ลีออนเดินละเมอออกจากห้อง มุ่งหน้าไปยังภูเขาด้านหลังวังโดยตรง

รอสไวส์ก้าวตามเขาไปติด ๆ

เมื่อเห็นทิศทางที่เขาเดินไป นางอดไม่ได้ที่จะพึมพำกับตัวเอง “นักล่ามังกรเจ้าเล่ห์… ที่แท้ก็ไม่ได้ซ่อนภาพพวกนั้นไว้ในห้องจริง ๆ สินะ ด้วยภูเขากว้างใหญ่ขนาดนี้ การจะหาภาพไม่กี่ใบก็ไม่ต่างอะไรกับงมเข็มในมหาสมุทร”

โชคดีที่ตอนนี้นางมี “แม่เหล็กเดินได้” อยู่ตรงหน้า—สิ่งมีชีวิตที่ละเมอพาตัวเองไปผจญภัย และสามารถ ดูด เข็มที่หล่นหายไปในหุบเขาแห่งนี้ออกมาได้เอง

และยิ่งไปกว่านั้น…

รอสไวส์เพิ่งค้นพบเคล็ดลับใหม่ในการใช้เวลาตีสองครึ่งให้เป็นประโยชน์!

หากต้องการให้ลีออนพูดความจริง นางมีเวลาเพียง หนึ่งนาที เท่านั้น—หากเกินเวลานี้ไป เขาจะไม่ตอบอะไรอีกเลย

แต่ถ้าเป็นคำสั่งในเชิง กล้าไหม … ดูจากสถานการณ์ตอนนี้แล้ว ลีออนจะไม่หยุด จนกว่าจะทำสิ่งที่ถูกสั่งให้สำเร็จ

เมื่อคิดได้เช่นนั้น รอสไวส์ก็ยิ้มออกมาอย่างรู้ทัน

ดูเหมือนว่า… ต่อไปนางควรใช้วิธี “กล้าไหม” แทนการถามคำถามเสียแล้ว—ทั้งประหยัดแรงและคุ้มค่ากว่าเป็นไหน ๆ

ด้วยความคิดนี้ นางก็ก้าวตามลีออนขึ้นไปบนภูเขาด้านหลังทันที

หลังจากเดินมาประมาณยี่สิบนาที ป่าซากุระก็ปรากฏอยู่เบื้องหน้า

ภาพนั้นปลุกความทรงจำที่ไม่น่าพิสมัยขึ้นมาในใจของรอสไวส์

ไม่นานมานี้—หลังจากที่สัญชาตญาณกระหายเลือดของนางถูกปลุกขึ้น—ลีออนพานางมายังสถานที่แห่งนี้เป็นจุดแรกของ “การผจญภัยสุดบ้าคลั่ง” ของพวกเขา

เขาอ้างว่า นี่เป็น “การปฏิบัติต่อเธอเช่นเดียวกับที่เธอปฏิบัติต่อผม”—ครั้งหนึ่ง นางเคยบีบบังคับเขาในป่าแห่งหนึ่ง นอกอาณาจักรจักรวรรดิ บัดนี้ เขาจึงต้องการแก้แค้นคืน ในอาณาเขตของวิหารมังกรเงิน

เรื่องนี้พิสูจน์ให้เห็นอย่างชัดเจนว่า… คนเจ้าคิดเจ้าแค้นสองคน ไม่เหมาะจะเป็นสามีภรรยากันเลยแม้แต่น้อย—หากได้แต่งงานกันจริง บ้านคงไม่มีวันสงบสุขแน่นอน!

รอสไวส์สะบัดความคิดฟุ้งซ่านออกไป ก่อนจะเร่งฝีเท้าตามลีออนเข้าไปในป่าซากุระ

แต่เขากลับไม่หยุดเดิน

“หรือว่า… มันไม่ได้ถูกซ่อนอยู่ที่นี่?”

ตามความคิดของนาง สถานที่แห่งนี้มีความหมายสำหรับพวกเขาทั้งคู่—ไม่ว่าจะเป็นความทรงจำดีหรือร้าย มันก็ยัง มีความหมาย ดังนั้น นางจึงเคยคาดเดาว่าลีออนอาจซ่อนภาพพวกนั้นไว้ที่นี่

แต่ในเมื่อไม่มี… ก็ต้องตามต่อไป

ภายใต้สภาวะละเมอ ลีออนยังคงเดินต่อไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งพานางมาถึงริมลำธาร…

สถานที่แห่งนี้ทิ้งร่องรอยความทรงจำอันลึกซึ้งไว้ในใจรอสไวส์ มันเป็น หมุดหมายที่สอง หลังจากที่นางกับลีออนเคยแวะเวียนไปยังป่าซากุระ

