เช้าวันรุ่งขึ้น…ผมตื่นขึ้นมาแล้วทำกิจวัตรประจำวันของตัวเองไปตามปกติ สวมฮู้ด และออก…

เอ๊ะ! ผมไม่ได้นัดจุดรวมตัวกันในตอนเช้าเอาไว้นี่นา…

“เนส เชีย คิดว่าทุกคนจะไปรวมตัวกันที่ไหนเหรอ?”

“ตามปกติตอนที่อยู่ที่ ฟอร์เทรส พวกเราจะนัดรวมตัวกันที่มุมตู้ขายของอัตโนมัติข้างๆ ร้านอาหารค่ะ

ฉันคิดว่าพวกเธอน่าจะไปรอกันอยู่แถวบริเวณหน้าร้านอาหาร”

“ฉันก็คิดเหมือนกันค่ะ”

“งั้นเราไปที่ร้านอาหารกันเถอะ”

“”ค่ะ””

เมื่อเราไปถึงร้านอาหารทุกคนก็มารออยู่ก่อนแล้ว

อย่างที่เนสกับเชียคาดไว้…ไม่รู้เพราะผมบื้อไปเองหรือว่าพวกเธอนฉลาด

…แต่น่าเสียดายที่ผมคิดว่ามันน่าจะเป็นอย่างแรกมากกว่า

“อรุณสวัสดิ์ครับทุกคน”

“””อรุณสวัสดิ์ค่ะ”””

“พวกคุณจะว่าอะไรไหมครับ ถ้าเราจะกินบุฟเฟ่ต์อาหารเช้ากัน?

อ๊ะ! แต่ถ้ามันหนักไปจะไปกินที่ตู้ขายของอัตโนมัติกันก็ได้…”

“กินค่า! ฉันอยากลองกินบุฟเฟ่ต์อาหารเช้าของที่นี่ดูค่า…”

คาร์ล่าซังตอบกลับมาอย่างรวดเร็วและคนอื่นๆ ก็ดูจะไม่มีปัญหาอะไร

ดังนั้นพวกเราจึงเข้าไปในร้านอาหาร เช้านี้ผมอยากกินอาหารเช้าแบบญี่ปุ่น

เลยเลือกหยิบปลาแซลมอนย่างไข่หวานซุปมิโซะและผักดองมา

เยี่ยมเรียบง่ายแต่อร่อย ส่วนของริมุผมใส่ไส้กรอกเพิ่มลงไปให้ด้วย

มันน่าแปลกที่ผมเริ่มมากินอาหารเช้าอย่างเป็นกิจจะลักษณะมากขึ้นตั้งแต่มาอยู่ที่โลกนี้

บางทีอาจเป็นเพราะผมต้องเคลื่อนไหวร่างกายมากกว่าตอนที่อยู่ญึ่ปุ่นก็ได้

เพราะถ้าไม่กินอาหารให้เพียงพอก็จะรู้สึกไม่มีแรง

ก่อนที่จะมาที่โลกนี้ผมมักจะนอนดึกและตื่นสายอยู่เสมอ

ทำให้ไม่ค่อยได้มีโอกาสกินอาหารเช้าสักเท่าไหร่

และพอมาคิดดูดีๆ มันเป็นวิถีชีวิตที่ไม่ค่อยดีต่อสุขภาพเท่าไหร่เลย…

หลังจากกินอาหารเช้าแบบญี่ปุ่นเสร็จฉันก็เปลี่ยนไปลองเมนูสไตล์ตะวันตก

จากนั้นก็ลองกินนั่นกินนี่ไปเรื่อยๆ ถ้ากินตามปกติผมคงกินไม่ได้เยอะขนาดนี้

นี่อาจจะเป็นมนตร์วิเศษของบุฟเฟ่ต์ก็ได้ที่ทำให้ผมกินได้มากขนาดนี้

แต่การกินเยอะๆ จนขยับตัวไม่ไหวในตอนเช้าแบบนี้มันไม่น่าจะดีสักเท่าไหร่ ผมว่าผมต้องควบคุมตัวเองหน่อยแล้ว…

