หลังจากลองขับ แอดด์ เสร็จ 

ผมก็กลับมาหาคาร์ล่าซัง ไอเนส เฟลิเซีย และฟูจัง

“นายท่าน สุดยอดไปเลยค่ะ! 

ตอนแรกฉันนึกว่ามันจะเป็นเรือซะอีก 

ที่ไหนได้กลับกลายเป็นพาหนะเวทมนตร์ไปซะงั้น!”

“ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นพาหนะเวทมนตร์ซะทีเดียวหรอกนะ 

แต่ก็ถือว่าใกล้เคียงหล่ะมั้ง?”

พูดตามตรง คือผมไม่เคยเห็นพาหนะเวทมนตร์มาก่อนเลยยังสรุปไม่ได้

“สุดยอด!” 

คาร์ล่าซังเดินเข้ามาดู แอดด์ ด้วยความสนใจแบบสุดขีด

“อยากลองนั่งดูไหมครับ”

“อืม”

จากนั้นผมก็ออกตั๋วสำหรับ แอดด์ ให้คาร์ล่าซัง และ เฟลิเซีย

โดยทั้ง 2 คน ผลัดกันมานั่งเบาะหลัง 

ผมขับ แอดด์ วนไปรอบๆ ทุกหญ้าโดยที่มีพวกเธอโอบเอวของผมเอาไว้

เอาจริงๆ สถานการณ์ตอนนี้มันก็รู้สึกดีอยู่หรอกที่มีสาวสวยมานั่งซ้อนท้ายแบบนี้

แต่น่าเสียดายที่พวกเธอสวมเกราะนี่สิ เลยไม่ค่อยได้รับสัมผัสของเจ้านั่นเท่าที่ควร 

แต่ก็นะ มาถือโอกาสอธิบายการใช้งานให้พวกเธอฟังไปด้วยเลยดีกว่า

“รู้สึกยังไงบ้างครับ คาร์ล่าซัง?”

“สนุกมากเลย!” 

คำตอบของเธอสั้นมาก แต่ถ้าดูจากท่าทางและการขยับของมือ

คงจะสนุกมากๆ เลยสินะ คาร์ล่าซังเนี่ยเป็นคนที่ซื่อตรงดีจริงๆ

เฟลิเซียเองก็ดูจะสนุกเหมือนกัน แต่ปัญหาตอนนี้คือไอเนสนี่สิ 

เพราะสีหน้าของเธอตอนนี้มันดูผิดปกติสุดๆ ไปเลยล่ะ 

สีหน้าแบบนี้มันเป็นแบบเดียวกันกับตอนที่เธอขับเรือเลยนี่หว่า 

…ผมชักเริ่มรู้สึกไม่ดีแล้วสิ ไว้ให้เธอลองทีหลังก็แล้วกัน 

แต่กลับกลายเป็นว่ายิ่งผมให้เธอรอนานเท่าไหร่

ก็ยิ่งทำให้เธอคึกมากขั้นเท่านั้น…อ๊าาา นี่ผมตัดสินใจผิดสินะ…

“นายท่านๆ ! ถึงตาของฉันแล้วใช่ไหมคะ? 

ไปกันเถอะค่ะ! พวกเรารีบๆ ไปกันเถอะค่ะ นายท่าน”

“อ-อืม”

จากนั้นผมก็พาไอเนสที่กำลังคึกสุดๆ ขึ้นนั่งที่เบาะหลังและเริ่มออกรถ 

เธอกอดผมเอาไว้แน่นเลย…ผมก็นึกว่าเธอจะกรี๊ดกร๊าดมากกว่านี้ซะอีก 

แต่ที่ไหนดี เธอกลับตั้งใจฟังที่ผมสอนอย่างจริงจังซะงั้น 

ทำให้ตอนนี้ใบหน้าของไอเนสแนบชิดกับผมแบบสุดๆ เลยล่ะ… 

เอ่อ…ถ้าเธอกรี๊ดกร๊าดตามปกติล่ะก็ อะไรๆ มันคงจะง่ายกว่านี้แฮะ

พอมาตั้งใจฟังแบบนี้แล้วทำให้ผมรู้สึกอึดอัดขึ้นมาเลยล่ะ

“เป็นยังไงบ้าง ไอเนส สนุกไหม?”

