล้ครอบครัวของลีออน พร้อมบ่นพึมพำอย่างโมโห

“แล้วคุณล่ะ ผมจำได้นะว่าคุณเคยเป็นครอบครัวตัวอย่างใช่ไหม?”

“ไร้สาระ! ตอนนี้ลูกสาวของคุณทำร้ายลูกชายของผม คุณรู้ไหมว่านี่มันร้ายแรงขนาดไหน?”

“ลูกชายของผมไม่เคยถูกกลั่นแกล้งเลยตั้งแต่เด็ก แล้วทำไมพึ่งเข้าเรียนได้แค่ครึ่งเดือนกลับโดนซ้อมจนเป็นแบบนี้?”

“เขาน่ะจะสืบทอดตำแหน่งของผมในอนาคต คุณรู้ไหมว่าผมคือดยุกแห่งตระกูลมังกรเพลิงกาฬ? และผู้นำของเราก็คือคอนสแตนติน!”

“ส่วนคุณก็เป็นแค่ไอ้ขี้ขลาดที่ไม่กล้าแม้แต่จะโชว์หางของตัวเอง แล้วเมื่อกี้ยังกล้าหน้าด้านมาสอนคนอื่นว่าจะโจมตีเราได้ยังไงอีกงั้นเหรอ?”

“ลองดูสิ ผมยื่นหน้าให้เลย กล้าต่อยผมไหม?”

“แล้วคุณ…”

เขาหันไปมองรอสไวส์ พร้อมกับยกแขนขึ้นเหมือนจะด่าต่อ

เพี้ยะ—

ก่อนที่เจ้าโง่ซึ่งกำลังโวยวายราวกับแม่ค้าปากตลาด จะพูดจาด่าทอรอสไวส์ ลีออนลุกขึ้นยืนและคว้าข้อมือของเขาไว้

ก่อนที่นิ้วชี้จะยื่นออกไป แรงกดอันมหาศาลที่ข้อมือบีบลงไปถึงกระดูกและเส้นประสาท บังคับให้นิ้วของเขางอจนไม่สามารถเหยียดออกได้

เขายังพยายามขัดขืนลีออน

แต่สิ่งที่เขาพบคือ พละกำลังของชายคนนี้น่าตกตะลึง

รอสไวส์กอดโนอาไว้แน่นขณะนั่งอยู่บนโซฟา

จริงๆ แล้ว ถ้าลีออนไม่ลุกขึ้นมาโต้กลับเมื่อครู่ เธอเองก็คงอดไม่ได้ที่จะโต้เถียงกับผู้ชายคนนั้น

แต่ไม่คาดคิดว่า ลีออนจะเปิดก่อน

ยิ่งไปกว่านั้น รอสไวส์ยังสังเกตเห็นรายละเอียดเล็กๆ ไม่ว่าจะโดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจจากลีออน นั่นก็คือ—

ลีออนดูเหมือนจะออกหน้าก่อนเพื่อปกป้องพวกเธอ

“เห่าไม่หยุดเลยนะ จะชี้หน้าด่าผมยังพอว่า แต่กล้าดียังไงถึงชี้นิ้วใส่ภรรยาและลูกของผม?”

ลีออนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เพิ่งรู้ว่าหมาก็เข้ามาพล่ามในโรงเรียนเซนต์ไฮส์ได้!”

พ่อของลาลจ้องลีออนอย่างดุเดือด แต่แรงกดดันของเขาก็ลดลงอย่างเห็นได้ชัด

ด้วยความสูงเกือบหกฟุตของลีออน ทำให้เขามีบรรยากาศที่ชวนกดดันเมื่อยืนขึ้น

ยิ่งไปกว่านั้น ด้วยความที่เขาเป็นนักล่ามังกร ความรู้สึกที่อยากจะกระทืบมังกรให้จมทีนจึงแทบจะทะลักออกมา

พ่อของลาลรู้สึกหวาดหวั่นเล็กน้อย แต่ยังคงแสร้งทำเป็นอวดเก่ง “ทำไม? อยากจะมีเรื่องเหรอ? นี่มันห้องของอาจารย์ใหญ่ ลองชกฉันดูสิถ้ากล้า!”