หลังจากกินเสร็จพวกเราก็ไปนั่งที่โซฟาหน้าตู้ขายของอัตโนมัติแล้วพูดคุยกันเรื่องแผนการของวันนี้พร้อมกับดื่มกาแฟกระป๋อง

“ถ้าระยะทางจาก ลูก้าไปยังออร์ฮูส เท่ากับเรือเวทมนตร์ปกติเดินทางสี่วัน

พวกเราก็น่าจะไปถึงบริเวณที่เมืองตั้งอยู่ในช่วงเย็นของวันนี้

ผมว่าน่าจะยังพอมีเวลาเหลือให้ค้นหาเมืองก่อนที่พระอาทิตย์จะตกอยู่

ถ้าเราเจอเมืองเราจะทอดสมอรอยู่ข้างนอกก่อนแล้วค่อยเข้าไปที่นั่นในตอนเช้า

แต่ถ้าไม่เจอเราจะออกคนหากันอีกทีในตอนเช้าว่าแต่โดโรธีซังพวกคุณเคยไปที่ออร์ฮุสมาก่อนหรือเปล่าครับ?”

“ไม่เคยค่ะ ก่อนหน้านี้พวกเราเดินทางกันทางบกมาตลอดเลยไม่เคยผ่านไปที่นั่นเลยค่ะ

แต่ฉันมั่นใจว่าในตอนกลางคืนที่นั่นต้องยังพอมีแสงไฟอยู่บ้างพอให้เราสังเกตได้อยู่ค่ะ

ฉันพอรู้ตำแหน่งคร่าวๆ ของเมืองแต่ก็อาจคลาดเคลื่อนได้ดังนั้นเรารอให้ถึงเช้าก่อนแล้วค่อยออกค้นหากันอีกทีค่ะ”

“ถ้างั้นพวกเราก็ไม่มีอะไรต้องทำมากนักจนกว่าจะถึงพรุ่งนี้เช้า

งั้นทุกคนก็ไปทำอะไรที่อยากทำได้ตามสบายเลยครับ

ส่วนผมว่าจะไปฝึกซ้อมเบาๆ จากนั้นก็ว่าจะไปดูหนัง”

“ริมุไปดูด้วย”

“งั้นเหรอ เราไปดูด้วยกันหลังจากฝึกเสร็จน้า ริมุ”

“พวกเราขอไปด้วยนะคะ”

“ได้สิครับ”

สาวๆ เองก็ตัดสินใจว่าจะไปดูหนังด้วยเหมือนกัน

ดังนั้นพวกเราจึงตกลงกันว่าจะมาดูหนังด้วยกันหลังฝึกซ้อมเสร็จ

ว่าแต่จะดูเรื่องอะไรดีนะ…?

Titanic ดีมั้ยนะ…ไม่ ไม่เอาดีกว่ามาดูหนังเกี่ยวกับเรือรบบนเรือแบบนี้มันก็ยังไงๆ อยู่

งั้นเอาเป็น Pirates of the Caribbean ดีมั้ยนะ?

มันทั้งตลกและมีเนื้อหาที่ไม่ได้ซับซ้อนอะไร อีกอย่างผมก็ชอบเพลงประกอบของมันด้วย…

หรือว่าจะดู Mac and Me ดีนะ? มันเป็นหนังตลกที่มีเพลงสนุกๆ อยู่หลายเพลงเลย ผมคิดว่าทุกคนน่าจะชอบกัน

หลังจากฝึกซ้อมเสร็จเราก็ไปอาบน้ำจากนั้นก็ไปเตรียมขนมและน้ำผลไม้ก่อนจะมุ่งหน้าไปที่โรงหนัง

ห้องนี่อย่างใหญ่เลย ใหญ่กว่าที่ ฟอร์เทรส ซะอีก

เพราะมันมีทั้งเวทีและเปียโนอยู่ด้วย สงสัยจังว่าโลกนี้จะมีเปียโนหรือเปล่า?

