002 นารุมิ โซตะ

พอเลือก “ตัวละครสุ่ม” แล้วดันกลายเป็น “บุตะโอะ”(หมูตอน)ซะงั้น

ไม่กี่นาทีก่อน ผมยังคงมีความหวังริบหรี่เกี่ยวกับชีวิตในโรงเรียน โดยคิดว่า “ในเมื่อมาถึงโลกของเกมแล้ว ก็คงจะฟินกับนางเอกไปพร้อม ๆ กับการเป็นเทพได้สินะ” แต่ตอนนี้ ความหวังนั้นได้แตกสลายเป็นเสี่ยง ๆ แล้ว

สิ่งที่สะท้อนอยู่ในกระจกคือเด็กหนุ่มมัธยมปลายตัวสูงประมาณ 170 ซม. ผมสีน้ำเงินถูกเสยขึ้นไปด้านหลัง แต่เขากลับมีรูปร่างอ้วนจัด น้ำหนักน่าจะเกิน 100 กก. ได้สบาย ๆ จนคอจมหายไปกับไขมัน ถึงแม้จะไม่ใช่วันที่อากาศร้อนจัด แต่แค่เดินขึ้นบันไดไม่กี่ขั้นก็เหงื่อท่วม ตัวหอบหายใจไม่ทั่วท้อง

“นี่…นี่มันผมจริง ๆ เหรอเนี่ย?”

ผู้ชายในกระจกก็ดูตกใจไม่แพ้กัน ราวกับจะมองจ้องมาทางผมอย่างลอกเลียนแบบ เมื่อเห็นภาพนั้น ผมก็รู้สึกอยากจะหนีจากความเป็นจริงจนสติแทบจะดับลง

ในโลกเดิม ผมมีน้ำหนักมาตรฐานและไม่เคยอ้วนเลย ดังนั้นจึงไม่เคยมีประสบการณ์หอบเหนื่อยขนาดนี้เพียงแค่เดินขึ้นบันไดและเคลื่อนไหวเล็กน้อย อาจจะมีกล้องแอบถ่ายก็ได้ ถึงแม้จะไม่มีทางเป็นไปได้ก็ตาม ผมลองทำหน้าตลกและเลียนแบบท่าทางต่างๆ แต่ผู้ชายตรงหน้ากระจกก็ยังคงเป็นผมจริงๆ…

“อูยยย…ไม่น่าเลือก ‘ตัวละครสุ่ม’ เลย…”

ผมกุมศีรษะนั่งยองๆ แต่พุงที่ยื่นออกมาก็ชนขา

ผมคิดว่า “ตัวละครสุ่ม” คือตัวละครที่จะถูกสร้างขึ้นโดยมีความสามารถและรูปลักษณ์แบบสุ่ม แต่ไม่คิดเลยว่ามันจะหมายถึง “หนึ่งในตัวละครที่มีอยู่แล้ว” ในบรรดาตัวละครคลาส E ที่มีตัวละครเท่ ๆ มากมาย การจับได้บุตะโอะนี่มันซวยจริง ๆ

บุตะโอะ คือตัวร้ายที่ปรากฏขึ้นในเส้นทางพิชิตใจนางเอกบางคน

เขาชอบพูดจาสองแง่สองง่ามทำให้นางเอกลำบากใจอยู่บ่อยครั้ง และยังก่อกวนพระเอกที่สนิทกับนางเอกอยู่ตลอด สุดท้ายก็ถูกพระเอกจัดการจนถูกไล่ออก และพระเอกกับนางเอกก็ลงเอยกันอย่างมีความสุข ผมจำได้ว่ามันมีเนื้อเรื่องประมาณนี้

ถึงอย่างนั้น บุตะโอะก็ไม่ใช่คู่แข่งของพระเอก เขาไม่ได้แข็งแกร่งอะไร เป็นแค่ตัวประกอบน่ารำคาญที่คอยขัดขวางเท่านั้น ผมจึงไม่ได้มีความผูกพันอะไรกับเขาเลย ในเกมก็ถูกเรียกว่า “บุตะโอะ” ดังนั้นผมจึงจำชื่อจริงไม่ได้

“จริงสิ บุตะโอะกับนางเอกคนนั้น…ฮายาเสะ คาโอรุ (Hayase Kaoru) เป็นเพื่อนสมัยเด็กและคู่หมั้นกันไม่ใช่เหรอ?”

