โนอานั่งพักอยู่บนม้านั่งในสนามฝึก ร่างเล็กของเธอมีเหงื่อไหลซึมผ่านจมูกและหน้าผาก หลังจากเพิ่งเสร็จจากการฝึกฝนร่างกายชุดหนึ่ง

ในช่วงพักหายใจ โนอาก็นึกถึงบทสนทนาสั้นๆ ที่เคยพูดกับลีออนเมื่อวาน

โนอาหรี่ตาเล็กน้อย พลางกระซิบว่า “แม่ยังไม่ได้สติ คุณ…คิดจะทำอะไรต่อ?”

“ยังไม่รู้เลย โนอา ผมแค่อยากดูแลแม่ให้ดีเท่านั้น”

คำถามนี้ไม่ใช่คำถามที่ไม่มีเหตุผล อันที่จริง โนอาติดใจนานแล้วว่าครอบครัวของเธอมีบางอย่าง… ผิดปกติ มันอาจจะไม่ใช่ภาพอย่างที่เห็น

ลีออนกับแม่เหมือนกำลังปกปิดบางสิ่งจากคนอื่นๆ รวมถึงเธอและมูนด้วย มันมีเรื่องอะไรที่ถึงกับต้องปิดบังจนแม้แต่ลูกสาวก็ห้ามล่วงรู้?

โนอาไม่เข้าใจ แต่ลางสังหรณ์บอกเธอว่าลีออนมีอย่าง เขาเคยพยายามหนีมาก่อน ซึ่งแม่ มูน และเธอก็เห็นกับตา แต่เมื่อแม่จับตัวเขากลับมาได้ และเธอถามว่าเขาต้องการหนีไปที่ไหน แม่กลับเลี่ยงที่จะตอบคำถามนั้น

ตั้งแต่นั้นมา ลีออนก็ทำตัวว่านอนสอนง่าย อยู่แต่ในวิหาร ดูแลเด็กๆ และสอนหนังสือ โดยไม่มีทีท่าว่าจะหนีไปอีก แต่โนอารู้ดีว่าผู้ชายคนนี้ที่เต็มไปด้วยความลับเป็นคนฉลาด ไม่มีใครรู้ว่าเขายอมอยู่ที่นี่อย่างเต็มใจหรือกำลังรอโอกาสที่จะหนีอีกครั้งอย่างเงียบๆ

ดังนั้น คำตอบที่ลีออนให้เธอเมื่อวาน—“ยังไม่รู้เลย โนอา ผมแค่อยากดูแลแม่ให้ดีเท่านั้น”—ไม่ว่าจะจริงหรือเท็จ มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้

เมื่อมีปัจจัยที่ไม่อาจเข้าใจได้อยู่เบื้องหลังความรัก โนอาจึงเลือกที่จะอยู่ให้ห่างจากมัน ดีกว่ากลายเป็นเครื่องมือที่ถูกใครบางคนใช้

ดังนั้น เธอจึงรู้สึกเสมอว่ามีบางสิ่งที่ค้างคาอยู่ระหว่างเธอกับลีออน ในสายตาของโนอา ความรักของลีออนไม่ได้ดูบริสุทธิ์

โนอาเม้มตาแน่น ส่ายหัวเพื่อปัดเป่าความคิดเหล่านั้นออกไป ก่อนกระโดดลงจากม้านั่ง ตั้งใจที่จะฝึกฝนร่างกายอีกรอบก่อนกลับไปพัก

ทันทีที่โนอาก้าวออกไป เธอก็ได้ยินเสียงของมูนเรียกหา

“พี่คะ! พี่คะ!”

มูนวิ่งหน้าตั้งเข้ามาหา โนอารีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อเจอกลางทาง “มีอะไรหรือเปล่า? อย่าเพิ่งตกใจ ค่อยๆพูด”

“ลูกบาศก์เวทมนตร์ของมูนพังค่ะ มูนอยากจะไปหาคุณพ่อให้ช่วยซ่อม แต่หาไม่เจอเลย”

โนอาขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว พลางจับมือมูนแน่นขึ้น

หรือว่าสิ่งที่เธอคาดการณ์ไว้…

อย่างไรก็ตาม โนอาไม่ได้ด่วนสรุปอะไร เธอกลับพูดว่า “ไปหากันอีกทีดีกว่า”

“ค่ะ!”

