“วาตารุซัง วันนี้พวกเราจะทำอะไรกัยเหรอคะ?”

อลิเซียซังถามผม ขณะที่ผมกำลังจิบชาชิลๆ หลังจากกินอาหารเช้าที่ห้องอาหารหลักเสร็จเรียบร้อย

อาหารญี่ปุ่นที่ผมเฝ้ารอเมื่อวานมันไม่เหมือนอย่างที่คาดหวังไว้เลย 

ผมก็เลยรู้สึกเสียศูนย์เล็กน้อย งั้นมาเปลี่ยนอารมณ์ด้วยการออกแรกกันหน่อยแล้วกัน

ไหนๆ ก็ซื้อกล้องถ่ายวิดีโอมาแล้ว พาสาวๆ ไปที่สระว่ายน้ำเลยน่าจะดีกว่า

ถึงจะมีความเป็นไปได้ที่เรื่องชุดชั้นในจะแดงขึ้นมา แต่จะให้พลาดโอกาสที่จะได้เห็นสาวๆ ในชุดว่ายน้ำนี่มัน…

ไม่มีทางซะหรอก ผมจะหาข้ออ้างดีๆ มาบอกว่ามันเป็นชุดที่สั่งทำพิเศษสำหรับการลงเล่นน้ำก็แล้วกัน

“อืม วันนี้ผมรู้สึกว่าอยากออกแรงสักหน่อยน่ะครับ

งั้นพวกเราไปเล่นน้ำกันที่สระว่ายน้ำดีไหมครับ?”

“สระว่ายน้ำเหรอคะ? แล้วเล่นน้ำมันคืออะไร?”

อ้าว…โลกนี้เข้าไม่เล่นน้ำกันเหรอ? อ้อ จริงด้วย ที่โลกนี้มันมีมอนสเตอร์ที่อยู่ในน้ำด้วยนี่นา 

ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้แน่ๆ ที่จะไปเล่นในแม่น้ำหรือทะเล บางทีพวกเธออาจจะว่ายน้ำไม่เป็นกันด้วยซ้ำ?

“ว่าแต่ทุกคนว่ายน้ำเป็นกันหรือเปล่าครับ?”

พวกสาวๆ หันมามองผมอย่างงุนงง

“พวกเราไม่เคยว่ายน้ำมาก่อนเลยค่ะ ปกติจะมีแค่ชาวประมง

ทหารเรือ หรือไม่ก็พวกนักเดินเรือเท่านั้นที่เรียนไว้ในกรณีฉุกเฉิน”

…แสดงว่านอกเหนือจากนั้นว่ายน้ำกันไม่เป็นเลยงั้นเหรอ?

“ไม่เคยมีโอกาสได้ว่ายน้ำในแม่น้ำหรือทะเลระหว่างการผจญภัยบ้างเลยเหรอครับ?”

“ไม่เลยค่ะ เพราะเวลาที่พวกเราออกไปผจญภัย 

การเปียกน้ำมันจะทำให้ลำบากมาก ดังนั้นจึงมีคนที่เชี่ยวชาญในการสำรวจพื้นที่เปียกชุ่ม โดยเฉพาะค่ะ”

อ้อ จริงสิ การเปียกน้ำมันยุ่งยากนี่นะ ไหนจะเสื้อผ้า ไหนจะมอนสเตอร์… 

พูดแล้วก็นึงขึ้นได้ ว่าถ้ำที่เราเจอเกล็ดของริว 

ก็ไม่เคยมีใครเข้าไปสำเร็จเพราะน้ำเหมือนกันนี่นา…

แบบนี้บางที่อาจจะยังมีสถานที่ ที่ยังไม่เคยมีใครไปสำรวจเพราะติดน้ำอีกเยอะก็ได้…

ถ้ามีเรือของผม บางทีเราอาจจะค้นพบสมบัติหรือสมุนไพรล้ำค่าอีกเยอะเลยก็ได้…

เอาไว้ตอนที่ขายพริกไทยไม่ได้แล้ว ค่อยไปลองคิดเรื่องพวกนั้นก็แล้วกัน

“เข้าใจแล้วครับ… เอ่อ จะว่าไงดีล่ะ คือบนเรือ คาสเซิล ลำนี้ 

มันมีอะไรที่คล้ายๆ กับอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่อยู่ด้วยครับ 