ผมถามไปทั้งๆ ที่รู้คำตอบอยู่แล้ว

“สนุกมากเลยค่ะ! เร็วพอๆ กับการขี่ม้าเลย 

แล้วก็ให้บรรยากาศที่แตกต่างกันด้วย 

ฉันตื่นเต้นมากๆ เลยค่ะ นี่ขนาดอยู่แค่ข้างหลังนะคะเนี่ย!”

เธอนี่ชอบอะไรแบบนี้จริงๆ เลยนะ ไอเนส

ผมคิดว่าอลิเซียซังกับมารีน่าซัง ก็น่าจะชอบเหมือนกัน… 

ผมจินตนาการภาพที่พวกเธอ ขับรถวนไปรอบๆ อย่างสนุกสนานออกเลย

แต่ก็แอบกังวลอยู่นิดหน่อย…เพราะถ้าล้มขึ้นมาละก็คงจะอันตรายน่าดู

ถึงพวกเธอจะไม่เป็นอะไรก็เถอะ เพราะแต่ละคนเลเวลสูงๆ กันทั้งนั้น… 

แต่มันก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี งั้นช่วงแรก

ผมจะจำกัดความเร็วเอาไว้ที่ก่อน 40 กม./ชม. ก่อนก็แล้วกัน 

เพราะแค่นี้ก็ถือว่าเร็วมากแล้วสำหรับโลกนี้

“งั้นต่อไปมาลองขับกันดูบ้างนะครับ 

คาร์ล่าซังขึ้นข้างหน้าเลยครับ ผมจะได้สอนคุณจากข้างหลัง”

“ได้เลยค่ะ!”

ผมสอนวิธีขับให้เธอโดยให้เธอค่อยๆ บิดคันเร่ง

เพื่อทำให้ แอดด์ เคลื่อนที่ไปข้างหน้าอย่างช้าๆ

แล้วผมก็ให้เธอลองไปขับวนรอบทุ่งหญ้าโดยที่หลีกเลี่ยงจุดที่มีหญ้าขึ้นสูงเอาไว้

เธอขับได้ดีเลยนี่นา เฟลิเซียเองก็ทำได้ดีเหมือนกัน 

พวกเธอสามารถขับได้อย่างถูกต้องตามที่ผมสอนเลย

ไอเนสเองก็ทำได้ดี ขออย่างเดียวคือต้องไม่ตื่นเต้นมากจนเกินไป… 

แต่ดูทรงแล้วน่าจะทำไม่ได้แหงมๆ  

“นี่มันก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว พวกเรามาทานมื้อเที่ยงกันเลยดีไหมครับ? คาร์ล่าซัง”

เธอยิ้มแล้วก็พยักหน้าให้ผม 

งั้นอัญเชิญ ไฮด์อเวย์ ออกมาเลยก็แล้วกัน

เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ ตอนนี้พวกเรากำลังอยู่ท่ามกลางทุ่งหญ้าที่สวยงามใช่ไหน?

อืม…งั้นลองเปลี่ยนบรรยากาศดูหน่อยน่าจะดีกว่า

เพราะบรรยากาศตอนนี้มันเหมาะกับการปิกนิกกลางแจ้งแบบสุดๆ เลยยังไงล่ะ

ผมเลยอัญเชิญเรือเก็บอาหารออกมาแล้วเอาอาหารที่ซื้อไว้ออกมาเสิร์ฟ

โดยปกติผมคงจะอัญเชิญเรือยางออกมาแล้ว 

แต่เฟลิเซียบอกว่าที่นี่ไม่มีมอนสเตอร์ตัวไหนที่สามารถฝ่าบาเรียของเธอเข้ามาได้ 

ดังนั้นผมเลยไม่จำเป็นจะต้องอัญเชิญเรือออกมา

“ทำไมถึงได้ยิ้มแบบนั้นล่ะคะ นายท่าน กำลังคิดอะไรอยู่เหรอ?”

