เช้าวันต่อมา รอสไวส์ยืนอยู่บนระเบียง มองออกไปยังสวนหลังของวิหาร

โนอากับมูน สองพี่น้องกำลังเล่นหิมะกับเหล่าสาวใช้ ใบหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มสดใสไร้เดียงสา

ส่วนราชินี ที่ถูก “กักบริเวณ” อยู่แต่ในห้องของตัวเอง ทำได้แค่ยืนมองอยู่เงียบ ๆ

เฮ้อ…

เมื่อก่อน ตอนที่มีคนมาชวนเธอไปเล่นหิมะ เธอปฏิเสธอย่างไม่ไยดี—แต่พอตอนนี้เธออยากเล่นเองบ้าง กลับออกไปไม่ได้เสียแล้ว

บ้าเอ๊ย… ทุกอย่างเป็นความผิดของลีออน แคสมอดทั้งนั้น!

ถ้าไม่ใช่เพราะหมอนั่น เธอคงไม่ต้องมาตั้งท้อง—ถ้าเธอไม่ตั้งท้อง แอนนากับพวกสาวใช้ก็คงไม่จับเธอกักตัวอยู่แต่ในวิหารแบบนี้!

รอสไวส์ฮึดฮัดคิดอย่างเจ็บใจ

ถ้าออกไปได้เมื่อไหร่ จะปั้นตุ๊กตาหิมะชื่อ “ลีออน” กองให้สูง ๆจากนั้นจะเตะมันกระจาย แล้วกระทืบซ้ำให้แหลกเป็นผุยผงเลยคอยดู!

แค่คิดก็รู้สึกสะใจแล้ว

รอสไวส์หลับตาจินตนาการภาพนั้นในหัว และรู้สึกดีขึ้นทันที

แต่พูดถึงลีออน… เช้านี้เธอยังไม่เห็นหน้าเขาเลย หมอนั่นหายไปไหน? หรือกำลังวางแผนเจ้าเล่ห์อะไรอยู่อีก?

ขณะที่เธอกำลังคิดอยู่นั้น ก็มีเสียงดังขึ้นที่หน้าประตู ฟังจากจังหวะฝีเท้าแล้ว น่าจะมีสามคน

รอสไวส์ก้าวไปทางประตู และเมื่อเปิดออก ก็เห็นว่ามี “ลีออน” กับ “แอนนา” และอีกหนึ่งสาวใช้—“มิลาน” ซึ่งเป็นสาวใช้ที่อ่อนโยนและเอาใจใส่

ก่อนที่รอสไวส์จะทันได้ถามว่าพวกเขามาทำอะไรกัน สายตาของเธอก็เห็นว่า แอนนาเดินเข้ามาพร้อมกับแบบฟอร์มลงทะเบียน ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

“ฝ่าบาท หม่อมฉันเพิ่งรู้ว่าพระองค์อยากเรียนโยคะมาตลอด นี่เป็นความผิดของหม่อมฉันเอง ที่ไม่ได้คำนึงถึงความต้องการของพระองค์” แอนนากล่าวด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด

รอสไวส์กระพริบตาปริบ ๆ “ฉันไปพูดตอนไหนว่าอยากเรียนโยคะ?”

“หือ? ฝ่าบาทจำไม่ได้หรือเพคะ? ตอนที่พระองค์กับองค์ชายไปนครนภาเมื่อไม่นานมานี้ พระองค์ลงทะเบียนคลาสโยคะสำหรับหญิงตั้งครรภ์ไม่ใช่หรือ?”

แอนนายื่นแบบฟอร์มลงทะเบียนให้รอสไวส์ดู

“หม่อมฉันลองดูวันที่ลงทะเบียนแล้ว เห็นว่าพระองค์สมัครตั้งแต่ตอนที่ทรงพระครรภ์ได้เพียงสองเดือนเองเพคะ”

“อ่า…ก็ใช่…แต่เรื่องนี้—”

“ดูเหมือนว่าองค์ชายจะคิดไม่ผิดจริง ๆ คู่สามีภรรยาก็ต้องเข้าใจกันดีที่สุดสินะเพคะ”

น้ำเสียงของแอนนาเจือไปด้วยความ “อิจฉาแบบสาวใช้”—ไม่ว่าจะเป็นห่วงและใส่ใจราชินีแค่ไหน ก็ไม่มีทางเข้าใจพระองค์ได้ดีเท่ากับคนที่เป็น “คู่ชีวิต” อยู่ดี

รอสไวส์หรี่ตาลงเล็กน้อย ขบคิดถึงคำพูดของแอนนาที่ว่า “องค์ชายคิดไม่ผิดจริง ๆ”

…เดี๋ยว หมอนั่นไปพล่ามอะไรไว้อีก?

