หลายวันต่อมา ในช่วงเย็น ผมหยิบชุดนอนคู่รักแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปเปลี่ยน

ถึงแม้โนอาจะกลับไปเรียนแล้ว แต่มูนอาจจะได้รับ “ภารกิจลับ” จากพี่สาวให้มาตรวจห้องพ่อแม่ตอนกลางคืนก็ได้

ถ้าเกิดโดนจับได้ว่า ไม่นอนด้วยกัน หรือไม่ใส่ชุดคู่รัก

พวกเราต้องโดนตำหนิแน่ ๆ

…

ผมวางชุดนอนไว้บนราวแขวนเสื้อใกล้ ๆ จากนั้น ไขว้แขนไปจับที่ชายเสื้อ ก่อนจะถอดมันออกจากล่างขึ้นบนอย่างรวดเร็ว

พอหันไปมองกระจก สายตาผมก็ตกไปที่ “ลายสักมังกร” บนหน้าอก

แม้ตอนนี้จะต้อง ใช้ชีวิตร่วมกับแม่มังกรนั่น

แต่ มันก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อการแอบรวบรวมและกักเก็บพลังเวทของผมเลย

…

โชคดีที่ช่วงนี้รอสไวส์ไม่ค่อย “รอบคอบ” สักเท่าไหร่

หลังจาก เหตุการณ์ในห้องทำงานครั้งล่าสุด

ที่พลังเวทของผม สูญเสียไปบางส่วน เพราะท่าจู่โจม “พันรัดด้วยหาง”

ผมก็ตระหนักได้ว่า…

ไม่ว่าจะเป็นกระบวนการปกติหรือไม่ก็ตาม จัดกันเมื่อไร พลังเวทของผมจะลดลงแน่นอน

…

แค่ใช้หางยังเป็นแบบนี้เลย

ดังนั้น เงื่อนไขสำคัญในการสะสมพลังเวทให้ได้ตามเป้าหมายคือ—

“ห้ามจัดกับรอสไวส์อีกเด็ดขาด”

ไม่ว่าจะในรูปแบบไหนก็ตาม!

…

แต่แค่คิดแบบผ่าน ๆ ก็รู้แล้วว่านี่มันแทบเป็นไปไม่ได้เลย

แรงผลักดันดั้งเดิมของรอสไวส์

ที่ทำให้เธอ เลือกแก้แค้นเชลยศึกผู้พ่ายแพ้อย่างผม

คือ การบังคับให้ผมทำเรื่องพวกนั้นกับเธอ

เพื่อเป็นการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของผม— ในฐานะมนุษย์ และในฐานะนักล่ามังกร

ตอนนี้ถ้าจะให้เธอ เปลี่ยนวิธีแกล้งผม

เธออาจจะถึงขั้น ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะทรมานผมยังไงดี

…

จะให้แขวนผมขึ้นแล้วฟาดด้วยแส้เส้นเล็ก ๆ หรือไง?

นั่นมันเข้าข่าย “ความรุนแรงในครอบครัว” แล้วนะ!

…

เอาเป็นว่า ถ้าผมอยากกู้คืนพลังให้กลับไปถึงขีดสุด

ช่วงนี้ ต้องลดการปฏิสัมพันธ์กับรอสไวส์ให้เหลือน้อยที่สุด

ถ้าเป็นไปได้ ก็ควรหลีกเลี่ยงการมีปฏิสัมพันธ์กับเธอไปเลย

พูดง่าย ๆ ผมต้องรักษา “ความบริสุทธิ์” ของตัวเองไว้ให้ได้

…

“ชิ… ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมอาจารย์ถึงบอกว่าเด็กหนุ่มมักจะฝึกหนักกว่าคนอื่น”

“ตอนนี้เข้าใจแจ่มแจ้งเลย”

…

แต่ ให้ชายที่แต่งงานแล้ว เป็นพ่อคนแล้ว อาศัยอยู่กับภรรยา

แถม ภรรยาของเขาไม่ได้มีแค่หน้าตากับรูปร่างที่ดีเท่านั้น

แต่ยัง มีหางที่เธอชอบเอามาพันตัวเขาทุกคืน

แล้วบอกให้เขารักษาความ “บริสุทธิ์” ไว้

…

มันจะเป็นไปได้จริง ๆ เหรอ?!

