เช้าวันถัดมา รอสไวส์เดินทางกลับจากเขตชายแดนของอาณาเขตเผ่ามังกรเงิน พร้อมด้วยทีมสาวใช้

เหลือเวลากว่าสองชั่วโมงก่อนถึงมื้อเย็น เธออยากใช้เวลานี้กับมูน แต่เมื่อไปถึงห้องของมูน เธอกลับพบว่าลูกสาวตัวน้อยไม่อยู่ที่นั่น

รอสไวส์จึงไปที่ห้องของลีออนอีกครั้ง แต่หมอนั่นก็ไม่อยู่เช่นกัน ดูเหมือนว่าพ่อกับลูกสาวกำลังเล่นซ่อนแอบกัน

รอสไวส์เดินมาที่ระเบียงห้อง มองไปยังลานฝึกซ้อมที่อยู่หลังวัง และพบว่าลีออนกำลังเล่นเกมอัศวินอะไรบางอย่างกับมูน ทั้งคู่ถือไม้ในมือราวกับเป็นดาบศักดิ์สิทธิ์ แกว่งฟาดฟันอากาศอย่างเมามัน

หลังจากดูอยู่สักพัก รอสไวส์สังเกตว่ามูนแกว่งไม้ไปมาอย่างไร้ทิศทาง แต่ลีออนกลับดูเหมือนกำลังฝึกอะไรบางอย่างจริงจัง ท่าทางแม่นยำ สีหน้าจดจ่อ

เห็นดังนั้น รอสไวส์หัวเราะเบา ๆ “การฟื้นตัวดูเหมือนจะดีทีเดียว นักล่ามังกร”

พูดจบ เธอก็หมุนตัวออกจากห้อง เดินออกไปยังสนามฝึกซ้อม

“แม่!”

เมื่อมังกรน้อยเห็นแม่ที่ออกไปข้างนอกทั้งวัน เธอรีบโยนไม้ในมือทิ้งทันที แล้ววิ่งตรงไปหารอสไวส์พร้อมกับแกว่งหางเล็ก ๆ และขนฟู ๆ บนหัวของเธอ

รอสไวส์ก้มตัวลงเล็กน้อย ลูบหัวมูนเบา ๆ “วันนี้หนูเชื่อฟังพ่อไหม?”

“เชื่อฟังค่ะ~ มูนเป็นเด็กดีแล้ว~ พ่อยังสอนมูนจับดาบด้วยนะ~”

“มูนนี่เก่งจริง ๆ งั้นมื้อเย็นเราทำสเต็กทอดแบบที่หนูชอบดีไหม?”

“ดีค่ะ!”

“งั้นไปเล่นต่อได้เลย”

มูนหยิบไม้เล็ก ๆ ขึ้นมา แล้ววิ่งไปเล่นด้วยความร่าเริง

รอสไวส์ยืนมองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะละสายตา หันไปมองลีออนที่ดูเหมือนจะไม่ทันสังเกตเธอ ยังคงตั้งใจฝึกท่าฟันดาบต่อไป

รอสไวส์ก้าวเข้าไปใกล้ และในจังหวะที่เธออยู่ห่างจากลีออนเพียงสองเมตรก็ได้ยินเสียง “ฟิ้ว” กิ่งไม้พุ่งผ่านอากาศ วาดโค้งเป็นเส้นสาย ก่อนจะตกลงมาตรงหน้าเธออย่างมั่นคง

รอสไวส์ไม่ได้สะดุ้งหรือหลบ ไม่แม้แต่จะแสดงอาการตกใจ เธอมองกิ่งไม้ที่อยู่ใกล้หน้า ก่อนจะมองไปที่ลีออนด้วยสีหน้าสงบ

“นายรู้ไหมว่าการชี้อาวุธใส่ฉันในเขตวังมังกรเงินมันเสียมารยาทแค่ไหน?”

