ย้อนกลับไปเมื่อเช้านี้

ลีออนไปหาแอนนา

“สวัสดีครับ ท่านหญิง” ลีออนกล่าว พลางถือเครื่องดื่มสองแก้ว ก่อนจะส่งแก้วหนึ่งให้แอนนา “สวัสดีครับ แอนนา”

แอนนารับเครื่องดื่มไว้ แต่ดูเหมือนไม่ได้คิดจะดื่มทันที เธอยิ้มเล็กน้อยก่อนตอบกลับ “ขอบคุณค่ะ  มีเรื่องอะไรให้ดิฉันช่วยหรือคะ?”

“อ๋อ ไม่มีอะไรสำคัญหรอกครับ แค่สงสัยว่ารอบ ๆ วิหารนี้มีที่ไหนน่าสนใจบ้าง หรือบางทีอาจจะเป็นสถานที่ที่รอสไวส์ชอบไป ผมอยากออกไปเดินเล่นเพื่อสงบจิตใจสักหน่อย”

แอนนาพยักหน้า “มีค่ะ ดิฉันจะให้คนพาท่านไปชมค่ะ”

“ไม่ต้องหรอก แค่ให้รายชื่อสถานที่กับแผนที่ผมมาก็พอ เดี๋ยวผมไปเอง”

“ได้ค่ะ”

ไม่นานนัก แอนนาก็ทำเครื่องหมายบางจุดลงบนแผนที่ “นี่คือสถานที่ที่สมเด็จพระราชินีทรงโปรดไปบ่อย ๆ ค่ะ”

“ดีมาก ขอบคุณนะ แอนนา”

“ด้วยความยินดีค่ะ”

ด้วยแผนที่ในมือ ลีออนเดินไปยังภูเขาด้านหลังของวิหาร ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาเมื่อเดือนก่อน เขาถูกจำกัดให้อยู่แต่ในห้องเลี้ยงเด็กโดยรอสไวส์ ทำให้ไม่มีโอกาสได้สำรวจเลย กิจกรรมทั้งหมดของเขาถูกจำกัดอยู่แค่ในห้องเลี้ยงเด็ก ลานหลังบ้าน และสนามฝึกซ้อม

คราวนี้ เมื่อรอสไวส์หมดสติ ลีออนก็ได้รับโอกาสเสียที และเขาต้องฉวยมันไว้เพื่อวางแผนแก้แค้นอย่างรอบคอบ เขาต้องการให้รอสไวส์รู้ว่าในโลกนี้ไม่ได้มีแค่เผ่ามังกรเท่านั้นที่มีจิตใจพยาบาท

ตามสุภาษิตที่ว่า กระต่ายจนตรอกยังหันมากัด นับประสาอะไรกับลีออนที่เป็นกระต่ายเจ้าเล่ห์ซึ่งรู้จักรอคอยและวางกับดัก

ตามจุดที่ระบุไว้บนแผนที่ ลีออนมาถึงป่าซากุระเป็นแห่งแรก พื้นที่ตรงนี้อยู่บนที่สูงพอสมควร โดยมีต้นซากุระขึ้นอย่างกระจัดกระจาย ต้นไม้เหล่านี้ล้วนเก่าแก่ กิ่งก้านหนาทึบและดูงดงาม

ลีออนเดินสำรวจไปรอบ ๆ ก่อนจะหยุดยืนใต้ต้นซากุระต้นหนึ่ง แล้วหันไปมองลงไปยังวิหารมังกรเงินเบื้องล่าง

จากจุดชมวิวนี้ ลีออนสามารถมองเห็นทั้งวิหารมังกรเงินได้อย่างชัดเจน ทั้งปราสาทเก่าแก่ที่แฝงความสง่างาม ลานกว้างทั้งด้านหน้าและด้านหลัง และระบบป้องกันต่าง ๆ ที่รายล้อมวิหาร ลีออนมองเห็นแม้กระทั่งเส้นทางที่เขาเคยใช้ตอนบุกโจมตีวิหารมังกรเงินเมื่อสองปีก่อน

ตอนนี้ จุดตรวจตามเส้นทางที่เคยใช้ถูกเสริมความแข็งแกร่งขึ้นกว่าแต่ก่อน เห็นได้ชัดว่าแม่มังกรได้บทเรียนจากความผิดพลาด

