โชคดีว่า สมัยเด็ก ลีออนผ่านการฝึกฝนร่างกายอย่างหนักโดยอาจารย์ของเขา

แม้ว่าเขาจะรู้สึกเหนื่อยและหมดแรง แต่การพักผ่อนก็พอจะเรียกสุขภาพให้กลับมาดีเหมือนเดิมได้ระดับหนึ่ง ถึงจะทำกิจกรรมที่ต้องใช้ร่างกายอย่างหนักไม่ได้ แต่การเดินเล่นข้างนอกและใช้เวลากับลูกๆ ขณะอ่านหนังสือก็ไม่เหนือบ่ากว่าแรง

ในวันที่อากาศดีแบบวันนี้ โนอาออกไปฝึกฝนร่างกายที่สนามซ้อม ส่วนลีออนก็เลือกใช้เวลานี้อยู่กับมูน

หากลีออนไม่ให้ความสนใจกับมูน ลูกสาวผู้เชื่อฟังของเขาอาจจะคิดจริงๆ ว่าพ่อของเธอใกล้จะตายจริงๆแล้วก็ได้ เขาจึงอุ้มมูนไปที่หลังวัง

“พ่อคะ เล่นอัศวินมังกรกันต่อนะคะ!”

“เอาสิ.”

ลีออนกำลังจะอุ้มมูนขึ้นไปให้เธอนั่งบนไหล่ของเขา แต่จู่ๆมูนก็ตวัดหางแล้วพูดว่า “เดี๋ยวก่อนค่ะ พ่อ”

“มีอะไรเหรอ?”

“แม่บอกว่าร่างกายของพ่อยังฟื้นตัวไม่เต็มที่ ดังนั้นมูนไม่สามารถเล่นอัศวินมังกรกับพ่อได้ เดี๋ยวพ่อหายช้าค่ะ”

ลีออนตกใจเล็กน้อย ลูกสาวมังกรตัวน้อยของเขายังมีความใส่ใจขนาดนี้

เขายิ้มและพูดว่า “ไม่เป็นไรหรอก มูนไม่หนักซะหน่อย”

“ยังไงก็ไม่ได้ค่ะ”

มูนยืนกรานอย่างดื้อดึง เตะขาของเธอเพื่อบอกให้ลีออนวางเธอลง เขาไม่สามารถต้านทานลูกสาวได้ จึงต้องทำตามคำขอของเธอ

หลังจากวางมูนลง ลีออนก็ย่อตัวลงข้างหน้าเธอแล้วถามอย่างใจเย็น “แล้วมูนอยากเล่นเกมอะไรล่ะ?”

มูนทำปากยื่น คิดสักพัก แต่ก็คิดไม่ออกว่าจะเล่นเกมอะไรที่ไม่ต้องใช้แรงมาก

เมื่อเห็นมูนกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก ลีออนจึงเสนอ

“ถ้ามูนคิดเกมสนุก ๆ ไม่ออก พ่อจะทำของเล่นให้มูนเล่นดีกว่าไหม?”

ดวงตาของลูกสาวมังกรเป็นประกาย “ของเล่น!”

“อืม”

“ของเล่นแบบไหนคะ?”

“เดี๋ยวมูนก็จะรู้เอง พ่อว่าเรามาลองดูของในห้องเก็บของกันเถอะ”

“โอเค!”

พ่อและลูกสาวกลับมาที่สวนแล้วหาที่นั่งบนพื้น จากนั้นลีออนก็จัดเรียงชิ้นส่วนที่เก็บมาไว้บนพื้น หลังจากเก็บของทั้งหมดเสร็จ ลีออนก็ชั่งน้ำหนักวัสดุและตรวจสอบจำนวนของชิ้นส่วน

หลังจากคิดสักพัก เขาก็เลือก วัตถุดิบบางอัน กับหยิบสีติดมือมาด้วย

“เสร็จเรียบร้อยแล้ว ลุยกันเลย”

“อืม”

ลีออนพามูนไปที่ห้องเก็บของ  เลือกบางสิ่ง และเก็บทุกอย่างที่ไม่ใช้เข้าห้อง ลีออนมองวัตถุในมือของเขา

มันคือบล็อกสีดำที่แต่ละด้านแบ่งออกเป็นเก้าสแควร์เล็กๆ

“ยังเหลือขั้นตอนสุดท้ายอีก” ลีออนประกอบและดัดแปลงชิ้นส่วนต่างๆ

บางชิ้นสามารถติดตั้งได้โดยตรง ขณะที่บางชิ้นต้องตัด ขัด หรือทำการปรับแต่งที่ละเอียดซับซ้อนมากขึ้น เขาทำงานอย่างตั้งใจ

มูนที่ยืนข้างๆ กำลังเฝ้าดูอย่างตั้งใจ เธอคิดว่าพ่อของเธอหล่อมากอยู่แล้ว แต่ไม่รู้ทำไม เมื่อพ่อลงมือจัดการสร้างของเล่นเองได้อย่างคล่องแคล่ว ท่าทางที่จริงจังทำให้พ่อดู… หล่อเหลามากขึ้น