“ทำไมถึงพูดถึงแต่เรื่องต่อสู้และความรุนแรง? ดูเหมือนแกกับลูกชายจะเก่งเรื่องนี้มากสินะ” ลีออนพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

“ไร้สาระ ลูกสาวแกทำร้ายลูกชายฉัน นั่นคือความจริง แกจะหยุดฉันไม่ให้พูดถึงเรื่องนี้หรือไง?” พ่อของลาลโต้กลับ

ลีออนหัวเราะเย็นชา “ลูกสาวฉันอายุหนึ่งขวบสองเดือน แล้วลูกชายที่แขนหักของแกล่ะ อายุเท่าไหร่?”

พ่อของลาลตกใจไปชั่วขณะ พูดติดขัด “แก…แกไม่ต้องมายุ่งหรอกว่าลูกชายฉันอายุเท่าไหร่ ยังไงก็—”

“ผมอายุเจ็ดขวบสิบเอ็ดเดือน…” ลาลที่นั่งอยู่ข้างๆ กระซิบเบาๆ

“พูดให้ดังกว่านี้! ฟังไม่ชัดเลย!” โนอามองไปที่ลาลที่หดตัวอยู่บนโซฟาตรงข้าม

ลาลรีบยืดตัวขึ้น พร้อมกับเพิ่มเสียงพูด “เจ็ดขวบสิบเอ็ดเดือน!”

เจ้าตัวเล็กแทบจะลุกขึ้นยืนจากโซฟาเพื่อทำความเคารพโนอา

“เขาบอกว่าเขาอายุเจ็ดขวบสิบเอ็ดเดือนค่ะ” โนอาบอก

ลีออนยักไหล่ “โอ้ ถ้าปัดเศษก็แปดขวบ สรุปคือมังกรแปดขวบ ร่วมกับเจ้ามังกรตัวเตี้ยอีกสองตัวที่อายุพอๆ กัน ยังไม่สามารถเอาชนะลูกสาวของฉันที่เพิ่งอายุหนึ่งขวบกว่าๆ ได้เลย”

“ โถ โถ โถ ไม่อายเลยรึไง ถ้าเป็นผมนะ ผมคงเลือกที่จะเงียบตีเนียนไม่พูดถึงเรื่องนี้ ไม่มีทางที่จะมาอวดโอ่ว่า ‘ลูกชายฉันโดนเด็กหนึ่งขวบตบเกรียนแตก’ แบบที่คุณทำหรอก”

มังกรมีความคิดที่ฝังรากลึกในการยกย่องความแข็งแกร่งมาตั้งแต่กำเนิด “ผู้แข็งแกร่งคือผู้ถูกต้อง” เป็นคติที่ถูกปลูกฝังตั้งแต่ยังเด็ก และตอนนี้ หลังจากคำโอ้อวดของพ่อของลาลเกี่ยวกับตำแหน่งของตัวเองและการเรียกร้องคำขอโทษ ทุกอย่างกลับพังทลายลงต่อหน้าคำพูดเรียบง่ายของลีออน

พักเรื่องนิสัยแย่ๆ ของลาลไว้ก่อน รวมถึงข้อเท็จจริงที่ว่าเขาเป็นฝ่ายไปยั่วยุโนอาก่อนเมื่อคืนนี้แล้วโดนเธอจัดการ แค่เพียงความจริงที่ว่า “มังกรเกิดจากไข่วัยแปดขวบสามตัว ถูกมังกรเกิดจากครรภ์วัยหนึ่งขวบโบกหัวทิ่มเรียงตัว” ก็เพียงพอที่จะทำให้คนฟังรู้สึกขำกลิ้ง

หลังจาก “คำเตือนที่เป็นมิตร” ของลีออน พ่อของลาลก็เริ่มตระหนักถึงเรื่องนี้ ดวงตาของเขาแสดงออกถึงความหวาดหวั่น เขาเลียริมฝีปากที่แห้งผาก แล้วยังคงยืนกรานอย่างดื้อรั้นว่า

“บางทีลูกชายฉันอาจจะไม่สบายตอนนั้น หรืออาจจะกินไม่อิ่ม ลูกสาวของคุณแค่โชคดีชนะก็เท่านั้น”

ลีออนยกคิ้วขึ้น “อย่างนั้นเหรอ? งั้นให้พวกเขาอยู่กลุ่มเดียวกันในคลาสฝึกการต่อสู้ครั้งหน้าก็แล้วกัน โนอา เธอมีปัญหาอะไรไหม?”