ในครั้งนั้น ลีออนใช้เวลาศึกษานานพอสมควรเพื่อหาจุดอ่อนที่สุดของแนวป้องกันวิหารมังกรเงิน ถ้าหากไม่โดนทรยศในวันนั้น ลีออนอาจจับตัวแม่มังกรได้สำเร็จ

“ช่างเถอะ วีรบุรุษไม่ควรมัวเสียดายความสำเร็จในอดีต”

ความล้มเหลวก็คือความล้มเหลว ไม่มีประโยชน์ที่จะมัวมานึกถึงมัน แต่พูดได้ว่าความกล้าหาญนำมาซึ่งโชคดี ตอนนี้ลีออนกำลังมีส่วนช่วยในภารกิจล่ามังกรในแบบของเขาเอง กล่าวสั้น ๆ คือ เขากำลังใช้วิธีเดินอ้อมเพื่อบรรลุเป้าหมาย

หากพูดตามจริง การพิชิตราชินีมังกรเงินได้โดยไม่ต้องเสียกำลังทหารแม้แต่คนเดียว นับเป็นสิ่งที่ไม่เคยมีมาก่อนในประวัติศาสตร์ทั้งของมนุษย์และมังกร

การประเมินล่าสุดของรอสไวส์ที่มีต่อลีออนนั้นไม่ผิดเลย:

“ตอนนี้เจ้าคือบุคคลในตำนานที่ได้ทำสำเร็จทั้งภารกิจหลักพร้อมกับภารกิจรองอีกสองรายการ”

ลีออนสลัดความคิดในหัวทิ้ง พลางเดินไปยังโคนต้นไม้ใหญ่ เขายกแขนขึ้น เอนตัวไปด้านหน้าเล็กน้อย และวางมือบนลำต้นที่แข็งแรง จากนั้นเขาหันศีรษะเล็กน้อย ด้วยมุมนี้เขาสามารถมองเห็นวิหารมังกรเงินได้อย่างสมบูรณ์แบบ

“มุมนี้แล้วก็ท่านี้…เขร้ มันโคตรแจ่ม

ลีออนพอใจกับจุดชมวิวแรกแล้ว และรีบเดินทางต่อไปยังจุดถัดไป เขาเดินผ่านเส้นทางที่คดเคี้ยวจนมาถึงถ้ำแห่งหนึ่ง ภายในถ้ำเงียบสงัด ไม่มีวี่แววของสัตว์ป่า ซึ่งทำให้เหมาะสำหรับการจัดกิจกรรมเข้าจังหวะสองคนตามแบบที่ชอบ

แต่เมื่อพิจารณาแล้ว…

ลีออนย่อตัวลง หยิบดินขึ้นมาบดในมือเล็กน้อย “พื้นตรงนี้แข็งไป อาจทำให้เข่าของเธอเจ็บได้ แล้วก็—”

“เฮ้!”

“เฮ้~ เฮ~~~”

เสียงสะท้อนดังก้องไปทั่วถ้ำอย่างชัดเจน “เสียงสะท้อนนี่ดังเกินไป ทำลายบรรยากาศหมด แบบนี้ใช้ไม่ได้”

พูดจบ ลีออนก็หยิบแผนที่ขึ้นมาและทำเครื่องหมาย “X” ตรงตำแหน่งของถ้ำทันที

จุดหมายถัดมาคือธารน้ำเล็กๆ ในหุบเขา น้ำใสเย็นไหลเอื่อยลงมาตามลาดชัน ลีออนเอนตัวลงนอนริมฝั่งธาร ความเย็นของน้ำไหลผ่านศีรษะเขาเบาๆ พื้นที่รอบข้างเปิดโล่ง ไม่มีต้นไม้หรือป่ามาบดบังสายตา หากมานอนตรงนี้ในยามค่ำคืนคงได้ชมท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว

“ไม่เลวเลย ตรงนี้ถือว่าผ่าน” ลีออนพูดพลางหยิบแผนที่ขึ้นมาทำเครื่องหมายถูกตรงจุดธารน้ำ เหมือนที่เขาทำไว้ตรงป่าซากุระก่อนหน้านี้