ผมพยายามนึกข้อมูลของฮายาเสะ คาโอรุ

เธอเป็นสาวญี่ปุ่นที่มีแขนขาเรียวยาว ขนตายาว ดวงตาคมสวย ผมยาวถึงเอวที่มัดรวบไว้ด้านหลัง มีฝีมือดาบถึงขนาดเคยคว้าแชมป์ระดับประเทศสมัยมัธยมต้น มีผลการเรียนดีเยี่ยม เรียกได้ว่าเก่งทั้งบุ๋นและบู๊ เป็นคนตรงไปตรงมา เข้ากับคนง่าย— ยกเว้นบุตะโอะ

หากเล่นเกมไปเรื่อย ๆ ฮายาเสะ คาโอรุจะกลายเป็นคู่หูที่แข็งแกร่งของพระเอกและกลายเป็นคนรักของเขาด้วย แต่สำหรับบุตะโอะ คงทนไม่ได้ที่เพื่อนสมัยเด็กและคู่หมั้นที่เขาแอบชอบมาตลอดจะถูกพระเอกหนุ่มหล่อสดใสช่วงชิงไปอย่างง่ายดาย แม้ว่าวิธีการตอบโต้จะเป็นการคุกคามทางเพศก็ตาม ก็ช่วยไม่ได้จริง ๆ

ปัญหาคือ ณ จุดเริ่มต้นของภาคเรียน บุตะโอะ ที่น่าเศร้า ตอนนี้คือผมเองและเธอกำลังอยู่ในสถานการณ์ที่บาดหมางกันอยู่ ไม่รู้ว่าในโลกนี้ผมยังคงถูกเกลียดเหมือนในเกมหรือไม่ แต่เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา ผมควรรักษาระยะห่างไว้ดีกว่า

ความรู้สึกแปลก ๆ

— แต่ทำไมนะ?

ยิ่งนึกถึงฮายาเสะ คาโอรุมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งรู้สึกเหมือนมีความกระวนกระวายใจบางอย่าง หรือว่าความทรงจำและความรู้สึกของบุตะโอะยังคงหลงเหลืออยู่ในส่วนใดส่วนหนึ่งของสมองกันแน่… ผมรู้สึกเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างออก แต่กลับติดขัดอยู่ตรงไหนสักแห่ง ดึงความทรงจำออกมาไม่ได้ ทำให้รู้สึกสับสน

ถ้ายังคิดวนเวียนอยู่ที่นี่ต่อไป คงจะประสาทเสียเพราะความเครียด กลับไปที่ห้องเรียนดีกว่า

 

เมื่อเดินเข้าไปในห้องเรียน พร้อมกับถอนหายใจเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ ผมก็สัมผัสได้ถึงสายตาที่จ้องมองมาอย่างเฉียบคมจากนางเอกคนนั้น ตอนนี้ต้องแกล้งทำเป็นไม่เห็นแล้วเมินเฉยไปซะ

(ตอนนี้คงจะถูกเกลียดมากแล้วสินะ)

เนื่องจากผมไม่สามารถดึงความทรงจำใด ๆ ของบุตะโอะออกมาได้ ผมจึงไม่รู้ทั้งสาเหตุที่ความสัมพันธ์ถึงได้เลวร้ายขนาดนี้ และวิธีแก้ไข ก็หวังว่าเวลาจะช่วยแก้ปัญหาให้ได้

รวบรวมสติและมองหาที่นั่งของตัวเอง ดูเหมือนว่าที่นั่งจะเรียงตามลำดับผลการเรียนจากหน้าไปหลัง แต่ที่นั่งของผมกลับอยู่ท้ายสุด — ที่นั่งของ “อันดับบ๊วยของปี”… ฮะ? ข้อสอบเข้ามันเป็นยังไงนะ?