แต่ถึงจะมีผมก็เล่นไม่เป็นอยู่ดีเพราะงั้นมันคงไม่มีประโยชน์อะไร

พักเรื่องเปียโนเอาไว้ก่อนแล้วกัน มาเริ่มดูหนังกันเลยดีกว่า

ทุกคนดูจะสนุกับ Mac and Me มาก อย่างที่คิดยิ่งจอใหญ่เท่าไหร่ก็ยิ่งให้ความรู้สึกตื่นเต้นและสนุกมากขึ้น

พวกเราใช้เวลาทั้งวันไปกับการดูหนังสลับไปกับมื้ออาหารและการพักผ่อน

จนกระทั่งถึงเช้าวันใหม่

ผมตื่นขึ้นมาทำกิจวัตรประจำวันตามปกติสวมฮู้ดและปรับโหมดตัวเองให้การเป็นโหมดจอมเวท

จากนั้นก็มุ่งหน้าไปที่ร้านอาหารเพื่อพบกับทุกคน

“อรุณสวัสดิ์ครับ”

“””อรุณสวัสดิ์ค่ะ”””

วันนี้ตามกำหนดการเราจะไปถึงที่ออร์ฮุส

ดังนั้นผมเลยอยากลองเปลี่ยนบรรยากาศดูสักหน่อย

วันนี้ผมจะพาทุกคนไปกินข้าวเช้ากันที่ร้านอาหารอีกแห่งหนึ่ง…ขอเรียกมันว่าโรงอาหารก็แล้วกัน

เมื่อผมสั่งอาหารเช้าจากเมนูของโรงอาหารก็มีช่องหยอดเหรียญปรากฏขึ้นมาข้างๆ เมนู

หลังจากจ่ายเงินวงเวทก็ปรากฏขึ้นบนโต๊ะและอาหารเช้าที่ผมสั่งก็ออกมา…มันดูน่าขนลุกอยู่เหมือนกันนะเนี่ย…

“โดโรธีซัง คุณคิดว่าเจ้าอาหารนี่จะกินได้ไหมครับ?”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ…”

“…งั้นก็คงต้องลองเสี่ยงดูสินะครับ ผมเชื่อในตัวท่านนะครับ ท่านเทพผู้สร้าง!”

จากนั้นผมก็ตักสลัดขึ้นมาด้วยความกล้าๆ กลัวๆ แล้วก็เอามันเข้าปาก….

นะ นี่มัน !!! ก็สลัดธรรมดานี่หว่า…แบบนี้คงไม่น่าจะเป็นอะไรหรอกมั้ง?

“ท่านจอมเวททุกอย่างปกติดีใช่ไหมคะ?”

“ครับ…รสชาติของมันเหมือนกับสลัดตามปกติเลย และตอนนี้ผมก็ไม่ได้รู้สึกแปลกๆ อะไรครับ”

ก็นะ ท่านเทพผู้สร้างเคยบอกว่าสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ บนเรือจะพร้อมใช้งานเสมอ

ดังนั้นผมคิดว่ามันคงไม่มีปัญหาอะไรหรอก แต่ก็นะการที่จู่ๆ อาหารมันโผล่ออกมาจากวงเวทแบบนี้เลยมันก็ดูแปลกๆ จริงๆ นั่นล่ะ

เอาเถอะในเมื่อผมสามารถเอาอาหารออกมาจากเรือที่อัญเชิญมาได้แบบนี้

มันก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องมานั่งกังวลเรื่องอาหารอีก

จากนั้นเมื่อเห็นว่าผมกินได้โดยไม่มีปัญหาอะไร

สาวๆ เองก็เริ่มสั่งอาหารที่ตัวเองอยากกินมา จากนั้นก็เริ่มกินมื้อเช้าด้วยความระแวงเล็กน้อย

เอาล่ะมาคุยเรื่องแผนการในวันนี้กันดีกว่า…

“หลังจากนี้เราจะมุ่งหน้าไปที่ออร์ฮุสกันนะครับ ทุกคนมาช่วยกันสังเกตด้วยว่ามีเรือมุ่งหน้าไปที่ทางไหนบ้างนะครับ จะได้หาเมืองเจอ”

“เราควรขึ้นไปดูบนดาดฟ้าเรือไหมคะ?”

