062 การฝึกซ้อม

 

บริเวณสนามและโรงยิมของโรงเรียนมีพื้นที่โล่งเล็กน้อยแต่เป็นพื้นที่อิสระของเมจิกฟิลด์ วันนี้จะมีการฝึกซ้อมที่นั่น เพื่อนร่วมชั้นหลายคนมาถึงแล้วและกำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน

ผู้ฝึกสอนสำหรับการฝึกซ้อมในวันนี้คือ อาคากิคุง, พิงก์จัง และ ทาจิกิคุง นอกจากนี้ คาโอรุเองก็เข้าร่วมด้วย ทั้งสี่คนดูเหมือนจะทำได้ดีในการสำรวจดันเจี้ยน พวกเขามีเลเวลที่สูงในกลุ่ม E และเป็นที่คาดหวังอย่างมาก หวังว่าพวกเขาจะยังคงพยายามต่อไปโดยไม่ยอมแพ้ต่อการขัดขวางจากคลาสอื่น ๆ

ผมวางกระเป๋าลงที่ที่เหมาะสมอย่างงุ่มง่ามและหาวในขณะที่มองดูพวกอาคากิ จากนั้นก็ได้ยินเสียงผู้หญิงที่สดใสทักมาจากด้านหลัง

“ยะโฮ่~”

เมื่อหันกลับไปก็เห็นริสะในชุดวอร์มกำลังโบกมือเล็กน้อยและยิ้ม ผมที่มัดหลวมๆ ของเธอดูเป็นผู้ใหญ่และเข้ากับเธอมาก เธอย้ายของช้าๆ และพูดว่า “เฮ้อ” ก่อนจะนั่งลงข้างๆผม

ผมดีใจที่เธอมาอยู่เป็นเพื่อนคุย เพราะอยู่คนเดียวก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่

“เราจะทำอะไรคล้ายๆ กับวิชาฟันดาบหรือเปล่า?” 

“เท่าที่ได้ยินจากคาโอรุ ดูเหมือนเขาจะสอนอย่างละเอียดเลยนะ” 

“นั่นมันน่าเบื่อนะ~ ฉันไม่ค่อยมีกำลังใจเท่าไหร่เลย”

วันนี้จุดประสงค์หลักคือการรวบรวมข้อมูล ส่วนการฝึกซ้อมก็แค่ทำตามพิธีไปก็พอ ตอนที่เรากำลังคุยกันว่าเมื่อคืนนอนหลับสบายดีไหม สมาชิกคนอื่นๆ ก็เริ่มทยอยมา

 

ในกลุ่มนั้นผมเห็น คุกะ โคโตเนะ เดินอย่างเงียบๆ และไม่โดดเด่นอะไร ผมบ๊อบสั้นของเธอข้างหนึ่งกระดกขึ้นเล็กน้อย เธอดูงัวเงียและง่วงนอนขณะเดิน เธอเป็นสายลับที่มาจากหน่วยรวบรวมข้อมูลของอเมริกาและแทรกซึมเข้ามาในโรงเรียนแห่งนี้ แม้ว่าเลเวลจริงของเธอจะสูงกว่า 20 แต่ในระบบแสดงผลเพียงเลเวล 2 ดังนั้นเธอจึงถูกบังคับให้เข้าร่วมการฝึกซ้อมด้วย ดูเหมือนเธอจะไม่อยากฝึกซ้อมเลย เธอหาวและแสดงสีหน้าบูดบึ้งอย่างไม่ปิดบัง

ด้านหลังเธอ ผมเห็นชายผมบลอนด์ยาวกำลังเดินเอามือล้วงกระเป๋าในชุดวอร์มตัวใหญ่ ริสะบอกว่าเขาคือสึกิชิมะที่เป็นผู้เล่น เขากำลังเดินมาทางเรา

“ไง ริสะก็มาด้วยเหรอ การฝึกซ้อมแบบนี้คงไม่ได้เรียนรู้อะไรหรอกนะ”