ชั้น A และ D ของโรงเรียนมัธยมปลายนักผจญภัยแห่งนี้ เป็นนักเรียนที่เลื่อนชั้นมาจากโรงเรียนมัธยมต้นนักผจญภัย หรือที่เรียกกันว่า “กลุ่มเอสคาแลคเตอร์” ซึ่งเป็นนักเรียนที่ถูกคัดเลือกเป็นพิเศษโดยรัฐบาลผู้มีความสามารถในการสำรวจดันเจี้ยน

ในทางกลับกัน ชั้น E เป็นกลุ่มที่มาจากภายนอก อัตราการแข่งขันในการสอบเข้าสูงกว่า 100 เท่า และควรจะเป็นกลุ่มหัวกะทิที่ผ่านการแข่งขันอันดุเดือดเข้ามาได้

การที่บุตะโอะสามารถเข้าโรงเรียนนี้ได้ หมายความว่าเขาต้องผ่านอัตราการแข่งขันที่สูงลิบลิ่วอย่างไม่น่าเชื่อเข้ามาได้ หรือว่าเขามีทักษะพิเศษอะไรบางอย่าง? แม้จะเป็นอันดับบ๊วย แต่การสอบผ่านเข้ามาได้ก็ถือว่าสุดยอดแล้ว ควรจะมั่นใจในตัวเองบ้างนะ

นักเรียนบางคนในห้องดูเหมือนจะรู้จักกันและกำลังพูดคุยกันอยู่ แต่บรรยากาศในห้องโดยรวมก็ยังคงตึงเครียด อาจเป็นเพราะความตื่นเต้น พระเอกและนางเอกก็ยังดูเงียบ ๆ และไร้เดียงสาอยู่เลย

ขณะที่ผมกำลังมองเพื่อนร่วมชั้นเหล่านั้นอย่างเลื่อนลอย ก็มีชายหนุ่มในชุดสูท ซึ่งน่าจะอายุราว ๆ ยี่สิบต้น ๆ เดินเข้ามาในห้องเรียน

“ทุกคน นั่งลงได้แล้วครับ เราจะเริ่มโฮมรูมกัน ผมจะอธิบายเกี่ยวกับตัวผม โรงเรียนนี้ และเรื่องผลการเรียนกับเส้นทางอาชีพด้วย”

จากการแนะนำตัว อาจารย์คืออาจารย์ประจำชั้นชื่อ มุไร ฮาจิเมะ (Murai Hajime) จบจากมหาวิทยาลัยนักผจญภัย แสดงว่าเขาคงเป็นศิษย์เก่าที่จบจากโรงเรียนมัธยมปลายนักผจญภัยแห่งนี้ด้วยผลการเรียนดีเยี่ยม ถึงแม้จะผอมบาง แต่ทุกการเคลื่อนไหวและท่วงทีก็น่าจะไม่ธรรมดา ดูเหมือนทหารมากกว่าครูในโรงเรียน อาจารย์จะสอนตลอดหนึ่งปีนี้

หลังจากอธิบายเกี่ยวกับตัวเองเสร็จ อาจารย์ก็เริ่มเขียนหัวข้อเกี่ยวกับโรงเรียนบนไวท์บอร์ด

“หากทำผลการเรียนได้ดีที่โรงเรียนนี้ จะได้รับโควตาเข้ามหาวิทยาลัยนักผจญภัยแห่งชาติ หรือได้รับสิทธิพิเศษเมื่อเป็นนักผจญภัย อาจมีแมวมองจากแคลนชั้นนำหรือบริษัทเอกชนมาทาบทามด้วย เส้นทางอาชีพยอดนิยมเหล่านี้โดยพื้นฐานแล้วจะถูกจัดสรรตามลำดับผลการเรียน”