เธอเหลือบมอง “ลีออน แคสมอด” นักล่ามังกรตัวดีที่ยืนกอดอกอยู่ข้าง ๆ ด้วยสีหน้ากึ่งขำกึ่งกวนประสาท

—ดีมาก แคสมอด เจ้าเล่นตลกอะไรไว้ ข้าจะจัดการปิดปากสกปรกของเจ้าเองคืนนี้!—

“หลังจากที่พระองค์ทรงเริ่มบ่มเพาะรัชทายาท ภารกิจสำคัญของเผ่ามังกรเงินก็ถูกมอบหมายให้หม่อมฉันดูแลทั้งหมด” แอนนากล่าวต่อ

“องค์ชายบอกกับหม่อมฉันเมื่อเช้านี้ว่าบางทีพระองค์อาจกังวลว่าหม่อมฉันจะยุ่งเกินไป เลยไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องโยคะ แต่ฝ่าบาทเพคะ ไม่ว่าหม่อมฉันจะยุ่งแค่ไหน หม่อมฉันไม่มีวันละเลยความต้องการของพระองค์ ถ้ามีอะไร พระองค์สามารถบอกหม่อมฉันได้เสมอ”

“พอองค์ชายพูดถึงเรื่องนี้ หม่อมฉันก็นึกถึงมิลานขึ้นมาทันที ก่อนที่นางจะมาเป็นสาวใช้ นางเคยฝึกโยคะมาหลายปีและสามารถช่วยสอนพระองค์ได้อย่างสมบูรณ์แบบ”

“การเดินทางไปนครนภาไม่ใช่เรื่องง่าย โดยเฉพาะในฤดูหนาวที่หนาวเหน็บเช่นนี้ หม่อมฉันคิดว่าการเรียนที่บ้านก็น่าจะเป็นตัวเลือกที่ดีเหมือนกันเพคะ”

ในเรื่องส่วนตัวบางอย่าง แอนนาอาจไม่เข้าใจ “ราชินีของเธอ” ได้ลึกซึ้งเท่ากับลีออน “สามี” ตัวดีคนนั้น

แต่เมื่อได้รับมอบหมายงานใด ๆ แอนนาจะปฏิบัติอย่างรอบคอบไร้ที่ติเสมอ นั่นจึงเป็นเหตุผลที่เธอโดดเด่นเหนือสาวใช้คนอื่น ๆ และได้เป็นหัวหน้าสาวใช้ในที่สุด

มิลาน สาวใช้อีกคนที่ถูกเอ่ยถึง ก้าวออกมาด้านหน้า ก่อนคุกเข่าโค้งคำนับตามมารยาทอย่างสมบูรณ์แบบ “ถือเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่หม่อมฉันจะได้ฝึกโยคะร่วมกับพระองค์เพคะ”

“ว่าไงเพคะ ฝ่าบาท คิดเห็นอย่างไรบ้าง?” แอนนายิ้มถาม

…คิดเห็นอะไรล่ะ?

ฉันไม่ต้องคิดก็เดาออก ไม่ต้องใช้หัวสมอง ใช้แค่หัวเข่าไตร่ตรองยังรู้ว่านี่เป็นแผนของหมาเจ้าเล่ห์อย่างลีออนแน่ ๆ หมอนี่แค่หาเรื่องแกล้งฉันชัด ๆ!