มันใหญ่ถึงขนาดที่พวกเราทุกคนสามารถลงไปเล่นน้ำในนั้นได้พร้อมกันเลยล่ะ 

แต่ถ้ากลัวว่าจะว่ายน้ำไม่เป็น ลองไปฝึกว่ายน้ำกันตรงแถวๆ สระเด็กกันก่อนดีไหมครับ?”

ถ้าเป็นสระเด็กก็คงไม่มีใครจมน้ำหรอก และยังเล่นสาดน้ำกันได้ด้วย

“อยากให้พวกเราไปเล่นในที่ของเด็กๆ งั้นเหรอคะ 

แบบนั้นมันจะไม่ดูน่าอายไปหน่อยเหรอคะ?”

“อลิเซียซัง ที่นี่มีแค่พวกเรานะครับ ไม่มีอะไรต้องอายหรอก”

เราไม่ได้ไปอยู่ท่ามกลางกลุ่มเด็กๆ สักหน่อย ดังนั้นไม่มีอะไรให้น่าอายหรอก

“จริงด้วย! ตอนนี้พวกเราอยู่บนเรือของวาตารุซังนี่นา 

แต่ถึงจะรู้ออย่างนั้น ฉันก็ยังรู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในเมืองสักเมืองที่ต่างประเทศอยู่ดี”

นี่มันไม่ใช่แค่เมืองในต่างประเทศประเทศหรอกนะครับ อลิเซียซัง 

เพราะนี่น่ะ เป็นเมืองที่มาจากอีกโลกนึงต่างหากล่ะ 

ขนาดผมเองเวลาอยู่บน คาสเซิล ก็ยังรู้สึกเหมือนกับอยู่ที่โลกเดิมเลย 

จากนั้นพวกเราก็ตกลงกันว่าจะไปเล่นน้ำ 

อยากแรกก็ต้องไปซื้อชุดว่ายน้ำสินะ

“วาตารุซัง…ผ้ามันจะไม่น้อยเกินไปหน่อยเหรอคะ?”

“อ้อ นี่เป็นชุดที่ทำขึ้นมาเป็นพิเศษสำหรับการใส่ลงเล่นน้ำน่ะครับ 

เพราะถ้าผ้าเยอะ เวลาที่ลงน้ำมันจะไม่สะดวก”

ถ้าเป็นไปได้ ผมก็อยากให้พวกเธอเลือกตัวที่เป็น T-back อยู่เหมือนกัน

แต่ดูแล้วคงจะยาก…หรือผมควรสั่งให้ไอเนสกับเฟลิเซียใส่ดีนะ? 

…อืม แต่ก็ต้องคิดเผื่อเรื่องหางด้วย งั้นเอาเป็นบิกินี่ธรรมดาก็แล้วกัน

ผมก็ไม่ได้ถึงขนาดอยากเห็น ไมโครบิกินี่ หรอกนะ

ขอแค่เป็นบิกินี่ที่มันแจ่มๆ หน่อยก็พอแล้ว

อ๊ะ ถึงจะเป็นวันพีซผมก็ไม่ติดนะ ขอแค่มันเป็นแบบเซ็กซี่ 

แต่ถ้าจะให้เลือกจริงๆ ผมขอเลือกแบบผ้าน้อยๆ จะดีมากเลย

…เอ๊ะ! มันต้องเว้นช่องสำหรับหางด้วยนี่นา 

แบบนี้จะทำยังไงดีล่ะ ผมเย็บผ้าไม่เป็นนะ 

แย่ล่ะแบบนี้ มีหวังวันนี้ไม่ได้ลงสระกันแน่ง

“เหรอคะ? แต่แบบผ้าเยอะๆ แบบนี้ก็มีนะคะ”

