ก่อนรุ่งสาง ลีออนพาโรสไวส์กลับมาที่ห้องของพวกเขา

ในระหว่างที่เขาเตรียมการล้างแค้นครั้งยิ่งใหญ่นี้ นอกจากการสำรวจภูมิประเทศแล้ว เขายังตรวจสอบเวลาที่สาวใช้ในวัดตื่นขึ้นด้วย

เวลาประมาณตีห้า วังมังกรเงินจะเริ่มต้นวันใหม่ ทั้งการทำงานและชีวิตประจำวัน

เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกเหล่าข้ารับใช้ที่จงรักภักดีรู้ว่าราชินีของพวกมันถูกลีออนพาออกไป “ทำกิจกรรม” บนภูเขาเป็นเวลาหนึ่งคืน เขาจึงต้องหลีกเลี่ยงช่วง “ชั่วโมงเร่งด่วน” ให้ได้

นอกจากนี้ ลีออนยังประเมินพละกำลังของตัวเองด้วยว่าเพียงพอต่อการรับมือกับผลที่ตามมาจากการต่อสู้อันหนักหน่วงอีกคืนหรือไม่ โดยใช้สภาพร่างกายในปัจจุบันเป็นตัวกำหนด

เมื่อมองย้อนกลับไป เขาพบว่าการคาดการณ์ของเขานั้นค่อนข้างแม่นยำ

หลังจากกลับมาถึงห้อง ลีออนจัดการทำความสะอาดรอสไวส์ที่หมดสติจากความอ่อนล้าเป็นครั้งที่สอง หลังจากนั้นเขาก็อาบน้ำ และในที่สุด แถบพลังงานของเขาก็หมดลงอย่างสมบูรณ์

ลีออนล้มตัวลงนอนบนเตียงข้างโรสไวส์และไม่สามารถขยับตัวได้อีก

พวกเขาซุกตัวแนบชิดกันบริเวณหัวเตียงและหลับลึกไปพร้อมกัน

สายลมภายนอกพัดเข้ามาทางหน้าต่างระเบียง ม่านพลิ้วไหวเล็กน้อยพร้อมกับลมที่พัดผ่านลูบไล้ใบหน้าที่เหนื่อยล้าของพวกเขา

ขนตายาวของหญิงสาวสั่นไหวเล็กน้อย บางทีอาจเป็นเพราะความเย็นเล็กน้อยจากสายลมยามเช้า ทำให้เธอซุกศีรษะเข้าไปในอ้อมแขนของคนที่อยู่ข้างๆ โดยไม่รู้ตัว

ผิวของพวกเขาแผ่วเบาเสียดสีกับผ้าห่ม ลีออนเองก็หันศีรษะไปวางใบหน้าของเขาบนศีรษะของโรสไวส์ สูดกลิ่นหอมจากเส้นผมของเธอ พร้อมทั้งสัมผัสได้ถึงความรู้สึกละมุนของเส้นผมที่สะกิดใบหน้าอย่างเบาๆ

ในช่วงที่หลับลึก เป็นสัญชาตญาณของสิ่งมีชีวิตทุกชนิดที่จะเคลื่อนไหวเข้าหาความอบอุ่น

ยากที่จะจินตนาการได้ว่า คนสองคนที่นอนหลับอยู่ด้วยกันในตอนนี้ เพิ่งผ่านวีรกรรมอันดุเดือดในป่าเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา

แต่ก็นั่นแหละ

เพราะยามค่ำคืนมักมีพลังวิเศษที่สามารถปลดปล่อยความปรารถนาและความต้องการลึกๆ ในจิตใจของผู้คน

เวลาประมาณแปดโมงเช้า เสียงเปิดประตูของห้องดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าเล็กๆ ที่เร่งรีบ

มูนวิ่งเข้ามาในห้องนอน ตั้งใจจะร้องเรียก “แม่คะ พ่อคะ” แต่กลับพบว่าทั้งสองคนยังคงหลับอยู่

เด็กสาวมังกรตัวน้อยเดินเข้ามาใกล้ พร้อมกับเกาศีรษะอย่างงุนงง

“ทำไมพวกเขายังไม่ตื่นอีกนะ?”

