หลังจากจบศึก รอสไวส์นั่งอยู่บนโต๊ะทำงาน ชุดนอนบางเบาคลุมกายอย่างหลวม ๆ สายเดรสเล็ก ๆ ร่วงลงจากไหล่ เผยให้เห็นผิวเนียนที่หอมกรุ่นชวนหลงใหล เธอปรายตามองไปยังปลายหางของตัวเอง คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว

แต่ไม่นานเธอก็แค่นเสียงเย็นชา ก่อนจะตัดสินใจว่า คราวหน้า ลีออนต้องมาเป็น ทาสล้างเท้า ให้เธออีกแน่

คิดได้ดังนั้น รอสไวส์ก็เงยหน้าขึ้นมองลีออนที่อยู่ตรงหน้า นักล่ามังกร ยังคงวางมือไว้บนที่วางแขนของเก้าอี้ จ้องมองเพดานด้วยสายตาเลื่อนลอย ราวกับกำลัง ทบทวนความหมายของชีวิต

แววตาของราชินีมังกรสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะยกเท้าเรียวงามขึ้นอย่างช้า ๆ แล้วแตะลงเบา ๆ บน รอยสักมังกร บนแผ่นอกของลีออน

แรงสะท้อนจากรอยสักค่อย ๆ จางลง เหลือไว้เพียง แสงสีฟ้าจาง ๆ ที่เรืองรองอยู่แผ่วเบา

รอสไวส์เลิกคิ้วขึ้น “นั่นมันอะไร?”

“อะไร?”

“แสงจากรอยสักมังกร” เธอพยักพเยิดไปทางอกของเขา “ทำไมมันถึงเป็นสีฟ้า?”

ลีออนก้มลงมอง ก่อนจะยื่นมือไปจับข้อเท้าเรียวของรอสไวส์ ดึงเท้าเนียนนุ่มของเธอออกจากแผ่นอก แน่นอน—รอยสักมังกรเปล่งแสงสีฟ้าจาง ๆ อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะค่อย ๆ ดับลง

รอสไวส์สะบัดเท้าออกจากมือของเขา แล้ววางมันกลับลงไปที่อกอีกครั้ง “เธอก็ไม่รู้เหมือนกันเหรอ?”

ลีออนเม้มริมฝีปากแน่น เขารู้ดีว่าแสงนั่นคืออะไร—มันคือ เวทมนตร์ ที่เขากักเก็บไว้ในรอยสักมังกรตลอดหลายวันที่ผ่านมา

หลังจากลองทดสอบดู ลีออนพบว่าการผสมผสานระหว่างเวทมนตร์ของเขากับลักษณะเฉพาะของรอยสักมังกรเป็นสาเหตุที่ทำให้เกิดแสงสีฟ้ากะพริบขึ้น

และเขาคาดเดาว่า ไม่ว่าจะใช้วิธีไหน—ตราบใดที่มีการกระตุ้นรอยสักมังกร พลังเวทที่เขา “มอบให้” มันก็จะถูกใช้ไปเรื่อย ๆ

ลีออนลองสัมผัสพลังของตัวเอง และพบว่ามันลดลงไปบ้าง แต่ยังไม่ถึงขั้นหมดสิ้น นั่นทำให้เขารู้สึก โล่งใจขึ้นเล็กน้อย

“บางทีมันอาจจะควบคุมไม่ได้อีกแล้วก็ได้ ครั้งก่อนที่บ่อน้ำพุร้อนมันก็เคยเป็นแบบนี้ใช่ไหม?” ลีออนเอ่ยขึ้น พร้อมหาข้ออ้างที่ฟังดู สมเหตุสมผล

รอสไวส์พยักหน้าอย่างใช้ความคิด “อย่างนั้นเหรอ… แต่ครั้งนี้ที่ควบคุมไม่ได้ ก็ดูเหมือนจะ ดี ใช้ได้นะ”

ลีออนขมวดคิ้ว “ดี?”