โนอาส่ายหัว “ไม่มีปัญหาอะไรค่ะ”

“ผม…ผมมีปัญหาครับ…” ลาลยกมืออีกข้างขึ้นอย่างสั่นเทา ข้างที่ยังไม่ได้ถูกทำลาย

พ่อของลาลอึ้ง แต่ความโกรธในใจยังคงลุกโชน เขาได้แต่ยืนอยู่ตรงนั้น จ้องลีออนตาเขม็ง แต่กลับพูดอะไรไม่ออก

ทว่าลีออนไม่คิดจะจบเรื่องง่ายๆ

“เมื่อกี้คุณบอกว่าผมสอนลูกสาวให้เอาชนะลูกชายคุณต่อหน้าทุกคน? ขอโทษนะ ผมไม่ได้สอนวิธีเอาชนะ เพราะเธอหักแขนลูกชายสุดที่รักของคุณไปแล้ว ผมแค่สอนให้เธอทำมันได้ง่ายและมีประสิทธิภาพมากขึ้น เข้าใจไหม?”

“แก…!”

“เหอะ ลูกชายคุณที่ชอบรังแกคนอื่นเป็นสันดาน ก็เหมือนกับลูกสาวผมที่ชอบเล่นสนุกกับผมเป็นกิจวัตร ใครจะไปรู้ว่าลูกชายคุณอ่อนแอขนาดที่แขนหักแค่เพราะเล่นสนุกกัน?”

คำพูดนั้นเหมือนตบหน้าเขาเข้าอย่างจัง ความเงียบงันเข้ามาแทนที่เป็นครั้งที่สอง

ลีออนเมื่อก่อนอาจจะเก่งแค่ฆ่ามังกร แต่ไม่ได้เก่งเรื่องพูดแทงใจ แต่หลังจากใช้เวลาร่วมกับรอสไวส์มานาน เขาก็เริ่มเรียนรู้ศิลปะ ไม่เพียงแค่ฆ่ามังกร แต่ยังเข้าใจเจตนาของคนด้วย

“คุณไม่จำเป็นต้องกล่าวหาว่าโรงเรียนหรือรองผู้อำนวยการวิลสันลำเอียง ไม่ว่าสุดท้ายผลการตัดสินของโรงเรียนจะเป็นยังไง ผมเชื่อว่ามันจะยุติธรรม ใช่ไหมครับ ท่านรองผู้อำนวยการ?” ลีออนหันไปมองวิลสัน

วิลสันพยักหน้า ใช้โอกาสนี้ชมและแซวไปพร้อมกัน “จริงอย่างที่ว่า สามีจากครอบครัวตัวอย่างย่อมมีมุมมองที่เหนือใคร”

ลีออนยิ้มอย่างถ่อมตัว ปล่อยข้อมือของพ่อของลัลโดยไม่พูดอะไรต่อ

พ่อของลัลที่กำลังถูข้อมือที่เจ็บอยู่ จ้องมองลีออนด้วยสายตาเคืองแค้น แต่กลับไม่กล้าพูดอะไรอีก ความหยิ่งยโสก่อนหน้านี้หายไปจนหมด

“เอาล่ะ ในเมื่อทั้งสองฝ่ายไม่มีอะไรจะพูดกันเพิ่มเติม งั้นเรากลับเข้าสู่ประเด็นหลักเลยนะครับ คุณลีออน คุณยอมรับและเคารพกระบวนการตัดสินใจของโรงเรียนใช่ไหม?” วิลสันถามพลางมองไปที่ลีออน

ลีออนพยักหน้า “ใช่ครับ แน่นอน”

“ดีแล้ว” วิลสันกล่าวอย่างโล่งใจก่อนจะหันไปหาพ่อของลัล “แล้วคุณล่ะครับ พ่อของลัล?”

