011 หมูอ้วนผู้อ่อนแอที่สุด

 

“โซตะ~ คาโอรุจังมารับแล้วจ้ะ~”

 

เสียงแม่ตะโกนมาจากชั้นล่าง คาโอรุเพื่อนสมัยเด็กของผมดูเหมือนจะมีข้อตกลงลับๆ ที่จะไปโรงเรียนด้วยกันทุกวันตั้งแต่สมัยมัธยมต้น และมันก็ยังคงอยู่แม้กระทั่งตอนนี้ที่เราเข้าโรงเรียนนักผจญภัยแล้ว… ช่างเป็นผู้ชายที่โชคดีอะไรอย่างนี้ ที่มีสาวสวยอย่างเธอคอยมารับ

 

ผมรีบใส่ชุดนักเรียนแล้วลงบันไดไป ก็พบคาโอรุยืนกอดอกรออยู่ ไม่ได้ทำหน้าบึ้งตึงอะไร แต่ก็ไม่ได้ดูอารมณ์ดีนัก

 

“ช้าจริงนะโซตะ… ช่างเถอะ ไปกันได้แล้ว”

 

“โอเค”

 

คาโอรุสะบัดผมยาวเดินนำไปอย่างสง่างาม ผมคิดว่าจะเดินข้างๆ เธอเลยก้าวเข้าไป แต่เธอกลับเร่งฝีเท้าเหมือนจะปฏิเสธ ทำให้ผมต้องเดินตามหลังเธอไปอย่างเงียบๆ ถ้าไม่ชอบขนาดนั้นทำไมถึงต้องมารับอย่างสม่ำเสมอด้วยนะ… แค่ไม่กี่ร้อยเมตรก็ถึงโรงเรียนแล้วแท้ๆ ไม่ได้มีเวลาจะคุยอะไรกันมากมาย ผมเลยไม่ใส่ใจ คิดซะว่าแค่ได้ไปโรงเรียนด้วยกันก็ขอบคุณมากแล้ว

 

แต่ว่า… ทำไมเธอถึงได้เหลือบมองผมอยู่บ่อยๆ นะ เดินอยู่ข้างหน้าก็เลยเห็นได้ชัดเวลาเธอหันกลับมามอง พอสบตากันก็รีบหันหน้าหนีทันที หรือว่าเธอจะตกหลุมรักหมูอ้วนอีกครั้งแล้วน่ะ? ล้อเล่นน่า

 

ขณะที่คิดอะไรเข้าข้างตัวเองไปเรื่อยเปื่อย ผมก็เดินไปตามถนนในฤดูใบไม้ผลิ อากาศเช้านี้ค่อนข้างเย็น แต่ก็เป็นอุณหภูมิที่เหมาะกับคนอ้วนขี้เหงื่อ ต้นซากุระส่วนใหญ่ร่วงโรยไปเกือบหมดแล้ว เหลือเพียงคนงานทำความสะอาดไม่กี่คนที่กำลังกวาดกลีบดอกไม้ที่ร่วงหล่นอยู่ นักเรียนส่วนใหญ่พักอยู่ในหอพัก จึงมีนักเรียนที่เดินผ่านประตูหลักไปโรงเรียนไม่มากนัก

 

ขณะที่ผมกำลังเก็บรองเท้าในตู้รองเท้าอย่างซาบซึ้งใจว่าจะใช้ชีวิตในโรงเรียนอย่างจริงจังเป็นครั้งที่สอง ที่จะเริ่มต้นขึ้นในวันนี้ ก็มีคนสองสามคนกระซิบกระซาบกันพลางมองมาที่ผม ผมนึกว่าไม่ได้จัดทรงผม เลยใช้มือเสยผมแล้วเดินเข้าไปในห้องเรียนพร้อมกับคาโอรุ…

 

“เฮ้ย แกน่ะ ได้ยินมาว่าแพ้สไลม์เหรอ”

 

เอ่อ… เพื่อนร่วมชั้นที่ยังไม่รู้จักชื่อทักผมขึ้นมา

 

“สไลม์เหรอ?”

