คืนนั้น รอสไวส์ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นช้า ๆ เบื้องหน้าของเธอคือเพดานสีขาวบริสุทธิ์ ผ้าห่มที่คลุมตัวเธออยู่ยังคงมีกลิ่นหอมอันคุ้นเคย

เธอพยายามจะลุกขึ้นนั่ง แต่กลับพบว่าร่างกายไร้เรี่ยวแรง ราวกับพลังทั้งหมดถูกสูบออกไปจนหมดสิ้น เธอจึงยอมเอนตัวกลับลงไปนอนและพยายามรื้อฟื้นความทรงจำว่าก่อนที่จะหมดสติไปนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง

เธอจำได้ถึงคืนที่ใช้อาคมโลหิต กับลีออน ภาพของลีออนที่ยอมปล่อยตัวให้ความปรารถนากัดกินตัวเขาเองนั้นทำให้เธอรู้สึกพึงพอใจอย่างมาก หลังจากนั้น ภายใต้ผลของลวดลายมังกร ทั้งคู่ก็ได้เป็นหนึ่งเดียวกัน

คืนนั้น รอสไวส์ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นช้า ๆ เบื้องหน้าของเธอคือเพดานสีขาวบริสุทธิ์ ใต้ร่างคือเตียงนุ่ม ๆ ผ้าห่มที่คลุมตัวเธออยู่ยังคงมีกลิ่นหอมอันคุ้นเคย

เธอพยายามจะลุกขึ้นนั่ง แต่กลับพบว่าร่างกายไร้เรี่ยวแรง ราวกับพลังทั้งหมดถูกสูบออกไปจนหมดสิ้น เธอจึงยอมเอนตัวกลับลงไปนอนและพยายามรื้อฟื้นความทรงจำว่าก่อนที่จะหมดสติไปนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง

เธอจำได้ถึงคืนที่ใช้ มนตราโลหิต กับลีออน ภาพของลีออนที่ยอมปล่อยตัวให้ความปรารถนากัดกินตัวเขาเองนั้นทำให้เธอรู้สึกพึงพอใจอย่างมาก หลังจากนั้น ภายใต้ผลของลวดลายมังกร ทั้งคู่ก็ได้หลอมรวมเข้าหากันอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้น… มันให้ความรู้สึกเหมือนเธอได้นอนหลับไปนานมาก ระหว่างนั้นเธอเหมือนจะฝันเยอะ

บางฝันเกี่ยวกับลีออนที่คอยดูแลเธออย่างใกล้ชิดตลอดเวลา บางฝันเกี่ยวกับลีออนที่แต่งตัวให้เธอเป็นบันนี่เกิร์ลสุดน่าอาย เพียงเพื่อสนองความต้องการแปลก ๆ ของเขา ในขณะที่เธอยังคงนอนหลับสนิท

เธอถึงขั้นฝันว่า… ลีออนตาย? แล้วลูกสาวทั้งสองของเธอก็จัดพิธีศพอันยิ่งใหญ่ให้—

ฮืม เรื่องนั้นต้องเป็นฝันแน่นอน มันช่างเหลวไหลเกินกว่าจะเป็นจริงได้ เรื่องแบบนั้นไม่มีทางเกิดขึ้นแน่ ๆ

แต่แล้วทำไมเธอถึงหมดสติไปนานขนาดนี้? มันเป็นเพราะผลสะท้อนกลับของ อาคมโลหิต หรือเปล่า?

รอสไวส์ทำการศึกษามาอย่างละเอียดก่อนใช้ และด้วยร่างกายของราชามังกร เธอควรจะสามารถทนต่อผลสะท้อนกลับได้

แล้วทำไมหลังใช้ถึงตกอยู่ในอาการโคม่า?