แม้ว่าพ่อของลัลจะไม่ได้ประโยชน์อะไรมากนักจาก “การเจรจาฉันท์มิตร” ก่อนหน้านี้ แต่เขาก็ไม่กล้าสร้างปัญหาอีก เพราะผู้ชายที่ชื่อว่า ลีออน นอกจากจะพูดจาคล่องแคล่วแล้ว ยังมีออร่าแปลก ๆ ที่ทำให้พ่อของลัลรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

อย่างไรเสีย ถอยไปก่อนคงจะดีกว่า แล้วเดี๋ยวว่ากันใหม่อีกที

“ผมก็เคารพการตัดสินใจของโรงเรียนครับ” พ่อของลัลกล่าว

อาจารย์ใหญ่ วิลสัน เหลือบมองพ่อของลัลก่อนจะพ่นลมหายใจด้วยความไม่พอใจ และกล่าวต่อ “เอาล่ะ ตามกฎระเบียบของโรงเรียน และเมื่อพิจารณาจากคำยืนยันของลัลที่เน้นย้ำหลายครั้งว่า โนอาไม่ได้ตั้งใจหักแขนของเขา อีกทั้งพวกเขาเป็นฝ่ายเริ่มยั่วยุก่อน ดังนั้นคำตัดสินชี้ขาดก็คือ การกระทำของโนอาถือเป็นการป้องกันตัวเกินกว่าเหตุ

หลังจากนี้ ครูประจำชั้นจะตักเตือนด้วยวาจา และกลุ่มของลัลจะต้องเขียนบทเรียนจากเหตุการณ์นี้ รวมถึงรับผิดชอบการทำความสะอาดห้องเรียนเป็นเวลา 1 สัปดาห์ มีใครมีอะไรเพิ่มเติมเกี่ยวกับคำตัดสินนี้หรือไม่?”

พ่อของลัลนิ่งเงียบ มีเพียงเสียงพึมพำกับตัวเองเกี่ยวกับพฤติกรรมของลูกชาย เขาเป็นชายที่สนใจแต่ประโยชน์ของตัวเองจริง ๆ เมื่อไม่สามารถได้เปรียบจากภายนอก ก็กลับไปตำหนิลูกชายตัวเอง วิธีเลี้ยงลูกแบบนี้ช่างน่ารังเกียจเสียจริง ทำให้ครอบครัวของลีออนดูแตกต่างอย่างสิ้นเชิง

ลีออนค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้รอสไวส์แล้วกระซิบเบา ๆ ว่า “หักแขนคนอื่นแล้วโดนลงโทษแค่ตักเตือนเนี่ยนะ?”

รอสไวส์ก็ตอบกลับด้วยเสียงเบาเช่นกันว่า “แนวคิดและการยอมรับเรื่องการต่อสู้ของเด็กในเผ่ามังกรมัน… ต่างจากของเจ้าเยอะ อีกอย่าง เด็กคนนั้นก็ยอมรับแล้วว่าเป็นฝ่ายยั่วยุก่อน และอาจารย์ใหญ่ก็บอกแล้วว่าการกระทำของโนอาแค่ป้องกันตัวเกินกว่าเหตุเท่านั้น”

“อ๋อ เข้าใจแล้ว”

“ถ้าเช่นนั้น ในเมื่อทั้งสองครอบครัวไม่มีข้อโต้แย้งต่อการตัดสิน และเข้าใจสถานการณ์ของลูก ๆ ตัวเองแล้ว ทางสถาบันก็ขอจบเรื่องลงเพียงเท่านี้ ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลา หากไม่รังเกียจ ท่านสามารถรับประทานอาหารกลางวันที่โรงอาหารของสถาบันก่อนกลับได้”

พ่อของลัลคว้าคอเสื้อลูกชายแล้วรีบออกจากห้องอาจารย์ใหญ่ ส่วนครอบครัวของมังกรเตี้ยทั้งสองก็แอบเลี่ยงออกไปเงียบ ๆ โดยไม่กล้าพูดอะไรอีก โดยเฉพาะหลังจากได้ยินลีออนสอนลูกสาวว่าควรเอาชนะพวกเขายังไง

รอสไวส์ลุกขึ้นพร้อมอุ้มโนอา เตรียมตัวออกไปกับลีออน แต่ทว่า อาจารย์ใหญ่กลับเรียกพวกเขาไว้

“โนอา ไปเข้าห้องเรียนก่อน ผมมีบางอย่างจะถามกับพ่อแม่ของคุณ”

“โอเคค่ะ” โนอาพยักหน้า

รอสไวส์โน้มตัวลงเพื่อปล่อยโนอาลง แล้วลูบศีรษะเล็ก ๆ ของเธอเบา ๆ “ไปเรียนดี ๆ นะลูก”

“อื้ม” โนอาตอบรับก่อนจะวิ่งออกไป

ทั้งคู่เดินเข้าไปใกล้โต๊ะทำงาน “มีอะไรหรือเปล่าคะ อาจารย์ใหญ่วิลสัน?”