มูนยังเด็ก จึงไม่เข้าใจสิ่งที่เรียกว่าออร่าหรือเสน่ห์ เธอแค่รู้สึกว่าเมื่อเทียบกับมังกรเพศผู้ตัวอื่นๆ พ่อของเธอหล่อกว่ามาก

“ใกล้จะเสร็จแล้ว ลองทำดูมั้ย”

ลีออนตรวจสอบวัตถุในมือของเขา มันคือบล็อกสีดำที่แต่ละด้านแบ่งออกเป็นเก้าสแควร์เล็กๆ

“หืม? มูนทำได้ด้วยเหรอคะ?”

“แน่นอน มา ลองดูสิ”

“ขอบคุณค่ะ พ่อ!”

ลีออนให้มูนนั่งบนตักของเขา แล้วค่อยๆ จับข้อมือของเธอจากด้านหลัง ช่วยแนะนำให้เธอระบายสีบนลูกบล็อก ถึงแม้ว่าบางจุดจะระบายสีไม่สมบูรณ์ ลีออนก็ไม่พูดอะไร และค่อยๆ ช่วยมูนแก้ไขจุดเหล่านั้น

สุดท้าย ด้วยความร่วมมือระหว่างพ่อและลูก ลูกบล็อกที่มีสีสันทั้งหกก็สำเร็จออกมา มูนถือมันไว้ในมือ ไม่แน่ใจว่าสิ่งนี้คืออะไร แต่ของที่พ่อทำต้องเจ๋งอยู่แล้ว!

“ของเล่นชิ้นนี้เรียกว่ารูบิค สามารถหมุนมันได้ตามใจชอบ ลองดูสิ”

“โอ้ โอเค!”

มูนลองหมุนมันสักพัก ลูกบล็อกสีต่างๆ ก็เลื่อนไปและลงตัวในตำแหน่งที่ต่างกัน

“เกมรูบิคคือการหมุนให้สีทั้งหกกลับไปที่ตำแหน่งเดิม มันอาจจะยากหน่อยในตอนแรก แต่พอเล่นไปเรื่อยๆ จะเริ่มหาวิธีได้” ลีออนอธิบายอย่างใจเย็น

ลีออนชอบศึกษาของเล่นพวกนี้ตอนที่เขาเรียนอยู่ในโรงเรียน เขาจำได้ว่าชั้นเรียนวิชาเวิศวะครื่องกล ครูให้การบ้านการสร้างอุปกรณ์เชื่อมโยงกลไกง่ายๆ

สิ่งที่ลีออนส่งเป็นลูกบล็อกรูบิค ครูพอใจมากและแหย่ลีออนว่า ถ้าเขาไม่ไปฆ่ามังกรหลังเรียนจบ เขาก็สามารถเปิดร้านของเล่นให้เด็กๆ เล่นได้ – เขาน่าจะทำได้ดีทีเดียว

ในที่สุด คำพูดของครูในชั้นเรียนก็เป็นจริง ถึงจะไม้ได้สร้างร้านของเล่น แต่ลีออนตอนนี้กำลังดูแลเด็กอยู่จริงๆ

และที่สำคัญคือ เขาทำมันได้ดีมาก

มูนฟังคำอธิบายของลีออนในขณะที่กำลังศึกษารูบิคในมือ ลีออนอธิบายเคล็ดลับและสูตรต่างๆ ให้เธอฟังอย่างใจเย็น

ขณะพูดอยู่นั้น ลีออนก็เงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง สกิลติดตัวของลีออนที่เป็นนักฆ่ามังกรคือมีความไวต่อ “สายตา” โดยเฉพาะสายตาของมังกร

ลีออนคิดว่าอาจจะเป็นรอสไวส์ที่แอบมองพวกเขาจากระเบียง แต่ไม่มีร่องรอยของยัยมังกรอยู่บนระเบียงเลย ลีออนจึงสังเกตสภาพแวดล้อมอย่างระมัดระวัง

สัมผัสในตัวเขาชัดเจนว่า สายตาที่แอบมองนั้นมาจากด้านหลัง

ลีออนไม่ได้หันไป เขาพยายามนึกถึงแผนผังของวังมังกรเงิน ตอนนี้ตำแหน่งที่พวกเขายืนอยู่ดูเหมือนจะเป็น… สนามซ้อม?