“ผมไม่แนะนำแบบที่มีผ้าเยอะๆ หรอกนะครับ 

เพราะแบบนั้นเวลาที่ลงน้ำมันจะทำให้ว่ายน้ำได้ลำบากขึ้น”

แต่ถ้าจะให้พูดตรงๆ คือผมแค่ไม่ชอบแบบที่มันมีผ้าเยอะๆ น่ะ

อีกอย่างในนี้มีผมคนเดียวที่เป็นคนที่มาจากต่างโลก

ดังนั้นต่อให้จะโกหกไปแบบไหน ยังไงพวกเธอก็ไม่รู้หรอก

“จริงเหรอคะ?”

“ใช่ครับ แล้วผมก็เพิ่งนึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ 

คือที่นี่ไม่มีชุดว่ายน้ำที่มีรูสำหรับหางขายอยู่เลยนะครับ 

เพราะงั้นถ้าไม่ตัดรูแล้วเย็บเพิ่มเอง ก็คงจะทำไม่ได้ 

ดังนั้นวันนี้พวกเราคงไม่ได้ไปที่สระว่ายน้ำกันแล้วล่ะครับ”

“จริงด้วยค่ะ! พอพูดถึงเรื่องนี้ 

มันไม่มีชุดว่ายน้ำที่มีรูสำหรับหางอยู่จริงๆ ด้วยค่ะ… 

อ๊ะ! คลอเร็ตต้าเธอเย็บผ้าเป็นไม่ใช่เหรอ?”

“ใช่ ฉันคุ้นเคยกับการเจาะรูสำหรับหางอยู่แล้ว 

เดียววันนี้ฉันจะทำให้ แล้วฉันก็จะจัดการชุดของไอเนสให้ด้วยนะคะ วาตารุซัง”

ว้าว ดูเหมือนอลิเซียซังมั่นใจในความสามารถของคลอเร็ตต้าซังมากเลยสินะ 

แถมเธอยังรับอาสาจะจัดการชุดของไอเนสให้ด้วย ถือว่าช่วยผมได้มากเลยล่ะ 

งั้นเลื่อนวันไปสระเป็นพรุ่งนี้ก็แล้วกัน…แล้ววันนี้จะทำอะไรดีนะ 

สเก็ตน้ำแข็งดีไหม? หรือจะรวมโหนสลิงกับปีนผาไว้เล่นพรุ่งนี้ตอนเล่นน้ำเลยดี

“งั้นฝากเรื่องชุดว่ายน้ำกับคุณด้วยนะครับ คลอเร็ตต้าซัง 

แล้วพรุ่งนี้เราค่อยไปที่สระว่ายน้ำกัน งั้นวันนี้เราไปเล่นสเก็ตน้ำแข็งกันดีกว่า”

“สเก็ตน้ำแข็ง? คืออะไรเหรอคะ?”

“เป็นกิจกรรมที่เราจะใส่รองเท้าที่ทำขึ้นมาเป็นพิเศษ

แล้วลื่นไถลไปบนพื้นน้ำแข็งน่ะครับ”

“น้ำแข็งเหรอคะ? ฉันเคยได้ยินว่ามันจะเกิดขึ้นต่อที่อากาศหนาวมากๆ”

พอพูดถึงเรื่องนี้แล้ว…ผมยังไม่เคยเจอกับหน้าหนาวเลยนี่นาตั้งแต่มาที่โลกนี้… 

เพราะอากาศรอบๆ ตัวของผมมันอุ่นอยู่แทบจะตลอดเวลาเลย 

แต่ก็เคยได้ยินมาว่ามีที่ที่มีอากาศหนาวอยู่ด้วย 

งั้นก็คงจะมีฤดูกาลตามปกติล่ะมั้ง? หรือไม่ก็มีที่ที่อาจจะหนาวตลอดทั้งปี 

ถ้าผมลองถามท่านเทพผู้สร้าง ท่านจะตอบไหมนะ?