โดยปกติแล้ว คุณแม่และคุณพ่อจะตื่นเช้ากันเสมอ—เอาเถอะ อาจจะไม่ใช่คุณพ่อ แต่คุณแม่ตื่นเช้าแน่นอน

มูนเดินเข้าไปใกล้ ก่อนจะค่อยๆ ดึงหางของคุณแม่เบาๆ “แม่คะ ตื่นได้แล้วค่ะ ตะวันส่องหางแม่แล้วนะ”

“อืม… ไปเล่นกับพ่อนะ…” โรสวิตาพึมพำด้วยน้ำเสียงงัวเงีย ก่อนจะซุกตัวเข้าใกล้ลีออนมากขึ้น

มูนจึงวิ่งไปที่ฝั่งของลีออนแทน เธอใช้นิ้วจิ้มแขนเขาเบาๆ “พ่อคะ ตื่นเถอะค่ะ ตะวันส่องก้นพ่อแล้วนะ”

ลีออนพลิกตัว ก่อนจะกอดโรสวิตาแน่นขึ้น และพึมพำในสภาพครึ่งหลับครึ่งตื่นว่า “ไปเล่นกับแม่นะ…”

“พ่อกับแม่กอดกันกลมบ๊อกเลยแล้วใครจะมาเล่นกับมูนล่ะ!” มูนพูดพร้อมกับกระทืบเท้าด้วยความหงุดหงิด

แต่หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็พิจารณาได้ว่า คุณแม่เพิ่งฟื้นจากอาการหมดสติ และคุณพ่อก็มักจะมีช่วงที่ร่างกายอ่อนล้าเป็นพักๆ

บางที ครั้งนี้อาจจะเป็นจังหวะแย่ที่ทั้งสองคนกลับมาไม่สบายพร้อมกัน

มูนพยักหน้า รู้สึกว่าการวิเคราะห์ของตัวเองนั้นเฉียบขาดไม่มีใครเทียบ

“ถ้างั้น มูนจะดูแลพ่อแม่เองค่ะ!”

ด้วยความตั้งใจช่วยดูแล มูนกระโดดขึ้นไปบนเตียง ดึงมุมผ้าห่มขึ้นมาจากคุณพ่อคุณแม่ที่โชคร้ายอย่างอ่อนโยน

แต่ในขณะนั้นเอง มูนก็สังเกตเห็นรอยแดงหลายจุดบนคอและแขนของพ่อ

เธอนั่งคุกเข่าข้างๆ และจ้องมองอยู่พักหนึ่ง

รอยพวกนี้มีอยู่มากมาย ดูไม่เหมือนรอยกัด และก็ไม่เหมือนรอยขีดข่วน และไม่ใช่แค่พ่อ แม่ก็มีรอยแบบเดียวกันนี้อยู่บนร่างกายเช่นกัน

เจ้ามังกรน้อยเกาศีรษะด้วยความสงสัย “นี่มันรอยอะไร…”

ทันใดนั้น ดวงตาของมูนก็เปล่งประกายราวกับมีหลอดไฟสว่างขึ้นในหัว

“อ๋อ~~ นี่ต้องเป็น… รอยแมลงกัดแน่ๆ! มูนรักษาได้!”

เธอนึกถึงตอนที่ตัวเองเคยเล่นในภูเขาแล้วโดนแมลงกัดจนคันยุบยิบจนนอนไม่หลับ แต่พอพี่โนอาเอายามาทาให้ก็รู้สึกดีขึ้นทันที

ถึงแม้เธอจะไม่รู้ว่าพ่อแม่ไปภูเขามาเมื่อวานหรือเปล่า แต่รอยพวกนี้ดูคล้ายรอยแมลงกัดตอนนั้นมาก…

งั้นถ้าเอายาที่เคยใช้มาทาน่าจะใช้ได้ผล?

มูนเป็นเด็กที่ลงมือไวเหมือนกับลีออนเรื่องการกระทำไปพร้อมความคิด

เธอรีบวิ่งไปที่ห้องพี่สาว หยิบยามหัศจรรย์ที่เคยใช้คราวก่อน แล้วรีบกลับมาที่ห้องของโรสไวส์

ด้วยความตั้งใจและใส่ใจ เธอค่อยๆ ทายาลงบน “รอย” บนตัวของลีออนและโรสไวส์ ทีละจุด ทีละจุดอย่างประณีต

แต่เพราะยังเป็นเด็ก เธอไม่ได้มีความระมัดระวังถึงขนาดนั้น ไม่อย่างนั้นถ้าเธอเผลอเปิดเสื้อของพ่อแม่ขึ้นดู มูนคงผงะจนพูดไม่ออกแน่

“ทำไมพ่อแม่ถึงโดนแมลงกัดเต็มตัวแบบนี้?! เจ้าพวกแมลงร้าย!!”

