ในตอนนี้เอง ลีออนได้เข้าใจความสุขของรอสไวส์อย่างถ่องแท้

ที่แท้แล้ว การได้มองเห็นคนที่อยากจะโต้กลับแต่กลับหมดหนทาง ต้องทนรับความทรมานทั้งร่างกายและจิตใจ มันรู้สึกอย่างนี้นี่เอง

คำเดียว:

ฟินเวอร์!

แน่นอนว่าความฟินนี้ยังไม่หยุดอยู่แค่นั้น

ดวงตาของรอสไวส์ในตอนนี้ช่างซับซ้อนจนไม่สามารถบรรยายได้ด้วยคำพูดที่ตรงจุด

โกรธ เกรี้ยวกราด ขัดขืน ไม่เต็มใจ—

และความเสียใจอยากยอมแพ้แต่ยังดื้อดึง โหยหาแต่รังเกียจตัวเองที่อ่อนแอเกินไป!

ในช่วงเวลานั้น ลีออนเข้าใจเธอ;

และเธอก็เข้าใจลีออนเช่นกัน

ในชั่วขณะนี้ ทั้งสองได้บรรลุถึงระดับของ “ความเข้าใจซึ่งกันและกัน” ที่ไม่เคยมีมาก่อน

อย่างที่เขาว่ากัน เมื่ออยู่ด้วยกัน คุณควรพยายามมองสิ่งต่าง ๆ จากมุมมองของอีกฝ่าย คิดเผื่อเขามากขึ้น

ดูสิ ลีออนกำลังแสดงให้เห็นถึงคำพูดนี้อยู่ใช่ไหม?

แสดงออกอย่างลึกซึ้ง ละเอียดถี่ถ้วน

รอสไวส์เพิ่งฟื้น ร่างกายอ่อนแอมาก และผ่านไปเพียงยี่สิบนาทีก็อ่อนล้าจนแทบหมดแรง

ถึงแม้สภาพที่อ่อนแอเช่นนี้ แต่เมื่อผสานกับสายตาที่ไม่ยอมจำนนของเธอ ก็ยิ่งเพิ่มเสน่ห์ลึกลับเข้าไปอีก

ในขณะที่เริ่มเข้าสู่สภาวะที่หมดเรี่ยวแรง วิสัยทัศน์ของรอสไวส์เริ่มพร่ามัวลง

เธอกลืนน้ำลายก่อนจะพูดขึ้นทันที “ลีออน…”

“ว่าไง? กำลังจะอ้อนวอนขอความเมตตาหรือไง ฝ่าบาท?” ลีออนตอบกลับ

รอสไวส์แค่นหัวเราะเยาะ พลางหรี่ตาและกล่าวด้วยน้ำเสียงท้าทาย

“โอ้อวดตัวเองเกินเบอร์ หน้าไม่อายจริงๆ”

ลีออนชื่นชมในความกล้าหาญและความดื้อรั้นของมังกรตัวเมียผู้นี้ แม้ในสถานการณ์เช่นนี้ ปากของเธอก็ยังแข็งไม่เปลี่ยน

แต่ในขณะเดียวกัน เธอจะต้องจ่ายราคาให้กับความดื้อรั้นนี้

ลีออนปล่อยลงลงโทษสุดท้าย!

ด้วยความรู้สึกเยือกเย็นที่แผ่ซ่านไปทั่ว รอสไวส์รู้สึกเหมือนสมองของเธอกำลังดังหึ่งๆ โคมระย้าที่เพดานกระพริบอยู่ในสายตาของเธอ เธอสัมผัสถึงความรู้สึกที่แล่นผ่านร่างกาย ทั้งงดงามและเจ็บปวดในเวลาเดียวกัน

เธออยากดิ้นรนเพื่อหลุดพ้น แต่กลับเผลอปล่อยใจดื่มด่ำกับความงดงามในช่วงเวลานั้น แก้มซีดของเธอเริ่มมีสีแดงเรื่อ ริมฝีปากสั่นระริกเล็กน้อย หัวใจที่เต้นระรัวค่อยๆ สงบลงหลังจากวินาทีนั้น