ตลอดทั้งวัน ลีออนสำรวจภูมิประเทศและวิวทิวทัศน์รอบๆ วิหารมังกรเงินอย่างตั้งใจ ระหว่างนั้น เขาเผลอจมอยู่ในความคิดถึงช่วงเวลาที่เขาเคยเป็นหัวหน้าหน่วยล่ามังกรเมื่อสองปีก่อน

ทุกครั้งที่ปฏิบัติการแทรกซึม ลีออนต้องวิเคราะห์เส้นทางโจมตีและถอยอย่างรอบคอบ พิจารณาข้อได้เปรียบและข้อเสียในทุกด้าน พื้นฐานที่แข็งแกร่งจากสมัยก่อนนี้เองที่ทำให้เขาสามารถระบุตำแหน่ง “ที่เหมาะสม” ได้ในวันนี้

ยัยมังกร คราวนี้เธอโดนแน่!

เมื่อเขาสำรวจเสร็จ เวลาก็ล่วงเลยมาถึงกลางคืนแล้ว ลีออนลงจากภูเขาและเห็นวิหารมังกรเงินที่ตีนเขาสว่างไสวไปด้วยแสงไฟ ตอนกลางคืน วิหารดูละมุนกว่าตอนกลางวันมาก ลีออนหยุดชมความงามชั่วครู่ก่อนจะรีบเดินไปยังลานหลังของวิหาร

เมื่อใกล้ถึงลานหลัง เขาสังเกตว่าดูคึกคักผิดปกติ บรรดาสาวใช้รวมตัวกันอยู่เหมือนกำลัง…จัดงานรอบกองไฟ! ลีออนเดินเข้าไปอย่างกระตือรือร้น แต่พอมองใกล้ๆ ก็พบว่านี่ไม่ใช่ปาร์ตี้ธรรมดา มันดูเหมือนพิธีรำลึกถึงใครบางคนมากกว่า และที่ด้านหน้าสุดของกลุ่มนั้นก็คือลูกสาวทั้งสองของเขา!

“พวกเธอกำลังเล่นเกมแปลกๆ อะไรอยู่…” ลีออนพึมพำกับตัวเองพลางวิ่งเหยาะๆ ไปยังกลุ่มคน เมื่อมาถึง เขาเห็นสาวใช้บางคนกำลังร้องไห้และหัวเราะไปพร้อมๆ กัน ซึ่งยิ่งทำให้เขางงหนักขึ้น

ด้วยความสงสัย ลีออนเดินไปยังด้านหน้า และพบลูกสาวทั้งสองของเขากำลังตะโกนอะไรบางอย่าง เช่น “หนูทำสเต๊กไว้ให้พ่อค่ะ กลับมาหาพวกเราเถอะ” หรืออะไรทำนองนั้น

จากนั้น ลีออนแอบย่องเข้าไปใกล้โนอา และเห็นว่าเธอกำลังจะโยนกล่องไม้ลงในกองไฟ

สำหรับลูกสาว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น นโยบายที่สำคัญที่สุดคือความเชื่อใจต้องมาก่อน ถึงพวกเธอไม่เข้าใจ ก็ไม่เป็นไร สิ่งแรกที่ต้องทำคือร่วมวงก่อน!

“โอ๊ะ กำลังร่ำลาใครกัน? ขอผมร่วมด้วยสิ”

“ตอนผมยังเด็ก ปู่เคยสอนผมเป่าเซาน่าจากแดนตะวันออก เธอรู้ไหมว่าเซาน่าคืออะไร? มันเป็นเครื่องดนตรีชนิดหนึ่ง ที่มักจะใช้ในการประกอบพิธีกรรมต่างๆ สนใจให้ผมเล่นให้ฟังดูไหม?”

“ฟ้าดินเป็นพยานต่อความกตัญญูของเจ้าหญิง! ฝ่าบาททรงฟื้นคืนชีพแล้ว!”

ลีออนหันไปทางเสียงนั้น ใบหน้าเต็มไปด้วยเส้นดำพลางพูดขึ้น “ตลกละ? ผมยังไม่เคยตายแล้วจะฟื้นคืนชีพได้ไง?”