หรือว่า… เธออาจจะพลาดบางอย่าง—

“อึก…”

ทันใดนั้น เสียงเล็ก ๆ ที่ยังเจือด้วยความไร้เดียงสาดังขึ้นอยู่ข้าง ๆ

รอสไวส์ก้มลงมอง เห็นปอยผมเล็ก ๆ สะบัดเบา ๆ สัมผัสกับมือของเธอ มูน ลูกสาวตัวน้อยของเธอ นอนพิงอยู่ข้างเตียง ลมหายใจสม่ำเสมอเหมือนกำลังหลับสนิท

รอสไวส์ยิ้มอ่อนล้าแต่เต็มไปด้วยความโล่งใจ ยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็ก ๆ ของลูกอย่างแผ่วเบา การกระทำนี้ทำให้มูนเริ่มรู้สึกตัว

สมองที่ยังไม่ตื่นเต็มที่ทำให้มูนโยกตัวเล็กน้อยไปมาบนเก้าอี้ ราวกับจะหลับต่อ รอสไวส์ยิ้มแล้วเรียกเบา ๆ ว่า

“มูน”

“อืม… แม่? แม่! แม่ฟื้นแล้ว!” มูนลืมง่วงทันที เธอคว้ามือของรอสไวส์มาแนบกับใบหน้าตัวเอง น้ำตาแห่งความดีใจเอ่อขึ้นในดวงตา

“แม่ฟื้นแล้วจริงด้วย มูนเป็นห่วงแม่มากเลย!”

“ไม่ต้องร้องไห้สิ มูน แม่ไม่เป็นอะไรแล้ว” รอสไวส์เช็ดน้ำตาออกจากดวงตาของลูกน้อย แล้วหยิกแก้มป่อง ๆ ของเธอเบา ๆ

“ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะ แล้วพี่สาวของลูกล่ะ?”

“พี่กลับไปโรงเรียนแล้วเมื่อเช้า”

“อ๋อ… กลับไปแล้วเมื่อเช้า” รอสไวส์คำนวณเวลาในใจอย่างรวดเร็ว เมื่อตอนที่เธอสลบไป โนอายังเพิ่งเริ่มวันหยุดพักอยู่เลย แต่ตอนนี้โนอากลับไปแล้ว นั่นหมายความว่าเธอคงหมดสติไปไม่น้อยกว่าสองวันแล้ว

ไม่น้อยกว่าสองวัน…

ทันใดนั้น รอสไวส์ก็ฉุกคิดขึ้นมาได้และพยายามดิ้นรนที่จะลุกขึ้นนั่ง แต่ร่างกายของเธอยังอ่อนแรงเกินไป ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่น้อย

ด้วยความแข็งแกร่งของร่างกายระดับราชามังกร ทำให้รอสไวส์ฟื้นจากอาการโคม่าจากผลกระทบของอาคมโลหิตได้เร็วกว่าปกติ

อย่างไรก็ตาม แม้สติจะกลับคืนมาแล้ว แต่ผลข้างเคียงก็ยังคงส่งผลต่อร่างกายของเธอ กล่าวได้ว่ารอสไวส์ไม่ได้แตกต่างจากการหมดสติมากนักในตอนนี้ เธอทำได้เพียงพูดคุยกับครอบครัว

และสิ่งที่เธอเพิ่งนึกขึ้นได้ก็คือ… ลีออน

แต่ในห้องนี้กลับไม่มีวี่แววของลีออนเลยแม้แต่น้อย

เขาเป็นคนหยิ่งทะนงและชาญฉลาด ผู้ซึ่งเลือกที่จะอดทนและแฝงตัวเพื่อบรรลุเป้าหมาย และครั้งนี้… อาการโคม่าของเธอได้สร้างโอกาสที่สมบูรณ์แบบสำหรับเขาในการหลบหนี!