และถ้ารอสไวส์รู้ว่า “ความสัมพันธ์ลึกซึ้ง” กับผมสามารถดูดพลังเวทของผมได้ล่ะก็…

จากเดิมที่จะจัดกัน 3วัน / 1ครั้ง อาจกลายเป็น 1 วัน / 3 ครั้งแทนก็ได้!

…

อย่าประมาทยัยมังกรคนนั้นเป็นอันขาด!

ถึงจะเป็นสถานการณ์ที่ ไม่ปกติสุด ๆ แบบนี้

แต่ผมมั่นใจว่า เธอจะต้องหาทางเอาเปรียบให้ได้แน่

…

“เฮ้อ… เอาเถอะ เพื่อการฟื้นฟูพลังอย่างมั่นคง”

“ช่วงนี้คงต้องเลิกยั่วแม่มังกรสักพัก”

…

แล้วจู่ ๆ ผมก็นึกขึ้นมาได้

“แต่ช่างเรื่องนั้นก่อน ตอนนี้ยังมีเรื่องสำคัญกว่าคือ ‘แผนการศึกษาก่อนคลอด'”

“ผมหยุดสอนเจ้าตัวเล็กไปหลายวันแล้ว คืนนี้คงต้องสอนต่อ”

…

คิดได้แบบนั้น ผมก็เปลี่ยนเป็นชุดนอนเรียบร้อย แล้วเดินออกจากห้องน้ำ

พอเงยหน้าขึ้น ก็เห็นไฟในห้องทำงานยังเปิดอยู่

แสดงว่า… รอสไวส์ยังทำงานไม่เสร็จ

ผมคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินไปยืนพิงขอบประตูห้องทำงานแบบสบาย ๆ

รอสไวส์ได้ยินเสียงฝีเท้า เงยหน้าขึ้นมองแวบหนึ่ง ก่อนจะก้มกลับไปทำงานต่อ

“มีอะไรหรือเปล่า?” เธอถามขึ้น

…

เธอสวมชุดนอนคู่รักสีชมพูเหมือนกัน แสดงว่าเธอคงเปลี่ยนชุด ตอนที่ผมอยู่ในห้องน้ำ

ผมยาวสีเงินของเธอถูกรวบเป็นหางม้าแบบเรียบง่าย พาดลงบนไหล่

เธอใช้กิ๊บหนีบหน้าม้าไว้ เพื่อไม่ให้เกะกะสายตาขณะทำงาน

…

ตอนที่รอสไวส์จดจ่ออยู่กับงาน เธอมีเสน่ห์แบบลึกลับที่แตกต่างจากตอนปกติโดยสิ้นเชิง

ไม่ใช่ ราชินีมังกรผู้เย็นชา

ไม่ใช่ ยัยมังกรจอมกวนประสาท

แต่เป็น หญิงสาวที่มีความงามแห่งสติปัญญา

งามจนคนที่เห็น… พลันเงียบไปโดยไม่รู้ตัว

และอดไม่ได้ที่จะชื่นชมเธออยู่เงียบ ๆ

แน่นอนว่า ช่วงนี้เสน่ห์ของหญิงสาวผู้เฉลียวฉลาดคนนี้มีอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนไป

เพราะชุดนอนสีชมพูที่เธอสวม…

ลวดลายการ์ตูนเล็ก ๆ บนเนื้อผ้าดูไม่เข้ากับบุคลิกอันสง่างามของเธอเลยสักนิด

แต่มันกลับ สร้างความแตกต่างเล็ก ๆ ที่ดูน่ารัก

ทำให้เธอดูเข้าถึงง่ายขึ้นกว่าปกติ

…

ผมเหลือบมองถ้วยกาแฟบนโต๊ะ

ดูเหมือนว่าเธอ เตรียมตัวจะทำงานดึกอีกแล้ว

“งานเยอะขนาดนี้ คิดว่าจะทำเสร็จหมดไหม?” ผมถาม

“ถ้าไม่ทำ ก็ไม่มีวันเสร็จ” คนบ้างานตอบกลับมาสั้น ๆ

“งั้นให้ผมหาขนมมาให้ไหม?” ผมเสนอ

“ไม่ต้อง ฉันไม่หิว” รอสไวส์ปฏิเสธ

“แต่ผมเป็นห่วงลูกในท้องของคุณมากกว่านะ” ผมตอบกลับไปทันที

ปลายปากกาของรอสไวส์ชะงัก

ดวงตาสีเงินสะท้อนแสงระยิบระยับ ขณะเงยหน้าขึ้นมองผม

ปลายนิ้วจับปากกาไว้หลวม ๆ ฝ่ามือรองคางเล็กน้อย

เธอยิ้มบาง ๆ ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อยอย่างจับผิด

“นายเป็นห่วงลูกจริง ๆ เหรอ?”