“ก็ดีครับ ถึงแม้มันจะเป็นไปได้ยากที่เราจะแล่นเลยเมืองไป แต่การขึ้นไปเช็คบนดาดฟ้าก็ไม่เสียหายอะไร

แต่ตอนนี้ที่ผมกังวลคือถ้าเราแล่นสตรองโฮลด์เข้าไปที่ออร์ฮุสมันอาจเกยตื้นได้ครับ

ผมไม่มั่นใจเลยว่าเราจะสามารถเข้าไปที่ท่าเรือได้หรือเปล่า…?”

“ฉันก็เคยได้ยินมาว่ามีเรือลำใหญ่เข้ามาเทียบท่าแล้วเกิดตื่นที่ท่าเรือของลูก้าอยู่เหมือนกันค่ะ

ขนาดท่าเรือของลูก้าใหญ่กว่าของที่นี่ถึงสองเท่าเรือขนาดใหญ่ยังไม่สามารถเข้าใกล้ท่าเรือได้เลย

ดังนั้นที่ท่าเรือของออร์ฮุสก็คงไม่ได้เหมือนกันค่ะ”

“เข้าใจละ งั้นเราคงต้องหารือเรื่องนี้กับบริษัทการค้าโกเฟรโด้ดูแล้วล่ะ”

“ค่ะ พวกเขาให้เงินเรามามากถึง 20 เหรียญทองคำขาว และพวกเขาต้องการให้เราซื้อเสบียงมาให้ได้มากที่สุดค่ะ”

“หา! 20 เหรียญทองคำขาว สำหรับเสบียง? ลูก้ามีประชากรไม่ถึงสองหมื่นคนไม่ใช่เหรอ

มันต้องใช่เสบียงเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ! ผมล่ะสงสัยจริงๆ ว่าพวกเขาจะเก็บเสบียงปริมาณขนาดนั้นเอาไว้ที่ไหน?”

“เราคงต้องปรึกษาเรื่องนี้กับบริษัทการค้าดูค่ะ”

“เข้าใจแล้วครับ งั้นเราก็ออกเดินทางกันเถอะ”

“ค่ะ”

“นายท่านเราควรใช้ลูโตะออกไปสำรวจก่อนดีไหมคะ?

เพราะถ้าพวกเราหาเมืองเจอพวกเราก็แค่ต้องทอดสมอไว้ จากนั้นนายท่านก็จะรู้ตำแหน่งของเมืองเอง”

“โอ้! เป็นความคิดที่ดีนิ ถ้างั้นก็ฝากจัดการเรื่องนี้ด้วยนะ เนส”

“ค่ะ”

“ฉันจะไปกับเนสด้วยค่ะ พอไปถึงเมืองฉันจะเป็นคนไปแจ้งเรื่องของท่านงจอมเวทที่บริษัทการค้าโกเฟรโด้

และจะไปส่งจดหมายให้ท่านเจ้าเมืองของเมืองออร์ฮุสค่ะ”

“เข้าใจแล้วครับ ถ้างั้นผมกับเซียจะรออยู่ที่นี่ส่วนพวกโดโรธีซังก็ล่วงหน้าไปกับลูโตะก่อนได้เลยครับ”

“ฉันคิดว่ามันจะดูแปลกนะคะ ที่ท่านจอมเวทจะมีผู้ติดตามแค่คนเดียว

ฉันคิดว่าให้คาร์ล่าอยู่ที่นี่คอยคุ้มกันท่านจอมเวทอีกคนจะดีกว่า

ฉันจะไปส่งจดหมายและไปติดต่อกับบริษัทการค้าโกเฟรโด้กับมารีน่าเอง ส่วนเนสจะคอยเฝ้าระวังอยู่ที่ลูโตะ”