รอสไวส์หลับตาลงด้วยความหงุดหงิด กัดริมฝีปากแน่น พร้อมกับความเสียใจที่คำนวณพลาดเมื่อสองวันก่อน

ให้ตายสิ ถ้าหากเธอคำนวณได้แม่นยำกว่านี้ บางที—

“มูน วันนี้มื้อเย็นเรากินปลาไหม? พ่อเพิ่งจับได้ตัวใหญ่มาก—อา ภรรยาที่รัก เจ้าฟื้นแล้วรึ”

น้ำเสียงยียวน ชื่อเรียกที่ชวนโมโห—มันคุ้นเคยจนเกินไป!

รอสไวส์ลืมตาขึ้นแล้วมองไปยังทิศทางของเสียง เมื่อเห็นร่างของเจ้าบ้าคนนั้น รอสไวส์ถึงกับแสดงสีหน้าแปลกใจอย่างหาดูได้ยาก

“นาย…ไม่ได้หนีไป…”

สมองของรอสไวส์ยังไม่ฟื้นเต็มที่หลังจากเพิ่งตื่น เธอเผลอหลุดถามคำถามที่ค้างคาใจมากที่สุดออกไป โดยไม่ทันคิดว่ามูนยังอยู่ข้างๆ

“อา หนีเหรอ… ก็หนีไปจริงๆ นั่นแหละ” ลีออนยักไหล่ พลางพยายามหาทางกลบเกลื่อน

“ผมแค่หนีไปเดินสูดอากาศบริสุทธิ์เล่นที่เนินเขาหลังวังนะ “

รอสไวส์แอบถอนหายใจโล่งอกในใจ “งั้น… จับปลาตัวใหญ่มาทำไม?”

“แน่นอน เพื่อช่วยให้ภรรยาฟื้นกำลังกลับมาน่ะสิ”

“เจ้า—” รอสไวส์พูดไม่ออก สีแดงระเรื่อปรากฏขึ้นบนแก้มของเธออย่างห้ามไม่อยู่

”พ่อ พูดจาหวานมากเลย!” มูนเอามือปิดหู พลางมองพ่อด้วยสีหน้าขัดเขิน

ลีออนยิ้มกว้างก่อนยื่นปลาที่จับได้ให้มูน “ไปหาอันนา บอกให้เธอเตรียมปลาไว้ทำอาหารเย็นด้วยล่ะ แล้วอีกอย่างนะ ผมต้องคุยกับแม่ของลูกเป็นการส่วนตัว อย่าเข้ามารบกวนก่อนถึงมื้อเย็น เข้าใจไหม?”

“เข้าใจแล้วค่ะ!” มูนตอบรับอย่างว่าง่ายก่อนรีบออกจากห้องไป พร้อมปิดประตูตามหลังอย่างระมัดระวัง

“นึกว่านายจะทิ้งลูกสาวไว้แล้วหนีไปเสียอีก” รอสไวส์เอ่ยขึ้น

ลีออนนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง พิงพนักพิงอย่างสบายๆ พลางยกขาขึ้นวางในท่าทางของคนที่ถือไพ่เหนือกว่า “มีเรื่องต้องสะสางอีกมาก ทำไมต้องหนีไปด้วย?”

“สะสาง? เรื่องอะไร?” รอสไวส์ถามด้วยความสงสัย

เขายื่นมือออกไปขยับนิ้วเบาๆ ระหว่างตัวเขากับรอสไวส์ “เรื่องที่ยังค้างคาระหว่างเราสองคน”

หัวใจของรอสไวส์กระตุกวูบ เธอสัมผัสได้ถึงลางสังหรณ์บางอย่าง เธอดึงแขนกลับเข้าไปใต้ผ้าห่ม แม้จะเดาได้คร่าวๆ ว่าเขาอาจทำอะไรต่อไป แต่ก็ยังถามออกไป “หมายความว่าอะไร?”