“ใช่ ถึงแม้มันจะไม่ได้เป็นไปตามกฎเดิม อย่างเช่น แค่ใช้หางตามทฤษฎีแล้วก็ควรจะไม่ค่อยรู้สึกอะไรเท่าไหร่”

รอสไวส์นึกย้อนถึงช่วงเวลาก่อนหน้านี้ ก่อนจะพูดต่อ “แต่ฉันกลับรู้สึก… ดีมาก ชา ๆ วูบวาบ… อืม… สบายตัว กว่าที่คิด”

ลีออนหันมองเธอด้วยหางตา

ยัยมังกร เธอรู้ไหมว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนั้น?

ก็เพราะว่ามันเต็มไปด้วย เวทสายฟ้าชั้นสูง ยังไงล่ะ!

ไม่อย่างนั้น แค่ รอยสักมังกรเล็ก ๆ จะทำให้เธอรู้สึกขนาดนั้นได้ยังไง?

ฝันไปเถอะ

รอสไวส์ขบเม้มริมฝีปาก ฝ่าเท้าอุ่นค่อย ๆ ลากไล้ลงมาตามแผ่นอกของลีออนอย่างเชื่องช้า จนกระทั่งแตะลงที่หน้าท้องของเขา

ลีออนคว้าข้อเท้าเธอไว้ทันที “คิดจะทำอะไร?”

รอสไวส์เอียงคอเล็กน้อย ก่อนเอ่ยถามอย่างหยอกเย้า “บุกรุกห้องส่วนตัวของฉันกลางดึกแบบนี้ เธอคิดว่าลงโทษแค่รอบเดียวพอแล้วเหรอ?”

เพราะวิธีที่ใช้ก่อนหน้านี้เรียบง่ายเกินไป ไม่ได้เป็น “กระบวนการเต็มรูปแบบ” อย่างที่เคย คู่รักคู่นี้จึงยังมีพลังงานเหลืออยู่มาก

และแน่นอน—ไม่ว่าจะเป็นเพราะต้องการ ลงโทษ ลีออน หรือ ด้วยเหตุผลอื่น ก็ตาม รอสไวส์ก็ยังรู้สึกว่า ไม่พอใจเท่าไหร่ เธอจึงคิดจะเอาอีกรอบ

ไม่ได้การแล้ว! ลีออนคิดในใจ ถ้ามีรอบสอง พลังเวทที่อุตส่าห์เก็บสะสมไว้ต้องหมดแน่! ต้องใช้มันให้ถูกที่ถูกทาง!

“พอได้แล้ว ยัยมังกร เธอกำลังตั้งครรภ์อยู่นะ” ลีออนหยิบเรื่องการตั้งครรภ์ขึ้นมาใช้ หวังจะหยุดรอสไวส์ให้ได้

รอสไวส์เอนตัวไปด้านหลังเล็กน้อย ใช้มือค้ำพยุงตัว “แล้วไงล่ะ? ฉันก็ไม่ได้บังคับให้นายมานอนกับฉันนี่”

ดวงตาของลีออนฉายแววลังเลไปวูบหนึ่ง ก่อนจะรีบโต้กลับทันที “หมายถึง… ตอนนี้มันเกือบตีสี่แล้ว คนท้องไม่ควรนอนดึก”

ข้ออ้างนี้ใช้ได้ดีพอสมควร—รอสไวส์ไม่มีเหตุผลจะเถียงกลับในทันที

แต่แน่นอน… เธอก็ไม่ได้คิดจะปล่อยลีออนไปง่าย ๆ อยู่แล้ว

“ไม่ทำต่อก็ได้” รอสไวส์เอ่ยเสียงเรียบ “แต่ต้องบอกมาก่อน ว่าที่จริงแล้วเข้ามาในห้องฉันทำไม?”

