บทที่ 49: ตอนนี้ตาคุณจูบได้แล้ว

บางที ลีออนน่าจะจัดการเจ้ามังกรตัวนี้ตั้งแต่ตอนสัมภาษณ์เมื่อสามวันก่อนก็ได้?

รอสไวส์ยืนอยู่บนโพเดียม มองดูมังกรหลายร้อยตัวที่กำลังจับจ้องมาทางพวกเขา ทุกสายตาเต็มไปด้วยความคาดหวังที่จะได้เห็นสามีของ “ครอบครัวที่สุขที่สุดแห่งปี” จูบภรรยาของเขา

ท่ามกลางสายตาของฝูงชน รอสไวส์ไม่มีทางหนีไปไหนได้ “เฮ้อ”

ลีออนในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกถอนหายใจเหมือนคนจนปัญญา รอสไวส์หรี่ตามองเขา รู้สึกว่าสามีของเธอกำลังจะทำอะไรบางอย่างที่เกินคาดหมาย

“หลายคนอาจจะไม่ทราบ แต่ภรรยาของผมและตัวผมเองเป็นคนที่ขี้อายและเงียบขรึมในชีวิตประจำวัน แม้แต่ต่อหน้าพวกพ้อง เราก็แทบจะไม่แสดงความรักต่อกันเลย อย่างไรก็ตาม เพื่อให้สมกับเกียรติที่ทางโรงเรียนมอบให้แก่ครอบครัวของเรา วันนี้ผมจะทำสิ่งที่กล้าหาญและแหกกฎเกณฑ์”

ลีออนหันไปทางรอสไวส์ที่แทบจะกลายเป็นรูปปั้นหิน และยื่นมือออกไปหาเธอ

“ดังนั้น ต่อหน้าญาติพี่น้องประชามังกรทุกท่าน ผมจะจูบภรรยาของผม”

ทันทีที่คำพูดนี้หลุดออกมา เสียงเชียร์และเสียงผิวปากจากฝูงชนก็ดังสนั่น รอสไวส์ถอยหลังไปครึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว และส่ายหัวเล็กน้อยพร้อมพูดด้วยเสียงที่ได้ยินกันแค่สองคน

“นายไม่ได้คิดจะจูบฉันจริง ๆ ต่อหน้ามังกรหลายร้อยตัวใช่ไหม?”

แม้ว่าเธอกับลีออนจะเคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน แต่พวกเขาดูเหมือนจะไม่เคยจูบกันจริง ๆ—ยกเว้นวันที่ร้อนแรงเมื่อสองปีก่อนนั้น

และตอนนี้ ไม่ใช่แค่เรื่องจูบธรรมดา ๆ แต่ดันต้องจูบต่อหน้ามังกรนับร้อยตัวอีกด้วย

มันน่าอายจริง ๆ!

ขณะที่ลีออนค่อย ๆ เดินเข้ามา ใบหน้าของรอสไวส์ก็ยิ่งแดงก่ำ เธอสามารถปฏิเสธอย่างหนักแน่น โดยใช้อ้างว่า “มีเด็กอยู่ด้วย ไม่เหมาะสม” เพื่อหลีกเลี่ยงสถานการณ์น่าอึดอัดนี้ได้ แต่…

ทันใดนั้น ภาพตรงหน้ารอสไวส์ก็ดับ และต่อมา—จูบ—สัมผัสที่อบอุ่นแตะแก้มซ้ายของเธอ มันเกิดขึ้นเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ เท่านั้น

แม้ว่ารอสไวส์จะตกใจเล็กน้อย แต่เธอก็รู้สึกได้ชัดเจนว่า หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในช่วงเวลาสั้น ๆ เมื่อครู่นี้

เงาที่บดบังแสงเลือนหายไป และแสงสว่างในห้องโถงก็ส่องลงมาบนใบหน้าของเธออีกครั้ง ลีออนจับมือเย็นเฉียบของเธอแล้วยิ้มให้กับฝูงมังกรที่อยู่ด้านล่าง “ขอปล่อยของแค่นี้พอนะครับ ทุกท่าน”

