ลีออนรู้ตัวว่าเขาอยู่ในจุดที่โต้ตอบไม่ออกแล้ว

“นายไม่ได้แข็งแกร่งเหมือนเมื่อก่อนนะ” รอสไวส์กล่าว

“แต่ว่าฉันประทับใจมากกับผลงานที่นายแสดงให้เห็นเมื่อคืน ขอให้รักษาคุณภาพแบบนี้ต่อไปนะ” เธอกล่าว

คำพูดของเธอเล่นเอาลีออนรู้สึกตัวแทบแตกอยากจะแทรกแผ่นดินหนี ลีออนยอมรับได้เลยว่า เขายินดีที่จะไปต่อสู้กับยัยมังกรสาวในสนามรบอันดุเดือดสักสามร้อยรอบ ดีกว่าต้องทนรับคำพูดโจมตีแทงใจในสนามรักบนเตียงตลอดวัน

แม่มเอ้ยยยย

“สมัยเรียนที่สถาบันนักล่ามังกร เขาไม่ได้สอนวิชาพวกนี้นี่หว่า!”

รอสไวส์ลูบหัวลีออน “โอเค ล้างหน้าล้างตาเช็ดตัวให้เรียบร้อย เดี๋ยวเราต้องไปสอนวิชาเรียนให้โนอานะ”

ลีออนขยับแขนขาที่แทบจะไม่มีแรง “ร่างกายผมรู้สึกเหมือนโดนสูบพลังงานหมดในค่ำคืนเดียว งั้นขอพักสักนิด เสร็จแล้วเดี๋ยวออกไปสอนให้นะ”

รอสไวส์พยักหน้าโดยไม่บังคับเขา “โอเค”

เห็นเธอแล้วมองออกได้ไม่ยากเลยว่าเธอพึงพอใจจริง ๆ กับเหตุการณ์เมื่อคืนนี้

ลีออนถอนหายใจในใจอีกครั้ง ยาอันศักดิ์สิทธิ์ที่ตั้งใจทำขึ้นมาด้วยความยากลำบากดันใช้ไปหมดเกลี้ยงเลย แต่ก็นะ เธอจะไม่พอใจได้ไงล่ะ ฤทธิ์ยาโคตรดุดัน ต่อให้ร่างกายเธอทำมาจากเหล็ก เจอแบบเมื่อวานเข้าไป ไม่พอใจก็บ้าแล้ว

รอสไวส์เริ่มจัดการทำความสะอาดห้องที่เละเทะเงียบ ๆ ลีออนแตะนิ้วของเขา ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดกับรอสไวส์ว่า “อืม…เธอจำการเดิมพันที่เราทำไว้ก่อนหน้านี้ได้ไหม? ให้ลูกสาวเรียกเธอว่า ‘แม่’  แล้วมาดูกันว่าเปลี่ยนวิธีเรียกแล้วพวกเด็กๆจะมีความสุขมากขึ้นมั้ย?”

รอสไวส์หยุดทำความสะอาดชั่วครู่ หันมามองและพูดว่า “อืม จำได้ นายคิดออกแล้วเหรอว่าจะขออะไร?”

“อืม…ผมคิดออกแล้ว เธอช่วยส่งคนไปที่จักรวรรดิ…เพื่อเช็คว่าอาจารย์ของผมและภรรยาของอาจารย์ยังใช้ชีวิตอยู่เป็นปกติสุขได้มั้ย?”

“ผมรู้ว่า มันต้องมีการส่งมังกรไปเป็นสายลับไปยังโลกมนุษย์อยู่แล้ว และเธอเองต้องฝึกฝนบุคลากรไว้สำหรับภารกิจแบบนี้โดยเฉพาะใช่มั้ย?”

รอสไวส์คิดพักหนึ่งก่อนตอบว่า “ภารกิจแฝงตัวไม่ใช่จุดแข็งของเผ่ามังกรเงินของเรา โดยปกติจะเป็นมังกรเผ่าพันธุ์อื่นมากกว่า แต่ถ้าแค่ไปตรวจสอบความปลอดภัยชองอาจารย์และภรรยาของอาจารย์นาย ก็ไม่น่าจะมีปัญหา”

ดวงตาของลีออนเปล่งประกาย “จริงเหรอ? งั้น ขอบคุณนะ—ขอบคุณมากจริง ๆ ”

รอสไวส์หัวเราะเบา ๆ “ได้ยินคำว่า ‘ขอบคุณ’ จากศัตรูตัวฉกาจเนี่ย น่าประหลาดใจจริง ๆ นะเนี่ย?”

ลีออนหันหน้าหลบและไม่ได้พูดอะไรต่อ รอสไวส์ยังคงทำงานบ้านเงียบ ๆ ในไม่ช้าก็ทำความสะอาดห้องเสร็จ

ในขณะนั้น ลีออนได้ยินเสียงกลอนประตู

ไม่กี่วินาทีต่อมา มีร่างเล็กสองร่างเดินเข้ามาในห้องนอนทีละคน

“สวัสดีค่ะแม่”

“สวัสดีค่ะแม่!”

“สวัสดี โนอา มูน”

เด็ก ๆ ทั้งสองมองไปที่ลีออนบนเตียง เตรียมทักทายเขา แต่สังเกตเห็นว่าท่าทางของพ่อดูแปลกๆ

มูนจำเหตุการณ์เมื่อวานเกี่ยวกับ “ลูกกวาดช็อกโกแลต” ได้

พ่อบอกว่ามันเป็นยาที่เตรียมไว้สำหรับแม่ แต่แม่กลับบอกว่าที่จริงมันคือยาที่เตรียมไว้ให้พ่อเพราะพ่อไม่ค่อยสบาย แต่พ่อไม่สามารถบอกได้เลยต้องแกล้งทำเป็นว่าเป็นของแม่ ดูจากพ่อในตอนนี้แล้ว… แม่ก็พูดถูกจริง ๆ ด้วย!

