พวกเขากลับถึง วังมังกรเงิน ก่อนเวลาอาหารเย็น

ทันทีที่มีเสียงดังขึ้นในลานบ้าน มูนก็กระโดดออกมาด้วยขาเล็ก ๆ ของเธอ ก่อนจะพุ่งเข้าไปกอดพี่สาวแน่น

กิจกรรมประจำสัปดาห์ที่สองพี่น้องทำกันเป็นประจำ—และไม่มีวันเบื่อ!

รอสไวส์เคยอธิบายไว้ว่า เพราะโดยปกติแล้ว มังกรส่วนใหญ่มักเป็นลูกคนเดียว

ดังนั้น ถ้าพวกเขามีพี่น้องขึ้นมา พวกเขาจะให้ความสำคัญและพึ่งพากันมากเป็นพิเศษ

ลีออนคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถามขึ้นมาลอย ๆ

“ตอนเด็ก ๆ เคยเป็นแบบนี้กับอิซาเบลลาหรือเปล่า? ฉันนึกภาพไม่ออกเลยว่าเธอจะวิ่งไปร้องขอให้พี่สาวหอมแก้ม”

ป้าบ!

รอสไวส์เตะเขาไปหนึ่งที

—กลับมาเข้าเรื่องเถอะ!

แม้ว่าโนอาจะไม่ได้รับอันดับอย่างเป็นทางการในการประกวดเรียงความครั้งนี้

แต่ทุกคนก็รู้ดีว่า—

แชมป์ก็คือแชมป์อยู่วันยังค่ำ!

—แชมป์แห่งความว่างเปล่าก็ยังเป็นแชมป์!—

แถมครั้งนี้ ยังเป็นชัยชนะที่ได้รับการยอมรับจากท่านผู้อำนวยการเองอีกด้วย!

ดังนั้น เรื่องนี้จึง สมควรแก่การฉลอง!

ที่โต๊ะอาหารค่ำอันหรูหรา มูนอ่านเรียงความของพี่สาวซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างตั้งใจ

จากนั้น มูนก็ส่ายหัวฟู ๆ ของเธอไปมา ก่อนจะชี้ไปที่เนื้อหาในเรียงความแล้วถามโนอาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“พี่คะ ทำไมคำว่า ‘น้องสาว’ ถึงถูกพูดถึงน้อยมากในเรียงความ? ทำไมกัน! พี่ไม่รักมูนแล้วเหรอ!?”

โนอาไม่ได้ตอบตรง ๆ

เธอเพียงแค่หยิบ น่องไก่ มายัดใส่ปากน้องสาว

“คิดว่าไงล่ะ?”

รสชาติหอมกรุ่นของน่องไก่ ทำให้ ทั้งลิ้นของมูน และสมองส่วนที่รับผิดชอบเรื่องความน้อยใจ ถูกพิชิตไปในพริบตา!

มูนวางเรียงความลง พยักหน้าหงึกหงัก พลางเคี้ยวไปพูดไปด้วยปากที่เต็มไปด้วยไก่

“พี่รักมูนแน่ ๆ! ทุกอย่างบอกในน่องไก่นี่แล้ว!”

โนอายิ้ม ก่อนจะยื่นมือไปลูบหัวฟู ๆ ของน้องสาว แล้วหยิบเรียงความกลับมาเก็บไว้ข้าง ๆ

มื้ออาหารค่ำในคืนนั้นจบลงด้วยบรรยากาศที่แสนอบอุ่นและสนุกสนาน

หลังจากกินเสร็จ โนอาพามูนกลับไปที่ห้อง

มูนที่กินน่องไก่เยอะเกินไป เริ่มรู้สึกแน่นท้อง เธอทิ้งตัวลงบนเตียงในท่ากางแขนกางขา นอนนิ่ง ๆ รอย่อยอาหารอย่างช้า ๆ

