เช้าวันต่อมา หลังจากเรียนกับมูนไปร่วมชั่วโมง ลีออนก็พาลูกสาวตัวน้อยออกมาเดินเล่นที่สวนหลังของวิหารเพื่อผ่อนคลาย

ทั้งคู่ไปนั่งพักบนม้านั่งใต้ร่มไม้

พ่อกับลูกสาวคุยกันเรื่องบทเรียนที่เพิ่งผ่านไป

ไม่ไกลจากตรงนั้น เหล่าเมดมังกรกำลังจับกลุ่มคุยกันอย่างออกรส

ในมือของแต่ละคนมีเค้กชิ้นเล็ก ๆ อยู่

…

เพราะเค้กวันเกิดที่ลีออนเตรียมให้รอสไวส์เมื่อวาน มันใหญ่เกินไปมาก

ต่อให้พวกเขากินกันแค่ลีออน รอสไวส์ และมูน—

ยังไงก็ไม่มีทางหมดทันก่อนอาทิตย์หน้าแน่ ๆ

ดังนั้น เช้านี้รอสไวส์เลยให้แอนนาจัดการแบ่งเค้กออกเป็นชิ้นเล็ก ๆ แจกจ่ายให้พวกเมด

…แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังเหลือเค้กอีกเพียบ!

รอสไวส์มองเค้กที่ยังเหลือเป็นกอง “ลีออน แบบนี้มันฟุ่มเฟือยเกินไปนะ”

ลีออนยักไหล่ “ยัยมังกร แบบนี้เรียกว่า…

‘โยนเงินทิ้งดี ๆ’, ‘เผาสะพานหลังข้าม’, ‘ดื่มน้ำแล้วลืมคนขุดบ่อ’, หรือ ‘อ่านพระธรรมแล้วตบพระ’—

นี่ล่ะความสุขอย่างแท้จริง!”

รอสไวส์หรี่ตาลง ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขามีสำนวนอยู่ในหัวเยอะขนาดนี้

—และก็ขี้เกียจจะเถียงด้วย

แถม… เมื่อวานเธอก็เพิ่งได้ฉลองวันเกิดอย่างสนุกสนาน

ถึงจะไม่ใช่วันเกิดตามธรรมเนียมหลักสิบปี แต่ก็มีบรรยากาศที่ดีและเต็มไปด้วยความรู้สึกพิเศษ

เธอเลยตัดสินใจ จะตามใจลีออนสักสองวัน—

เพื่อไม่ให้เขามากล่าวหาเธอทีหลังว่า “ยัยมังกรอกตัญญู”

…

มูน กะพริบตาโตปริบ ๆ จ้องมองเค้กในมือของบรรดาเมดด้วยความอยาก

—ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอเบา ๆ

ในใจของมูน—

เค้กเป็นของอร่อยอันดับสองของโลก

อันดับหนึ่ง… คงหนีไม่พ้นสเต๊กกระทะร้อนฝีมือแม่

แต่ปัญหาคือ… เมื่อเช้าเธอเพิ่งกินเค้กไปแล้วหนึ่งชิ้น

ลีออนบอกว่า “มื้อเช้าห้ามกินครีมเยอะ เดี๋ยวรอกินตอนกลางวันหรือบ่ายดีกว่า”

แต่กลิ่นหอมและหน้าตาน่ารักของเค้กชิ้นเล็ก ๆ ตรงหน้ามันยั่วใจเกินไป

มูนเริ่มขบคิดอย่างจริงจัง (ซึ่งไม่ค่อยเกิดขึ้นบ่อยนัก)

เธอใช้เวลาเพียงครู่เดียว ก่อนจะเงยหน้ามองลีออนด้วยดวงตาใสแจ๋ว

“พ่อจ๋า~”

ลีออนขมวดคิ้วเล็กน้อย “มีอะไรเหรอ?”

มูนทำหน้าจริงจัง “พ่อมีอะไรที่รู้สึกเสียใจบ้างไหม?”

ลีออนถึงกับงงไปชั่วขณะ ลูกสาวตัวน้อยของเขา อยู่ดี ๆ ก็ถามคำถามลึกซึ้งแบบนี้ได้ยังไง?

ปกติแล้วเธอจะถามแต่เรื่องง่าย ๆ อย่างเช่น—

“พ่อคะ เรากินสเต๊กมื้อเที่ยงได้ไหม?”

