012 ปฐมนิเทศ

 

โรงเรียนนักผจญภัยแห่งนี้ให้ความสำคัญกับการเรียนไม่แพ้กับการพิชิตดันเจี้ยน

 

ห้องเรียนพิเศษ ห้องสมุด ห้องดนตรี ห้องวิทยาศาสตร์ รวมถึงอุปกรณ์การเรียน อุปกรณ์ทดลอง และอุปกรณ์โสตทัศน์ ต่างก็ใช้งบประมาณมหาศาล มีสถานที่ให้เยี่ยมชมมากมาย เพียงมองแวบเดียวก็รู้ได้ทันทีว่าระดับอุปกรณ์ที่ใช้แตกต่างจากโรงเรียนรัฐบาลที่ผมเคยเรียนในโลกเดิมมาก เครื่องเสียงนี้ราคาเท่าไหร่กันเนี่ย

 

การที่สามารถลงทุนได้มากขนาดนี้เป็นเพราะได้รับงบประมาณมหาศาลจากประเทศ นอกจากนี้ ยังมีการบริจาคจากบริษัทเอกชนอย่างไม่ขาดสาย เนื่องจากความสัมพันธ์ที่แนบแน่นกับข้าราชการ ด้วยเหตุผลเหล่านี้ ทำให้โรงเรียนแห่งนี้แตกต่างจากโรงเรียนทั่วไป และสามารถระดมทุนได้มหาศาล

 

อาจารย์กล่าวให้โอวาทอันทรงคุณค่าว่า “ถ้ามัวแต่หมกมุ่นอยู่กับดันเจี้ยนอย่างเดียว ก็ไม่สามารถเลื่อนชั้นเรียนได้นะ พยายามเข้าล่ะ” จากนั้นเราก็ออกจากอาคารเรียนไปเยี่ยมชมสิ่งอำนวยความสะดวกภายนอก

 

อนึ่ง “การเลื่อนชั้นเรียน” คือระบบการจัดชั้นเรียนที่แบ่งปีการศึกษาออกเป็นสองภาคเรียน คือ ภาคต้นและภาคปลาย โดยจะมีการประเมินผลการเรียนในดันเจี้ยนและผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนเมื่อสิ้นสุดแต่ละภาคเรียน หากผลการเรียนดี แม้จะเป็นชั้น E ก็สามารถเลื่อนชั้นเป็น D หรือ C ได้

 

แต่ในการเลื่อนชั้นแต่ละครั้ง ไม่ว่าจะทำคะแนนได้ดีแค่ไหน ก็สามารถเลื่อนได้แค่ชั้นเดียวเท่านั้น จากชั้น E จะเลื่อนเป็นชั้น A ได้นั้น ต้องใช้เวลาถึง 3 ปีในโรงเรียนมัธยม มีโอกาสเลื่อนชั้น 6 ครั้ง อย่างน้อยต้องเลื่อนชั้นได้ 4 ครั้ง ในทางกลับกัน ถ้าผลการเรียนไม่ดี ก็อาจถูกลดชั้นได้

 

หากสามารถจบการศึกษาด้วยชั้น A ก็จะได้รับสิทธิ์เข้ามหาวิทยาลัยนักผจญภัยได้ทันที ดูเหมือนว่าทุกคนในชั้น E ต่างก็พยายามอย่างเต็มที่ แต่… ชั้น E แตกต่างจากชั้นอื่นตรงที่การลงดันเจี้ยนครั้งแรกก็เริ่มจากโรงเรียนมัธยมปลายเลย ดังนั้น หากจะตั้งเป้าหมายไปที่ชั้น A อย่างจริงจัง ก็ต้องมีความสามารถในระดับที่สามารถแข่งขันกับชั้น D ได้ภายในหนึ่งปีแรกหลังจากการเข้าเรียน สำหรับผมแล้วอาจจะพอทำได้ แต่สำหรับเพื่อนร่วมชั้น E ที่ไม่มีความรู้เรื่องเกมเลย ดูเหมือนจะเป็นเงื่อนไขที่ไม่ยุติธรรมอย่างยิ่ง