จากนั้น รอสไวส์ก็หมดสติไป ดวงตาค่อยๆ ปิดลงและจมดิ่งสู่ความไร้สำนึก

ลีออนที่ยังหอบหายใจแรงหลังจากความวุ่นวาย ค่อยๆ สงบใจลง เขาโน้มตัวไปข้างหน้า ใช้มือเขย่าคางของรอสไวส์อย่างแผ่วเบา

ไร้ซึ่งการตอบสนอง

“หึ เด็กดื้อต้องโดนแบบนี้”

ลีออนลุกออกจากเตียง ทำความสะอาดร่างกายของรอสไวส์ แต่งตัวให้เธอ และคลุมผ้าห่มให้เรียบร้อย จากนั้นเขาเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำก่อนจะออกจากห้องไป

ประมาณสองชั่วโมงต่อมา ลีออนกลับมาพร้อมกับมูน เขาถือชามซุปปลาอุ่นๆ มาด้วย

ในตอนนั้นเอง รอสไวส์ก็ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

เป็นเรื่องยากที่จะเชื่อ แต่เธอเพิ่งถูกเจ้าหมอนั่นเล่นงานจนหมดท่า?!

รอสไวส์เอนตัวพิงหัวเตียง และเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า เธอรีบหันหน้าหนี ไม่อยากเห็นหน้าคนกวนประสาทคนนั้น

“แม่คะ” มูนเรียกเบาๆ

รอสไวส์ถอนหายใจในใจแล้วค่อยๆ หันกลับมา เธอฝืนยิ้มอย่างอ่อนล้า “อิ่มแล้วเหรอ มูน?”

“อื้อ อิ่มแล้ว! พ่อเอาซุปปลามาให้แม่ด้วยนะ แม่รีบลองหน่อยสิ!”

“แม่ไม่หิว”

“เพิ่งฟื้นก็ควรหาอะไรรองท้องสิครับ?”

ลีออนดูราวกับสามีที่ใส่ใจ เขานั่งลงข้างเตียงพร้อมชามซุปปลา

รอสไวส์จ้องเขาด้วยสายตาที่ราวกับอยากจับเขามาต้มเป็นซุปแทน

ลีออนตักซุปหนึ่งช้อน เป่าให้เย็นอย่างเอาใจใส่ แล้วส่งไปที่ปากของรอสไวส์ “นี่ ทานหน่อยสิ ฉันตั้งใจทำให้เธอเลยนะ”

“ฉันไม่หิว” รอสไวส์ยืนยันเสียงแข็ง

“อย่ารั้นไปหน่อยเลย เดี๋ยวจะเป็นตัวอย่างไม่ดีให้ลูกนะ”

มูนมักจะเป็นอาวุธที่แข็งแกร่งที่สุดของลีออนเสมอ!

รอสไวส์กัดฟันแน่น จ้องเขาเขม็ง แต่สุดท้ายก็ยอมอ้าปากเล็กน้อยอย่างไม่เต็มใจ

ลีออนป้อนซุปปลาให้เธออย่างระมัดระวัง

“อร่อยไหม ที่รัก?”

“…อร่อย” รอสไวส์เค้นคำออกมาผ่านไรฟัน

“ดี ถ้าอร่อยก็กินเพิ่มอีกหน่อยสิ”

แล้วก็อีกหนึ่งคำ

รอสไวส์ทานอย่างว่าง่าย

ขณะที่ป้อนเธอ ลีออนพูดต่อ “ซุปปลามีประโยชน์ต่ออาการป่วย เธอต้องทานเยอะๆจะได้หายไวๆ”

รอสไวส์แค่นยิ้มเยาะ “ฮึ ฉันก็อยากฟื้นเร็วเหมือนกัน”

“ใช่เลย ครอบครัวนี้ขาดเธอไม่ได้หรอก ที่รัก”

หลังจากดื่มซุปหมดถ้วย ลีออนเช็ดคราบน้ำซุปตรงมุมปากของเธออย่างอ่อนโยน

แต่ในสายตาของมูนที่มองมาไม่เห็น รอสไวส์ก้มตาลงมองนิ้วของลีออน ก่อนจะกัดมันอย่างดุร้าย