ขณะเดียวกัน โนอาก็ค่อย ๆ ล้วงมือไปหยิบ กล่องไม้ใบเล็ก ที่ซ่อนไว้ใต้เตียงออกมาอย่างเงียบ ๆ…

เมื่อเห็นว่าบนฝากล่องไม้มีฝุ่นเกาะบาง ๆ โนอาก็รู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อย

ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้ใส่อะไรลงไปในกล่องนี้มานานแล้ว

เด็กที่เติบโตมาในครอบครัวที่เต็มไปด้วยความรัก… ย่อมไม่มีความจำเป็นต้องพยายามพิสูจน์ว่าตัวเองถูกรัก

โนอาเป่าฝุ่นออกจากกล่อง ก่อนจะค่อย ๆ เปิดมันออก

ข้างในยังคงมี เศษโลหะสีดำชิ้นเล็ก ๆ

กระดาษโน้ตที่มีชื่อของเธอเขียนอยู่

และลูกบาศก์รูบิกแบบทำมือที่ดูเรียบง่าย

เธอค่อย ๆ จัดเรียงของข้างในใหม่เพื่อให้มีพื้นที่เพิ่มขึ้น

จากนั้น—เธอวางเรียงความของตัวเองลงไปอย่างระมัดระวัง

พอใจกับการจัดเก็บแล้ว โนอาปิดล็อกกล่องไม้ และค่อย ๆ ดันมันกลับเข้าไปใต้เตียงอย่างเงียบ ๆ

ขณะที่โนอากำลังลุกขึ้นยืน ก็ได้ยินเสียงมูนร้องฮัมเบา ๆ บนเตียง

“พี่คะ… มูนปวดท้อง~”

“ก็แน่สิ กินเยอะขนาดนั้นแล้วนอนแผ่เลย ใครเขาจะไม่ปวดกันล่ะ”

โนอาจับข้อมือน้องสาว แล้วดึงให้ลุกขึ้น “ไปเดินเล่นข้างนอกกันหน่อย เดินสักสองสามรอบแล้วค่อยกลับมา”

มูนบิดตัวไปมาบนเตียงสักพัก ก่อนจะค่อย ๆ ไถลตัวลงมา สวมรองเท้า แล้วจับมือพี่สาวเดินออกไปยังลานด้านหลังของเขตรักษาพันธุ์

ขณะเดียวกัน ลีออนกับรอสไวส์ก็กำลัง เก็บกวาด “สนามรบ” หลังอาหารค่ำ

ทุกอย่างยังเป็นไปตามกิจวัตรเดิม—เขาขัดถู เธอล้าง

ถ้าวันหนึ่งลีออนเขียน อัตชีวประวัติ ขึ้นมา แล้วมีคนถามเขาว่า…

“คุณผ่านช่วงเวลาที่ถูกราชินีมังกรเงินจับตัวไปได้ยังไง?”

เขาคงตอบว่า—

“ก็ด้วยการล้างจานน่ะสิ”

ในคุก คุณต้องเย็บผ้า

แต่ถ้าถูกจับตัวโดยมังกรเงิน แค่ล้างจานก็พอ

คิดย้อนกลับไปแล้ว… การถูกจับดูจะสบายกว่าการติดคุกเสียอีก

ลีออนส่ายหัว ไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป ก่อนจะหาเรื่องคุย

“เธอเก็บปากกาที่โนอาให้ไว้เรียบร้อยแล้วใช่ไหม?”

“อืม ทำไมหรือ?” รอสไวส์ตอบ ก่อนจะหรี่ตาล้อเลียน “เสียดายแล้วอยากได้คืนเหรอ?”

ลีออนหัวเราะในลำคอ “ผมขี้งกขนาดเธอหรือไง?”

