ไม่กี่วันถัดมา ในช่วงเย็น ลีออน รอสไวส์ และมูนยืนอยู่หน้าวิหาร เหมือนเมื่อไม่กี่วันก่อนที่พวกเขายืนส่งโนอาออกจากบ้าน ทั้งสามคนแหงนหน้ามองฟ้าเอียงทำมุมสี่สิบห้าองศา ราวกับกำลังรออะไรบางอย่าง

“โรงเรียนมีบริการพาเด็กกลับบ้านด้วยเหรอ?” ลีออนถามพลางมองท้องฟ้า

“ใช่ โรงเรียนใส่ใจเรื่องการบริการมาก” รอสไวส์ตอบ

“แล้วพวกเขาจะพาโนอากลับมายังไง? ใช้เวทย์เคลื่อนย้ายมิติหรือ…”

รอสไวส์ยกมือขึ้นบังแสง ตาหยีมองไปยังจุดดำเล็ก ๆ ในระยะไกล “ไม่ใช่เทคโนโลยีล้ำขนาดนั้นหรอก พวกเขาจะพาเด็กกลับมาเหมือนตอนที่เราส่งเธอไป ดูสิ ใกล้ถึงแล้ว”

ลีออนหันตามทิศที่รอสไวส์ชี้ จุดดำเล็ก ๆ บนท้องฟ้ากำลังค่อย ๆ เคลื่อนใกล้เข้ามา อย่างไรก็ตาม เมื่อเวลาผ่านไปไม่กี่นาที ลีออนเบิกตากว้างด้วยความตะลึง

เจ้าจุดดำเล็ก ๆ นั่นคืออะไรกันแน่? เมื่อมองใกล้ ๆ มันกลับกลายเป็นมังกรขนาดใหญ่โตมหึมาเกินกว่าที่จะจินตนาการได้!

ลีออนคำนวณอย่างคร่าว ๆ และพบว่าขนาดของมังกรตัวนี้ใหญ่กว่ารอสไวส์อย่างน้อยห้าเท่า

ตลอดอาชีพนักล่ามังกรของเขา เขาไม่เคยเห็นมังกรที่มีขนาดมหึมาขนาดนี้มาก่อน

“มังกรเลเวียธาน มังกรที่ใหญ่ที่สุดในสายพันธุ์มังกร แม้จะมีขนาดใหญ่โต แต่มันมีความสามารถในการต่อสู้น้อยมาก ทำหน้าที่เป็นพาหนะในชุมชนมังกร โดดเด่นในด้านความอึด และที่สำคัญที่สุดคือ อารมณ์มั่นคง” รอสไวส์อธิบาย

“เอ๊ะ? ทำไมต้องอารมณ์มั่นคงด้วยล่ะ?” ลีออนถาม

“ลองนึกภาพดูสิ ลูกมังกร 180 ตัวนั่งอยู่บนหลังนาย แต่ละตัวทั้งซุกซนและพูดคุยเสียงดังเจี๊ยวจ๊าว นายจะคุมสติอยู่ไหม?” รอสไวส์ตอบ

ลีออนกลืนน้ำลายด้วยความประหม่า “ผมคง…”

“ใช่ แต่เลเวียธานไม่เป็นแบบนั้น การจัดการอารมณ์ของพวกมันยอดเยี่ยมมาก ว่ากันว่ามังกรเลเวียธาน ตั้งแต่เกิดจนตายกว่าเป็นพันปี พวกมันไม่เคยอารมณ์เสียแม้แต่ครั้งเดียว” รอสไวส์อธิบายเพิ่มเติม

ลีออนอดไม่ได้ที่จะปรบมือให้

ใครจะไปคิดว่าธรรมชาติของมังกรที่รักการสู้รบในสายเลือด จะมีมังกรประเภทที่ดูสบาย ๆ แบบนี้อยู่ด้วย