 

“ได้ยินมาว่าแพ้สไลม์ชั้น 1 ของดันเจี้ยน แล้วก็ต้องถูกช่วยออกมาด้วย”

 

ใช่แล้ว เมื่อวานผมถูกช่วยออกมาจริงๆ พอรู้สึกตัวก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องพยาบาลของกิลด์นักผจญภัย ได้ยินมาว่าตอนที่พบตัวผมนั้นถูกสไลม์หลายตัวรุมกระทืบอยู่ โชคดีที่ไขมันหนาทำให้มีแค่รอยฟกช้ำเล็กน้อย ไม่มีอาการผิดปกติอะไร เลยกลับบ้านได้ทันที ตอนกลับก็ถูกบ่นว่า “นายตัวหนักจังเลยนะ~ เหนื่อยเลย” แต่ก่อนอื่นเลย…

 

“เอ๊ะ ทุกคนรู้กันหมดแล้วเหรอ?”

 

“พวกหน่วยกู้ภัยพาแกออกมาจากดันเจี้ยน พวกนักเรียนห้องอื่นเห็นเข้า เลยกลายเป็นข่าวลือไปทั่วโรงเรียนแล้ว”

 

“เห่ยชะมัด สไลม์น่ะเด็กๆก็ยังชนะได้ ทำไมถึงแพ้ได้วะ”

 

“จริงดิ~ โคตรแย่เลย~ ฮ่าๆๆ”

 

จริงๆ แล้วผมไม่ได้แพ้สไลม์หรอกนะ แค่ลองใช้ท่าไม้ตายเพื่อทดลองดู แล้วทำไมไม่รู้มันดันสำเร็จ และ MP ก็หมดพอดี หลังจากนั้นภาพก็มืดลงแล้วผมก็หมดสติไป

 

…แต่ถึงอย่างนั้น ถ้าผมพูดอย่างนั้นไป แล้วถ้าคนอื่นเชื่อว่าผมมีความรู้เรื่องเกม และถ้าเป็นเกิดเป็นข้อมูลที่ไม่รู้จัก ซึ่งน่าจะเป็นอย่างนั้น ในโลกอันตรายที่พวกผู้ก่อการร้ายเดินเพ่นพ่านอยู่นี้ ก็อาจจะกลายเป็นเหตุผลที่สมควรที่จะถูกหมายหัวได้เลยทีเดียว แต่คิดว่าคนคงจะคิดว่าผมบ้ามากกว่า

 

“อ่า… อ่า… พอดีผมรู้สึกไม่ค่อยสบายนะ เอ่อฮะๆ”

 

ตอนนี้แกล้งทำเป็นพูดไปเรื่อยเปื่อยจะดีกว่า แต่การรุกไล่ของเพื่อนร่วมชั้นก็ไม่หยุดลง

 

“เฮ้ยๆ ถึงจะเป็นอันดับสุดท้ายของปีก็มีขีดจำกัดนะ อย่าเป็นตัวถ่วงห้อง E สิวะ”

 

“ใช่แล้ว แถมแก… ก็ตัวเหม็นอีก”

 

“เหมือนหมูเลยนี่นา แกน่ะตั้งแต่วันนี้ไปเป็นไอ่หมูอ้วนก็แล้วกัน”

 

“หมูอ้วนเหรอ เหมาะดีนะฮ่าๆ”

 

(แย่แล้ว พอถูกมองด้วยสายตาเย็นชาแล้ว รู้สึกอายจังเลยแฮะ)

 

คาโอรุตอนที่มาโรงเรียน… พอคิดดูแล้ว เธอคงรู้เรื่องที่ผมแพ้สไลม์ เลยเหลือบมองผมด้วยสีหน้าดูถูกใช่ไหม ถ้าเธอสอนผม… ไม่สิ ข่าวลือก็แพร่ไปทั่วแล้ว ถึงจะสอนผมสถานการณ์ก็คงไม่เปลี่ยนอะไร

 

แล้วก็เรื่องชื่อเล่นหมูอ้วนนี่ ไม่น่าจะถูกตั้งในตอนนี้นี่นา หรือว่ามันไม่ได้เป็นไปตามเกมทุกอย่าง? ก็ช่างเถอะ ยังไงซะก็คงถูกเรียกว่าหมูอ้วนในไม่ช้าอยู่แล้ว

 

แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมมันถึงได้ทำงาน ท่าไม้ตาย《ตัดผ่าสูญญากาศ》ที่ผมลองเลือกนั้นไม่ใช่สกิลที่อยู่ในช่องสกิล และผมก็ไม่มี MP มากพอที่จะเปิดใช้งานมัน แล้วทำไม《ยอร์มุนกานด์》ถึงไม่ทำงานกันล่ะ…

 

“เริ่มโฮมรูมได้แล้ว กลับไปนั่งที่”

 