 

ขณะที่ผมคิดเรื่องเหล่านั้นพลางเดินไป ก็มาถึงหน้าอาคารขนาดใหญ่เป็นพิเศษแห่งหนึ่ง

 

“ที่นี่คือลานประลอง แน่นอนว่าพื้นที่ทั้งหมดนี้อยู่ภายในขอบเขตของเมจิกฟิลด์ที่มีประสิทธิภาพเพียงพอที่จะทนทานต่อการฝึกฝนสกิลได้ มีอาวุธที่ทู่ปลายและชุดเกราะโลหะหลากหลายชนิดเตรียมไว้ให้ การใช้งานจะต้องยื่นคำขออนุญาตล่วงหน้า ระวังด้วย”

 

ดูเหมือนว่าการตรวจสอบสกิลและการฝึกต่อสู้กับคนสามารถทำได้ที่นี่ แม้จะสามารถทำนอกอาคารได้ แต่หากใช้สกิลที่รุนแรง อาจทำให้เกิดความเสียหายต่อทรัพย์สินได้ จึงต้องระมัดระวัง

 

และตามคำบอกเล่าของอาจารย์ หากคิดจะเข้าร่วมการแข่งขันประลองหรือเข้าศึกษาต่อในมหาวิทยาลัยนักผจญภัย ก็ควรฝึกฝนการต่อสู้กับคน การต่อสู้กับคนมีความสำคัญก็จริง แต่ในขณะที่เลเวลยังต่ำการเพิ่มเลเวลจะทำให้แข็งแกร่งขึ้นได้มากกว่า ผมจึงตั้งใจจะให้ความสำคัญกับเรื่องนั้นมากกว่า

 

ต่อไป เราถูกพาไปยังสถานที่ที่คล้ายกับห้องพยาบาล ซึ่งมีกลิ่นยาจางๆ ลอยมา

 

“ที่นี่คือห้องพยาบาล ในวันธรรมดาจะมีอาจารย์ที่เป็น [พรีสต์] ที่สามารถใช้เวทมนตร์ 《ฟื้นฟูปานกลาง》 (Medium Heal) และ 《ฟื้นฟูอย่างง่าย》 (Simple Regeneration) ประจำอยู่ หากบาดเจ็บจากการสำรวจดันเจี้ยนหรือการฝึกฝน ให้รีบมาที่นี่ทันที”

 //Tomaji:ผมควรจะทับศัพท์เลยหรือแปลเป็นฮีลเลอร์ดีเริ่มสับสนแล้วครับฮาๆ\ 

อาจารย์หนุ่มรูปหล่อที่เป็น [พรีสต์] โบกมือทักทายอย่างเป็นมิตร แม้จะเป็นอาวุธที่ลดความคมลงเพื่อลดพลังโจมตี แต่การต่อสู้กันก็อาจทำให้บาดเจ็บได้บ้าง 《ฟื้นฟูอย่างง่าย》 สามารถรักษาการสูญเสียนิ้วมือหนึ่งหรือสองนิ้วได้ นับว่าน่าเชื่อถืออย่างยิ่ง แต่ผมก็ไม่อยากจะไปรบกวนบ่อยนัก

 

จากนั้น เราถูกพาไปยังพื้นที่ที่เรียงรายไปด้วยอาคารที่เหมือนโรงงานที่มีทางเข้าเปิดกว้าง ภายในอาคารมีอาวุธหลายประเภทจัดแสดงอยู่ และลึกเข้าไปก็จะเห็นเครื่องมือและค้อนลมจำนวนมากสำหรับการตีขึ้นรูปโลหะ ที่นี่น่าจะเป็นสถานที่สำหรับการถลุงและแปรรูปเหล็กกล้าและโลหะที่ได้จากดันเจี้ยน

 