แน่นอนว่า รอสไวส์ ก็เข้าใจเหตุผลของ ลีออน ที่คิดจะแกล้งเธอ

ก็คงเพราะช่วงนี้ เธอใช้อำนาจแห่ง “หญิงตั้งครรภ์” บังคับเขาให้ทำอะไรแปลก ๆ อยู่ตลอด วัน ๆ เอาแต่ทรมานเขา เลยถูกเอาคืนบ้าง

แต่ลีออนก็มีขีดจำกัดของตัวเอง การแก้แค้นแบบธรรมดา ๆ ใช้กับหญิงตั้งครรภ์ไม่ได้ เขาก็เลยต้องใช้วิธีนี้—“กลยุทธ์ที่รุกก็ได้ รับก็ดี”

ถ้ารุก—เขาก็สามารถบอกได้ว่า “ฉันทำเพื่อเธอนะ ที่รัก!”ถ้ารับ—เขาก็สามารถแกล้งพูดว่า “โอ้ ไม่! ที่รักของฉัน เธอไม่เข้าใจความรักของฉันเลย!”

…เธอควรจะอดทนกับชีวิตคู่แบบนี้ไปเรื่อย ๆ ใช่ไหม?

ตอนแรก รอสไวส์ ตั้งใจจะปฏิเสธข้อเสนอของแอนนา

แต่พอคิดดูดี ๆ… ถ้าเธอปฏิเสธการฝึกโยคะ ชีวิตการบ่มเพาะรัชทายาทของเธอคงเหลือแค่ “กิน-นอน-วนลูป”

แล้วถ้าขี้เกียจขนาดนั้น… เธอต้องอ้วนขึ้นแน่ ๆ

รอสไวส์นึกถึงเรื่องน่าอับอายเกี่ยวกับ “น้ำหนัก” ของเธอหลังคลอด โนอา กับ มูน ขึ้นมาได้

ถึงแม้เหล่าสาวใช้จะคิดว่า “ราชินีที่อวบขึ้นนิดหน่อยดูงามสง่ากว่าเดิม” แต่ก็เพราะ “ความอ้วนไม่ได้อยู่บนตัวพวกหล่อนเอง” น่ะสิ พวกเธอเลยพูดแบบนั้นได้เต็มปาก

แต่สำหรับรอสไวส์—การรีดน้ำหนักกลับมาหุ่นเดิมหลังคลอด เป็นเรื่องที่เหนื่อยแทบตาย!

…ฉันไม่อยากเจอเรื่องนั้นอีกแล้ว!

ถ้างั้น… ครั้งนี้ก็ปล่อยลีออนชนะไปเถอะ ฝึกโยคะรักษารูปร่างหน่อยก็คงไม่เสียหาย!

“ตกลง ขอบใจมากนะ แอนนา” รอสไวส์ตอบรับในที่สุด

“ไม่เป็นไรเลยเพคะ ฝ่าบาท ถ้าพระองค์มีอะไรเพิ่มเติมก็บอกหม่อมฉันได้ตลอดเลยนะเพคะ” แอนนาโค้งศีรษะเล็กน้อย

“ได้ ฉันจะบอก” รอสไวส์พยักหน้ารับ

“ถ้าอย่างนั้น หม่อมฉันจะไม่รบกวนเวลาของฝ่าบาทกับองค์ชายแล้ว มิลาน เจ้าไปจัดตารางเรียนกับฝ่าบาทให้เรียบร้อย ห้ามมีผิดพลาดเด็ดขาด”

“รับทราบค่ะ หัวหน้าสาวใช้” มิลานพยักหน้าอย่างนอบน้อม

เมื่อสั่งการเสร็จเรียบร้อย แอนนาก็เดินจากไปด้วยสีหน้าโล่งใจ

ด้านลีออน—เมื่อบรรลุเป้าหมายของตัวเองแล้ว—ก็ทำตัวว่าง่าย นั่งนิ่ง ๆ อยู่มุมหนึ่งกลายเป็นเพียงผู้ชม

รอสไวส์ถลึงตาใส่เขาแรง ๆ แต่เพราะยังมีคนอื่นอยู่ในห้อง เธอจึงยังไม่ต่อปากต่อคำอะไรตอนนี้

พูดตอนนี้เดี๋ยวมิลานจะเข้าใจผิด คิดว่าเราสองคนกำลัง “ออเซาะ” กันอยู่ก็ยุ่งเลย…

…ไว้ค่อย “สอบสวนเชลย” ตอนอยู่กันสองคนก็แล้วกัน!