“หืม? อ้อ ก็แค่คิดว่าทำแบบนี้แล้วรู้สึกสนุกดีน่ะ”

ตรงหน้าผม คาร์ล่าซัง ริมุ และฟูจังกำลังกินอาหารกันอย่างตั้งใจแบบสุดๆ เลยล่ะ 

“ผมชอบบรรยากาศแบบนี้มากๆ เลยล่ะ มันสงบสุขดีจริงๆ”

“ใช่ค่ะ ที่นี่ฉันรู้สึกปลอดภัยยิ่งกว่าตอนที่เราอยู่ที่เมืองทางใต้อีก”

“ฮ่าๆ ก็จริงนะ”

เมื่อกินเสร็จ ผมก็นั่งจิบกาแฟกระป๋อง 

รอให้ 3 นักกินประจำกลุ่มของพวกเรากินอิ่ม…ทุกคนนี่กินกันเยอะจริงๆ แฮะ

ตอนนี้พวกเราคุ้นเคยกับการขับรถบนบกแล้ว 

ต่อไปก็เป็นการขับในน้ำสินะ ผมยังกลัวทะเลอยู่ 

เลยว่าจะไปลองที่แม่น้ำแทน ทุกคนในหมู่บ้านยังคงเมาค้างกันอยู่ 

ดังนั้นตอนนี้ก็คงจะยังไม่มีใครไปที่แม่น้ำหรอกมั้ง…

แต่แล้วผมก็นึกเรื่องสำคัญขึ้นมาได้ ถ้าผมตั้งใจจะขึ้นไปสำรวจอีกฝั่งของภูเขา 

ยังไงผมก็ปิดเรื่องของ แอดด์ กับชาวบ้านไม่ได้นี่นา… 

ชักเริ่มรู้สึกว่าต่อให้ชาวบ้านเห็นก็ไม่น่าจะเป็นอะไรแล้วแฮะ

ยังไงพวกเขาก็เห็น ซีกเกอร์ แล้ว ต่อให้เป็นเรือสำราญก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

ไว้คืนนี้ค่อยลองไปปรึกษาเรื่องนี้กับทุกคนก็แล้วกัน

จากนั้นพวกเราก็ย้ายกันไปที่แม่น้ำ แล้วค่อยๆ ลงน้ำจากจุดที่พอจะลงได้ 

…หือ? ไม่มีเสียงเท่ๆ ตอนเปลี่ยนโหมดงั้นเหรอ? 

อย่าง ชะวิ้ง หรือ กะชิ้ง อะไรแบบนี้?

แล้วแบบนี้มันจะลงน้ำได้จริงๆ เหรอ 

เพราะตอนที่ผมกดปุ่มมันก็แค่ยกล้อขึ้นข้างๆ เท่านั้น 

แต่แล้วตอนที่ยางเริ่มขยับและแอดด์เริ่มเคลื่อนที่ไปข้างหน้า

ก็มีเสียงฮือฮาดังขึ้นมาจากข้างหลัง หือ…อะไรกัน? 

ปกติมันต้องฮือฮากันตอนเปลี่ยนโหมดไม่ใช่เหรอ? 

ทำไมพวกเธอถึงมาฮือฮากันตอนนี้ล่ะ? ผมไม่เข้าใจเลย

แต่พอถามดูทีหลังพวกเธอก็บอกว่า

‘ก็คุณบอกว่ามันใช้ได้ทั้งบกและน้ำไม่ใช่เหรอ? มันก็ต้องฮือฮากันตอนมันขยับในน้ำได้สิ’ 

หรือนี่จะเป็นช่องว่างระหว่างวัย…ไม่สิต้องช่องวางระหว่างโลกถึงจะถูก

แอดด์ วิ่งไปบนผิวน้ำได้อย่างราบรื่นถึงแม้จะมีการกระแทกอยู่นิดหน่อยก็เถอะ 

ดูเหมือนกระแสน้ำในแม่น้ำจะมีผลกับมันมากเลยสินะ

ผมว่าเรือสไตล์ญี่ปุ่นน่าจะเหมาะกับการใช่ในแม่น้ำมากกว่า 

งั้นเก็บ แอดด์ ไว้ใช้เฉพาะตอนที่อยู่บนบกน่าจะดีกว่า 

พอผมวนกลับไปหาทุกคน ทุกคนก็ตั้งท่าพร้อมที่จะขึ้นขี่กันเต็มที่เลยล่ะ 

พวกเธอผลัดกันออกไปขับน้ำ แล้วก็สนุกกับการยกล้อขึ้นๆ ลงๆ กันสุดๆ เลยล่ะ

เพราะแทนที่จะขับบนผิวน้ำ พวกเธอกลับขับขึ้นๆ ลงๆ ระหว่างฝั่งกับผิวน้ำซะงั้น 

พอขับกันจนพอใจแล้วพวกเราก็มุ่งหน้ากลับไปที่ ซีกเกอร์ กัน

“ยินดีต้อนรับกลับค่ะ วาตารุซัง”