ในคืนนั้น—ท้องฟ้าประดับด้วยดวงดาว น้ำในลำธารเย็นฉ่ำไหลผ่านใต้ร่างพวกเขา ตัดกับความเร่าร้อนและความเหนื่อยล้าของร่างกาย

รอสไวส์ถอนหายใจแผ่วเบา ส่ายหัวเบา ๆ เพื่อสลัดความทรงจำและอารมณ์สับสนออกไป นางมองไปยังลีออน… ซึ่งยังคงก้าวเดินต่อไป ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

ดูเหมือนว่าภาพพวกนั้นจะไม่ได้อยู่ที่นี่

พวกเขาจึงกระโดดข้ามลำธาร และเดินลึกเข้าไปในป่าต่อ…

ระหว่างที่เดินผ่านจุดหมายเก่าหลายแห่ง รอสไวส์ก็เริ่มสังเกตเห็นบางสิ่ง—หรืออาจเป็นเพียงเรื่องบังเอิญก็ได้

ทุกสถานที่ที่ลีออนพานางผ่านไป ล้วนเป็น จุดตรวจดั้งเดิม ของพวกเขาในศึกกลางป่า… และที่สำคัญ—เส้นทางยังเรียงลำดับเหมือนเดิมเป๊ะ

มีคนเคยกล่าวไว้ว่า “ความฝันสะท้อนความรู้สึกที่แท้จริงของจิตใจ” แล้วการละเมอล่ะ? อาจจะเป็นแบบเดียวกันก็ได้

หากเป็นเช่นนั้น จุดตรวจกลางป่าที่ผ่านมาคงทำให้ชายคนนี้ รู้สึกภาคภูมิใจ ไม่มากก็น้อย…

“ยิ่งปีนสูง… เวลาตกก็ยิ่งเจ็บ หึ เพลิดเพลินกับความฝันต่อไปเถอะ นักล่ามังกร… แต่เช้าพรุ่งนี้ นายจะต้องตื่นมาพบกับความจริงอันโหดร้ายแน่”

ราชินีมังกรแสยะยิ้มเล็กน้อย พลางก้าวตามลีออนไปอย่างไม่ลดละ

ระหว่างทาง พวกเขาเดินมาถึง ป่าต้นป็อปลาร์—ที่นี่ไม่ใช่หนึ่งในจุดตรวจเดิม

อากาศเย็นสบาย สายลมยามค่ำคืนพัดผ่านเรือนยอดไม้ ทำให้ใบป็อปลาร์สั่นไหว เกิดเสียงกรอบแกรบแผ่วเบา

ครืด… ครืด…

ใต้ฝ่าเท้าของพวกเขา ปูด้วยพรมใบไม้ร่วง แผ่วกรอบไปตามทุกก้าวที่เหยียบย่าง

ทันใดนั้น ลีออนหยุดเดิน

รอสไวส์ชะงักเท้าตาม นางขมวดคิ้วมองเงาร่างของเขาที่หยุดนิ่งอยู่เบื้องหน้า

สายลมอีกระลอกพัดผ่านป่า แหวกหมู่ใบไม้ให้ปลิวว่อนอยู่ระหว่างพวกเขา

เส้นผมสีเงินสะบัดผ่านใบหน้าของรอสไวส์ นางกวาดตามองไปรอบ ๆ พลางครุ่นคิด—หรือว่าภาพพวกนั้นจะถูกซ่อนอยู่ที่นี่?

แต่ลีออนไม่ได้ขยับตัวค้นหาอะไรเลย เขาเพียงแค่ยืนอยู่ตรงนั้น… นิ่งสนิท… หันหลังให้

ทันใดนั้น รอสไวส์ก็รู้สึกได้ถึงบางอย่างที่ผิดปกติ

กรอบ…

ชายตรงหน้าขยับเท้าเหยียบใบไม้แห้ง ก่อนจะค่อย ๆ หมุนตัวกลับมา

ภายใต้แสงจันทร์ ใบหน้าคมคายของเขาฉายแววมั่นใจและ… รอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“พลาดซะแล้ว…”

ทันทีที่เห็นรอยยิ้มของลีออน รอสไวส์ก็เข้าใจทุกอย่างในพริบตา

เขาไม่เคยหลับเลยตั้งแต่แรก และที่เดินตามคำสั่งของนางมาตลอด ไม่ใช่เพราะละเมอ

ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาเพียงแค่ แสร้งทำเป็นเชื่อฟัง—ใช้ความว่าง่ายเป็นอาวุธเพื่อหลอกล่อนางให้ติดกับ และเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม… เขาก็จะพลิกกลับมาเป็นฝ่ายเอาคืน