รอสไวส์หันไปมองมิลานที่อยู่ข้าง ๆ “เริ่มเลยไหม?”

“ได้เลยเพคะ ฝ่าบาท” มิลานตอบรับอย่างกระตือรือร้น

จากนั้น มิลานก็เดินไปที่ประตู ก่อนกลับเข้ามาพร้อมกับโยคะสองผืนในอ้อมแขน—หนึ่งสีดำ อีกหนึ่งสีฟ้า

“เตรียมพร้อมดีเหมือนกันนี่” รอสไวส์เอ่ย ขณะมิลานกำลังปูเสื่อโยคะลงบนพื้น

มิลานเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มถาม “ฝ่าบาทชอบสีไหนเพคะ?”

“ดำ” เธอตอบอย่างไม่ลังเล

เธอชอบสีดำจริง ๆ และลีออนก็รู้ข้อนี้ดีด้วย ตอนที่ทำแบบฝึกหัดทดสอบความเข้ากันได้ในการสอบเข้าโรงเรียนเซนต์ไฮส์ของโนอา พวกเขาต้องตอบสีที่อีกฝ่ายน่าจะเลือก

ตอนนั้นพวกเขาก็มองสีผมของกันและกันแล้วตอบว่า “เงิน” กับ “ดำ”

แน่นอน… นั่นไม่ได้มีความหมายอะไรเป็นพิเศษหรอก—อย่างน้อยลีออนกับรอสไวส์ก็ “เชื่อแบบนั้น” เสมอมา

หลังจากเลือกเสื่อเสร็จ มิลานก็ถามต่ออย่างสุภาพ

“ฝ่าบาทมีชุดกางเกงที่แนบตัวและระบายอากาศได้ดีไหมเพคะ?”

“มีสิ เดี๋ยวฉันไปเปลี่ยนก่อน” รอสไวส์พูดพลางเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อกล้ามสปอร์ตกับกางเกงโยคะที่เหมาะสำหรับการออกกำลังกายออกมา

หลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จ เธอก็มัดผมสีเงินยาวของตัวเองเป็นหางม้าให้แกว่งอยู่ด้านหลัง

เรียวขายาวสวยที่ถูกกางเกงแนบเนื้อรัดเอาไว้ ดูเด่นสะดุดตา และแม้ท้องของเธอจะนูนขึ้นเล็กน้อยเพราะตั้งครรภ์ แต่ก็ไม่ได้ลดทอนความงามโดยรวมลงเลยแม้แต่น้อย

ทรวดทรงของเธอยังชัดเจน—แถมเสื้อผ้าชุดนี้ยังช่วยขับให้รูปร่างของเธอยิ่งดูมีเสน่ห์มากขึ้น

ไม่เหมือนกับรูปลักษณ์แบบสาวนักกีฬาในงานกีฬาของโรงเรียนคราวก่อน เวอร์ชันนี้ของรอสไวส์กลับมีความเย้ายวนแฝงอยู่

ลีออนที่อยู่มุมห้อง…เงียบ ๆ มองอยู่โดยไม่พูดอะไร

ปกติแล้ว ลีออนสามารถหาเรื่องจับผิดเธอได้แทบทุกอย่าง แต่ถ้าเป็นเรื่อง รูปร่างกับหน้าตา ของรอสไวส์—เขาไม่มีอะไรจะติเลยจริง ๆ

ในแง่นี้ ทั้งคู่ก็คล้ายกันไม่น้อย เพราะครั้งหนึ่งรอสไวส์เองก็เคยพูดไว้ตอนที่เห็นลีออนในคุกใต้ดินว่า “ชายคนนี้หน้าตาดีไม่เลว”

สรุปได้เลยว่า… สามีภรรยาคู่นี้เป็นพวกบูชาหน้าตาอย่างแท้จริง

ลีออนเบือนสายตาไปทางอื่น ไม่อยากมองนานเกินไป เพราะไม่อยากเผลอไปหลงใหลในข้อดีของภรรยาเข้าจริง ๆ

และแล้ว… คลาสโยคะก็เริ่มขึ้น

ลีออนถอนหายใจอย่างโล่งอกในใจ—ในที่สุด เธอก็มีอะไรให้ทำแล้ว… จะได้เลิกวุ่นวายกับผมสักที~