หลังจากทายาเสร็จ มูนถอนหายใจด้วยความโล่งอกและยิ้มอย่างภูมิใจ “มูนเก่งจริงๆ!”

เธอนั่งคุกเข่าอยู่ระหว่างร่างของพ่อและแม่ที่กำลังหลับสนิท มองพวกเขาที่โอบกอดกันขณะหลับด้วยความรู้สึกที่อบอุ่นในใจ

ตั้งแต่พ่อฟื้นขึ้นมา ดูเหมือนเธอจะไม่ค่อยได้เห็นพวกเขาใกล้ชิดกันแบบนี้

มูนเป็นเด็กที่ไม่เคยโลภมาก ดังนั้นแค่ได้เห็นพ่อและแม่ในสภาพนี้ก็ทำให้เธอมีความสุขมากแล้ว

เธอโบกหางเบาๆ พร้อมกับอธิษฐานในใจว่าขอให้เวลาหยุดนิ่งอยู่ที่ช่วงเวลานี้ได้ก็คงดี.

พอคิดอีกที มูนก็เปลี่ยนใจ “ไม่ดีกว่า ถ้าเวลาหยุดจริง พ่อกับแม่ก็คงไม่รักมูนสิ”

เธอจัดผ้าห่มให้พ่อกับแม่เรียบร้อยแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ ปิดประตูเบาๆ เพื่อไม่ให้รบกวนพวกเขา

จนกระทั่งตอนบ่าย ลีออนก็ค่อยๆ ตื่นขึ้นมา

เมื่อมองเห็นผ้าห่มที่คลุมตัวอยู่ ก่อนที่จะคิดออกว่าใครเป็นคนทำ เขาก็รู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ข้างหู.

เมื่อหันไปมองด้านข้าง ลีออนก็พบว่าตัวเองกำลังนอนกอดมังกรแม่คนนี้อยู่!

เขารีบลุกจากเตียงทันที สะบัดหัวเล็กน้อยเพื่อให้ความง่วงหายไป แล้วหันไปมองนาฬิกาที่ติดอยู่บนผนัง “นี่มันบ่ายสามแล้วเหรอ”

หลังจากที่หลับไปกว่าสิบชั่วโมง แม้ว่าจะยังรู้สึกเหนื่อยอยู่บ้าง แต่สภาพร่างกายของเขาก็ดีกว่ารอสไวส์ที่ยังหลับสนิท

ลีออนไม่ได้ปลุกเธอขึ้นมา

ไม่ใช่เพราะไม่อยากรบกวนการพักผ่อนของเธอ แต่เพราะเมื่อคืนทำงานหนักเกินไป ลีออนเองก็ต้องการพักบ้าง รอให้ “คูลดาวน์” ของเขาหมดลง.

หลังจากจัดการให้รอสไวส์นอนพักเรียบร้อย ลีออนก็ล้างหน้าในห้องน้ำเพื่อให้ตื่นเต็มตา

เขาเริ่มประเมินสถานการณ์ปัจจุบัน

ลีออนรู้ดีว่าเขาทำให้รอสไวส์โกรธจนยากจะให้อภัย และไม่มีทางรอดพ้นจากชะตากรรมแห่งความตาย

เมื่อรอสไวส์ฟื้นตัวเต็มที่ ลีออนก็จะกลายเป็นเป้าหมายแห่งความเกรี้ยวกราดของเธออีกครั้ง อย่างไรก็ตาม ลีออนไม่ใช่คนที่จะไร้ทางสู้ในตอนนี้ เขายังพอมีวิธีที่จะยืดเวลาออกไปได้

และแน่นอน วิธีนั้นง่ายมาก: จัดหนักยัยมังกรให้ยับ! เอาให้กินไม่ได้ นอนไม่หลับ และต้องรับมือกับการปฏิบัติอันแสนโหดร้าย!