“หรือว่า… แค่ใช้ลูกเป็นข้ออ้าง เพราะเขินเกินกว่าจะพูดว่าเป็นห่วงฉันตรง ๆ กันแน่?”

…

ตั้งแต่ได้ยินจากอิซาเบลลาว่า “ผมเคยให้คำมั่นสัญญาบางอย่าง”

รอสไวส์ก็จับไต๋ได้อย่างจัง

…

เธอไม่แน่ใจหรอกว่า สิ่งที่พูดในวันนั้นมันออกมาจากใจจริง หรือเป็นแค่คำพูดเพื่อเอาใจพี่สาวเธอ

แต่เธอรู้ว่า ถ้าหยิบเรื่องนี้มาใช้เล่นงานผม มันต้องได้ผลแน่ ๆ

…

และแน่นอน คำพูดของรอสไวส์ทำให้ผมหยุดชะงักไปชั่วขณะ

แม้จะเป็นเพียงเสี้ยววินาที… แต่เธอก็เห็นช่องโหว่นั้นเต็ม ๆ

“ฉันเป็นห่วงเธองั้นเหรอ?”

“สิ่งเดียวที่ฉันสนใจเกี่ยวกับเธอ ก็คือเมื่อไหร่เธอจะยอมส่งตำแหน่ง ‘ราชินีมังกรเงิน’ ให้ฉัน”

“เพื่อที่ฉันจะได้ครอบครองวิหารมังกรเงินทั้งหมด และปกครองมันในฐานะเจ้าแห่งอาณาจักรนี้!”

“ลีออน แคสโมเด”

…

รอสไวส์รู้ดีว่า คำพูดเว่อร์เกินจริงนี่ไม่ใช่สิ่งที่ลีออนคิดจริง ๆ

แต่… แล้วเขาคิดอะไรอยู่กันแน่?

…

ก็ไม่รู้เหมือนกัน

แต่… มันก็ไม่สำคัญหรอก

…

คืนนี้ เธอพร้อมจะเล่นเกม “สองจริง หนึ่งลวง” ที่ไม่ได้เล่นมานานแล้ว

…

“แล้วไงต่อ?” รอสไวส์แกล้งเล่นตามน้ำ

การอยู่ร่วมกันก็เป็นแบบนี้แหละ

ในห้องนี้… มีแค่พวกเขาสองคนเท่านั้นที่เป็นคู่สนทนาของกันและกัน

และ ท่ามกลางความน่าเบื่อของงานเอกสารที่ซ้ำซาก

ไม่ว่าคำพูดของลีออนจะเป็นความจริงหรือไม่…

มันก็เป็นความบันเทิงเดียวของรอสไวส์ในค่ำคืนนี้

…

“แล้วไงต่อ?”

“แล้วผมก็จะดูแลงานทั้งหมดของเธอเอง”

“ปล่อยให้เธอ… ‘ยัยมังกรบ้างาน’ คนนี้ ไม่มีอะไรทำ นอกจากเกษียณตัวเองแล้วใช้ชีวิตสงบสุขไปวัน ๆ”

เขานึกไม่ออกเลยว่าจะพูดอะไรหวาน ๆ ให้รอสไวส์ฟังได้

คิดไปคิดมา… สุดท้ายก็พูดออกมาได้แค่นั้น

…

ราชินีมังกรหัวเราะเบา ๆ กับคำตอบของเขา

“โอเค~ งั้นฉันขอทำงานอีกสักสองสามร้อยปีก่อนแล้วกัน”

“ถ้าอยากช่วยงาน ค่อยกลับมาแบ่งเบาภาระตอนนั้นก็แล้วกัน”

…

“อีกไม่กี่ร้อยปี แบบนี้ผมต้องคลานออกจากหลุมศพมาช่วยเธอทำงานงั้นเหรอ?”

…

“ไม่ต้องห่วง~”

“ฉันจะหาจอมเวทมาชุบชีวิตนาย”

“เปลี่ยนนายให้เป็นหุ่นเชิดที่รู้จักแต่การทำงาน”

“เป็นยังไงบ้าง~ สามีที่รัก~ ฉันใส่ใจนายมากเลยใช่ไหม?”