อย่างไรก็ตาม หลังจากค้นหากันทั่วแล้ว พวกเธอก็ยังไม่พบตัวลีออน ทั้งสองพี่น้องจึงตัดสินใจไปที่ห้องของรอสไวส์ เมื่อเห็นแม่ของตัวเองยังคงนอนหมดสติอยู่บนเตียง มูนก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

“แม่คะ! พ่อหายไปแล้ว!”

ไม่มีข้อสงสัยอีกต่อไป สิ่งที่โนอาคาดการณ์ไว้และความกังวลของเธอนั้นเป็นความจริง ลีออน… เขาจากไปแล้วจริงๆ!

แม้จะรู้สึกผิดหวังและเสียใจอย่างสุดซึ้ง โนอาก็พยายามข่มความรู้สึกเอาไว้ และปลอบโยนน้องสาวที่ร้องไห้จนหมดแรง

“มูน อย่าร้องไห้เลยนะ คนบางคนอาจจะเป็นคนดี แต่ถ้าเขาไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของที่นี่ สุดท้ายเขาก็จะจากไปอยู่ดี”

“แต่… แต่ตอนนี้แม่ก็ยังไม่ฟื้น แล้วพ่อก็หายไปแล้ว แล้วพวกเราจะทำยังไงต่อไปดีล่ะคะ?”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่สาวจะเป็นคนดูแลปกป้องมูนเอง พี่โตแล้ว ทำอะไรได้หลายอย่างเลย”

คำพูดของโนอาที่มักบอกว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่ ในที่สุดก็แสดงถึงความรับผิดชอบแบบผู้ใหญ่จริงๆ—ถึงแม้ว่าเธอจะไม่มีแม้แต่ประกาศนียบัตรจบอนุบาลเลยด้วยซ้ำ

“แล้วเราควรทำอะไรต่อดีล่ะ?” มูนถาม

สายตาของโนอาเป็นประกายเมื่อเธอเห็นภาพถ่ายบนโต๊ะข้างเตียง มันเป็นภาพครอบครัวเล็กๆ ที่พวกเขาเคยถ่ายไว้ด้วยกัน

“ในเมื่อเขาจากไปแล้ว ก็หมายความว่าเราต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่ บอกลาผู้ชายคนนั้นให้เรียบร้อยกันเถอะ”

โนอาพามูนกลับไปที่ห้องของพวกเธอ ก่อนจะหยิบภาพถ่ายสำรองที่พวกเธอถ่ายกันตอนเปิดเทอม จากนั้นหยิบกรรไกรขึ้นมาตัดส่วนที่มีลีออนออกไป

“ทำอะไรอยู่น่ะ พี่?” มูนถาม

“ในโลกของผู้ใหญ่ เวลามีใครจากไป เราจะเอารูปของเขาวางบนแท่น แล้วก็วางดอกไม้ จุดไฟกองหนึ่งข้างๆ” โนอาอธิบายด้วยสีหน้าจริงจัง “จากนั้นก็โยนของที่เราคิดว่ามีความหมายสำหรับเขาลงไปในไฟ เป็นการอำลาครั้งสุดท้าย”

มูนสะอื้นเล็กน้อย น้ำเสียงติดจะสั่นเครือ “มูนไม่เข้าใจเลยค่ะ”

“ยังไงก็เถอะ มันก็เพื่อสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับพ่อของเรา”

“งั้นมูนจะไปหาของที่มีความหมายสำหรับพ่อค่ะ”

“ใช่ แล้วก็อย่าลืมเปลี่ยนเป็นชุดสีดำนะ”

“ทำไมล่ะ?” มูนถาม

“พี่ก็ไม่รู้เหตุผล แต่ผู้ใหญ่มักจะใส่ชุดดำเวลาอำลา”