เพราะถ้าพวกแกอยากดูมากกว่านี้ พ่อจะเชือดแม่มให้หมดตี้เลย~

“ว้าว~ พ่อจูบแม่ด้วยแหละ!” มูนปรบมือเชียร์อย่างตื่นเต้น

สำหรับครอบครัวเลี้ยงเดี่ยวบางครอบครัว เมื่อเห็นฉากที่แสนอบอุ่นนี้ พวกเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสะกิดใจอะไรบางอย่างขึ้นมา แต่ถึงแม้จะพูดแบบนั้น บรรดามังกรน้อยจากครอบครัวเลี้ยงเดี่ยวก็รู้สึกถึงมือเล็ก ๆ ของพวกเขาที่ถูกบีบแน่นในทันที

เมื่อเสียงโกลาหลเริ่มสงบลง ลีออนมองไปข้างหน้า ยิ้มบาง ๆ และกระซิบว่า “เยี่ยม รู้สึกโล่งขึ้นเยอะ ขอบคุณนะ รอสไวส์”

รองผู้อำนวยการก้าวขึ้นมาเพื่อสรุปงาน “ขอขอบคุณครอบครัวต้นแบบของปีนี้ที่ได้นำพาเสียงหัวเราะและความสุขมาให้พวกเรา ทุกท่าน เชิญลงไปพักผ่อนได้ครับ”

ลีออนพยักหน้าและจูงมือรอสไวส์ที่ยังคงมึนงงเดินลงจากโพเดียม โนอาตามหลังพวกเขามาอย่างเงียบ ๆ พิธีเปิดเดินหน้าต่อไปตามกำหนด

หลังจากผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมง พิธีเปิดก็จบลง ครอบครัวทั้งสี่คนกล่าวคำลาที่ประตูโรงเรียน

มูนพูดอะไรกับพี่สาวของเธอมากมาย แต่หัวข้อหลักคือ “ห้ามลืมคิดถึงมูนนะ”

โนอากำลังจะเริ่มต้นชีวิตในรั้วโรงเรียนของเธอแล้ว

คนถัดไปที่กล่าวลาเป็นรอสไวส์ ทว่าเธอไม่ถนัดเรื่องแสดงออก จึงมีเพียงแค่ลูบหัวโนอาเบา ๆ และพูดว่า

“ดูแลตัวเองดี ๆ นะ โนอา”

“ค่ะ หนูจะดูแลตัวเองค่ะ แม่”

พูดจบ รอสไวส์หยิกแก้มโนอาเบา ๆ ด้วยความอาวรณ์เล็กน้อย แล้วหันหลังเดินจากไป

ในที่สุดก็ถึงคิวของลีออน เขาเดินเข้าไปหาโนอา ย่อตัวลงจนสายตาอยู่ระดับเดียวกับเธอ

“อาจจะมีเรื่องอยากบอกเยอะเลย สนใจฟังไหม?”

โนอาพยักหน้า สีหน้าไร้ความรู้สึกแต่เต็มไปด้วยความตั้งใจ “สนค่ะ”

“จำไว้ว่าต้องเอาเสื้อผ้าที่ใส่แล้วไปวางไว้ที่จุดบริการในหอพัก ป้า ๆแม่บ้าน เขาจะช่วยซักให้”

“แล้วก็หมั่นกินอาหารเช้าให้ตรงเวลานะ อาจจะต้องยอมตื่นเช้ากว่าปกตินิดหนึ่ง ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวจะหิวตอนเรียนคาบเช้า”

“อย่าเลือกกินนะ ช่วงนี้เป็นวัยเจริญเติบโต ทุกอย่างสำคัญต่อร่างกาย”