สึกิชิมะนั่งลงข้างริสะพร้อมกับพูดว่า “โธ่เอ๊ย” ดูเหมือนว่าสมาชิกที่มักจะอยู่ด้วยกันในห้องเรียนจะไม่อยู่ที่นี่ วันนี้เขามาเข้าร่วมคนเดียวหรือเปล่า

“อรุณสวัสดิ์~ นายเองก็อุตส่าห์มาเข้าร่วมด้วยนะ~” 

“ทาจิกิเอาแต่รบเร้าให้ฉันมาร่วมน่ะ โคตรเบื่อเลย…”

เลเวลของเขาในระบบแสดงผลคือ 3 แต่เลเวลจริงของเขาคือเท่าไหร่กันนะ? ถ้าเป็นผู้เล่นก็มีวิธีเพิ่มเลเวลได้ไม่จำกัด ดังนั้นผมจึงเข้าใจได้ว่าทำไมเขาถึงไม่เห็นความหมายในการเข้าร่วม

“…ว่าแต่ ช่วงนี้เห็นคุยกับเจ้าหมูอ้วนบ่อยๆ นี่มีความสัมพันธ์กันยังไงเหรอ?” 

“อะ เอ่อ ยินดีที่ได้รู้จักครับ~”

สึกิชิมะจ้องมองผมด้วยสีหน้างงๆ ลักษณะที่ไม่เกรงใจแบบนี้คงคิดว่าเป็นพวกคนดังสินะ ผมเองก็ไม่อยากให้เกิดความบาดหมางจึงยิ้มแหยๆ และทักทายเขาไป

แต่ถ้าอยู่ใกล้ริสะซึ่งเป็นผู้เล่นเหมือนกัน เขาก็อาจจะสงสัยได้ว่ามีอะไรกันหรือเปล่า? ควรจะหาเหตุผลเหมาะสมๆ มาบอกเพื่อให้เขาลดความระแวงลงดีไหมนะ

“เราสำรวจดันเจี้ยนด้วยกันน่ะ เหมือนเป็นเพื่อนร่วมดันเจี้ยนกันเลย”

ขณะที่ผมกำลังคิดว่าจะตอบอะไรดี ริสะก็รู้ใจและบอกเหตุผลที่ดูดีให้ ส่วนเรื่องที่ผมเป็นผู้เล่นนั้นเก็บเป็นความลับ

“จริงดิกับเจ้านี่? ทั้งๆที่สุดท้ายแล้วจะเป็นแบบนั้น? แต่ก็เอาเถอะใน ดันเอ็กซ์ เขาก็ทำได้ค่อนข้างดีนี่นา พอจะใช้การได้อยู่มั้ง…?”

ถ้าเขารู้จักหมูอ้วนในเกม ก็ไม่แปลกที่จะคิดว่าเขาเป็นคนที่ควรจะรักษาระยะห่าง เพราะถ้าเดินเรื่องตามเส้นทางของคาโอรุ ตัวละครหมูอ้วนจะก่อเรื่องอื้อฉาวมากมายและสุดท้ายก็จะถูกไล่ออกจากโรงเรียน ผมเองก็เคยเสียใจมากในตอนแรก แต่ตอนนี้ต้องขอบคุณครอบครัวที่อบอุ่น ทำให้ผมไม่ได้รู้สึกแย่ไปซะทั้งหมด

“ถ้าได้คุยด้วยแล้วก็เป็นคนดีกว่าที่คิดนะ~ ใช่ไหมโซตะ♪” 

“เอ๊ะ? อะ อือ” 

“ทำไมเจ้านี่ถึงเรียกชื่อเฉยๆ วะเนี่ย ทั้งที่เรียกฉันว่า ‘สึกิชิมะคุง’ แท้ๆ”

ดูจากท่าทางที่แสดงออกมา ดูเหมือนเขาจะสนใจริสะอยู่ไม่น้อย ถึงแม้รูปลักษณ์จะน่ารัก แต่ตัวตนที่แท้จริงคือหัวหน้ากลุ่ม PKK ที่โหดร้ายซึ่งโด่งดังไปทั่ว มีความเป็นไปได้ที่เขาจะไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของริสะในเกม

“ว่าแต่ ฉันอยากถามนานแล้ว ริสะเป็นคนให้คำแนะนำเรื่องดาบกับอาคากิใช่ไหม?” 