“เข้าใจแล้วครับ งั้นผมขอฝากจดหมายของมาร์ควิสไว้กับมาริน่าซังนะครับ”

“ไม่ค่ะ ท่านจอมเวทควรจะเป็นคนเก็บมันเอาไว้เองค่ะ เพราะมันอาจมีข้อมูลเกี่ยวกับท่านอยู่ในจดหมายก็ได้”

“เอ๊ะ-อย่างนั้นเหรอครับ?”

อืม ในเมื่อพวกเขาไหว้วานผม ก็คงมีการพูดถึงผมอยู่แล้ว

ถ้าจดหมายบอกว่ามีจอมเวทที่น่าสงสัยไปที่ร้านค้ามันคงจะดูแปลกๆ ถ้ามารีน่าซังเป็นคนไป

“เข้าใจแล้วครับ ถ้าทุกคนเตรียมตัวกันเสร็จแล้วให้มารวมตัวกันที่หน้าทางออกของเรือนะครับ”

“””ค่ะ”””

“อ๊ะ ผมจะออกตั๋วใบใหม่ให้ก่อน”

ฉันออกตั๋วสำหรับใช้กับ สตรองโฮลด์ ให้กับทุกคนจากนั้นพวกเราก็แยกย้ายกันไปเตรียมตัวสำหรับการออกเดินทาง

เฮ้อ…ผมไม่ทันคิดเรื่องให้ลูโตะออกไปสำรวจก่อนเลย

“เนส เธออาจจะต้องจ่ายค่าจอดเรือ ดังนั้นเอานี่ไปด้วย”

“ค่ะ”

ผมยื่นเหรียญทอง และ เหรียญเงินอีก 10 เหรียญ ให้เธอ

หลังจากเตรียมตัวเสร็จผมก็ไปที่ทางลงเรือทุกคนก็มารออยู่ก่อนแล้ว นักผจญภัยนี่เตรียมตัวกันไวดีจริงๆ

หลังจากส่งทุกคนที่จะไปสำรวจล่วงหน้าเสร็จแล้ว ผมก็กลับไปที่โรงอาหารเพื่อพักผ่อนและจิบกาแฟ

“ผมรู้ตำแหน่งของลูโตะอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้ว ดังนั้นทุกคนไปใช้เวลาว่างกันได้ตามสบายเลยนะครับ”

“ค่ะ”

มีการเปลี่ยนกำหนดการนิดหน่อยจึงทำให้ผมมีเวลาว่าง…งั้นไปผ่อนคลายกันที่เก้าอี้นวดหน่อยดีกว่า

ผมลองตรวจสอบตำแหน่งของเรือทุกลำดูและพบว่าผมสามารถรับรู้ตำแหน่งของพวกมันคราวๆ ได้

อ๊ะ! แบบนี้ก็หมายความว่าถ้ากาเล็ตต์เคลื่อนที่ก็แสดงว่ามีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นที่ลูก้าสินะ ดีแล้วล่ะที่ผมทิ้งมันไว้ที่นั่น

และถ้ากาเล็ตต์เคลื่อนที่อย่างรวดเร็วก็แสดงว่าพวกเธอกำลังต่อสู้อยู่…

เว้นแต่ว่าอลิเซียซังจะใช้มันซิ่งเพื่อระบายอารมณ์…ผมหวังว่าเธอคงไม่ทำอะไรแบบนั้นในสภาวะสงครามแบบนี้หรอกนะ

“วาตารุ”

“หืม? มีอะไรเหรอริมุ?”

เมื่อผมลืมตาขึ้นก็พบเห็นริมุกับเชียสงสัยว่าริมุจะตามเชียไปเพราะเธอกำลังจะไปกินขนมสินะ?

“ริมุอยากเขย่าด้วย”

“เขย่า?…ริมุอยากนั่งเก้าอี้นวดเหรอ?”