คำถามวกกลับไปที่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง ลีออนรู้ดีว่าถ้าเขาไม่หาข้อแก้ตัวที่สมบูรณ์แบบในคืนนี้ รอสไวส์ไม่มีทางปล่อยให้เขาไปแน่

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ลีออนก็ตัดสินใจ เล่นไพ่ใบสุดท้าย—ไพ่แห่งสายสัมพันธ์

แม้ว่าตัวเขากับมังกรสาวตรงหน้าจะไม่มีสายเลือดเกี่ยวข้องกันเลยก็ตาม แต่เมื่อไม่มีตัวเลือกอื่น การใช้ความรู้สึกเป็นเครื่องมือ ก็นับเป็นทางเลือกที่ใช้ได้เสมอ

“ผมก็แค่… เป็นห่วงเธอ เลยอยากมาดูว่าเธอหลับสบายดีไหม” ลีออนพูดพร้อมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของรอสไวส์ แฝงไปด้วยแววอ่อนโยน

รอสไวส์ชะงักไป “เป็นห่วงฉัน?”

“ใช่ ตอนนี้เธอตั้งครรภ์ ร่างกายก็คงไม่ค่อยสบาย แม้ว่าเราจะทะเลาะกันเป็นประจำ แต่ผมก็ยังแยกแยะอะไรควรอะไรไม่ควรได้ ตอนนี้เธอคือคนที่สำคัญที่สุดในครอบครัวของเรา เพราะงั้น… ควรพักเรื่องขัดแย้งไว้ก่อน”

เพียงไม่กี่ประโยค ลีออนก็สามารถทำให้ตัวเองดูเป็น บุรุษผู้มีคุณภาพ ใจกว้างและให้อภัย ได้อย่างแนบเนียน

เขาไม่รู้เลยว่า… คำพูดเหล่านี้กำลังจะ ละลายหัวใจของรอสไวส์ เข้าเต็ม ๆ

รอสไวส์ยกมือขึ้นปิดปาก ดวงตาสีเงินเบิกกว้าง จ้องลีออนนิ่งราวกับตกตะลึง แววตาของเธอสั่นไหว ราวกับอยากจะพูดอะไรบางอย่าง

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของรอสไวส์ ลีออนก็รู้ทันทีว่า ข้อแก้ตัวที่แต่งขึ้นอย่างเร่งด่วนได้ผล

เขาจึงรีบฉวยโอกาสต่อทันที “ผมรู้ว่าเธอต้องคิดเหมือนกันใช่ไหม? จริง ๆ แล้ว เราสองคนก็คล้ายกันนะ

เราต่างก็รักครอบครัวนี้ และตอนนี้… ผมก็แค่เปลี่ยนความห่วงใยที่มีต่อครอบครัว มาเป็นความห่วงใยให้เธอโดยตรง รอสไวส์ ผมเป็นห่วงเธอจริง ๆ”

“ลีออน…” เธอยังคงใช้มือปิดปาก เสียงพูดแผ่วเบาราวกับสั่นคลอน

“หืม?”

เธอกำลังซึ้งใจใช่ไหม? หรือว่า… เธอกำลังจะร้องไห้?

อย่าร้องนะ ถ้าเธอร้องขึ้นมาล่ะก็—

“ฉันจะอ้วก” รอสไวส์พูดนิ่ง ๆ

“…แพ้ท้อง?” ลีออนถาม

“เปล่า ฉันจะอ้วกเพราะคำพูดนายมัน เลี่ยนเกินไป”

รอสไวส์หลับตา กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบา ๆ สีหน้าเริ่มดูผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย “ฟู่ว์… โอเค ว่าต่อเลย”

“…เดี๋ยวนะ อะไรนะ?”

เป็นอะไรไป ยัยมังกร? บุรุษคุณภาพระดับสูงคนนี้ไม่มีผลกระทบต่อเธอเลยเหรอ? หัวใจของเธอทำด้วยหินแกรนิตหรือไง? ไม่มีความรู้สึกบ้างเลยหรือยังไงกัน?!