เอาเถอะ ไปซื้อชุดว่ายน้ำกันก่อนแล้วกัน 

จากนั้นก็ถุงเท้า แล้วค่อยไปที่ลานสเก็ตน้ำแข็ง

เล็กกว่าที่คิดอีกแฮะ… แต่ก็เอาเถอะ

แค่มีลานสเก็ตอยู่บนเรือก็น่าทึ่งพอแล้ว

“น่าทึ่งมากเลยค่ะ วาตารุซัง เป็นลานน้ำแข็งใหญ่มากๆ เลยค่ะ

นี่พวกเราจะเล่นกันที่นี่จริงๆ เหรอคะ?”

ความรู้สึกของผมคือลานมันเล็ก แต่สำหรับสาวๆ มันคงจะใหญ่สินะ

“ใช่ครับ อลิเซียซัง”

ที่นี่จะมีรองเท้าให้ยืมไหมนะ? 

ลองไปถามที่เคาน์เตอร์ดูดีกว่า

“ขอรองเท้าสเก็ตไซซ์ขนาด 27 ซม. หนึ่งคู่ครับ”

จากนั้นรองเท้าสเก็ตก็ปรากฏขึ้นมา

“วาตารุซัง นี่มันรองเท้าหรืออาวุธกันแน่คะ?”

ผมเข้าใจเลยล่ะว่าอลิเซียซังต้องการจะสื่อถึงอะไร 

เพราะถ้าไม่เคยเห็นมันมาก่อน ผมก็คงคิดว่ามันเป็นรองเท้าติดใบมีดเหมือนกัน

“มันไม่ใช่อาวุธหรอกครับ อลิเซียซัง

ถึงบนพื้นธรรมดามันจะเดินยากแต่พอไปอยู่บนน้ำแข็งมันจะลื่นไปเอง 

เดี๋ยวผมจะใส่แล้วอธิบายให้ฟังนะครับ”

“เข้าใจแล้ว แล้วฉันจะยืมรองเท้าได้ยังไงเหรอคะ?”

“อลิเซียซัง ใส่รองเท้าเบอร์อะไรครับ?”

“…เบอร์?”

“ก็คือขนาดเท้าน่ะครับ”

“อืม ปกติฉันลองใส่แล้วก็ซื้อคู่ที่พอดีเลยนะคะ 

เลยไม่รู้ว่าใส่เบอร์อะไร”

จริงๆ ตั้งแต่ที่มาอยู่ที่โลกนี้ผมก็ทำแบบนั้นเหมือนกัน

แต่ตั้งแต่ที่มาอยู่บน คาสเซิล 

ผมเองก็เริ่มกลับมาสนใจรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ 

เหมือนกับตอนที่อยู่ที่ญี่ปุ่น

ผมเช็ครองเท้าของเธอโดยเทียบกับของตัวเอง 

แล้วก็กะขนาดให้โดยประมาณ

ผมไปเปลี่ยนรองเท้าใกล้ๆ กับทางเข้าลานสเก็ต 

แล้วพอผมนลุกขึ้น สาวๆ ก็ดูเหมือนจะพยายามขยับตัวเหมือนกัน

ตอนแรกจะยากหน่อยก็เป็นธรรมดา แต่พอเริ่มชินแล้วอะไรๆ ก็จะง่ายไปเอง

“ขั้นแรก ต้องฝึกยืนบนน้ำแข็งให้ได้ก่อนนะครับ”

“…มันค่อนข้างน่ากลัวนะคะ”

