Shoujo no Nozomanu Eiyuutan (WN) - ตอนที่ 1.1 เด็กสาวผู้ผิดปกติ

ในป่ารกร้างแห่งหนึ่ง มีชายวัยกลางคนและเด็กสาวคนหนึ่งยู่ที่นั่น ฝั่งชายสวมเสื้อและกางเกงที่สกปรกโสโครกจนไม่อยากจะจินตนาการเลยว่าไม่ได้ซักมากี่วันแล้ว เมื่อเขาใช้มือเกาที่เคราและผมที่ไร้การดูแลก็มีรังแคกระจายฝุ้งออกมา

เขาเป็นชายที่ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นสัตว์ป่าหิวกระหาย เขากำลังจ้องไปที่เด็กสาวด้วยดวงตาหื่นกระหายและรอยยิ้มแสนน่ารังเกียจ

“เหะเหะ ไม่นึกเลยว่าฝั่งแม่หนูจะเป็นคนเรียกฉันออกมาเอง มีอะไรอยากจะคุยหรือจ๊ะหนู”

ฝั่งเด็กสาวนั้นเรียกได้ว่าเป็นขั้วตรงข้ามกันโดยสิ้นเชิง
เส้นผมสีเงินเงางามถูกปล่อยยาวจนถึงช่วงเอว ขนตาเรียวยาวล้อมรอบนัยย์ตาสีม่วงมรกต

จมูกของเธอนั้นตั้งโด่งอย่างประณีต ริมฝีปากถูกแต่งแต้มไปด้วยสีชมพูของดอกซากุระ

รูปร่างสมส่วนได้รูปและสอดประสานกันอย่างลงตัวซึ่งกันและกัน ผิวขาวผุดผ่องของเธอเองก็เรียบลื่นราวกับเครื่องปั้นลายคราม

ชุดเดรสลินินที่เธอใส่นั้นไร้เครื่องประดับตกแต่งมันเป็นชุดที่นิยมใส่กันในหมู่บ้านที่ห่างไกลจากตัวเมือง โดยปกติแล้วตัวเดรสนั้นจะให้ความรู้สึกถึงความยากจนมากกว่าความเรียบง่าย

แต่เมื่อมันถูกสวมอยู่บนตัวเธอกลับไม่ให้ความรู้สึกแบบนั้นเลยแม้แต่น้อยกลับกันตัวชุดนั้นได้ช่วยชูความน่ารักไร้เดียงสาของเธอขึ้นมา

เด็กสาวที่เพียงการมีอยู่ของเธอก็สามารถดึงดูดสายตัวของผู้คนมากมายได้ “คริสเช่” มองไปที่ชายผู้อยู่ต่อหน้าเธอด้วยสีหน้าไรอารมณ์

“……คือว่า คริสเช่อยากให้คุณเลิกมาแตะต้องตัวคริสเช่ค่ะ”

คริสเช่เพียงแค่ร้องขอตรงๆกับชายที่กำลังจ้องมองเธอด้วยสายตาน่ารังเกียจ.
สีหน้าของชายหนุ่ม “กาโล” แสดงอาการคาดไม่ถึงต่อคำพูดของเด็กสาวแต่หลังจากนั้นนั้นเขาก็แสยะยิ้มออกมา.
ในครั้งก่อนๆเด็กสาวได้เพียงแต่แสดงสีหน้าไม่พอใจต่อการกระทำของกาโล นี่เป็นครั้งแรกที่เธอพูดมันออกมา

“ไม่เอาน่า ก็แค่สกินชิปนิดหน่อยเองไม่ใช่รึไง โดนแตะก้นนิดๆหน่อยๆจะเป็นอะไรไปแม่หนูอย่าคิดมากซิ”

ตัวกาโลนั้นไม่ได้เล็งเธอเพราะเขามีรสนิยมทางเพศผิดวิปริตถ้าให้เลือกเขาก็คงเลือกผู้หญิงมีอายุที่มีรูปร่างอวบอิ่มดึงน่าดูดเหมือนผู้ชายทั่วไป.แต่เด็กสาวที่หมู๋บ้านได้รับเข้ามานั้น ตัวเธอเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ขับดันให้ชายหนุ่มอย่างเขานั้นเกิดอารมณืความคลั่งไคล้อย่างบ้าคลั่ง.