“โอเค มูนเข้าใจแล้วค่ะ”

หลังจากเตรียมการเรียบร้อย โนอาเก็บรูปของลีออนใส่ไว้ในที่ที่ปลอดภัย แล้วคลานเข้าไปใต้เตียงเพื่อหยิบกล่องไม้ใบเล็กของเธอ ข้างในนั้นยังมีเศษโลหะสีดำชิ้นหนึ่ง กระดาษที่มีชื่อของเธอเขียนอยู่ และลูกบาศก์เวททำมือ หลังจากมองสิ่งของเหล่านี้อย่างครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง โนอาก็เดินออกจากห้องพร้อมกับกล่องไม้ในมือ

ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมา ที่ลานหลังของวิหาร สองพี่น้องมังกรสวมกระโปรงสีดำ มูนถือจานที่มีสเต๊ก—เพราะพ่อดูเหมือนจะชอบสเต๊กมาก เธอเลยวางแผนจะโยนสเต๊กลงกองไฟในพิธีอำลา

โนอาถือกล่องไม้ใบเล็กของเธอไว้แน่น ขณะที่เหล่าสาวใช้ในวิหารหลายคนที่ถูกรวบรวมมาเพื่อร่วมพิธีต่างยืนเรียงรายอยู่รอบ ๆ

สาวใช้แต่ละคนดูสับสนกับคำสั่งของเจ้าหญิงตัวน้อยทั้งสอง

“พ-พวกเรากำลังทำอะไรกันอยู่เหรอ?”

“ไม่รู้สิ บางทีอาจจะเล่นเกมสมมติกันอยู่ก็ได้”

“เกมเหรอ? แต่มันดูใหญ่โตแล้วก็จริงจังมากเลยนะ ถึงขั้นเอารูปเจ้าชายลงมาด้วย”

“เฮ้อ เด็ก ๆ คิดอะไรอยู่ เราจะไปรู้ได้ยังไง? ทำตามที่บอกไปเถอะ”

“นั่นสินะ”

“เงียบค่ะ!”

โนอาทำหน้าขรึม “ตอนนี้เรากำลังจัดพิธีอำลาให้กับลีออน แคสมอด ทุกคนกรุณาจริงจังด้วย”

สาวใช้ยืนตัวตรง พยายามทำตัวให้สอดคล้องกับบรรยากาศที่เจ้าหญิงทั้งสองสร้างขึ้น

“เมื่อนึกย้อนถึงชีวิตของลีออน แคสมอด มันอาจจะสั้น แต่ก็เต็มไปด้วยความรุ่งโรจน์ การจากไปของเขาเป็นสิ่งที่ส่งผลกระทบสาหัสต่อพวกเรา”

ดวงตาของสาวใช้แต่ละคนกระตุกเล็กน้อย

“เกมสมมตินี่มันอะไรกัน? ทำไมมันดูเหมือน… งานศพ?”

“ฝ่าบาทไม่ได้ว่าอะไรก่อนหน้า ก็อย่าไปถามมากเลย”

“แต่ถ้าตามบริบทในเกมนี้ ฝ่าบาทควรจะสวรรคตแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“ชู่ว! เงียบสิคะ!”

“อืม…”

โนอาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังราวผู้ใหญ่ เมื่อกล่าวจบเธอก็วางรูปของลีออนลงบนโต๊ะข้างหลังเธอ—แน่นอนว่าเธอหาที่วางรูปไม่ได้ จึงใช้กระป๋องเปล่าแทน ซึ่งไอเดียนี้คิดโดยมูน

“เอาล่ะ ทุกคนเริ่มร้องไห้ได้เลย” โนอากล่าว

“ร-ร้องไห้เหรอคะ?”

“ใช่ เวลาคนกล่าวอำลา ก็ต้องร้องไห้สิคะ ถูกมั้ย?”