“พ่อคะ มื้อเย็นเป็นสเต๊กได้ไหม?”

“พ่อจ๋า มื้อดึกเป็นสเต๊กอีกสักมื้อได้ไหม?”

แต่เมื่อถูกถามเรื่องนี้ ลีออนก็เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะคิดอย่างจริงจัง

ความเสียใจเหรอ…? แน่นอนว่าเขามี และมีอยู่มากทีเดียว

แต่เรื่องพวกนั้น คงไม่เหมาะจะเล่าให้เด็กตัวเล็ก ๆ ฟัง

เขาจึงยิ้มบาง ๆ แล้วส่ายหน้า

“พ่อไม่มีอะไรที่ต้องเสียใจเลย ตั้งแต่มีหนูกับพี่สาวของหนู”

แต่แทนที่มูนจะยิ้มดีใจ เธอกลับถอนหายใจยาว พร้อมทำหน้าผิดหวังออกมาแทน

“อา… แต่หนูน่ะ มีสิ่งที่เสียใจนะ”

ลูกสาวสุดรัก อายุแค่ขวบกว่า ๆ เองนะ… จะมีอะไรให้เสียใจได้บ้าง?

เสียใจที่ท้องตัวเองเล็กเกินไปจนกินสเต๊กทั้งกะละมังไม่ได้หรือไง?

ลีออนเลิกคิ้วเล็กน้อย “แล้วสิ่งที่มูนเสียใจคืออะไรเหรอ?”

แต่แทนที่จะตอบทันที มูนกลับถามกลับมา “พ่อคิดว่าถ้ามังกรมีเรื่องเสียใจ… เธอจะไม่มีความสุขอีกเลยไหม?”

คำพูดของมูนทำให้ลีออนรู้สึกเหมือนว่า ลูกสาวตัวน้อยกำลังวางแผนบางอย่าง

เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าอย่างระมัดระวัง

“ใช่”

มูนยิ้มบาง ๆ “งั้นพ่ออยากให้มูนมีความสุขตลอดเวลาใช่ไหม?”

ลีออนรู้สึกว่าคำถามนี้เริ่มไม่ธรรมดาแล้ว

“…อืม แน่นอนสิ”

“งั้นแปลว่า พ่อจะช่วยมูนใช่ไหม?”

ลีออนนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับ “…ใช่”

ทันทีที่ได้รับคำตอบหนักแน่นจากพ่อผู้แสนใจดี สีหน้าจริงจังของมูนก็พลันเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มสดใส

“พ่อคะ… ความเสียใจของมูนคือ เมื่อเช้าหนูกินเค้กไปแค่ชิ้นเดียวเอง! มูนอยากกินเพิ่มอีก!”

ลีออนเกือบหลุดขำออกมา เกือบเสียหลักเพราะการพลิกเกมอย่างรวดเร็วของลูกสาวตัวน้อย

“สถานการณ์คับขันต้องใช้มาตรการเร่งด่วนสินะ… มูน เค. เมลกวี!!”

ลูกสาวน้อยของเขานี่มันช่างเจ้าเล่ห์เกินวัยจริง ๆ!

… ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ—

ที่ลูกจากเดิมเป็นมังกรน้อยน่ารักไร้เดียงสา…

กลายเป็นมังกรตัวแสบจอมวางกับดักให้พ่อแก่ ๆ แบบนี้!?

หรือว่า…

—เป็นเพราะยีนอีกครึ่งหนึ่งของรอสไวส์ ที่อยู่ในตัว?

ยีนนั้น… ให้พรสวรรค์อันน่าทึ่งในการวางแผนตลบหลังและหลอกล่อพ่อแบบผมสินะ!?

อืม ใช่แน่ ๆ!

ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของรอสไวส์!

—ยัยมังกรเจ้าเล่ห์! เอาลูกสาวบริสุทธิ์ผู้น่ารักของผมคืนมาเดี๋ยวนี้!

ลีออนรวบรวมสติกลับมา ก่อนจะยื่นมือไปบีบแก้มกลมนุ่มของมูนเบา ๆ

“ข้อแรกนะลูก… ถ้าหนูอยากได้อะไรจากพ่อ ต่อไปพูดตรง ๆ ได้เลย ไม่ต้องอ้อมค้อมแบบนี้”

มูนพยักหน้าหงึก ๆ ด้วยท่าทางจริงจัง “พ่อคะ หนูอยากกินเค้กค่ะ”

ลีออนถอนหายใจ “ข้อสองนะ… หนูกินเค้กเยอะเกินไปไม่ได้”

มูน ( ´◔ ‸◔`) : “จริงเหรอคะพ่อจ๋า? หนูกินไม่ได้จริง ๆ เหรอ?”