อ้อ… เข้าใจล่ะ ลีออนเพิ่งตระหนักได้—ก็แน่ล่ะ… เธอเป็นมังกรนี่นา บุรุษคุณภาพสูงอะไรนั่น คงไม่ใช่แนวของเธออยู่แล้ว

รอสไวส์เอียงคอเล็กน้อย มองสีหน้าจนปัญญาของลีออนอย่างเพลิดเพลิน ก่อนจะยิ้มออกมา “… เป็นห่วงฉันจริง ๆ เหรอ?”

ลีออนกะพริบตาปริบ ๆ จู่ ๆ ก็รู้สึกว่ากำลังจะซวย “เอ่อ… ก็… ไม่ใช่ว่าจะห่วงขนาดนั้นนะ… ไม่ได้มากเท่าที่เธอคิดแน่นอน”

“หึ ถ้าเธอไม่ได้ห่วงฉันมากขนาดนั้น งั้นการลอบเข้ามาในห้องของฉันก็ถือว่าเป็น ความผิดร้ายแรง เลยนะ” รอสไวส์เอ่ยเสียงเนิบ ชักนำเขาเข้าสู่วงจรเล่ห์เหลี่ยมของเธออย่างใจเย็น

“…แค่เป็นห่วง นี่ยังไม่พออีกเหรอ?”

“ก็ห่วงแค่ไหนล่ะ?”

“ต้องมาจับผิดกันขนาดนี้เลยเหรอ?”

รอสไวส์มองออกตั้งแต่แรกแล้วว่าลีออนแค่ แถ เอาตัวรอด นั่นจึงเป็นเหตุผลที่เธอซักไซ้เขาแบบเดียวกับเด็กสาวที่ถามว่า “เธอรักฉันจริงไหม?”

ลีออนเองก็จับทางเธอได้ทันที ดังนั้น… ทางที่ดีที่สุดคือ เงียบไว้จะดีกว่า

รอสไวส์เผยรอยยิ้มบาง ก่อนจะถอนเท้าออกจากหน้าท้องของลีออน ไม่นานนัก น้ำเสียงของเธอก็ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้น

“ลีออน ตั้งแต่นี้ไป นายสามารถเข้าออก วังมังกรเงิน ได้ตามใจชอบ รวมถึงห้องของฉันด้วย แต่… นั่นไม่ได้หมายความว่าจะลอบเข้ามากลางดึกแบบนี้ เข้าใจไหม?”

ลีออนยกมือขึ้นยอมแพ้ “อยากลงโทษก็เอาเลย ผมยอมรับผิด”

ในเมื่อถูกจับได้คาหนังคาเขา ลีออนก็ไม่มีอะไรจะพูดต่อให้ฟังขึ้นอีก ไม่ว่าเขาจะดื้อรั้นแค่ไหน ความจริงที่เห็นอยู่ตรงหน้าก็เถียงไม่ได้อยู่ดี

“หึ ลงโทษงั้นเหรอ? โอกาสนั้นยังมีอีกเยอะ ในอนาคต” รอสไวส์กล่าวเสียงเย็น

เธอกระโดดลง จัดสายเดรสที่ไหล่ให้เข้าที่ ก่อนจะเดินตรงมาหาลีออน โน้มตัวลงเล็กน้อย แล้วจิ้มหน้าอกเขาด้วยปลายนิ้ว

“จากนี้ไป นายต้องนอนในห้องของตัวเองเหมือน เด็กดี หลังหนึ่งทุ่ม ไม่มีสิทธิ์อยู่ในห้องนี้ด็ดขาด ไม่อย่างนั้น… รู้ใช่ไหมว่าฉันจะทำอะไรกับ เชลยสุดที่รัก ?”

***

จบ135

คห.ผุ้แปล เออ ตอนนี้เริ่มกลับมาดีขึ้นนะ ก่อนหน้านี้แทบจะหลับเอาเวลาแปล 55

ถ้ารอตอนใหม่ได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า  kurakon