“อีกอย่าง เธอก็ได้ยินที่ลูกพูดแล้วนี่ โนอาบอกว่าเธอ ‘เชื่อฟังคุณพ่อ’ แล้วมอบของขวัญให้คุณแม่”

เขาโน้มตัวเข้าไปใกล้รอสไวส์ ก่อนจะพูดซ้ำด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ

“เธอเชื่อฟังคุณพ่อ~”

รอสไวส์เหลือบตามองเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะยกมือที่เปียกน้ำขึ้นมา สะบัดหยดน้ำใส่หน้าลีออน

ลีออนสะดุ้ง รีบถอยไปเช็ดหน้าอย่างไว

“เห็นไหม ยอมรับไม่ได้สินะว่าใจแคบ”

รอสไวส์ปรายตามองเขาอย่างหน่าย ๆ “บากะ กลับไปทำงานต่อได้แล้ว”

“พูดถึงของขวัญ…” ลีออนนึกขึ้นได้ ก่อนจะคำนวณวันคร่าว ๆ

“วันอังคารหน้าเป็นวันเกิดเธอไม่ใช่เหรอ?”

เมื่อนึกถึงเดทครั้งล่าสุด เขาเคยพบกับหมอดูคนหนึ่งที่ชื่ออาฟู่…

พวกเขาเคยคุยกันเรื่องดวงตามราศี และรอสไวส์เคยเอ่ยถึงวันเกิดของเธอว่าเป็นวันที่ 25 ตุลาคม

แต่ลีออนไม่ได้สนใจวันเกิดของรอสไวส์เป็นพิเศษในตอนนี้

เขาแค่ต้องการยืนยันให้แน่ใจว่า เมื่อถึงวัน “เกิด” ของเธอจริง ๆ และทั้งวังมังกรเงินวุ่นวายกันหมด เขาจะได้ไม่ทำตัวเป็นคนไม่รู้เรื่องรู้ราว ซึ่งอาจเป็นอันตรายต่อภาพลักษณ์ครอบครัวปลอม ๆ ของพวกเขา

รอสไวส์เองก็เกิดความคิดบางอย่างขึ้นมาในใจ

วันอังคารหน้าน่ะ… ใช่ มันเป็นวันที่เธอลืมตาดูโลก

แต่—มันไม่ใช่ “วันเกิด” ของเธอ

เพราะพิธีเฉลิมฉลองวันเกิดของมังกร… แตกต่างจากมนุษย์โดยสิ้นเชิง

เนื่องจากมังกรมีอายุขัยที่ยาวนานมาก หากพวกเขาต้องฉลองวันเกิดทุกปี ตลอดหลายร้อยหรือหลายพันปีของชีวิต ก็คงน่าเบื่อเกินไป

ดังนั้น—

ก่อนถึงวัยผู้ใหญ่ มังกรจะฉลองวันเกิดปีละครั้ง

แต่หลังจากเข้าสู่วัยผู้ใหญ่แล้ว พวกเขาจะฉลองเพียงทุก ๆ 10 ปีเท่านั้น

และอีกเรื่องที่ควรกล่าวถึงก็คือ…

ในวัฒนธรรมของมังกร วัยผู้ใหญ่ไม่ได้ถูกกำหนดไว้ที่อายุ 18 ปีเหมือนมนุษย์ แต่เป็น 20 ปี

เพราะเมื่อมังกรอายุครบ 20 ปี—

ร่างกายของพวกเขาจะแข็งแกร่งพอ ความคิดมีตรรกะสมบูรณ์ และมีความสามารถด้านเวทมนตร์ในระดับที่ควบคุมได้แล้ว

พร้อมที่จะเริ่มต้นชีวิตอันยาวนานของตนเองอย่างแท้จริง

รอสไวส์คำนวณอย่างรวดเร็ว—

วันอังคารหน้า เธอจะมีอายุครบ 218 ปี

ซึ่งหมายความว่า ยังเหลืออีกสองปีกว่าจะถึง “วันเกิด” จริง ๆ ตามธรรมเนียมมังกร

เธอเหลือบมองลีออน ก่อนจะตัดสินใจว่า… จะไม่บอกเขาเกี่ยวกับธรรมเนียมฉลองวันเกิดทุกสิบปี

เพราะเธออยากปั่นหัวเขาสักหน่อย

“ใช่ มันเป็นวันเกิดของฉัน แล้วไงล่ะ?” รอสไวส์ถามเสียงเรียบ “นายจะให้ของขวัญฉันหรือเปล่า?”

