แม้ว่าจดหมายฉบับนี้จะเป็นเพียงคำเชิญธรรมดา แต่ก็ไม่ได้กล่าวถึงการแสดงของโนอาเลย

แต่ทั้งสองก็ยังเชื่อมั่นในความสามารถของลูกสาว รวมถึงความคิดสร้างสรรค์ที่เธอใช้ในการคัดเลือกสำหรับการแข่งขันครั้งนี้

อย่างไรก็ตาม พวกเขากลับไม่สามารถดีใจได้เต็มที่

เพราะคำว่า “พิธี” มักทำให้พวกเขาหวนคิดถึงความทรงจำแสนกระอักกระอ่วนที่เคยพบเจอที่เซนต์ไฮส์อะคาเดมี

ไม่ว่าจะเป็นพิธีปฐมนิเทศครั้งก่อน หรือพิธีเปิดกีฬาสีของโรงเรียน ภายใต้การจัดการของรองอาจารย์ใหญ่วิลสัน มังกรเฒ่าปากเสียตัวนั้น พวกเขาก็มักจะตกอยู่ในสถานการณ์สุดแสนกระอักกระอ่วนต่อหน้าสังคมมังกรเสมอ ในฐานะ “ครอบครัวตัวอย่าง”

อาจเป็นไปได้ว่าวิลสันรู้สึกภูมิใจจริง ๆ ที่มีนักเรียนจากครอบครัวที่โดดเด่นเช่นนี้อยู่ในสถาบันของเขา และในสายตาของครอบครัวมังกรตระกูลอื่น เมลค์วี ก็ถือเป็นแบบอย่างที่ดีสำหรับการศึกษา

แต่!

พวกเขาไม่รู้เลยหรือไง ว่าครอบครัวนี้เป็นพวกไหนกันแน่?!

ทั้งคู่ไม่ได้รู้สึกผิดอะไรกับตำแหน่ง “ครอบครัวตัวอย่าง” หรอก พวกเขาแค่คิดว่ามันคงจะดีกว่าถ้าปล่อยให้เกียรตินี้ตกเป็นของคนอื่น แทนที่จะต้องแบ่งมันกับศัตรูคู่อาฆาตของตัวเอง

“งั้นพรุ่งนี้ เราก็คงต้องโดนพวกมังกรพวกนั้นจ้องจับผิดอีกแน่ ๆ” ลีออนพูดขึ้น “แล้ววิลสันก็คงจะทำตัวเป็นเพชฌฆาตอีกตามเคย”

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาหันไปมองรอสไวส์ “ว่าแต่…คืนนี้เราแอบย่องไปที่โรงเรียน แล้วจัดการกับมังกรเฒ่าปากเสียตัวนั้นดีไหม…”

ขณะที่พูด ลีออนยกมือขึ้นทำท่าปาดคอ

การตัดหัวใครสักคนเพื่อรักษาอาการปวดหัวอาจไม่ใช่วิธีที่เหมาะสมนัก แต่ถ้าคนที่เป็นต้นเหตุของอาการปวดหัวดันเป็นคนที่ถูกตัดหัวเสียเอง ผลลัพธ์ทางการรักษาอาจดีเกินคาดก็เป็นได้

รอสไวส์รู้ว่าเขาล้อเล่น จึงส่ายหน้า “ไปเข้าร่วมตามปกติเถอะ จดหมายบอกว่าพิธีนี้จัดขึ้นแค่ในชั้นเรียนของโนอา ต่อให้รองอาจารย์ใหญ่มาร่วมงานด้วย ก็คงไม่ได้วุ่นวายอะไรมาก”

พูดอีกอย่างก็คือ พวกเขาผ่านเหตุการณ์หนักหนามาแล้ว ครั้งนี้ก็คงเป็นเรื่องง่าย ๆ

ลีออนเกาหัวก่อนจะถอนหายใจโล่งอก “โอเค งั้นพรุ่งนี้เช้าออกเดินทางกัน?”