คลอเร็ตต้าซังทักทายผมด้วยรอยยิ้มอันแสนอบอุ่น 

อ๊า…ช่างเป็นรอยยิ้มที่เห็นแล้วรู้สึกสบายใจดีจริงๆ…

ว่าแต่ตุ๊กตาพวกนั้นมันอะไรน่ะ?

ตอนนี้มีตุ๊กตา 5 ตัว วางเรียงกันอยู่ข้างๆ ตัวของคลอเร็ตต้าซัง 

นี่เธอทำทั้งหมดนั้นในขณะที่ต้องดูแลพวกอลิเซียซังไปด้วยเนี่ยนะ!?

ความเร็วนี่มันอะไรกัน ทำเอาผมกลัวเลยว่าห้องของเธอมันจะกลายเป็นห้องตุ๊กตาไปแล้วเลย

เอ๊ะ!…หรือว่ามันจะกลายเป็นห้องตุ๊กตาไปแล้วจริงๆ …

“ผมกลับมาแล้วครับ คลอเร็ตต้าซัง

อลิเซียซังกับคนอื่นๆ เป็นยังไงบ้างครับ?”

“ก็ดีขึ้นแล้วล่ะค่ะ แต่ยังไม่เต็มที่”

“เข้าใจแล้วครับ งั้นพรุ่งนี้เราค่อยออกไปสำรวจ

ที่ๆ มีกลิ่มแปลกๆ ลอยออกมา ตามที่ผมเคยพูดเอาไว้กันนะครับ

อ๊ะ! หรือคุณคิดว่าเราควรพักกันอีกสักวันดีครับ?”

“ไม่เป็นไรค่ะ เพราะถึงพวกเธอจะดื่มกันหนักขนาดไหน 

ขอแค่ผ่านคืนนี้ไปก็ฟื้นตัวกันได้แล้วค่ะ ดังนั้นไปกันพรุ่งนี้ได้เลย”

โอเค ในเมื่อคลอเร็ตต้าซังยืนยันแบบนั้นงั้นเราก็ออกเดินทางกันวันพรุ่งนี้เลยแล้วกัน

จากนั้นผมก็มานั่งจิบชากับคลอเร็ตต้าซัง พลางเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ให้เธอฟังด้วย 

คาร์ล่าซังเองก็กำลังพยายามเล่าเรื่องของ แอดด์ ให้คลอเร็ตต้าซังฟังอย่างเต็มที่เหมือนกัน 

ว้าว แปลกมากเลยนะเนี่ย เพราะปกติคาร่าซังจะไม่พูดมากถึงขนาดนี้

คาร์ล่าซังเล่าเรื่องของ แอดด์ ด้วยความตื่นเต้นแบบสุดๆ เลยล่ะ 

ส่วนคลอเร็ตต้าซังก็รับฟังเธออย่างตั้งใจ บรรยากาศช่างดูอบอุ่นจริงๆ 

ในสถานการณ์แบบนี้ผมควรจะอยู่เงียบๆ และเฝ้ามองพวกเธอไปสินะ

เพราะผมรู้สึกว่าถ้าผมพูดอะไรขึ้นมาตอนนี้มันจะไปขัดบรรยากาศที่แสนนุ่มฟูนี่น่ะสิ…

“เห…งั้นเหรอ? มันวิ่งได้ทั้งบนบกแล้วก็ในน้ำเลยเหรอ? 