“ถ้าไปเจอเพื่อนร่วมชั้นที่ดูกร่าง อย่าไปยั่วโมโหเขา พยายามอยู่ห่าง ๆ ไว้”

“แล้วก็ เรื่องการเรียนในชั้นเรียน ถ้าเจอครูที่หนูไม่ชอบ หรือรู้สึกว่าไม่ถูกใจวิธีการสอนของครูคนไหน พยายามอดทนฟังไปก่อนนะ ถ้าไม่เข้าใจจริง ๆ ช่วงวันหยุดกลับบ้านค่อยมาถามพ่อก็ได้”

“สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ถ้าป่วยให้ไปห้องพยาบาลของโรงเรียนทันที อย่าฝืนตัวเองเด็ดขาด”

ลีออนพูดเยอะก็จริง แต่โนอาตั้งใจฟังและจดจำทุกคำพูดได้เป็นอย่างดี อย่างไรก็ตาม เธอก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองแผ่นหลังของรอสไวส์ที่กำลังเดินจากไป เมื่อเทียบกับลีออน ดูเหมือนคำแนะนำของแม่จะน้อยไปหน่อย

ลีออนสังเกตอากัปกริยาของโนอาจึงยิ้มออกมา เขายื่นมือไปลูบหัวเธอเบา ๆ

“สิ่งที่พูดทั้งหมดนี้ แม่ของลูกเป็นคนบอกเมื่อไม่กี่วันก่อนตอนที่เธอดื่มหนักไปหน่อย เธอเขินที่จะพูดเองผมเลยมาพูดแทน คุณแม่เขาเป็นคนแสดงออกไม่ค่อยเก่ง โนอา พยายามเข้าใจคุณแม่หน่อยนะ”

ได้ยินแบบนี้ ใบหน้าที่ปกติจะเย็นชาและเฉยเมยของโนอาปรากฏอารมณ์ที่หายากขึ้นมาวูบหนึ่ง เธอกัดริมฝีปากแล้วตอบรับด้วยเสียงหนักแน่น “อืม”

“โอเค ส่วนสิ่งที่พ่อแก่ๆคนนี้อยากบอกจริง ๆ นั้นง่ายมาก แค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข ไม่ต้องเครียดมาก แต่แน่นอน—”

ลีออนเหลียวซ้ายแลขวา จากนั้นโน้มตัวเข้าไปใกล้หูโนอาแล้วกระซิบว่า

“ถ้าใครกล้ารังแกลูก ไม่ต้องไปกังวลว่าจะโดนประชุมผู้ปกครองหรือโดนหักคะแนน ฟาดมันกลับเล่นมันคืนแบบจุกๆไปเลย ส่วนที่เหลือเดี๋ยวผมเป็นคนจัดการเอง”

โนอากลั้นยิ้ม แล้วถามว่า

“สมัยคุณอยู่โรงเรียนก็เป็นแบบนี้หรือคะ?”

“ใช่ แต่ทุกครั้งมันไม่จบแค่ที่โรงเรียนเพราะครูของผม—หรือก็คือคุณตาของลูก—จะลากผมไปเฉ่งยับหลังมีเรื่องแล้วอบรมที่บ้านต่อ”

ลีออนยิ้มและพูดต่อ “แต่ไม่ต้องห่วงนะ ผมต่างกับคุณตา ผมไม่ว่าอะไรแน่นอน”

โนอาพยักหน้า “หนูเข้าใจค่ะ หนูจะดูแลตัวเอง”

“อืม ดูแลตัวเองดี ๆ นะ พวกเราจะกลับมารับลูกสุดสัปดาห์หน้า”

“ลาก่อนนะคะ พี่! อย่าลืมคิดถึงมูนนะ~”

“อืม พี่จะคิดถึงหนู อยู่บ้านดี ๆ อย่าก่อเรื่องล่ะ”

“รู้แล้วค่ะ พี่~”