ราชินีผู้น่าสงสารที่ถูกนักล่ามังกรเจ้าเล่ห์ชักใย พลันรู้สึกถึงความสิ้นหวังขึ้นมา

ทุกการเคลื่อนไหวของเขา ล้วนถูกวางแผนไว้อย่างแยบยล—ความอ่อนโยนของเขาเป็นเพียงฉากบังหน้า และไม่ว่านางจะดิ้นรนเพียงใด ก็ไม่มีวันหลุดพ้นจากเงื้อมมือของเขาได้เลย…

อย่างไรก็ตาม รอสไวส์เลือกจะเก็บความรู้สึกนี้ไว้ในใจ—ให้กลายเป็นแรงผลักดันในการล้างแค้นในอนาคต

“ความล้มเหลวคือบิดาแห่งความสำเร็จ”—โชคชะตาย่อมเปลี่ยนแปลงได้ภายในสามสิบปี! นางไม่มีวันเชื่อหรอกว่าตัวเองจะไม่สามารถพลิกกลับมาควบคุมสถานการณ์ได้อีก

นางก้าวถอยหลังไปสองก้าว ก่อนเอนตัวพิงกับต้นป็อปลาร์

กรอบ… กรอบ…

ชายผู้กุมชะตาของนางเดินเข้ามาใกล้ ฝีเท้าของเขาเหยียบลงบนใบป็อปลาร์แห้ง ส่งเสียงกรอบแกรบในความเงียบ

เสียงเหล่านั้น… ไม่ต่างจากเสียงแห่งความสิ้นหวังของรอสไวส์ ที่ถูกบดขยี้ไปพร้อมกับอิสรภาพของนางเอง…

ลีออนยืนอยู่ตรงหน้ารอสไวส์ มองนางด้วยสายตาที่เจือแววงุนงงเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ

“ไม่รู้หรอกนะว่าเธอร่ายมนตร์อะไรใส่ ถึงทำให้ผมทำตามคำสั่ง… แต่เห็นได้ชัดว่ามันไม่ได้ผล”

รอสไวส์จ้องมองเขานิ่ง พลางคิดในใจ—

“เจ้าคนโง่… ไม่มีมนตร์อะไรทั้งนั้น นี่มันเป็นจุดอ่อนประหลาดของนายเองต่างหาก”

แน่นอนว่านางไม่มีทางบอกเขาเกี่ยวกับเรื่อง ตีสองครึ่ง ในตอนนี้ แม้ว่าครั้งนี้จะล้มเหลว แต่วิธีนี้ก็ยังถือว่าเป็นเครื่องมือชั้นดี—ทั้งสำหรับเค้นความจริงจากเขา หรือแม้แต่ใช้ชักนำให้เขา ออกผจญภัยในความฝัน

ต้องมีสักวันที่มันจะเป็นประโยชน์แน่!

และจากคำพูดของเขาเมื่อครู่นี้… ดูเหมือนว่าตัวลีออนเองก็ยังไม่รู้ถึงจุดอ่อนนี้ของเขาเลยด้วยซ้ำ!

อาจารย์ของเขาก็คงปกปิดเรื่องนี้จากเขาเช่นกัน—เหมือนกับที่รอสไวส์กำลังทำอยู่—เพื่อให้เขายอมทำงานจิปาถะมากขึ้น ดังนั้น นางจึงยังบอกเรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาด มิฉะนั้น ลีออนจะต้องหาทางเอาชนะจุดอ่อนประหลาดนี้ของตัวเองแน่

ใครกันจะไปบ่นเรื่องการมีไพ่ตายอยู่ในมือ?

แม้ว่าตอนนี้นางจะตกอยู่ในสถานการณ์เสียเปรียบ แต่ ราชินีมังกรเงินไม่เคยหยุดเดินหน้า นางยังคงวางแผนอย่างรอบคอบและอดทนรอเวลาที่เหมาะสม

ลีออนขยับเข้าใกล้อีกนิด แล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ

“คุ้นเคยกับสถานที่ที่เราเพิ่งผ่านมาใช่ไหม?”

รอสไวส์รู้สึกเหมือนถูกต้อนจนมุม แผ่นหลังของนางแนบชิดไปกับลำต้นของต้นไม้ เนื้อตัวเกร็งไปหมด

ลีออนยืนอยู่ตรงหน้า… ใกล้เสียจนแม้แต่ลมหายใจอุ่น ๆ ของเขา นางก็ยังรู้สึกได้

ภายใต้สายตาคมปลาบที่เจือแววหยอกเย้า นางทั้งอับอายและโกรธจนใบหน้าร้อนผ่าว

ที่แท้ เขาจงใจพานางย้อนกลับไปตามจุดตรวจเหล่านั้น ไม่ใช่เพราะความบังเอิญ แต่เพื่อตอกย้ำความทรงจำของนางโดยเฉพาะ!