“อืม”

ลีออนโบกมือก่อนจะเดินออกจากห้องของรอสไวส์

รอสไวส์นั่งอยู่บนโซฟาตามลำพัง แม้ปกติเธอจะใจเย็นแค่ไหน แต่เมื่อต้องเจอกับพิธีของเซนต์ไฮส์อะคาเดมี เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหมือนเป็น PTSD เล็ก ๆ

เธอทำได้เพียงภาวนาให้ผู้อำนวยการวิลสันลดความวุ่นวายลงสักหน่อยในวันพรุ่งนี้ และอย่าให้เธอกับลีออนต้องขายหน้ามากเกินไป

ยิ่งดึก ความง่วงก็ยิ่งคืบคลานเข้ามา รอสไวส์จึงลุกขึ้นไปอาบน้ำ จัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย แล้วเข้านอน

เช้าวันรุ่งขึ้น ทั้งคู่มุ่งหน้าไปยังเซนต์ไฮส์อะคาเดมี

เมื่อมาถึง ทั้งสองก็ตรงไปยังอาคารเรียนของแผนกมังกรน้อย

ทางเดินในอาคารเรียนเต็มไปด้วยเหล่าผู้ปกครองของมังกรตัวเล็ก ๆ บางคนเร่งรีบค้นหาห้องเรียนของลูก ส่วนบางคนก็ใช้โอกาสนี้เข้าสังคมกับผู้ปกครองคนอื่น

ลีออนและรอสไวส์มุ่งตรงไปยังห้องเรียนของโนอา

ครูประจำชั้นยืนอยู่ที่หน้าห้อง คอยต้อนรับครอบครัวของเด็ก ๆ

เธอเพิ่งส่งครอบครัวหนึ่งเข้าไปเสร็จ และยังไม่ทันได้พักหายใจ ก็เหลือบไปเห็นลีออนกับรอสไวส์กำลังเดินเข้ามา

เธอรีบเดินเข้ามาหาพวกเขา แล้วยื่นมือออกไปจับมือกับลีออนและรอสไวส์

ตามคำสั่งของรองอาจารย์ใหญ่ เธอต้องแสดงความกระตือรือร้นให้มากกว่าปกติสิบเท่า—หรืออย่างน้อยก็เก้าเท่า—เมื่อต้องต้อนรับครอบครัวตัวอย่าง!

“ยินดีต้อนรับสู่พิธีประกาศผลงานนะคะ ทั้งสองท่าน เดินทางมาไกลเลยสินะคะ”

“ไม่เลยค่ะ คุณครู ต้องสอนเด็ก ๆ ตั้งหลายคนทุกวัน นั่นน่าจะหนักกว่ามาก” รอสไวส์ตอบกลับอย่างสุภาพ

คุณครูประจำชั้นรู้สึกเขินเล็กน้อยกับคำชม จึงยกมือขึ้นปิดปากก่อนจะหัวเราะเบา ๆ

“ไม่เป็นไรค่ะ เป็นหน้าที่ของครูอยู่แล้ว เชิญเข้ามาข้างในเลยค่ะ โนอานั่งอยู่ตรงกลางแถวหน้าสุดค่ะ”

เนื่องจากโนอาอายุน้อยกว่ามังกรน้อยตัวอื่น ๆ มาก และตัวเล็กกว่าเป็นธรรมชาติ ครูประจำชั้นจึงให้เธอนั่งแถวหน้าเพื่อให้มองกระดานดำได้ชัดเจนขึ้น

“เข้าใจแล้วค่ะ”

ขณะที่ทั้งคู่กำลังก้าวเข้าไปในห้องเรียน พวกเขากลับหยุดชะงักราวกับนึกอะไรขึ้นมาได้

รอสไวส์เม้มริมฝีปาก ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะอดไม่ได้ที่จะถามว่า

“คุณครูคะ ขอถามหน่อยได้ไหมคะ… วันนี้รองอาจารย์ใหญ่วิลสันจะมาด้วยหรือเปล่าคะ?”