แต่เพื่อให้การแก้แค้นของเขามีประสิทธิภาพสูงสุดในเวลาที่จำกัด ลีออนจึงทำได้เพียงเลือกวิธีนี้เท่านั้น.

ในเมื่อร่างกายของเขาจะไร้ประโยชน์เมื่อรอสไวส์ฟื้นตัวเต็มที่ แล้วทำไมถึงไม่ใช้มันให้เต็มที่ในช่วงที่ยังขยับได้อยู่?

เล่นงานเธอสิ!

เล่นงานต่อเนื่องยาวไป!

หลังจากยืนยันแผนการของตัวเอง ลีออนก็ออกจากห้องด้วยความกระตือรือร้น ตั้งใจจะไปบอกสาวใช้ว่าไม่จำเป็นต้องเตรียมอาหารเย็นสำหรับค่ำคืนนี้

ระหว่างเดินไปตามทางเดิน เขายังเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ชนกับแอนนาเข้าโดยไม่ได้ตั้งใจ

แอนนากำลังถือถาดที่มีชามซุปสีน้ำตาลอยู่บนมัน

“ยานี่คืออะไร แอนนา?” ลีออนถาม

“อ๋อ เป็นยาบำรุงสำหรับฝ่าบาทค่ะ ดิฉันได้ยินว่าฝ่าบาทตื่นแล้ว จึงไปขอให้เภสัชกรของเผ่าเตรียมยานี้มาให้ ดื่มแล้วจะช่วยให้ฟื้นตัวได้เร็วขึ้น ฝ่าบาทยังอยู่ในห้องใช่ไหมคะ?”

จิตใจของลีออนขยับเล็กน้อยก่อนตอบว่า “อืม กำลังนอนพักอยู่ เดี๋ยวผมจะเอายาไปให้เอง”

“งั้นฝากด้วยนะเพคะ ฝ่าบาท”

“ดี ไปทำงานของเจ้าเถอะ”

“รับทราบเพคะ ฝ่าบาท”

แอนนาพยักหน้า ทำความเคารพก่อนจะเดินจากไป

ลีออนถือยานั้นไว้ในมือ แต่เขาไม่ได้กลับไปยังห้องของรอสไวส์ เขาเดินตรงไปยังห้องพักของตัวเองแทน เมื่อปิดประตูล็อกเรียบร้อย เขามองยานั้นในมือด้วยสายตาครุ่นคิด

ยานี้น่าจะช่วยให้แม่มังกรฟื้นตัวได้เร็วขึ้น ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะเป็น “ตัวแทน” อย่างเสียไม่ได้

ใครจะรู้ บางทีอาจจะมี “ผลเสริมพลัง” หรือ “ลดคูลดาวน์” แฝงอยู่ก็เป็นได้

เมื่อคิดดังนั้น ลีออนก็ยกยาแก้วนั้นดื่มรวดเดียวจนหมด

หลังจากดื่มเสร็จ เขาเช็ดปากพลางลิ้มรส “ไม่ดีเท่ายากำลังมังกรเลยแฮะ…”

วางชามลงแล้ว ลีออนก็เดินกลับไปยังห้องของรอสไวส์

“ราชินีมังกรเงิน รอสไวส์ เมลกวี ลุกขึ้นได้แล้ว!”

รอสไวส์ค่อยๆ ลืมตาด้วยความอ่อนล้า พร้อมยกตุ๊กตาหมีข้างตัวขึ้นปิดหน้า… ”ไม่ต้องปลุก ฉันอยากนอนต่อ”

“ลุกไปอาบน้ำซะ ปกติเป็นคนรักสะอาดไม่ใช่รึไง?”

พูดจบ ลีออนก็เดินไปดึงแขนของรอสไวส์ พยายามพยุงเธอออกจากเตียง

รอสไวส์ขัดขืนอย่างอ่อนแรง เดินโซเซออกจากเตียงโดยไม่แม้แต่จะใส่รองเท้าแตะ

ลีออนพาเธอไปยังห้องน้ำ “เข้าไปได้แล้ว”

รอสไวส์ยืนอยู่ใต้ฝักบัว แขนและหางของเธอห้อยลงอย่างไร้เรี่ยวแรง ราวกับร่างกายตื่นแล้วแต่จิตวิญญาณยังอยู่บนเตียง

จนกระทั่งกระแสน้ำอุ่นไหลผ่านตัวเธอ รอสไวส์ถึงกับสะดุ้งตื่น

“นายบ้าหรือเปล่า ลีออน? เมื่อคืนก็ไม่ได้นอนกันทั้งคืน นายไม่เหนื่อยเหรอ? นายไม่ง่วงหรือไง?”