“กิ่งไม้มันกลายเป็นอาวุธตั้งแต่เมื่อไร?”

“อ้อ เคยถึงเป็นนักล่ามังกรที่เก่งที่สุดมาก่อนไม่ใช่เหรอ ? อย่าบอกนะว่าฉันด้อยค่านายเกินไปเพราะนายไปถึงระดับใบไม้ในมือก็เป็นอาวุธสังหารได้?”

”ยัยมังกร ถ้าจะชม ก็ช่วยพูดให้มันดูจริงใจหน่อยได้ไหม? ทำไมต้องออกลูกประชดประชันแบบนี้ด้วย?”

ลีออนวางกิ่งไม้ลงแล้วเดินไปนั่งที่ม้านั่งใกล้ ๆ

รอสไวส์เดินตามไปนั่งข้างเขา ลีออนเลิกคิ้วขึ้นและถามว่า

“ทำไมถึงรู้สึกกดดันล่ะ?”

“ฉันบอกเธอว่า ตอนพ่อยังเรียนอยู่ พ่อเป็นนักเรียนระดับท็อป ดูได้จากวิธีที่พ่อสอนหนู พ่อเคยเรียนเก่งมาก ได้ทุนหลายครั้ง ชนะรางวัลอันดับหนึ่งและแชมป์อีกหลายรายการ”

รอสไวส์พูดต่อ “โนอามีความคิดแบบมังกรทั่วไป ที่ชื่นชมและใฝ่ฝันอยากเป็นเหมือนคนที่แข็งแกร่ง และในใจเธอ นายก็คือคนที่แข็งแกร่งคนนั้น”

ลีออนเกาหลางแก้ม “ผมคิดว่าเธอคงมองผมเป็นแค่คนอ่อนปวกเปียกมากกว่า”

รอสไวส์หัวเราะเบา ๆ พลางยกมือขึ้นปิดปาก “ไม่เลย เธอชื่นชมนายต่างหาก”

แปะ!

รอสไวส์ถอดรองเท้าส้นสูงออก ก่อนจะงอขาเรียวยาวของเธอขึ้น กอดเข่าของตัวเองไว้ และวางปลายเท้าเบา ๆ ไว้ที่ขอบม้านั่ง

“ยังจำได้ไหม วันแรก ๆ หลังจากที่นายฟื้นขึ้นมา แล้วโนอาคอยหลบหน้าไม่ยอมเจอ?”

ลีออนพยักหน้า

“ตอนนั้น ฉันไม่ค่อยเข้าใจว่าเธอคิดอะไรอยู่ แต่สิ่งที่ฉันรู้ก็คือ ช่วงที่นายยังอยู่ในอาการโคม่า เธอมักจะแอบเข้าไปในห้องพักฟื้นเพื่อดูนายเป็นประจำ บางครั้งฉันจับได้ เธอก็จะแก้ตัว บอกว่าเธอเข้ามาหามูน”

ลีออนจิ๊ปากแล้วพูดแทรก “ปากแข็งใช่เล่น ถอดแบบจากเธอเลย”

“ปากแข็ง? นั่นมันเหมือนนายมากกว่านะ”

“อืม… คิดไปเองรึเปล่า”

“ใช่ นายมากกว่าที่คิดไปเอง”

รอสไวส์หลุบเปลือกตาลงเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ “แต่ถ้าพูดถึงเรื่องสายสัมพันธ์ทางสายเลือด… บางทีมันก็เป็นสิ่งที่น่าอัศจรรย์”

“โอ้? หมายความว่ายังไง?”