“ที่นี่คือศูนย์รวมโรงงาน ที่ไม่ได้แค่ผลิตอาวุธและชุดเกราะเท่านั้น แต่ยังวิจัยอุปกรณ์เวทมนตร์ด้วย มีร้านค้าจากภาคเอกชนมาตั้งด้วย ดังนั้นระมัดระวังอย่าทำตัวเสียมารยาทนะ”

 

หากนำวัสดุไปเจรจากับช่างตีเหล็กในโรงงาน ก็สามารถสร้างอุปกรณ์ได้ในราคาถูก วัสดุที่ได้จากดันเจี้ยนบางชนิดก็เป็นโลหะที่อุดมด้วยพลังเวท ดังนั้น หากได้วัสดุที่ดีมา ก็อาจจะดีที่จะจ้างโรงงานให้ผลิตให้

 

สามารถส่งคำขอผลิตได้ที่ร้านค้าของกิลด์นักผจญภัย และเมื่อเลเวลสูงขึ้น ก็สามารถแลกเปลี่ยนอาวุธและชุดเกราะได้ที่ร้านค้าลับในดันเจี้ยนด้วยเช่นกัน จึงอยากจะลองเปรียบเทียบดูอย่างละเอียด หากสนิทกับคาโอรุ ก็เป็นไปได้ที่จะขอให้คุณทัตสึช่วย แต่…ตอนนี้ขอตัดออกไปก่อน

 

“ที่โรงงานยังให้อาวุธยืมแก่นักเรียนด้วย หากยังไม่มีอาวุธเป็นของตัวเอง ก็สามารถมายืมที่นี่ได้ในภายหลัง แม้จะไม่มีอาวุธระดับสูงมากนัก แต่สำหรับชั้น 10 อาวุธระดับนี้ก็เพียงพอแล้ว”

 

เมื่อลองดูอาวุธให้เช่า ก็พบว่ามีดาบและค้อนที่หลากหลายขนาด การยืมดีกว่าการซื้อที่ร้านค้าแบบสุ่มๆ เพราะถูกกว่าและคุณภาพก็น่าจะดีกว่า ไม้เบสบอลของผมเมื่อวานเพิ่งพังเป็นชิ้นๆ พอดีเลย

 

หลังจากโรงงาน ก็มุ่งหน้าสู่อาคารชมรม เพื่อรับคำอธิบายกิจกรรมชมรม บริเวณนี้เป็นที่รวมของห้องชมรมและสถานที่ฝึกซ้อมโดยเฉพาะ ซึ่งใช้งบประมาณจำนวนมากอีกเช่นกัน ดูเหมือนว่าจะมีผู้สนับสนุนที่จัดหาอุปกรณ์ฝึกซ้อม อาวุธ และเงินทุนให้ เห็นโลโก้บริษัทอยู่ทั่วทุกที่

 

“กิจกรรมชมรมของโรงเรียนนี้โดยรวมแล้วเกี่ยวข้องกับการสำรวจดันเจี้ยน กิจกรรมจะแบ่งตามอาวุธและอาชีพ ขอแนะนำให้เข้าร่วมกิจกรรมชมรมเพื่อเพิ่มพูนความรู้เกี่ยวกับอาชีพเฉพาะ หรือเพื่อฝึกฝนอาวุธที่ตนถนัด จะมีการจัดงานแนะนำชมรมในสุดสัปดาห์นี้ แต่สำหรับผู้ที่สนใจ โปรดพิจารณาอย่างรอบคอบก่อนเข้าร่วม”

 

ชมรมที่เกี่ยวข้องกับอาวุธมีชมรมดาบ ชมรมธนู และอื่นๆ และแม้แต่ชมรมดาบก็ยังแบ่งเป็นชมรมดาบที่หนึ่ง ชมรมดาบที่สอง เป็นต้น โดยแบ่งตามกลุ่มหรือผู้สนับสนุน ในเกมก็มีกิจกรรมที่เกี่ยวข้องกับชมรมมากมาย แต่ผมอยากมีเวลาสำรวจดันเจี้ยนมากกว่า จึงคิดว่าจะไม่เข้าร่วมชมรม ชมรมกลับบ้านบันไซ!

