ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไร… เมื่อ “ความคิดที่ชวนปวดหัว” ถูกหยิบยกขึ้นมา แม้จะเป็นเพียงเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ

แต่มันก็สามารถหยั่งรากลงในจิตใจ และเติบโตอย่างไร้การควบคุม—เหมือนเมล็ดพันธุ์ที่งอกงามในดิน

และแม้แต่ รอสไวส์ ก็ไม่อาจหลีกหนีจาก “คำสาป” นี้ได้…

เธอนอนอยู่บนเตียงนุ่ม ดวงตาสีเงิน จ้องเพดานนิ่ง

ในห้องเงียบสงัด—เงียบเสียจนได้ยินแค่เสียงกลไกของนาฬิกา และ เสียงลมหายใจของผู้ชายที่นอนอยู่บนโซฟา

แม้ว่า การต้องแบ่งห้องอยู่กับเขาจะไม่ใช่สิ่งที่เธอคุ้นเคย แต่ คืนที่เงียบสงบแบบนี้ ก็ควรจะทำให้เธอหลับได้ง่าย…

ถ้าไม่ใช่เพราะคำพูดของ ลีออน เมื่อตอนเย็น—

“ระวังให้ดีล่ะ… ถ้าเธอลืมตาตื่นมา แล้วเจอแมงมุมจ้องอยู่ตรงหน้า…”

ความจริงแล้ว “ความกลัวแมงมุม” ของรอสไวส์เป็นสิ่งที่มีเพียง ครอบครัวของเธอเท่านั้นที่รู้

เพื่อป้องกันไม่ให้ ลูกน้องและเหล่ามังกรในเผ่ารู้ว่า “ราชินี” มีจุดอ่อนเล็ก ๆ แบบนี้

รอสไวส์จึงสั่งให้ แอนนา และทีมเมดทำ “การกวาดล้างศัตรูตัวจิ๋ว” ทั้งภายในและภายนอก วังมังกรเงิน ทุก ๆ สามเดือน

ภายนอกคือ “เพื่อรักษาความสะอาด”—แต่ความจริงคือ “กำจัดแมงมุมให้ฉันให้หมด!!”

พอนึกย้อนไป… ครั้งสุดท้ายที่มีการกวาดล้าง ก็คือวันถัดจากที่เธอกลับมาจากบ้านของ อิซาเบลล่า น้องสาวของเธอ

ที่นั่น… เธอ เจอแมงมุมสองตัวนอนรออยู่บนเตียงของอิซาเบลล่า!

และผลลัพธ์ก็คือ… เธอต้องใช้เวลาทั้งคืน นอนจับมือลีออนเพื่อให้หลับลงได้!

ดังนั้น… ทันทีที่กลับมาถึงบ้าน รอสไวส์ก็เปิด “ปฏิบัติการกวาดล้างแมงมุม” ทันที!

แต่จากวันนั้น… ก็ผ่านมาได้สักพักใหญ่แล้ว

ดูเหมือนว่า จะถึงเวลาสั่งการ “กวาดล้างรอบสุดท้ายของปีนี้” แล้วสินะ

…แต่ แล้วคืนนี้ล่ะ!?

พอหลับตา เธอก็รู้สึกเหมือนมีแมงมุมไต่ตัวทันที!

เหมือนเวลา ดูหนังผี แล้วพอปิดไฟ อยู่ดี ๆ ก็รู้สึกเหมือนมีผีอยู่เต็มห้อง!

ภาพหลอนแนว PTSD พากันหลั่งไหลเข้ามาในหัวของเธอไม่หยุด…

“มันก็ผ่านมานานแล้วนะ… หรือว่า… พวกลูกมันจะเติบโตขึ้นมาแล้ว!?”

“เมื่อคืนที่เจ้าหมาตัวนั้นแอบเข้ามาในห้องทางระเบียง… หรือว่า—! มันจะแอบพาแมงมุมเข้ามาด้วย!?”