ครูประจำชั้นส่ายหน้า “รองอาจารย์ใหญ่วิลสันติดประชุมกับท่านผู้อำนวยการที่วิทยาเขตหลักวันนี้ค่ะ ดังนั้นเขาจะไม่มาร่วมพิธีมอบรางวัลเล็ก ๆ นี้”

ทันทีที่ได้ยิน ทั้งคู่ก็รู้สึกโล่งใจ ราวกับเพิ่งได้รับการอภัยโทษ

วิลสัน—”เพชฌฆาตแห่งความอับอายทางสังคม”—ไม่อยู่ที่นี่ นั่นหมายความว่า ถ้ามีช่วงพูดถึงครอบครัวตัวอย่างในพิธี พวกเขาก็คงสามารถผ่านมันไปได้อย่างรวดเร็ว

ลีออนและรอสไวส์ไม่ต้องกังวลแล้วว่าตัวเองจะอยากแทรกแผ่นดินหนีเหมือนที่เคยเป็นในสองพิธีก่อนหน้านี้

ทั้งสองเดินเคียงข้างกันเข้าไปในห้องเรียน ก่อนจะเห็นโนอานั่งอยู่แถวหน้า

“แม่! พ่อ! ทางนี้ค่ะ!” โนอาลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วโบกมือเรียกพวกเขา

พวกเขาเดินเข้าไปหาและนั่งลงที่ด้านซ้ายและขวาของโนอา

ห้องเรียนกว้างขวาง และเพื่อให้แต่ละครอบครัวสามารถอยู่ร่วมกับลูกได้อย่างสะดวกและมีความสุขระหว่างพิธี ทางโรงเรียนจึงจัดที่นั่งสำหรับผู้ปกครองไว้ข้าง ๆ ที่นั่งของมังกรน้อยแต่ละตัว

หลังจากนั่งลงเรียบร้อย ลีออนก็ถามขึ้นว่า

“ในจดหมายจากโรงเรียนไม่ได้พูดถึงผลการแข่งขันเลย ยังไม่ได้ประกาศสินะ?”

โนอาพยักหน้า “คุณครูจะประกาศอันดับสามอันดับแรกของบทความค่ะ แล้วค่อยตัดสินใจว่าจะอ่านให้ฟังหรือไม่ ตามความสมัครใจของนักเรียน”

เธอหยุดไปชั่วครู่ ก่อนจะกระพริบตาคู่สวยแล้วมองลีออนอย่างจริงจัง “พ่อคะ”

ลีออนชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของลูกสาว “หืม? มีอะไรเหรอ?”

“ถ้าหนูติดอันดับสามอันดับแรก หนูอยาก… อ่านบทความของตัวเองค่ะ ได้ไหมคะ?” โนอาถามด้วยน้ำเสียงแน่วแน่

ลีออนดูจะประหลาดใจไปชั่วขณะ ราวกับไม่ได้คาดคิดว่า โนอาจะเลือกอ่านบทความของตัวเอง ทั้งที่มีทางเลือกให้ครูเป็นคนอ่านแทน

แม้ว่าโนอาจะเป็นเด็กที่รักการแข่งขันมาก แต่เธอก็ไม่ใช่คนที่ชอบเป็นจุดสนใจหรืออวดตัวเกินไป

อย่างไรก็ตาม โนอามักมีเหตุผลและมุมมองของตัวเองเสมอ และลีออนก็เคารพการตัดสินใจของเธอมาโดยตลอด

ดังนั้น ลีออนจึงพยักหน้าตอบ “แน่นอนสิ ถ้ามีโอกาสได้อ่านบทความของตัวเอง แม่กับพ่อต้องตั้งใจฟังอยู่แล้ว”

“ค่ะ!” โนอาพยักหน้าแรง ๆ อย่างตื่นเต้น

จากนั้นเธอก็หันไปมองรอสไวส์

ในเมื่อโนอาอยากอ่านเอง รอสไวส์ก็ไม่มีเหตุผลที่จะคัดค้านอยู่แล้ว

แต่ในตอนนั้นเอง ทั้งคู่ก็สังเกตเห็นรายละเอียดเล็ก ๆ บางอย่างที่แตกต่างไปจากปกติ

ครั้งนี้ โนอากลับถามลีออนก่อน พอได้รับคำตอบแล้วถึงค่อยหันมาขอความเห็นจากรอสไวส์

ทั้งที่ปกติ เธอมักจะฟังความเห็นของแม่ก่อนเสมอ

“นี่เธอ… แค่เผลอถามสลับกัน หรือว่ามีเหตุผลอื่นกันนะ?”