สาวๆ พยายามยืนตัวตรงแล้วก็โน้มตัวลงเล็กน้อย 

ผมค่อยๆ สอนวิธีเดินและยืนบนน้ำแข็งให้พวกเธอ

จากนั้นก็ให้พวกเธอลองเดินโดยถ่างขาเป็นรูปตัว C พร้อมกับจับราวไว้

เสียงกรี๊ดเบาๆ ที่หลุดออกมาดูน่ารักแบบเซ็กซี่ดีนะ 

แต่ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ แต่ร่างกายของพวกเธอดีมากๆ เลยล่ะ 

เพราะพวกเธอไม่ล้มเลย สักครั้ง จนทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดนิดเลยล่ะ

เพราะตอนผมฝึกใหม่ๆ ผมน่ะล้มไปนับครั้งไม่ถ้วนเลยล่ะ

แม้แต่ตอนที่พวกเธอปล่อยมือจากราว ก็ยังยืนได้อย่างมั่นคง 

และยังเดินได้อย่างไม่มีปัญหา จากนั้นพวกเธอก็เริ่มพัฒนากันอย่างรวดเร็ว

“ตอนนี้ที่ทุกคนเดินได้กันแล้วใช่ไหมครับ 

ขั้นต่อไปคือการลื่นไถลครับ 

เดี๋ยวผมจะแสดงให้ดูเป็นตัวอย่างก่อนนะครับ กรุณาจัดตามองกันให้ดีๆ”

ผมเคยเล่นสเก็ตมาหลายครั้งแล้ว เลยมีความมั่นใจอยู่พอสมควร 

ถึงจะยังไม่เท่ากับพวกมือโปร แต่ผมก็สามารถสเก็ตไปได้อย่างลื่นไหล 

ผมกระโดดไม่ได้หรอกนะ ดังนั้นผมจะไม่พยายามทำอย่างนั้น

เพราะถ้าล้มขึ้นมามันจะดูไม่เท่ยังไงล่ะ

“อาร๊า การสเก็ตที่วาตารุซังบอกมันคือแบบนี้เองสินะคะ 

ตอนนี้ฉันพอเข้าใจแล้วว่ารองเท้านี่มีไว้ทำอะไร”

อลิเซียซังพูดพลางถีบเท้าหลัง จากนั้น

ร่างของเธอก็พุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว…

ผมก็รู้สึกอยู่แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ 

ความเป็นนักกีฬามันฝังอยู่ในตัวของพวกเธอสินะ

“ฟุฟุ ฉันสเก็ตได้แล้วค่ะ วาตารุซัง”

อลิเซียซังยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ถึงเธอจะยังดูเก้ๆ กังๆ อยู่บ้าง 

แต่เธอก็สามารถสเก็ตบนพื้นน้ำแข็งได้อย่างไม่มีปัญหา 

สาวๆ คนอื่นๆ เองก็เริ่มตามเธอไปเหมือนกัน

“รู้สึกแปลกดีนะคะ”

โดโรธีซังพูดพลางสเก็ตไปอย่างมั่นคง สีหน้าของเธอดูสับสนเล็กน้อย

“มันน่าสนใจดีนะคะ”

มารีน่าซังสเก็ตไปได้เร็วมากๆ เลยล่ะ

“อุฟุฟุ วาตารุซัง การเล่นสเก็ตสนุกมากเลยค่ะ”

อัลม่าซังดูเซ็กซี่มากๆ เลยล่ะตอนที่ลื่นไปบนลานน้ำแข็ง

“สนุกดีนะคะ”

คาร์ล่าซังสเก็ตไปได้อย่างนุ่มนวล พร้อมกับรอยยิ้มสดใส

“มันน่ากลัวนิดหน่อยนะค่ะ”

คลอเร็ตต้าซังลื่นไปอย่างระวังสุดๆ แต่ก็สามารถสเก็ตไปได้อย่างมั่นคง

“สนุกจังเลยค่ะ นายท่าน ดูฉันชนะให้ดีๆ นะคะ!”