เมื่อพูดจบ ลีออนก็หันกลับมามองโนอาและมูนอีกครั้ง

เด็กน้อยทั้งสองมีสีหน้าตกตะลึงและอึ้งงันไป เหมือนว่า…

เหมือนว่าพวกเธอได้เห็นลีออนฟื้นคืนชีพจากความตายจริงๆ

ลีออนเอนตัวไปด้านหลังเล็กน้อย รู้สึกไม่สบายใจนัก

เขาเหลือบมองไปที่โต๊ะด้านหลังกองไฟ ซึ่งมีรูปถ่ายวางอย่างลวกๆ

และคนในรูปถ่ายนั้น… ดูหน้าคุ้นๆนะ…

“ขอโทษนะ พ่อขอถามหน่อยได้ไหมว่าพวกลูกกำลังทำอะไรกันอยู่…?”

ลูกสาวที่รัก ถ้าพวกหนูกำลังจัดพิธีอะไรให้พ่อแบบนี้ มันไม่เล่นใหญ่ไปหน่อยเหรอ?

“พ่อ!”

มูนกระโดดเข้าสู่อ้อมแขนของลีออน พร้อมกับถือสเต็กชิ้นหนึ่งไว้ในมือ

ลีออนอ้าแขนรับลูกสาวคนเล็กของเขาโดยธรรมชาติ

“พ่อ! ฮือ~ มูนคิดว่าพ่อไม่ต้องการมูนแล้ว~”

“เหลวไหล? พ่อจะไม่ต้องการลูกได้ยังไง?”

“แต่มูนกับหนูหาคุณตั้งหลายรอบแล้วก็หาไม่เจอ หนูนึกว่า—”

ในขณะที่ลีออนปลอบมูน เขาก็อธิบายไปด้วยว่า “อ๋อ วันนี้ผมออกไปเดินเล่นบนเนินเขา แล้วเผลอใช้เวลานานไปหน่อย เลยกลับมาช้า”

โนอาที่ได้ยินคำพูดนั้น น้ำตาก็เอ่อขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับก้อนสะอื้นที่จุกอยู่ในลำคอ เธอกอดกล่องไม้ในอ้อมแขนแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว ก้มหน้าลง และไม่ได้พูดอะไร

ที่แท้… เธอเข้าใจเขาผิดไปใช่ไหม?

ลีออนสังเกตเห็นท่าทีของโนอา จึงเหลือบมองลูกสาวคนโตแวบหนึ่ง ก่อนจะหันไปมองสาวใช้ที่อยู่รอบ ๆ สถานการณ์ดูไม่เหมาะที่จะคุยเปิดอกกับโนอาตอนนี้ น่าจะดีกว่าถ้ารอคุยกันทีหลัง

เขาลูบหัวมูนเบา ๆ ก่อนจะสังเกตเห็นสเต็กที่อยู่ในมือของเธอ

“มูน ทำไมหนูยังถือสเต็กอยู่อีกล่ะ?”

มูนสูดน้ำมูกพร้อมกับไหล่เล็ก ๆ ของเธอสั่นเทา น้ำตากับน้ำมูกไหลอาบแก้ม “นี่คือ… นี่คือของเซ่นของพ่อค่ะ”

“…ของเซ่น?”

มูนพยักหน้าหงึก ๆ “พี่บอกว่า ถ้าคนไหนจากไป อาหารที่พวกเขาชอบจะเรียกว่าของเซ่นค่ะ”

ลีออนเอามือปิดหน้าด้วยความเงียบงัน “ครับ…”

“แล้วพ่อคะ”

“ว่าไงลูก?”

“ตอนนี้พ่อกลับมาแล้ว มูนกินเครื่องเซ่นได้มั้ยคะ?”

***

จบ 59

คห.ผู้แปล

ช่วงนี้แปลแล้วสนุกเพลินดี ชอบความรักและจริงจังของลูกคนโต ความอ๊องลูกคนเล็ก และความแค้นกับการวางแผนของลีออนที่จะเอาคืนเมีย ส่วนจะเอาคืนแบบไหนและปรับความเข้าใจกับลูกยังไงก็ไปลุ้นกันตอนหน้านะครับ