“จำได้ไหมว่าเคยทำอะไรไปบ้างวันที่ผมฟื้นขึ้นมาเมื่อเดือนที่แล้ว?” ลีออนพูดพลางลุกจากเก้าอี้ มานั่งที่ขอบเตียง ก่อนเอื้อมมือไปเก็บเส้นผมที่หล่นลงมาบนใบหน้าของรอสไวส์

รอสไวส์จ้องมองเขาเขม็ง “ไม่…ลีออน ตอนนี้ฉันอ่อนแอมากนะ…”

“อ่อนแอหรือ? ตอนนั้นผมก็อ่อนแอเหมือนกัน จำได้ไหม? เพิ่งฟื้นขึ้นมาแค่สิบกว่านาที น้ำสักหยดก็ยังไม่ได้แตะ ลืมหมดแล้วหรือไง?”

รอสไวส์กัดริมฝีปาก พยายามรวบรวมพลังเวท แต่ก็ไร้ผล เธอจึงเปลี่ยนเป็นข่มขู่เขาแทน “ลีออน ร่างกายของฉันจะไม่เป็นแบบนี้ตลอดไปนะ เมื่อข้าฟื้นตัว…นายก็รู้ว่าชะตากรรมจะเป็นอย่างไร เพราะฉะนั้น อย่าด่วนทำอะไรที่จะเสียใจภายหลัง”

“เสียใจหรือ? ไม่เลย ภรรยาที่รัก นี่คือการตัดสินใจที่ดีที่สุดในชีวิตต่างหาก”

“ลีออน!…”

“ถ้ามีใครควรเสียใจ ก็ควรจะเป็นเธอมากกว่า” ลีออนพูดช้าๆ ก่อนดึงผ้าห่มออกจากร่างของรอสไวส์ เผยให้เห็นเรือนร่างอันสมบูรณ์แบบ

“เธอควรเสียใจที่รีบร้อนแก้แค้นทันทีที่ผมตื่น เธอควรเสียใจที่ใช้ ‘อาคมโลหิต’ เมื่อไม่กี่วันก่อน เธอควรสำนึกที่ข่มขู่ผมทั้งที่ตัวเองหมดทางสู้”

ลีออนใช้นิ้วไล้แก้มของรอสไวส์เบาๆ ก่อนเลื่อนลงไปแตะที่คาง ลำคอ ไหปลาร้า และหัวไหล่ของเธอ สุดท้ายเขาปลดสายชุดนอนของรอสไวส์ เผยให้เห็นรอยสักมังกรที่หน้าอกของเธอที่เปล่งแสงสีม่วงอ่อน

“ลีออน… ถึงฉันจะอ่อนแอในตอนนี้ แต่นายคิดว่าตัวเองแข็งแกร่งนักหรือ?” รอสไวส์ท้าทาย “มันเพิ่งจะผ่านไปแค่สองวันตั้งแต่ฉันฟื้นจากอาการโคม่า ร่างกายของนายฟื้นตัวได้มากแค่ไหนกัน?”

“ฉัน รอสไวส์ ไม่กลัวนายหรอก!”

รอสไวส์อาจไม่รู้ว่าคำพูดของนางนั้นเป็นเพียงการราดน้ำมันใส่กองไฟ แต่การจะให้เธอ ผู้เป็นราชินีมังกรเงิน ยอมร้องขอความเมตตานั้นเป็นไปไม่ได้ เธอจะทนอดกลั้นดีกว่าที่จะก้มลงร้องขอ!

ลีออนจับคางของรอสไวส์เบาๆ แสงเรืองรองจากรอยสักมังกรและความตื่นตระหนกในดวงตาของรอสไวส์สะท้อนในดวงตาสีดำของเขา

“ชู่ว์~~”

“มิสรอสไวส์ เมลค์วี ที่รัก ทนุถนอมแรงไว้เถอะ”

“ตอนนี้ ถึงตาเธอที่จะเป็นเชลยของผมแล้ว”

***

จบบท 61

ตอนนี้แค่น้ำจิ้มยั่วๆไว้ก่อน ตอนหน้าเด๋วรู้กันว่าดุดันขนาดไหน