ลีออนยักไหล่ ก่อนตอบหน้าตาย

“ผมจะให้ของขวัญเป็น ‘ระยะทางหนึ่งพันไมล์’ ฟังดูดีไหม?”

“หึ! ไอ้หมาป่าเจ้าเล่ห์!” รอสไวส์เชิดหน้า ก่อนจะบ่นพึมพำ “ถ้าไม่คิดจะให้อะไร ก็อย่าพูดถึงมันเลย!”

—เธอพูดพลางทำแก้มป่องเล็ก ๆ อย่างงอน ๆ

ลีออนยักไหล่ ไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านอะไร

ก็แหงล่ะ—ตั้งแต่โบราณมา มีที่ไหนที่เชลยต้องให้ของขวัญวันเกิดกับคนที่จับตัวเองกัน?

แต่รอสไวส์ยังไม่ยอมแพ้ “แต่ไหน ๆก็ไม่ให้ของขวัญ…”

เธอเหลือบมองเขาด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ ก่อนจะพูดต่อ “อย่างน้อย นายก็ควรแสดงน้ำใจอย่างอื่นหน่อยสิ จริงไหม?”

ลีออนกะพริบตาปริบ ๆ “น้ำใจ? หมายถึงอะไร?”

รอสไวส์ทำท่าครุ่นคิดสักครู่ ก่อนจะปิ๊งไอเดียขึ้นมา

“นายสามารถ… เป็นคนจัดงานวันเกิดให้ฉันปีนี้ก็ได้นะ”

ลีออนชะงัก ก่อนจะชี้นิ้วมาที่ตัวเอง “ห๊ะ? ผมเนี่ยนะ?”

รอสไวส์พยักหน้าอย่างหนักแน่น

“ในวังมีคนตั้งเยอะ แถมเธอเองก็เป็นถึงราชินี” ลีออนพยายามเถียง “ยังไงก็ต้องมีคนมากมายอยากจัดงานฉลองให้อยู่แล้ว ยังจะให้ผมเป็นคนจัดอีกทำไม?”

คำปฏิเสธนี้แสดงให้เห็นชัดเจน—การจัดงานวันเกิดให้เธอคงเป็นเรื่องยุ่งยากและน่าปวดหัวสำหรับเขาแน่ ๆ

ดีเลย…

ถ้ามันทำให้เขาอึดอัดใจ—ฉันก็สบายใจ!

—นี่คือวิธีคิดของราชินีมังกรเงินอย่างรอสไวส์

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?” รอสไวส์วางจานในมือ ก่อนจะเท้าเอว หันไปเผชิญหน้ากับลีออนเต็มที่

“ปีที่แล้ว นายยังอยู่ในอาการโคม่าในวันเกิดของตัวเอง ส่วนเด็ก ๆ ก็ยังเล็กเกินไป พวกเขาเอาแต่ร้องเรียกให้นายฟื้นขึ้นมา แล้ววันเกิดปีนั้นก็แทบไม่มีความหมายอะไรเลย”

เธอจ้องเขาตรง ๆ ก่อนจะพูดต่อ “แต่ปีนี้นายฟื้นขึ้นมาแล้ว ไม่คิดว่าควรชดเชยให้สักหน่อยเหรอ?”

“เฮ้ คุณ—”

ลีออนกำลังจะเถียง แต่รอสไวส์รีบพูดแทรกก่อน

“อีกอย่างนะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ “พูดให้ดูดีหน่อย—ในฐานะ ‘สามีตัวอย่าง’ ของครอบครัว การฉลองวันเกิดให้ภรรยาตัวเองมันก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ?”