ลีออนกำหมัดอีกข้างแน่นด้วยความเจ็บปวด แต่เขาก็อดทนไม่ส่งเสียงออกมา มูนที่ยืนอยู่ด้านหลังเขามองไม่เห็นว่ารอสไวส์กัดเขาอยู่

แต่ดูเหมือนว่าการกัดจะเป็นการแก้แค้นเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ยัยมังกรคนนี้จะคิดออก

หลังจากการแก้แค้นเล็กน้อย รอสไวส์ก็ปล่อยนิ้วของเขาออกและพูดอย่างพึงพอใจ “อืม… รสชาติดีทีเดียว”

ลีออนดึงนิ้วกลับอย่างเก้อเขิน พร้อมกับลูบมันเบา ๆ ในกระเป๋าเสื้อของเขา เจ็บชะมัด! ยัยมังกรกัดซะแรงเลย!

“ถ้าเธอชอบก็ดีแล้ว ที่รัก” ลีออนพูดพร้อมวางชามซุปลง แล้วขยับตัวเข้าไปใกล้

“จะทำอะไรน่ะ?” รอสไวส์ถามด้วยความตกใจ

“เฮ้อ หลังจากหลับไปสองวัน เธอคงลืมทุกอย่างแล้วล่ะที่รัก ให้ผมนวดให้ผ่อนคลายหน่อยดีไหม” ลีออนกล่าว

“ฉันไม่ต้องการให้นายนวด!”

“แม่คะ ให้พ่อช่วยนวดเถอะ!” มูนพูดอย่างตื่นเต้น “พ่อดูแลแม่ตลอดเวลาที่แม่หลับอยู่!”

มุมปากของรอสไวส์กระตุกเล็กน้อย “เขา… ดูแลแม่ยังไงเหรอ?”

“พ่อ… ล้างหน้า มือ แล้วก็เท้าให้นะ นวดตามร่างกาย แล้วก็เปลี่ยนชุดให้ด้วย—”

“เปลี่ยนชุด—”

“หืม?” มูนเอียงศีรษะ ทำหน้างงๆ เพราะไม่เข้าใจว่าทำไมแม่จู่ๆ ถึงดูอารมณ์เสีย

รอสไวส์บังคับตัวเองให้สงบลง “เปล่า ไม่มีอะไรน่ะ”

“มาเลยที่รัก รู้สึกไม่สบายตรงไหน เดี๋ยวฉันจะนวดให้” ลีออนพูดด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น

“ไม่สบายไปทั้งตัว”

“งั้นเดี๋ยวนวดทั้งตัวให้เลย” ลีออนพูดพร้อมกับหักข้อนิ้วดังกร๊อบ

รอสไวส์ตกใจจนตั้งตัวไม่ติด “หยุดเลย! หยุด! หยุด! ฉัน… ฉันรู้สึกดีขึ้นแล้ว อยู่ๆ ก็รู้สึกดีขึ้นเลย เอ่อ… แค่เท้าชาหน่อย ช่วยนวดเท้าให้หน่อยได้ไหม?”

“ได้สิ”

ลีออนเดินไปที่ปลายเตียง ยกผ้าห่มขึ้นเล็กน้อย แล้วกดลงเบาๆ ที่ฝ่าเท้านุ่มของรอสไวส์

ขณะเดียวกัน มูนก็ยืนอยู่ที่หัวเตียง เล่าเรื่องราวถึงความอดทนและเอาใจใส่ของลีออนที่ดูแลแม่ในช่วงสองวันที่ผ่านมา

รอสไวส์แสร้งทำเป็นซาบซึ้งใจ พูดว่า “โอ้ คุณพ่อนี่ทั้งใจดีและอ่อนโยนจริงๆ”

แต่ในใจกลับคิดว่า คาสโมด แกคอยดูเถอะ พอฉันหายดีเมื่อไหร่ ฉันเอาคืนแน่!

ในขณะที่ฟังเรื่องราวอยู่ รอสไวส์ก็รู้สึกถึงความจั๊กจี้บางอย่างตรงฝ่าเท้า

“อ๊า~”

“อืม? มีอะไรหรือเปล่า ที่รัก? กดเบาไปเหรอ?”