สิ้นคำพูด เสียงสะอื้นไห้ของมูนก็ดังขึ้นจากข้างๆ “พ่อ! พ่อจ๋า ทำไมพ่อถึงไม่อยากอยู่กับพวกเราแล้ว? มูนคิดถึงพ่อมากเลย! มูนทำสเต๊กทอดไว้ให้พ่อด้วยนะคะ ได้โปรดกลับมาหามูนเถอะค่ะ~”

มูนร้องไห้ด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้งมาก เธอทุ่มเทกับบทบาทนี้จนสุดตัว

โนอาหันมาชี้ที่มูน “เห็นไหม ทำแบบน้องสาวของฉันนี่แหละ”

แม้พวกข้ารับใช้ยังไม่เข้าใจนักว่าทำไมองค์หญิงถึงเลือกเล่นเกมสมมติที่ไม่เป็นมงคลแบบนี้…

แต่ดังที่กล่าวไว้: ในเมื่อฝ่าบาทท่านไม่ได้มีคำสั่งคัดค้านอะไรลงมา พวกเขาเลยเลือกทำตามคำสั่งองค์หญิงอย่างว่าง่าย

“อะ…เอ่อ…ฝ่าบาทเพคะ โปรดอย่าจากไปเลย พระธิดาทั้งสองท่านน่ารักขนาดนี้ ฝ่าบาทจะทิ้งพวกเราได้ลงคอเหรอเพคะ?”

“ฝ่าบาทเพคะ พวกหม่อมฉันมิอาจเห็นพระองค์จากไปได้เลย~”

เหล่านางข้าหลวงเริ่มร่วมมือเล่นบทบาทสมมติ

โนอาหันไปมองกองไฟตรงหน้า “มูน โยนสเต๊กลงกองไฟหรือยัง?”

มูนพยักหน้า

“แต่ทำไมยังถืออีกชิ้นไว้อยู่ล่ะ?”

“เอ่อ… หลังจากพิธีล่ำลาเสร็จ มูนอาจจะหิว… พ่อคงไม่ว่าอะไรใช่ไหม?”

ใบหน้าของโนอาเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้น “เขาคงไม่ว่าอะไรหรอก”

ว่าแล้ว เธอก็ก้มมองกล่องไม้ในมือ นี่คือสิ่งสุดท้ายที่เชื่อมโยงกับผู้ชายคนนั้น การเผามันทิ้งก็เท่ากับตัดขาดทุกอย่างกับเขา โนอาสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออก ราวกับเพิ่งตัดสินใจได้

ลาก่อนค่ะ…ท่านพ่อ—

แต่ทันใดนั้นเอง พวกเธอก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากใกล้ๆ!

“โอ๊ะ กำลังร่ำลาใครกัน? ขอผมร่วมด้วยสิ”

สองพี่น้องมังกรน้อยหันไปตามเสียงพร้อมกัน ทันใดนั้นพวกเธอก็เห็นชายที่คุ้นหน้ากำลังคุกเข่าต่อหน้ารูปภาพบนโต๊ะ ก่อนจะโค้งตัวสองครั้งอย่างจริงจัง

จากนั้นเขาลุกขึ้นยืน พลางยิ้มกว้าง “ตอนผมยังเด็ก ปู่เคยสอนผมเป่าเซาน่าจากแดนตะวันออก เธอรู้ไหมว่าเซาน่าคืออะไร? มันเป็นเครื่องดนตรีชนิดหนึ่ง ที่มักจะใช้ในการประกอบพิธีกรรมต่างๆ สนใจให้ผมเล่นให้ฟังดูไหม?”

ยังไม่ทันที่สองพี่น้องจะตอบสนอง เหล่านางรับใช้ที่อยู่ด้านหลังก็อุทานขึ้นมาเสียงดัง

“ฟ้าดินเป็นพยานต่อความกตัญญูของเจ้าหญิง! ฝ่าบาททรงฟื้นคืนชีพแล้ว!”

***

จบบท58

ซาบซึ้งกับความรักความเสียใจที่น้องๆมีต่อพระเอก เจอช้อตฟีลเข้าไป น้องจะรู้สึกยังไงบ้าง ต้องรอดูตอนหน้ากันครับ

ถ้ารอตอนใหม่ได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า  kurakon