ฟังแล้วไม่น่าเชื่อเลยนะ ขอบคุณที่เล่าให้ฟังนะคาร์ล่า”

“งั้นพรุ่งนี้ช่วยแสดงมันให้ฉันดูหน่อยนะคะ วาตารุซัง”

“เอ๋!? แต่ถ้าขอตอนนี้ เขาก็จะเอาออกมาให้ดูเลยนะ”

ผมเองก็อยากจะอวดเหมือนกันนะครับ 

แล้วผมก็อยากให้คลอเร็ตต้าซังมาซ้อนท้ายด้วย 

แต่ถ้าไปพูดแทรกตอนนี้มีหวังได้พังแน่ๆ ดังนั้นเงียบไว้แบบนี้ล่ะ… 

จะว่าไปคาร์ล่าซังนี่ก็มีมุมที่ดูงอแงแบบเด็กๆ อยู่เหมือนกันสินะ? 

ส่วนคลอเร็ตต้าซังก็ให้ความรู้สึกแบบคุณแม่ อืม…ช่างเป็นความสัมพันธ์ที่แปลกดีจริงๆ

ปกติสองคนนี้จะอยู่ด้วยกันตลอด การที่วันนี้แยกจากกันทั้งวัน

จึงเป็นอะไรที่แปลกใหม่มากๆ แล้วคลอเร็ตต้าซังก็พูดโดยไม่ใช้คำสุภาพกับคาร์ล่าซังด้วย แปลกดีแฮะ

“ฟุฟุ จริงๆ ฉันเองก็อยากเห็นเหมือนกันนะ 

แต่คิดว่าอลิเซียกับคนอื่นๆ ก็คงจะอยากเห็นด้วยเหมือนกัน

งั้นเรามารอให้ถึงวันพรุ่งนี้แล้วไปดูพร้อมกันทุกคนดีกว่าไหม?”

“อืม…”

“วาตารุซัง พวกเราจะเอายังไงกับมื้อเย็นดีคะ?”

อ่าว? จู่ๆ โดนตัดบทเฉยเลย…

ให้ผมนั่งดูเฉยๆ ก็ได้นะครับ ผมไม่ว่าอะไรหรอก

“ครับ จากที่ดูพวกอลิเซียซังก็ยังไม่น่าจะไหว… 

งั้นพวกเราไปเลือกอาหารจากเรือเก็บอาหารมาทานกันดีไหมครับ?”

“ดีค่ะ แบบนั้นจะช่วยได้มากเลย”

อาหารแบบเสียเงินที่ผมซื้อมาจาก คาสเซิล ยังเหลืออีกเพียบเลยล่ะ 

แต่ผมยังไม่กล้าไปแตะต้องพวกของฟรีหรอกนะ

เพราะไม่รู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า ถ้าผมเผลอไปยุ่งกับมัน

บางที่อาจจะมีบทลงโทษก็ได้ ถ้าเกิดผมโลภจนเกินไป

หลังจากนั้นพวกเราที่ไม่มีอะไรให้ทำ

ก็เลยมานั่งเล่นเจงก้าด้วยกัน เพื่อรอให้ถึงเวลาอาหารเย็น

และในขณะที่พวกเราเล่นกันอยู่ อลิเซียซังกับคนอื่นๆ ก็ตื่นขึ้นมา 

ดูจากสีหน้าแล้ว น่าจะยังเมาค้างกันอยู่สินะ

เพราะสีหน้าของพวกเธอดูไม่ค่อยดีเลยตอนนี้

แม้แต่สุดยอดสาวงามก็ดูไม่จืดสินะ เวลาที่เมาค้างเนี่ย…

เอ๊ะ!? แต่อัลม่าซังดูเซ็กซี่แปลกๆ แฮะ 

ดูเหมือนกำลังทรมาน แต่ก็ให้ความรู้สึกยั่วยวน… 

หรือนี่จะเรียกว่าความเย้ายวนแบบ ‘ดาร์ค’ ? 

อัลม่าซังเนี่ยดูเซ็กซี่ในสายตาของผมเสมอเลย

หรือนี่ผมหลงเสน่ห์จากฟีโรโมนของเธอเข้าให้แล้ว?

“ทุกคนไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?”