ไอเนสดูเหมือนจะกำลังแข่งกับอลิเซียซังด้วยเหตุผลอะไรบางอย่างอยู่

“นายท่าน มันน่าสนใจมากเลยค่ะ”

เฟลิเซียยิ้มพร้อมกับลื่นไปตามจังหวะของตัวเอง

ผมสามารถเห็นบุคลิกของแต่ละคนได้จากวิธีสเก็ตของพวกเธอ 

แล้วอัตราความก้าวหน้าในการเล่นก็เป็นไปตามที่ผมคิดเลย 

ต่อไปน่าจะถึงเวลาสวนพวกเธอสเก็ตถอยหลังได้แล้ว 

จากนั้นก็จะลองให้พวกเธอฝึกกระโดดดู ถึงตัวผมเองจะกระโดดไม่ได้ 

แต่ผมรู้สึกว่าพวกเธอจะต้องสามารถทำได้แน่ 

ที่เหลือก็แค่บันทึกวิดีโอเก็บเอาไว้

ในขณะที่ผมกำลังคิดแผนการอยู่ในใจ 

ก็มีบางอย่างที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ริมุที่กำลังอยู่บนหัวของผม

จู่ๆ ก็กระโดดลงไปบนลานน้ำแข็ง

“ริมุ! ไม่เป็นไรใช่มั้ย? มันหนาวนะ”

สไลม์คงจะไม่แข็งเพราะความเย็นใช่ไหม? 

เขาจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม?

“มันเย็น… แต่ริมุสนุก”

ดูเหมือนเขาจะไม่เป็นอะไรสินะ 

จากนั้นริมุก็พยายามเคลื่อนที่ไปข้างหน้า

โดยมุ่งหน้ามาทางผม แต่เขาแทบจะไม่ขยับเลยล่ะ 

เป็นไปได้ไหมนะว่าเขากำลังพยายามจะเคลื่อนที่อยู่แต่ล้มเหลวน่ะ? 

โอ้! คราวนี้เขาขยับได้นิดนึงแล้ว… แต่ก็แค่นิดเดียวเท่านั้น

“วาตารุ ขยับไม่ได้เลย…”

เสียงที่เต็มไปด้วยความเศร้าลอยเข้ามาในหัวของผม 

มันทำให้ผมอดรู้สึกเศร้าตามไปด้วยเลย 

และพอผมเดินเข้าไปใกล้ๆ เพื่อกอดเขา 

อยู่ๆ ฟูจังก็พุ่งเข้ามาแล้วพุ่งชนริมุจนกระเด็นออกไป

“ฟุ้ง…”

ริมุกระเด้งไปอย่างมีความสุข พร้อมกับความคิดที่ผมไม่เข้าใจ

“ฟูจัง เป็นอะไรหรือเปล่า?”

ผมถามฟูจัง

“…ลม…” 

แล้วเขาก็ไล่ตามริมุไปโดยใช้เวทลมพัดตัวเองไปเหมือนกับลูกบอลพินบอล 

…หรือว่าจะบอกว่ามันเหมือนลูกบิลเลียดดีนะ…?

“มารีน่าซัง ฟูจังไถลไปได้เร็วมากเลยครับ…”

ผมพูดกับมารีน่าซังที่สเก็ตอยู่ใกล้ๆ 

ดูเหมือนว่าฟูจังสามารถใช้เวทมลมในเคลื่อนตัวแผ่นน้ำแข็งได้

ช่างเป็นพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยมจริงๆ

ริมุไม่มีเวทมนตร์ที่ช่วยให้เคลื่อนที่ได้เอง 

แต่เขาใช้แรงกระแทกจากการชนกับฟูจัง

ในการกระเด้งไปทั่วลานน้ำแข็ง และเมื่อชนขอบเขาก็กระเด้งกลับมา

ไม่ใช่พินบอลหรือลูกบิลเลียดแล้วแบบนี้ 

มันเหมือนกับแอร์ฮอกกี้มากกว่า…แต่สไลม์คงไม่เป็นอะไรตอนที่เจอกับความเย็นใช่ไหม?