เมื่อคิดได้เช่นนั้น รอสไวส์ก็เบือนหน้าหนีด้วยความขุ่นเคือง

ทว่า—มือของลีออนเอื้อมมาใต้คางของนาง จับมันไว้แน่น แล้วบังคับให้นางหันกลับไปสบตากับเขา…

“บอกหน่อยสิ คุณหนูเมลค์วี…” ลีออนเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “ใน ‘คาบเรียนนอกสถานที่’ ครั้งนี้ ชอบจุดไหนมากที่สุด?”

เขาเว้นจังหวะก่อนเอ่ยต่อ “เป็นป่าซากุระ? ริมลำธาร? หรือว่า… ป่าป็อปลาร์แห่งนี้?”

ในเมื่อบทละครของนางถูกลีออนจับได้หมดแล้ว รอสไวส์ก็ไม่เห็นความจำเป็นต้องเสแสร้งเป็นหญิงสาวผู้อ่อนแออีกต่อไป

“ฉันไม่ชอบมันสักที่! และที่นี่… ยิ่งไม่ต้องพูดถึง!” นางตอบเสียงแข็ง

“เช่นนั้นก็ดี” ลีออนยิ้มบาง “งั้นเรามาปิด ‘บทเรียนสุดท้ายของคืนนี้’ กันที่ป่าป็อปลาร์นี่แหละ”

“นาย…!”

หากจะสังหารมังกร ก็ต้องสังหารหัวใจมันด้วย… ช่างไร้ปรานี ลีออน แคสมอด!

ก่อนที่รอสไวส์จะทันได้เอ่ยอะไรต่อ มือใหญ่ที่เย็นสบายของลีออนก็โอบรัดรอบเอวบางของนาง ดึงเข้าสู่อ้อมกอดของเขา

จากนั้น… ริมฝีปากของเขาก็ประทับลงมาบนริมฝีปากของนาง—เร่าร้อนและอ่อนโยนในคราวเดียวกัน

รอสไวส์ดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขนของเขา มือเล็กตบลงบนบ่ากว้างเพื่อขัดขืน แต่แทนที่เขาจะปล่อย กลับยิ่งบดเบียดจุมพิตให้ลึกซึ้งขึ้น… กอดกระชับแน่นขึ้น…

สุดท้ายแล้ว—รอสไวส์ก็ยอมจำนน

ในเมื่อ การต่อต้านไม่มีความหมาย นางจึงเลือกที่จะปล่อยตัวปล่อยใจ… ลิ้มรสความเร่าร้อนของอ้อมกอดนี้ ก่อนที่พายุจะโหมกระหน่ำเข้ามาอีกครั้ง…

ท้ายที่สุดแล้ว… นับตั้งแต่ที่ลีออน ปลดล็อกทักษะการจุมพิต ได้สำเร็จ ทุกครั้งที่เขาจูบนางก็มักจะอ่อนโยนเสมอ—ไม่มีความหยาบกระด้างแบบ “ราชามังกรจอมบงการ” อย่างที่นิยายชอบพรรณนา

และเมื่อจูบของพวกเขาดำดิ่งถึงจุดสูงสุด—รอยสักมังกรก็ส่องแสงเรืองรองขึ้นมา

เปรี๊ยะ…

ร่างงดงามเอนล้มลงบนพรมใบไม้ ร่วงกระจัดกระจายเป็นเกล็ดสีทองระยิบระยับ เส้นผมสีเงินพลิ้วไหวไปตามแรงลมราตรี ราวกับพู่ไหมต้องแสงสนธยา

ปลายนิ้วของรอสไวส์เผลอหยิบใบไม้ขึ้นมาหนึ่งใบ นางยกมันขึ้นแตะริมฝีปาก…

กรอบ…

นางกัดลงไปเบา ๆ

และในห้วงขณะนั้นเอง—มันราวกับเป็นสัญญาณ… การเริ่มต้นของเกมครั้งใหม่

***

จบ109

คห.ผุ้แปล เหลี่ยมพร้อมเซกกันแบบเอาคืนคุ้มๆ เล่นในห้องนอนมันง่อยไป ต้องกลับมารีรันนอกสถานที่ซะแล้ว

ถ้ารอตอนใหม่ได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า  kurakon