มหาวิทยาลัยนักผจญภัยแห่งชาติเป็นมหาวิทยาลัยที่มุ่งเน้นการฝึกอบรมบุคลากรเพื่อเป็นหน่วยงานพิเศษที่เชี่ยวชาญด้านดันเจี้ยน หรือเป็นผู้สมัครข้าราชการของกระทรวงดันเจี้ยน ในโลกเดิมของผม ก็ใกล้เคียงกับภาพลักษณ์ของมหาวิทยาลัยป้องกันประเทศหรือมหาวิทยาลัยอุตุนิยมวิทยา อาจารย์บอกว่าการเข้ามหาวิทยาลัยนักผจญภัยเป็นเส้นทางที่ได้รับความนิยมมากที่สุด จึงจัดสรรตามลำดับผลการเรียน

ต่อไปคือสิทธิพิเศษ

นักเรียนของโรงเรียนนี้จะได้รับสิทธิประโยชน์ต่าง ๆ เหมือนข้าราชการ เช่น ค่าเข้าใช้สิ่งอำนวยความสะดวกในดันเจี้ยนของสมาคมนักผจญภัยลดครึ่งราคา หรือฟรีบางส่วน คล้ายกับการได้รับสิทธิประโยชน์เล็กน้อยของนักศึกษามหาวิทยาลัยรัฐบาลในญี่ปุ่น อาจารย์เตือนว่าบางกรณีอาจต้องยื่นคำขอเมื่อใช้บริการ

นอกจากนี้ นักเรียนของโรงเรียนนักผจญภัยยังสามารถเริ่มเป็นนักผจญภัยที่ระดับ 9 (มี 1 ถึง 10 อันดับ โดยอันดับ 1 สูงสุด และอันดับ 10 ต่ำสุด) และมีสิทธิพิเศษในการเข้าดันเจี้ยนได้ทันทีด้วยขั้นตอนง่าย ๆ คนทั่วไปหลังจากดำเนินการแล้ว จะต้องผ่านการพิสูจน์ตัวตน การสอบข้อเขียน การอบรม และการฝึกภาคปฏิบัติก่อน จึงจะเริ่มที่อันดับ 10 ซึ่งค่อนข้างยุ่งยากมาก

การรับเควสต์ในสมาคมนักผจญภัยมีข้อจำกัดตามอันดับนักผจญภัย และหากเป็นอันดับที่สูงกว่าที่กำหนด รัฐบาลก็จะให้สิทธิพิเศษด้วย การเพิ่มอันดับนักผจญภัยโดยพื้นฐานแล้วมีแต่ข้อดี ดังนั้นอาจารย์จึงอยากให้ทุกคนหมั่นทำเควสต์และลองสอบเลื่อนขั้นดู

นอกจากนี้ เส้นทางอาชีพหลังจบจากโรงเรียนนี้ก็หลากหลาย

 

สายงานที่เกี่ยวข้องกับดันเจี้ยนเป็นสายงานที่นิยม มีขนาดตลาดที่ใหญ่ และมีการวิจัยและพัฒนาอย่างเข้มข้น ตัวอย่างเช่น โรงไฟฟ้าส่วนใหญ่ในโลกนี้ใช้หินเวทมนตร์ (Magic Stones) หมายความว่าอุตสาหกรรมพลังงานส่วนใหญ่ได้รับการสนับสนุนจากทรัพยากรดันเจี้ยน การผลิตไฟฟ้าจากหินเวทมนตร์นี้ไม่ปล่อยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ ต้นทุนถูกกว่าโรงไฟฟ้าพลังงานฟอสซิล และยังสามารถย่อขนาดได้ จึงเป็นที่นิยมอย่างมาก