ก็แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น ปกติลีออนกับรอสไวส์มักจะแข่งกันเพื่อให้ลูกสาวเลือกข้างอยู่แล้ว แต่เรื่อง “ใครถูกถามก่อน” แบบนี้คงไม่ใช่เรื่องที่ต้องมานั่งถกเถียงกันให้วุ่นวาย

เหลือเวลาไม่ถึงยี่สิบนาทีก่อนที่พิธีเล็ก ๆ จะเริ่มขึ้น ผู้ปกครองคนอื่น ๆ ก็ทยอยเดินทางมาถึงทีละคน

ขณะที่ครอบครัวเล็ก ๆ กำลังกระซิบกระซาบคุยกัน ทันใดนั้น พวกเขาก็ได้ยินชื่อที่คุ้นเคยดังมาจากทางประตูห้องเรียน

“ลาล การแข่งขันครั้งนี้ลูกมั่นใจไหม?”

“ค่ะ/ครับ คุณพ่อ”

“ดีมาก ถึงพ่อจะยังไม่ได้อ่านบทความของลูก แต่พ่อก็เชื่อมั่นในตัวลูกนะ

ลูกต้องได้คะแนนดีแน่ ๆ แล้วพอถึงเวลานั้น ต้องอ่านมันออกเสียงให้เพื่อน ๆ ฟังด้วย เข้าใจไหม?”

“ครับ คุณพ่อ คุณครูอ่านบทความแล้ว บอกว่าเขียนเรื่องความรักของพ่อได้ซึ้งมากครับ”

“ฮ่าฮ่า สมแล้วที่เป็นลูกพ่อ! กลับไปเดี๋ยวพ่อเลี้ยงมื้อใหญ่เลย”

ขณะพูด ลาลกับพ่อก็เดินเข้ามาในห้องเรียนด้วยท่าทางมั่นอกมั่นใจ

เนื่องจากครอบครัวของลีออนนั่งอยู่แถวหน้า พวกเขาจึงเห็นลาลกับพ่อทันทีที่ทั้งสองก้าวเข้ามา

พอพ่อของลาลมองเห็นลีออนเพียงแค่แวบเดียว ฝีเท้าของเขาก็ชะงักไปเล็กน้อย

ไม่รู้ว่าทำไม แต่ทันทีที่สบตากับชายคนนี้—คนที่ปฏิเสธจะเผยหางของตัวเองมาตลอด—เขากลับรู้สึกปวดหัวเข่าแปลก ๆ…

เขาเม้มริมฝีปาก ฮึดฮัดเบา ๆ อย่างเย็นชา ก่อนจะพาลาลเดินไปนั่งที่ด้านหลังห้อง

ลีออนเหลือบมองเขาแวบหนึ่งก่อนจะถามว่า

“เด็กดวงซวยนั่นเขียนบทความได้ดีเหรอ?”

โนอาพยักหน้า “ถึงเขาจะสู้ไม่เก่ง แต่ผลการเรียนในวิชาทั่วไปก็ถือว่าดีนะคะ”

“ไม่เป็นไรหรอก ยังไงลูกสาวพ่อก็ต้องเก่งกว่าอยู่แล้ว” ลีออนพูดพลางลูบหัวโนอาเบา ๆ

โนอายิ้ม แล้วนั่งรอพิธีเล็ก ๆ ที่กำลังจะเริ่มขึ้นอย่างเงียบ ๆ

***

จบ114

คห.ผุ้แปล ไม่มีไรให้เม้นเยอะ ถือว่าอ่านเอาเพลินๆก็พอ

ถ้ารอตอนใหม่ได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า  kurakon