…

ผมฝืนยิ้ม ขบฟันแน่น

“เธอนี่… ใส่ใจผมจริง ๆ เลยนะ ภรรยาที่รัก”

รอสไวส์ยิ้มบาง ๆ ก่อนจะกลับมาตั้งสติอีกครั้ง

เธอถอนหายใจเบา ๆ สายตามองไปที่กองเอกสารและรายงานบนโต๊ะ

ลีออนพูดถูก งานพวกนี้ไม่มีวันหมดจริง ๆ

…

เอาเป็นว่าคืนนี้พอแค่นี้ก่อนก็แล้วกัน

ยังไงซะ… หลังขึ้นเตียงไปแล้ว เธอก็ต้องอดนอนต่อไปจนกว่าจะตีสองครึ่งอยู่ดี

กาแฟถ้วยนั้นถูกเตรียมไว้เพื่อจุดประสงค์นั้นโดยเฉพาะ

…

รอสไวส์ถอดกิ๊บออก ปล่อยผมหางม้าให้สลายตัวลง

เส้นผมสีเงินยาวสลวยทิ้งตัวลงมาถึงเอว ราวกับสายน้ำตกที่ไหลเอื่อย

เธอลุกขึ้น ปิดโคมไฟบนโต๊ะทำงาน แล้วหันมาพูดว่า

“ฉันจะไปนอนแล้ว”

…

ผมรู้สึกดีใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

ในที่สุด ยัยมังกรบ้างานก็ยอมพักผ่อนเสียที

พอเธอหลับ… ผมก็จะได้เริ่มแผนการศึกษาก่อนคลอดของผมซะที!

…

พวกเราขึ้นเตียงจากคนละฝั่ง

รอสไวส์เอื้อมมือปิดไฟหัวเตียง จากนั้นก็พูดเสียงแผ่วเบา

“ฝันดีนะ”

“ฝันดี”

…

ความจริงแล้ว พวกเขาไม่เคยมีนิสัยบอกฝันดีกันมาก่อน

เพราะมันไม่ใช่เรื่องจำเป็น

…

นักโทษสงครามกับราชินีมังกร— พวกเขาจะมาบอกฝันดีกันไปทำไม?

แค่ สามารถนอนบนเตียงเดียวกันได้

ก็นับว่าเป็นปาฏิหาริย์แล้ว

แถม… มันยังทำให้พวกเขาดูเหมือน “สามีภรรยา” มากขึ้นกว่าเดิมอีกด้วย

…

แต่หลังจากคืนนั้น—

คืนที่โนอากับมูนบุกเข้ามาตรวจห้องพ่อแม่โดยไม่บอกกล่าว

พวกเขาก็เหมือนจะตกลงกันเงียบ ๆ ว่า จะต้องบอกฝันดีกันทุกคืน

…

เพราะในคืนนั้น—

พวกเขาได้ “ก่ออาชญากรรม” ด้วยกัน

จูบกันอย่างลับ ๆ…

และจาก จูบต้องห้ามคืนนั้น

ความสับสนและเสน่หาที่ซ่อนอยู่ ก็ถูกปลุกขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

คำว่า “ฝันดี” ฟังดูง่าย ๆ

แต่กลับช่วยบรรเทาความรู้สึกโหยหาในใจของพวกเขาได้เป็นอย่างดี

…

ถ้าไม่พูด มันจะรู้สึกเหมือนมีอะไรขาดหายไปจากวันนั้นเสมอ

ดังนั้น พวกเขาจึงพูดออกมาอยู่ดี

ถึงแม้ว่า… จะไม่มีบุคคลที่สามล่วงรู้ก็ตาม

…

นอกจากนี้ แค่พูด “ฝันดี” มันไม่ได้มีความหมายอะไรพิเศษสักหน่อย… จริงไหม?

ถ้าการพูด “ฝันดี” หมายถึง มีความรู้สึกดี ๆ ต่อกัน

แล้วทำไม… เจ้าลาที่ผมเคยพูดฝันดีให้ทุกวัน

ถึงไม่แปลงร่างเป็น “หญิงสาวลาแสนสวย” แล้วเกิดเป็นโศกนาฏกรรมรักต่างสายพันธุ์กับผมบ้างล่ะ?!

…

พอเถอะ หยุดคิดอะไรไร้สาระได้แล้ว

ผมค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลง เฝ้ารอให้แม่มังกรข้าง ๆ ผมหลับสนิท

…

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ

เวลาผ่านไปสักพัก ผมรู้สึกว่าถึงเวลาที่เหมาะสมแล้ว

…

โดยไม่ขยับศีรษะเลยแม้แต่น้อย

ผมใช้หางตาเหลือบมองไปทางนาฬิกาบนผนัง

…

02:15 น.