แทนที่จะตอบคำถามของเธอ ทันใดนั้น ความมืดก็ปกคลุมห้องน้ำ…

ก่อนที่รอสไวส์จะทันได้ตอบโต้ ลีออนก็เดินเข้ามาและดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน

รอสไวส์ขัดขืนเชิงพอเป็นพิธี แต่เธอก็รับรู้ได้ชัดเจนถึงความต่างด้านพลังระหว่างตัวเธอกับลีออนในตอนนี้ ใบหน้าแดงก่ำ เธอซุกตัวในอ้อมกอดของลีออน รอยมังกรทั้งสองกดแนบสนิทกัน เกิดการสั่นสะเทือนที่รุนแรงยิ่งขึ้น

“ขออาบน้ำสบายๆไม่ได้หรือไง?” รอสไวส์ถาม

“ไม่ได้ ผมเครียด” ลีออนตอบ

“นาย…!”

เหตุผลที่แปลกประหลาดและเต็มไปด้วยความเจตนาแก้แค้น ทำให้รอสไวส์สรุปได้ทันทีว่าลีออนจงใจเล่นงานเธอ!

“เจ้ามังกรน้อย” เสียงของลีออนต่ำลึก

“เจ้า…เจ้ามังกรน้อย? นายเรียกฉันอย่างนั้นเหรอ?”

หนอย ลีออน ฉันเรียกนายว่าเจ้าหมาน้อย แล้วตอนนี้นายเลยเรียกฉันคืนว่าเจ้ามังกรน้อยใช่ไหม? เอาเถอะ เดี๋ยวได้รู้กัน!

“เอาหางพันตัวฉันซะ” ลีออนออกคำสั่ง

รอสไวส์ถึงกับงง “พัน…ตรงไหน?”

“รอบเอวผมไง ปกติเห็นชอบทำแบบนั้นไม่ใช่เหรอ” ลีออนพูด

“ฉันไม่ทำ—”

“เร็วเข้า ไม่งั้นผมจะทำเอง”

รอสไวส์กัดริมฝีปาก แน่ใจว่าเธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำตาม เธอค่อยๆ พันหางรอบเอวของลีออนอย่างระมัดระวัง

ทันทีที่รอสไวส์พันหางรอบเอวของลีออนเสร็จ ลีออนก็ใช้แรงจากหางที่พันไว้ดึงร่างเธอเข้ามาชิดกำแพงแน่น เขาควบคุมสถานการณ์ได้อย่างสมบูรณ์

เธอพยายามจะคลายหางออก แต่มันสายเกินไปแล้ว

รอสไวส์หลับตา เธอยกมือขึ้นฟาดเบาๆ ที่หลังของลีออน “บากะ! ค่อยๆทำสิ…”

ค่อยๆทำเหรอ?

ฝันไปเถอะ! ผมคือนักล่ามังกรที่แข็งแกร่งที่สุด มันต้องเร็วและดุดันเท่านั้นถึงจะใช่!

หลังจากกิจกรรมอันเร่าร้อน รอสไวส์เปลี่ยนเป็นชุดนอนใหม่และเดินโซเซออกจากห้องน้ำไปยังโต๊ะอาหาร เธอคิดว่าหลังจากอาบน้ำเสร็จ เธอควรจะได้ทานมื้อเย็นอย่างสงบสุขสักที

เธอนั่งลงบนเก้าอี้

บนโต๊ะมีจานข้าวผัดหน้าตาน่ารับประทาน

“ฮึ่ม คิดจะให้ฉันกินของแบบนี้เหรอ—”

จ๊อก~

เสียงท้องร้องดังขัดจังหวะก่อนที่เธอจะได้เริ่มบ่น

อย่างเสียไม่ได้ รอสไวส์หยิบช้อนขึ้นมาเตรียมตักข้าวใส่ปากเพื่อเติมเต็มกระเพาะที่ว่างเปล่าก่อน