เมื่อคิดออก ลีออนก็ยิ้มอย่างรู้ทัน

ลีออนลุกขึ้น ยื่นมือไปจับมือมูน และเดินออกจากสวน

หลังจากเดินไปได้ระยะหนึ่ง ลีออนก็เหลียวไปมองข้างหลังเล็กน้อย เขาเห็นเงาร่างเล็กๆ ปรากฏออกมาจากพุ่มไม้ที่หลังสวน

ลีออนยิ้มแล้วหันกลับไป เป็นโนอานี่เอง เธอเดินเข้าไปที่จุดที่ลีออนกับมูนเคยนั่งอยู่

ลูกบล็อกรูบิคที่ยังไม่ได้ทาสีและกระป๋องสีหลายกระป๋องอยู่บนม้านั่งข้างๆ โนอาเดินไปหยิบแปรงและสีขึ้นมา เลียนแบบสิ่งที่ลีออนทำและเริ่มทาสีลูกบล็อกรูบิค

ไม่นาน ลูกบล็อกรูบิคที่ไม่สวยนักแต่เล่นได้ก็เสร็จสมบูรณ์ เธอลองหมุนมันหลายครั้ง รู้สึกถึงเสียงคลิกของกลไกที่แตกต่างกันใต้ปลายนิ้วของเธอ

โนอารู้สึกแปลกใจเล็กน้อย “ดูเหมือน…จะน่าสนใจนะ”

จากนั้น ตามวิธีที่เธอแอบฟังลีออนสนทนาเมื่อสักครู่ โนอาหมุนแต่ละด้านของลูกบล็อกรูบิคและเริ่มแก้ปัญหาทีละขั้นตอน ความเข้าใจและการเรียนรู้ของเธอน่าทึ่งมาก ภายในเวลาไม่ถึงสิบนาที เธอก็แก้ไขได้เกือบทั้งหมด

ขณะที่โนอากำลังจะเล่นต่อ เธอก็ได้ยินเสียงตะโกนมาจากระยะไกล

“เจ้าหญิงโนอา! เวลาพักเสร็จแล้ว เราควรจะกลับไปฝึกฝนต่อ!”

โนอารีบเอารูบิคใส่กระเป๋า วิ่งไปยังสนามฝึก ตอบไปว่า “ค่ะ! ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!”

ในช่วงเย็น ที่ห้องของพี่น้อง มูนคุกเข่าบนเตียงยังคงเล่นกับรูบิคที่พ่อทำให้เธอในตอนกลางวัน เธอกำลังศึกษามัน แต่ยังไม่สามารถแก้ไขได้สำเร็จ

หลังจากลองหลายครั้งที่ไม่สำเร็จ มูนก็โยนรูบิคทิ้งไปบนเตียงและพึมพำด้วยความไม่พอใจ พลิกหางไปมา

“ไม่อยากเล่นแล้ว! มูนนี่มันทึ่มจริงๆ แค่ด้านเดียวก็แก้ไม่ได้!”

โนอาที่กำลังเตรียมหนังสือเรียนสำหรับบทเรียนพรุ่งนี้เห็นน้องสาวของเธอหงุดหงิด จึงวางหนังสือเรียนลงแล้วเดินไปพูดว่า

“พี่จะสอนให้”

“หืม? พี่ทำได้ด้วยเหรอ?”

โนอาไม่ตอบ แต่เธอหยิบรูบิคขึ้นมาแล้วอธิบายหลักการให้กับน้องสาว

“วิธีแก้มันไม่ควรจะแก้แค่ด้านเดียวทีละด้าน แต่ควรจะแก้ทีละชั้นแบบนี้”

เมื่อเห็นท่าทางที่ชำนาญของโนอา มูนก็อึ้งไปเลย “พี่…ทำไมพี่เก่งแบบนี้?”

“หืม? เปล่าสักหน่อยแค่พอเล่นได้ พี่จะเล่นเก่งได้ไงล่ะในเมื่อไม่เคยสนใจของเล่นเด็กแบบนี้เลยสักนิด รู้วิธีแก้แล้วใช่ไหม? เอาคืนไป”

มูนหยิบรูบิคที่แก้สำเร็จแล้วขึ้นมา กอดมันอย่างมีความสุขและมุดเอาตัวเข้าไปใต้ผ้าห่ม

ไม่นาน เสียงหายใจที่เป็นจังหวะของมูนก็ดังขึ้น

“มูน?” โนอาเรียกน้องสาว

เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบกลับ โนอาก็ลุกจากเตียงเงียบๆ หยิบเอากล่องไม้เล็กๆ ออกมาจากใต้เตียงและเปิดมัน

ข้างในมีเศษโลหะสีดำที่เป็นชิ้นส่วนเกราะของลีออน และกระดาษที่เขียนชื่อของเธอ โนอาเอาลูกรูบิคออกจากกระเป๋าแล้ววางมันอย่างระมัดระวังลงในกล่องไม้

****

ความเห็นคนแปล

บอกเลยว่าตัดสินใจแปลเต็มสูบ กะว่ายังไงจะทำให้ได้ คืออ่านตอนนี้จบแหละ เด็กสองคนนี้น่ารักมาก พ่อแม่ก็ซึนเดเระได้ใจ ซึ่งแปลเรื่องนี้บอกเลยว่าอิ่มเอมใจครับ คนเขียนมาตรฐานตกน้อยมากกกกกกกกก  อ่านแล้วเพลินจัด