“ค่ะ พวกเราสบายดี แค่ดื่มมากไปหน่อยเท่านั้น…”

อลิเซียซังตอบผมพร้อมกับยิ้มแห้งๆ…

ไม่อ่ะ นี่ไม่เรียกหน่อยแล้ว แบบนี้เขาเรียกว่า เยอะ ต่างหาก

“คือ…ผมมีเครื่องดื่มที่ช่วยเรื่องอาการเมาค้างด้วยนะครับ”

จากนั้นผมก็หยิบเครื่องดื่มเกลือแร่ออกมา และส่งมันให้กับทุกคน 

จริงๆ ของพวกนี้ก็ไม่ควรดื่มเข้าไปหลังจากไปดื่มมาหรอก แต่ถ้าเป็นตอนนี้คงจะไม่เป็นไร

พอได้ยินแบบนั้น ทุกคนก็รีบยกมันขึ้นดื่มทันที…

“อ๊า~ รู้สึกดีจังเลย มันช่วยเรื่องเมาค้างได้จริงๆ ด้วย

ทำไมตอนที่ดื่มก่อนหน้านี้ มันถึงได้มีรสชาติแปลกๆ นะ 

ทั้งๆ ที่ตอนนี้อร่อยสุดๆ เลย ทำไมเป็นแบบนั้นกันนะ?”

นี่คือคำประเมินจากพวกเธอเมื่อดื่มเครื่องดื่มเกลือแร่ ผมเองก็สงสัยเรื่องนั้นเหมือนกัน

ผมนั่งเล่นบนโซฟาไปอีกสักพัก 

แล้วก็แนะนำอุด้งให้กับคนที่ยังเมาค้างอยู่และยังไม่อยากกินอะไร 

เพราะ อุด้งมันกินง่ายเลยเหมาะกับคนที่เมาค้าง

ในขณะที่กลุ่มเมาค้างกำลังกินอุด้งกันอย่างเงียบๆ 

พวกผมก็ไปกินอาหารเย็นกันตามปกติ 

หลังอาหารเย็น พวกเธอก็มาขอเครื่องดื่มเกลือแร่กันอีกขวด

“อ่า… ตอนนี้รู้สึกดีขึ้นเยอะเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ วาตารุซัง”

“ไม่เป็นไรครับ ผมดีใจที่พวกคุณรู้สึกดีขึ้น”

สีหน้าก็ดูสดใสขึ้นด้วย เครื่องดื่มเกลือแร่กับอุด้งได้ผลดีจริงๆ 

ไว้ผมจะไปลองดูเองตอนที่เมาค้างบ้างแล้วกัน

“คือผมมีเรื่องอยากจะปรึกษากับทุกคนหน่อยนะครับ”

“มีเรื่องอะไรเหรอคะ?”

“คืออย่างที่ทุกๆ รู้กัน ผมพยายามปิดบังความสามารถของตัวเองมาตลอด 

แต่ตอนนี้ผมเริ่มคิดแล้วว่า มันไม่น่าจะจำเป็นขนาดนั้นก็เลย…

อ๊ะ! ผมไม่ได้จะเอาความสามารถไปอวดหรือเอาไปทำอะไรที่ไม่ดีหรอกนะครับ”

“ถ้าเป้าหมายไม่ใช่การอวดตัวเอง เพื่อที่จะได้เป็นขุนนาง 

หรือ มีตำแหน่งใหญ่โต ในประเทศล่ะก็ ฉันคิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาค่่ะ”

พูดอะไรของคุณน่ะครับ อลิเซียซัง 

ขุนนางกับเกียรติงั้นเหรอ…ถึงของแบบนั้นมันจะฟังดูใกล้เคียงกับแนวฮาเร็มก็เถอะ 

แต่เรื่องพวกนั้นน่ะ มันต้องมีเรื่องยุ่งยากตามมาอย่างแน่นอน

ดังนั้นต่อให้จะมีฮาเร็ม แต่ถ้าใช้ชีวิตสบายๆ ไม่ได้ มันก็ไม่มีความหมายหรอก

“ผมไม่ได้สนใจเรื่องพวกนั้นหรอกครับ เรื่องที่ผมจะปรึกษาคือ

ตอนนี้ผมสามารถอัญเชิญเรือแบบใหม่ที่เจ๋งมากๆ ออกมาได้แล้วครับ

แต่เพราะมันโดดเด่นเกินไป ก็เลยว่าจะเปิดเผยเรื่องความสามารถของผมออกไปน่ะครับ

อีกอย่างตอนนี้ผมก็ได้เรือสำราญมาแล้วด้วย เลยคิดว่าแทนที่จะมาแต่กลัวที่จะโดดเด่นอยู่แบบนี้

แล้วอดทนที่จะไม่ทำในสิ่งที่อยากทำ สู้ผมเปิดเผยออกไปแล้วทำในสิ่งที่อยากทำน่าจะดีว่า ทุกคนคิดยังไงกันบ้างครับ?”