มันให้ความรู้สึกเหมือนว่า “ช่างมัน อะไรจะเกิดก็เกิด”

มังกรเลเวียธานค่อย ๆ บินเข้ามาใกล้ ก่อนจะลอยตัวอยู่เหนือวิหารมังกรเงิน เนื่องจากขนาดที่ใหญ่โตเกินไป การลงจอดจึงแทบจะเป็นไปไม่ได้

แสงเสาที่เกิดจากเวทมนตร์ค่อย ๆ เปล่งประกายรอบ ๆ มังกรเลเวียธาน เชื่อมต่อกับพื้นดิน หลังจากยืนยันว่าโนอาลงจอดอย่างปลอดภัยแล้ว มังกรเลเวียธานจึงถอนเสาแสงออก และร่างใหญ่โตของมันก็ค่อย ๆ ลอยสูงขึ้น จากนั้นมันก็กางปีกมังกรขนาดมหึมาและค่อย ๆ บินออกจากวิหารมังกรเงินไป

การกระพือปีกของมันทำให้เกิดกระแสลมแรง แต่เมื่อสายลมสงบลง มูนก็วิ่งไปหาโนอาด้วยความตื่นเต้น

“พี่คะ!”

เจ้ามังกรน้อยกางแขนออก ก่อนจะกระโดดเข้าสู่อ้อมกอดของพี่สาวทันที แล้วถูหน้าไปมาที่ตัวโนอาด้วยความรักใคร่

โนอาหยิกปอยผมเล็ก ๆ บนหัวน้องสาวเล่นพลางถามยิ้ม ๆ “คิดถึงพี่ไหม?”

“คิดถึงมาก! แล้วพี่ล่ะคิดถึงมูนไหม?”

“แน่นอน!”

“เย้!”

สองพี่น้องมังกรน้อยเดินจูงมือกันเข้ามาหา หางทั้งคู่เกี่ยวกันไว้เหมือนโซ่

โนอาพยักหน้าเล็กน้อยให้รอสไวส์ก่อนพูดขึ้น “กลับมาแล้วค่ะ แม่”

“ยินดีต้อนรับกลับบ้าน โนอา”

จากนั้นเธอหันไปหาลีออน “กลับมาแล้วค่ะ—”

แต่ปากของเธอกำลังจะออกเสียง “พะ” ที่เริ่มต้นด้วยตัว “พ่อ”

เธอยังลังเลกับการเรียกชื่อนั้นอยู่ ลีออนเห็นท่าทีอึกอักของเธอจึงรีบพูดแทรกเพื่อช่วยคลี่คลายสถานการณ์ “กลับมาก็ดีแล้ว มาสิ มากินข้าวกัน แม่ของลูกกับผมเตรียมอาหารจานโปรดไว้ให้เพียบเลย”

“ค่ะ”

ครอบครัวทั้งสี่กลับเข้าบ้าน และนั่งล้อมรอบโต๊ะเพื่อทานอาหารมื้อใหญ่ที่รอคอยมานาน โนอายังคงทำตามสัญชาตญาณ หั่นสเต็กให้มูนและตักผักให้เหมือนเช่นเคย

แต่มูนจับข้อมือของเธอไว้ ก่อนที่โนอาจะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น มูนก็เริ่มหั่นสเต็กด้วยตัวเองอย่างเงอะงะแต่ตั้งใจ

อาหารจานอร่อยทั้งหมดบนโต๊ะถูกดันมาข้างหน้าเธอ

“พี่คะ รีบกินสิ แม่กับพ่อบอกว่าพี่สาวเหนื่อยจากโรงเรียนมาก ต้องกินเยอะ ๆ นะ” มูนพูด

“ขอบคุณนะ!”