นอกจากนี้ นวัตกรรมเทคโนโลยีวัสดุที่ได้จากดันเจี้ยนก็มีพัฒนาการอย่างมาก อุตสาหกรรมทางการทหารและอุตสาหกรรม IT ก็ได้รับประโยชน์มหาศาลจากสิ่งเหล่านี้ สิ่งเหล่านี้สร้างความมั่งคั่งอย่างมหาศาล และทั่วโลกก็แข่งขันกันลงทุนและวิจัยพัฒนา และสำหรับนักสำรวจดันเจี้ยนที่มีความสามารถสูงนั้น ทั้งภาครัฐและเอกชนต่างก็ต้องการอย่างมาก โรงเรียนนักผจญภัยจึงได้รับข้อเสนอดี ๆ เพื่อดึงตัวไปตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ

แน่นอนว่าสามารถเข้าเรียนมหาวิทยาลัยทั่วไปได้ด้วย คะแนนสอบเข้าของโรงเรียนนักผจญภัยนี้ค่อนข้างสูงมาก รายชื่อมหาวิทยาลัยที่ศิษย์เก่าเมื่อปีที่แล้วเข้าเรียนนั้นล้วนเป็นมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียง

และเรื่องผลการเรียน

“ผลการเรียนในที่นี้ส่วนใหญ่จะหมายถึงผลการเรียนจากการศึกษาและผลการเรียนจากการบุกดันเจี้ยน การแข่งขันและกิจกรรมในโรงเรียน รวมถึงการแข่งขันต่าง ๆ ก็จะถูกนำมาคำนวณในผลการเรียนด้วย แต่จะอธิบายในโอกาสต่อไป”

หมายความว่าไม่ใช่แค่เก่งในดันเจี้ยนก็พอ แต่ผลการเรียนทางวิชาการก็ถูกพิจารณาด้วย เพราะการเรียนรู้ช่วยเพิ่มความสามารถในการปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมที่ไม่รู้จักในดันเจี้ยน และยังมีผลต่อการเพิ่มค่า INT (ความฉลาด) ด้วย ถึงแม้ว่าผมจะจบมหาวิทยาลัยชั้นรองมาแล้วในโลกเดิม แต่ถ้าเป็นการแข่งขันทางวิชาการ ก็น่าจะได้เปรียบอยู่บ้าง

“การบุกดันเจี้ยนเป็นการทำงานร่วมกับเพื่อนร่วมทีม ในขณะเดียวกันพวกคุณก็เป็นคู่แข่งที่ต้องแข่งขันกันในเรื่องผลการเรียน ขอให้ทุกคนตั้งใจให้เต็มที่”

ในการบุกดันเจี้ยน แม้แต่ในเกม การลงดันเจี้ยนเป็นปาร์ตี้ที่มีการจัดสมดุลระหว่างสายโจมตีและสายสนับสนุนจะให้ประสิทธิภาพที่ดีกว่าการลุยเดี่ยว มีข้อยกเว้นบางกรณีที่การลุยเดี่ยวอาจจะดีกว่าในชั้นตื้น ๆ จะหาเพื่อนร่วมปาร์ตี้หรือลุยเดี่ยวอย่างเงียบ ๆ ค่อยคิดทีหลังแล้วกัน

“งั้นต่อไป ผมจะแจกอุปกรณ์ ใครที่ถูกเรียกชื่อก็เดินมาหยิบไปได้”

มันเป็นอุปกรณ์สวมใส่ไฮเทคที่สามารถฉายภาพขึ้นมาตรงหน้าได้เมื่อสวมที่แขนและกดปุ่ม เทคโนโลยีการแสดงผลตัวอักษรในอากาศนั้นมีอยู่ในโลกเดิมของผมแล้ว แต่ไม่เคยมีใครทำได้จริงในรูปแบบอุปกรณ์สวมใส่แบบนี้ นี่ก็เป็นหนึ่งในผลผลิตของเทคโนโลยีที่ได้รับประโยชน์จากดันเจี้ยนสินะ คนชอบแกตเจ็ตอย่างผมตื่นเต้นจนหยุดไม่ได้เลย