“หรือว่าคุณไม่อยากให้คนอื่นคิดว่า ‘พวกเราเป็นครอบครัวที่รักกันดี’?”

“….”

ลีออนไม่รู้จะเถียงยังไงดี แต่เขากลับจับประโยคหนึ่งของรอสไวส์ได้—

“พูดให้ดูดีหน่อย”…

ลีออนเลิกคิ้วด้วยความสงสัย ก่อนจะถามกลับ “แล้วถ้าพูดให้ไม่ดูดีล่ะ?”

รอสไวส์ตอบทันทีโดยไม่ต้องคิด

“พูดให้ไม่ดูดีหน่อย—ในฐานะเชลย นายมีสิทธิ์อะไรมาต่อรอง? ฉันสั่งอะไรก็ต้องทำ เข้าใจไหม?”

โอเค… อันนี้แหละที่คุ้นเคย!

ลีออนเพิ่งจะเข้าใจว่าทำไมประโยคก่อนหน้าฟังดูแปลก ๆ ไป

มันฟังดูน่าสงสารเกินไป—ไม่เหมือนรอสไวส์เลยสักนิด!

จนกระทั่งคำพูดสุดท้าย…

สูตรสำเร็จเดิม ๆ… เชลยคนเดิม… ฟีลเดิมกลับมาแล้ว!

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของลีออน รอสไวส์ก็รู้สึก พึงพอใจเป็นอย่างมาก

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ลีออนก็ถอนหายใจ ก่อนจะพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้

“ก็ได้… ผมจะชดเชยให้”

ถ้ารอสไวส์ไม่ได้พูดถึงลูกสาวขึ้นมาเมื่อกี้ ลีออนอาจจะไม่ยอมง่าย ๆ แบบนี้

แต่พอเธอเอา “ลูก ๆ” มาเป็นเหตุผล—เขาก็ไม่อาจเมินเฉยต่อความรู้สึกของพวกเธอได้

โนอาเพิ่งเขียนเรียงความที่เต็มไปด้วยความจริงใจ ถึงความรักที่พ่อแม่มีให้กัน และเธอเชื่อสุดหัวใจว่าครอบครัวนี้เป็นคู่รักที่รักกันจริง ๆ

แล้วแบบนี้—เขาจะทำให้ลูกสาวผิดหวังได้ยังไง?

แต่ว่า!

การไม่ทำให้ลูกสาวผิดหวังเป็นเรื่องหนึ่ง

แต่การต้องเชื่อฟังรอสไวส์ และเป็นคนจัดงานวันเกิดให้เธอ—มันเป็นอีกเรื่องหนึ่งโดยสิ้นเชิง!

ลีออนมองรอสไวส์ก่อนจะถามขึ้น “งั้นผมจะจัดวันเกิดแบบสไตล์มนุษย์ให้ก็แล้วกัน ผมถนัดเรื่องนี้อยู่แล้ว”

รอสไวส์ยักไหล่ “เอาสิ ตามใจคุณเลย”

“แต่ถ้าสุดท้ายแล้วมันไม่ถูกใจฉัน…”

เธอหยุดไปครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มบาง ๆ

“นายก็ต้องหาทางชดเชยอย่างอื่นแทน เข้าใจไหม?”

ลีออนหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะยกมือขึ้น “ผมสัญญาว่าเธอจะต้องพอใจ”

รอสไวส์มองมือที่ยื่นมาตรงหน้า

เธอไม่ได้ลังเลนานนัก ก่อนจะยื่นมือไปจับมือของลีออน ฝ่ามือทั้งสองประกบกันแน่น เป็นสัญญา

และข้อตกลงก็ถือเป็นอันสมบูรณ์!

***

จบ 118

คห.ผุ้แปล จบบทลูกสาว คราวนี้่มาดีลกันเรื่องฉลองวันเกิดบ้าง มาลุ้นว่าลีออนจะจัดยังไงให้แม่มังประทับใจบ้าง

ถ้ารอตอนใหม่ได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า  kurakon