“…จะคุยเรื่องนั้นที่นี่เหรอ~?” 

“ไม่เป็นไรหรอกน่า เจ้าหมูมันก็ไม่รู้เรื่องอะไรหรอก แล้วไงล่ะ?”

การให้คำแนะนำเรื่องดาบกับอาคากิ… ตอนเหตุการณ์คาริยะ อาคากิใช้กลยุทธ์ที่ใช้ [สแตติก ซอร์ด] เป็นไพ่เด็ดในการต่อสู้กับคาริยะ เขาน่าจะกำลังคิดว่าริสะเป็นคนสอนกลยุทธ์นั้นให้

“ฉันอยากจะถามกลับบ้าง~ คนที่ให้คำแนะนำเรื่อง ‘การรับมือ’ กับกลยุทธ์นั้นกับคาริยะคุงน่ะคือสึกิชิมะคุงหรือเปล่า~?” 

“ใช่แล้ว การแพ้ของอากางิก็พอเรียกเสียงหัวเราะได้บ้างล่ะ” 

“…แต่การที่เขาพยายามก็เป็นประโยชน์กับพวกเราด้วยนะ~?”

สึกิชิมะหัวเราะเบาๆ คนที่ทำให้บรรยากาศและสถานะของห้อง E แย่ลงเพราะอาคากิแพ้คือเจ้านี่เองสินะ คาริยะรู้กลยุทธ์ [สแตติก ซอร์ด] ด้วยเหตุผลบางอย่างและเตรียมรับมือไว้แล้ว ทำให้การที่อาคากิแพ้ก็ไม่เกินจริงเลย

แต่ทำไมกันนะ? ถ้าอาคากิเติบโตและแข็งแกร่งขึ้น ก็จะเคลียร์อีเวนต์ที่ยุ่งยากมากมายให้เราได้และลดความกังวลลง แต่ในทางกลับกัน ถ้าการเติบโตของเขาหยุดชะงักและเนื้อเรื่องดำเนินไปไม่ได้ ก็จะทำให้ผลลัพธ์ของอีเวนต์ต่างๆ คาดเดาไม่ได้ และผู้ที่จะได้รับผลกระทบก็คือพวกเราเอง

“ก็อยากให้เขาสู้ในอีเวนต์นะ แต่ดูเหมือนอาคากิจะสร้างฮาเร็มขึ้นมาแล้ว ฉันเลยอยากจะก่อกวนสักหน่อย”

ในสมัยเกม เขาดูเหมือนจะชอบคาโอรุมาก และเมื่อเห็นคาโอรุคุยกับคนอื่นอย่างสนิทสนม เขาก็อยากจะก่อกวน ดูเหมือนเขาจะใช้ประโยชน์จากการที่คะแนนความชอบของนางเอกจะลดลงหากทำภารกิจในอีเวนต์คาริยะไม่สำเร็จ

แต่คาโอรุคือคนที่เขาปลื้มเนี่ยนะ! หรือว่านี่หมายความว่าผมซึ่งเป็นเพื่อนสมัยเด็กและคู่หมั้นที่อยู่ตรงหน้า กำลังถูกคู่แข่งที่น่ากลัวกำลังจ้องอยู่รึเปล่า?