อันที่จริง ความเป็นอิสระที่พอดีสามารถเร่งการเติบโตของคนคนหนึ่งได้ดี แม้ว่าการเติบโตของน้องสาวคนเล็กอาจเป็นเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ แต่นี่ก็ถือเป็นก้าวสำคัญ

ครอบครัวกินข้าวไป หัวเราะพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ในช่วงเวลานั้นดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจว่าความอบอุ่นสุขสันต์ที่มีอยู่จะเป็นของจริงหรือแค่เสแสร้ง

แต่ไม่ว่าจะอย่างไร ณ เวลานี้ พวกเขาคือครอบครัวที่มีความสุขและเต็มไปด้วยความพึงพอใจ

เมื่อมื้ออาหารใกล้จะจบ โนอาหยิบสมุดรายงานผลการเรียนออกมาหลายเล่มจากกระเป๋าแล้ววางเรียงไว้บนโต๊ะทีละเล่ม

“วิชาเบื้องต้นเกี่ยวกับการเล่นแร่แปรธาตุและจักรกล ได้ที่หนึ่งค่ะ”

“วิชาแนะนำเวทมนตร์ ฉบับดัดแปลงสำหรับมังกร ได้ที่หนึ่งค่ะ”

“วิชาประวัติศาสตร์มังกร ระดับสูงสำหรับมังกรน้อย ได้ที่หนึ่งค่ะ”

“การทดสอบสมรรถภาพร่างกายโดยรวม ได้ที่สามค่ะ”

โนอาดันสมุดรายงานเล่มสุดท้ายไปไว้ตรงกลางโต๊ะ สีหน้าของเธอเคร่งเครียดก่อนพูดขึ้นว่า “ขอโทษค่ะ แม่ วิชาสุดท้ายหนูได้แค่ที่สาม”

รอสไวส์ไม่ได้สนใจดูสมุดรายงานเลยสักเล่ม เธอพูดกับโนอาว่า “ไม่จำเป็นต้องขอโทษเลยโนอา ได้ที่สามก็น่าประทับใจมากแล้ว”

“ใช่เลย พี่สาว! แม่พูดถูกแล้ว! ในใจมูน พี่สาวคือคนเก่งที่สุด!” มูนพูดเสริม

แม้จะได้รับคำปลอบโยน โนอาก็ยังดูไม่คลายความรู้สึกกังวลเท่าไรนัก

ลีออนมองลูกสาวคนโตของเขา สลับไปมองรอสไวส์และมูน

ในสองคนนี้ คนหนึ่งแสดงอารมณ์ไม่เก่ง ส่วนอีกคนก็แสดงออกมากเกินไป สิ่งที่โนอาต้องการจริง ๆ ไม่ได้อยู่ในคำพูดของทั้งสอง

เฮ้อ!

ดูเหมือนว่าพ่อแก่ๆคนนี้จะต้องเข้ามาจัดการเอง ลีออนหยิบสมุดรายงานขึ้นมา เปิดดูอย่างคร่าว ๆ ก่อนพูดว่า

“อ้อ เป็นเรื่องการฝึกสมรรถภาพร่างกายทั้งนั้นเลยนี่ วิ่ง วิดพื้น ดึงข้อ…”

โนอาเม้มปากแล้วตอบเบา ๆ “ค่ะ”

“หนูเริ่มเข้าโรงเรียนเร็วเกินไปโนอา เด็กมังกรในชั้นเรียนหนูมีอายุอย่างน้อยก็สี่หรือห้าปีและสูงกว่าอย่างน้อยหนึ่งช่วงหัว”

ลีออนวิเคราะห์ให้โนอาฟังอย่างจริงจัง “หนูได้คะแนนสูงในวิชาฝึกต่อสู้ใช่ไหม? จากการต่อสู้สิบครั้ง หนูชนะไปเก้าครั้ง มีอัตราชนะสูงสุดในชั้นเรียน แล้วนั่นบอกอะไรเราบ้าง?”