ผมรีบกดปุ่มบนอุปกรณ์เพื่อเปิดดู แล้วก็มีหน้าจอขนาดประมาณ 15 นิ้วปรากฏขึ้นตรงหน้า จอที่คนอื่นเปิดอยู่ก็สามารถมองเห็นได้ แสดงว่ามันไม่ใช่การฉายภาพเข้าสู่จอประสาทตา แต่เป็นการฉายภาพกลางอากาศ

บนหน้าจอหลักมีชื่อและสถานะเขียนอยู่

ชื่อ: นารุมิ โซตะ

เลเวล: 1

อาชีพและระดับอาชีพ: นิวบี้ เลเวล 1

ระดับนักผจญภัย: —ยังไม่ลงทะเบียน—

สถานะ:

HP สูงสุด: 7

MP สูงสุด: 9

STR (ความแข็งแกร่ง): 3

INT (ความฉลาด): 9

VIT (ความทนทาน): 4

AGI (ความว่องไว): 5

MND (จิตใจ): 11

สกิล 1/2

* กินจุ

* <ว่าง>

อืม ชื่อของบุตะโอะคือ นารุมิ โซตะ สินะ… เมื่อถูกพูดถึงก็รู้สึกเหมือนคุ้น ๆ ชื่อนี้ อย่างไรก็ตาม ในโลกเดิมผมเป็นผู้ชายที่ก้าวเท้าข้างหนึ่งเข้าไปในวัยกลางคนแล้ว การได้กลับมาเป็นวัยรุ่นในชีวิตนักเรียนมัธยมปลายก็เป็นข้อดีนะ

เลเวลและเลเวลอาชีพ (※1) เป็น 1 ทั้งคู่ คงเป็นเพราะยังไม่เคยต่อสู้ใด ๆ เลย สำหรับ [นิวบี้] หมายถึง “มือใหม่” หรือ “ผู้มาใหม่” โดยปกติแล้ว อาชีพแรกจะเริ่มต้นด้วย [นิวบี้] ยกเว้นบางกรณี หากสะสมค่าประสบการณ์และเพิ่มระดับอาชีพ ก็จะสามารถเรียนรู้สกิลบางอย่าง หรือเปลี่ยนอาชีพอื่นได้

ที่ระดับนักผจญภัยยังไม่ลงทะเบียน คงเป็นเพราะยังไม่ได้ลงทะเบียนกับสมาคมนักผจญภัยในตอนนี้ ผมจดไว้ในใจว่าถ้าจะเข้าดันเจี้ยน ต้องรีบไปที่สมาคมนักผจญภัยให้เร็วที่สุด

(ค่าความสามารถของสถานะ…บอกตามตรงว่าต่ำไปหน่อยนะ)

ในเกม ผมเคยรีเซ็ตมาราธอน (※2) หลายครั้งเพื่อกำหนดค่าความสามารถเริ่มต้น โดยตั้งเป้าไปที่สถานะ ALL 10 ขึ้นไปและสกิลหายาก แต่เมื่อเติบโตขึ้น สถานะเริ่มต้นก็จะกลายเป็นแค่ความคลาดเคลื่อนเล็กน้อยเท่านั้น… เอาเถอะ บ่นไปก็ไม่เปลี่ยนอะไรได้ ก็ไม่ใส่ใจแล้วกัน

ค่าเหล่านี้ดูเหมือนจะเป็นค่าที่วัดได้จากอุปกรณ์เปลี่ยนอาชีพในตอนสอบเข้า แล้วถูกส่งไปยังฐานข้อมูลของโรงเรียนนักผจญภัยและโอนย้ายมายังอุปกรณ์นี้ ดังนั้นต้องระวังว่ามันไม่ใช่สถานะที่แสดงแบบเรียลไทม์

— แล้วก็

(…หา? ผมไม่เคยเห็นสกิล <กินจุ> มาก่อนเลย หรือว่านี่คือสาเหตุที่ทำให้ผมอ้วนกันนะ?)