นางเอกในเกมส่วนใหญ่เป็นพวกที่หลอกง่าย คาโอรุก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น เธออ่อนแอต่อการกดดันอย่างไม่น่าเชื่อ และในบางแง่ก็ปรารถนาและใฝ่หา “ความแข็งแกร่ง” ที่ผู้เล่นจะได้รับอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ถ้าสึกิชิมะรู้เรื่องนี้ เขาก็อาจจะผลักดันคาโอรุอย่างหนักและแสดงระดับความแข็งแกร่งของเขาให้เห็น ซึ่งมีโอกาสไม่น้อยที่จะประสบความสำเร็จในการพิชิตเธอได้อย่างง่ายดาย

ส่วนในกรณีของผม ตอนนี้ผมถูกเกลียดอย่างรุนแรงจากการล่วงละเมิดทางเพศมากมาย ดังนั้นการแสดงความแข็งแกร่งหรือการกดดันคงไม่มีประโยชน์อะไร… เฮ้ย ความหงุดหงิดเริ่มพลุ่งพล่านแล้วนะ! ใจเย็นๆนะหมูอ้วน!

“งั้นต่อไปนายจะให้ความร่วมมือกับอาคากิคุงแล้วใช่ไหม~?”

ขณะที่ฉันพยายามอย่างหนักที่จะรักษาความสงบในใจ ริสะก็สอบถามการกระทำของสึกิชิมะอย่างเป็นธรรมชาติ นี่เป็นคำถามสำคัญเพื่อทำความเข้าใจความคิดของเขา

“ถ้าฉันอยากจะทำน่ะนะ แล้วก็…ไม่ว่าอีเวนต์อะไรจะเกิดขึ้น ฉันก็รับมือได้สบายๆ”

สึกิชิมะโอ้อวดว่าแม้ปาร์ตี้ของตัวเอกจะล้มเหลวในอีเวนต์และได้รับความเสียหายอย่างร้ายแรง เขาก็ยังสามารถเอาชนะมันได้ด้วยตัวเอง

เหตุผลคืออีเวนต์ที่เกิดขึ้นในเนื้อเรื่องหลักนั้นมีความยากที่สามารถเคลียร์ได้ด้วยเลเวล 30 กว่าๆ เท่านั้น และเลเวลนั้นสำหรับสึกิชิมะแล้ว ดูเหมือนจะทำได้โดยใช้เวลาไม่นาน ดูเหมือนว่าการเพิ่มเลเวลของเขาจะเป็นไปอย่างราบรื่นมาก

“ดังนั้นไม่เกี่ยวกับอาคากิอะไรนั่นหรอกนะ สรุปก็คือแค่มีความสามารถที่จะรอดชีวิตก็พอแล้ว” 

“…นั่นเป็นคำพูดที่ดูถูกผู้คนในเมืองนี้ ไม่สิ ในโลกนี้เลยนะ~”

ใน ดันเอ็กซ์ มีอีเวนต์ที่น่ากลัวมากมายรออยู่ แม้ว่าพวกเราจะเอาชนะมันได้ แต่ผู้คนที่อาศัยอยู่ในโลกนี้ก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ และคงจะเกิดความเสียหายอย่างมหาศาล

หรือว่าเขากำลังมองว่าโลกนี้เป็นเพียงโลกของเกมที่สืบทอดการตั้งค่าของ ดันเอ็กซ์ เท่านั้น? ครอบครัวของผมและคาโอรุไม่ใช่ตัวละครในเกม พวกเขาทุกคนกำลังใช้ชีวิตอย่างแท้จริง มีความกังวล หัวเราะ และร้องไห้

“เรามาถึงโลกแบบนี้แล้ว เราคือผู้ถูกเลือก ถ้าอยากทำก็สามารถได้รับพลังที่จะสร้างโลกใหม่ได้ ฉันจะทำตามใจชอบต่อไป” 

“…ผู้ถูกเลือกงั้นเหรอ~ จริงๆ อย่างนั้นหรือเปล่า” 

“ที่นี่มันน่าสนใจถึงขนาดที่แม้แต่ ‘ประกายแสง’ ของ AKK, ‘ยักษ์’ ของ Rounds, หรือแม้แต่ ‘หายนะ’ ก็ยังมาไม่ถึง แล้วจะให้บอกว่าอะไรถ้าไม่ใช่สวรรค์ที่เลือกพวกเรา?”