ขณะที่ผมกำลังหดตัวคิดอะไรต่างๆ นานา ครูประจำชั้นคุณมูราอิก็เข้ามา เขาเริ่มเขียนตารางกิจกรรมวันนี้ลงบนกระดานไวท์บอร์ด

 

“ตั้งแต่นี้ไปจะให้แนะนำตัว จากนั้นจะเป็นปฐมนิเทศน์ แนะนำระบบการเรียนการสอนของโรงเรียนและสิ่งอำนวยความสะดวก หลังจากนั้นจะอธิบายวิธีการเข้าดันเจี้ยน… ได้ยินมาว่ามีบางคนเข้าดันเจี้ยนไปแล้วนี่นา”

 

คุณมูราอิพูดพลางมองมาที่ผม เสียงหัวเราะดังขึ้นในห้องเรียน แฮะๆ

 

“ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มแนะนำตัวเลย จะเริ่มจากแถวหน้าสุดฝั่งทางเดินนะ”

 

ต่างจากห้อง A และ D ที่เป็นนักเรียนภายในที่เลื่อนชั้นมาจากมัธยมศึกษาตอนต้น ห้อง E นี้เป็นนักเรียนภายนอกที่เพิ่งเข้าเรียนตอนมัธยมปลาย ดังนั้นพื้นเพจากโรงเรียนมัธยมต้นจึงแตกต่างกันไป ส่วนผมเองก็มาจากต่างโลก เป็นอดีตพนักงานบริษัทด้วย

 

ขณะที่ให้ทุกคนแนะนำตัว ผมก็จะทบทวนตัวละครในดันเอ็กซ์ไปด้วยถ้าอย่างนั้นหัวหน้าห้อง E ก็คือ—

 

“อาคางิ ยูมะ ครับ มาจากโรงเรียนมัธยมตะวันออกที่โตเกียว อาวุธที่ใช้คือดาบมือเดียว หวังจะเป็น [นักรบ] ครับ”

 

ชายหนุ่มหล่อผมสั้นสีแดงคนนี้คือตัวเอกของ “ดันเอ็กซ์” อาคางิ ถ้าเขาฝึกฝนและพัฒนาตัวเองไปเรื่อยๆ เขาจะสามารถเป็นอาชีพพิเศษที่ทรงพลังอย่าง [ผู้กล้า] ได้ แต่ด้วย DLC ที่เพิ่มเข้ามาหลายครั้ง ทำให้ตัวละครที่ปรับแต่งเองกลายเป็นตัวละครที่แข็งแกร่งที่สุด ตัวเอกจึงไม่ค่อยถูกนำมาใช้มากนัก อย่างไรก็ตาม เขามีค่าสถานะที่ยอดเยี่ยมและยังคงแข็งแกร่งอยู่เสมอ ขึ้นอยู่กับการเคลื่อนไหวของเขาในอนาคต อาจเกิดเหตุการณ์ที่ยุ่งยากขึ้นได้ เขาเป็นตัวละครที่ต้องจับตามองมากที่สุด

 

“ซันโจ ซากุระโกะค่ะ มาจากฮอกไกโด หวังจะเป็น [นักบวช] ค่ะ ใช้ได้ทั้งอาวุธไม่มีคมและไม้เท้า ฝากตัวด้วยนะคะ”

 

ซันโจ หรือที่เรียกว่าพิงค์จัง เป็นหนึ่งในนางเอกของดันเอ็กซ์ และได้รับความนิยมสูงมาก ตอนนี้เธออาจจะดูอวบอ้วนเล็กน้อย แต่เมื่อผ่านการฝึกฝนในดันเจี้ยน เธอก็จะเติบโตเป็นสาวสวยมีเชฟในทุกๆ ด้าน เป็นสาวน้อยแนวฟุ้งฟริ้งที่เติบโตอย่างรวดเร็วในหลายๆ ความหมาย

 

และที่น่าทึ่งคือ หลังจากเพิ่ม DLC เธอก็สามารถเล่นเป็นตัวเอกได้ด้วย สามารถพิชิตหนุ่มหล่อได้ และยังมีเนื้อเรื่องส่วนตัวเพิ่มเข้ามาอีกด้วย ถ้าทำเควสต์ไปเรื่อยๆ เธอก็จะกลายเป็น [นักบุญ] และในโหมด BL เธอก็สามารถเป็น [หมอผี] ได้ด้วย แน่นอนว่าค่าความสามารถของเธอก็สูงมาก และกลายเป็นตัวละครที่แข็งแกร่งมากจนเหนือกว่าอาคางิเลยทีเดียว ยากที่จะจินตนาการจากรูลักษณ์ที่น่ารักของเธอเลยนะ