แต่ลีออนกลับตัดหน้าเธอไปก่อน

“ทำอะไรของนาย?” รอสไวส์ถามขึ้น

ลีออนตักข้าวขึ้นหนึ่งช้อนแล้วยื่นไปที่ริมฝีปากของรอสไวส์ “อ้า~”

“ไม่จำเป็นต้องให้นายป้อน” รอสไวส์ตอบ

“อ้าปากซะ ไม่งั้นเธอจะไม่ได้กินอะไรเลย”

“นายคิดว่าจะขู่ฉันได้หรือไง? ฉันไม่กินก็ได้—”

จ๊อก~

ลีออนหัวเราะเบาๆ “กินเถอะนะ ราชินี คุณไม่ได้กินอะไรมาเป็นวันหนึ่งกับอีกหนึ่งคืนแล้ว แม้ว่ามังกรจะไม่จำเป็นต้องกินหรือดื่มระหว่างจำศีล แต่ตอนนี้เธอก็รู้อยู่เต็มอกว่ากำลังหิว”

ไม่มีทางเลือกอื่น รอสไวส์จ้องลีออนด้วยความไม่พอใจระหว่างที่เธอกินข้าวที่เขาป้อน

อืม… อร่อยกว่าที่คิดซะอีก…

ลีออนยิ้มพลางตักข้าวอีกช้อน

รอสไวส์อ้าปากโดยสัญชาตญาณ รอให้เขาป้อน

แต่กลับเป็นลีออนที่กินข้าวช้อนนั้นเอง

เมื่อเขาตักช้อนที่สามขึ้นมา ก็ยื่นให้เธออีกครั้ง

“จะให้ฉันกินจากชามเดียวกับนายเหรอ?” รอสไวส์อุทาน

“ใช่ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”

“มันดูหวานเลี่ยน น่าขยะแขยง! กินเองเถอะ ฉันไม่กิน—”

จ๊อก~

“เห็นไหม กระเพาะของเธอมันทรยศเธอแล้ว รีบกินเถอะ นี่คือ ‘ข้าวผัดแห่งความรัก’” ลีออนแหย่

รอสไวส์อดหัวเราะออกมาไม่ได้ “ลีออน นายนี่มันเจ้าเล่ห์จริงๆ!”

ไม่ เธอต้องอดทนไว้ ความอัปยศในตอนนี้จะถูกตอบแทนเป็นสองเท่าทันทีที่เธอฟื้นตัว!

รอสไวส์อ้าปากอย่างเสียไม่ได้แล้วกินข้าวผัด

และแบบนั้น ทั้งสองก็แบ่งข้าวผัดในชามจนหมด

รอสไวส์ยังไม่พอใจ

และลีออนก็รู้ว่าเธอยังไม่พอใจ

เขาตั้งใจให้เธอไม่พอใจ

เพราะถ้าเธอพอใจ เธอก็จะมีแรงขัดขืนน่ะสิ?

หลังจากทานเสร็จ ลีออนก็อุ้มรอสไวส์กลับไปที่เตียง

“รอสไวส์” ลีออนพูดขึ้น

รอสไวส์กลอกตา “มีอะไรก็พูดออกมาเถอะ”

“เธอดูสิ ฉันช่วยเธออาบน้ำ ทำอาหารให้ แถมยังป้อนข้าวให้ด้วย ฉันทำดีกับเธอขนาดนี้” ลีออนพูดพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะเอนตัวเข้าใกล้ “งั้นเธอไม่ควรจะทำอะไรตอบแทนบ้างเหรอ?”

รอสไวส์คว้าหูของลีออนไว้แน่น “ฟังนะ คาสโมด ทุกครั้งที่นายทำตัวเป็นไอ้งี่เง่า มันจะเป็นตราบาปที่ฉันจะเอาคืนนาย จำไว้ให้ดี!”