“มันบอกว่า ลูกสาวคนโตของพ่อ อาจจะไม่แข็งแรงเท่าเด็กตัวแสบพวกนั้น แต่หนูก้าวล้ำหน้าไปไกลในด้านกลยุทธ์และทักษะการต่อสู้”

ลีออนวางสมุดรายงานลง “ดังนั้นไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องที่สามมากเกินไป หนูได้ทำดีที่สุดในขอบเขตความสามารถของตัวเองแล้ว และแค่นั้นก็มากเกินพอแล้ว ผู้ใหญ่หลายคนยังไม่สามารถทุ่มเทได้อย่างที่หนูทำเลย”

หลังจากที่ลีออนได้วิเคราะห์ให้ฟังอย่างละเอียด สีหน้าของโนอาก็เริ่มผ่อนคลายลงเล็กน้อย

เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนพูดว่า “แต่หนูได้ยินแม่บอกว่า ตอนคุณเรียน คุณได้ที่หนึ่งทุกวิชาเลย”

เมื่อได้ยินดังนั้น ลีออนถึงกับเลิกคิ้วขึ้นอย่างพึงพอใจ ดูเหมือนว่าโนอาจะมองเขาเป็นแบบอย่าง

พ่อคนนี้ปลื้มใจสุด ๆ!

แต่สถานการณ์ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะอวดความสำเร็จ

“ความจริงแล้ว ตอนผมเริ่มเรียนแรก ๆ ก็ไม่ได้ที่หนึ่งทุกวิชาหรอก มันเกิดจากความพยายามที่ตามมา ค่อย ๆ ไต่ระดับขึ้นทีละขั้น ดังนั้น โนอา ที่สามวันนี้ไม่ได้แปลว่าจะได้ที่สามตลอดไป อย่าให้ความล้มเหลวเล็กน้อยมาทำให้กำลังใจของหนูถดถอย โอเคไหม?”

“ค่ะ หนูเข้าใจแล้ว” โนอาตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง

ลีออนเชื่อว่าโนอาเข้าใจคำพูดของเขาจริง ๆ ด้วยนิสัยของเธอที่ไม่ชอบโกหก ถ้าเธอบอกว่าเข้าใจ ก็หมายความว่าเธอเข้าใจ

เมื่อเห็นอารมณ์ของพี่สาวดีขึ้น มูนก็เข้ามาใกล้และจับข้อมือโนอาไว้พลางถามด้วยความอยากรู้

“พี่คะ พี่คะ การฝึกต่อสู้จริง ๆ คืออะไรเหรอ?”

“มันคือการต่อสู้ตัวต่อตัวระหว่างคนสองคน สู้กันจนกว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะยอมแพ้หรือถูกผลักออกจากสนาม”

“ว้าว พี่สาว ชนะคนเก้าคนได้ นี่เก่งสุด ๆ ไปเลย”

มูนประทับใจกับเรื่องราวของลีออน ดวงตาเบิกกว้างด้วยความชื่นชม “ว้าว แล้วถ้าคุณพ่อเก่งขนาดนี้! แล้วคุณแม่ล่ะคะ?”

รอสไวส์หรี่ตาลงเล็กน้อย “มีอะไรห้ะ ลีออน? แต่งงานกันมาตั้งสองปีแล้ว ยังอยากลองประลองอีกหรือไง?”

“อยากมาตั้งนานแล้ว”

ทั้งสองคนสบตากันอย่างดุเดือด สายตาที่จ้องกันดูเหมือนจะมีประกายไฟวิ่งผ่าน

มูน: พวกเขากำลังจะสู้กันเหรอ? ไปเลย ลุย!

****

จบch51

ความเห็นนักแปล

เป็นเรื่องที่อ่านสนุกตรงมันมีความรักนอกจากคู่สามีภรรยาที่หวานตัดขา ก็ยังมีความรักลูกด้วย อ่านเรื่องนี้เหมือนได้อ่านตำราเลี้่ยงเด็กไปในตัว ถือว่าคุ้มมาก

ถ้ารอตอนใหม่ได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า  kurakon