 

…เอาจริงๆ คือ ผมอยากหลีกเลี่ยงกิจกรรมที่เกี่ยวข้องกับชมรม เพราะมีอีเวนต์ที่น่ารำคาญมากมาย เช่น การจัดการกับความสัมพันธ์ที่ไม่ดีและความรุนแรง แม้จะมีรางวัลที่ดีพอสมควร แต่ผมก็ไม่อยากสัมผัสประสบการณ์เหล่านั้นในชีวิตจริง ปล่อยให้ตัวเอกจัดการไปแล้วกัน

 

ในที่สุด กลุ่มชั้น E ก็มาถึงบริเวณทางเข้าดันเจี้ยน

 

อาคารเรียนและสิ่งอำนวยความสะดวกของโรงเรียนแห่งนี้สร้างคร่อมทางเข้าดันเจี้ยน เพื่อใช้ประโยชน์จากขอบเขตเมจิกฟิลด์ที่จำกัดในรัศมีประมาณ 150 เมตรจากทางเข้าได้อย่างเต็มที่ และเมจิกฟิลด์ไม่เพียงแต่ใช้สำหรับการศึกษาของนักผจญภัยเท่านั้น แต่ยังจำเป็นสำหรับการวิจัยทรัพยากรและวัสดุที่ได้จากดันเจี้ยนด้วย

 

อย่างไรก็ตาม การเข้าไปในดันเจี้ยนจะต้องผ่านประตูตรวจตั๋วที่จัตุรัสกิลด์นักผจญภัย แม้จะสามารถไปถึงบริเวณทางเข้าจากภายในโรงเรียนได้ แต่ก็มีกฎว่าไม่สามารถเข้าไปได้โดยไม่ผ่านการรักษาความปลอดภัย

 

“การลงทะเบียนบัตรนักผจญภัยจะทำที่กิลด์นักผจญภัยก็ได้ แต่หากยังไม่ได้ทำ ให้กรอกข้อมูลที่จำเป็นในแบบฟอร์มนี้แล้วยื่นให้ฉัน ฉันจะออกบัตรนักผจญภัยให้ทันที”

 

ดูเหมือนว่าไม่จำเป็นต้องไปลงทะเบียนที่กิลด์นักผจญภัยเสมอไป แต่ผมอยากเข้าดันเจี้ยนให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ จึงไม่มีปัญหาอะไร

 

“เอาล่ะ ได้เวลาอาหารกลางวันแล้ว ด้านโน้นคือโรงอาหาร ถ้าคิดจะใช้บริการก็ควรซื้อคูปองไว้”

 

อาจารย์ดูนาฬิกาพลางชี้ไปที่โรงอาหาร มีที่นั่งระเบียงสำหรับรับประทานอาหารนอกอาคาร คล้ายกับร้านอาหาร ใกล้ทางเข้าโรงอาหารมีนักเรียนจำนวนมากรวมตัวกันอยู่แล้ว กำลังมองดูเมนูอาหารตัวอย่างที่ทำได้อย่างดีเยี่ยม

 

ข้าวราดแกงกะหรี่ราคา 280 เยน… แถมข้าวกับซุปมิโซะเติมได้ไม่อั้นอีกเหรอ!? ด้วยปริมาณขนาดนี้ในราคานี้ บางทีอาจจะไม่ต้องเตรียมข้าวกล่องมาแล้วก็ได้ ท้องของผมเริ่มส่งเสียงร้อง!