“หรือบางที… อาจจะมีแมงมุมซ่อนอยู่ใต้เตียงนี้ รอคอยเวลาที่จะไต่ขึ้นมา…!”

“!!!”

“ไม่ ไม่ได้! ห้ามคิดต่อแล้ว!!”

“ต้องรีบหลับให้ได้! หลับ! หลับเดี๋ยวนี้!!”

รอสไวส์ บีบตาแน่น พยายามไล่ความคิดพวกนั้นออกไป แต่ร่างกายกลับเกร็งไปหมด!

และสมองของเธอ… ก็ยังไม่ยอมหยุดคิดสักที!

ในช่วง ฤดูใบไม้ร่วงและฤดูหนาว อากาศจะแห้งเป็นธรรมชาติ ทำให้ ไฟฟ้าสถิต สะสมระหว่าง ผ้าห่มกับผิวหนัง ได้ง่าย

สัมผัสนั้น… มันให้ความรู้สึกเหมือนมีแมลงตัวเล็ก ๆ ไต่ไปมา!

ปกติ รอสไวส์ ไม่ใช่คนที่ใส่ใจกับรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้อยู่แล้ว

แต่หลังจากที่ลีออนปั่นหัวเธอเมื่อเย็นนี้… เธอก็สลัดความคิดเรื่อง “แมงมุมในผ้าห่ม” ไม่ออกสักที!

ถึงแม้จะรู้ว่า โอกาสที่จะมีแมงมุมอยู่ในห้องนี้แทบเป็นศูนย์ แต่ “สัญชาตญาณต่อต้านแมงมุมโดยกำเนิด” ของเธอ… มันยังคงทำงานอยู่!

“ไอ้เจ้านักล่ามังกร! สักวันฉันจะเอาแครอทกับมะเขือม่วงไปยัดเต็มเตียงนายให้หมดเลย!”

ราชินีมังกรเงิน คิดอย่าง เคียดแค้น!

แต่… ยังไงคืนนี้เธอก็ต้องหาทางนอนให้ได้ก่อน!

รอสไวส์ ค่อย ๆ หันไปมองลีออนที่นอนอยู่บนโซฟา

ผ้าห่มคลุมแค่ช่วงท้อง มือข้างหนึ่งห้อยลงจากโซฟาอย่างเป็นธรรมชาติ ส่วนอีกข้าง วางพาดอยู่บนหน้าผาก

ท่าทางแบบนั้น… ดูยังไงก็ไม่เหมือนคนนอนหลับเลย!

รอสไวส์เม้มริมฝีปาก ก่อนจะลองถามเสียงเบา ๆ

“ลีออน… หลับหรือยัง?”

“มีอะไร?” เสียงจากโซฟาตอบกลับมา ทันที

รอสไวส์กระแอมเบา ๆ “เปล่าหรอก แค่ถามดูเฉย ๆ”

“อ้อ”

…

ลีออนพลิกตัว หันหลังให้รอสไวส์ หันหน้าเข้าพนักโซฟาแทน

“เฮ้! อย่าหันหลังสิ! มองหน้านายแล้วมันรู้สึกอุ่นใจกว่านะ!”

“ลีออน…”

“อะไรอีกล่ะ?”

“ช่วย… หันกลับมาหน่อยได้ไหม?”

“อยากให้หันกลับไปเหรอ?”

รอสไวส์ หรี่ตาลง มือใต้ผ้าห่มกำแน่นเป็นหมัดเล็ก ๆ แต่สุดท้าย… เธอก็ยอมลดศักดิ์ศรีลง เอ่ยปากขออย่างเสียไม่ได้

“ช่วยหันกลับมาหน่อย… ได้ไหม?”

ลีออน ชะงักไปเล็กน้อย ไม่คิดว่า ยัยมังกร จะมาขอร้องอะไรแบบนี้กับเขา

“เดี๋ยวนะ… นี่ฝันไปหรือเปล่า?”