 

“ทาจิกิ นาโอโตะ มาจากชิบะ หวังจะเป็น [จอมเวทย์] ฝากตัวด้วยนะ”

 

ทาจิกิเป็นรูมเมทของอาคางิในหอพักเดียวกัน เขามาจากตระกูลขุนนางและมีบรรยากาศของผู้สูงศักดิ์ ด้วยบรรยากาศที่ดูแข็งกระด้างทำให้มักถูกเข้าใจผิด แต่เขาเป็นเด็กหนุ่มที่เป็นมิตรและมีน้ำใจมาก คู่หูระหว่างอาคางิที่ร่าเริงและทาจิกิที่ดูมืดมนเล็กน้อยทำให้แฟนๆ สาววายจำนวนมากประทับใจ ในโหมด BL เขาก็สามารถพิชิตใจได้

 

“ฮายาเสะ คาโอรุ มาจากคานางาวะ หวังจะเป็น [นักรบ] อาวุธคือดาบ ฝากตัวด้วย”

 

คาโอรุก็เป็นหนึ่งในนางเอก เป็นสาวน้อยที่มีทั้งรูปลักษณ์และความสามารถระดับสูง ในเส้นทางของคาโอรุ หมูอ้วนจะปรากฏตัวในฐานะตัวร้าย ถ้าดำเนินเนื้อเรื่องไปเรื่อยๆ ผมอาจจะถูกไล่ออกจากโรงเรียนได้ ดังนั้นผมจึงต้องจับตาดูความคืบหน้าของเนื้อเรื่องและเหตุการณ์ที่เกี่ยวข้องกับเธออย่างใกล้ชิด

 

นอกจากนี้ หมูอ้วนยังเป็นเพื่อนสมัยเด็กและคู่หมั้นที่บ้านอยู่ติดกัน ถึงแม้จะถูกเกลียดแต่ก็มีจุดเชื่อมโยงกันมากและไปโรงเรียนด้วยกัน ความสัมพันธ์ของพวกเขาอยู่ใกล้หรือไกลกันก็ไม่สามารถเข้าใจได้อย่างชัดเจน อย่างไรก็ตาม ผมไม่มีเจตนาที่จะล่วงละเมิดทางเพศหรือกลั่นแกล้งเธอ ดังนั้นความสัมพันธ์กับเธออาจจะไม่ต้องคิดในแง่ร้ายมากนัก

 

ยิ่งไปกว่านั้น ปัญหาในปัจจุบันคือ เมื่อเธอและอาคางิคุยกันอย่างสนิทสนม เจ้าหมูอ้วนในตัวผมก็จะรู้สึกเสียใจอย่างเงียบๆ ถ้าปล่อยทิ้งไว้ ผมก็จะตกอยู่ในความคิดเชิงลบไปด้วย ดังนั้นควรดูแลมันอย่างเหมาะสม

 

และคนที่ต้องระวังในอีกความหมายหนึ่งคือ—

 

“คูกะ โคโตเนะ มาจากไอจิ อาวุธที่วางแผนไว้คือมีดสั้นและธนู หวังจะเป็น [นักธนู]”

 

เธอคือตัวละครสำคัญในเควสต์หลัก(กบฏคูกะ) รูปลักษณ์ภายนอกดูเป็นสาวญี่ปุ่นผมบ๊อบเรียบร้อย แต่จริงๆ แล้วเธอเป็นชาวอเมริกันเชื้อสายญี่ปุ่นที่ย้ายมาเรียนที่โรงเรียนโดยปกปิดตัวตนว่าเป็นอดีตเจ้าหน้าที่หน่วยข่าวกรองของอเมริกา ถ้าดำเนินเหตุการณ์ของเธอไปเรื่อยๆ คุณจะถูกบังคับให้เลือกระหว่างการร่วมมือกับเธอเพื่อกำจัดผู้ก่อการร้าย หรือตำหนิเธอที่พยายามจะดึงข้อมูลหรือกำจัดเธอ การเข้าใกล้เธอโดยไม่ระมัดระวังในตอนนี้เป็นอันตราย

 

อนึ่ง เหตุผลที่ทุกคนหวังจะเป็นอาชีพระดับกลางแทนที่จะเป็นอาชีพระดับสูงที่มีอยู่ ในโลกนี้มีเพียงนักผจญภัยชั้นยอดเพียงหยิบมือเท่านั้นที่สามารถเป็นอาชีพระดับสูงได้ การหวังจะเป็นอาชีพระดับสูงจึงเป็นไปได้ยากมาก ถึงกระนั้นก็ยังมีบางคนที่พูดถึงมัน