ดวงตาของเธอส่องประกายแห่งปัญญาอยู่เสมอ รอยยิ้มจางๆที่แสดงอกอย่างธรรมชาติ

มันไม่ใช่เพียงแค่เรื่องของความสวยภายนอกเท่านั้น หากแต่เป็นอากัปกริยาที่ราวกับถูกขัดเกลามาอย่างประณีตของเธอต่างหากที่ทำให้เธอมีสเนห์อันเป็นเฉพาะที่หาไม่ได้ในเด็กสาวตามหมู่บ้านหรือแม้แต่ในตัวเมืองก็ตาม และบรรยากาศอันลึกลับน่าค้นหาของเธอนั้นเองที่ชีน้ำให้เหล่าชายหนุ่มเกิดหลงผิด

ทุกอย่างเริ่มขึ้นจากความอยากเพียงชั่ววูปของเขา.
กาโลคืออดีตทหารผ่านศึก หน้าที่ของเขาคือการสอนดาบให้กับคนคุ้มกันหมู่บ้านและเหล่าเด็กๆ.
สำหรับเขานั้นการลวนลามคริสเช่เป็นเพียงการเล่นสนุกเล็กๆระหว่างการสอน แต่เธอกลับเงียบและไม่แสดงความไม่พอใจใดๆออกมา
อาการไม่แยแสของเด็กสาวกลายเป็นแรงกระตุ้นให้ชายหนุ่ม

 

คริสเช่นั้นแตกต่างจากคนทั่วไปและเธอมักถูกคนอื่นๆมองว่าเป็นตัวประหลาด อาจจะเป็นเพราะแบบนั้นจึงไม่มีใครที่คิดหยิบยื่นมือเข้ามาช่วยเธอ และแม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่ได้แสดงอาการต่อต้านอะไรมากนักมาตั้งแต่แรก. เขาไม่สามารถหยุดตัวเองได้อีกต่อไปทำให้เรื่องทุกอย่างดำเนินมาถึงตอนนี้.

เธอไม่แสดงสัญญาณใดๆที่จะบอกเรื่องนี้แก่ครอบครัวบุญธรรมของเธอ
เมื่อเห็นดังนั้นกาโลจึงเดาว่าหากเขาไม่ล้ำเส้นจนเกินไปเด็กสาวก็คงไม่คิดจะบอกเรื่องนี้กับใคร
ก็หมายความว่าถ้าเป็นในป่ารกร้างไร้สายตาผู้คนแบบที่นี่ต่อให้เขาเล่นสนุกขึ้นมากกว่าเดิมนิดๆหน่อยๆก็คงไม่มีปัญหาอะไร

“ใจเย็นๆไม่ต้องกลัว ฉันไม่ทำอะไรที่มันเจ็บหรอก”

เมื่อพูดจบฝั่งชายก็ค่อยๆขยับเข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆแต่คริสเช่ออกก็ถอยออกมาจากอีกฝั่งเช่นกัน.

เธอมองไปที่รอบๆพร้อมกับลับประสาทการรับเสียงของเธอ.
พิจารณาสิ่งต่างๆที่อยู่ภายในบริเวณ, พื้นผิวของดินที่เหยียบ, ทิศทางลมและตำแหน่งของทั้งสองฝั่ง

ตรงนี้แหละ คริสเช่คิดในใจ

“ช่วยหยุดจะได้ไหมคะ?”

“ไม่เอาน่า อย่าพูดอย่างนั้นซิ คุณลุงก็แค่อยากจะกระชับสัมพันธ์กับแม่หนูเท่านั้นเอง”

“……กระชับความสัมพันธ์หรอคะ?”