“อืม”

…เก้าอี้นวดใช้กับสไลม์ได้ด้วยเหรอ?  ว่าแต่สไลม์นี่มันจำเป็นต้องนวดด้วยเหรอ?

“ได้สิ แต่ถ้ามันดูอันตรายให้รีบออกมาเลยนะ”

“อืม”

ผมรู้สึกกังวลนิดหน่อยแต่ผมก็วางริมุลงบนเก้าอี้นวด…

จากนั้นแรงสั่นจากเก้าอี้นวดก็ทำให้ริมุเริ่มสั่นไปมาอย่างรวดเร็วอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ริ-ริมุ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ตอนนี้ริมุสั่นเร็วมากเลยนะ รู้สึกไม่สบายหรือเปล่า?”

“สนุก”

โอเค ถ้าสนุกก็แล้วไป ผมหวังว่าริมุจะไม่ติดเก้าอี้นวดหรอกนะ เพราะถ้าเขาติดล่ะก็ผมคงห้ามไม่ได้…

“นายท่านริมุจังจะไม่เป็นไรเหรอคะ?”

เซียก็ดูจะเป็นห่วงริมุอยู่เหมือนกัน ผมเข้าใจนะไอ้การสั่นด้วยความเร็วสูงแบบนั้นมันทำให้รู้สึกกังวลจริงๆ

“ผมก็เป็นห่วงเหมือนกัน แต่ริมุบอกว่าสนุก แล้วแบบนี้ผมควรทำยังไงล่ะ?”

“ถ้าเขาสนุกก็คงไม่เป็นไรมั้งคะ?”

“งั้นเหรอ?”

“ค่ะ”

เลเวลของริมุสูงกว่านักผจญภัยทั่วไปเสียอีก ผมไม่ควรจะเป็นห่วงเขามากเกินไปสินะ

แต่การให้สไลม์ใช้เก้าอี้นวดแบบนี้มันก็ชวนให้กังวลจริงๆ นั่นล่ะ

แม้ว่าทุกคนจะรู้สึกประหม่ากันเล็กน้อยแต่ริมุก็ส่งความรู้สึกมีความสุขมาให้ผมอยู่เรื่อยๆ

ขณะที่ผมมองดูเก้าอี้นวดก็ค่อยๆ หยุดทำงาน

เฮ้อ…ในที่สุดก็จบลงสักที ปกติแล้วเวลานั่งเก้าอี้นวดผมจะรู้สึกว่าเวลามันผ่านไปเร็ว แต่นี่กลับรู้สึกว่านานกว่าปกติ

“จบแล้วเหรอ?”

“ใช่ มันหมดเวลาแล้วน่ะ ดังนั้นก็พอแค่…”

“อีก”

จะเอาอีกเหรอ? ไม่ไหว จิตใจของผมรับไม่ไหวหรอกแบบนั้นน่ะ

“ริมุ ผมว่าวันนี้พอแค่นี้ก่อนดีกว่านะ เพราะนี่เป็นครั้งแรกของริมุ เอาไว้ดูอาการก่อนแล้วค่อยมาเล่นใหม่นะ”

“…อืม”

ผมสัมผัสได้ถึงความรู้สึกเศร้าของริมุแว๊ปนึง จากนั้นก็หายไปแสดงว่าริมุอดทนได้ ริมุช่างเป็นเด็กดีจริงๆ

“เก่งมากที่อดทดได้ริมุเป็นเด็กดีจริงๆ”

“เก่ง?”

“ใช่ ริมุเก่งมากเลย งั้นเรากลับไปที่โรงอาหารแล้วหาของว่างกินกันดีกว่าไหม?”