ผมก็อยู่ตรงนี้นะ! ไม่ว่าจะเป็นผู้ถูกเลือกจากสวรรค์หรือไม่ก็ตาม ดูเหมือนเขาจะเป็นเด็กหนุ่มที่ค่อนข้างเพ้อฝัน

 

แม้ว่าจะมีความคิดบางอย่างเกี่ยวกับโลกนี้ แต่ผมก็ไม่ได้คิดว่าสึกิชิมะเป็นคนเลวร้ายเป็นพิเศษ เขาคงไม่ได้ตั้งใจที่จะสร้างความชั่วร้ายหรือก่อให้เกิดหายนะอย่างชัดเจน และผมก็ไม่ได้เกลียดแนวคิดที่ว่าถ้ามีพลังพิเศษแล้วจะใช้ทำไมถึงจะผิดล่ะ?

ถ้าผมไม่มีความรักอันอบอุ่นต่อครอบครัวนารุมิ และความรักที่บริสุทธิ์ต่อคาโอรุ ผมก็อาจจะคิดเหมือนกันกับเขา แต่ตอนนี้ผมมีความรู้สึกอันมีค่าเหล่านั้นอยู่ในตัวอย่างแท้จริง ตราบใดที่สึกิชิมะไม่เปลี่ยนความคิด ดูเหมือนว่าเราคงไม่สามารถสนิทกันได้

“แต่การที่นายมั่นใจในการเพิ่มเลเวลขนาดนั้น~ มีความลับอะไรหรือเปล่า~?” 

“ถ้าเธอร่วมทีมกับฉัน ฉันจะบอกให้นะ แต่ต้องมีสัญญาเวทมนตร์ด้วย”

สึกิชิมะยิ้มกริ่มอย่างร้ายกาจ ดูเหมือนเขายังมีไพ่ตายซ่อนอยู่ ซึ่งริสะก็น่าจะพยายามสืบหาให้ได้ว่ามันคืออะไร

“โอ๊ะ ขอโทษทีนะ ไอ่หมู เรื่องเมื่อกี้ลืมมันไปซะนะ” 

“…อืม”

สึกิชิมะพูดพลางตบไหล่ผมอย่างแรง ที่จริงแล้วแม้ผมจะเป็นหมูอ้สน ก็คงเป็นเรื่องยากที่จะลืมเนื้อหาเมื่อครู่

ขณะที่ผมกำลังคิดเรื่องความสัมพันธ์กับสึกิชิมะ ทาจิกิคุงก็เดินเข้ามาหาและเริ่มอธิบายโดยดูจากเอกสาร

“งั้นเรามาเริ่มการฝึกซ้อมกันเลยนะ ก่อนอื่นอยากให้จับคู่ตามที่เรากำหนดไว้”

เหมือนกับวิชาฟันดาบ อันดับแรกคือจับคู่และฝึกซ้อมด้วยดาบยาง ดูเหมือนว่าได้มีการตัดสินใจแล้วว่าจะให้ใครคู่กับใคร และคู่ของผมก็คือ…ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นเธอคนนั้น

 

ตรงหน้าผมคือคุกะซังที่กำลังหาวซ้ำๆ และไม่มีความกระตือรือร้นแม้แต่น้อย

เธอมีความสามารถ 《ประเมินผล》 ซึ่งเป็นเวอร์ชันที่เหนือกว่าของ 《ประเมินอย่างง่าย》 ดังนั้นเธอจึงสามารถทะลุทะลวง 《ปลอมแปลง》 ของผมและมองเห็นสถานะที่แท้จริงได้ เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา ผมควรจะยอมแพ้และทำตัวเป็นเป้าซ้อมไปอย่างเงียบๆ

“อะ…เอ่อ ยินดีที่ได้รู้จักครับ~…” 

“…”

เมื่อหันหน้าเข้าหากันและตั้งท่าดาบ คุกะซังกลับทำเพียงปล่อยมือที่ถือดาบห้อยลงและหาวซ้ำๆ ไม่แม้แต่จะมองมาทางผมด้วยซ้ำ

(จะทำไงดีเนี่ย!)