ถึงมันจะดูเสี่ยง แต่ถ้าผมอยู่เงียบๆ แบบนี้ต่อไป ก็คงทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้ 

ดังนั้นถ้าเปิดเผยความสามรถออกไป ผมก็น่าจะทำอะไรได้มากกว่านี้

ผมจะเปิดเผยความสามารถของผม เฉพาะบนเกาะดาร์กเอลฟ์แห่งนี้เท่านั้น 

เพราะผมรู้สึกว่าถึงจะซ่อนเไปมันก็คงจะไม่มีประโยชน์อยู่

“อืม…ถ้าพูดถึงเรื่องความปลอดภัย การปิดเอาไว้น่าจะปลอดภัยกว่า 

แต่ถ้าเปิดเผยออกไปก็จะทำอะไรต่างๆ ได้มากขึ้นสินะคะ

แล้วคุณยอมรับเรื่องที่ตัวเองจะโดดเด่นมากขึ้นได้หรือเปล่าคะ?”

โอ้! อลิเซียซังเข้าใจประเด็นได้ในทีเดียวเลยแฮะ…

“นายท่าน อยากจะทำอะไรงั้นเหรอคะ?”

ไอเนสถามอย่างตรงไปตรงมาเลยแฮะ…แต่ต้องขอโทษด้วยนะไอเนส 

เพราะจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้คือ ผมรู้สึกอึดอัดที่ไม่ได้ใช้ แอดด์ ก็แค่นั้นล่ะ 

ผมเคยคิดจะปลอมให้มันเป็นม้า แต่ม้ามันไม่เข้ากับเรือนี่สิ 

แถมถ้าลองปลอมมันเป็นม้าจริงๆ แล้วตอนวิ่งมันไม่ขยับขาล่ะ แบบนั้นคงแปลกน่าดู

“ผมยังไม่ได้คิดอะไรไกลขนาดนั้นหรอกครับ 

แต่ผมรู้สึกว่าการปิดบังความสามารถบนเกาะมันไม่มีประโยชน์น่ะ 

เพราะอย่างน้อยๆ ผมก็เคยอัญเชิญ ไฮด์อเวย์ ออกมา

ให้คนจากหมู่บ้านริมทะเลสาบเห็นแล้ว…”

“บนเกาะนี้อาจจะดูปลอดภัยก็จริง แต่คุณจะเอาอะไรมา

ตัดสินว่าสถานการณ์ไหนปลอดภัย หรือ แบบไหนไม่ปลอดภัย ล่ะคะ?”

เป็นคำถามที่จริงจังกว่าที่คิดแฮะ

“อืม…งั้นเริ่มจากเอา แอดด์ ไปขับรอบๆ เกาะดูดีไหมครับ? 

แล้วก็ลองจินตนาการว่า ถ้าเอามันไปใช้บนแผ่นดินใหญ่มันจะเป็นยังไง? 

บอกตามตรง คือผมก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าตอนที่แปลงเรือแล้วมันจะออกมาเป็นแบบไหน”

“อืม ฉันยังไม่เคยเห็น แอดด์ ค่ะ เลยยังไม่รู้ว่ามันเป็นเรือแบบไหน

จึงยังตอบคำถามของคุณไม่ได้ค่ะ งั้นพวกเราลองไปดูกันตอนนี้เลยดีไหมคะ?”

“ไม่เป็นไรครับ อลิเซียซังยังไม่หายดีใช่ไหมล่ะ

ไว้พวกเราค่อยไปกันวันพรุ่งนี้ก็ได้ครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ถึงจะยังไม่เต็มร้อย 

แต่ฉันไหวค่ะ ดังนั้นพวกเราไปกันเถอะ”

จากนั้นพวกเราก็ตัดสินใจว่าจะออกไปดู แอดด์ ด้วยกัน …

ไม่รู้ว่าพวกเธอจะมีปฏิกิริยายังไง แต่ผมก็อดตื่นเต้นไม่ได้ที่จะได้โชว์มันให้พวกเธอเห็น…