หลังจากที่ผมเกิดใหม่ผมรู้ตัวดีว่าตัวเองมีเวลามากพอที่จะทำทุกอย่างได้ การที่ผมเป็นผู้ไม่ตายก็ทำให้ผมมีเวลาเหลือเฟือที่จะออกหาประสบการณ์แล้วผมก็เลือกประสบการณ์แรก เป็นการฝึกยินธนู
ใกล้บ้านผมมีโรงฝึกอยู่ที่สอนการยินธนู ผมจึงขออนุญาตคุณแม่แล้วมาฝึกประมาณสัปดาห์ละสามครั้ง
ที่โรงฝึกมีคนน้อยมากแต่ก็พอมีเด็กอายุประมาณผมอยู่ จึงตีสนิทได้อย่างรวดเร็วตอนแรก ๆ พวกเขาก็สนใจแต่ดวงตาของผมมากกว่าตัวผมสะอีก
ผมได้ทำความรู้จัก ลูกชาย? เจ้าของโรงฝึก
หมอนี่ชื่อ ฮินามิ จิโตเสะ ตอนแรกคิดว่าเป็นคนขี้อายสะอีกแต่จริงแล้วเป็นคนพูดมากและเข้ากับคนอื่นไม่เก่ง มีผมปิดหน้าทำให้เห็นดวงตาไม่ชัดอีกและผมของเขาออกสีเทาเล็กน้อย
ว่าแต่ทำไมทุกครั้งที่คุยกับผมหมอนี่ถึงหน้าแดงตลอดเลย ไม่เข้าใจเลย
ผมแต่ตั้งใจฝึกตามความต้องการของตัวเอง ไม่อยากแข่งกับใคร เป็นคนไม่สู้คนครับ
หลังจากฝึกไปหนึ่งเดือน ผมก็ออกจากโรงฝึกแบบไม่บอกไม่กล่าว จิโตเสะ อาดจะเศร้าก็ได้ แต่ผมบอกคุณแม่แล้วนะ
‘เป็นหนึ่งเดือนที่มีค่าจริงๆ’
ผมใช้หน้าร้อนที่มีค่าไปกับโรงฝึกและหาเพื่อนใหม่
ครอบครัวของผมไปเทียวจังหวัด อีกสองวัน ผมได้ใช้เวลากับครอบครัวและหาเพื่อนไปได้ด้วยดี
พอกับมาเปิดเรียนผมก็จะหมดตัวในห้องหนังสือ งานอดิเรกอย่างหนึ่งของผม
แล้วพลังของผมก็ทำงาน
ในเช้าวันจันทร์ รินตื่นขึ้นตามปกติในเวลาตะวันขี้น
รินออกขากห้องแล้วลงบนไดไป กิจวัตรประจําวันเริ่มต้นขึ้น ล้างหน้า ดูแลลร่างกายและทานอาหารเช้า
ถึงจะเป็นน้องคนกลางแต่รินจะตอนเร็วกว่าสองสาวเสมอ
“อรุณสวัสดิ์นะริน”
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณแม่”
นี้เป็นการทักทายทั่วเป็นของบ้านนี้
คุณแม่ที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารอยู่แล้วจะทักทายก่อน
คนต่อมาที่ออกจากห้องคือ นางิสะ เธอมักจะตื่นหลังริน และตามมาด้วนน้องขี้เซา เรย์
“ทั้งสองคนอรุณสวัสดิ์นะ”
“อรุณสวัสดิ์คะท่านแม่”
“อรุณสวัสดิ์ค่าา~”
นั้นเป็นตัวบอกความแตกต่างของทั้งสองคนได้ดี
นางิสะ จะกระตือรือร้นและกล้าแสดงออกหรือทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลัง
ส่วนเรย์ จะเป็นพวกขี้เซาและทำตัวเป็นน้ำเหลวต่อหน้าครอบครัวของเธอแต่ถ้าไม่ใช้แล้วละก็ เธอจะทำตัวสุภาพมากกว่าวัยสะอีก
การที่เห็นพวกเธอในตอนเช้าแบบนี้ เป็นการเริ่มวันใหม่ที่ดี คิดงั้น
หลังจากทั้งสามคนเตรียมตัวไปโรงเรียนเสร็จแล้ว
“ไปก่อนนะครับ/ค่า”
“ไปดีมาดีจ้า”
ระหว่างการเดินทางข้ามถนน พลังของผมก็ทำงาน
MANGA DISCUSSION