“ใช่แล้ว แม่หนูคงรู้ใช่ไหมว่าคุณลุงกำลังพูดถึงอะไร?”

คริสเช่เดินถอยหลังออกห่างด้วยสีหน้าหวาดกลัว――ปลอมๆ

สองก้าว สามก้าว

และหลังจากนั้นเธอก็หงายหลังล้มลงราวกับเสียสมดุล กาโลเห็นดังนั้นจึงพุ่งเข้าตะครุบเธอ

“ไม่ต้องกลัวหร- อ๊ะ อั๊ก!!!??”

――ทันใดนั้นก็มีดาบไม้เล่มหนึ่งแทงเข้าที่คอหอยของเขา
มันถูกนำมาซ่อนไว้ใต้ต้นไม้ไว้แล้วตั้งแต่แรก.

การแทงที่ใช้ประโยชน์จากโมเมนตั้มของอีกฝั่ง ถือว่าเป็นการโจมตีที่ไม่ได้แย่เพียงแต่แผลที่ได้นั้นตื้นเกินไปอีกทั้งในตำแหน่งของทั้งสองคนในตอนนี้คงจะเป็นการยากในการปิดงานอีกฝั่ง 

เธอบิดด้ามดาบและกดปลายดาบเจาะลงไปในเนื้อของชายหนุ่มก่อนที่จะดันร่างของเขาออกจากตัวเธอ

ชายหนุ่มที่ตามไม่ทันว่าเกิดอะไรขึ้นดิ้นทะรุนทุรายด้วยความทุกทรมาณพร้อมกับพยายามกดฝ่ามือลงปิดแผลที่คอของตนเอง

คริสเช่ลุกขึ้นจากนั้นก็อาศัยน้ำหนักทั้งหมดของเธอแทงดาบไม้ลงไปที่บริเวณกระดูกคอของกาโล
ในครั้งแรกนั้นเพราะชายหนุ่มกำลังดิ้นไปมาทำให้ดาบของเธอพลาดเป้าไปเฉือนเนื้อบริเวณคอและปักลงดิน
เธอจึงดึงมันขึ้นและลองอีกครั้งในครั้งนี้เธอสัมผัสได้ถึงความรู้สึกทื่อจากการทำลายกระดูกคอ คริสเช่พยักหน้าให้ตัวเองด้วยความพึงพอใจและจากนั้นเธอก็เริ่มพักหายใจ

“อืม เท่านี้ก็น่าจะเรียบร้อย”

หลังจากยิ้มให้กับสีหน้าบิดเบี้ยวอันแปลกประหลาดของชายหนุ่มเธอก็ได้จับเสื้อและลากร่างเขาไป

ใกล้ๆนี้เธอได้ขุดหลุมที่มีขนาดใหญ่พอจะให้ผู้ใหญ่สามารถลงไปยืนได้ หลังจากเช็คเป็นครั้งสุดท้ายว่าหลุมนั้นลึกพอที่จะไม่ให้พวกสัตว์ป่าสามารถได้กลิ่นและขุดศพขึ้นมาได้เธอก็โยนร่างของกาโลลงไปและกลบหลุมจากนั้นก็กระโดดย่ำลงเพื่อให้มั่นใจว่าหลุมนั้นเรียบดี เมื่อเสร็จจากการทำลายหลักฐานเธอก็ตรวจสอบหารอยเปื้อนบนตัวเธอจากนั้นก็มองไปที่ปลายดาบไม้

 

ที่ตัวดาบมีเลือดเปื้อนอยู่เล็กน้อย
เธอแทงแค่ที่คอจึงไม่ได้มีเลือดพุ่งออกมามากนักแต่ก็ยังน่ากังวลอยู่บ้างว่าเลือดอาจจะกระเด็นมาติดที่ตัวเธอ