“แต่ก็ไม่ได้ทำ ‘โครงการอบรมก่อนคลอด’ คืนนี้นี่นา?”

“หรือว่า… ทำไปแล้วโดยไม่รู้ตัว?”

—อ้อ!

ลีออนเพิ่งเข้าใจ…

สงสัยเป็นเพราะตอนเย็นเขาแค่พูดเรื่องแมงมุมลอย ๆ ก่อนนอน… แล้วเธอก็เอาไปคิดจนนอนไม่หลับแน่ ๆ!

ลีออนรู้สึก สะใจเล็ก ๆ ในใจ ก่อนจะพลิกตัวกลับมา

“แบบนี้เหรอ?” เขาถาม

รอสไวส์ เม้มริมฝีปาก เล็กน้อยก่อนพยักหน้า “อืม…”

ลีออน หลุดหัวเราะเบา ๆ

“ถ้ารู้แต่แรกว่าราชินีมังกรเงินผู้ยิ่งใหญ่มีจุดอ่อนแบบนี้นะ… ตอนบุกวิหาร ผมคงให้ทีมงานเอากระสอบใส่แมงมุมมาปล่อยแล้ว!”

แต่พอคิดดูอีกที… มันคงไม่ได้ผล

เพราะสุดท้ายแล้ว… ชีวิตประจำวันกับสงครามเป็นคนละเรื่องกัน

ถึงเธอจะกลัวแมงมุมในชีวิตปกติ แต่ไม่ได้แปลว่าเธอจะกลัวมันตอนอยู่ในสนามรบ…

แค่เพลิงมังกรลูกเดียว ไม่ใช่แค่แมงมุมธรรมดาหรอก—ต่อให้เป็นแมงมุมอสูรระดับ SSS ก็โดนเผาเป็นเถ้าถ่านหมด!

ลีออน ปิดตาลง หยุดความคิดฟุ้งซ่าน ปล่อยให้ ความง่วงเริ่มครอบงำ

เขาตัดสินใจว่า… “แผนปลูกฝังจิตสำนึกลูก” ไว้ค่อยคิดพรุ่งนี้ก็แล้วกัน คืนนี้พักก่อน

แต่ก่อนที่เขาจะเคลิ้มหลับ…

เสียงนุ่ม ๆ ดังมาจากเตียงฝั่งตรงข้าม

“ลีออน…”

ลีออน จิ๊ปาก อย่างรำคาญ คิ้วขมวดแน่น แต่ยังไม่ลืมตา

“อะไรอีก?”

“ช่วย… มานอนบนเตียงได้ไหม?”

ชายหนุ่มผู้มีท่วงท่าเหมือนสิงโต ลืมตาขึ้นกว้างทันที

“ว่าไงนะ?”

เขาไม่ได้ฟังผิด… แต่แค่คิดว่าตัวเองฟังผิด เท่านั้น

รอสไวส์ เม้มริมฝีปากแน่น ใบหน้าขึ้นสีแดงด้วยความอับอาย ก่อนจะพูดซ้ำอีกครั้ง

“ฉันบอกว่า… ช่วยมานอนบนเตียงได้ไหม…”

โอ้โห ดูท่านะ—

มิสเมลกวีผู้กลัวแมงมุม กำลังตกอยู่ในสภาพน่าสงสารสุด ๆ

จนใครเห็นก็อยากปกป้องเธอเลยเชียว…

—ล้อเล่นน่ะ!

“ไม่ไป” ลีออนตอบทันที “เมื่อกี้เธอเป็นคนบอกเองว่า ผมต้องนอนโซฟา ไม่ใช่เหรอ? เป็นถึงราชินีมังกรเงิน จะมา พูดแล้วคืนคำ ไม่ได้หรอกนะ”

รอสไวส์ บีบมุมผ้าห่มแน่น ก่อนจะเปลี่ยนกลยุทธ์โน้มน้าวลีออน

“นาย… นายเป็นเชลยสงครามนะ เพราะงั้นนายต้องเชื่อฟังคำสั่งสิ ถ้าสั่งให้มานอนบนเตียง นายก็ต้องมา!”