ในโลกนี้ บางคนก็รับสกิลได้ตั้งแต่แรกเริ่ม โดยไม่จำเป็นต้องเพิ่มเลเวลหรือเลเวลอาชีพในดันเจี้ยน การได้รับสกิลโจมตีหรือเวทมนตร์รักษาจะช่วยให้การสำรวจดันเจี้ยนในตอนแรกเป็นไปอย่างราบรื่น ดังนั้นผมจึงเคยรีเซ็ตมาราธอนเพื่อหาสกิลที่ดี แต่สกิล <กินจุ> จะมีประโยชน์อะไรกันนะ

จากชื่อสกิล ก็น่าจะเป็นสกิลที่เกี่ยวกับการกินเยอะ… หากต้องใช้ชีวิตอยู่ในร่างนี้ต่อไป บางทีอาจจะดีกว่าถ้าจะรีบเอาสกิลอื่นมาทับและพยายามลดน้ำหนัก เพราะนี่ไม่ใช่เวลาที่จะหอบหายใจแค่เดินขึ้นหรือลงบันไดในดันเจี้ยนแล้ว

นอกจากนี้ยังมีฟังก์ชันโทรศัพท์ อีเมล กล้อง และ SNS ด้วย สามารถใช้สื่อสารกับเพื่อนร่วมทีมในดันเจี้ยน และยังสามารถใช้สั่งการและควบคุมกลยุทธ์ได้ด้วย มีฟังก์ชันสำหรับส่งรายงานด้วย

(เอาล่ะ ส่วนสำคัญคือเมนูออกจากระบบ… ไม่มี! ไม่มีจริง ๆ ด้วย! ออกจากระบบไม่ได้เหรอเนี่ย?)

หรือว่าไม่ใช่แค่จิตสำนึกที่อยู่ในโลกของเกม แต่เป็นการย้ายร่างมาทั้งหมดเลย? ตราบใดที่ไม่มีเมนูออกจากระบบ บนอินเทอร์เฟซของอุปกรณ์ ผมก็คิดไม่ออกว่าจะมีวิธีกลับโลกเดิมได้อย่างไร และผมก็ไม่ได้อยากกลับโลกเดิมขนาดนั้น แต่การกลายเป็นบุตะโอะทำให้ผมรู้สึกหดหู่

อุตส่าห์ได้มาอยู่ในโลกของ “ดันเจี้ยนเอ็กซ์เพอเรอร์” ที่ใฝ่ฝันแท้ ๆ…

 

(※1) เลวลและเลเวลอาชีพ

การเพิ่มเลเวลจะทำให้สถานะเพิ่มขึ้นและได้รับประโยชน์ต่าง ๆ เลเวลสูงสุดใน “ดันเจี้ยนเอ็กซ์พลอเรอร์” คือ 90

เลเวลอาชีพสูงสุดคือ 10 เมื่อเพิ่มเลเวลอาชีพ อาจเรียนรู้สกิลใหม่ ๆ ได้ เมื่อเปลี่ยนอาชีพ เลเวลอาชีพจะเริ่มต้นที่ 1 อาชีพบางประเภทก็มีโบนัสสถานะด้วย

(※2) รีเซ็ตมาราธอน

วิธีการรีเซ็ตเกมและเริ่มต้นใหม่ เพื่อสร้างตัวละครใหม่และตั้งเป้าหมายที่สถานะหรือสิทธิประโยชน์ที่มีค่าโบนัสดี ๆ เรียกย่อ ๆ ว่า “รีเซม่า”