ราชินีคงจะหลับแล้ว… ใช่ไหม?

ผมเตรียมตัวลงมือทันที

ริมฝีปากเม้มแน่น ก่อนจะแง้มออกเล็กน้อย

ผมกำลังจะลองถามว่า รอสไวส์หลับแล้วหรือยัง

แต่ก่อนที่ผมจะพูดอะไรออกไป…

เสียงของเธอก็ดังขึ้นมาก่อน

…

“นายหลับหรือยัง ลีออน?”

…

“ม…ไม่ ยังไม่หลับ…”

ผมรีบทำเสียงงัวเงีย แสร้งทำเป็นง่วงสุด ๆ

…

“อืม”

…

สิบ นาทีผ่านไป

…

“นายหลับหรือยัง ลีออน?”

“ยัง”

“อืม”

…

อีกสิบ นาทีผ่านไป

…

“นายหลับหรือยัง ลีออน?”

…

“ถ้ามีอะไรก็พูดมาเลยเถอะ”

…

“ไม่มีอะไร แค่ถามดูเฉย ๆ”

…

อีกสิบ นาทีผ่านไป…

“นายหลับหรือยั—”

“ไม่”

“อืม”

…

รอสไวส์เหลือบมองนาฬิกาบนผนัง

เกือบจะ ตีสองครึ่งแล้ว

ทำไมผู้ชายดื้อด้านคนนี้ยังไม่นอนอีก?!

รีบ ๆ หลับสักทีสิ!

ฉันอุตส่าห์เก็บคำถามไว้ตั้งเยอะ!

…

ขณะที่รอสไวส์หงุดหงิดอยู่ในใจ

ผมเองก็คิดในใจเหมือนกัน

“ยัยมังกรเป็นอะไร? ดื่มกาแฟมากไป? หรือว่านอนไม่หลับ?”

…

ไม่สิ ไม่ใช่แค่นั้นแน่ ๆ

…

สมองผมประมวลผลอย่างรวดเร็ว

ตามปกติแล้ว เวลานี้รอสไวส์ควรจะหลับสนิทไปนานแล้ว

และถ้าเธอยังไม่นอนจริง ๆ ก็ไม่มีความจำเป็นต้องคอยถามซ้ำ ๆ ว่าผมหลับหรือยัง

ทุกทีพอเธอได้คำตอบ เธอก็ไม่พูดอะไรต่อ…

…

แบบนี้มันหมายความว่า…

“รอสไวส์อยากให้ผมหลับเร็ว ๆ สินะ?”

“เธอจะได้ทำอะไรบางอย่าง… โดยที่ผมไม่รู้ตัว?”

“หรือว่า…”

“เธอวางแผนจะทำอะไร ‘ซุกซน’ อีกแล้ว?!”

ผมเริ่มระแวงขึ้นมาทันที

งั้นก็ดี… ถ้ารอสไวส์ถามอีกครั้ง ผมจะลองแกล้งหลับดู แล้วดูสิว่าเธอคิดจะทำอะไร

…

ไม่นานหลังจากนั้น เสียงของรอสไวส์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“ลีออน~ ลีออน~ หลับหรือยัง?”

…

ผมปิดตาแน่น… ไม่ตอบสนองอะไรทั้งสิ้น

…

“โอ้โห~ หลับแล้วสินะ~”

…

เสียงผ้าห่มเสียดสีกับร่างกาย

พร้อมกับเงาร่างอันสง่างามของหญิงสาวที่ค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งบนเตียง

…

ดวงตาสีเงินเปล่งประกายในแสงจันทร์

รอสไวส์ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะกระซิบกับตัวเองเบา ๆ

“งั้น… ฉันขอ ‘จัดการเอง’ ก็แล้วกัน~”

ผม: ?!

…

ยัยมังกรตัวแสบ… วางแผนจะทำอะไรอีกล่ะเนี่ย?!

**

จบ148

คห.ผุ้แปล ขออภัย เมาบ่อยช่วงนี้ แปลช้าแบบนี้แหละ แต่จะมาแปลเรื่อยๆนะ การอยู่ในห้องนอน มันยังมีอะไรเฮฮาให้ลุ้นได้แบบนี้แหละ มาดูกันว่าใครจะเป็นฝ่ายเสียหมาก่อน