วิลสันเกาศีรษะที่มีผมหงอกขึ้นบ้างเล็กน้อย ดูเหมือนจะลังเล “จริง ๆ แล้วมันไม่ได้เป็นคำถามสำคัญอะไรมากหรอกครับ”

“ก็แค่… มันค่อนข้างชัดเจนนะครับว่า โนอา มังกรฟักจากครรภ์อายุเพียงหนึ่งขวบสามเดือน สามารถเอาชนะมังกรฟักจากไข่สามตัวที่มีอายุรวมมากกว่ายี่สิบปีได้ด้วยมือเปล่า นี่มันเรื่องใหญ่เลยนะครับ”

“คุณรอสไวส์ ผมทราบว่าคุณมาจากตระกูลมังกรเงิน ดังนั้นอยากจะถามว่า สามีของคุณมาจากเผ่ามังกรชั้นสูงเผ่าไหนหรือครับ? เพราะการที่คุณทั้งสองให้กำเนิดมังกรที่ทรงพลังได้ขนาดนี้ นับว่าเป็นปาฏิหาริย์จริง ๆ”

ขณะเดียวกันในใจของอาจารย์ใหญ่คิดว่า: ถ้าสองคนนี้มีลูกเพิ่มอีกสักหน่อยก็คงจะแจ๋ว ยิ่งเยอะเท่าไรก็ยิ่งดี!

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทั้งคู่ถึงกับรู้สึกกระอักกระอ่วน รอสไวส์รีบคว้าแขนของลีออนพลางยิ้มแห้ง ๆ “ฮะ ๆ ท่านอาจารย์ใหญ่ ท่านพูดเกินไปแล้ว สามีของข้า… เขาก็แค่มังกรธรรมดา ๆ ไม่ได้มาจากตระกูลมังกรชั้นสูงอะไรทั้งนั้น ใช่ไหม?”

ลีออนยิ้มในใจ ไม่ได้มาจากมังกรชั้นสูงครับ แต่ฆ่ามังกรชั้นสูงมาเพียบ…

“ใช่แล้วครับ… ผมเป็นแค่มังกรธรรมดาจริง ๆ ครับ อาจารย์ใหญ่” ลีออนตอบตามที่รอสไวส์พูด

อาจารย์ใหญ่วิลสันยังคงกล่าวชื่นชมต่อ “มันนานมากแล้วนะครับที่โรงเรียนเซนต์ไฮส์ของเราได้บ่มเพาะมังกรรุ่นเยาว์ที่มีพรสวรรค์แบบโนอา เชื่อว่า เมื่อถึงเวลาที่เธอเรียนจบ เธอจะสามารถนำพามังกรทั้งเผ่าพันธุ์ไปเอาชนะข้าศึกได้มากยิ่งขึ้น…”

“ข้าศึกคือ?” ลีออนเลิกคิ้ว

“นักล่ามังกรไงครับ!”

ลีออน: ห๊ะ?

**

จบ68

คห.ผู้แปล ลีออนโชว์เทพด้วยวาจา เด๋วตอนหน้าเจอโชว์เทพด้วยสกิลต่อสู้บ้างละ บอกเลยว่า ผอ.กลายเป็นติ่งครอบครัวนี้ก็ไม่แปลก เพราะสมบูรณ์ฉบบจริงๆทั้งความคลั่งรักและความเก่งกาจทั้งสกิลปากและฝีมือ ลีออนนี่ก็ด่าซะเจ็บจี๊ดแล้วดันเก่งอีก เมียกับลูกจะรักจะหลงเพิ่มก็ไม่แปลกครับ

ถ้ารอตอนใหม่ได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า  kurakon