 

“จะนัดรวมตัวกันที่จัตุรัสหน้ากิลด์นักผจญภัยตอนบ่ายโมงนะ ตอนนี้ให้แบ่งกลุ่มกัน 3-5 คนพลางกินข้าวไปด้วยก็ได้ เพราะจะเข้าไปในดันเจี้ยน”

 

ในดันเจี้ยนมีสัตว์ประหลาดซุ่มโจมตีและกับดักต่างๆ เช่น หลุมพราง ดังนั้นเพื่อความปลอดภัยของกันและกันหากเกิดปัญหาขึ้นกับใครคนใดคนหนึ่ง จึงเป็นเรื่องพื้นฐานที่จะต้องจัดปาร์ตี้และลงไปสำรวจเป็นกลุ่มหลายคน

 

แต่จะมีใครอยากร่วมกลุ่มกับผมที่เคยทำพลาดบ้างไหมนะ…

 

“มีใครอยากร่วมกลุ่มกับฉันบ้าง? ต้องการแนวหน้า 2 แนวหลัง 2” “ฉันใช้ 《เมจิกแอร์โรว์》 ได้นะ มีใครอยากร่วมกลุ่มด้วยไหม?” “ทางนี้แนวหน้า 1 แนวหลัง 1 คนที่มีสกิล《ค้นหา》 จะพิจารณาเป็นพิเศษ ไม่มีเลยเหรอ?” “นี่ๆ นาย นายไม่ร่วมกลุ่มกับฉันเหรอ?” “เอ๋ จะเอายังไงดีนะ”

 

ทันใดนั้นก็เริ่มมีการชวนเข้าปาร์ตี้และการแนะนำตัวเอง แม้จะยังไม่ถึงเวลาอาหารก็เถอะ แต่พวกคนฮอตก็เริ่มชวนกันอย่างสนุกสนาน เมื่อแอบฟังอย่างเงียบๆ ก็พบว่า…

 

(แน่นอนว่าคนที่มีสกิลโจมตีเป็นที่นิยมที่สุด)

 

ในชั้นล่างๆ ยกเว้นพื้นที่พิเศษ ไม่มีกับดักหรือสัตว์ประหลาดที่ดุร้ายมากนัก จึงมีอัตราการเกิดอุบัติเหตุน้อย และมีแนวโน้มที่จะให้ความสำคัญกับประสิทธิภาพ เมื่อฟังข้อกำหนดการรับสมัครของเพื่อนร่วมชั้น ก็เข้าใจได้ว่าสกิลโจมตีได้รับความนิยมมากกว่าสกิลฟื้นฟู

 

“คุณอากากิ ถ้าไม่รังเกียจ มาร่วมกลุ่มกับพวกเราไหมคะ?”

 

อากากิกำลังถูกกลุ่มผู้หญิงหลายคนแย่งชวนให้เข้าร่วมกลุ่ม น่าอิจฉาจังเลยนะ! นอกจากจะเป็นคนหน้าตาดีแล้ว ยังมีสกิลสุดยอดอย่าง 《ดาบเวทขั้นสูง》 ตั้งแต่แรกเริ่ม จึงเป็นเรื่องปกติที่คนจะมารวมตัวกัน แต่ดูเหมือนว่าเขาจะร่วมกลุ่มกับคาโอรุและคนอื่นๆ จึงปฏิเสธคำชวนไป

 

พิงก์จังกับคาโอรุกำลังดึงมือของทาเทคิพลางเรียกอากากิ ดูเหมือนว่าสี่คนนั้นจะเข้ากันได้ดี… อึ๊ก แย่แล้ว ท่าทางจิตวิญญาณของหมูจะส่งเสียงร้องโหยหวนอีกแล้ว ต้องหาอะไรมาเบี่ยงเบนความสนใจเสียหน่อย ไม่งั้นก็อยากจะร้องไห้เพราะแทบจะโดนทิ้งให้อยู่คนเดียวแล้ว

 

“ทุกคนคะ ตรงนั้นว่างนะคะ พวกเราไปหาที่นั่งก่อนแล้วค่อยคุยเรื่องปาร์ตี้กันพลางทานอาหารดีไหมคะ”

 

คุณโอโมริที่ดูเป็นหัวหน้าห้องชี้ไปที่ที่นั่งว่างพลางกล่าวว่า “การรวมตัวกันตรงทางเข้าโรงอาหารก็เกะกะด้วยค่ะ” ด้วยเหตุนั้น เพื่อนร่วมชั้นจึงวางกระเป๋าและไปสั่งอาหารกลางวัน