มูนวิ่งไปที่ข้างเตียง สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล “พ่อคะ พ่อไม่สบายเหรอคะ?”

ลีออนทำหน้างง มองไปที่ลูกสาวตัวน้อย “อืม… ไม่ครับ ฉันสบายดี แค่รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย”

“หนูรู้อยู่แล้วค่ะ พ่ออย่าฝืนตัวเองเลย”

ลีออนตกใจ “เธอ… รู้ได้ยังไง…”

พูดจบแล้วเขาก็มองไปที่รอสไวส์

คงจะไม่ใช่ว่ายัยมังกรบอกเด็ก ๆ ไปแล้วใช่ไหม?

เฮ้ ใจร้ายเกินไปหน่อยมั้ง? จะไปพูดเรื่องแบบนี้กับเด็กได้ยังไง? ไว้หน้าคนเป็นพ่อแบบผมนิดนึงก็ได้นะ ลีออนคิดในใจ

เมื่อโนอาได้ยินคำพูดลีออน สีหน้าของโนอาผู้มักจะเงียบขรึมเปลี่ยนเป็นความกังวลนิดๆ เพราะโนอาเป็นเด็กที่ไม่ได้แสดงออกชัดเจนเหมือนมูน เธอเลือกที่จะยืนนิ่งอยู่ข้าง ๆปล่อยให้มูนเป็นฝ่ายพูด

“พ่อคะ เมื่อวานพ่อบอกว่าแม่ไม่สบาย แต่จริง ๆ แล้วคนที่ไม่สบายคือพ่อใช่ไหมคะ?”

มูนขยี้แขนเสื้อของลีออน น้ำเสียงของเธอสั่นเล็กน้อย “มูนรู้อยู่แล้วค่ะ พ่อ ผู้ชายไม่ยอมรับว่าไม่สบายหรอก แต่ตอนนี้หน้าพ่อดูแย่กว่าเมื่อวานมาก มูนกังวลจริง ๆ ค่ะ”

“อย่าร้องไห้ อย่าร้องไห้ พ่อไม่ได้เป็นอะไรนะ”

ลีออนยื่นมือออกไปอย่างรวดเร็ว ตั้งใจจะอุ้มมูน แต่ร่างกายของเขาอ่อนแอเกินไป แม้แต่จะอุ้มลูกมังกรน้อยก็ยังยากลำบาก

โนอาตัดสินใจช่วยประคองก้นของมูนจากข้าง ๆ ทำให้มูนสามารถขึ้นบนเตียง นั่งบนตักของลีออนได้ โดยเมื่อช่วยจบ โนอายังคงยืนอยู่เงียบๆดูมูนพูดต่อ

“พ่อคะ พ่อโกหกมูน  พ่อไม่สบายแล้วพ่อก็ยังไมได้รู้สึกดีด้วย?”

มูนสะอื้นเล็กน้อยกล่าวต่อ “อ๋อ ใช่แล้ว เมื่อวานพ่อเตรียมยาไว้ใช่ไหมคะ? พ่อทานไปหรือยัง?”

“ทานแล้วครับ”

“ถ้าพ่อทานยาแล้ว ทำไมพ่อยังไม่ดีขึ้นล่ะคะ?”

ลีออนยกมือป้ายน้ำตามูน ยิ้มและพูดว่า “พ่อไม่เป็นไรจริง ๆ ถ้ามีอะไรร้ายแรง พ่อคงนอนอ้าปากพะงาบๆ ลุกมาคุยกับหนูแบบนี้ไม่ได้หรอก จริงไหม?”

ลีออนคิดว่าการพูดเล่นนิดหน่อยจะช่วยทำให้ลูกสาวตัวน้อยของเขารู้สึกดีขึ้นเหมือนครั้งก่อน แต่มูนยังคงทำหน้ากังวลอยู่

“ไม่นะ ถ้าพ่อยังมีเวลาเหลืออยู่ไม่มาก มูนอยากอยู่กับพ่อตลอดเลยค่ะ!”

โนอากล่าว “ลงมาได้แล้ว มูน เดี๋ยวพี่จะเล่นกับหนู แล้วพวกเราค่อยมาหาเขาอีกทีเย็นนี้”

“ไม่เอา ถ้าเวลาของพ่อใกล้หมดลง มูนจะอยู่ด้วยกันกับพ่อตลอดไม่ไปไหนค่ะ!”

“เวลาเหลือน้อยตอนไหนกัน? อย่าใช้สำนวนเหมือนเขาใกล้ตายสิ  ลงมาเร็ว ๆ พ่อสบายดีแล้ว พี่สัญญาว่าพ่อจะฟื้นตัวเต็มที่ตอนพวกเรากินข้าวเย็นด้วยกันคืนนี้”

มูนกระพริบตาอย่างสงสัย “จริงเหรอคะพี่สาว? อย่าโกหกมูนนะ”

“ใช่ พี่ไม่โกหกหรอก”

“โอเคค่ะ พ่อคะ พักผ่อนให้สบาย แล้วเดี๋ยวทานข้าวเย็นด้วยกันคืนนี้นะคะ”

ลีออนหน้าแห้ง อยากจะเอาปี๊บคุมหัว

“เด็กหนอเด็ก ครอบครัวมันก็คงวุ่นๆแบบนี้เหมือนกันหมดทุกที่มั้ง?”