 

“มาจิมะ ฮิโรโตะ ลูกชายคนโตของ มาจิมะ คัตสึยูกิ ผู้เป็นขุนนางชั้นจุนชะกุจากนีงาตะ อาวุธคือดาบ เป้าหมายคือ [ซามูไร]! กำลังมองหาสมาชิกแนวหลังนะ! อ้อ ไม่ใช่แกหรอก”

 

เขาพูดพลางมองมาที่ผม แบบนี้คงไม่มีใครยอมเข้าปาร์ตี้ด้วยแน่ ต้องหาทางกอบกู้สถานการณ์ให้ได้… แต่ขุนนางงั้นเหรอ เวลาเจอพวกชนชั้นพิเศษต้องระวังหน่อย

 

ถัดไปเป็นเด็กผู้หญิงที่ผมสนใจเป็นพิเศษ

 

“ฉันชื่อ โอมิยะ ซัตสึกิ ค่ะ มาจากโคจิค่ะ! อาวุธที่วางแผนไว้ว่าจะใช้คือตำราเวทมนตร์หรือกระบอง หวังจะเป็น [จอมเวทย์] ค่ะ! มาพยายามไปด้วยกันนะคะทุกคน!”

 

สาวน้อยตัวเล็กน่ารักที่รวบผมทั้งสองข้างไว้ต่ำๆ แล้วปล่อยผมเปียลงมา ในเกมเธออยู่ในตำแหน่งประธานนักเรียนของห้อง E และพยายามที่จะรวมพลังของคนในห้องนี้เพื่อจัดการกับแรงกดดันจากห้องระดับสูงกว่า แต่กลับถูกดกดันจากรุ่นพี่และกลุ่มต่างๆ ทำให้ล้มเหลวและท้อแท้ไป ในโลกนี้เธอจะเป็นแบบนั้นอีกหรือป่าว…

 

หลังจากนั้น การแนะนำตัวก็ดำเนินต่อไป ในบรรดาเพื่อนร่วมชั้นมีอัตราส่วนของคนหน้าตาดีค่อนข้างสูงมาก รวมถึงตัวเอกด้วย ด้วยเหตุนี้ รูปร่างหน้าตาของผมจึงโดดเด่นออกมา แต่ถ้าใส่ใจก็ถือว่าแพ้

 

ในที่สุดก็ถึงตาผม ผมยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะเลือกจ็อบอะไรดี เอาเป็น [นักบวช] ที่ดูไม่ผิดปกติจากค่าสถานะของผมแล้วกัน

 

“นารุมิ โซตะ มาจากคานางาวะ อาวุธที่ใช้คือไม้เบสบอล หวังจะเป็น [นักบวช] ครับ! ฝากตัวด้วยครับ!”

 

ผมทำนิ้วเป็นรูปตัว V เพื่อหวังจะให้คนหัวเราะ แต่ก็ได้ยินเสียงกระซิบกระซาบเย็นชาว่า “ไม้เบสบอลเหรอ…” “…นั่นแหละผู้ชายที่อ่อนแอที่สุดในประวัติศาสตร์…” “แพ้สไลม์ได้ยังไงกันนะ…” “เป็นแค่ไอ่หมูอ้วนแท้ๆ…” เฮ้ย หมูอ้วนไม่เกี่ยวอะไรด้วยสิ

 

ผมถอนหายใจ เฮ้อ… ชีวิตมัธยมปลายครั้งที่สองดูท่าจะยากลำบากซะแล้วสิ…

 

“ถ้าอย่างนั้น เราจะเข้าสู่ช่วงปฐมนิเทศน์แล้ว ตามฉันมา อย่าหลงทางล่ะ”

 

คุณมูราอิบอกว่าเราจะไปดูสิ่งอำนวยความสะดวกภายนอกโรงเรียน แค่มองออกไปนอกหน้าต่างห้องเรียนก็เห็นสิ่งอำนวยความสะดวกมากมายตั้งเรียงรายแล้ว นักเรียนห้อง E ก็ลุกขึ้นพร้อมกัน ในขณะที่ผมกำลังคิดถึงเรื่องปฐมนิเทศน์ ผมก็เดินตามหลังคุณครูไปพร้อมกับทุกคน เดินวนไปรอบๆ อาคารเรียน