 

ผมกำลังจะจมดิ่งสู่ความคิดเชิงลบ เลยตั้งใจจะกินข้าวเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ อาหารกลางวันประจำวันนี้เป็นชุดที่สมดุลดีมาก มีข้าว ซุปมิโซะ ปลาทูทอด สลัด และผักดอง ผมตักข้าวพูนจานแล้วนั่งลง

 

“งั้นเรามาทานกันเลยค่ะ!”

 

เมื่อคุณโอโมริส่งสัญญาณ ก็เริ่มอาหารกลางวัน ทุกคนกำลังแสดงสถานะของตัวเองบนเครื่องมือสื่อสารพลางทานอาหารไปด้วย เพื่อโปรโมทตัวเอง การจัดตั้งปาร์ตี้ครั้งแรกไม่ได้สำคัญอะไรมากนัก แต่เนื่องเป็นการสำรวจดันเจี้ยนครั้งแรก ทุกคนจึงดูจริงจังมาก

 

ผมก็บอกว่าตัวเองมีสกิลเริ่มต้นเช่นกัน แต่กลับได้รับรอยยิ้มเจื่อนๆ ไม่พอ ยังโดนทำหน้าไม่พอใจอย่างโจ่งแจ้งจนอยากร้องไห้ ก็แน่ล่ะ 《กินจุ》 ก็เหมือนกับบอกว่า “ฉันหิวตลอดเวลาและกินได้เยอะมาก” จะเป็นการโปรโมทตัวเองได้ยังไงกัน

 

แม้จะเพิ่งเริ่มกินไปไม่กี่นาที แต่ปาร์ตี้หลายกลุ่มก็จัดตั้งขึ้นอย่างต่อเนื่อง บรรยากาศเป็นกันเอง ดูเหมือนว่าหลังจากนี้จะไปยืมอาวุธกัน…

 

“มีใครยังไม่เข้าร่วมกลุ่มบ้างไหม? อ๊ะ… นายเองเหรอ หมูอ้วน”

 

“ใครจะไปรับคนแพ้แม้แต่สไลม์เข้าปาร์ตี้ล่ะ”

 

“หมอนั่นแพ้จริงๆ เหรอ? เพราะรูปร่างแบบนั้นรึเปล่า?”

 

“ใครก็ได้ รับเขาเข้าไปหนอยสิ~ อ๊ะ ส่วนของพวกเราเต็มแล้ว คงไม่ไหวหรอก”

 

ชีวิตในโรงเรียนของผมเริ่มต้นได้แย่จริงๆ ไม่ได้ร้องไห้นะ แค่แพ้ละอองเกสรจนแสบตาเท่านั้นเอง

 

แต่ในความมืดมิดนั้น ก็ยังมีเทพธิดามาช่วย…

 

“นี่ คุณนารุมิก็เป็นนักเรียนที่สอบเข้าโรงเรียนนี้ได้เหมือนกันนะคะ งั้นถ้าไม่รังเกียจ มาเข้าร่วมปาร์ตี้กับพวกเราไหมคะ?”

 

เมื่อผมเงยหน้าขึ้น ก็เห็นเทวทูต… ไม่สิ คุณโอโมริกำลังยิ้มให้

 

“จ…จริงเหรอครับ! ขอบคุณมากครับ!”

 

ในเกม ผมเคยเป็นฝ่ายสนับสนุนประธานนักเรียนคนต่อไป แต่ตอนนี้คงต้องเปลี่ยนมาเป็นฝ่ายสนับสนุนหัวหน้าห้องโอโมริแล้วล่ะ!

 

 

Tomaji ///ตอนนี้ผมสับสนกับชื่อสกิลครับ ไม่รู้จะทับศัพท์เลยหรือแปลเป็นไทยเลยดี ฮาๆ