หลังจากเล่นกันจนพอใจแล้ว ริมุก็ไถลกลับมาหาผม

จากนั้นก็ไต่ขึ้นมาบนตัวแล้วกลับไปเกาะอยู่บนหัวของผมเหมือนเดิม 

ตัวของเขาเย็นแล้วก็ออกจะแข็งนิดๆ แฮะ

“ริมุ ไม่หนาวเหรอ?”

หลังจากถามผมก็อุ้มเขาลงมาจากหัวแล้วกอดไว้เพื่อให้ความอบอุ่น

“ไม่เป็นไร”

…จริงเหรอ? ผมไม่รู้จักหมอคนไหนที่รับตรวจสไลม์เลยนะ 

จริงๆ ผมก็แอบรู้สึกเป็นห่วงนิดๆ  อยู่หรอกว่าเขาจะเป็นอะไรหรือเปล่า

จากนั้นผมก็หันไปมองทางมารีน่าซัง ก็เห็นเธอกำลังกอดฟูจังเพื่อให้ความอบอุ่นอยู่เหมือนกัน 

ดูเหมือนพวกเราจะคิดเหมือนกันสินะ

เมื่อผมสอนการสเก็จถอยหลังให้ พวกเธอก็เรียนรู้ได้ในทันที 

ส่วนวิธีกระโดด ผมก็ลองพยายามฝึกแล้วนะแต่… 

เฮ้อ…ในห้องสมุดจะมีหนังสือสอนเล่นสเก็ตบ้างไหมนะ? 

อ้อ ผมนึกไอเดียดีๆ ออกแล้ว ไว้ลองทำตอนที่ถ่ายวิดีโอดีกว่า

ผมบันทึกภาพของสาวๆ ที่กำลังเล่นสเก็ตกันอย่างมีความสุข

ด้วยกล้องวิดีโอที่ซื้อมา พวกเธอล้มกันเยอะมากเลย

ตอนที่พวกเธอพยายามที่จะกระโดดกัน

พวกเธอรู้ว่าผมกำลังถ่ายอยู่ เลยพยายามกระโดดโชว์หน้ากล้อง 

แล้วก็ยิ้มกว้างใส่กล้องกันเต็มที่ 

แถมแต่ละคนยังเป็นสาวงาน…ดังนั้นนี่จึงทำให้ผม

รู้สึกดีใจมากๆ เลยล่ะ ที่ถ่ายคลิปน่ารักๆ ของทุกคนเอาไว้แบบนี้

เอาล่ะ ถึงเวลาที่ผมจะลองทำสิ่งที่ผมคิดเอาไว้แล้ว

“ทุกคนครับ ขอเวลาสักครู่ได้ไหมครับ?”

พอได้ยินเสียงของผม สาวๆ ก็มารวมตัวกันทันที

“มีอะไรเหรอคะ?”

อลิเซียซังถามขึ้นมา…

“ผมเพิ่งคิดอะไรบ้างอย่างได้น่ะครับ 

คือพวกเราลองมาจะจัดการแสดงสเก็ตน้ำแข็ง

โดยใช้ระบบแต่งตั้งเจ้าหน้าที่ดีไหมครับ?”

“ฟุฟุ แต่งตั้งเจ้าหน้าที่เหรอคะ?

ฟังดูน่าสนุกดีนะคะ ฉันอยากลองทำดูค่ะ”

ทุกคนก็ดูจะตื่นเต้นกับเรื่องนี้เหมือนกันสินะ

เพราะถ้ามันเป็นไปตามที่ผมคิด

มันจะเป็นการแสดงโชว์ที่ยอดเยี่ยมมากๆ เลยล่ะ 

จากนั้นผมก็แต่งตั้งให้ทุกคนให้เป็นพนักงานที่มีหน้าที่

แสดงโชว์บนลานสเก็ตน้ำแข็ง

“อารา ไม่คิดเลยนะคะ ว่าจะทำอะไรแบบนี้ได้ด้วย 

ขอฉันลองอะไรสักอย่างหน่อยได้ไหมคะ วาตารุซัง?”