“ช่วงสองปีที่นายอยู่ในอาการโคม่า ฉันต้องดูแลพวกเขาทั้งสองคนเพียงลำพัง บางครั้งมันก็เกินจะรับไหว แม้จะยกหน้าที่ให้แอนนาดูแลแทนก็ไม่ช่วย พวกเขาก็ยังร้องไห้ไม่หยุด ไม่ว่าจะพยายามปลอบยังไงก็ไม่สำเร็จ”

“แต่รู้ไหม? ไม่ว่าพวกเขาจะร้องไห้หรือโยเยมากแค่ไหน พอฉันวางพวกเขาไว้ใกล้ ๆนาย พวกเธอจะหยุดร้องทันที”

หัวใจของลีออนพองโตด้วยความหวัง เขาถามด้วยน้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยความสนใจ

“จริงเหรอ?”

“จริง ตอนนั้นพวกเธอดูเหมือนจะยังไม่รู้ความ แต่ฉันรู้สึกว่าพวกเธอรู้สึกอุ่นใจเมื่ออยู่ใกล้นาย”

รอสไวส์เล่นกับนิ้วมือตัวเอง สูดหายใจลึกก่อนจะถามขึ้น “ลูกสาวน่ารักทุกคนเลยว่าไหม?”

เป็นครั้งแรกที่ลีออนเห็นด้วยกับรอสไวส์อย่างเต็มหัวใจ เขาพยักหน้าแรง ๆ ราวกับไม่มีข้อโต้แย้ง

สายสัมพันธ์ทางสายเลือดก็เป็นแบบนั้น ต่อให้พวกเขาไม่รู้จักกันมาก่อน แต่พวกเขาก็เชื่อมโยงกันอย่างแนบแน่น ตอนเด็กคือช่วงเวลาที่สำคัญมาก หากเด็กไม่ได้รับความรักจากพ่อแม่เพียงพอ ต่อให้ชีวิตในภายหลังจะสมบูรณ์พูนสุขแค่ไหน ก็จะรู้สึกเหมือนมีบางอย่างขาดหายไปเสมอ

นั่นอาจเป็นเหตุผลที่ตอนนี้ลีออนไม่ยอมหยุดทุ่มเทความรักให้กับลูกสาวของเขา พวกเธอคือต้นทุนที่เขาต้องจ่ายจากการดิ้นรนอย่างสิ้นหวังในอดีต ต้นทุนที่เขายอมรับอย่างเต็มใจ

รอสไวส์ยิ้ม “โอเค ถ้าโนอากลับมาช่วงวันหยุดอีกไม่กี่วันข้างหน้า เรามาเตรียมอาหารมื้อใหญ่ให้เธอกัน”

“ไม่มีปัญหา”

แสงสุดท้ายของพระอาทิตย์ลับหายไปบนขอบฟ้าที่ไกลออกไป และรัตติกาลก็ปกคลุม

รอสไวส์ยืดตัวบิดขี้เกียจ “โอเค ได้เวลากลับแล้ว”

“อ้อ เดี๋ยวก่อนสิ”

“อะไรเหรอ?”

รอสไวส์ชี้ไปที่รองเท้าส้นสูงที่เธอเพิ่งถอดวางไว้บนพื้น “ช่วยฉันใส่รองเท้าหน่อยสิ”

“อะไร ทำหน้าไม่พอใจเหรอ? ฉันยังไม่ได้เอาคืนเรื่องจูบวันพิธีเปิดเรียนเลยนะ แล้วแค่ช่วยใส่รองเท้านี่ทำไม่ได้เลยหรือ?”

ลีออนย่อตัวลง ใช้มือข้างหนึ่งประคองเท้าขาวเนียนของรอสไวส์อย่างเบามือ ส่วนอีกข้างถือรองเท้าส้นสูง ช่วยเธอสวมรองเท้า

“ดูคล่องเชียวนะ” รอสไวส์พูดขึ้น

“แน่นอนสิ ใส่รองเท้าให้เธอมันง่ายกว่าตอกเกือกม้าให้ลานะ”

รอสไวส์ยกเท้าขึ้นอย่างรวดเร็ว เตะไปที่หน้าของลีออนทันที

ลีออน: ชะว้าบ ไม่โดนนะค้าบ!