ลีออน “ไม่ได้”

มูน ( •̆ ₃ •̆ ) : “ไม่ได้จริงเหรอคะ?”

ลีออน ตาข้างหนึ่งกระตุกเล็กน้อย “ใช่… ไม่ได้จริง ๆ…”

มูน (っ╥╯﹏╰╥c) : “พ่อจ๋า~~~ พ่อจ๋า~~~~”

ลีออน ยกมือขึ้นปิดหน้า รู้สึกพ่ายแพ้หมดรูป

สามคำว่า ‘พ่อจ๋า’ ทำให้นักล่ามังกรผู้เกรียงไกร กลายเป็นทาสลูกสาวในทันที

…

เอาเถอะ!

ถ้าซื้อสเต๊กให้หนู 50 ชิ้นแล้วหนูยอมฟังพ่อ—พ่อก็ยอม!!!

หลังจากยอมประนีประนอม ลีออนชูนิ้วขึ้น “ได้อีกแค่ชิ้นเดียวเท่านั้น เข้าใจไหม?”

“เย้! พ่อเจ๋งที่สุด! พ่อจงเจริญ!”

มูนกระโดดดีใจ พลางชูมือขึ้นฟ้าอย่างตื่นเต้น

มูนตัวน้อยยิ้มกว้าง ก่อนจะโน้มตัวเข้ามาหอมแก้มลีออนฟอดใหญ่

ความอบอุ่นเอ่อล้นในหัวใจของเขาทันที

—การเป็นทาสลูกสาวก็ดูไม่เลวร้ายเท่าไหร่ จริงไหม?

แต่ท่ามกลางความสุขนั้นเอง—

ลีออนก็เริ่มรู้สึกถึงบางสิ่งที่ไม่ชอบมาพากล

—หรือว่า… ลูกสาวสองคนนี้ค้นพบเคล็ดลับบางอย่างแล้ว!?

เคล็ดลับที่ทำให้พ่อยอมทำตามทุกอย่าง!

วันก่อน—

โนอาขอให้เขาสอนเวทสายฟ้า เขาก็ยอม… แล้วโนอาก็หอมแก้มเขาหนึ่งที

วันนี้—

มูนขอเค้กเพิ่มอีกชิ้น เขาก็ยอมอีก… แล้วมูนก็หอมแก้มเขาเหมือนกัน!

…

นี่มันดีลที่ไม่ยุติธรรมสุด ๆ!!

ใครเคยได้ยินบ้าง ว่าหนึ่งจูบแลกกับการเรียนเวทมนตร์!?

หรือหนึ่งจูบแลกกับเค้กเพิ่มอีกชิ้น!?

พวกหนูสองคนไม่รู้เหรอ ว่าพ่อน่ะเป็นคนยุติธรรมและซื่อตรงสุด ๆ!

—ไม่มีลำเอียง ไม่มีทุจริต!

ดังนั้น ถ้าหนูอยากมีครั้งหน้าอีกล่ะก็…

ต้องหอมพ่อเพิ่มอีกสักสองสามทีนะจ๊ะ!

ลีออนลูบหัวลูกสาว “เจ้ามังกรน้อยจอมตะกละ รอเดี๋ยว พ่อจะไปเอาเค้กมาให้”

**มูนกระโดดดีใจ “เย้~ ขอบคุณค่ะพ่อ!”

แต่ก่อนที่ลีออนจะลุกขึ้น หัวหน้าเมด แอนนา ก็เดินเข้ามาพร้อมเค้กสองชิ้นในมือ

“เชิญเสวยเพคะ ฝ่าบาท และองค์หญิงมูน”

“ขอบคุณนะคะ แอนนา~” มูนรับเค้กมาพร้อมรอยยิ้ม

“ยินดีเพคะ องค์หญิง” แอนนาตอบพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน

ลีออนหยิบเค้กชิ้นหนึ่งขึ้นมา ที่ด้านบนมีส้มฝานเล็ก ๆ ตกแต่งอยู่

แต่แทนที่จะเริ่มกินทันที เขาเงยหน้าขึ้นถามแอนนา “เหลืออีกเท่าไหร่?”