“ได้สิครับ อะไรเหรอ?”

จากที่ฟังสาวๆ ได้รับความรู้เกี่ยวกับการโชว์สเก็ตน้ำแข็งมา 

พวกเธอบอกว่าต้องมีดนตรีกับแสงไฟประกอบด้วย 

ผมเลยอัญเชิญซาโปราบิออกมาแล้วจัดวางพวกมันไว้ในตำแหน่ง

ที่พวกเธอต้องการ จากนั้นพวกเธอก็เริ่มสเก็ต…

ว้าว! ครั้งนี้พวกเธอสเก็ตกันได้อย่างลื่นไหลมากเลยล่ะ

การที่จู่ๆ ก็สามารถชำนาญเรื่องใดเรื่องหนึ่งได้ในทันทีแบบนี้

มันจะเป็นความรู้สึกยังไงกันนะ? 

ไว้ผมจะลองแต่งตั้งตัวเองเป็นพนักงานสักอย่างที่สนใจดูบ้างก็แล้วกัน

เอาล่ะ ในเมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว มาดูการแสดงกันดีกว่า

…สาวสวยอกโตกำลังโชว์ลีลาสเก็ตบนลายน้ำแข็ง

ด้วยเทคนิคที่หลากหลาย…ช่างเป็นภาพที่ยอดเยี่ยม 

ไม่สิ มันเป็นภาพที่ยอดเยี่ยมสุดๆ เลยล่ะ 

แต่ชุดที่ใส่นี่สิ มันรู้สึกขัดตายังไงก็ไม่รู้…

ทั้งๆ ที่แสงสีเสียงหรือแม้แต่ท่วงท่า 

ทุกอย่างมันออกมาสมบูรณ์แบบอย่างกับโชว์จริงๆ เลยล่ะ

แต่ชุดมันกลับดูเหมือนชุดที่เอาไว้ใส่ซ้อมซะงั้น

นี่ทำให้ผมรู้ว่าเครื่องแต่งกายเป็นเรื่องที่นี่สำคัญจริงๆ

“เป็นยังไงบ้างคะ? วาตารุซัง”

“ยอดเยี่ยมมากๆ เลยล่ะครับ อลิเซียซัง 

เสียดายอยู่อย่างเดียวคือชุดมันไม่เข้ากับการแสดงน่ะครับ

คราวหน้าเรามาคิดเรื่องชุดที่จะใส่กันให้ดีๆ กว่านี้เถอะครับ”

“พอลองคิดดูมันก็จริงนะคะ ถ้าวาตารุซังไม่พูดออกมา

ฉันก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลยค่ะ แต่ก็สนุกดีนะคะ 

ตอนนี้ฉันเริ่มเข้าใจความรู้สึกของนักแสดงในคณะละครแล้วล่ะ”

คณะละครงั้นเหรอ? ผมไม่เคยดูอะไรแบบนั้นเลย

แต่ก็อยากลองไปดูที่เมืองหลวงดูสักครั้งเหมือนกันนะ 

เพราะจากที่ได้ยินดูเหมือนว่าพวกขุนนางกับพ่อค้าที่ร่ำรวยนิยมไปดูกัน

“งั้นเรามาดูวิดีโอที่บันทึกไว้กันเถอะครับ น่าจะสนุกไม่น้อยเลย”

“วาตารุซัง ฉันหิวแล้วค่ะ”

ผมเช็คเวลาดูตามที่คาร์ล่าซังบอก 

ปรากฏว่าตอนนี้มันเลยบ่ายสามโมงไปแล้ว 

แย่ล่ะ ผมมัวแต่สนุกกับการเล่นสเก็ตจนลืมเวลาไปเลย 

งั้นเรารีบไปหาอะไรกินน่าจะดีกว่า…