ลีออน มองออกทันทีว่าเธอกำลังใช้เล่ห์เหลี่ยม

“ไม่เอา ๆ” เขาตอบเสียงเรียบ “เชลยสงครามที่ไหนเขาได้นอนเตียงเดียวกับราชินีกันล่ะ? แบบนั้นมันไร้สาระสิ้นดี”

รอสไวส์ พูดไม่ออก

“แล้วที่ผ่านมานายเคยนอนบนเตียงฉันมากี่ครั้งแล้วห๊ะ!?”

ลีออนทำสีหน้าจริงจัง แสร้งถอนหายใจ “เพราะงั้นไง ผมถึงได้ ตกผลึกแล้วไง”

“ตั้งแต่นี้ไป ผมจะเป็นเชลยที่ดีและเลิกนอนบนเตียงของฝ่าบาทแล้วล่ะ”…

“นาย…!”

ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้ดื้อด้านขนาดนี้นะ!?

แบบนี้… ต้องตื๊อให้หนักเข้าไว้!

“ลีออน… ได้โปรดล่ะ คืนนี้มานอนบนเตียงเถอะ”

ลีออนมองรอสไวส์ที่ดู น่าสงสารสุด ๆ แล้วรู้สึกว่า…

…เขาทนเห็นเธอเป็นแบบนี้ไม่ไหวเลยจริง ๆ

ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจ—

แกล้งเธอต่อสิคร้าบบบบ

โอกาสแกล้งรอสไวส์แบบนี้มีไม่ได้บ่อย—ลีออนต้อง ใช้ให้คุ้ม!

“ก็ได้นะ… แต่มีเงื่อนไขข้อหนึ่ง”

“เงื่อนไขอะไร?”

“เรียกผมว่า ‘สามี’ สิ”

“…ไม่มีทาง”

“โอเค งั้นราตรีสวัสดิ์”

พูดจบ ลีออนดึงผ้าห่มคลุมหัว พลิกตัวหันหลังให้ เหลือไว้เพียงแผ่นหลังที่เย็นชาต่อราชินีมังกรเงินผู้เดือดดาล!

“ลีออน!!… ฮือออ เอ นะ ฉันขอล่ะ”

“เรียก~ ~ สามี~ สิ~ ไม่งั้นไม่มีทางตกลง~”

รอสไวส์ กำผ้าห่มแน่น ดวงตาของเธอ ฉายแววขุ่นมัว ม่านตาเป็นประกายวาว—สัญญาณชัดเจนว่าเลือดมังกรของเธอกำลังเดือดพล่าน!

ตามสุภาษิตโบราณว่าไว้—ยอมทำเองได้ แต่ถ้าถูกบังคับให้ทำล่ะก็ ไม่มีทาง!

—ปัง!

รอสไวส์ สะบัดผ้าห่มทิ้ง ก่อนจะก้าวเท้าเปล่าออกจากเตียง เดินตรงไปที่โซฟา ด้วยจังหวะที่แน่วแน่และเต็มไปด้วยจิตสังหาร!

ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ เร่งเร้าและแน่วแน่ ลีออน หันกลับมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น—

แต่… รอสไวส์ก็พุ่งมาถึงโซฟาแล้ว!

—พึ่บ!

เธอ ก้าวขึ้นขอบโซฟา อย่างรวดเร็ว ก่อนจะ กระโจน แทรกร่างของตัวเอง เข้าไปในช่องแคบระหว่างลีออนกับพนักโซฟา อย่างสมบูรณ์แบบ!

ลีออน อึ้งตาค้าง—

ให้ตายสิ! เธอแทรกตัวเข้ามาในช่องแคบขนาดนี้ได้ยังไง!?