แอนนายิ้มเล็กน้อย “ยังเหลืออีกเยอะเลยเพคะ ฝ่าบาท”

“เค้กวันเกิดที่พระองค์เตรียมให้ฝ่าบาทรอสไวส์นั้น… ค่อนข้างจะยิ่งใหญ่อลังการทีเดียว”

“วันเกิดมันก็ควรจะยิ่งใหญ่ใช่ไหมล่ะ?” ลีออนยักไหล่ตอบกลับ

แอนนาพยักหน้า “ถูกต้องเพคะ อ้อ… แล้วก็ ฝ่าบาท ดิฉันเห็นสายฟ้าที่ภูเขาหลังวังเมื่อคืน—นั่นก็เป็นสิ่งที่พระองค์เตรียมให้ฝ่าบาทรอสไวส์ใช่ไหมเพคะ?”

ลีออนนิ่งไปครู่หนึ่ง “เอ่อ… ก็ใช่”

เขาไม่ได้อยากคุยเรื่องนี้เท่าไหร่ เพราะรู้ดีว่าถ้าเปิดประเด็นเมื่อไหร่ เหล่าเมดมังกรจอมช่างเมาท์จะมีเรื่องไปพูดอีกยาวแน่

อาหารจะเล่นสนุกยังไงก็ได้—แต่เรือ (ความสัมพันธ์) ห้ามเล่นเด็ดขาด!

—ผมไม่สนิทกับราชินีของพวกคุณขนาดนั้นนะ จริง ๆ นะ…

“เป็นการใช้วงแหวนเวทในการกระตุ้นพลังเวทเพื่อสร้างเอฟเฟกต์แบบนั้นใช่ไหมเพคะ?” แอนนาถามอย่างสนใจ

ลีออนพยักหน้าเงียบ ๆ

พอดีว่า ไม่กี่วันก่อน เขาเพิ่งอธิบายกลไกและหลักการของวงแหวนเวทให้มูนฟัง

หลังจากนั้น โนอาก็บอกว่าแม่ของเธอชอบสิ่งสวยงามที่คงอยู่เพียงชั่วครู่

นั่นแหละ ทำให้ลีออนได้ไอเดีย—

—นำทั้งสองสิ่งมาผสมกัน จนเกิดเป็น “พรสายฟ้า” อันน่าประทับใจเมื่อคืนนี้

“สมกับเป็นฝ่าบาทจริง ๆ” แอนนาเอ่ยชมพร้อมรอยยิ้ม

“พวกเราเห็นกันเมื่อคืนแล้ว ต่างก็กล่าวชมฝ่าบาทกันใหญ่ ว่าทั้งโรแมนติก ทั้งอบอุ่น น่าประทับใจสุด ๆ

—จนสามารถชนะใจฝ่าบาทรอสไวส์ได้เลย”

ลีออนยกคิ้วเล็กน้อย —แค่ขยับตัวเล่น ๆ ก็กลายเป็นเจ้าพ่อสายโรแมนติกซะงั้น

—พวกมังกรน่ะ ควรมาเรียนรู้ทริคพวกนี้จากพ่อบ้านลีออนบ้างนะ…

เขารู้สึกภูมิใจลึก ๆ โดยไม่แสดงออก

“ดิฉันเริ่มตั้งตารอวันเกิดครั้งหน้าของฝ่าบาทรอสไวส์แล้วเพคะ”

แอนนากล่าวอย่างตื่นเต้น

“ฝ่าบาทจะเตรียมเซอร์ไพรส์แบบไหนอีกนะ?”

ลีออนยิ้มเจ้าเล่ห์ หัวเราะหึ ๆ สองสามที

—ครั้งหน้า?

ไม่มีครั้งหน้า!

ในบทละครเรื่อง ‘ความทุกข์ทรมานของเชลย’ น่ะ—

จะมี ‘วันเกิดมังกร’ ได้แค่ครั้งเดียว!

ไม่มีทางเกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สองแน่ ไม่มีทางเด็ดขาด!

***

จบ 122

คห.ผุ้แปล ก็จบการจัดงานเป็นที่เรียบร้อย อีโมน้องมูนน่ารักมากเลย มีลูกขี้อ้อนแบบนี้่ ก็จ่ายหมดตัวสิครับ ที่เหลือก็เป็นช่วงอืดหน่อยนึง เลยคิดว่าจะแปลให้มันจบไวๆลวกๆอะนะ จะได้ไปบทอื่นต่อ 55