รอสไวส์จ้องเขาเขม็ง “พอแล้ว แรงเท่านี้แหละ ขอบคุณมาก”

ลีออนยิ้มกริ่ม “ด้วยความยินดี ที่รัก นวดต่อเลยนะ”

“นาย…อึก~”

เขาเริ่มลูบไล้ฝ่าเท้าของเธอเบาๆ

รอสไวส์พยายามอดทนกับความจั๊กจี้ที่แทบทนไม่ไหว มือของเธอจิกผ้าปูที่นอนใต้ผ้าห่มแน่น

“แม่ๆ แล้วก็…ช่วงสองสามวันที่ผ่านมา คุณพ่ออยู่ดูแลแม่ตลอดเวลาเลยนะคะ คุณพ่อรักคุณแม่มากจริงๆ!” มูนพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

รอสไวส์รู้ดีว่า “อยู่ดูแลตลอดเวลา” ไม่ได้หมายถึงแค่การดูแลเธอแบบธรรมดา แต่มันรวมถึงการเตรียม “เซอร์ไพรส์” ไว้ให้เธอทันทีที่เธอตื่น เหมือนอย่างที่ลีออนเคยทำกับเธอในวันที่เขาตื่นครั้งแรก

แต่ว่า…

“ที่เนินเขาหลังวิหาร?” รอสไวส์เอ่ยถามพลางพยายามอดทนกับความจั๊กจี้ที่ฝ่าเท้า “นายไปทำอะไรที่นั่น?”

“ไม่มีอะไร แค่เดินเล่นเพราะเบื่อ”

คำแก้ตัวนี้ฟังไม่ขึ้นเลยสักนิด เธอรู้ว่าผู้ชายคนนี้ต้องกำลังวางแผนอะไรบางอย่างอยู่แน่

“มูน” รอสไวส์เอ่ยเรียกลูกสาว แต่สายตาจับจ้องไปที่ลีออน “ไปนอนได้แล้ว แม่มีเรื่องต้องคุยกับพ่อ”

มูนพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ก่อนกระโดดลงจากเตียง “ลาก่อนค่ะ พ่อ! ดูแลแม่ดีๆ ด้วยนะคะ!”

“แน่นอน พ่อจะดูแลแม่เป็นอย่างดี” ลีออนตอบด้วยท่าทางแสดงความใส่ใจเกินจริง “ราตรีสวัสดิ์ลูกรัก ฝันดีครับ”

“ค่ะ~”

มูนวิ่งออกจากห้องไปอย่างร่าเริง

ทันทีที่ประตูถูกปิดและล็อก รอสไวส์ก็ยกเท้าขึ้นถีบใส่หน้าลีออน

แต่ด้วยสภาพร่างกายที่ยังอ่อนแอ การเคลื่อนไหวของเธอช้าจนลีออนจับเท้าของเธอไว้ได้อย่างง่ายดาย

“คืนนี้เรากินซุปปลาไปเยอะแล้ว ผมไม่อยากกิน ‘กรงเล็บมังกร’ อีกหรอก” ลีออนพูดขณะปล่อยเท้าของรอสไวส์ ก่อนที่เธอจะดึงมันกลับไปด้วยสายตาเย็นชา

“ไปทำอะไรที่เนินเขา?”

“อยากรู้ขนาดนั้นเลยเหรอ?” ลีออนถามด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“ก็บอกมาสิ”

ลีออนลุกขึ้น เดินไปที่ขอบเตียง ก่อนจะอุ้มรอสไวส์ขึ้นในท่าเจ้าสาว

รอสไวส์ตกใจ “จะทำอะไรน่ะ?”

“อยากรู้ไม่ใช่เหรอว่าผมไปทำอะไรที่นั่น? ผมจะพาเธอไปดูเดี๋ยวนี้เลย”

***

จบ62

คห.ผู้แปล ตอนนี้แค่น้ำจิ้ม ตอนถัดไปนี่สิ กดบอกแชทจีพีทีไป3ทีว่า กุไม่ได้ละเมิดนโยบายโว้ย บทมันมาแบบนี้ให้แปล ให้ทำไงฟะ

ถ้ารอตอนใหม่ได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า  kurakon