เธอถอดชุดของตัวเองเหลือไว้เพียงชุดชั้นในจากนั้นก็เหล่ตามองไปที่รอบๆร่างกายของตนและเมื่อเห็นผลลัพธ์เธอจึงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

เธอคิดหาวิธีจัดการเก็บเจ้าผู้ชายน่ารำคาญคนนี้มาสักพักแล้ว.
ถ้าแค่ฆ่าล่ะก็ง่ายๆแต่เธอต้องทำให้แน่ใจว่าไม่มีพยานเห็นเหตุการณ์และไม่มีใครเกิดความสงสัยในตัวเธอ

ถ้าใช้ดาบจริงล่ะก็เลือดก็จะกระจายเกินไปแต่ถ้าฟันธรรมดาๆด้วยดาบไม้ก็คงไม่พอที่จะฆ่าได้
คริสเช่นั้นตัวเบาถึงแม้เธอจะใช้น้ำหนักของตัวเองกดดาบลงไปมันก็คงจะเป็นการยากที่จะทำให้อีกฝั่งตายทันทีด้วยดาบไม้
และถึงแม้จะใช้ค้อนหรืออะไรที่มีน้ำหนักในการทุบมันก็จะกลายเป็นปัญหาไปอีกถ้าหากเขาไม่ตายในทันทีและเริ่มกรีดร้อง
อีกทั้งเธอเองก็ยังไม่เคยมีประสบการณ์ในการฆ่าผู้ใหญ่มาก่อนทำให้ปัจจัยในเรื่องแรงที่เหนือกว่าของอีกฝั่งไม่สามารถละเลยไปได้

ในท้ายที่สุดเธอได้ตัดสินใจว่าการใช้ประโยชน์จากน้ำหนักของอีกฝ่ายในการแทงที่คอเป็นตัวเลือกที่มีประสิทธิภาพที่สุด หลังจากที่เธอกันไม่ให้เขาสามารถกรีดร้องได้ที่เหลือก็จะเป็นงานง่ายๆ และเธอไม่จำเป็นที่จ้อต้องยุ่งยากไปขโมยอาวุธมาอีกด้วย ดังนั้นถือได้ว่าผลลัพธ์ที่ได้นั้นไร้ที่ติ

เยี่ยมเลย คริสเช่ยิ้มด้วยความพึงพอใจ เธอนั้นเป็นคนที่ชอบความมีประสิทธิภาพเหนือสิ่งอื่นใด

เธอใช้มีดโกนบริเวณของดาบไม้ที่มีเลือดติดอยู่จากนั้นก็นำดินมาโปะส่วนที่ถูกโกนออกเพื่อปกปิด

เธอนั้นไร้ซึ่งความรู้สึกผิดหรือความกลัวในการฆ่าคนโดยสิ้นเชิง.
ซึ่งที่เธอรู้สึกมีเพียงแต่ความพึงพอใจและความรื่นรมย์ที่ได้เก็บกวาดชาดผู้น่ารำคาญทิ้ง

.
เธอเกิดความเพิดเพลินและสนุกเมื่อทุกอย่างเป็นไปตามแผน
เพียงเท่านี้ความน่าหงุดหงุดที่เกิดขึ้นในแต่ละวันของเธอก็จะถูกลบหายไปและชีวิตของเธอก็จะมีความสุขมากยิ่งขึ้น

เก็บกวาดซะเมื่อพบว่าห้องนั้นสกปรก
ฆ่าทิ้งซะเมื่อเจอว่าคนๆนั้นน่าหงุดหงิด

“เอะเหะเหะ หลังจากนี้ก็รีบกลับไปซื้อฟักทองดีกว่า”

สำหรับเธอแล้วการฆ่าคนมันก็ไม่ต่างจากการเก็บกวาดสิ่งสกปรก ไม่มีอะไรนอกเหนือจากนั้น
เด็กสาวที่ชื่อว่าคริสเช่นั้นเป็นตัวตนที่ผิดแปลกเหนือสามัญสำนึกอย่างไม่ต้องสงสัย