ลีออนจับข้อมือบอบบางของรอสไวส์แน่น “ที่รัก เธอนี่ช่างรู้วิธียั่วคนอื่นจริงๆ ในไม่ยอมเชื่อฟังกันดีๆ งั้นฉันคงต้องลงโทษให้เหมาะสมแล้ว”

รอสไวส์ที่เหนื่อยล้า หลับตาลงพลางพูดเบาๆ “ทำตัวให้มันน่าเคารพ หน่อย อย่าทำให้ฉันหมดความศรัทธาในตัวนาย”

“ผมจะทำตัวดีแน่นอน~” ลีออนโน้มตัวเข้าไปใกล้อีกครั้ง พร้อมกลับมาสวมบทบาท “ลูกเขยเจ้าเล่ห์” ตามเดิม

รอสไวส์รู้สึกเสียใจในความดื้อรั้นของตัวเองทันทีที่พูดจบ

จากอาบน้ำเมื่อครู่ กินข้าวเสร็จ และขึ้นเตียง มีเวลาห่างกันถึงครึ่งชั่วโมงหรือเปล่า? นี่เขาไม่มีช่วงพักบ้างเลยหรือยังไง?

ก่อนที่รอสไวส์จะได้เสียใจมากกว่านี้ การโจมตีของลีออนก็เริ่มต้นขึ้นแล้ว เธอใช้เรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายเพื่อสัมผัสกับความปั่นป่วนอันแสนหวานนี้

เหนื่อยล้าแต่ก็เต็มไปด้วยความปรารถนา ไม่สามารถหลีกหนีจากความรู้สึกนี้ได้

หลังจากผ่าน “กิจกรรม” อีกยก ลีออนก็ใช้พลังงานของตัวเองจนหมดสิ้น เมื่อทุกอย่างจบลง เขาล้มตัวลงนอนข้างรอสไวส์และหลับสนิททันที

รอสไวส์ที่ไม่สามารถข่มตาหลับได้ จึงเพียงเอนตัวพิงหัวเตียง พักผ่อนอย่างเงียบๆ

หลังผ่านไปราวหนึ่งชั่วโมง รอสไวส์เริ่มรู้สึกง่วงและตั้งใจจะนอน

ทันใดนั้น ลีออนลืมตาขึ้นและดีดตัวลุกจากเตียงเหมือนปลากระโดด

รอสไวส์สะดุ้งตกใจ “นายจะทำอะไร…”

“อ้อ ผมจะกลับไปนอนที่ห้องของผม แค่บอกให้เธอรู้”

รอสไวส์ยกมือขึ้นปิดหน้า “ถ้างั้นก็ไปสิ ทำไมต้องมาบอกด้วย?”

“เธอเป็นภรรยาสุดที่รัก จะทำอะไรผมต้องบอกก่อนสิ”

“ฮ่าๆ ตลกมากเหรอ นักล่ามังกร”

“เจอกันตอนเช้านะที่รัก”

ลีออนกระโดดลงจากเตียงและออกจากห้องของรอสไวส์

รอสไวส์ที่เกือบจะหลับแล้วกลับสะดุ้งและเสียความง่วงไปหมด

เธอเอนตัวพิงหัวเตียง ไม่สามารถหลับได้อีกนาน

นักล่ามังกรบ้าอะไรนี่… เล่นงานมังกร ทรมานมังกร เขานี่มีพรสวรรค์จริงๆ

อาบน้ำก็ไม่ได้ดี กินข้าวก็ไม่ได้สงบ หลับก็ยังไม่เป็นสุข

บ้า บ้า บ้า!

ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ รอสไวส์กำหมัดแน่นก่อนจะทุบกำแพงข้างหลังตัวเองด้วยความหงุดหงิด

กร๊อบ…

กำแพงที่แข็งแกร่งเกิดรอยร้าวทันที

รอสไวส์อึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปมองอย่างประหลาดใจ

หลังจากตะลึงอยู่ชั่วขณะ รอยยิ้มบางๆ ก็ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเธอ

“ฟื้นตัวได้เร็วผิดคาดแฮะ… หึหึ ลีออน ช่วงเวลาดีๆ ของนายใกล้หมดลงแล้ว”

***

จบ64

คห.ผู้แปล โคตรยาวอะ แปลตอนนี้เหมือนแปล2ตอน แต่ถือว่าคุ้ม เพราะได้เห็นฉากน่ารักอ๊องๆของมูน กับ ฉากซั่มอันดุเดือดของเทพลีออน มันต้องเอาจนร้องขอชีวิต แต่มังกรมันอึดไง 55 เดี๋ยวต่อไปได้เห็นการเอาคืนของยัยมังกรละว่าจะจัดลีออนยังไงบ้าง

ถ้ารอตอนใหม่ได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า  kurakon