“อืม”

ผมจะใช้การชมริมุและเบี่ยงเบนความสนใจของเขาด้วยของว่าง

ผมก็รู้สึกผิดนิดๆ เหมือนกันที่ต้องใช้วิธีนี้แต่ฉันไม่อยากให้ริมุไปเด้งดึ๋งด้วยความเร็วสูงแบบนั้นอีกแล้ว

พวกเรากลับไปที่โรงอาหารและผมก็สั่งแพนเค้กให้ริมุ

ริมุก็กระโดดไปมาด้วยความดีใจเมื่อเห็นแพนเค้กออกมาจากวงเวท ท่าทางไร้เดียวสาของริมุนี่มันน่ารักดีจริงๆ

คาร์ล่าซังมาสมทบกับพวกเราและเราก็นั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน

“น่าเสียดายนะคะ ที่เรือลำนี้ไม่มีมุมตู้ของขายอัตโนมัติ”

“ใช่ครับ ผมเองก็ชอบมุมนั้นเหมือนกัน เพราะเรือลำนี้มีโรงอาหารแทนตู้ขายของอัตโนมัติไปแล้ว

ดังนั้นมาเพลิดเพลินไปกับที่นี่กันเถอะ ฟอร์เทรสจะกลับมาเมื่อสงครามจบ ไว้ตอนนั้นเราค่อยไปสนุกที่มุมตู้ขายของอัตโนมัติกันดีไหมครับ?”

“ค่ะ”

พอคาร์ล่าซังเริ่มคลายความกังวลลง ความอยากอาหารของเธอก็เริ่มที่จะกลับมาสินะ

งั้นถ้าผมคอยเลี้ยงอาหารอร่อยๆ ให้เธอไปเรื่อยๆ แบบนี้สักวันเธอจะตกหลุมรักผมไหมนะ…

ไม่อ่ะ เป็นไปไม่ได้ ผมเห็นแต่ภาพของเธอที่เอาแต่กินจนไม่สนใจผมซะมากกว่า

อืม… ลูโตะหยุดนิ่งอยู่กับที่และไม่ได้ขยับไปไหนมาสักพักแล้ว

ดูเหมือนพวกเธอจะไปถึงออร์ฮุสกันกันแล้วสินะ ใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงงั้นไปเตรียมตัวขึ้นฝั่งกันเถอะ

“คาร์ล่าซัง ลูโตะจอดเทียบท่าแล้วและมันอยู่ห่างออกไปไม่ถึงชั่วโมง ดังนั้นเราไปเตรียมตัวขึ้นฝั่งกันเถอะครับ”

“ค่ะ”

ผมจึงตั้งจุดหมายการเดินทางไปที่ ลูโตะ

จากนั้นไม่นานผมก็มองเห็นเมือง…มันเป็นเมืองขนาดค่อนข้างใหญ่เลยล่ะ

และเมื่อไปถึงที่ลูโตะ ผมก็แล่นผ่านมันไปโดยพยายามเข้าไปใกล้กับท่าเรือที่สุดโดยพยายามไม่ให้เกยตื้น

ดูเหมือนเราจะเทียบท่าข้างๆ ท่าเรือไม่ได้สินะ แบบนี้การขนถ่ายเสบียงคงลำบากน่าดู

ผมลดทางลาดลงและขึ้นไปบนลูโตะเมื่อมันเข้ามาใกล้

“ขอบคุณนะ เนส ทุกอย่างเรียบร้อยดีไหม?”

“ค่ะ  ทุกอย่างเรียบร้อยดี ฉันแจ้งพวกทหารยามไว้แล้วว่าจะเรือขนาดใหญ่เข้ามาเทียบท่า ดังนั้นไม่น่าจะไม่มีปัญหาอะไร”

…แจ้งทหารยามเหรอ? …อ้อ ถ้าจู่ๆ มีเรือขนาดใหญ่ที่ระบุตัวตนไม่ได้มาจอดใกล้ๆ โดยไม่มีการแจ้งเตือนล่ะก็

มันจะต้องเกิดความโกลาหลขึ้นแน่ๆ สินะ ผมนี่เป็นคนที่ขาดความละเอียดรอบคอบจริงๆ…

พักหลังๆ ผมเริ่มตระหนักถึงความไม่รอบคอบของตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วแฮะ