บทสนทนาจบลง มังกรเงินกางปีกกว้างออก ลีออนปีนขึ้นหลังของมันพร้อมกับอุ้มมูนไว้ ก่อนจะทะยานขึ้น รอสไวส์หันกลับมามองโนอาเป็นครั้งสุดท้าย

โนอาโบกแขนเล็ก ๆ อย่างเต็มแรง “เดินทางปลอดภัยนะคะ แม่” มังกรยักษ์พยักหน้าลงเล็กน้อย ก่อนจะกระพือปีกแล้วทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า

ไม่กี่วันหลังพิธีเปิดเรียน ในคืนหนึ่ง รอสไวส์กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะของเธอ ศึกษาหนังสือ “คู่มืออาคมโลหิตฉบับสมบูรณ์”

“อาคมโลหิต… เป็นเวทย์ที่สามารถใช้ได้เพียงครั้งเดียวในชีวิต หลังจากใช้งาน ผู้ร่ายเวทจะตกอยู่ในสภาพอ่อนแอและหมดเรี่ยวแรงอย่างวิกฤต…”

ความคิดของรอสไวส์พลันพลุ่งพล่านขณะพึมพำกับตัวเอง

“แสดงว่าลีออนที่สลบไปถึงสองปี ไม่ใช่แค่เพราะบาดเจ็บสาหัสจนเกือบตาย อาคมโลหิตนี้ยังทำให้ร่างกายของเขาถูกใช้งานหนักจนเกินขีดจำกัดด้วย”

ขณะที่รอสไวส์กำลังจะรำลึกถึงรายละเอียดในคืนแห่งชะตากรรมนั้น เธอได้ยินเสียงเบา ๆ ลอดเข้ามาจากระเบียงห้อง เธอวางหนังสือเวทมนตร์ไว้และเดินไปตรวจสอบ

เป็นเชอร์รี มือขวาคนสนิทของเธอ

“กลับมาแล้วเหรอ เชอร์รี” รอสไวส์กล่าว

“ขออภัยเพคะ ฝ่าบาท หม่อมฉันไร้ความสามารถ หม่อมฉันยังไม่พบข้อมูลใด ๆ ที่เกี่ยวข้องกับเทก… หรือพูดให้ถูกก็คือ หม่อมฉันไม่พบแม้แต่ตัวตนของคนผู้นี้เลย”

***(หมายเหตุจากผู้แปล เทก คือ อาจารย์ลีออน ที่ลีออนเสนอแลกเปลี่ยนว่าให้ช่วยหาข้อมูลคนนี้)

รอสไวส์ขมวดคิ้ว “เขาเป็นแค่ชาวนาและมีทักษะการล่าสัตว์บางอย่าง ในจักรวรรดิ เป็นคนธรรมดาสามัญ ทำไมถึงไม่พบร่องรอยเลยล่ะ?”

ถ้าการสืบค้นไม่พบข้อมูลของชนชั้นขุนนาง นั่นอาจพอเข้าใจได้ แต่ตามที่ลีออนบอก อาจารย์ของเขาเป็นแค่ชายชราปกติ ด้วยเหตุนี้เอง รอสไวส์จึงกล้าส่งคนของเธอไปสืบหาด้วยตัวเอง

“แต่ทำไมถึง… ไม่มีข้อมูลอะไรเลย?”

“ดำเนินการสืบหาต่อไปโดยคำนึงถึงความปลอดภัยของตัวเองด้วย หากมีข่าวอะไร รีบแจ้งฉันทันที”

“เพคะ ฝ่าบาท”

ร่างของเชอร์รีพริบตาหายไปในยามราตรีหลังจากกล่าวจบ

****

จบ ch49

ความเห็นผู้แปล

สามตอนทีเดียว เพราะมันสนุกนี่แหละ ฉากไหนพีคๆ ไฟมาครับ แปลแล้วเพลิน มีครบทั้งซึน รัก ฮา ใจฟู แถมมีความลึกลับสอบสวนให้ลุ้นเนื้อหาอีก ไม่น่าเบื่อเลย