ผู้หญิงนี่ทำมาจากน้ำหรือไง!? หรือที่จริงแล้ว รอสไวส์เป็นมังกรธาตุน้ำกันแน่!?

หลังจาก ส่ายหัวไล่ความคิดไร้สาระออกไป ลีออนก็ถามเสียงเรียบ

“เธอทำอะไรของเธอ? เตียงตัวเองก็มีไม่ใช่หรือไง?”

“ถ้านายไม่มา มันก็ไม่มีทางเลือกนอกจากไปหาเอง” รอสไวส์ตอบจากใต้ผ้าห่ม ร่างเพรียวบางเบียดแน่นกับพนักพิงโซฟา

“ลีออน ทุกอย่างเป็นความผิดของนาย!”

“ความผิด… ของผม?” ลีออนตกอยู่ในสถานการณ์คลาสสิกของผู้ชายที่ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด เวลาที่แฟนสาวโกรธ

“ใช่! ผิดที่พูดถึงไอ้แมงมุมบ้านั่น! ไม่อย่างนั้นฉันคงหลับไปแล้ว!”

“เอ่อ… งั้นก็คงเป็นความผิดมหันต์เลยสินะ”

“แล้วนายยังสัญญาไว้นะว่าตอนฉันท้อง นายจะอดทนกับอารมณ์แปรปรวนของฉัน!”

ลีออนถอนหายใจ ก่อนเหลือบมองเตียงที่ว่างเปล่า เขาคิดว่าถ้าเขายึดเตียงของรอสไวส์ตอนนี้ เธอคงต้องตามไปแน่

แต่หลังจากวุ่นวายกันมาขนาดนี้ ดูเหมือนคืนนี้ทั้งสองคนคงไม่ได้หลับกันแล้ว

“โอเค งั้นเราก็นอนตรงนี้ด้วยกันเลยแล้วกัน” ลีออนยอมแพ้

เขาล้มตัวลงนอน หันหน้าเข้าหารอสไวส์ พื้นที่บนโซฟาแคบเกินกว่าจะนั่งหันหลังให้กันได้ ปลายจมูกของทั้งคู่เฉียดกันไปมา และลมหายใจอุ่น ๆ ก็สัมผัสใบหน้าของอีกฝ่ายเบา ๆ

รอสไวส์จ้องลีออนเขม็ง สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง ขณะที่ลีออนทำหน้าเหมือนไม่รู้จะทำยังไง

“เธอไม่กลัวแล้วใช่ไหม? ถ้าไม่กลัวก็นอนได้แล้ว พรุ่งนี้ผมยังต้องสอนมูนใช้เวทมนตร์อีก” ลีออนพูดพลางหลับตาลง

แต่รอสไวส์ยังคงรู้สึกไม่พอใจ เธอค่อย ๆ ล้วงมือออกมาจากใต้ผ้าห่ม แล้วยื่นไปหาหน้าท้องของลีออน ก่อนจะหยิกเข้าให้เต็มแรง—

ลีออนสะดุ้งเฮือกเพราะความเจ็บ เกือบจะกลิ้งตกจากโซฟา

“เธอนี่มันเจ้าปัญหาจริง ๆ ยัยมังกร! เอามือออกไปเลย!”

“ฉันท้อง เพราะงั้นก็ทำใจซะ!”

“โอ้โห! แค่ควบคุมอารมณ์ตัวเองยังทำไม่ได้ แล้วจะรับมือเธอได้ยังไงกัน?!”

ขณะที่ทั้งสองกำลังจะเปิดศึกกันต่อบนโซฟา จู่ ๆ กลอนประตูก็ส่งเสียงดังแกร๊ก…

***

จบ138

คห.ผุ้แปล ช่วงสามตอนนี้ถือว่าสนุกอยู่นะ ถ้าไม่ติดเล่นมอนฮันนี่คงแปลยาวๆละ 55